Ginger en Rosa

 

Nu kan het nog, winterbiertjes kopen. Ik heb vandaag een paar gekocht bij slijterij Amsel op de Loosduinseweg. Eerlijk gezegd was ik daar nog nooit geweest, maar wat een gezellig zaakje zeg, en de meest karakteristieke, opvallende, mooie flesjes bier staan daar, hele schappen vol. En niet alleen bier, maar ook wijn, likeur, whiskey, noem maar op. En allerlei al dan niet praktische, leuke, grappige snuisterijen en hebbedingetjes die 'bier' dan wel 'wijn' gerelateerd zijn. Zelf heb ik nog twee bokbierglazen gekocht. En je merkt aan de mensen die in de winkel staan dat zij liefde voor hun vak hebben, je wordt er heel prettig geholpen.

 

 

Maar dat alles was aan het eind van de middag. Ik kwam net terug uit Rotterdam, waar ik even gesnoven heb aan het Filmfestival Rotterdam. De tijd dat ik er drie dagen rondliep en vijf tot tien films per dag zag ligt lang achter mij, ditmaal was het er slechts één. Maar dat was wel meteen een heel goeje!

 

In een tot de nok toe afgeladen bioscoopzaal (Pathé 5) werd de film Ginger en Rosa vertoond. Volgens mij was het de eerste keer in Nederland want ik heb nog geen Nederlandstalige recensies kunnen googlen.

 

De film (regie: Sally Potter) speelt in het Londen van 1962 en gaat over Ginger en Rosa (Elle Fanning en Alice Englert), twee tienermeisjes die onafscheidelijk zijn, echte boezemvriendinnen. Ze spijbelen, discussiëren over religie en politiek, zoenen met jongens en dromen over levens die verder gaan dan het geijkte huisje-boompje-beestje bestaan. Ze lopen mee in demonstraties tegen de bom, maar zijn ook bezig met gewone meisjesdingen, zoals haarstijlen en elkaar optutten. Kortom: echte pubers.

 

Rosa en Ginger

 

Maar dan gaat de Koude Oorlog over in de seksuele revolutie en begint de dreiging van 'de Bom' serieuze vormen aan te nemen. Vooral Ginger is erg bezig met het naderende onheil, bezoekt bijeenkomsten waar opgeroepen wordt om te protesteren tegen de bom en schrijft gedichten. Het meisje trekt het meest naar haar vrijbuiterige vader, qua denkbeelden zitten zij op één lijn, het is meer de gedachtenwereld van sixties-iconen Jean Paul Sartre en Simone de Beauvoir. Als de ouders van Ginger na een hevige ruzie uit elkaar gaan besluit zij bij haar vader te gaan wonen. Maar boezemvriendin Rosa gaat mee. Het duurt niet lang of de vader van Ginger begint een romance met de minderjarige Rosa, wat niet zonder gevolgen blijft: het meisje raakt zwanger. Vanaf dat moment raken alle verhoudingen tussen de hoofdpersonen op drift en wordt de film één groot drama. Wel kent de film een open einde.

 

Ginger met vrienden van haar vader

 

Wat mij betreft begon Ginger en Rosa als een goede film die steeds beter werd naarmate het verhaal vorderde. De acteerprestaties waren buitengewoon, vooral Elle Fanning zette met haar dertien jaren een geweldige Ginger neer. De sfeer van de jaren zestig is aanwezig, maar niet prominent: een 'Ban de Bom demonstratie, op de achtergrond wat oude jazz en rockmuziek uit de jukebox (Miles Davis, Little Richard, Dave Brubeck), dat is het. Maar het gaat vooral om het verhaal, waarbij het je als kijker best lastig wordt gemaakt om sympathie of antipathie voor wie dan ook te voelen, of om partij te kiezen. Zo'n Ronald, de vader van Ginger bijvoorbeeld: een idealistische bohémien, die vrijheid en liefde predikt maar in de praktijk persoonlijke bindingen verraadt in naam van een bredere levensbeschouwing. En dat ambivalente gevoel blijf je houden. Maar dat is misschien wel een kenmerk van een echt goede film...

 



 

Enne...Oh ja, hij is binnen!