Wat was het geval? 's Middags - het was al een tijdje na de paasbrunch - gingen mijn zwager en zijn zoon wandelen, terwijl de rest van de familie - schoonmoeder, schoonzus, mijn vrouw en ikzelf - in de tuin aan het genieten waren van de zon. Dochterlief en schoonzoon waren al maar huis. Toen ik even later opstond om naar binnen te gaan, bleek dat niet meer te lukken. Dat wil zeggen: het opstaan wel, maar het naar binnen gaan niet. De tuindeur bleek namelijk aan de binnenkant afgesloten te zijn door een van de wandelaars door de kruk naar beneden te doen. Wat nu? Op dat moment wisten we niet hoe lang zij weg zouden blijven, bovendien had geen van beiden een sleutel van het huis mee, dus zouden zij straks voor een gesloten deur komen te staan. Wij konden dus niet de tuin uit en zij konden niet naar binnen. Contact met hen of anderen was ook niet mogelijk want de naaste buren waren niet thuis, en geen van de tuinzitters had een mobieltje bij zich.
Om een lang verhaal kort te maken: na enige tijd wisten wij door luid geroep de aandacht te trekken van buurvrouw Hannie, die een paar huizen verderop in de tuin bezig was. Wij vroegen haar onze dochter te bellen (gelukkig wist Hanne, mijn vrouw, haar mobiele nummer uit het hoofd) om haar te vragen ons te komen stond bevrijden. Dat contact slaagde, zij en haar man moesten dus helemaal vanuit Ypenburg weer terugrijden naar ons huis. Iets meer dan een half uur later waren zij te bestemder plekke. Ondertussen maar wat fotootjes gemaakt in de tuin, je moet toch wat. De wandelaars waren inmiddels gearriveerd en van de situatie op de hoogte gebracht door 'buuf' Hannie. Zij bleven, gezeten op het bankje in de voortuin, wachten op de bevrijdende sleutel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten