Garbage in topvorm: vuilnis smaakt naar meer...

Gistermiddag een dagje Mokum! Daar was ik al een maand of wat niet geweest. Aanleiding was natuurlijk het concert dat Garbage die avond in Paradiso zou geven. Een van de weinige groepen die ik echt een keer live wilde zien maar tot dusver was het daar niet van gekomen. Maar na gisteravond kan die van mijn muzikale bucketlist geschrapt worden. Geen seconde spijt gehad! Van dat concert (of 'gig' zo je wilt) bedoel ik, niet van het schrappen.

Maar al eerder was ik in onze hoofdstad. En zoals wel vaker als ik daar ben, ging ik eerst even op bezoek bij ex-collega Siebrand in zijn winkel 'Black Gold'. Een jaar of zes geleden is hij die zaak gestart, mede met uit crowdfunding verkregen gelden. Het is een eigen koffieshop - in de letterlijke zin des woords - waarbij het accent ligt op zeer speciale, kwalitatief hoogstaande koffie- en chocoladesoorten. Dit kan desgewenst vergezeld gaan van 'huisgemaakte' koek of gebak. Voor de muziekliefhebber valt er ook genoeg te genieten want hij verkoopt ook vinyl: langspeelplaten met het accent op de betere jazz, soul en hip hop.

Daarna een stukje - nu ja, een flink stuk - gekuierd door Amsterdam, waarbij ik uiteindelijk uitkwam bij museum Micropia, naast Artis. Daar was ik nog niet eerder geweest en met museumjaarkaart kun je er gratis in. Zeker de moeite waard om daar eens te gaan kijken, niet alleen voor kinderen maar ook voor volwassenen interessant. Het is het enige museum ter wereld waar de onzichtbare wereld van micro-organismen zichtbaar wordt gemaakt. Wie meer wil weten, bezoeke de website!

Wie aan mico-organismen - bacteriën, schimmels, virussen e.d. - denkt, denkt meteen aan vuilnis. En heb je het over vuilnis, dan denk je aan Garbage. Ziezo, dat bruggetje is gemaakt.

Vanaf Artis wandelde ik naar het Rembrandtplein en van daaruit naar het Leidseplein waar ik met Frank had afgesproken. Na enkele telefonades over en weer waren we er rond zes uur. Op een buitenterras van Reijnders pakten we een pintje en omdat Frank al had gegeten bestelde ik voor mezelf broccolisoep met brood. Voldoende basis om die honderdvijftig meter naar Paradiso af te leggen, waar al een lange rij stond te wachten voordat de deuren opengingen.

Eenmaal binnen, konden we meteen doorlopen naar een plek dicht bij het podium.

Het voorprogramma - of Support Act - werd verzorgd door zangeres-gitarist Du Blonde en haar band. Naderhand zou Shirley Manson haar roemen als zeer talentvol. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, ook haar twee begeleiders - basgitarist en drummer - konden meer dan goed overweg met hun instrumenten. De groep heeft ook een aantal zeer aanprekende video's gemaakt (check Youtube), maar gisteravond raakte de muziek mij niet zo: dat kan heel goed aan mij liggen, maar ik vond het enigszins voorspelbare rock, slechts een enkel nummer sprong er iets uit.

En wat altijd in het nadeel van zo'n support act speelt is juist dat: de support act. Men komt toch voor de hoofdact, in dit geval Garbage, de wereldberoemde schots/amerikaanse rockgroep die vorig jaar zijn 25-jarig jubileum vierde en nog steeds in nagenoeg originele bezetting speelt. Een altijd wat wonderlijke combinatie zo op het eerste gezicht, drie al wat oudere mannen (Duke Erikson, Steve Marker en Butch Vi) die echter, wat passie en gedrevenheid betreft nauwelijks onderdoen voor de uiterst charismatische en wat excentrieke zangeres Shirley Manson. Wat mij betreft een van 's werelds beste frontvrouwen bij een rockgroep.

Rond kwart voor negen verscheen Garbage op het podium en vrijwel meteen ging het dak er af met een enorme muur van geluid, scheurende gitaren, dreunend baswerk en bonkende drums. Type muziek: een mix van hard- en punkrock, new wave, grunge en industrial, 'give it an name'. Maar vooral ook heel bijzondere, fraai gearrangeerde nummers met schurende gitaarpartijen waardoor je al met al kunt spreken van 'veel sensationeel-opwindend lawaai op hoog (rock)muzikaal niveau'.

In ieder geval wist Shirley - altijd verrassend om te zien welk bijzonder kapsel ze nu weer heeft - van meet af aan het publiek om haar vinger te winden. De hele avond door had zij een sterke interactie met zowel haar bandleden als met de zaal, zeker de mensen op de eerste rijen.

Een fiks aantal klassiekers kwam langs waaronder 'Only happy when it rains', 'Push it', 'Stupid Girl' en 'Paranoid' naast bij het grote publiek (whatever) minder bekend werk van hun diverse albums. Zelf sta ik er altijd van te kijken hoeveel mensen songs woordelijk kunnen meezingen, maar dat geldt niet alleen bij Garbage maar bij elke groep. Mogelijk ben ik wat popmuziek betreft meer gefocusd op de muziek dan op de tekst.

Helaas - ondanks dat ik van tevoren ruimte had vrijgemaakt - was er onvoldoende capaciteit op mijn telefoon om filmpjes te maken van dit meer dan geslaagde optreden. Op Youtube zijn wel al een paar filmpjes verschenen van derden, maar helaas laat met name de geluidskwaliteit daarvan te wensen over.