De titel van dit bericht duidt op een ongesubsidieerde en spontane vorm van straattheater waarbij de nadruk op improvisatie lag. Maar daarover straks meer.
Ondertussen zomert het nog even lekker door. Gisteren nog een flink stuk gefietst en een wandelrondje door Heempark H.J. Bosch (bij kinderboerderij 'Pluk' in Madestein) gemaakt. Deze heemtuin is ruigbegroeid momenteel, de insecten - vooral vlinders - hebben er duidelijk baat bij.
Wat niet wegneemt dat het woensdagavond best lekker ging. Op het programma stonden drie series van 2-6-2 minuten 'in eigen wedstrijdtempo', met tien minuten herstel tussen de series door. Ik liep met Ellen en Ton in de achterhoede, niet voluit want zaterdag is de Bradelierloop en, ook al gaat het nergens over, ik wilde mij toch sparen. De voorhoede van snelle lopers en loopsters - onder wie twee zeer snelle mannen en de dames Ellis en Marianne - liep wel een flink stuk voor ons, maar achteraf werd duidelijk waarom: zij hoorden bij een (veel) snellere groep waarvan de trainer afwezig was, Maarten nam de honneurs waar zodat het een fusie werd tussen groep 4/5 en groep 8 (ik weet niet of ik goed zit met die groepen, zo niet corrigeer me gerust).
Nu wilde het geval dat Maarten steeds op zijn scheidsrechterfluitje blies, elke keer dat een twee of zes minuten tempo voorbij was. Dat werkte prima wat ons betreft. Alleen was één bewoonster van een flatwoning waarvoor Maarten stilstond, net op zo'n fluit-moment, het daar niet helemaal mee eens. Op zijn zachtst gezegd dan.
Schreeuwend, scheldend en met twee fors gebouwde honden aan de riem kwam ze naar buiten en ging enorm te keer tegen Maarten. Het verhaal kwam er op neer dat zij vijftienhonderd euries had betaald voor de operatie van haar hond die bezig was met zijn herstel en kennelijk niet tegen het geluid van een fluitje kon.
En dat op een uiterst vijandige toon en met een taalgebruik waarvan zelfs 'een' Barbie of 'een' Anouk zouden verbleken.
Onze trainer probeerde de vrouw tot bedaren te brengen, maar dat hielp niet echt, zij was niet voor rede vatbaar en volgde ons een eindweegs. De rest van de groep had zoiets van 'hier horen wij niet bij' en liep gewoon door. Met een vriendelijk "De volgende keer stuur ik de honden op je af" nam de vrouw afscheid van ons.
Uiteindelijk had dit incident voor enig oponthoud - maar tevens ook wat extra rust in de training - gezorgd, zodat Maarten van de laatste zes minuten tien minuten maakte.
Al met al kunnen we stellen dat het een allesbehalve saaie training was!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten