Opnieuw naar Parijs

Enkele dagen na het vierdaags verblijf in Drenthe volgde een weekendje Parijs. Op zichzelf geen uniek reisdoel want er zijn volgens mij maar weinig Nederlanders die de lichtstad nooit hebben bezocht. Dat geldt zeker voor mensen van mijn generatie. 

Zelf was ik tientallen malen in Parijs. Vaak als tussen- of eindstop van een vakantie in Frankrijk, of als deelnemer aan een hardloopevenement (drie keer de 20km van Parijs, een keer de marathon) of voor mijn werk. Ook meer dan eens bezocht ik de stad met de wandelgroep. Uiteraard was de eerste keer Parijs in 1968, met mijn toenmalige geliefde. 

Je zou zo zeggen dat je Parijs na al die keren wel zo'n beetje gezien hebt. Dat is zeker het geval bij de voorspelbare 'highlights' zoals de Eiffeltoren, de Sacre Coeur, de Notre Dame (na de grote brand grotendeels in de steigers), het Louvre met de Tuileries, de Arc de Triomphe en de Champs Elysées, Pierre Lachaise met het graf van onder meer Jim Morrison, en ga zo maar even door. Voor mij blijft de stad zijn aantrekkelijkheid behouden, waarbij een gevoel van lichte nostalgie zeker een rol speelt.

Heeft ook met het sfeertje te maken. Simpel hotelletje met fout behang, 's ochtends het welbekende Croissantje met jam en café au lait, daarna de stad verkennen, zowel wandelend als met de metro, en  in een of ander park of langs de Seine lunchen met stokbrood en mineraalwater. Zo was het tenminste in het begin.

Hoe dan ook, na bijna drie jaar coronarestricties eindelijk weer terug. Het waren warme dagen, er is veel en lang gewandeld (op beide dagen wel zes uur, ik zat er op het laatst zowat doorheen) en hebben alle dagen prima gegeten. Het hotel was ook prima met aardig en zeer behulpzaam personeel. Wel hadden we bij aankomst de pech dat onze kamer niet was schoongemaakt. Het was avond dus het schoonmaakpersoneel was weg maar onder duizendmaal excuses kregen wij voor de eerste nacht een vervangende kamer toegewezen. Vanwege het uitzicht op een blinde muur met drie grote ventilatoren besloten we de volgende dag dag wel naar de oorspronkelijke en inmiddels schoongemaakte kamer te verkassen.

Om niet de fout van de vroegere dia-avondjes te maken, verwijs ik voor de liefhebbers naar bijgaande foto's.

Voor liefhebbers van - onder meer - straatkunst dit album!

 

Voor de op dit moment bloemrijke Jardin des Plantes hier!

Morgen nog een restantje...

Wandeling in Het Groene Hart

Vrijdag gingen we naar de 'wegens corona' twee jaar uitgestelde housewarmingparty van vrienden. Waar we van de weeromstuit andere oude vrienden troffen, die we de laatste jaren niet vaak hebben gezien. Vooral veranderd was de haarkleur, het grijs overheerste. 

Het was een fraai ingericht appartement, met warme kleurschakeringen, smaakvolle kunstvoorwerpen en uitzicht op een mooi klassiek deel van onze residentie. En daarna met z'n allen Indisch eten bij Toko Frederik in, jawel, de Frederikstraat. Lekker!  

Zaterdag was het weer tijd voor de maandelijkse wandeling met de steeds kleiner wordende wandelgroep (die ikzelf altijd nog maar 'De Doornvogels' blijf noemen ter nagedachtenis van initiator Hugo Verschoor).

Ditmaal had Loes een wandeling uitgestippeld die niet zozeer lang was maar zeker mooi. Vooral in dit seizoen. Vanaf station Goverwelle (Loes woont vlak bij het spoor) liepen wij langs het water over een door veel groen, knotwilgen omzoomde weg zo'n twee kilometer rechtdoor tot aan het centrum van Gouda. 

Daar wandelden we naar en door het oude centrum met de vele straten en steegjes. Dat was bepaald geen straf. Ook het weer werkte mee, het was een zonovergoten dag en vooral 's middags werd het behoorlijk warm. Meer foto's hier!

Na de lunch in de oude bibliotheek - daar bleek dat niet alleen het geestelijk voedsel van prima kwaliteit was - nam ik afscheid van  het gezelschap en ging met de trein terug naar Den Haag. Op het station trof ik Walter die vlak na mij vertrokken was zodat we samen terugreisden. Bij Alsem een bierpakketje gekocht en naar de woning van Frank gewandeld waar een tuinfeestje gaande was, dit in verband met zijn zestigste verjaardag. In de grote tuin met de al even grote natuurvijver lekker 'gechilld'. 

En vandaag (zondag) was een uitgesproken lui dagje. Er waren diverse loopjes in de omgeving maar heb nergens aan meegedaan. Alleen maar wat chillen, lichte tuinwerkzaamheden en een beetje tv kijken. Alhoewel, rond een uur of twee nog wel een rustig loopje gedaan naar en door de Bosjes van Pex. Zal netto zo'n veertig minuutjes hebben gelopen.    

Niet met de Franse slag

Gisteravond (woensdag dus) voor het eerst sinds vele malen weer eens met een groep meegehobbeld. 

Meteen een redelijk pittig schema; een pyramide van 3-6-9-6-3 minuten. Wel met redelijke 'actieve rust' pauzes. 

Toch een manier om in een beter trainingsritme te komen, en meer duurvermogen te kweken. Aan het laatste ontbreekt nog het een en ander, maar het is mij toch gelukt om zeven van de bijna tien kilometer te volbrengen. Daarna wilden de oude beentjes niet meer... Met dank aan Jan Bruggeman! 

Eerder die dag hebben wij - d.w.z. de leden van ons krachthonk - afscheid genomen van Frans Parlevliet. Voor hem was het zijn zoveelste afscheid binnen een paar weken omdat veel groepen binnen Haag Atletiek op die manier hun dank en waardering wilden tonen voor de altijd vriendelijke, behulpzame en actieve clubhuisbeheerder die nu van zijn welverdiende maar ongetwijfeld nog steeds actief door te brengen pensioen gaat genieten.

Creatief met pinksteren

Update van zonnige, maar winderige pinksterdagen! 

Hoe dan ook was het geen binnenzit-weer, hoewel ik dat wel heb gedaan. Op eerste en tweede pinksterdag zaten wij - Paul Versteegh en ik - als deelnemers van een expositie het grootste deel van de middag in de kerk. Dat was de Familiekerk aan het eind van de Kamperfoeliestraat om precies te zijn.

De dag voor pinksteren, zaterdag dus, brachten wij de schilderijen naar de kerk en hebben meegeholpen met de opstelling van een en ander.

Het was gezellig en er was ook de nodige aanloop. Veel gepraat met diverse bezoekers, waarbij Paul en ik ook geïnterviewd werden door een journalist van een kunstsite. Verder op tweede pinksterdag tussen de bedrijven door wat geschilderd als tijdverdrijf. Leuk, al is er niet veel buiten gewandeld.

Wel heb ik zowel zaterdag- als zondagochtend nog een stukje hardgelopen, en later zaterdagochtend een kort bezoek gebracht aan de Hortus Botanicus in Leiden. Het groeit en bloeit daar goed, zowel buiten als binnen in de tropische kas. Tientallen kleine gifkikkertjes droegen met hun krekelachtige zang bij aan de tropische sfeer.

Inmiddels zijn de schilderijen na het nodige gesjouw weer thuis. Morgen (dinsdag) begint het gewone leven weer met een oppasdag. 

Boeiende expositie in De Kunsthal

Vandaag een tripje naar Rotterdam om een aantal (het werden er uiteindelijk twee) musea te bezoeken. Het eerste was het Natuurhistorisch Museum. Een paar weken geleden bezocht ik dit museum in vogelvlucht(!) op weg naar het punt waar ik de lopers van de Marathon van Rotterdam kon aanschouwen en zo mogelijk aanmoedigen. Vandaag maar eens beter bekeken, maar ik kom hier in een volgend blogje op terug. Na dit museum ging ik naar De Kunsthal amper honderd meter tegenover het Natuurhistorisch en daar zag ik een expositie die bepaald indruk maakte.

Lang geleden tekende ik weleens van die droedels van deels menselijke, deels dierlijke samenstelling. Centaurs bijvoorbeeld, of vogels met een mensenhoofd. Maar dergelijke fantasiefiguren zijn waarschijnlijk net zo oud als de mensheid bestaat.  In de griekse mythologie kennen we de minotaurus, de phoenix en van sprookjes zijn de zeemeermin en vampier bekend, en  surrealistische kunstenaars als Jeroen Bosch en Salvador Dali creërden ook van die bizar uitziende schepsels.

Wie in bovenstaand rijtje zeker thuishoort is de Australische kunstenaar Patricia Piccinini. Tot die overtuiging kwam ik tenminste na vandaag in Rotterdam De Kunsthal te hebben bezocht. In de grote solotentoonstelling van genoemde kunstenaar, getiteld 'Metamorphosis' zien we tal van levensechte hybriden tussen mens en dier: harige, vriendelijke schepsels die niet 'echt in de reële wereld van vandaag bestaan, maar toch herkenbaar zijn. 

Min of meer terloops raakte ik aan de praat met een andere bezoeker die zich net als ik zeer gefascineerd toonde door wat er te zien was. Achteraf stelde zij zich voor als Annabel, in het dagelijks leven onder meer universitair docent genderwetenschappen met (engelse) literatuurwetenschap als specialiteit. 

Haar fascinatie leek mij niet geheel verwonderlijk, gezien haar achtergrond. In deze expositie van Puccinini wordt immers ook een voorstelling van een mogelijke toekomst gesuggereerd waarbij vragen rijzen van wat het betekent om mens te zijn. Zij vervaagt onder andere met haar cyborgs de grens tussen organische en technologische lichamen.

Bij zo'n wezen als hierboven zou je zomaar kunnen voorstellen dat dit een kruising is tussen een mens en een Orang Oetan. En hoewel 'oetan' zoveel betekent als 'mens' zijn kruisingen tussen mensaap en mens niet mogelijk. Tenminste: vooralsnog(?)....

Voor sommigen is dit een fascinerend toekomstperspectief, voor anderen is dat een absoluut schrikbeeld. Niet voor niets is er zoveel reuring over - bijvoorbeeld - genetische experimenten, wat gezien kan worden als een van 'bovenaf' (politiek) gestuurde stap naar transhumanisme waarbij de mens evolueert tot een onderworpene, zo niet een slaaf van de techniek.

Wat mij echter in deze immense expositie - wat een oeuvre trouwens al voor zo'n jonge (38 jarige) vrouw! - als rode draad opviel was de liefde en zorgzaamheid die de figuren uitstralen. Vaak gaat het om wezens, half aap, half mens of half varken, half mens enzovoorts - die zich met veel liefde, zorg en toewijding hun al even bizar uitziende kroost koesteren. Daardoor worden de monsters nooit echt angst- of lachwekkend.

Zeer interessante tentoonstelling! Gaat dat zien.  

De andere exposities waren ook de moeite waard, al vond ik het immense springkussen dat een grote ruimte helemaal in beslag nam nog het meest grappig. Dit temeer omdat dit volwassenen de mogelijkheid bood op legitieme wijze even 'kind' te zijn. Homo ludens....

Meimaand bloei- en vogelmaand

Fluitekruid Bosjes van Pex

Alweer een hele tijd (ruim twee weken) niets meer gepost. Dat is een trend van de laatste jaren. Deo Volente zal volgend jaar het roer omgaan wat De Cultuurbarbaar betreft. Waarschijnlijk krijgt het een andere vorm, dat wordt dan op 19 april 2024 want dan bestaat dit blog twintig (20) jaar. Ik denk er nog over hoe ik dat ga aanpakken.

Zoals ik al op Facebook meldde, kwam de afgelopen week de heer Murphy op bezoek. Figuurlijk gezien dan. Dat resulteerde er in dat mijn telefoon de geest gaf (was dus tijdelijk niet bereikbaar via Whatsapp), onze stofzuiger na vele jaren trouwe dienst bezweek, de Omloop van Terheijde waarbij de lopers werden overvallen door een hevige hagel- en onweersbui. Dat resulteerde erin dat ik de vijf kilometer in een tijd volbracht waarin ik 'vroegâh' een matige tien kilometer liep. Maar inderdaad, ik loop nog en dat is ook wat waard. 

Ook op andere dagen mochten we niet echt klagen al was het door de 'fokking' koude wind toch niet zo warm als voorspeld. Maar ach... er zijn ook positievere zaken te melden. Zoals de BBQ die Rob Pronk voor de biergroep had geregeld. Het was gezellig en het bier smaakte weer best. Ook een paar keer een frisse neus gehaald, onder andere in de Bosjes van Pex, Delfland en Landgoed Ockenburgh. Het is hoe dan ook groeizaam weer, er is sprake van een ware explosie van groen en kleurrijke bloemen. Het gaat de goede kant op, ook al laat de kou zich vooralsnog moeilijk verdrijven.

Afgelopen dinsdag tijdens de grootouderlijke 'oppasdag' heb ik wederom een fietsritje gemaakt naar Terheijde, wat neerkwam op deels fietsen, maar vooral stukjes wandelen langs onder meer het Schelppad en naar het uitkijkheuveltje iets verderop. Ook weer wat foto's gemaakt van enkele gevederde vrienden. Deze staan hieronder.

Witte kwikstaart

Kleurrijke wilde bloemen op ruderaalterrein

Grasmus

Klaprozen, pinksterbloemen en nog veel meer op terrein waar flink gebouwd wordt

Boomklever

Boomleeuwerik

Tapuit

Hollen langs de bollen van Noordwijkerhout tot Drievliet

Op deze zonnige dag - 1 mei, dag van de arbeid en de verjaardag van jongste kleindochter Lily - gingen we naar Drievliet. De dag begon bewolkt en regenachtig maar naarmate de dag vorderde liet de zon zich steeds meer zien en in de vooravond sloten we de dag af met Italiaans eten in de zonovergoten achtertuin van dochterlief. Het is maandag, maar het voelde als een zondag.

Terugblik op het afgelopen weekend:

Ondanks weinig trainen en stramme ledematen toch maar weer eens aan een loopje deelgenomen. Nou ja, loopje, het is een echte wegwedstrijd over 2, 5, 10 of 21 kilometer. Wel door een zeer mooie omgeving, vooral in dit seizoen: het bollengebied!

We hebben het over de Omloop van het Noordwijkerhout, een van de lopen in het kader van het Zorg- en Zekerheidscircuit. Daags ervoor was ik er nog in de buurt, in Hillegom.

Deze Noordwijkerhoutloop heb ik overigens al vaker gelopen. Zelf heb ik geen wedstrijdaspiraties meer, snel lopen is er niet meer bij maar toch: de 'drive' is er nog steeds. Het gaat vooral om de sfeer rond het lopen en ook om te testen of het nog ging. 

Bij het na-inschrijven koos ik voor de korte middenafstand oftewel de vijf kilometer. Jan en Izaac, met wie ik mocht meereizen, stonden letterlijk anders in de wedstrijd want zij hadden zich ingeschreven voor het gehele zorg- en zekerheidscircuit. Ook zij gingen voor de vijf kilometer.

De kantine was om onduidelijke reden gesloten maar er was een soort van loket waar je met de pin koffie of chocola kon nemen die niet geweldig was maar goed, het is vocht. 

Nadat de 10- en 21 kilometer lopers waren vertrokken, ging om vijf over elf  de vijf kilometer van start. Rustig helemaal achterin gestart om niet in de verleiding te komen te snel te beginnen. 

In dat tempo constant doorgelopen zonder onderbrekingen. Dat is al winst. In een momenteel voor mij bevredigende tijd bereikte ik de finish. Volbracht!

Lodewijk van Dongen heeft foto's gemaakt van het evenement! zie hier zijn fotopagina.