Na de training was het weer feestelijk ontspannen in het clubhuis. Zoals vaker was het weer thema-avond met het 'barpersoneel' in kleurige carnavals-outfit en lekkere broodjes 'Carnabal' met desgewenst zuur (augurkje, zilveruitje, atjar) en pindasaus of mosterdsaus naar keuze.
Alleen de carnavalsmuziek ontbrak, maar niet iedereen zal dat als een gemis hebben ervaren :-)...
De training zelf ging trouwens goed: het kwam neer op een duurloopje met zesmaal zes minuten in een behoorlijk (15 km) tempo. Aanvankelijk regende het een beetje - wat in overeenstemming was met de beelden op Buienradar even daarvoor - maar als je eenmaal loopt merk je daar niet veel van. Bij die tempo's liep ik - steeds met relatief gemak - in het kielzog van Arie, Peter, Ton en Sonja. Wij waren trouwens met z'n vijftienen - schat ik zo in - en Sanny was, evenals voorgaande weken, trainer van dienst.
Eerder deze woensdag vertoefde ik weer in het krachthonk - de regelmaat zit er nu goed in - met het inmiddels vertrouwde clubje, na een uurtje wordt dat altijd afgesloten met thee of koffie aan de bar 'bij Frans', de beheerder van het clubhuis.
Little Girl Blue
Het slechte weer van woensdagmiddag leidde tot een vlucht naar het Filmhuis. Van tevoren had ik besloten dat het 'Little Girl Blue' zou worden, de documentaire over de in 1970 overleden Janis Joplin. Ooit, in de jaren zestig, zag ik de film 'Monterey Pop', een registratie van de voorloper van het Woodstock festival, waarbij wij Janis Joplin op haar best zien. Als geen ander kon zij haar ziel en zaligheid kon uitschreeuwen op het podium, de enige plek waar zij zich niet eenzaam voelde en haar publiek, ondanks de rauwheid van haar stem, altijd wist te ontroeren. Misschien had zij wel de meest gepassioneerde stem die de wereld gekend heeft.
Een tijdje terug zag ik ook de documentaire van die andere veel te jong overleden zangeres, Amy Winehouse. Er is wel enige verwantschap tussen beide zangeressen, zeker wat betreft hun onwerelds goede stem waarmee zij de ziel van menigeen konden raken, een sterke band met hun ouders, een liefdesleven dat niet altijd over rozen ging en last but not least: beiden zijn op 27-jarige leeftijd overleden, en daarmee toegetreden tot de legendarische 'Club van 27'.
In Little Girl Blue komt - vooral tijdens interviews - het beeld naar voren van een lieve, zachtaardige en intelligente jonge vrouw; volstrekt tegengesteld tot wat haar uitzinnige performances en dito outfits doen vermoeden. Op de middelbare school was zij het wat 'boerse' meisje dat - vooral door haar onafhankelijke karakter - een buitenbeentje was. Zij schijnt ook gepest te zijn door haar medeleerlingen. Naderhand heeft zij - onbedoeld - 'wraak' op hen genomen door zich tot wereldster te ontwikkelen.
Iets dat ik niet wist - maar waarschijnlijk had kunnen weten als ik mij in haar achtergronden verdiept had - is dat zij blijkens interviews met betrokkenen 'iets' gehad schijnt te hebben met de legendarische talkshow-host Dick Cavet. Ook koesterde zij een grote liefde voor haar toenmalige vriend Joe McDonald (van Country Joe and the Fish). een gevoel dat overigens niet geheel wederzijds was. "Janis was een goede vriendin maar echt verliefd was ik niet op haar" bekent McDonald.
In de film zien we trouwens veel interviewtjes met familieleden (broer en zus) en met enkele leden van haar beste begeleidingsband, 'Big Brother and the Holding Company'. In combinatie met de vele beelden van optredens en interviews met de zangeres zelf, wordt ons een mooi en ontroerend beeld gegeven van de veel te jong gestorven zangeres, die wel als 'de blanke Aretha Franklin' werd omschreven.
Wie echter een muziekfilm verwacht kan enigszins bedrogen uitkomen. Je ziet wel stukjes van studio-opnamen en optredens, maar het verhaal rond de persoon Janis Joplin staat voorop. Aanrader? Wat mij betreft wel, maar hij zal ongetwijfeld t.z.t. op televisie worden uitgezonden, Nu in Het Filmhuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten