Een dijk van een loop

Vandaag weer eens naar Maasdijk om vijf kilometer (de 5 van Dael) te lopen. Heen met de bus; nou ja, drie bussen, een vanaf De Mient naar de Dedemsvaartweg, daar overstap op bus naar Naaldwijk. Daar stapten ook een aantal zeer snelle jongens in - vermoedelijk statushouders - die later ongetwijfeld voor de winst zouden strijden op de 10 kilometer. Vanaf busstation Naaldwijk een laatste overstap naar Maasdijk. Daar aangekomen was het nog zo'n twintig minuten lopen naar de Lange Kruiskade.

Het was even zoeken waar de inschrijving was, want die plek (het clubgebouw van de korfbalvereniging) was alleen via het kermisterrein te bereiken.

Kortom een nogal omslachtige manier om in Maasdijk te geraken, maar op de terugweg konden wij (Jan G. en ik) met Nanda en Cyril mee terugrijden naar Den Haag. Met dank! Zie ook foto hierboven.

Ter plekke menig bekende loper gezien, ook aardig wat mensen van onze club. Joop Raaphorst (81 jaar inmiddels) was ook weer van de partij. Nog steeds zeer fit, alive and kicking!

Geldt dat laatste ook voor ons? Zeker en vast, al is 'voor een tijd' lopen niet meer aan de orde. Laat ik volstaan met te zeggen dat er ondanks de warmte (de zon deed flink zijn best) 'lekker' is gelopen, en daar gaat het vooral om. 

Voor de geïnteresseerden, Van de lopers op de 5 km. hierbij de uitslagen. Ook van de 10 kilometer!

And now something completely different!

Op Facebook had ik al vermeld dat ik bezig was met het 'opleuken' van een uitleenboekenkastje. Verzoek was om daarop in elk geval Frida Kahlo af te beelden, het liefst met haar geliefde spinaapje en de slogan 'Viva la Vida'.

Een paar dagen terug was ik er klaar mee. Nou ja, voor 97%, zoiets. Het spinaapje waarmee Frida vaak vereeuwigd werd, staat er ook op maar wegens plaatsgebrek aan de andere zijkant van het kastje. Tevens staat er een vogel op die ook in Mexico, het geboorteland van Fridah voorkomt, de Montezuma Oropendola. De gele bloemen zijn lelies die de naam 'Viva la Vida' dragen. Op de bovenkant van het kastje 'rust' een Monarchvlinder uit, een Zuid-Amerikaanse vlinder.

Er zat muziek in het weekend...

Net op tijd terug uit Frankrijk, waar in diverse steden de vlam flink in de pan is geslagen....  

De afgelopen week wel gewandeld, maar weinig hardgelopen. Wel woensdag een paar 'achthonderdjes' meegedraaid met 'Groep Bruggeman', donderdag van hot naar her gefietst om naar de demonstratie van 'onze boeren' te kijken en vrijdag, na een kort bezoek aan het krachthonk, twintig minuutjes op het grasveld achter het clubhuis gelopen, barrevoets met een paar versnellinkjes. 

De enige dag dat ik naar het Zeeheldenfestival op het Prins Hendrikplein kon was op vrijdagavond. Maar dat was zeker niet de minste avond: er waren optredens van artiesten en bandjes die de moeite van het beluisteren en/of bekijken meer dan waard waren. 

De volgende dag, zaterdag 1 juli. Bij de Kadeloop was ik ditmaal niet van de partij omdat op die (zater)dag een wandeling met het bekende groepje gepland stond. 

Aanvankelijk stond mij een wandeling door het ruige natuur- annex recreatiegebied de (Vlaardingse) Broekpolder voor ogen. Echter het weer hield niet over, sowieso niet om van de schoonheid dat dit gebied te bieden heeft optimaal te genieten. Dus eenmaal in Schiedam, waar ik mij wat later dan afgesproken bij het wandelgezelschap voegde (tram had vertraging waardoor ik de trein miste), besloten we naar het Schiedams Museum te gaan.

Amper drie minuten na aankomst ging het museum open. Het is alweer een tijdje terug dat ik daar voor het laatst was. Het is een mooi museum met een gastvrije uitstraling dat een bezoek of méér dan een bezoek zeker waard is. 

Zo is er op de benedenverdieping een ruimte waarin een panorama van Schiedam is opgesteld. Daar zie je een maquette van het allereerste huis van de stad, de molen en flatgebouwen. Ook liggen er nog de stadssleutels voor keizer napoleon.

Het museum organiseert regelmatig interessante exposities waarover op de website meer informatie wordt gegeven. Op dit moment is er een grote expositie met schilderijen van Frieda Hunziker (1908-1966) die in haar leven steeds meer de abstracte kant is opgegaan en zeer beïnvloed werd door de Antillen. Ook hedendaagse Antilliaanse kunstenaars tonen hun werken en verhalen.

Na de lunch in het rustiek-gezellig ingerichte museumcafé verderop in de straat, was de vraag hoe nu verder: stadswandeling vervolgen of alsnog naar de Broekpolder, want het was opgehouden met regenen. Echter was de tram naar het eindpunt Holy (dat aan de Broekpolder grenst) uitgevallen vanwege een defecte deur, dus besloten we op voorstel van Walter naar een ander (kleiner) natuurgebied te gaan,  De Esch. Het was een aardig tramritje daar naar toe, maar het gebied dat we bezochten (vlak aan de Maas) was de moeite van een bezoek waard.

Het is een relatief klein maar mooi gebied dat in haar bestaan wordt bedreigd door bouwplannen voor een brug. 

Vervolgens weer terug naar het station, waar we, na een afzakkertje in De Huiskamer van Rotterdam CS, ieder ons weegs gingen. Op de terugweg naar Den Haag zaten we in de verkeerde trein, maar via Schiphol kwamen we er zonder al te veel tijdverlies ook.

Zondag was een rustig dagje. 's Ochtends weer wat geprobeerd te schilderen. Later in de middag wandelden wij naar strandpaviljoen De Staat op het Zuiderstrand, via het mooie Westduinpark. Aldaar speelde een Rolling Stones coverband (Flight to The Rolling Stones), onder andere met de befaamde gitarist Hans Hollestelle. Mooi weer, leuke muziek, een flink glas witbier en ontmoeting met oude vrienden. Wat wil een mens nog meer?

Nou, misschien een modeshow? Ook nog meegemaakt, op maandag (vandaag dus). Dat was op de school van onze kleindochters. In de hogere klassen hadden de kinderen - onder wie Chloë - hun modische creativiteit gebotvierd op t-shirts en allerlei gadgets, die zij toonden aan het publiek van ouders en grootouders.  

Opnieuw naar Parijs

Enkele dagen na het vierdaags verblijf in Drenthe volgde een weekendje Parijs. Op zichzelf geen uniek reisdoel want er zijn volgens mij maar weinig Nederlanders die de lichtstad nooit hebben bezocht. Dat geldt zeker voor mensen van mijn generatie. 

Zelf was ik tientallen malen in Parijs. Vaak als tussen- of eindstop van een vakantie in Frankrijk, of als deelnemer aan een hardloopevenement (drie keer de 20km van Parijs, een keer de marathon) of voor mijn werk. Ook meer dan eens bezocht ik de stad met de wandelgroep. Uiteraard was de eerste keer Parijs in 1968, met mijn toenmalige geliefde. 

Je zou zo zeggen dat je Parijs na al die keren wel zo'n beetje gezien hebt. Dat is zeker het geval bij de voorspelbare 'highlights' zoals de Eiffeltoren, de Sacre Coeur, de Notre Dame (na de grote brand grotendeels in de steigers), het Louvre met de Tuileries, de Arc de Triomphe en de Champs Elysées, Pierre Lachaise met het graf van onder meer Jim Morrison, en ga zo maar even door. Voor mij blijft de stad zijn aantrekkelijkheid behouden, waarbij een gevoel van lichte nostalgie zeker een rol speelt.

Heeft ook met het sfeertje te maken. Simpel hotelletje met fout behang, 's ochtends het welbekende Croissantje met jam en café au lait, daarna de stad verkennen, zowel wandelend als met de metro, en  in een of ander park of langs de Seine lunchen met stokbrood en mineraalwater. Zo was het tenminste in het begin.

Hoe dan ook, na bijna drie jaar coronarestricties eindelijk weer terug. Het waren warme dagen, er is veel en lang gewandeld (op beide dagen wel zes uur, ik zat er op het laatst zowat doorheen) en hebben alle dagen prima gegeten. Het hotel was ook prima met aardig en zeer behulpzaam personeel. Wel hadden we bij aankomst de pech dat onze kamer niet was schoongemaakt. Het was avond dus het schoonmaakpersoneel was weg maar onder duizendmaal excuses kregen wij voor de eerste nacht een vervangende kamer toegewezen. Vanwege het uitzicht op een blinde muur met drie grote ventilatoren besloten we de volgende dag dag wel naar de oorspronkelijke en inmiddels schoongemaakte kamer te verkassen.

Om niet de fout van de vroegere dia-avondjes te maken, verwijs ik voor de liefhebbers naar bijgaande foto's.

Voor liefhebbers van - onder meer - straatkunst dit album!

 

Voor de op dit moment bloemrijke Jardin des Plantes hier!

Morgen nog een restantje...

Wandeling in Het Groene Hart

Vrijdag gingen we naar de 'wegens corona' twee jaar uitgestelde housewarmingparty van vrienden. Waar we van de weeromstuit andere oude vrienden troffen, die we de laatste jaren niet vaak hebben gezien. Vooral veranderd was de haarkleur, het grijs overheerste. 

Het was een fraai ingericht appartement, met warme kleurschakeringen, smaakvolle kunstvoorwerpen en uitzicht op een mooi klassiek deel van onze residentie. En daarna met z'n allen Indisch eten bij Toko Frederik in, jawel, de Frederikstraat. Lekker!  

Zaterdag was het weer tijd voor de maandelijkse wandeling met de steeds kleiner wordende wandelgroep (die ikzelf altijd nog maar 'De Doornvogels' blijf noemen ter nagedachtenis van initiator Hugo Verschoor).

Ditmaal had Loes een wandeling uitgestippeld die niet zozeer lang was maar zeker mooi. Vooral in dit seizoen. Vanaf station Goverwelle (Loes woont vlak bij het spoor) liepen wij langs het water over een door veel groen, knotwilgen omzoomde weg zo'n twee kilometer rechtdoor tot aan het centrum van Gouda. 

Daar wandelden we naar en door het oude centrum met de vele straten en steegjes. Dat was bepaald geen straf. Ook het weer werkte mee, het was een zonovergoten dag en vooral 's middags werd het behoorlijk warm. Meer foto's hier!

Na de lunch in de oude bibliotheek - daar bleek dat niet alleen het geestelijk voedsel van prima kwaliteit was - nam ik afscheid van  het gezelschap en ging met de trein terug naar Den Haag. Op het station trof ik Walter die vlak na mij vertrokken was zodat we samen terugreisden. Bij Alsem een bierpakketje gekocht en naar de woning van Frank gewandeld waar een tuinfeestje gaande was, dit in verband met zijn zestigste verjaardag. In de grote tuin met de al even grote natuurvijver lekker 'gechilld'. 

En vandaag (zondag) was een uitgesproken lui dagje. Er waren diverse loopjes in de omgeving maar heb nergens aan meegedaan. Alleen maar wat chillen, lichte tuinwerkzaamheden en een beetje tv kijken. Alhoewel, rond een uur of twee nog wel een rustig loopje gedaan naar en door de Bosjes van Pex. Zal netto zo'n veertig minuutjes hebben gelopen.    

Niet met de Franse slag

Gisteravond (woensdag dus) voor het eerst sinds vele malen weer eens met een groep meegehobbeld. 

Meteen een redelijk pittig schema; een pyramide van 3-6-9-6-3 minuten. Wel met redelijke 'actieve rust' pauzes. 

Toch een manier om in een beter trainingsritme te komen, en meer duurvermogen te kweken. Aan het laatste ontbreekt nog het een en ander, maar het is mij toch gelukt om zeven van de bijna tien kilometer te volbrengen. Daarna wilden de oude beentjes niet meer... Met dank aan Jan Bruggeman! 

Eerder die dag hebben wij - d.w.z. de leden van ons krachthonk - afscheid genomen van Frans Parlevliet. Voor hem was het zijn zoveelste afscheid binnen een paar weken omdat veel groepen binnen Haag Atletiek op die manier hun dank en waardering wilden tonen voor de altijd vriendelijke, behulpzame en actieve clubhuisbeheerder die nu van zijn welverdiende maar ongetwijfeld nog steeds actief door te brengen pensioen gaat genieten.

Creatief met pinksteren

Update van zonnige, maar winderige pinksterdagen! 

Hoe dan ook was het geen binnenzit-weer, hoewel ik dat wel heb gedaan. Op eerste en tweede pinksterdag zaten wij - Paul Versteegh en ik - als deelnemers van een expositie het grootste deel van de middag in de kerk. Dat was de Familiekerk aan het eind van de Kamperfoeliestraat om precies te zijn.

De dag voor pinksteren, zaterdag dus, brachten wij de schilderijen naar de kerk en hebben meegeholpen met de opstelling van een en ander.

Het was gezellig en er was ook de nodige aanloop. Veel gepraat met diverse bezoekers, waarbij Paul en ik ook geïnterviewd werden door een journalist van een kunstsite. Verder op tweede pinksterdag tussen de bedrijven door wat geschilderd als tijdverdrijf. Leuk, al is er niet veel buiten gewandeld.

Wel heb ik zowel zaterdag- als zondagochtend nog een stukje hardgelopen, en later zaterdagochtend een kort bezoek gebracht aan de Hortus Botanicus in Leiden. Het groeit en bloeit daar goed, zowel buiten als binnen in de tropische kas. Tientallen kleine gifkikkertjes droegen met hun krekelachtige zang bij aan de tropische sfeer.

Inmiddels zijn de schilderijen na het nodige gesjouw weer thuis. Morgen (dinsdag) begint het gewone leven weer met een oppasdag. 

Boeiende expositie in De Kunsthal

Vandaag een tripje naar Rotterdam om een aantal (het werden er uiteindelijk twee) musea te bezoeken. Het eerste was het Natuurhistorisch Museum. Een paar weken geleden bezocht ik dit museum in vogelvlucht(!) op weg naar het punt waar ik de lopers van de Marathon van Rotterdam kon aanschouwen en zo mogelijk aanmoedigen. Vandaag maar eens beter bekeken, maar ik kom hier in een volgend blogje op terug. Na dit museum ging ik naar De Kunsthal amper honderd meter tegenover het Natuurhistorisch en daar zag ik een expositie die bepaald indruk maakte.

Lang geleden tekende ik weleens van die droedels van deels menselijke, deels dierlijke samenstelling. Centaurs bijvoorbeeld, of vogels met een mensenhoofd. Maar dergelijke fantasiefiguren zijn waarschijnlijk net zo oud als de mensheid bestaat.  In de griekse mythologie kennen we de minotaurus, de phoenix en van sprookjes zijn de zeemeermin en vampier bekend, en  surrealistische kunstenaars als Jeroen Bosch en Salvador Dali creërden ook van die bizar uitziende schepsels.

Wie in bovenstaand rijtje zeker thuishoort is de Australische kunstenaar Patricia Piccinini. Tot die overtuiging kwam ik tenminste na vandaag in Rotterdam De Kunsthal te hebben bezocht. In de grote solotentoonstelling van genoemde kunstenaar, getiteld 'Metamorphosis' zien we tal van levensechte hybriden tussen mens en dier: harige, vriendelijke schepsels die niet 'echt in de reële wereld van vandaag bestaan, maar toch herkenbaar zijn. 

Min of meer terloops raakte ik aan de praat met een andere bezoeker die zich net als ik zeer gefascineerd toonde door wat er te zien was. Achteraf stelde zij zich voor als Annabel, in het dagelijks leven onder meer universitair docent genderwetenschappen met (engelse) literatuurwetenschap als specialiteit. 

Haar fascinatie leek mij niet geheel verwonderlijk, gezien haar achtergrond. In deze expositie van Puccinini wordt immers ook een voorstelling van een mogelijke toekomst gesuggereerd waarbij vragen rijzen van wat het betekent om mens te zijn. Zij vervaagt onder andere met haar cyborgs de grens tussen organische en technologische lichamen.

Bij zo'n wezen als hierboven zou je zomaar kunnen voorstellen dat dit een kruising is tussen een mens en een Orang Oetan. En hoewel 'oetan' zoveel betekent als 'mens' zijn kruisingen tussen mensaap en mens niet mogelijk. Tenminste: vooralsnog(?)....

Voor sommigen is dit een fascinerend toekomstperspectief, voor anderen is dat een absoluut schrikbeeld. Niet voor niets is er zoveel reuring over - bijvoorbeeld - genetische experimenten, wat gezien kan worden als een van 'bovenaf' (politiek) gestuurde stap naar transhumanisme waarbij de mens evolueert tot een onderworpene, zo niet een slaaf van de techniek.

Wat mij echter in deze immense expositie - wat een oeuvre trouwens al voor zo'n jonge (38 jarige) vrouw! - als rode draad opviel was de liefde en zorgzaamheid die de figuren uitstralen. Vaak gaat het om wezens, half aap, half mens of half varken, half mens enzovoorts - die zich met veel liefde, zorg en toewijding hun al even bizar uitziende kroost koesteren. Daardoor worden de monsters nooit echt angst- of lachwekkend.

Zeer interessante tentoonstelling! Gaat dat zien.  

De andere exposities waren ook de moeite waard, al vond ik het immense springkussen dat een grote ruimte helemaal in beslag nam nog het meest grappig. Dit temeer omdat dit volwassenen de mogelijkheid bood op legitieme wijze even 'kind' te zijn. Homo ludens....