Chiploos bikkelen in Terheijde

Het was erg gezellig, gisteravond in Terheijde. Daar vond de jaarlijkse 'omloop' plaats, een hardloopwedstrijd annex prestatieloop over diverse afstanden: 600 en 1300 meter (voor de jeugd) en 5 en 10 kilometer. Ongeacht de afstand wel een van de zwaarste loopjes in de regio, omdat het parcours grotendeels over het strand voerde, en gisteren was het zand - behoudens een smalle strook vlak bij de zeelijn - mul in de overtreffende trap. Moet er wel bij vermelden dat ik daar nog (veel) meer moeite mee had dan mijn concullega-lopers. Maar goed, nu loop ik op het verhaal vooruit (had ik beter gisteren kunnen doen ;-))...

Aan het eind van de middag ging ik met het openbaar vervoer (bus + bus) naar Monster/Terheijde, wat wonderwel en vlotjes ging. Daar eerst gezocht naar clubhuis 'Het Vrondel' in Terheijde om mij - zoals menig andere loper - na in te schrijven. De keus was van tevoren gemaakt: vijf kilometer. Samen met Pierre liepen we vervolgens naar het huis van onze trainer Arie, die 'zijn' lopers had uitgenodigd om voor en na de loop bij hem en zijn vrouw iets te drinken, wat na te praten en eventueel te douchen. Van welk aanbod dankbaar gebruik is gemaakt.

Zo rond zes uur liepen we met het hele groepje, althans degenen die mee zouden doen, richting start. Daar was de jeugdloop nog in volle gang. Nog wat ingelopen en oefeningen gedaan, daarna naar de start, de 5 km. begon om 19:30 uur. De eerste meters kon ik een vloek niet onderdrukken, maar die boosheid was tegen mijzelf gericht. Sufkut! Had ik die middag zowat het hele huis doorzocht op zoek naar mijn SAW-chip (waarvan ik er minimaal twee bezit) maar niets gevonden. Nou ja, dan maar weer eentje aanschaffen. Zo gezegd zo gedaan. Maar bij Arie en na het omkleden bleek dat ik vergeten was de chip aan mijn schoen te bevestigen. Dat merkte ik bij de start. Dus wel meer inschrijfgeld betaald, toch niet in de uitslagen. Eigen schuld dikke bult. De gedachte om uit te stappen kwam slechts een fractie van een seconde op, maar ik was al met gezwinde pas van start gegaan dus doorgaan maar!

Tja, die gezwinde pas: ik durf te beweren dat daar de eerste anderhalve kilometer wel sprake van was. Voor mijn - letterlijke - afgang naar het strand stond groep 5 loper Hans Uytenhout daar die mij op de foto zette. Toch nog een blijk van bewijs dat ik heb meegehobbeld!

Maar eenmaal op het strand kwam daar - ondanks de rugwind - snel een einde aan. Ik liep constant door het mulste zand dat je je maar kunt voorstellen, achter de andere lopers en loopsters aan. Weliswaar was een smalle reep vlak aan zee iets harder, achteraf zou het slimmer geweest zijn om daar te gaan lopen, maar dan moest je toch nog een stukje naar rechts waardoor de 'voorwaartse lijn' onderbroken werd. Dus toch maar doorbikkelen, struikelend en voortdurend wegzakkend in het zachte hobbelige zand. Op een gegeven moment zat ik er helemaal doorheen, het voelde alsof ik met de laatste kilometers van een marathon bezig was. Ik ben ook door menigeen ingehaald. Maar goed, uiteindelijk was daar weer de opgang van strand naar duin, alwaar het nog maar 250 meter lopen was naar de finish. Kon daar die laatste 200 meter toch nog wel een versnelling uit persen. Geen uitslag dus, maar ik zal 32 minuten 'laag' hebben gelopen.


De uitslagen staan hier! Ook van de 10 kilometer, waaraan veel clubgenoten deelnamen

Na afloop nog gezellig nagepraat in Huize Don, waar onze gastheer en gastvrouw ons tracteerden op lekkere hapjes - ook stokbrood met kazen zoals brie - en drankjes. Al met al was het toch weer een topavond in Terheijde!

Frank en vrij

Woensdagavond was de coopertest en nee, ik heb niet meegedaan. Na enkele pittige fietstochtjes zaten mijn knieën behoorlijk op slot waarmee een minimaal aantal meters in twaalf minuten gegarandeerd was en daar had ik geen zin in. Wel heb ik voor mezelf een stukje gelopen en dat ging - om voornoemde reden - niet geweldig. En dat is het eufemisme van het jaar. Nou ja, maar even niet fietsen en vrijdagavond de Terheijdeloop, hopelijk kan ik die met minder tot geen pijn uitlopen.

De opkomst voor de coopertest was trouwens heel behoorlijk, de uitslagen staan hier!

Wel natuurlijk even van de gezelligheid genoten die onze club elke woensdagavond biedt. Hoogtepunt was een jarige Frank die huis en haard had verlaten om met zijn loop-kornuiten te 'bieren'.

Verder nog wat te melden? Niet echt. Woensdag overdag waren wij een paar uur op het strand, maar het was heel raar weer: de zon scheen weliswaar volop, maar er stond een harde en akelig koude - durf zelfs te zeggen ijzige - wind vanuit het noord-westen. Bepaald geen pretje, maar we vonden een plekje achter een strandtent waar de wind niet woei en waar het dus aangenaam warm was.

Dinsdagochtend was ik bij de bibliotheek om boeken terug te brengen, waarna ik even Het Filmhuis ben binnengesneakt. Ik had die dag nog andere verplichtingen, dus zo'n 'vroegertje' kwam mooi uit, temeer omdat ik de laatste tijd niet meer zo vaak naar de film ga.

De film die ik zag is getiteld 'Ladybird', van actrice/regisseur Greta Gerwig, en was voor mij een aangename verrassing. Gewoon een leuke film, kortom. Naderhand zag ik ook op een affiche dat de film maar liefst vijf oscarnominaties had gekregen. Echter is er geen enkele oscar gewonnen. Waarom dat zo is weet ik niet. Is het omdat het thema - een zogeheten 'coming of age' film met de strubbelingen tussen een puberdochter en haar moeder - te alledaags is? Of omdat het drama in de film niet zwaar is aangezet? Of omdat spectaculaire elementen en effecten die vandaag de dag bij een 'Hollywoodfähige' produktie lijken te horen ontbreken?

Hoofdpersoon van de film is Christine (gespeeld door Saoirse Ronan), een op het eerste gezicht vrij flegmatiek meisje dat met haar ouders opgroeit in de Californische stad Sacramento. Een omgeving waar weinig lijkt te gebeuren, in ieder geval in de beleving van Christine. Om wat meer sjeu in haar leven te krijgen en zich te onderscheiden van de grauwe middenmoot, wil zij Lady Bird worden genoemd. Maar bij haar streven naar autonomie en een bovenmiddelmatig leven loopt zij aan tegen de beperkingen die haar omgeving, opvoeding en eigen talent haar opleggen. Eigenlijk een universeel thema, wie herkent dit niet in meer of mindere mate bij zichzelf?

Zij wil gaan studeren aan een gerenommeerde school aan de Amerikaanse oostkust waar aandacht is voor cultuur. Zij sluit zich aan bij een theatergroepje waar zij verliefd wordt op een rijke jongen die gay blijkt te zijn. Het gaat uit, naderhand krijgt ze weer een relatie met een jeugdige 'mooiboy' uit een band. Zij wordt door hem ontmaagd of 'tot vrouw gemaakt' om het wat eleganter te zeggen. Ondertussen heeft ze nog haar klasgenoten onder wie haar wat zwaarlijvige maar hoogbegaafde vriendin die moeiteloos hoge cijfers haalt. Wat uiteraard haar maatschappelijke en verdere studiemogelijkheden vergroot. Maar dat is juist wat Lady Bird wil die moeite heeft met hoge cijfers halen, waardoor - zo blijkt verderop in de film - niet tot de beste universiteiten van het land wordt toegelaten. Anderzijds heeft haar slimme vriendin weer problemen om sociaal aanvaard te worden.

Maar goed, ik begin weer uit te wijden, het lijkt wel een recensie maar ik had kunnen volstaan met 'alleraardigste film'.

Nu we het toch over Lady Bird hadden, vanmorgen spotte ik nog deze slechtvalk die met een paar soortgenoten de toren (sic) bewoont - en er zelfs broedt - van de Bethlehemkerk, hoek Laan van Meerdervoort en Vlierboomstraat. Mooie vogels.

Stappenteller op actief

De afgelopen dagen is er gewandeld, (hard)gelopen en ook een beetje strand-gelegen. Daar nog het laatste van een aantal boeken uitgelezen die vandaag terug naar de bieb moeten, ze kunnen niet meer worden verlengd.

Laten we het weekend gemakshalve beginnen met de vrijdagochtend. Toen hebben 'we' - de snelle dames van Groep 5 inclusief hun hoogsteigen trainert Wim H. en een aantal heren van 'a certain age' - tweehonderdjes 'gedraaid' op de baan. Tienmaal om precies te zijn. En dit onder de immer speelse leiding van Maarten de Niet die ook voor een uitgebreide warming up en cooling down met pittige buikspieroefeningen zorgde.

Dat ik 'slechts' zeven van de tien tweehonderdjes heb meegelopen moet natuurlijk geheim blijven. Maar het ging goed! Uiteraard gingen de eerste drie wat te snel (er zijn volksstammen die het nooit leren en ik ben zo'n volksstam), maar gemiddeld heb ik zo tussen de 49 en 54 seconden gelopen en éénmaal netjes 'ingehouden' 59 seconden. Er waren ook dames die ca. 39 seconden per 200m renden, en een aantal mannen - onder wie ook (verrassend!) eerdergenoemde Wim - kwamen soms  op een tijd van tussen de 44 en 46 seconden uit.

Van de krachttraining is die ochtend niets meer gekomen.

De dag er op, zaterdag dus, was het wandeldag voor De Doornvogels. Ditmaal was de bestemming Breda. Het was geen sinecure om daar te komen: al vanaf Rotterdam ging er een NS-bus naar Breda en later die middag vice versa. Dit uiteraard wegens de onophoudelijke 'werkzaamheden aan het spoor'.

Vooral de terugweg bleek een probleem, de NS-bus kwam in een grote file terecht die pas na een half uur begon op te lossen. Dit, gevoegd bij de toch al voorziene extra reistijd, maakte dat ik uiteindelijk  niet zo vroeg terug in Den Haag was als gepland. Wilde nog een stukje Kaderock meepikken maar dat is er uiteindelijk niet meer van gekomen.


Het wandelgroepje bestond uit vier dames en ik (Walter had andere verplichtingen). De wandeling in Breda voerde de eerste kilometers vooral door sjieke woonwijken en langs bijzondere gebouwen naar Het Mastbos.

Het was een mooie wandeling al duurde het even voordat de route ècht groen begon te worden. Het Mastbos zelf is een mooi, zij het wat statisch aangelegd bos met veel open stukken. Drie van ons liepen een verkorte route waarbij wij in het laatste stuk over een echt mooi landgoed kwamen met kastelen en natuurlijk weidelandschap.

Een uitgebreide beschrijving van deze NS-wandeling staat hier. 

En dan de zondag, gisteren dus. Tijd voor een loopje! Met z'n drieën gingen wij naar Delft waar AV'40 zijn maandelijkse prestatieloop organiseert. 'We' waren ditmaal Jan Wierenga, met wie we altijd mogen meerijden, Pierre en ik. Even na tien uur waren wij er. Van de vele bekenden die je altijd bij deze delftse loopjes ziet, was ook nu het merendeel aanwezig.

Alle drie gingen wij voor de 7 kilometer, alhoewel Pierre aanvankelijk voor een pittige 3,5 kilometer had gekozen. Op het laatste moment toch bedacht!

Die zeven kilometers waren zwaarder - vooral warmer - dan van tevoren gedacht en verwacht. Zelf ben ik rustig van start gegaan en heb op een comfortabel gevoel gelopen. Dat leidde uiteindelijk tot een - voor mijzelf - redelijke tijd. Al was het de laatste kilometers wel een beetje afzien met die koperen ploert en de hoge luchtvochtigheid... Uitslagen staan hier.

Duin-strand training

Het is toch alweer een paar weken geleden dat ik voor het laatst met de groep meetrainde. Voor die tijd was er bijna altijd wel 'iets' waardoor ik voortijdig moest afhaken. Of kostte het teveel moeite om de groep bij te houden, of er waren buikklachten of andere, min of meer onbestemde, ongemakken. Op zeker moment maakt dat onzeker en dan ga je meer voor jezelf trainen. Alleen denk ik toch dat het voor de kwaliteit van de trainingen beter is om dat 'en groupe'  te doen.

Gisteravond besloot ik om weer eens mee te hobbelen. Dit na een dag waarop relatief veel is gefietst en ik even aan het strand heb gesnuffeld. Echter was ik door een plotseling opkomende kille 'zeevlam' al snel vertrokken, temeer omdat ik van huis was gegaan met een enkel dun t-shirtje aan, het was immers warm met zon en een hoge buitentemperatuur (ca. 25 graden). Geen rekening gehouden met een zo abrupte temperatuur-terugval van minstens tien graden.

Terug naar de woensdagavond-training: de groep was niet overweldigend groot, ca. negen personen. Maar de training was top, er stond een zogeheten fartlek op het programma.

De training onder leiding van Arie Don was afwisselend, zowel wat de tempo's als het parcours betreft. We liepen achtereenvolgens via de Laan van Poot naar de opgang de duinen in bij de Fuutlaan, en via de duinen - na wat rek- en strekoefeningen op het veldje - naar Duindorp. Daar een stukje naar rechts, de Nieboerweg oversteken en de Bosjes van Poot in. Daar deden we een paar versnellingen, en ook liepen we een stuk voluit (d.w.z. 'in eigen tempo') over diverse duinpaden met een paar stevige klimmetjes er in. Terug op straat, liepen we via de Hourtustweg en langs het Zuiderstrandtheater naar het Havenhoofd. Ook daar deden we een langere versnelling/tempoloop vanaf het toegangshek tot de lichtmast aan het eind, daar omheen en weer terug.

Daarna gingen we via de basaltblokken bij het havenhoofd het strand op en deden we nog een strandloopje tot aan De Kwartel. So far, so good. Op het strand wraakte mijn gebrek aan 'duur' zich: het kostte mij net iets teveel moeite om de groep bij te houden. 

Weer boven en na een korte 'pomp-pauze' besloot ik om samen met de andere Fred van het gezelschap, Freddy Frauenfelder, op eigen houtje terug te lopen naar de club. Dat ging lekker via de mooie duinen van het Westduinpark. Eenmaal op de Laan van Poot, nog een klein stukje 'uitgelopen' met de jongens van groep 1 die langszij kwamen. Maar wat voor hun ontspannen uitlopen is, is voor mij uiteraard een snelle duurloop dus na een paar honderd meter vond ik het welletjes.

Kon in ieder geval terugkijken op een alleszins geslaagde training!

Hot Mokum, Summer in the City...

Bloedheet was het gistermiddag in Amsterdam. Ik was er in verband met een afscheidsreceptie van Maarten Mulder, een ex-collega van lang geleden (begin jaren tachtig). Ik werkte destijds al enkele jaren op de afdeling Film van het toenmalige ministerie van CRM, naderhand WVC. Toenmalig 'coming young man' Aad Hogervorst werd toen afdelingshoofd, later kwam Maarten er bij als plaatsvervanger.
Gisteren, 36 jaar later, stonden we weer even vereeuwigd tijdens de receptie.

Maarten (rechts) kun je de geestelijk initiator noemen van EYE, het huidige filmmuseum annex multimediacomplex aan het IJ. Jarenlang heeft hij er gestaag aan gewerkt dat dit instituut er kwam. Soms was er flinke tegenwind, maar Maarten liet zich daar met zijn onverstoorbare rust en vastberadenheid niet door weerhouden. Zijn ideaal - een multimediacentrum waarin onder meer tentoonstellingen, filmprogramma's en educatieve projecten konden worden gerealiseerd en diverse vormen van samenwerking op die gebieden mogelijk werd - is er gekomen. Niet voor niets wilde hij zijn afscheid - vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd - op deze bijzondere lokatie vieren.

Ik zag heel wat bekenden van jaren her, sommigen zag ik zeker twintig jaar geleden voor het laatst. Toch was iedereen onmiddellijk herkenbaar. Dat gold ook ook voor een aantal gezichten uit de filmwereld die toen regelrechte BN-ers waren en nu ook acte de présence gaven. 

Zoals filmproducent Matthijs van Heijningen en zijn vrouw Guurtje Buddenbergh, filmregisseur Ate de Jong, filmrecensent Hans Beerenkamp en vele anderen. 

Het was een leuk weerzien en wellicht zit er t.z.t. nog een reunietje in kleinschaliger verband in.

Hortus Botanicus

Eerder op deze bloedwarme dag bracht ik een bezoekje aan de Hortus Botanicus. Het was bepaald niet de eerste keer dat ik daar was maar evenals hofjes of i.d. vormen hortussen een oase van rust in een hectische stedelijke omgeving. Bovendien valt er altijd wel iets moois te fotograferen. In een apart FB-bericht zal ik nog wat foto's delen. Kan ook hier even een kijkje nemen (voor de liefhebbers).

High (Royal) Five!

Met Miriam kijken naar de 10km lopers (foto: Sherman Kunst).

In onze regio vonden vandaag twee grotere loopevenementen plaats: in Den Haag was dat The Hague Royal Ten, met een jeugdloop, een vijf kilometer prestatieloop en het koningsnummer, de 10 kilometer.

En in Leiden was onder meer de halve marathon.

Zelf had ik mij - zij het pas laat - ingeschreven voor 'de vijf'', onderdeel van de Royal Ten. Na anderhalve week gekwakkel leek mij dat mooi genoeg.

Het was een merkwaardige dag, weerstechnisch gezien. Aangename temperaturen, zelfs aan de warme kant, naast een wonderlijke mix van nu eens stralende zon, dan weer bewolking, soms licht, soms zwaar. 


Overal in Nederland was dat weer anders, hier en daar heeft het zwaar geregend.

Rond 13:00 uur dreigde er zelfs onweer in Den Haag, waardoor de start van de vijf kilometer een kwartiertje werd uitgesteld. Achteraf viel het mee, het onweer bleef beperkt tot wat dreigende, rommelende dondergeluiden.

Met 411 andere lopers en loopsters ging ik - na het voornoemde extra wachten - om 13:15 uur van start. Met mijn nieuwe schoentjes, Saucony Kinvara's, die ik gisteren bij John (van Zier Running) had opgehaald.
In het startvak stonden - van onze Haag-club - onder anderen Laura, Wim van Es, Ton Gerritsen en Pierre Tissot, maar ook twee snellere dames van groep 7, Gusta en Dorothe.

Eenmaal van start, zette ik er meteen een voor mijn gevoel aardig tempo in, zij het dat het best warm was, er weinig zuurstof in de lucht zat en de drankpost even na het 3 km. punt geen overbodige luxe bleek.

Toch redelijk doorgedraafd, in aanmerking genomen dat er weinig is getraind de afgelopen weken. Pierre, die zich voor de gelegenheid uitgaf als Carel K., draafde nog redelijker door, ik kom 'm niet bijbenen. Op het moment dat de finish in zicht kwam riep de spreekstalmeester enthousiast om dat er een zeventiger aankwam en dat die nog een mooie prestatie wist neer te zetten. Wie hij daarmee bedoelde.... Achteraf bleek ik tweede in mijn categorie (die was er trouwens niet bij de 5 km, maar dat heb ik zelf uitgezocht) te zijn geworden en 165ste van de 412 lopers, dus ik mag niet klagen. Maar weer zat ik (net) boven de 28 minuten, vorig jaar vond ik 26 minuten op de vijf al teleurstellend. Ben niet ontevreden hoor, maar vind het wel opmerkelijk. Maar goed, zo gaat dat nu eenmaal, ik mag blij zijn dat ik überhaupt nog kan lopen.

Na afloop met Sherman en Miriam even wezen kijken naar onze loopmaatjes op de 10 kilometer. Omdat ik ditmaal meeliep, heb ik mijn camera thuisgelaten maar kon nog wel een paar plaatjes maken met mijn telefoon. Bij deze!

Het viel op dat menig 10km loper er zo vlak voor de finish aardig doorheen zat, wat toch te wijten is aan de warmte en de hoge luchtvochtigheidsgraad. Dat lijkt mij tenminste.

Ik probeer later meer foto's te plaatsen, vooralsnog gaat het verzenden van foto's vanaf mijn telefoon via de mail nog niet vlotjes...

Terugkrabbelen

Het hoesten is zo goed als voorbij, de energie begint terug te komen. De afgelopen dagen voor het eerst sinds anderhalve week de loopschoenen aangetrokken. Weer even wennen, de eerste keer zat er totaal geen gang en zin in. Maar na een povere twintig minuten op maandag volgde gisteren (woensdag) een min of meer geslaagd duurloopje - 65 minuten - met wisselende tempo's (van 1 tot 3 minuten). 'Het gevoel' begint weer terug te komen. Dus die vijf kilometer bij The Royal Ten aanstaande zondag moet gaan lukken.

Gisteren ook bij fietsenwinkel.nl een wat sportievere fiets (hybride) gescoord. Dit omdat mijn 'oude' getrouwe stadsfiets (Giant Metro) bij het 'doorfietsen' irritant zwaar trapt, het is al langere tijd geen genoegen meer om daarop tochtjes te maken. Kan aan die Nexus 7 snaar liggen, of gewoon aan mezelf natuurlijk... De bandjes hard oppompen helpt wel iets, maar echt 'licht' fietsen wil niet lukken.

Een paar weken terug was ik al bij het filiaal van fietsenwinkel.nl aan de Laan van NOI om - na internet te hebben afgestruind - ter plekke een aantal fietsen te bekijken die in de fuik van mijn persoonlijke voorkeuren zijn blijven hangen. Er waren twee goede opties. Gisteren op beide fietsen een proefritje gemaakt. Nu maar de knoop doorgehakt. Morgen wordt-ie aan huis bezorgd.

Weinig sportplaatjes ditmaal, maar wel wat onvermijdelijke shots die ik tijdens de ochtendwandelingen van afgelopen week nam...