Feestjes en andere bewegingen

Het was een weekend waarin kleindochter Chloë 10 jaar werd en dit werd uitbundig gevierd. Op vrijdagavond gebeurde dat met een zogeheten 'Glow in the Dark' party in De Kastanjehof. Familie, vrienden, buren en collega's deelden in de feestvreugde, evenals hun kinderen.

Een hoogtepunt van de avond was het aansnijden van de feesttaart, die elke verjaardag van de kinderen door een tante wordt gemaakt, en altijd is het een waar kunstwerk. Ook ditmaal. Niet zo gek, want het is haar beroep. Lekkere taart, er is niets van overgebleven.

Zaterdagmiddag was de eigenlijke verjaardag, dat werd in aanwezigheid van beide grootouders gevierd. Dit wel 'gewoon' thuis maar ook nu weer met taart.

De overtollige calorieën konden in mijn geval worden verbrand door een fietsrit van Vroondaal naar Wassenaar later die middag. Clubvrienden Marlies en Paul wonen daar al enkele jaren maar tot een bezoek - ondanks herhaalde mondelinge uitnodigingen - was het tot dusver niet gekomen. Nu dus wel! Het was een gezellig samenzijn met onder de gasten Pierre, Paul, Frank en Ingeborg, Marjolein en Hans. Voor de inwendige mens was ook goed gezorgd: linzen- of kippensoep met brood en de nodige biertjes. Gelet op het seizoen koos ik voor de bokbiertjes. 

's Avonds laat reed ik in het kielzog van Frank en Ingeborg naar Den Haag. Het is de hele rit droog gebleven, eerste na thuiskomst begon het te regenen. 

Kopjesloop met nieuwe start

Door alle activiteiten dit weekend twijfelde ik of ik de volgende dag (zondag, op het moment van schrijven vandaag) aan de Kopjesloop zou deelnemen. Na alle gebak en andere snoeperijen en - zij het met mate genuttigde - alcoholhoudende drank van de afgelopen dagen, alsmede logees (schoonzus en haar zoon) en het vele fietsen voelde ik mij niet topfit.

Echter gaf Buienradar vanmorgen zo goed als droog weer aan, dus toch maar alle hardloopspullen bij elkaar gezocht en op naar Delft, met Randstadrail 3 en overstap lijn 1 naar de Brasserskade, en vandaar zo'n vijfentwintig minuten lopen naar de inschrijving.

Het was opvallend druk bij De Koplopers dit keer. Zoals steeds ook nu weer na-ingeschreven voor de vijf kilometer. De start was ditmaal op een ander punt dan gewoonlijk. Wel een mooi startpunt zo onder de bomen en het parcours was ook mooi, zij het met de nodige bochten. Iemand vond dat na afloop wat hinderlijk, zelf vond ik het niet zo'n probleem. Tegen eigen verwachting in, liep ik goed - wat iets anders is dan 'snel'. 

Hoe dan ook, de wekelijkse portie beweging weer gehad!

De stramme benen weer gesmeerd

Na twee keer te hebben overgeslagen, wandelde ik afgelopen zaterdag weer eens mee met De Doornvogels. Dit keer niet eens in Verweggistan, maar in Rotterdam of, zo u wilt, in 010. 

Zoals vaak troffen Walter en ik elkaar bij Den Haag CS, waarna we met de trein richting Rotterdam CS vertrokken. Daar aangekomen, voegde Dea zich bij ons en gedrieën gingen we koffie drinken bij een nieuw filiaal van Coffeee Company, die net een dag eerder open was gegaan. 

Daarna met de tram naar de het startpunt van onze wandeling, waar we vrijwel direct geconfronteerd werden met het standbeeld van Bep van Klaveren, de legendarische bokser die als bijnaam 'The Dutch Windmill' had. Leuk, temeer omdat ik Van Klaveren - in het echt was hij een kleine, vriendelijke man - ooit heb gesproken tijdens de première van een filmdocu, begin jaren negentig.

Dea had de route al twee keer 'voorgewandeld'. Het idee was om rond de Kralingse Plas te lopen, 'netto' ca. 7 kilometer al hebben we in totaal zo'n 10 kilometer gewandeld die dag. 

We troffen het met het weer, zoals vrijwel heel Nederland dat ervaren zal hebben. Mede daardoor was er veel volk op de been: wandelaars, fietsers, hardlopers, gezinnetjes, name it. De hele tijd veel zon, en dat na een ijskoude start van de dag. 

We lunchten bij uitspanning 'De Nachtegaal' op het park waarbij het zowel buiten op het terras als binnen megadruk was. We slaagden er toch in om een tafeltje aan het raam te bemachtigen, waarna we ons tegoed deden aan 'troebele' appel- en perensap en een fors uitgevallen appelpannenkoek. En Walter een pannenkoek met groenten.

Weer later sloten we de wandeldag af bij een café bij De Blaak, waar we met de metro heen gingen. De Grimbergen Triple ging er in als Grimbergen Triple. Niet verkeerd dus.

Houtloop bij AV '40

Zondagmorgen nog 'een loopje' gedaan, ditmaal bij Atletiekvereniging Delft. Het was daar druk, want naast de Houtloop (5 of 10km) vonden daar de clubkampioenschappen plaats.

De toiletten bij de kleedkamers waren - op één na - buiten gebruik, en er kon ook niet gedouchd worden. Officiële reden was: er zou legionella geconstateerd zijn. Tja, dat kan maar maar bezuinigen op water lijkt mij de ware reden want de toiletten in het clubhuis waren wel open. 

Hetgeen de pret evenwel niet mocht drukken: ook op deze zondag liet de zon zich zien, weliswaar meer afgeschermd door bewolking, maar het bleef droog.

Het lopen ging ook goed. In aanmerking genomen dat de afstand iets langer was dan vijf kilometer, was ik met mijn tijd tevreden.

Gaelic folkmuziek in het Statenkwartier

Na thuiskomst gewassen en omgekleed en met de fiets naar het Statenkwartier waar diverse muzikale particulieren hun huis hadden opengesteld voor publiek. Daar kon men muziekuitvoeringen bijwonen.

Zelf ging ik naar het huis van Theo Wentink, die sinds jaar en dag (vooral) Ierse folkmuziek speelt met zijn companen. Ook deze middag tracteerde de groep de bezoekers op aanstekelijke en prima uitgevoerde Ierse en Schotse ('Gaelic') muziek. Zelf woonde ik het vierde van de vijf of zes concerten bij. Bij enkele nummers mochten de aanwezigen het refrein meezingen. Leuk!

Niet veel luwte op de veluwe

Zondag ben ik nog even naar De Hoge Veluwe gegaan. Vooral 's ochtends was het prachtig weer: na een frisse start volgde een strakblauwe lucht met veel zon. Dat bleef voorlopig zo, ook tijdens de treinreis naar Ede-Wageningen, de bus naar Otterlo en het extra busje vanaf de rotonde naar de ingang van het Nationale Park. Ook bleef de zon zijn best doen toen ik met een witte fiets via de bosroute richting bezoekerscentrum ging.

Hoewel de meeste paddenstoelen nog moeten komen, ben ik een paar keer afgestapt om de eerstelingen op de plaat te zetten.

Over paddenstoelen - 'Toadchairs' zou een mooie vertaling zijn - gesproken: de paddenstoelensoep bij het parkrestaurant was prima, een soort kruidige champignonsoep met walnoten en twee stevige sneden brood erbij. Daarna in de aangrenzende parkwinkel de kleurrijke fleece gekocht die ik vorige week zag hangen. Hij kon nog net, flink opgerold in een meegebrachte plastic tas, in mijn rugtas zodat er nog net wat ruimte over was voor verrekijker en fototoestel.

Daarna ook nog het Kröller Muller museum bezocht. Dat blijft een mooi museum, al is er voor de regelmatige bezoeker veel bekend. Ditmaal vooral de afdelingen bezocht met de Van Goghs en tijdgenoten, een rondje beeldentuin en koffie in het museumrestaurant.

Natuurlijk was het hoofddoel van mijn bezoek de hertenbronst, die nu zo'n beetje op zijn hoogtepunt zou moeten zijn. Maar het was toch wel geduld oefenen voor de vele bezoekers waarvan een groot deel al 's middags aanwezig was. Bovendien werd het in de middag wat minder zonnig door de toegenomen bewolking.

Maar in de late namiddag - de 'appeltjesman' had om vijf uur al het een en ander neergestrooid - kwam er iets meer reuring. Vanuit het achterliggende bos weerklonk de bronstroep van - naar schatting - zo'n vier, vijf edelherten. Tegen half zes kwam een aantal hinden de open ruimte opgelopen met een grote geweidrager er achteraan. De dames gedroegen zich nogal eigenwijs en liepen van hot naar her om de appeltjes - of wat daar nog van over was - te verorberen, terwijl de man druk bezig was de boel een beetje bij elkaar te houden. 

Wel viel op dat dit hert bij het lopen enigszins trok met zijn  been, wat hem bij het fotograferend publiek de - hopelijk tijdelijke - bijnaam 'de manke' opleverde. Mogelijk een blessure opgelopen bij een gevecht, een val of ergens over gestruikeld, wie zal het zeggen.

Feit was wel dat zijn 'heerschappij' over zijn harem van korte duur was, want een uur later lieten andere herten van zich horen en na een harde rauwe 'burl' - en mogelijk een korte schermutseling - zagen we de manke afdruipen. Duidelijk klop gehad. Verslagen draafde hij het veld af en verdween uit ieders oog. De hinden waren inmiddels overgenomen door een andere 'grote jongen' maar die heb ik niet meer gezien.

Het begon aardig te schemeren, tijd om naar de ingang terug te fietsen en het park te verlaten. Terugreis met vertraging, omstreeks elf uur 'avonds thuis.

Matineus zuiderparkloopje, Haagse Harry en De Boetzelaer

Een gevarieerde dag, deze zaterdag. Anders dan het puur slechte weer van vrijdag, bleef het overwegend droog. Aan de temperatuur was wel te merken dat het nu volop herfst is.

Ik had geen 'loopplannen' voor dit weekend maar hee, er is altijd nog de Zuiderparkloop waaraan ik enkele malen heb deelgenomen. Een leuke loop waaraan iedereen in zijn of haar eigen tempo kan deelnemen. Het is een sterk sociaal gebeuren, veel lopers en loopsters kennen elkaar.

Het is trouwens ook nog eens een gratis loop, maar je moet je wel even inschrijven op de site en een speciale persoonlijke code downloaden, die je vervolgens kunt uitprinten op een kaartje. Dan wordt je tijd aan de finish geregistreerd en kom je ook in de uitslagen, die vrijwel direct na de loop beschikbaar en online komen.

Gratis loop, maar het wordt wel zeer op prijs gesteld - en aangemoedigd - als je jezelf een keer of meerdere keren als vijwilliger voor hand- en spandiensten aanmeld.

Het is wel een 'vroegertje', om negen uur is de start dus je moet er vroeg voor uit de veren.

Kort en goed: naar het Zuiderpark gefietst, sporttas op een centrale plek neergezet, paar bekenden begroet - onder wie Peter Puite - en met z'n allen naar de start. Om negen uur precies van start. 

Ik moet zeggen dat het redelijk goed ging ondanks dat ik de warming up had overgeslagen. 

Twee ronden lang kon ik het in een nagenoeg zelfde tempo volhouden. In de laatste 500 meter passeerde iemand mij die ik wel als leeftijdgenoot herkende, maar niet als persoon. Het was Huib Plugge, met wie ik ook op bovenstaande foto sta (loop), de man naast mij met de bril. Dat was dus 43 jaar geleden!

Maar goed, ik herkende hem niet en hij mij ook niet - allebei onze wilde haren verloren - maar zag pas bij thuiskomst in de uitslagen dat het Huib was. Ik stuurde hem een berichtje en een volgende keer gaan we na het lopen even een bakkie doen.

Effe naar Haagse Harry

's Middags ging ik naar de stad, eigenlijk met als doel wat lichtgevend spul voor de avondtrainingen aan te schaffen. Bij Decathlon of Run Today of waar dan ook.

Bij het station Den Haag CS uitgestapt en via de Koekamp en de Lange Voorhout richting hofvijver gewandeld. Onderweg begon het te regenen en ik besloot mijn  toevlucht te zoeken in het Haags Historisch Museum. Dat kwam goed uit, want het was de op één na laatste dag van een speciale expositie over Haagse Harry en zijn geestelijke vader Marnix Rueb. Leuk om te zien.

Alleen morgen (29 september) nog te zien!

Bovendien waren er allerlei leuke boeken en hebbedingetjes van het museum te koop voor 70% van de prijs. Heb onder meer twee boeken gekocht, een over portretschilder Jan van Goyen en een over de Hofvijver.

Ook nog even wezen kijken bij Decathlon, maar heb niet echt kunnen vinden wat ik zocht. Nou ja, dat komt volgende week wel.

Nat in zwembad De Boetzelaer

Het slotstuk van deze dag was het 'afzwemmen' van onze jongste kleindochter in zwembad De Boetzelaer in Monster. Daar gingen we op de fiets heen. Op het laatst met regen, maar we waren er bijna dus zijn niet volledig natgeregend. Leuke sessie waarbij ouders - ditmaal vooral vaders - met hun kind konden meezwemmen. Na afloop werd gelijktijdig met de diploma-uitreiking een snackmaaltijd met patat en lekkere hapjes geserveerd.

Van hot naar her(t)

En dit waren nog maar de eerste loodjes 😅 (foto Rudi Oosterbos)

Ziezo, weer een veelbewogen weekendje achter de rug. Zaterdag naar de Hoge Veluwe voor mijn jaarlijkse portie hertenbronst.

Met de trein er naar toe, uitstappen op station Ede-Wageningen. Daar even een moment van verwarring: in de eerste plaats door de gigantische menigte mensen die in lange rijen stonden te wachten op... ja, waarop eigenlijk? Kennelijk bussen die 'írgendwo' naar toe gingen. Amsterdam CS tijdens topdrukte, bijvoorbeeld tijdens de Van Dam Loop, zou hierbij verbleken. En dat in zo'n altijd rustige vredige plaats als Ede. 

En in de tweede plaats? De rigoureuze verandering die het station en de directe omgeving binnen minder dan een jaar heeft ondergaan. Een compleet nieuw stationsgebouw met winkels en andere faciliteiten daarin compleet nieuw, huizenbouw links van het station, een onherkenbaar veranderd plein met een busstation op een andere plek: even dacht ik dat ik op het verkeerde station was uitgestapt of aan de verkeerde kant stond. Maar nee, alles klopte.. De drukte was vanwege het Airborne Festival met alles er op en eraan, droppings op de heide, vliegtuigen uit WOII, enzovoorts, een enorm evenement.

En inderdaad moest (van Europa?) een rustige provinciestad als Ede ook mee in de vaart der volkeren en aan de 'verstadsing' van Nederland bijdragen. Vandaar die grootscheepse vernieuwing waar ik naderhand niets dan positief-juichende berichten over las. Tja, misschien hoort het wel bij mijn 'grumpy old man' leeftijd, maar ik heb er toch wat gemengde gevoelens bij. Niet dat het vorige plein veel bijzonders was, maar de verandering is wel opvallend.

Wat gebleven is: de busrit naar Otterlo, met uitstap op de rotonde en een stief kwartiertje wandelen naar de ingang van het Nationaal Park de Hoge Veluwe'. Direct na de ingang een witte fiets gepakt en op weg. Maar hee, die eerste witte fiets ging voor geen meter, dus een tweede gepakt. Wow, wat ging dat stroef, kon wel merken dat ik mijn electrische fiets gewend ben. Maar niet teveel forceren want de dag daarop moest ik nog lopen...

Na even te hebben gezeten in het restaurant van het bezoekerscentrum (ook weer zoiets dat een aantal jaren geleden compleet is vernieuwd en gemoderniseerd) pakte ik weer de fiets en hoera, die ging een stuk soepeler. Het zal een andere fiets zijn geweest dan waar ik mee gekomen ben.

Vanaf half vier was ik op de wildbaanweg waarlangs,  zoals altijd rond deze tijd, rijen auto's stonden geparkeerd en hun bestuurders, zowel professionele als amateurfotografen, aan het wachten waren op de dingen die - hopelijk- zouden komen. Sommigen hadden er een ware picknik van gemaakt, met uitklapstoeltjes en hier en daar een tafeltje.

Tegen vijf uur kwam 'de appeltjesman', de jachtopziener die bijna dagelijks twee naast elkaar liggende terreinen waar de herten vaak komen, tientallen appeltjes strooit om ze 'te lokken'.

De herten lieten zich echter maar moeilijk zien, maar op het laatst kwamen ze toch tevoorschijn: een roedel hinden en een plaatshert. Zij deden zich te goed aan de appeltjes. De bronst is echter nog niet op zijn hoogtepunt want ver weg hoorde je ook nog wel een paar herten burlen maar die bleven in het bos. 

Iets eerder dan gepland, kwart voor zeven, vertrok ik van de wildbaan en begaf mij al witte-fietsend naar de uitgang. Stukje lopen, ik was ruim op tijd om een hapje te eten bij Het Smulhuis: een merkwaardige kruising van snackbar en restaurant, met de nadruk op het laatste. Je kunt er prima eten, wat ook te merken was: de tent (toch bepaald niet klein te noemen) zat helemaal vol. Ik hield het simpel: appelpannenkoek met appelsap, helemaal goed, en op weg naar de bus een hoorntje met een gigantische bol softijs. Dus stevig gezondigd, maar dat mag wel een keertje van mezelf...

Vervolgens met de bus naar Ede-Wageningen, daarna trein naar Utrecht met overstap Den Haag. Om tien uur thuis.

1 van de 4

Hoewel het lijf wat anders wil dan de geest, wint de laatste het tot nu toe steeds als het gaat om 'lekker meedoen' met loopjes. Zo ook zondag weer, de 1 van de 4 loop, ditmaal bij AV Sparta. 

Ik had niet noemenswaardig last van het fietsen de dag ervoor. Zelf deed ik mee aan de korte afstand, 5 kilometer. Toegegeven, ik ging te hard van start, wilde gewoon zien hoe lang ik dat vol zou houden. Wel een tijdje, maar op het laatst had ik wel het nodige aan kracht ingeboet en ging steeds krommer lopen ;-). Toch nog in een voor mijn doen redelijke tijd de finish bereikt, mijn minst langzame vijfje van dit jaar. Op naar het volgende loopje!

Improvisaties in Het Koorenhuis

Woensdag: naast de ochtendtraining in het krachthonk 's avonds meegelopen met 'Groep Jan/Henk'. Het werd geen lange, maar aangename training. Eerst inlopen naar de duinen, bij de Fuutlaan omhoog en in het duingebied rechtsaf. Daar gingen we twee keer twee à drie minuten 'in eigen tempo ' en terug op de baan vier 'tweehonderdjes' en eenmaal zeshonderd als afsluiting.

Maar voor die avondtraining was er 's middags iets heel anders.

Het was bij mij al bijna in de vergetelheid geraakt, maar in vroeger jaren (jaren zestig tot en met negentig) speelde ik bij het amateur-toneel. Dat was zowel bij een onafhankelijk gezelschap als bij diverse werkgevers: eerst bij Succes-Nederlandse Boekenclub, later bij Rijkswaterstaat en weer later bij het ministerie van WVC.

Dat was altijd leuk om te doen en ook nog eens gezellig. Wel vond ik het soms jammer dat na vele maanden repeteren maar één voorstelling kon worden gegeven. Verder vond ik toneelstukken voor amateurs destijds vaak wat oubollig, Toch was het een leuke tijd. De bovenste foto bij dit stukje - met Ben Poot - is uit de Rijkswaterstaat-tijd, de andere twee  uit de tijd dat ik bij het ministerie van WVC werkte. Ik heb nog meer foto's maar die kon ik niet zo snel vinden. 

Maar waarom deze inleiding?  Haag-vriend Ton van der Pol nodigde mij onlangs uit voor een middagje improvisatietheater in Het Koorenhuis. Dat leek mij wel leuk! Deze cursussen worden geleid door docenten van de Hoftheaterschool Den Haag.

Woensdag 18 september, was het zo ver. Op naar het Koorenhuis. Het gezelschap was divers en bestond uit twaalf personen. Wij kregen van de enthousiaste en lieftallige 'juf' diverse opdrachten te verwerken.

Zoals een 'mime opdracht' waarbij een denkbeeldig voorwerp werd overgedragen aan degene die naast jou stond, die vervolgens het voorwerp transformeerde tot iets anders, en deze procedure werd herhaald tot de laatste man/vrouw in de kring.

Andere thema's waren: de situatie waarbij je in de wachtkamer bij de dokter jouw pijn moest zien te beheersen ten opzichte van andere patiënten. Of weer iets anders: hoe te reageren en om te gaan in een conflict met anderen. Dat leidde tot spannende en soms hilarische interacties. 

Je merkt dat mensen in een acteursrol dingen doen of zeggen die in het dagelijks leven in het openbaar 'not done' zijn. Ook interessant te merken hoe je zelf al spelende geconfronteerd kunt worden met jouw eigen grenzen en geaardheid.

Geen Gouden Koets maar Kunsthal

Dit jaar voor het eerst prinsjesdag gelaten voor wat het is. Ik volg een en ander wel via de komende kamerdebatten en het (vooral 'alternatieve') nieuws.

Een en ander lijkt mij duidelijk: er komt steeds meer aan het licht en wij staan aan de vooravond van zeer spannende tijden, terwijl er op de - sturende - achtergrond van en op de Nederlandse politiek van alles gaande is.

Maar goed, ter zake: gisteren ging ik naar Rotterdam. In de Kunsthal zijn er weer exposities die een bezoek meer dan de moeite waard zijn. Op weg daarheen viel op dat het inmiddels grotendeels gerenoveerde Museumpark er heel mooi uitziet. Niet alleen door de uitgesproken spiegelende blikvanger, het depot van Boymans van Beuningen, maar ook door het fraai aangelegde wandelpark.

Er was een kleurrijke expositie over het Zomercarnaval op de bovenste verdiepingen. Maar ik ging eigenlijk voor de expositie van de vermaarde mode- en portretfotograaf Richard Avedon (1923 - 2004) en zijn 'relationships' want hij heeft tijdens zijn leven tal van wereldberoemdheden op de plaat gezet, waaronder Marlène Dietrich, Truman Capote, Andy Warhol, The Beatles en Bob Dylan. 

In deze grote overzichtstentoonstelling zijn ruim honderddertig foto's van Avedon te zien. De moeite van een bezoekje waard!

Marlène Dietrich

Brigitte Bardot

Maar met dezelfde toewijding portretteerde hij 'eenvoudige lieden' die hij op straat tegenkwam, voor hem was er geen onderscheid in 'belangrijkheid' van de door hem geportretteerde personen, iedereen kreeg dezelfde aandacht.

Robert Oppenheimer