Niet veel luwte op de veluwe

Zondag ben ik nog even naar De Hoge Veluwe gegaan. Vooral 's ochtends was het prachtig weer: na een frisse start volgde een strakblauwe lucht met veel zon. Dat bleef voorlopig zo, ook tijdens de treinreis naar Ede-Wageningen, de bus naar Otterlo en het extra busje vanaf de rotonde naar de ingang van het Nationale Park. Ook bleef de zon zijn best doen toen ik met een witte fiets via de bosroute richting bezoekerscentrum ging.

Hoewel de meeste paddenstoelen nog moeten komen, ben ik een paar keer afgestapt om de eerstelingen op de plaat te zetten.

Over paddenstoelen - 'Toadchairs' zou een mooie vertaling zijn - gesproken: de paddenstoelensoep bij het parkrestaurant was prima, een soort kruidige champignonsoep met walnoten en twee stevige sneden brood erbij. Daarna in de aangrenzende parkwinkel de kleurrijke fleece gekocht die ik vorige week zag hangen. Hij kon nog net, flink opgerold in een meegebrachte plastic tas, in mijn rugtas zodat er nog net wat ruimte over was voor verrekijker en fototoestel.

Daarna ook nog het Kröller Muller museum bezocht. Dat blijft een mooi museum, al is er voor de regelmatige bezoeker veel bekend. Ditmaal vooral de afdelingen bezocht met de Van Goghs en tijdgenoten, een rondje beeldentuin en koffie in het museumrestaurant.

Natuurlijk was het hoofddoel van mijn bezoek de hertenbronst, die nu zo'n beetje op zijn hoogtepunt zou moeten zijn. Maar het was toch wel geduld oefenen voor de vele bezoekers waarvan een groot deel al 's middags aanwezig was. Bovendien werd het in de middag wat minder zonnig door de toegenomen bewolking.

Maar in de late namiddag - de 'appeltjesman' had om vijf uur al het een en ander neergestrooid - kwam er iets meer reuring. Vanuit het achterliggende bos weerklonk de bronstroep van - naar schatting - zo'n vier, vijf edelherten. Tegen half zes kwam een aantal hinden de open ruimte opgelopen met een grote geweidrager er achteraan. De dames gedroegen zich nogal eigenwijs en liepen van hot naar her om de appeltjes - of wat daar nog van over was - te verorberen, terwijl de man druk bezig was de boel een beetje bij elkaar te houden. 

Wel viel op dat dit hert bij het lopen enigszins trok met zijn  been, wat hem bij het fotograferend publiek de - hopelijk tijdelijke - bijnaam 'de manke' opleverde. Mogelijk een blessure opgelopen bij een gevecht, een val of ergens over gestruikeld, wie zal het zeggen.

Feit was wel dat zijn 'heerschappij' over zijn harem van korte duur was, want een uur later lieten andere herten van zich horen en na een harde rauwe 'burl' - en mogelijk een korte schermutseling - zagen we de manke afdruipen. Duidelijk klop gehad. Verslagen draafde hij het veld af en verdween uit ieders oog. De hinden waren inmiddels overgenomen door een andere 'grote jongen' maar die heb ik niet meer gezien.

Het begon aardig te schemeren, tijd om naar de ingang terug te fietsen en het park te verlaten. Terugreis met vertraging, omstreeks elf uur 'avonds thuis.