Deep Purple vlamt in Gelredome

Gisteravond tegen elf uur begaven duizenden concertgangers zich, onder de klanken van het mooie 'Deep Purple', een eind-jaren vijftig hit van het Amerikaanse artiestenechtpaar Nino Tempo en April Stevens, naar de uitgang van het Arnhemse Gelredome-theater.
Even daarvoor waren zij allemaal getuige geweest van een wereldconcert. De mannen van Deep Purple, superveteranen van de hardrock, zijn alweer een tijdje op tournee met een voltallig symfonie-orkest en dat hebben we geweten. Ook Nederland heeft zijn portie gehad. En het smaakte naar meer.

Rond drie uur gistermiddag vertrokken wij in de auto van Murat naar Arnhem. De weg erheen ging niet steeds even vlot - vooral werkzaamheden aan de weg waren daar debet aan - maar we hadden de tijd. Bovendien werd de rit begeleid door - hoe kan het anders - de muziek van Deep Purple, het klassieke live-optreden Made in Japan. Het concert zou pas om acht uur beginnen, maar we wilden vooraf ergens in Arnhem wat gaan eten. Tegen half zes waren we bij het imposante Gelredome-theater. Mannen in oranje hesjes dirigeerden de automobilisten naar het parkeerterrein. Nadat we zagen dat er twaalf euries parkeergeld werden gevraagd, draaide Murat meteen resoluut het stuur om elders in een woonwijkje te parkeren. Ook daar stonden de oranje mannen. Oh jee... Maar nadat de ene man had gevraagd of-ie een foto van het nummerbord mocht maken (RTL-4) mochten we doorrijden! Tof. We konden meteen een mooi plekje vinden.

Terug bij Gelredome, berekenden wij dat eten in het centrum er niet meer in zat - zou te veel haasten worden - dus aten we bij de lokale McDonalds wat, zo'n maal met een superwhopper en een grote beker frisdrank. Het was best goed te eten! Dat is een tijd geleden dat ik bij McDonalds was..

Maar kom op, ter zake nu. Het concert. We hadden staanplaatsen (wat ik bij dergelijke concerten het prettigste vind) en stonden redelijk vooraan. Gek genoeg gaat de tijd snel voorbij, je kijkt wat rond, haalt een biertje (met de inderhaast gekochte munten), praat wat en voor je het weet is het acht uur. Het spits werd afgebeten door een stel piepjonge honden die luisteren naar de naam Blackbone. Een tomeloos energieke groep, een mooie bak herrie en spelen kunnen ze als de beste. Echter zijn de nummers nog wat vlak en het is allemaal nog téveel puur 'gaan met die banaan' om te beklijven, maar het was een mooie opener.

Na een nummer of zes, zeven vertrokken de boys weer en was het wachten op het grote werk. Om negen uur kwamen de leden van het orkest het podium op en namen plaats op de voor hen klaargezette stoelen. Kort daarna de krasse zestigers die als groep beter bekend staan als Deep Purple. Met uiteraard de enige echte zanger van de groep, Ian Gillan, meestergitarist Steve Morse - waarmee Gillan overduidelijk beter door één deur kan dat Ritchie Blackmore -, Roger Clover - die de hele avond een uiterst vrolijke en goedgehumeurde indruk maakte - , Don Airey (die een méér dan waardige vervanger van Jon Lord zou blijken) en good old Ian Paice, de inmiddels aardig grijs geworden drummer.
Na het orchestrale 'Big Band'-achtige intro werd het eerste nummer ingezet, de klassieker Highway Star. Een geweldige opener, en wat meteen opviel was zanger Ian Gillan. Met zijn kortgeknipte koppie ziet hij er uit als een aardige buurman (wie zich afvraagt hoe een aardige buurman er uit ziet: zó dus), maar hij deed mij qua uiterlijk en motoriek ook héél erg denken aan clublid Freddy F. En dan die stem... Alsof je bij een concert van de jaren zeventig was. Geen jota veranderd, inclusief de hoge uithalen. Of hij met zijn 66 jaren die aller-aller-hoogste uithalen nog zou kunnen halen zoals op de plaat-versie van 'Child in Time' is echter sterk de vraag, zeker weten zullen we het nooit want juist dat nummer werd (wijselijk?) niet gespeeld deze avond. Maar verder kwamen bijna al die geweldige klassiekers voorbij waaronder 'Strange Kind of Woman', 'Perfect Strangers' en het onvermijdelijke 'Smoke on the Water'. En als toegift 'Hush' en die geweldige stamper 'Black Night'.



Bovenstaand fimpje is 'geript' van de website van De Gelderlander en is kennelijk òf met de telefoon òf een niet-professionele digicam opgenomen, want het geluid is nogal zompig. Neem maar van mij aan dat het in werkelijkheid fantastisch en helder klonk, ook de zang van Gillan. Het orkest bleek op een geweldige manier de rockmuziek van de dieppaarse boys aan te vullen, en klonk beurtelings als een klassiek symfonie-orkest en een big band. Een van de hoogtepunten van de avond was de 'battle' tussen dirigent-violist en Steve Morse. Ook grappig waren de subtiele verwijzingen naar het nummer 'Hocus Pocus' van Focus in de solootjes. Laat ik wel zeggen dat ik - dat wij - met volle teugen genoten hebben van een geweldig concert. Okee, het was niet zo vernieuwend allemaal, maar wat mij betreft hoeft dat niet, al die nummers staan veertig jaar na dato nog als een huis. Topconcert!!!