Arie de Nepkanarie bij De Parade

Het weer viel donderdagmiddag toch nog mee: weliswaar winderig en niet al te warm, maar de zon speelde een overheersende rol. Mooi paradeweer! Het reizende theatercircus heeft sinds vorige week zijn tenten in het Westbroekpark opgeslagen. Ik had met Helmie om 18.00 uur afgesproken, maar ik was er veel eerder ditmaal, omstreeks half vier. Voordeel is dat je dan geen entreegeld hoeft te betalen (na 16.00 uur wel), nadeel is dat je tot laat in de avond gevangen zit binnen het Parade-kampement. Maar dat heeft weer het voordeel dat je alvast een paar voorstellingen kunt bijwonen waar je 's avonds niet meer aan toe komt.

Die voorstellingen waren in de Mineac, Neerlands kleinste bioscoop met zeven zitplaatsen, waar Arjen Ederveen (op film) ons in de voorstelling 1-2-3-4D langs de evolutie van de film leidt met als klap op de vuurpijl de eerste 4D film.

De andere kleine voorstelling was van Hendrik Jan de Stuntman, waarbij het publiek de stuntman in een ziekenhuis bezoekt - hij is daar terecht gekomen na een ongelukkige val tijdens een reuzensprong over 26 bussen - en mensen uit het publiek kleine opdrachtjes moeten vervullen. Erg komisch.

Later die avond - Helmie was inmiddels gearriveerd en wij hadden de maaltijd genoten bij La Cantina, een van de openlucht-restaurants op het festivalterrein - bezochten wij drie grotere voorstellingen die volgens de vriendelijke mijnheer aan de kassa die middag als 'niet te missen' werden aangeraden.

De eerste was 'De Kapsalon' van Kees en Eddie. Een voorstelling met de acteurs-muzikanten Kees van der Voorn en Eddie B. Wahr, aangevuld door de theaterdames Renee Fokke en Sophie van Winden. Het podium was omgetoverd tot een kapsalon, met aan de rechterkant een filmdoek met daarop het beeld van een etalageruit geprojecteerd waarin de acteurs zelf figureren met diverse typetjes en de suggestie wekken langs de etalageruit te lopen, naar binnen te kijken en soms daadwerkelijk naar binnen te lopen. Leuke vondst. De voorstelling is een aaneenschakeling van hilarische scènes en bizarre, ongemakkelijke situaties die zich in de kapsalon afspelen.

De tweede voorstelling was van Theo Nijland en zijn band. Hij behoort tot de mensen die bekend zijn bij een 'niche', een publiek van liefhebbers. En eigenlijk is dat gek, want het was een verrassend goed en muzikaal optreden, met weergaloos gearrangeerde nummers. Nijland, 55 jaar inmiddels en enigszins lijkend op Paul van Vliet, tracteerde het publiek op mooie en soms heftige levens- en liefdesliedjes. Dit met zijn band bestaande uit een groep strijkers, een keyboardspeler, gitaristen, drummer/percussionist, drie jonge sexy zangeressen en last but not least Juneoer Mers, een surinaamse zanger/acteur die met zijn hoge zang het warme stemgeluid van Nijland heel mooi aanvulde.

En dan de derde voorstelling, die van Ellen ten Damme. Ooit wereldberoemd in en op handen gedragen door de Amsterdamse culturele 'sien', behoort zij nu tot Neerlands bekendste BN'ers. Eerlijk gezegd ken ik haar werk niet zó goed. Wel weet ik dat zij een indrukwekkend CV heeft en haar sporen als (film)actrice en zangeres ruimschoots heeft verdiend.

Echter haar imago van creatieve rock-bitch met veel lef spoorde niet met de wat gereserveerd ogende, bijna timide brunette die van tijd tot tijd in televisieprogramma's en talkshows kwam opdraven. Ik voelde zelf ook altijd wat terughoudendheid bij haar, maar dat lag minder aan de persoon Ellen ten Damme dan aan een licht gevoel van irritatie over al dat dweperige gedoe over haar in de media. Wij moesten haar gewoon met z'n allen geweldig vinden terwijl ik zelf iets had van: zó bijzonder is zij toch niet? Maar eerlijk is braaf, Ellen tracteerde het publiek tijdens deze parade op een waanzinning leuke, fantasierijk opgebouwde en mooi vormgegeven show.

In een kleine, geheel volgestouwde tent - bijna een voorwaarde voor een mooi, intiem optreden - zong de in een fraaie gele baljurk gestoken creatieve duizendpoot in een geheel paasgeel opgetrokken decor - zelfs de laptop en de keyboards waren geel - wat liedjes en kleine conferences. Daarbij betrok zij het publiek sterk bij haar show. Zo mocht één man een stuk kaas in blokjes hakken en doorgeven, een andere - jongere - man werd op het podium ontboden en vormde even later het middelpunt van een hilarische verleidingsscène. Maar ster van de show was Arie de Nepkanarie. Dat bleek een jonge en geheel tamme ekster te zijn, die het uitstekend naar zijn zin had bij Ellen en tussen al die mensen. Het slimme levendige diertje zat dan weer eens bij die, dan weer bij die op schoot en huppelde en fladderde van hot naar her. Een waar theaterdier. Het werd op een gegeven moment zó erg dat ik meer naar die vogel keek dan naar Ellen, dus dat wil wat zeggen. Kortom: een waardige afsluiter van een mooi dagje Parade!