donderdag 31 januari 2019

Werk ohne autor

Das leben der anderen is een van de beste films van de afgelopen decennia: indringend en ontroerend. Regisseur Florian Henckel von Donnersmarck sleepte daarmee een oscar in de wacht.

Von Donnersmarck heeft weer zo'n juweel afgeleverd, ditmaal getiteld 'Werk ohne autor'. Vanmiddag ging ik naar het Filmhuis Den Haag waar hij werd gedraaid. In tegenstelling tot andere keren dat ik het filmhuis bezocht, zat zaal 2 afgeladen vol. Vooral pensionado's, wat gelet de dag en tijdstip van vertoning geen verwondering zal wekken.


Het werd een lange zit, maar liefst drie uur(!) lang, maar ik heb mij geen moment verveeld. Integendeel, het is een prachtige film geworden, een waar epos met mooie beelden en ontroerende momenten. Ik beveel hem van harte aan!

Hoofdpersoon is Kurt (Cai Kohrs als jongetje, Tom Schilling als jongeling), die in het Duitsland van de tweede wereldoorlog opgroeit. Als de film begint zien we hem met zijn beeldschone tante Elisabeth (Saskia Rosendahl) bij een rondleiding door een museum. Daarbij steekt de nogal militant uitziende suppoost zijn afkeer voor moderne 'entartete' kunst (zoals van Kandinsky) niet onder stoelen of banken. "Wat hij kan, kun jij ook tekenen" zegt hij tegen het jongetje. Dat klopt, want Kurt heeft inderdaad tekentalent.


De tante in kwestie stimuleert Kurt zijn uitgesproken gave te ontwikkelen. Echter blijkt zij zelf manisch te zijn en wordt - na een dramatisch verlopend consult bij Professor Carl Seeband (Sebastian Koch) - weggevoerd door de nazi's, waarvan Kurt getuige is. Ze vindt, samen met andere mentaal of geestelijk gemankeerde vrouwen, haar einde in de gaskamer.


Op de academie raakt Kurt verliefd op een andere Elisabeth (Paula Beer). Haar vader blijkt dezelfde Professor Seeband te zijn die het intakegesprek met zijn tante had. Deze waardeert Kurt als kunstenaar maar ziet hem niet zitten als partner voor zijn dochter. Als blijkt dat zij zwanger van hem is, heeft dat verstrekkende gevolgen. Daarover zal ik niet verder uitwijden. Wel kent de film, na een aaneenschakeling van gebeurtenissen waarbij drie decennia Duitse geschiedenis de revue passeren, uiteindelijk een relatief  'happy end'.

Nogmaals, het is een lange zit maar het is de moeite waard!

1 opmerking:

Daniëlle zei

Erg benieuwd, ik ga vrijdag :-)