Bertuslopers onder ons

Het is alweer 16 september, nog een paar dagen dan is het herfst. Kalendertechnisch dan. Maar afgelopen weekend was het nog mooi nazomerweer. Dus iedereen naar buiten.

Vrijdagochtend eerst nog wat gesport bij Haag Atletiek, daarna in het clubhuis de verjaardag van een sportvriendin gevierd. 

's Middags even een stukkie gaan fietsen. Al peddelend - voor zover je daarvan kunt spreken met een electrische fiets - bereikte ik het overdrukke centrum, waar ik de fiets stalde op het buitenhof. Ter hoogte van de gevangenpoort kwam een schier eindeloze stoet paarden voorbij, bereden door stoere ruiters van de politie. Dat had waarschijnlijk te maken met Prinsjesdag aanstaande dinsdag. 

Het was druk, vooral trok een markt langs de hofvijver veel bezoekers. Men kon  er onder meer aparte delicatessen kopen en artiesten zorgden voor muzikale omlijsting.

Loopje van de week

Zondag naar de maandelijkse Bertusloop in Delft om er vijf kilometer te lopen. Echt een loopje waar je vaak dezelfde gezichten ziet. Ook nu weer. Naast de vele delftenaren hagenezen zoals Pierre, Paul Wobbe en ik-zei-de-gek. Maar ook Gerda Idsinga van Sparta, sinds jaar en dag een trouw en enthousiast hardloopster en evenals haar (niet hardlopende) man behorend tot onze persoonlijke vriendenkring.

Het ging - voor mijzelf sprekend - wel goed, hoewel ik rustig van start raakte ik in een goede 'normale' cadans en een volle minuut sneller dan de vorige keer kwam ik over de finish. Ook Pierre was goed op dreef. Het weer was trouwens ook ideaal: lekker zonnetje, aangenaam weer en niet al te warm. 

Na afloop nog even gezellig gekletst met Michel, Hizkia, Pierre en Paul, uiteraard onder het genot van koffie, cappucino en wat dies meer zij.

Op naar het volgende loopje, dat wordt aanstaande zondag bij Sparta, de 1 van de 4 loop.

Open Monumentendag

Van de Open Monumentendag heb ik dit jaar weinig meegekregen. Wel nog twee begraafplaatsen  aan de Kerkhoflaan bezocht. Eigenlijk omdat ik nieuwsgierig was naar het het zogenoemde 'schijndodenhuisje' aldaar. Dat stond op de plattegrond, maar ik kon het niet terugvinden. Na enig navragen bleek het 'gewoon' het gebouw te zijn waar de aula en ontvangstruimte zijn gevestigd, zonder historische connotaties en de naam wordt of is inmiddels gewijzigd. 

Wat niet wegneemt dat het prachtige begraafplaatsen zijn, goed verzorgde 'buitens', met veel groen en bloemen en mooie, goed onderhouden bijgebouwen zoals een kerkje met kapel.

Daarna nog naar het centrum gefietst voor het Spinozahuis en het Hofje van Wouw maar het liep inmiddels tegen vijven dus die waren al gesloten. Niet erg, bij voorgaande openbare monumentendagen had ik een en ander al bezocht en al met al toch nog een prettig fietstochtje gehad. 

Staartjes: van de vakantie en de vogelwijkloop

 

Het was een uiterst zomers loopje, de vogelwijkloop. Dat blijkt wel uit de foto's die door Rudi Oosterbos zijn gemaakt. Veel groen-geel, en dan heb ik het niet alleen over de cluboutfit van de vele Haag-leden, maar ook over de vegetatie. Altijd een mooi stukje, dat pad achter de baan.

Er waren ook zogeheten stratenlopers, hardlopende bewoners van de Vogelwijk. Een aparte categorie. Maar onder die lopers waren ook leden van Haag Atletiek, dus dat was even puzzelen.

De afstanden waren niet voor ultra's: 3 en 5 kilometer, en een jeugdloop. Wat niet wegneemt dat het zwaar genoeg was, maar dat kwam vooral door de warmte. Hoe dan ook was het een gezellig evenement waarbij een ieder zijn of haar beste beentje had voorgezet. Degenen waarvan allebei de beentjes best waren kwamen uiteraard als eersten bij de finish. Ziehier de uitslagen!

Toch nog Parijs

En dan nu het staartje van de vakantie. Wij vertrokken zaterdag. Daags ervoor hadden wij ons er van vergewist dat het boemeltreintje vanaf Bujaleuf naar Limoges reed, dat bleek uit de tijdtabel bij het stationnetje. 

Dus Tom en Ria brachten ons zaterdagochtend naar dat station. Ze liepen mee naar het perron dat een verlaten indruk maakte. Echter: wachten, wachten, maar die trein kwam niet. De electronische tijdtabel gaf aan dat pas in de middag een trein naar Limoges zou gaan, wat in strijd was met eerdergenoemde gedrukte tabel. Ook nergens een aanduiding dat het tijdschema was veranderd of dat er iets anders aan de hand was. Er werd ook niets omgeroepen.

Hoe dan ook: langer wachter had geen zin, dus het eind van het liedje was dat Tom en Ria ons alsnog naar Limoges reden en ons afleverden bij het station. Daar namen we afscheid van elkaar met een 'tot ziens in Nederland' want het ironische van het verhaal is dat zij bij ons in de buurt wonen.

Maar nu nog tickets regelen voor de trein naar Nederland, want dat hadden we nog niet gedaan. In de rij voor het loket dat gelukkig open en bemenst was. Echter toen wij aan de beurt waren, gaf de dame aan dat er die dag helaas geen plek meer was in de treinen richting Nederland: het was 'zwarte zaterdag' en alles zat vol. 

Goede raad was duur: we konden wel de trein naar Parijs nemen en daar overnachten. Voor zondagmiddag waren er nog wel twee plaatsen over in de Eurostar die vanaf Gare du Nord naar Nederland ging. Dus dat hebben wij maar ter plekke geregeld.

In Parijs gingen we een van de eerste hotels binnen die wij tegenkwamen (Novotel). Daar was nog een kamer vrij. Prima kamer met badkamer en alles er op en eraan, en een etage onder ons een fitnessruimte. Dus hebben we nog een stuk Parijs verkend, wel met de benenwagen want met de Metro is het tegenwoordig wel een ingewikkeld gedoe, met die kaartjesautomaten met allerlei mogelijk- en onmogelijkheden, pasjes enzovoorts. Geen zin om daar een hele studie van te maken.

Wij zijn eerst richting en vervolgens langs de Seine gelopen op zoek naar Place St. Michel, maar dat duurde wel even. Daar, of in die toeristische restaurantjesbuurt Rue de la Huchette, zouden we iets kunnen eten. 

En zo geschiedde. Iedere keer als ik in Parijs was - en dat was heel vaak - ging ik minstens één keer naar deze buurt voor het avondmaal, dus dat is min of meer een constante gebleven. Maar nu zaten we op het buitenterras van het restaurant daar tegenover. Het eten was er niet minder om.

De volgende ochtend inpakken en wegwezen. Eerst ergens neergestreken voor een 'typisch frans' ontbijtje. Daarna verder. We gingen nu eens een keer met de bus naar het Gare du Nord. Die doet daar wel langer over dan de metro, maar zoveel haast hadden we niet en het was meteen een beetje 'sightsee-en', wel zo relaxed.

De omgeving van het Gare du Nord, het station zelf en de restaurantjes daar tegenover leken een ware metamorfose te hebben ondergaan: het zag er allemaal spic en span uit, wat een verschil met een jaar geleden. De Olympische Spelen hebben hierbij vast een rol van betekenis gespeeld. 

Helaas was het laatste maal bij een van die frisse 'opgeleukte' restaurants een afknapper. Althans voor mij. De vissalade vond ik niet te vr.... Smakeloze droge garnalen met een salade die doordrenkt was met een of andere dunne, wat zurige creme fraiche achtige saus. Helaas, maar het kan niet altijd kaviaar zijn...

De terugreis naar Den Haag (met overstap in RotterdamCS) ging in ieder geval voorspoedig. Het zit er weer op! "A Bientôt!"

Bujaleuf en Saint Léonard de Noblat

Het was nog een vrij lange autorit van Limoges naar Bujaleuf, waar Tom en Ria hun tweede huis bewonen. Wij waren er jaren geleden (in 2008) voor het laatst. De omgeving - licht glooiend landschap met beboste heuvels en aan een meer - was niet erg veranderd, maar aan het huis was een stuk bijgebouwd. Meer dan genoeg ruimte om logees zoals wij te herbergen.

Wij hebben er drie dagen op een relaxde manier doorgebracht: 's ochtends een beetje hardlopen, ontbijten en wat wandelen in de omgeving. Niet verkeerd.

Ook nog 'naar boven' gewandeld, in het dorp met een typisch frans cafeetje. De landelijke sfeer was compleet met goede cappucino, gezellige kout met een engelsman en een voorbijtrekkende tractor met hooibalen. 

Later reden we, deels via de voor Frankrijk zo kenmerkende slingerdeslangwegen, naar de plaatsjes Eymoutiers en Saint Léonard de Noblat. Helemaal onbekend was dit niet voor ons, in 2008 waren wij er ook. Het is de geboorteplaats van de beroemde, zo niet legendarische wielrenner Raymond Poulidor. Een aantal jaren geleden is hij overleden maar hij zal altijd als grote sportheld herinnerd blijven. Zo ongeveer als Johan Cruyff dat was voor Nederland.

We waren ook nog in Eymoutiers, waar we buiten op een terras van een plaatselijk restaurantje gingen zitten, tegenover een kerk. Je kunt hier ook eten, vooral vega-gerechten, maar we hielden het bij een drankje.

De volgende dag gingen we wederom naar Saint Léonard de Noblat, wat nu drukbezocht werd vanwege de middeleeuwse feesten met een markt, oude ambachten en (kinder)spelen, culinaire specialiteiten van de streek en 'op zijn middeleeuws' verklede mensen.

Wij hebben zelf 'voor het thuisfront' noga gekocht bij een kraam waar allerlei regionale producten en delicatessen werden aangeboden.

Op de laatste dag van ons verblijf nogmaals 'naar boven' voor een drankje op het terras bij het café. Even later kregen we gezelschap van een leuk stel waarvan de dame een leerling is van Tom en Ria's dochter Michelle, die yogalerares is. Was gezellig!

Van Banyul sur Mer naar Bujaleuf

De derde dag Perpignan werd in feite een dagje Banyul sur Mer, een nog zuidelijker gelegen badplaatsje tegen de spaanse grens aan. Een mooi treinreisje voerde ons door interessante landschappen met moerassen, zoutmeren en stations van - onder meer - Narbonne.

Het was de enige stranddag van deze vakantie in Frankrijk. We troffen het met het weer, dat was prachtig. Wat later in de middag kwam er wat meer bewolking en een spatje regen, maar toen hadden we ons zonnebad al achter de rug.

Nog wel een matje en een paar waterschoenen gekocht bij een strandwinkeltje, want het strand bestond grotendeels uit kiezelstenen en keien en met deze attributen was het toch geriefelijker liggen.

We hadden een aangename dag met een wat uitgebreidere lunch op een van de drukbezette terrassen op de boulevard. Daarna een wandeling gemaakt door het plaatsje en over de boulevard waarbij we een openbaar aquarium, een marine-instituut en een haventje passeerden. 

Naar de Dordogne

De volgende dag namen we afscheid van onze gastvrouw, chambre hôte en Perpignan. Op naar ons laatste vakantie-adres, het huis van vrienden Tom en Ria in Bujaleuf, een gemeente in het Limousingebied. 

Dat betekende een alweer lange maar plezierige treinreis naar Limoges, onderbroken door een stop in Toulouse waar we ruim tijd hadden voor een aangename lunch, met uitzicht op de Basilica De Saint Sernin. Terug naar het station passeerden we ook nog een standbeeld van Jeanne d'Arc, de maagd van Orléans.

De volgende stop was Brive-La-Gaillarde. Daar nog een overstap op de trein die naar Limoges ging. Van daar uit zou een treintje richting Bujaleuf gaan. Deze bleek echter niet te rijden, dus moesten we Ria, onze volgende gastvrouw, bellen hoe nu verder. Zij heeft ons uiteindelijk opgehaald met de auto, wat toch nog een flink stuk rijden is vanaf Bujaleuf. Meer over Bujaleuf in een volgend blog!

 

Perpignan, stad met 'Mediterraan' gevoel

14de eeuws fort 'Le Castillet'

Op maandag 12 augustus vertrokken we vanuit Souillac naar een zuidelijker gelegen bestemming, Perpignan. Ook nu weer gingen we met de trein. Het was zo'n drie kilometer lopen naar het station, dat was geen optie met onze bagage dus gingen we met de taxi die wij de avond daarvoor hadden besteld. .

Het werd een comfortabele maar lange treinreis, zes uur in totaal. Je verkijkt je in landen als Frankrijk of Spanje altijd op afstanden: plaatsen die op de kaart vrij dicht bij elkaar lijken te liggen, blijken behoorlijk ver van elkaar verwijderd te zijn. Wij moesten twee keer overstappen, van Cahors naar Toulouse en van Toulouse naar Perpignan. Daar kwamen we tegen vier uur 's middags aan.

En nu naar ons logeeradres, dat was aan de Quai de Genêve. Maar... Hoe kwamen we daar? De man achter het informatieloket in de stationshal draaide na enig zoeken een kaartje uit. Aan de hand daarvan legde hij hoe wij moesten lopen. Wij volgden de aangegeven weg maar kwamen er toch niet goed uit. Wij vroegen de weg aan twee vrouwen, de eerste sprak onduidelijk maar gaf wel aan dat we aan de andere kant van het station moesten zijn. Dus weer terug.

Voor alle zekerheid nog maar eens vragen, die andere vrouw toonde zich zeer behulpzaam en vroeg ons haar te volgen. Ze zou het vragen aan een vriendin die verderop achter de bar van een café-restaurant bleek te werken. Uiteindelijk gaf ook zij aan dat we aan de andere kant van het station moesten zijn.

Inmiddels had ik genoeg van het gedwaal en gezoek en we besloten een taxi te nemen. De chauffeur zei dat het vlakbij was maar dat hij geen kortste weg kon kiezen omdat er overal éénrichtingsverkeer was.  Vlak voor het logeeradres werden we afgezet. In meer opzichten? Ach, dat viel wel mee, die twintig euro voorkwam wel een hoop geslenter en gesleep met die warmte.

Waar we echter een hotel hadden verwacht, bleek het een pension te zijn, althans een 'Chambre d'Hote'.

We belden aan en werden hartelijk welkom geheten door een vlotte vriendelijke vrouw die ons herkende van de foto's op het boekingsformulier. De kamer was niet groot, maar schoon en voorzien van tv, badkamer, koelkast enovoorts. Dat die tv het uiteindelijk niet deed lag niet aan die vrouw maar aan een technische storing. Er werd wel 'een mannetje' gebeld maar die zou pas na ons vertrek langskomen.

In Perpignan hebben we gewandeld, lekker gegeten, twee kathedralen bezocht en het grootste kunstmuseum aldaar, het 'Musée dÁrt Hyacinthe Rigaud'. Daar hangen allerlei kunstwerken van gotiek tot hedendaags, met grote namen zoals Raoul Dufy en Picasso.