1972: "Trim u fit"

Dit is toch wel leuk: ik was weer eens aan het snuffelen in een stapel paperassen - uit de oude doos of liever gezegd uit de diepe kast - en kwam onder meer een personeelsblad tegen waar ik destijds (in 1972, ik was toen 24 jaar) actief aan meewerkte. Niet zozeer als schrijver - dat kwam later pas - maar meer als tekenaar. In die tijd werd het binnenwerk nog gestencild, dus die tekeningetjes werden daar nogal vaag afgebeeld.

Vooral leuk is dat mijn toenmalige - en 14 jaar oudere - collega Henk Neuteboom, met wie ik deelnam aan menige trimloop, een artikel had geschreven over hardlopen, en met name over de Coopertest. Daarmee beoogde hij de medewerkers van ons bedrijf (Uitgeverij Succes - Nederlandse Boeken Club) te laten bewegen: 'Trim u fit' was toen een bekende slogan. Om meer dan één reden druk ik dat stuk integraal af. Welke redenen?

In de eerste plaats omdat zowel Henk als ik erbij afgebeeld staan, hardlopend tijdens een van de strandloopjes die toen werden georganiseerd en amper 100 personen trokken. Mooi tijdsbeeld! (Klik op onderstaande afbeeldingen voor een grotere weergave).


In de tweede plaats vanwege het keurige taalgebruik, waarbij collega's als 'de heer', 'mevrouw' of 'mejuffrouw' werden aangeduid.

In de derde plaats omdat 'wij' (Haag Atletiek, dat destijds nog V&LTC heette) in dat artikeltje zijn genoemd, als locatie waar men 'iedere zondag in clubverband kan hardlopen'.

Enfin, zo kan zo'n oud document toch via wat scan-werk een tweede leven worden gegeven.

Workshop update

Gisteravond overigens weer in de workshop van Paul Versteegh bezig geweest met schilderen, samen met Paul en Vincent. Altijd wel gezellig en er wordt heel wat afgeverfd met acrylverf op vellen papier; op een snelle en spontane manier. Het gaat er meer om bewust met kleuren te werken dan esthetisch verantwoorde producten te maken - is ook lastig binnen twee uur - maar zo'n workshop (nu ééns in de twee weken) is nèt even die stok achter de deur om bezig te blijven.

Varia Tempos

Het was gisteravond de avond van de gevarieerde tempo's. En dat na een ronduit herfstige dag waarop ik in de stad ben gaan winkelen - hetgeen, naast een nieuwe broek, bovenstaand plaatje van de nieuwe passage opleverde - waarna ik in Pulchri de lunch genoot met een voormalige collega (zie vorige blog).

In contrast met het frisse weer overdag bleek het in de avonduren aan de zwoele kant, terwijl het regenfront was gepasseerd voordat de training begon. Dus in dat opzicht werd het een plezierige training. In elk ander opzicht ook, terwijl het programma toch aan de pittige kant was. Of misschien wel juist daarom: een duurloopje met aardig wat tempowerk.

Henk Moesman nam wederom de trainingshonneurs voor zijn rekening, waarbij hij tijdens de warming-up - op het plantsoentje bij het IJsvogelplein - werd bijgestaan door assistent-trainer Sandra. Op dat veldje tevens wat loopscholing en enkele korte versnellinkjes waarna we 'en groupe' terugkeerden naar de Laan van Poot. Daar deden wij de eerste van twee tempo-series in minuten (1, 3, 2 en 4 minuten) met telkens 90 seconden rust tussen de tempo's. Het tempo waarin gelopen werd was 10 km. wedstrijdtempo, dus relatief snel. Dit met het oog op de 1 van de 4 loop bij onze eigen club Haag Atletiek aanstaande zaterdag.

Overdag onverwacht visite...

Daarna een pauze van 10 minuten, waarbij we terugkeerden naar de baan. Daar deden wij de tweede serie, ditmaal op afstand (200-600-400-800).

Die tempo's liepen we allemaal min of meer 'op (eigen) gevoel'. Ton van der Pol had er duidelijk zin in deze avond en liep bijna steeds op kop, maar Karin Day liet zich ook niet onbetuigd. Marije is een klasse apart maar zij ging pas bij de tweede serie voluit. Zelf kon ik ook goed volgen hoewel er steeds van die (korte) momentjes zijn waarop je voelt dat je sneller gaat dan de geadviseerde 90% van je maximale snelheid. Maar al met al was het een fijne training.

't Is alweer een paar weekjes terug...

Er is veel voor en veel tegen Facebook te zeggen, maar feit is wel dat zonder dit soort sociale media de kans om mensen uit jouw persoonlijke verleden (vrienden, goede bekenden, klas- en studiegenoten, oud-collega's etc.) terug te zien aanmerkelijk minder wordt. Is dat dan zo erg? Dat weet ik niet, het is maar hoe je het bekijkt. Zelf vind ik het erg leuk om mensen met wie je ooit op enigerlei wijze een relatie had 'terug te ontmoeten'. Dat is zeker zo wanneer die ander dat ook op prijs stelt.

Marjorie en Fred in 1986...

... en in 2014!

Zo kreeg ik vorige week een vriendschapsverzoek van Marjorie van der Kruijs. Zij was via weer een ander FB-contact, haar ex-collega en vriendin van mijn dochter (die dezelfde achternaam draagt als ik) op mij uitgekomen. Marjorie was gedurende enkele jaren mijn collega en kamergenote bij het ministerie van WVC (thans OCW) in Rijswijk. Dat was in de jaren tachtig, bij de afdeling Radio, Televisie en Pers. Nadat ik naar Hilversum vertrok is het contact verwaterd, zoals dat zo vaak - en zelfs meestal - gaat. Maar dat is al met al toch zo'n 27(!) jaar geleden! Zevenentwintig jaar: waar blijft de tijd?

Kort en goed, ik reageerde positief en via een persoonlijk bericht spraken wij een moment af om bij te praten. Dat moment was vandaag al, bij Pulchri. Dat leek mij een goed idee, bij mooi weer is het namelijk goed toeven op de binnenplaats. Het was echter allesbehalve goed weer, het regende pijpenstelen dus besloten wij naar Bodega De Posthoorn om de hoek te gaan. Daar kwamen wij tot de ontdekking dat alles gereserveerd was -  overal gedekte tafeltjes - dus toch maar terug naar Pulchri om binnen iets te drinken en te lunchen. En daar was niets mis mee: lekkere broodjes (met geitenkaas en honing voor haar, gerookte zalm met rucola voor hem.

Het was gezellig, we hebben heel wat afgepraat over 'vroeger', de tijd op het ministerie en over wat we nadien hebben gedaan, over oud-collega's, kinderen (ook alweer volwassen mensen, stuk voor stuk), werk en liefhebberijen. Marjorie maakt heel bijzondere tassen.

'We'll keep in touch!'

Naar Hofwijck

Geen Stijl? Dat niet, wel (Herfst)stijlloos! In de tuin van Hofwijck...

Het komt niet zo vaak voor: géén hardloopwedstrijd op zondag, geen kunstroute en zelf ook al niet   getekend of geschilderd. Toch hebben wij gistermiddag de nodige kilometers gemaakt, maar dan wel op de fiets. Van mijn aanvankelijke voorstel om naar Delft te gaan is uiteindelijk niets gekomen, maar het alternatief was de moeite waard.

Eerst peddelden wij via Zeeheldenkwartier, Noordeinde en Lange Voorhout naar de Koekamp, en van daaruit door het Haagse Bos - langs Huis Ten Bosch - naar Wassenaar. Nog even geaarzeld bij het Automobielmuseum - sinds kort is de museumjaarkaart daar geldig - maar het weer was tè mooi om binnen te hangen, dus via de aangegeven fietsroute richting Mariahoeve en vervolgens naar Leidschendam-Voorburg.

Even voorbij Voorburg-'t Loo passeerden wij een kruispunt (Hofzichtlaan) waar wij een man op de zebra zagen zitten, lijkbleek, niet in staat om een stap te verzetten. Een ouder echtpaar was uit hun auto gestapt en boog zich zorgzaam over de man. Hij gaf aan vlakbij te wonen, 'aan de overkant', maar bleek niet in staat om op te staan, laat staan op eigen kracht verder te gaan. Wij besloten 112 te bellen. Tien minuten later arriveerde een politieman op motor en weer even later hoorden wij de ambulance. Wij zijn toen maar weer doorgereden, de man zat nog steeds op de grond met een door het echtpaar aangereikte deken over zijn schouders, maar echt zorgwekkend zag het er niet uit.

Na nog een stukje fietsen bogen we af via de Laan van Nieuw Oost Indië naar Station Voorburg en uiteindelijk een doel voor een serieuze stop, het Huygensmuseum Hofwijck.

Vele jaren lang - meer dan twintig - forensde ik met de trein vanaf Utrecht naar Den Haag, en iedere keer passeerde ik even vóór station Voorburg dat mooie mini-kasteeltje, en dan dacht ik: Oh ja, Hofwijck, daar moet ik ook eens naar toe. Maar het kwam er steeds niet van.

Het was de moeite waard, over Hofwijck en zijn toenmalige bewoner Constantijn Huygens valt veel te vertellen, deels uit luiheid maar vooral om deze post niet te uitgebreid en daardoor langdradig te maken, verwijs ik graag naar de site. En naar de foto's die in mijn album staan.


Wel aardig was dat één van de schilderijen waarop Huygens is geportretteerd door een verre voorvader van mij, Caspar Netscher, is vervaardigd. Op dat schilderij zien we Huygens als 75-jarige man afgebeeld. Zeker voor toentertijdse begrippen een behoorlijk oude man, maar ook op die leeftijd bleef hij zeer actief, elke dag ging hij naar zijn werk, hij schreef en reisde veel, zij het iets minder dan voordien.

Na het verlaten van Hofwijck even door de aangrenzende tuinen gewandeld, waar ook niet-alledaagse bomen staan zoals wilde kastanjes en een enkele vijgenboom. Daarna op de fiets naar het oude centrum van Voorburg - hoe exotisch kan je eigen stad zijn, amper tien kilometer van huis - waar we ons op een buitenterras lieten koesteren door de warme middagzon. Nadat wij bij de plaatselijke Hoogvliet brood, wijn en andere aanvullende boodschappen hadden ingeslagen reden wij via een relatief toeristische route (Rijswijk-centrum Den Haag) naar huis.

Feestelijke zaterdag...

Zaterdag 4 oktober was een dag waarop allerlei activiteiten leken samen te komen. Ik kòn die dag meewandelen met De Doornvogels, ik kòn naar de opera 'Tristan und Isolde' van Wagner, ik kòn meedoen met een atletiekwedstrijd aan de Laan van Poot (actief of als vrijwilliger), ik kòn een deel van de Kunstroute lopen die dit weekend in het centrum van Den Haag wordt gehouden, ik kòn..

Maar goed, al eerder was ik 's middags uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje van Harry Raaphorst en 's avonds - met het overgrote deel van groep 5 - voor een iets verlaat verjaardagsfeestje van groepsgenoot Chris (tevens voor zijn huwelijk een paar weken terug). Gezien het persoonlijke karakter van die feestjes heb ik daar toch prioriteit aan gegeven.

Wel heb ik 's ochtends nog een kort duurloopje volbracht (iets meer dan een uur), in de duinen kwam ik mijn huidige Groep 7 tegen en met hen heb ik nog een kleine twintig minuten meegelopen.

De reden dat het geen ècht lange duurloop werd had te maken met de omstandigheid dat ik nog 'dingetjes' moest regelen - iets kopen en zo - voor de verjaardag van Harry. Dat is gelukt bij die mooie winkel voor tweedehandsboeken aan de Laan van Meerdervoort. Zelf ook meteen drie LP's gekocht voor een habbekrats, een van Chic, een van The Commodores en een (een oudje) van Jaap Visser. En ik moest op tijd in het Zuiderpark zijn, want daar vond de viering plaats. Het was even zoeken - ik was op de fiets - maar uiteindelijk vond ik de uitspanning, enigszins verscholen in het groen. Gewoon lekker buiten gezeten met een paar vrienden en familieleden van de jarige. Lekker gebakje bij de koffie en twee wijntjes, over koetjes en kalfjes gepraat maar vooral over de Rolling Stones en over het onderwijs (maar liefst drie van de aanwezigen zijn of waren leraar). Hoe dan ook een relaxt middagje bij de enige echte Haagse Harry!


En dan was er 's avond in het hippe centrum van Den Haag - met onder meer De Boterwaag, September en De Zwarte Ruiter - het feestje van Chris, dat was nog ter gelegenheid van zijn verjaardag en zijn huwelijk.

Aanvankelijk zou ik met Ton (die deze middag ook bij Harry was) en Dick meefietsen, maar dreigend rode vlekken naderden op buienradar - en naderhand ook echt - dus besloot ik op het laatst met de tram te gaan. Het was toch al een kwestie van bijna voor de deur instappen en uitstappen bij De Zwarte Ruiter, want daar vond het feestje plaats.

Evenals Harry eerder deze dag had Chris familieleden, vrienden en loopmaatjes uitgenodigd. Het waren echter wel veel meer personen, enkele tientallen. Veel cadeautjes dus voor onze gastheer en zijn vrouw. Van Groep 5 kreeg hij onder meer een hesje met alle handtekeningen en een groot boek over Nederland. En mij was gevraagd een tekening te maken van laatstgenoemde categorie, namelijk de loopmaatjes van Groep 5. Naderhand heeft Ellen daar een lijst voor geregeld. Een en ander werd wel op prijs gesteld zo te zien.

Vandaag maar even een dagje rust houden, wat sport betreft. In ieder geval even 's ochtends weinig doen, een beetje TV kijken of zo...

The Last Waltz na warme zomerdag

Gisteren was het alweer hoogzomer in oktober. De afgelopen twee dagen vooral thuis bezig geweest, dus hup naar buiten: de paden op, de lanen in! Volgende week zal het aanmerkelijk herfstachtiger worden, als we de weersvoorspellingen moeten geloven, en ik ben zo'n gelovige...


Dus ging de weg naar de Waterleidingduinen, ingang Oase bij Vogelenzang. Lekker met de trein via de toeristische route - Leiden, Hillegom e.d. - naar station Heemstede-Aerdenhout. Van daaruit 25 minuten stevig doorwandelen naar Vogelenzang, toegangskaartje via de automaat bij de ingang gekocht (kan ook bij uitspanning De Oase) en wandelen maar.


Laat ik over die wandeling maar niet teveel uitwijden, en volstaan met de mededeling dat-ie lang was (2,5 uur), de zon uitbundig scheen, het afwisselende landschap nog overwegend groen is, en dat er eerste tekenen van de damhertenbronst zijn, éénmaal hoorde ik in de verte - heel even - een bok burlen. Wel zag je onderweg heel wat loslopend spul, vooral hinden met hun kalveren en jonge mannetjes.

Weer terug, nog een kopje koffie gedronken op het buitenterras van De Oase en met de bus terug naar het station.

's Avonds nog met het vertrouwde groepje Haag-vrienden naar De Fuut gegaan. Een gedenkwaardige avond al was het maar omdat dit de laatste dag van het seizoen was. Althans voor deze strandtent. Het was een gezellige avond waarbij wij gewoon in ons hemmetje of shirtje buiten konden zitten. Het was waarempel zwoel, met een maan die het strand in een vaag, spookjesachtig licht dompelde.

De avond werd muzikaal opgeluisterd door een veelkoppige enthousiaste tributeband 'The Last Waltz' die vooral nummers van The Band (de klassieke begeleidingsgroep van Bob Dylan) speelde. Tegen middernacht gingen wij allen weer ons weegs, de meesten waren met de fiets die her en der in de duinen waren  gestald.

Vandaag weer een dag die waarschijnlijk met een duurloop begint. Hangt af van het dag-programma dat naar verwachting behoorlijk 'vol' zal zijn...

Het zomert nog even door...

Oktober 2014: het zomert nog even door...

Na zondag de 1 van de 4 loop in Clingendael te hebben gelopen, heb ik de afgelopen dagen - net als vele anderen - nog twee keer de loopschoenen aangetrokken: op maandag, daags na de wedstrijd, een 'uitloop' met Groep 7: zestig minuten (netto)  rustige duurloop, grotendeels door de duinen. Met één langere versnelling, vanaf het Deltaplein over de boulevard van Kijkduin tot aan de boot en langs de winkelgalerij weer terug.

En gister(woensdag)avond gingen wij voor een aanmerkelijk pittiger trainingsvariant, 90 minuten met daarbinnen versnellingen in een tempo van rond de 5 minuten per km. Dat ging volgens het schema 4-4-6-4-6-4-4 minuten. Beide trainingen in optimale weersomstandigheden: vrijwel windstil, heerlijk zacht weer (ca. 19 graden).

De groep was zeer groot gisteravond, zeker twintig personen. Eerlijk gezegd zou ik niet eens alle namen kunnen vermelden, maar het waren overwegend dames. Maar ook een aantal mannen waaronder Barend E., Jan, Henk M. (die op woensdag de training leidde), Jetse, Ton van der P. en deze cultuurbarbaar. Wat zowel Ton en mij frappeerden was dat wij bij de tempo's steeds zonder forceren vooraan liepen, terwijl wij bij onze 'oude' groep (Groep 5) tot de hekkensluiters behoorden. Loopt toch wel lekkerder!

De afgelopen twee dagen ben ik vooral binnenshuis bezig geweest, onder meer ben ik druk bezig geweest met een tekening (op verzoek). Maandag en dinsdag bijna de hele dag (de training op maandagavond vormde een welkome afleiding) maar ook woensdagmorgen.

Reisje naar Italië

Woensdagmiddag zocht ik afleiding in Het Filmhuis. De keuze viel op een middagfilm die niet te lang moest zijn. Dat werd The Trip to Italy (108 minuten) van Michael Winterbottom. Ook in cinematografisch opzicht houden wij er de zomerstemming in! Een hoogst amusante film. Of eigenlijk zijn het twee Britse TV-series die voor het buitenland zijn versneden tot een film.

De twee - vooral in het Verenigd Koninkrijk befaamde - acteurs en tv-presentators Rob Brydon en Steve Coogan gaan op reis naar Italië met als doel het recenseren van een aantal bijzondere restaurants. Een echte culinaire roadtrip dus. Daarbij vermaken zij zichzelf en prikkelen de anderen met van de hak op de tak springende conversaties en treffende imitaties van beroemde acteurs. Ze reizen van Ligurië naar Capri, waarbij ze in de voetsporen treden van de grote romantische dichters als Byron en Shelley. De reis komt voor beide heren op het perfecte moment, aangezien Rob naarstig op zoek is naar een manier om even aan het gezinsleven te ontsnappen en Steve aan het werkende bestaan in Los Angeles.

Terwijl ze het prachtige landschap aanschouwen praten ze over het leven, de liefde en hun carrières. Het blijft niet bij praten, want ondanks dat zij de 'Hunk' leeftijd ruimschoots gepasseerd zijn weten zij nog de aandacht te trekken van mooie jonge dames. En meer dan dat... De dialogen zijn soms wat over de top - je moet er niet aan denken zulke luidruchtige gasten in jouw restaurant te hebben - maar al met al is het een amusante film met prachtige plaatjes van Italiaanse landschappen en gerechten.