Amersfoort Den Treek

Drie maanden lang schitterde ik door afwezigheid tijdens de Doornvogels-wandelingen. Iedere keer had ik wat, een loop, een afspraak, druk met jubileumboek en clubblad, maar het was nooit een gebrek aan zin. Al moet ik toegeven dat naarmate het voorjaar nadert, die zin groeit.

Hoe dan ook ging ik vandaag weer mee. Samen met Walter, met wie ik had afgesproken op Den Haag CS, reisden we met de trein af naar Amersfoort waar we tien voor half elf arriveerden. We hadden een heel rustige coupé.

 

Walter had een fraai boekje bij zich dat Lulu Wang hem had gegeven, zij had mij eerder gemaild dat het boekje via een app gedownload kon worden, maar dat lukte mij niet. Vandaar een exemplaar in print, wat eigenlijk wel zo mooi is. Dank je wel Lulu! Ik heb er op de terugweg al een beetje in gelezen en moet zeggen dat het een vlot geschreven verhaal is. Of liever gezegd verhalen, over de wederwaardigheden van een intelligent Chinees meisje in een volstrekt vreemd land. En wat haar zoal is opgevallen in dat merkwaardige landje onder de zeespiegel. Leuk om te lezen hoe zij tegen 'ons' Nederlanders, onze manieren van doen aankijkt. Dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn of waaraan wij gewend zijn komen zo in een heel ander daglicht te staan.

In de coupé zat op de bank naast ons een sportief uitziende dame die ons even later aansprak. Ze herkende mij (zij kwam mij ook bekend voor) en zei dat ze ook lid van Haag Atletiek was, al 32 jaar zelfs, en in het bestuur had gezeten. Leny van der Steen is haar naam en ook zij ging wandelen met een vriendin die zich in Gouda bij haar voegde.
Grappig, in Amsterdam sprak iemand mij afgelopen donderdag aan die ook (oud) lid van onze vereniging was, Kees Gravemaker. Hij ging met zijn vrouw naar een concert van Joseph Calleja, de nieuwe Pavarotti.


Maar dit terzijde. In de hal, vlak bij de uitgang van station Amersfoort, wachtten wij de anderen op. Eerst kwam Dea, toen Hugo met zijn onafscheidelijke hoed, tenslotte Aad. Geen grote groep ditmaal, maar ook niet klein. Net goed.

De wandeling ging door een villawijk van Amersfoort, we volgden de route zoals deze beschreven staat op de website van Groene Wissels. Na enige tijd kwamen we uit op landgoed Den Treek-Henschoten, een mooi afwisselend natuurgebied op de overgang van de Utrechtse Heuvelrug naar de Gelderse vallei. De gemeenten Leusden, Maarn, Woudenberg en Zeist zijn daar gesitueerd. Dit uitgestrekte landgoed van bijna 2000 hectaren is in particulier bezit. In 1807 kocht Willem Hendrik de Beaufort (1775-1829) van Jan Andries du Bois de buitenplaats Den Treek met bossen en landerijen. Hij knapte het landhuis op, legde vijverpartijen aan en begon met de ontginning van heidevelden.

De benaming Den Treek-Henschoten komt voort uit de 'fusie' van twee landgoederen in 1919. Landgoed Den Treek was van de ene tak van de familie De Beaufort en het landgoed Henschoten van een andere tak van deze familie. Beide landgoederen zijn sindsdien onder gezamenlijk beheer. Uitbreiding van het landgoed vond voornamelijk eind 19e eeuw plaats met het vrijkomen van de gemeenschappelijke gronden van de ‘Marke de Leusderberg’. Vanaf dat moment had de bosbouw de overhand. Dit is nog steeds goed zichtbaar in het landschap.

 

Tegenwoordig ligt de nadruk op de grondgebonden landbouw, natuurontwikkeling en bosbouw. De uitgestrekte heidevelden, bossen en landbouwgronden geven een afwisselend natuurbeeld en maken het landschap gevarieerd en spannend.

 

 

Goed, geen lange verhalen, wel wat fotootjes. De zon scheen de hele dag uitbundig en dat was maar goed ook want het was best fris, om niet te zeggen koud. Heerlijk weer voor de wandeling die de laatste kilometers door Amersfoort voerde en door de muurnisbuurt kwam. Daar ben ik een maand of wat terug ook geweest.

Via een mooi stadspark bereikten we het drukke centrum. Pas op de grote markt vonden wij een plek om iets te drinken. Dat was bij De Gaaper, waar we warme chocolademelk bestelden. Voor mij was dat de afsluiting, de anderen gingen nog ergens eten (chinezen). Ik moest op tijd thuis zijn want we kregen een logee, de hond van de buren.

Op station Den Haag CS stapte ik tegelijkertijd uit met good old Hans Verbeek. Hij kwam juist terug van een trainerscursus. Mooi, binnenkort Hans als trainer, vooral leuk voor de Koplopers. Of Koploopsters, het zou mij niets verbazen als zijn trainingsgroep een hoog paardenstaartjesgehalte gaat krijgen...