Ontmoetingen in het wild

Een dag met diverse ontmoetingen. Alweer een donderdag met behoorlijk mooi wandelweer en vandaag was het de derde - en hoogstwaarschijnlijk laatste - keer van dit seizoen dat ik naar en door de Waterleidingduinen bij Vogelenzang wandelde. En zoals altijd met het openbaar vervoer die kant op.

In de trein van Den Haag HS richting Leiden kwam ik een rustige coupé binnen. Daar had ik de eerste ontmoeting, namelijk met Nadine, een van de twee dochters van Tom en Ria, goede vrienden van ons. We hebben kort gepraat, maar ik moest er al de volgende halte uit, bij station Laan van Nieuw Oost Indië waar ik moest overstappen op de trein die ook in Heemstede-Aerdenhout zou stoppen. Bovendien was Nadine druk bezig met studeren, ik wilde haar niet storen.

Eenmaal in Heemstede, heb ik net als vorige week bijna een half uur stevig doorgestapt naar Vogelenzang. Toegangskaartje gekocht bij de automaat naast de ingang. Stukje gelopen over het vlonderpad. In het bezoekerscentrum staat een DE-automaat die na inwerpen van een 50 eurocent muntstuk prima koffie uitschonk in het zorgvuldig geplaatste plastic bekertje.

Daarna volgde een wandeling van bijna twee uur. Rust en stilte alom, er waren ook niet veel mensen op de been. Echter even voorbij het wildrooster weerklonk van verschillende kanten het burlen van de damherten. Niet zoveel als vorige week, maar toch: de bronsttijd was overduidelijk nog niet voorbij. Op zeker moment hoorde ik diverse dambokken tekeer gaan, de geluiden kwamen ergens vanachter een heuveltje. Ik besloot die kant op te gaan in de hoop iets te zien. Ik verliet het hoofdpad en trok een stukje het bos in, in de richting van waar het geluid kwam. Het wild aanbersen, zo heet dat in jagersjargon.

Via een smal kronkelig paadje kwam ik steeds dichter bij die plek, nu nog een stukje naar boven. Ik liep heel voorzichtig nu, ineengedoken, terwijl het 'boerende' gereutel steeds harder klonk. Als ik niet uitkeek zou ik straks oog in oog komen te staan met zo'n dambok. En ja, amper had ik mijn hoofd boven het heuveltje uitgestoken, of ik keek uit op een vrij dichtbegroeid stuk bos waarin ik een aantal hinden, enkele jonge en drie volwassen dambokken heen en weer zag lopen. De grote mannetjes reutelden er flink op los maar zochten de confrontatie niet, ze hadden het allemaal te druk met hun eigen zaken (lees: hinden).

Ik was inmiddels op mijn knieën gaan zitten en kon het schouwspel zo mooi gadeslaan. Mooie ervaring, zo helemaal in je eentje tussen een kudde herten in de wildernis, met zo'n dambok op amper tien meter afstand. Voor zover je in Nederland van wildernis kunt spreken, beter om het aan te duiden als de vrije natuur. Zo heb ik zeker een kwartier gezeten, als het niet langer was. Met het geleende toestel poogde ik wat foto's te maken. Dat is helaas niet gelukt in de bosjes, wel even later op een ander vrij woest en glooiend terrein. Het lukte mij daar om twee dambokken te spotten en op de plaat te zetten.

Tevreden liep ik verder. Op het laatst werd het toch nog poot aan spelen, wilde ik de bus naar Heemstede halen dan moest ik een stukje gaan rennen. Alzo geschiedde, want niet gemakkelijk was want ik had mijn zware wandelschoenen aan, en ook nog een jackje met daaronder een fleece.

Vlak voor de in- en uitgang van Waterleiding Vogelenzang, had ik alweer een bijzondere ontmoeting: twee eekhoorntjes die elkaar achterna zaten. Snel een foto gemaakt, er staat zowaar één eekhoorn op de plaat. Doorrennen maar weer. Ik zweette mij rot, maar toen ik uiteindelijk bij de halte was aangekomen duurde het nog maar één minuut voordat de bus kwam. Het rennen is dus geen overbodige luxe gebleken. Bovendien kan ik melden dat ik vandaag een ultraloop van tien minuten heb volbracht...

Vlak bij station Heemstede ben ik nog een plaatselijke AH binnengeschoten en heb wat levensmiddelen gekocht voor het avondmaal. Het was daar waar ik Wim van H. tegenkwam, ook alweer een goede vriend van ons en van de in het begin van dit blogje genoemde Tom en Ria. Grappig! 'Wat doe jij hier?' vroeg Wim. Ik zei dat ik had gewandeld in deze mooie omgeving. Wat Wim daar deed verwonderde mij niet. Hij woont in de buurt, simpel. Een volgende keer ga ik eens bij hem op bezoek.

Terug in Den Haag, kwam ik bij de tramhalte bij station CS Paul van O. tegen. Ik had 'm gisteren al gezien bij de club, nu reisden we samen op. We stapten ook dezelfde halte uit, waar de dochter van Paul net aan kwam lopen. Toevallig. Nog een stukje opgelopen en dan naar huis, achter de potten en pannen. Provencaalse kip met rattaouille en rijst, en pruimenclafoutis na. De oven heeft weer flink zijn best gedaan vandaag.

Thuisgekomen de foto's ingeladen. Naast veel mislukte, toch nog een paar die redelijk zijn gelukt. Ik had ook nog een paar seconden film geschoten maar dat is niet echt het tonen waard. Daarom maar dit van Youtube 'gejatte' filmpje van damherten in de bronsttijd, een paar dagen terug opgenomen door Jacco Martijnse, eveneens in de Waterleidingduinen.