Tegen wie overweegt om deze week naar De Parade te gaan zeg ik: stop met overwegen, gewoon gáán. Wat mij betreft hoort het tot de jaarlijkse tradities. Gisteren was het weer zover. Al jarenlang heb ik ook een vast 'Parade-kameraadje', Helmie Ramakers. Ooit trainden wij in dezelfde groep - naar toenmalige trainer Ton zou ook het park genoemd zijn waar De Parade gelokaliseerd is - en dat is alweer twaalf jaar geleden. Echter is dat gekke, gezellige en relaxede theater-uitje er altijd in gebleven. Hoewel, vorig jaar en het jaar ervoor is het er niet van gekomen om de bekendste reden van deze tijd: 'druk-druk-druk'.
Na een oppas-ochtend en middag die mijn vrouw en ik vooral wandelend - en kinderwagen voortduwend van dochterliefs huis naar het onze - hebben doorgebracht, ging ik redelijk vroeg in de middag naar het Westbroekpark. Vroeg, om zeker te zijn van kaartjes voor voorstellingen waarvan ik dacht: dat zou weleens wat kunnen zijn. Want dat is toch altijd een beetje afwachten.
Goed, die missie was geslaagd. Daarna bezocht ik even het zogeheten 'Eye Theater', waar filmpjes uit 'den zeer ouden doosch' werden vertoond. Voor vijf euries kun je - zo lang je wilt, later terugkeren is ook mogelijk na een stempeltje op je hand - genieten van cinematografisch werk uit het begin van de 20ste en eind van de 19e eeuw.
Iets later dan afgesproken - want spoedklus op haar werk - kwam Helmie en gelijk maar een snelle hap gegeten bij La Cantina, een van de restaurantjes die De Parade rijk is. Zelf nam ik de als voorgerecht bedoelde Ceasar Salad, goed voor de lijn. Was overigens prima.
Daarna de eerste voorstelling met als thema 'Close To You The Carpenters. Een absurdistisch - door mij deels als satirisch, deels als eerbetoon ervaren - theaterstuk over de wereldberoemde zingende broer en zus. Waarbij de plotselinge trieste dood van de hemels zingende annorexia-patiënt Karen en de methadonverslaving van broer Richard niet onbesproken bleven. Karin is even uit de dood teruggekeerd en gaat met haar broer in therapie bij een psycholoog, wat wellicht tot een reunie zou kunnen leiden. Maar nu schrijf ik het allemaal veel te serieus op, het is gewoon een doldwaze komedie.
Tussen deze en de volgende voorstelling nog zo'n kort 'tussendoor-voorstelling' bezocht. Er stonden drie kasten, door een gat in de bodem van zo'n kast kon je jouw hoofd steken en een 'droomvoorstelling' bekijken en als je goed luisterde hoorde je ook droommuziek en droomstemmen. Leuk gedaan, heel creatief en op een bepaalde manier 'een soort van mooi', maar of het de drie euro's voor die paar minuten waard was, ach, dat is voor een ieder om dat zelf te beslissen.
De tweede voorstelling was alleen al de moeite waard om naar De Parade te gaan. Dat was het 'Lucky Foundation Televisiegala. Een tot de nok toe uitverkochte 'reizende schouwburg' was getuige van een heuse 'goeden doelen actie' volgens het bekende TV-format, waarbij de boomlange presentator - tevens geestelijk en creatief vader van Lucky TV - Sander van de Pavert een actie houdt om een vergeten groep in onze samenleving - de BN'ers - een stem te geven. Waarbij mensen uit het publiek 'gepikt' worden om als 'stem-donor' op te treden.
Voor de rest vertel ik niets meer, maar (schater)lachen is gegarandeerd! Komt dat zien.
De laatste voorstelling die wij zagen (The Sound of Mucus) ging over de Hollandse familie Von Trappe, de broers en zusjes Franssen. Een mix van humor en nostalgie over een mega-groot gezin, waarbinnen zowel sprake was van harmonie als van onderlinge rivaliteit, gelardeerd met zwart-wit filmpjes uit het familie-archief. Daaruit bleek dat moeder een grote rol heeft gespeeld in de muzikale ontwikkeling van haar kinderen. Het heeft zelfs tot een LP geleid waarbij Porgy (welbekend als acteur) en zijn iets jongere broer excelleerden als countertenor ('Castraten maar mèt ballen).
Na afloop ieder ons weegs? Ja, maar niet nadat we nog even een danssessie in 'The Silent Disco' hadden volbracht. Tussen de jongelui (mooi archaïsche uitdrukking voor 'jong volwassenen'). Door de koptelefoon veel moderne rap muziek - met de nodige 'fuck your mother' teksten - maar ook 'ouderwetse' muziek van Michael Jackson ('thriller'), Toto e.d. Hoe dan ook, leuke afsluiter van de avond. Zelf daarna nog wel de nodige stappen gezet omdat mijn bus pas na een half uur zou komen. Na zo'n zes halten lopend te hebben overbrugd, toch nog even wachten. Busje kwam toen inderdaad zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten