Loslopen in ruim 80 minuten

Vluchtend voor de Meeuwen naar de Makrelen met Ellen en René... 
(foto Henk Kop)

Maandagavond waren wij (Groep 5) met z'n zevenen: Ilse, Eveline, Ellis, Yvette, Arne, Hans U. en Fred. Eigenlijk met z'n achten als wij Wim meetellen. Niet zo'n hoge opkomst maar aan het weer heeft het zeker niet gelegen: het was ongelofelijk zacht voor de tijd van het jaar, een graad of tien.
Op het programma stond een duurloop in een redelijk pittig tempo, pakweg dl. 2/3. Deze kwam uiteindelijk neer op 80 minuten netto. Gegeven de duisternis - over een paar dagen is alweer de kortste dag van het jaar - liepen wij vooral over straat, via onder meer De Savornin Lohmanlaan, Groen van Prinstererlaan en een stuk Loosduinen naar Ockenburgh, van daaruit via Kijkduin het laatste stuk door de duinen terug naar Laan van Poot. Daar haakte ik af.

Hoewel er nog wel iets voelbaar was van de Meeuwen en Makrelenloop ging het toch goed, en omdat ik lopend naar de club was gegaan en eveneens lopend weer naar huis terugliep, zal ik ruim anderhalf uur onderweg zijn geweest.

De laatste 500 meter... (foto Nico Kruijskamp)

Verder niet zo veel te melden. Wel nog een paar fotootjes gespot op de site van AV Sparta en Haag Atletiek, maar ook de site van de Meeuwen- en Makrelenloop moeten we de komende dagen in de gaten blijven houden want er worden nog vele, vele foto's verwacht.

Meeuwen- en makrelenlopers gaan altijd door!

"De Meeuwen- en Makrelenloop gaat ALTIJD door!" Dat is het motto van het organisatieteam. Iedereen wordt geacht dit goed in zijn of haar hoofd te prenten. Vraag dus nooit en te nimmer of de M&M loop doorgaat, zeker niet in de nabijheid van een der organisatoren, want je zult met gepaste humor worden herinnerd aan bovengenoemde slogan.

"Ja maar", zal de volgende vraag zijn, 'Wat nu als het heel zacht, bijna lente-achtig weer is en geen sprake is van vorst, storm, hagel, sneeuw en ander meteorologisch ongerief?" Ook dan gaat de M&M loop door, altijd is immers altijd.

De M&M-ers van Groep 5, v.l.n.r.: Anja Rienstra, Patrick Meijer, Ilse Houtman, Hans de Putter, Eveline van Leeuwen, Jos Broekman, Dick Pak en ik (Marianne en Yvette waren op dit moment elders)

Zo kon het gebeuren dat gistermiddag een groot aantal masochistisch ingestelde lieden - bijna 700, een record, zo wist race-director Van der Spek ons te vertellen - zich hadden verzameld onder en achter het startdoek.  Mijnheer Veldkamp (vader van Bart) had de eervolle taak op zich genomen om het startschot te lossen. En hup, daar gingen we.



Voor het relatief luttele inschrijfgeld krijg je veel terug: een meeuw makreel, erwtensoep met worst en een fors stuk krokant gebakken vis. Ditmaal kregen we ook met z'n allen een gratis zonnebank erbij. In ieder geval scheen de zon op de heenweg recht in de gezichten van de lopers en, voor zover in korte broek, op de benen. En dat ruim acht kilometer lang. En op de terugweg kregen de achterbenen een beurt. Wel stond er een behoorlijk sterke wind vanuit het zuiden waardoor het zeker op de heenweg - over het strand richting Kijkduin en verder, tot even voorbij de zandmotor - toch nog hard 'bikkelen' was. Als het lukte om even mee te liften achter een brede rug of een passerend 'treintje' was dat mooi meegenomen. Dus zó'n makkie was deze editie nu ook weer niet.

Onderweg waren er mensen die ons aanmoedigden, waaronder Wim en Trudie Hartman, Robert van der Elst en Henk Kop die bovendien foto's stond te nemen. Uit ervaring weet ik dat het wel iets heeft om iedereen zo aan je voorbij te zien trekken, al dan niet getekend door de inspanningen.

Maar na het keerpunt kregen we de wind flink van achteren en dat liep toch een stuk makkelijker. Relatief dan hè, alles is relatief. Maar alleen voor mijzelf sprekend: het ging al die tijd best goed, ik kon mijn loopritme goed handhaven. Dat het voor menigeen 'geen eitje' was, deze M&M bleek wel: er waren aardig wat lopers die een stuk sneller zijn dan ik (en mij onder normale omstandigheden ruim voor blijven, zoals buurman Jan) die ik inhaalde. Het duurde toch wel een tijd voordat eindelijk de verlossende opgang in zicht kwam en eenmaal boven, op het verharde deel waar vroeger de Norfolklijn was, was het nog maar 800 meter tot aan de finish. In exact 1:32:00 kwam ik over de meet.

Ook Spartaan Ewout Ouwehand en Dick Pak hebben de buit binnen!

Een paar honderd lopers waren al in de grote hal bezig met omkleden, soep en/of gebakken vis halen. De meeste van onze Groep waren er ook al, iedereen had goed gelopen, Patrick en Marianne (tweede dame!) hadden resp. 1:15 en 1:18 gelopen, Ilse, Katelijne, Anja en Eveline zaten allemaal 'ergens tussen 1:20 en 1:26'.  Drie van onze groep kwamen na mij binnen. Maar iedereen was supertevreden, 'moe maar voldaan' zoals dat heet.

Volgend jaar weer, Deo Volente, maar aan de organisatoren zal het niet liggen, want..... (zie eerste zin van dit verslag).

En nu volgt een meer persoonlijk deel van dit weblog dat niet voor iedereen interessant zal zijn. Maar ja, het is en blijft een soort dagboek hè...

Na de Meeuwen- en Makrelenloop naar huis gefietst en even achter PC en op de bank uitgerust. Daarna ouderwetse stamppot peen en uien met suddervlees en later in de avond op de fiets naar Joop Nennie. Hij had een ouderwets gezellige spelletjesavond georganiseerd voor een paar vrienden met zowaar nog een paar andere M&M-lopers: Jacqueline van der Elst met eerdergenoemde echtvriend Robert en Frank Inklaar met zijn Ingeborg. Verder waren Paul en Marlies er.

Niet alleen vanwege de Meeuwen- en Makrelenloop en Joop Nennie was het een gezellig weekend: Vrijdag de dertiende waren wij in Alblasserdam waar oud-collega Corrie (het was in 1970 of daaromtrent maar we hebben altijd vriendschappelijk contact onderhouden) haar  zestigste verjaardag vierde. Wij werden opgehaald door een van haar collega's, de reis erheen ging redelijk voorspoedig al was het wel in 'de spits'. Eenmaal op de plaats van bestemming, was het even zoeken naar de locatie (Het Portiershuisje) maar we zijn er gekomen.

Het was gezellig, er werd gezongen en muziek gemaakt en er was een overheerlijke catering (Dunya Locante), met zeer smakelijke 'multiculturele' gerechten. Letterlijk en figuurlijk werelds.

 

 

Ook terug konden we meerijden, wij waren niet al te laat thuis. Nog even gezeten en naar gemiste programma's gekeken (Pauw en Witteman, DWDD e.d.), noch wat achter de PC gezeten om mail en FB te checken en dan naar bed.

La Grande Belezza!

Op het toppunt van zijn beschaving ging het oude Rome ten onder. Feestend, zo wil de legende. Gaat de geschiedenis zich herhalen? Je zou het bijna denken wanneer je 'La Grande Belezza' hebt gezien.

Gistermiddag gingen wij naar het Filmhuis om deze unaniem veelgeprezen en gelauwerde film (van regisseur Paolo Sorrentino) eindelijk eens te zien. En dat daags na Casanova. Toeval? Ook in La Grande Belezza is de hoofdpersoon een levensgenietende charmeur die terugblikt op zijn mondaine leven. Voor mij persoonlijk werd het een Italiaanse week.

Ik schrijf 'eindelijk' omdat ik de film al een maand geleden wilde zien, niet alleen naar aanleiding van het 'vijf sterren bombardement' van de voltallige Nederlandse filmpers, maar ook vanwege de zeer positieve reacties van een aantal mensen uit mijn omgeving. En als klap op de vuurpijl werd afgelopen zaterdag bekend gemaakt dat de prijs voor de beste Europese film van 2013 naar La Grande Belleza is gegaan.

Het moet gezegd: het is een film van een grote schoonheid. Een heel toepasselijke titel dus, zou je zeggen. En dat klopt, zeker cinematografisch gezien: de schitterende beelden van Rome zijn een lust voor het oog en een feest van herkenning voor iedereen die daar ooit is geweest. Wel met de kanttekening dat het 'andere', armoedige en volkse Rome buiten beeld is gebleven, de focus is duidelijk op de jetset gericht met alle decadentie die daarbij hoort. Van grote schoonheid en impact zijn ook sommige teksten waarbij de monoloog aan het slot van de film, wanneer de hoofdpersoon terugblikt op zijn pogingen om de ultieme schoonheid te vinden en daarbij tot een conclusie komt, het meest verpletterend is. 

Een samenhangend verhaal is het echter niet, het is meer een registratie van beelden en situaties binnen de high society in Rome: een hedendaags 'Dolce Vita'.  Eigenlijk zoals Federico Fellini dat, weliswaar op zijn eigen wijze, eerder heeft gedaan.

Je moet er wel even inkomen, maar op zeker moment is het genieten van Rome in al zijn schoonheid, bijzondere mensen en het wilde uitgaansleven van de rijken, met als tegenhangster de stokoude non die de gelofte van armoede heeft afgelegd en met haar 104 jaar nog op haar knieën de stenen trappen bestijgt om de Madonna te eren.

Centrale figuur in de film is Jip Gabella (gespeeld door Toni Servillo), een uiterst gesoigneerde, 65-jarige journalist die in een grijs verleden een goede maar slecht verkochte roman heeft geschreven en daarna als journalist carrière heeft gemaakt. Maar een gepassioneerd zoeker naar schoonheid is hij altijd gebleven. Zijn grootste ambitie was om het hoofd van de jetset in Rome te worden en dat is hem gelukt.

In de film zien wij Gabella op oudere leeftijd. Nog steeds zien we hem genieten van zijn jetsetleven inclusief nachtelijke dance-parties, drank en mooie vrouwen maar allengs ervaart en doorvoelt hij ook de zwarte kant van dat bestaan. En hij wordt ouder. Uiteindelijk ziet hij - mede naar aanleiding van tragische voorvallen binnen dat milieu - ook de leegheid daarvan in.

Een prachtfilm kortom. Aanrader? Zonder meer!

Casanova: "Savoureer het leven, anders savoureert het leven jou"

(De foto's bij deze blogpost zijn van Leo van Velsen)

"Yolo!" You Only Live Once... Geniet NU van het leven zoveel je kunt, haal er uit wat er in zit, savoureer het met volle teugen want voor je het weet ben je oud, onaantrekkelijk en is het leven op. Dan ga je dood, daarna is er niets meer." Volgens de media is dit het nieuwe levensmotto van de huidige twitter- en social media generatie. Of alle jongeren zo in het leven staan en daar zo over denken is een tweede, wel valt mij op dat bovenstaande - met veel stelligheid geponeerde - levensvisie elke discussie op 'het net' doordrenkt.

Misschien moet ik dan ook niet spreken over 'alle' jongeren maar over een meerderheid. Want ook in de jaren zestig en zeventig was er - zeker bij bepaalde groepen - sprake van hedonisme. De beatniks en de hippies wilden ook het volle leven, de vrije liefde al was er toen een - meer dan tegenwoordig - algemeen besef dat de wereld en het leven veel meer is dan hetgeen wij met onze zintuigen kunnen waarnemen en genieten. Kortom, filosoferen over en experimenteren met andere bewustzijnstoestanden en (geestelijke) dimensies,  echte (non-commerciële) spiritualiteit en zogeheten 'randwetenschappen' als astrologie waren toen niet taboe.

Hoe dan ook is bovengenoemd motto, beter nog deze lijfspreuk, tekenend voor Ciacomo Casanova. Voor deze man, die in de vijftiende eeuw leefde, was het najagen en koesteren van zinnelijke genoegens zijn voornaamste levensdoel. Hij was een kosmopoliet, charmeur, charlatan en bovenal een rokkenjager.

Casanova trok - min of meer gedwongen - door heel Europa. Hij reisde van de ene hofhouding naar de andere en ontmoette veel graven, hertogen, vorsten en vorstinnen, waaronder Madame de Pompadour en Catharina de Grote.

Hij moet een ongelooflijk charmante en mooie man zijn geweest want de dames vielen bij bosjes voor hem. Een soort Jeroen Pauw avant la lettre. Elke dag wilde hij minstens één vrouw beminnen. Hij beweerde echter dat hij zelf niet zozeer verleidde, maar dat hij voortdurend werd verleid. En dat zou zomaar kunnen (denk ik dan), want ondanks zijn twijfelachtige reputatie waren er maar weinig vrouwen die hem haatten. Integendeel! Maar als een echte casanova(!) wist hij elke vrouw het gevoel te geven dat zij de Enige Echte Grote Liefde in zijn leven was. Hij wist zich ook met mooie kleding en veel bravoure voor te doen als een intelligent en succesvol man; waterbouwkundige, architect, financieel expert, mijnbouwkundige, astroloog, dokter, alchemist enzovoorts.

Casanova zet al deze middelen in om zijn prooi te verschalken, zoals de oude steenrijke dame (Markiezin d'Urfé, een hilarische rol van Hugo Maerten). Alleen ging het in haar geval om geld, hèt middel om in zijn exorbitante levensonderhoud te voorzien. Om met haar de liefde te kunnen bedrijven moest hij toch het beeld van een mooie jonge vrouw voor ogen hebben. Hoe het ook zij, het is niet voor niets dat zijn naam een begrip is geworden: als je van iemand zegt dat hij een casanova is, dan weet je: die persoon is een charmeur en vrouwenversierder. En laten we wel zijn: schuilt niet in iedere man - al is het maar in gedachten - iets van een casanova?

Waarom niet alleen de dames uit die tijd, maar ook de hedendaagse toneelschrijver Jules Terlingen als een blok voor Casanova 'viel', staat uitgebreid beschreven op de site van De Appel. Daarbij ook nog meer gegevens over wie Casanova was, zijn levensloop en avontuurlijke leven. 

Tot en met mei 2014 speelt theatergroep De Appel de voorstelling 'Casanova'. Gisteravond was de eerste openbare uitvoering, de 'try out'. Nadat ik de afgelopen weken tot twee keer toe een openbare repetitie had bijgewoond, zag ik nu 'het totale plaatje'. En dat was het ook, een plaatje van een voorstelling met schitterende en soms groteske kostuums. En ook een zeer vermakelijke voorstelling, vol grappige situaties en geestige dialogen.

In het begin zien we heel even Casanova (sterk gespeeld door Aus Greidanus jr.) als oude, wat vereenzaamde man, maar al snel trekt hij zijn grijze pruik van zijn hoofd en zien we hem als de jonge, viriele vrouwenveroveraar die met hulp weet te ontsnappen uit de kerkers van het Dogepaleis waarna wij hem, in gezelschap van zijn trouwe knecht Leduc, in opeenvolgende scènes van plaats naar plaats zien reizen, steeds opgejaagd doordat hij zich weer ergens in de nesten heeft gewerkt, 'en passant' een spoor van gebroken harten en/of woedende rivalen achterlatend.

Aan het eind van zijn leven, toen aan een oudere en minder aantrekkelijke Casanova gevraagd werd hoe hij terugkeek op zijn leven, was zijn antwoord: "Vroeger was ik gelukkig, tegenwoordig ben ik wijs".

Het hele verhaal zoals zich dat op toneel afspeelde ga ik hier niet navertellen. Ik zou zeggen: gaat het zien! Ook nu zijn (veel) kosten en (nog meer) moeite niet gespaard om er wederom een schitterend theaterspektakel van te maken: de kostuums, de choreografie, de muziek en zang (het valt op dat vrijwel alle Appel-acteurs heel goed kunnen zingen) en last but not least: de decors: evenals vele jaren geleden bij een stuk van Goldoni, is ook ditmaal het Appeltheater onder water gezet. In combinatie met de kostuums en maskers is meteen duidelijk dat hierdoor Venetië wordt verbeeld.
Vanaf balkons langs drie wanden van de grote zaal kijkt het publiek uit over een watervlakte, die de gehele speelvloer - een aantal aaneengeschakelde houten pontons - omvat en waarvan een zijkanaal tot ver in de foyer doorloopt. Met enige regelmatig varen er met acteurs gevulde bootjes af en aan ook maakt het water een essentieel onderdeel uit van de totale enscenering.

"De voorstelling was zó!"

Ik was er gisteren, maar niet helemaal alleen: Eveline (PR- en marketingdame van De Appel en trainingsmaatje) was er met haar vader, vriendin en buurvrouw en Nicolien, een vroegere stagière van haar. We hebben allemaal genoten van de voorstelling, die twee keer werd onderbroken door een pauze, waarbij iedereen van een voortreffelijke maaltijd genoot. Op Italiaanse leest geschoeid, o.a. lasagne met spinazie, malse kippendijtjes, brood met pesto, stoofpotje en (tijdens de tweede pauze) een uitgebreid dessert met onder meer overheerlijke Tiramisu en schaafijs. 

Amsterdams straatbeeld in de Seventies

Vanmorgen lag er een wit laagje op de baan... De eerste tekenen van de winter!

Vanmorgen ging ik eerst naar de club om - voor de eerste keer sinds lange tijd - iets aan krachttraining te doen. Nou, dat heb ik geweten, ik krijg bij het (10x) bankdrukken amper de helft van het gewicht naar boven dan wat ik een maand of vier geleden drukte, toen ik nog twee keer per week het krachthonk bezocht. Dus toch maar wat meer regelmaat in brengen.

Wat lichaamsbeweging betreft bleef het vandaag overigens niet bij die paar vage krachtoefeningetjes. Vanmiddag netjes' gedaan wat op het schema stond. Ik had dat uiteraard al aangegeven maar je moet het ook nog eens doen. Ditmaal liep in naar het Zuiderpark, waar ik tweederde van het programma (2x 1 - 1,5 - 2 - 1,5 - 1 minuten in 5 km tempo) heb uitgevoerd, steeds met 5 minuten tussenpauze. De laatste serie deed ik deels op weg naar huis. In totaal (bruto) 75 minuten gelopen. Gedoucht en omgekleed, want straks is de gang naar het theater.

Iets anders is dat ik gisteravond werd gebeld door Videoland, de tweede lading 8 mm filmpjes uit het verleden waren nu ook op dvd gezet. Ik heb het opgehaald, het was vrij veel met onder andere (vakantie)beelden uit Frankrijk, Noorwegen, Engeland en Ierland. Daarvoor zat nog een filmpje met wat straatbeelden uit de jaren 70. Wat ik mij ervan herinner is dat het op een Koninginnedag was, ik ging met een paar vrienden en vriendinnen naar Amsterdam. Ik heb de beelden op mijn pc afgespeeld en opnieuw gefilmd met mijn digicam.

Interesstrand

Meeuwen-, makrelen en kraaienloop?

Vandaag toch maar even rust gehouden met hardlopen: morgen ga ik het programma wat dan op het schema staat 'imiteren' in mijn eentje omdat ik 's avonds naar een try-out voorstelling van 'Casanova' ga, in Theater De Appel. Met andere woorden: ook woensdag zal ik de groepstraining bij Haag een keertje moeten overslaan.


Ik heb nog wel een stukje gewandeld door de duinen en over het strand. Onderweg had ik een paar leuke ontmoetingen, welke dat zijn blijkt uit de beelden.

Aan de vloedlijn lagen vandaag duizenden mesheften en zwaardschedes, tientallen otterschelpen en honderden zeesterren, krabbetjes en ander zeegedierte. Wel allemaal dood, de meeuwen en de kraaien hoeven hier niet van de honger om te komen.

Meer strandfoto's hier!

Het uitlopen liep uit de hand...

Foto Herman Cramwinkel

Maandag 9 december: toch maar even uitlopen. Als dat al ging lukken, met de Duinrell-cross nog in de benen. Maar met de blik op de toekomst gericht moest er ook weer eens een duurloop van meer dan 90 minuten worden gelopen. Dus ging ik de deur uit met de mededeling: "Ik zie wel, misschien ben ik binnen een half uur terug maar het kan ook langer worden". Het werden uiteindelijk in totaal 135 minuten, dus twee uur en een kwartier. Wel in een rustig tempo uiteraard, maar dat hoef ik waarschijnlijk niet eens te vermelden.

Omdat komend weekend de Meeuwen- en Makrelenloop is, wilde ik die duurloop niet later in de week doen en ook niet vlak daarna, het zou dus òf maandag òf dinsdag moeten worden. Het werd dus vandaag. De route - moet toch mijn Garmin weer eens opladen - ging als volgt: rondje Pomonaplein, daarna via de Zonnebloemstraat naar de Laan van Poot, rechtsaf en aan het eind naar links. Dan via het veld de duinen in tot aan Kijkduin en daar naar beneden en door tot aan de afslag crematorium, waar ik naar boven ging en via het bospad rechtsaf landgoed Ockenburgh opging. Paar rondjes daar gelopen en daarna via het pad naar de weg langs de puinduinen en via de rotonde aan het eind van de Machiel Vrijenhoeklaan de duinen in tot aan het punt dat het pad naar beneden gaat naar de Monsterseweg. Via deze weg ging ik terug met wederom een rondje Ockenburgh via onder ander het Hyacintenbos, daarna terug en via Meer en Bosch en Laan van Meerdervoort terug.

Pffft, ben je er nog? Nee natuurlijk niet en gelijk heb je...

 

Het ging best goed, geen last van de benen gehad, maar eenmaal thuis moest ik wel eventjes herstellen. Daarna weer aan de slag met het helpen versieren van de kerstboom! Dit onder het genot van warme chocolademelk met slagroom en een speculaasje. Past bij het wintersfeertje. Het is alleen geen winterweer, integendeel, maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg! Een van de voordelen van het grote nadeel dat broeikaseffect heet. Lichtjes in de boom, daarna de ballen en de slingers. Hij staat nu!

Voor de liefhebbers heb ik nog een Depeche Mode filmpje op dit blogje staan, een van de filmpjes die ik vanaf het balkon heb geschoten (ik zal bepaald niet de enige zijn geweest). Enjoy the Silence! Maar als je echt van de stilte wilt genieten zou ik 'm niet aanklikken :-)...