Andermaal ging ik naar De Parade, ditmaal met Helmie. Het is een jaarlijkse traditie geworden. Bij de ingang van het Westbroekpark, bij het Troelstra monument, wachtten wij elkaar op.
's Middags was ik al naar het Westbroekpark gegaan om tickets te kopen, simpelweg om er zeker van te zijn dat wij de aantrekkelijkste - of aantrekkelijkst lijkende - voorstellingen konden bijwonen. Ze kunnen zomaar uitverkocht zijn al valt dat in de praktijk vaak mee.
De eerste voorstelling die wij zagen - De Kale Zangeres - begon om kwart over zeven. Wij waren even na zessen op het terrein dus eerst maar een hapje eten. Bij een van de vele eetgelegenheden - dat werd 'La Cantine' - bestelden wij een tweepersoonsmaaltijd. Dat werd, zoals op de menukaart stond:
"geroosterde poulet noir uit de rotisserie met geroosterde aardappelen, èchte appelmoes en aïoli". Bij nader inzien ontbrak de appelmoes en de aardappelen waren aan de vettige kant, maar de kip was zo gaar als boter. Al met al een goede maaltijd, iets teveel van het goede zelfs. Maar ja, als je speciaal voor de 'Haute Cuisine' komt moet je niet bij De Parade zijn.
Even later stonden we in de lange rij voor de 'Reizende Schouwburg' waar 'De Kale Zangeres' opgevoerd ging worden. Grappig was dat de dame die pal voor mij stond Marijke de Jong was, dezelfde die afgelopen woensdag op mijn blog reageerde met de woorden "Ik ga deze week ook naar De Parade, misschien komen we elkaar wel tegen." Zij stelde mij aan de vriendin die haar vergezelde voor als 'Sinterklaas' omdat ik die rol ooit speelde bij de KRO, Marijke was toen 'mijn' Zwarte Piet.
Naderhand kwamen we ook andere bekenden tegen, waaronder Rob Pronk en Laura de Kan 'van de club'. Ben benieuwd wat zij hebben gezien en hoe zij een en ander hebben ervaren.
Over Sinterklaas gesproken, 'de echte Sinterklaas' van een paar jaar terug (Bram van der Vlugt) was een van de spelers in het stuk dat we gingen zien. 'De Kale Zangers' is van Ionesco en gaat over conventies, beleefdheden, burgerfatsoen en vaste gewoontes. In feite is dit stuk de bron waaruit al het absurdistische theater na 1950 is ontstaan. Een klassieker die al 55 jaar lang elke dag in Parijs wordt opgevoerd. Hier, op De Parade, waren de acteurs stuk voor stuk oudere topacteurs, dus dat zou wel een bijzondere voorstelling worden dacht ik zo.
En werd het dat? We zien twee echtparen die de avond met elkaar doorbrengen. Ze vullen de lucht met lege praat en nutteloze opmerkingen, en als de dienstmeid (Diana Dobbelman) en de brandweerman (Frits Lambrechts) ten tonele verschijnen, is de chaos compleet. Dat het om Engelse mensen gaat en dat het decor een 'typical English' huiskamer moet verbeelden, zal geen toeval zijn, het traditionale Engeland is immers de bakermat van de hiervoor opgesomde conventies en formaliteiten.
Als je onbevangen en onvoorbereid deze voorstelling bijwoont, kan je het gevoel bekruipen van: waar gaat dit over? Gemeenplaatsen worden eindeloos herhaald en situaties worden geschetst waarbij elke logica of clou ontbreekt. Wat die kale zangeres betreft, zij komt er helemaal niet aan te pas, al wordt ze aan het eind van de voorstelling wel even genoemd.
Ik laat mij graag verrassen door een voorstelling. Zo gaat dat natuurlijk vaak met De Parade: je gaat gewoon gezellig naar een soort theater-kermis en geniet daar van de zon, het eten, drinken en het gezelschap. En je pakt zo hier en daar een voorstelling. Ongeveer zoals je naar Parkpop gaat, dan ga je ook meer voor de mix van sfeer en muziek dan louter voor de muziek, zoals dat bij een concert wel het geval is.
Toch denk ik dat enige voorkennis of informatie vooraf in dit geval geen kwaad had gekund. Het voorkomt het gevoel dat je geen chocola kunt maken van de - op zichzelf geestige - dialogen en geschetste situaties en je de zaal met een onbevredigend gevoel verlaat. Dan vindt je zo'n stuk ook niet 'leuk' meer.
George en Eran lossen Wereldvrede op
Wat wij wel 'leuk' vonden - al is de thematiek allesbehalve leuk maar wel heel actueel en politiek geladen - was de voorstelling van George en Eran. Twee jonge, dynamische acteurs die een briljante voorstelling gaven vol dynamiek, sterke dialogen, humor en ontroering. Dit begeleid door twee 'pure' Nederlanders die Klezmermuziek speelden.
De Nederlandse Syriër George en de Israëlische Hollander Eran kwamen bij toeval in dezelfde productie terecht. De jongens gingen op zoek naar de oorsprong van de strijd tussen hun moederlanden. Met hun nieuw verworven inzichten concludeerden zij dat het conflict opgelost moest worden. Voor een toneelvoorstelling moesten zij samen in één broek en vanaf dat moment waren zij de beste vrienden. Vrienden die elkaar alles durfden te zeggen. Vrienden die een ruzie niet uit de weg gingen. Ruzie over het feit dat George de ellende die zijn familie is aangedaan aan den lijve heeft ondervonden (familieleden zijn vermoord), terwijl Eran steeds teruggrijpt op de ellende, het onrecht en het verdriet dat zijn oma heeft ervaren terwijl hem persoonlijk, als kind van na de oorlog, geen andere ellende is overkomen dan dat zijn vriendin het heeft uitgemaakt. George: "Mensen houden van zielige verhalen. De kaart van zes miljoen (omgekomenen tijdens de Holocaust) wordt steeds en met succes getrokken (het collectieve schuldgevoel)".
Maar als het hen lukt om vreedzaam in één broek te leven, waarom zou het dan tussen hun moederlanden niet kunnen lukken? Met Joodse zelfspot en Syrische bevlogenheid onderzoeken George en Eran hun eigen familiegeschiedenis en hun persoonlijke standpunten, op zoek naar de kern van het conflict. Om het voor eens en altijd op te lossen. En die oplossing is... vrede.
