Van hot naar her(t)

En dit waren nog maar de eerste loodjes 😅 (foto Rudi Oosterbos)

Ziezo, weer een veelbewogen weekendje achter de rug. Zaterdag naar de Hoge Veluwe voor mijn jaarlijkse portie hertenbronst.

Met de trein er naar toe, uitstappen op station Ede-Wageningen. Daar even een moment van verwarring: in de eerste plaats door de gigantische menigte mensen die in lange rijen stonden te wachten op... ja, waarop eigenlijk? Kennelijk bussen die 'írgendwo' naar toe gingen. Amsterdam CS tijdens topdrukte, bijvoorbeeld tijdens de Van Dam Loop, zou hierbij verbleken. En dat in zo'n altijd rustige vredige plaats als Ede. 

En in de tweede plaats? De rigoureuze verandering die het station en de directe omgeving binnen minder dan een jaar heeft ondergaan. Een compleet nieuw stationsgebouw met winkels en andere faciliteiten daarin compleet nieuw, huizenbouw links van het station, een onherkenbaar veranderd plein met een busstation op een andere plek: even dacht ik dat ik op het verkeerde station was uitgestapt of aan de verkeerde kant stond. Maar nee, alles klopte.. De drukte was vanwege het Airborne Festival met alles er op en eraan, droppings op de heide, vliegtuigen uit WOII, enzovoorts, een enorm evenement.

En inderdaad moest (van Europa?) een rustige provinciestad als Ede ook mee in de vaart der volkeren en aan de 'verstadsing' van Nederland bijdragen. Vandaar die grootscheepse vernieuwing waar ik naderhand niets dan positief-juichende berichten over las. Tja, misschien hoort het wel bij mijn 'grumpy old man' leeftijd, maar ik heb er toch wat gemengde gevoelens bij. Niet dat het vorige plein veel bijzonders was, maar de verandering is wel opvallend.

Wat gebleven is: de busrit naar Otterlo, met uitstap op de rotonde en een stief kwartiertje wandelen naar de ingang van het Nationaal Park de Hoge Veluwe'. Direct na de ingang een witte fiets gepakt en op weg. Maar hee, die eerste witte fiets ging voor geen meter, dus een tweede gepakt. Wow, wat ging dat stroef, kon wel merken dat ik mijn electrische fiets gewend ben. Maar niet teveel forceren want de dag daarop moest ik nog lopen...

Na even te hebben gezeten in het restaurant van het bezoekerscentrum (ook weer zoiets dat een aantal jaren geleden compleet is vernieuwd en gemoderniseerd) pakte ik weer de fiets en hoera, die ging een stuk soepeler. Het zal een andere fiets zijn geweest dan waar ik mee gekomen ben.

Vanaf half vier was ik op de wildbaanweg waarlangs,  zoals altijd rond deze tijd, rijen auto's stonden geparkeerd en hun bestuurders, zowel professionele als amateurfotografen, aan het wachten waren op de dingen die - hopelijk- zouden komen. Sommigen hadden er een ware picknik van gemaakt, met uitklapstoeltjes en hier en daar een tafeltje.

Tegen vijf uur kwam 'de appeltjesman', de jachtopziener die bijna dagelijks twee naast elkaar liggende terreinen waar de herten vaak komen, tientallen appeltjes strooit om ze 'te lokken'.

De herten lieten zich echter maar moeilijk zien, maar op het laatst kwamen ze toch tevoorschijn: een roedel hinden en een plaatshert. Zij deden zich te goed aan de appeltjes. De bronst is echter nog niet op zijn hoogtepunt want ver weg hoorde je ook nog wel een paar herten burlen maar die bleven in het bos. 

Iets eerder dan gepland, kwart voor zeven, vertrok ik van de wildbaan en begaf mij al witte-fietsend naar de uitgang. Stukje lopen, ik was ruim op tijd om een hapje te eten bij Het Smulhuis: een merkwaardige kruising van snackbar en restaurant, met de nadruk op het laatste. Je kunt er prima eten, wat ook te merken was: de tent (toch bepaald niet klein te noemen) zat helemaal vol. Ik hield het simpel: appelpannenkoek met appelsap, helemaal goed, en op weg naar de bus een hoorntje met een gigantische bol softijs. Dus stevig gezondigd, maar dat mag wel een keertje van mezelf...

Vervolgens met de bus naar Ede-Wageningen, daarna trein naar Utrecht met overstap Den Haag. Om tien uur thuis.

1 van de 4

Hoewel het lijf wat anders wil dan de geest, wint de laatste het tot nu toe steeds als het gaat om 'lekker meedoen' met loopjes. Zo ook zondag weer, de 1 van de 4 loop, ditmaal bij AV Sparta. 

Ik had niet noemenswaardig last van het fietsen de dag ervoor. Zelf deed ik mee aan de korte afstand, 5 kilometer. Toegegeven, ik ging te hard van start, wilde gewoon zien hoe lang ik dat vol zou houden. Wel een tijdje, maar op het laatst had ik wel het nodige aan kracht ingeboet en ging steeds krommer lopen ;-). Toch nog in een voor mijn doen redelijke tijd de finish bereikt, mijn minst langzame vijfje van dit jaar. Op naar het volgende loopje!