Rijk Zwaan Loop met storm en herfstzon

Groepje HAAGers met o.a. Cor, Sonja en Arie

Jan Wierenga belde mij vanmorgen: hij bood mij een lift aan naar 's-Gravensande, waar de jaarlijkse Rijk Zwaan Loop werd gehouden. Maar omdat het de vorige keer onzeker was of hij zou gaan - hij was de afgelopen week bovendien met vakantie - had ik al met Ilse Houtman afgesproken. Om vijf voor tien was ik bij haar, even later gingen wij in haar bolide op weg.
Onderweg haalden we ook groepsmaatje Hans de Putter op, ondanks zijn verkoudheid had hij zin om aan deze loop deel te nemen. Hij stond al helemaal in start-klare outfit voor de Gamma. Daarna waren we binnen twintig minuten op de plaats van bestemming. Onderweg, in de buurt van De Uithof, zagen we nog dezelfde mijnheer die gisteravond zo uitbundig in De Fuut danste, maar nu hard trainend.

In 's -Gravensande aangekomen, was het niet moeilijk om de auto ergens te parkeren, waarna het nog een klein stukje lopen was naar het Marktplein en van daaruit naar het schoolgebouw waar, zoals elk jaar, de (na)inschrijving was en de kleedkamers.

 

Er waren kortere afstanden voor de jeugd, voor de ouderen was er een 5 kilometer en een 10 engelse mijl. Ilse was van plan om de 10 EM te lopen, net als ik, maar gaandeweg besloot ze toch over te stappen naar de 5 km. Hans wilde sowieso de kortere afstand lopen. Achteraf hoorden wij dat hij dacht dat het 5 EM was, het viel hem pas op na over de finish te zijn gekomen en constateerde dat 24 minuten wel èrg snel is voor 8 kilometer.

Om 13:30 uur was de start van de 10 EM (dat werd vijf minuten later), tien minuten later werden de lopers en loopsters van de vijf kilometer weggeschoten.

Ik kwam al snel in een redelijk ontspannen ritme en probeerde dit te handhaven, geen gekke inhaalmanoeuvres of zo. Het weer was prima, de zon scheen voor eind-september begrippen best krachtig. Alleen stond er een stevige wind, die het de lopers op een flink deel van het parcours - vooral in het open poldergebied met hier en daar maisvelden - lastig maakte.

Ik passeerde het 5 km punt in 25'05, het 10 km punt in 51'08. Daarna kreeg ik last van buikkramp en dat gaf weer de nodige vertraging (het is weer herfst). Toch is de schade beperkt gebleven, de laatste kilometers gingen nog redelijk vlot en uiteindelijk kwam ik in een tijd van 1:23'40'' over de finish. Gek idee eigenlijk dat ik ooit 20 minuten sneller was op deze afstand, toch had ik niet het gevoel dat ik traag had gelopen, integendeel.

'Onze' snelle dames Ilse en Cynthia (tweede en derde van links)

 

Na de finish werd ik begroet door Ilse en Hans. Ze hadden lekker gelopen, en Ilse was met een tijd van 21'16'' zelfs tweede dame in haar leeftijdsklasse geworden. Cynthia en haar man Jos waren er ook, 'het snelle stel'.  Cynthia was even voor Ilse gefinishd maar liep in een jongere leeftijdscategorie. Kennelijk liepen er veel snelle jongedames mee, want Cynthia haalde ditmaal nèt niet het erepodium.

Hans wees mij op een van de kramen, de lopers die gefinishd waren kregen een handdoek als aandenken. Leuk! Echter eenmaal bij de kraam aangekomen bleken ze al op te zijn.
Snel terug naar de kleedkamers en de douches, omkleden en terug. Inmiddels waren er weer verse handdoeken, dus ik was weer blij. Daarna naar Ilse, Hans en nog meer leden van Haag Atletiek, wachten op de prijsuitreiking.

 

 

 

Ilse werd in de bloemetjes gezet en ze kreeg een envelopje met inhoud mee. Goed gedaan! We hebben nog even gekeken naar de andere prijsuitreikingen - dat waren er heel wat, want het was de afsluitende wedstrijd in een Westland-circuit - , daarna bracht Ilse ons keurig naar huis.

Snel aan het fornuis om de maaltijd die ik 's ochtends al grotendeels had bereid af te maken, want dochterlief kwam eten...

"SPEULUH!!!" in De Fuut

Het is bijna 1 oktober, dit is het laatste weekend dat strandpaviljoen 'De Fuut' open is. En traditioneel gaat er altijd een groepje van 'Haag' heen. Meestal is dat eerder, eind augustus of begin september als de sfeer nog wat na-zomers is. Een paar weken geleden was dat ook inderdaad het geval, maar gisteravond was een reprise.

Waarom nu steeds De Fuut, terwijl er zoveel andere strandtenten zijn, ook in de directe omgeving? Simpel, er is vaak live muziek. De ene keer is het jazz, de andere keer folk of blues, maar gisteravond was het echt ouderwetse gitaar-rock. De band die speelde kwam uit Noord-Holland en heet Jinx, een Rory Gallagher tribute band. Drie enthousiaste mannen 'die er zin in hadden' en meerdere personen uit onze groep - niet de dame maar enkele heren, één met name - de hele avond letterlijk en figuurlijk wisten te bewegen om eh.. juist, te bewegen. Onder de kreet "SPEULUUUH!!" danste hij zich een slag in de rondte. Waarmee maar gezegd wil zijn dat een bezoekje aan De Fuut prima ingepast kan worden in een serieus trainingsprogramma voor hardlopers.

Eerlijk is eerlijk: er zijn gisteren de nodige sportdrankjes geconsumeerd. Sportdrank met klinkende namen als Dommels, Hertog-Jan, Westmalle triple of dubbel, al waren er ook een paar onverantwoordelijke types die het veel ongezondere Spa Rood tot zich namen. Maar ja, onverstandige mensen heb je overal :-)...

A Royal Affair is een absoluut meesterwerk

Ik heb vandaag weer wat getekend. Daar heeft de laatste tijd – wegens versnipperde activiteiten - een beetje de klad ingezeten maar nu zijn de potloden en andere materialen weer ter hand genomen.

Verder is er, geheel volgens plan, hardgelopen. Woensdag overdag waren het ongeveer zeven kilometers, vandaag zullen het er  ruim tien zijn geweest, gedeeltelijk door de duinen. Even na een uur ’s middags, toen het niet meer regende en de zon zich zelfs enige tijd liet zien. Geen superlange afstanden, maar ik wilde mij niet teveel vermoeien met het oog op zaterdag, de Rijk Zwaan Loop in ‘s Gravenzande.

Later in de middag gingen we naar Het Filmhuis. Op de fiets, want het was nog steeds droog. Ik had al een film uitgekozen, van het genre waar mijn vrouw van houdt: kostuumdrama. Een zeer goede keuze, zo bleek achteraf.

Het bleek een Deense film getiteld ‘A Royal Affair’ van de Deense regisseur Nicolaj Arcel. Oordeel achteraf: zelden zo’n mooie film gezien. Het is een van de beste films die ik de laatste jaren zag, met ‘Das Leben des Anderen’ en ‘Melancholia’ zit-ie in mijn persoonlijke top 5. Wat wordt er geweldig geacteerd, vooral door de drie protagonisten, wat een schilderachtig camerawerk en wat een geweldig verhaal. Het script - dat op het Filmfestival van Berlijn een Zilveren Beer won - is gebaseerd op een grotendeels waargebeurd verhaal dat is opgebouwd uit meerdere lagen, zowel politiek-maatschappelijk, historisch als dramatisch.

Het verhaal: een jonge Engelse prinses, Caroline Mathilde, wordt uitgehuwelijkt aan de jonge Deense koning Christian VII. Zij reist naar Kopenhagen, waar blijkt dat haar nieuwbakken echtgenoot volkomen kierewiet is. Wat hem precies mankeert blijft onduidelijk, de man kijkt en doet ‘raar’, een vreemde mix van autisme, agressie en hyperactiviteit, met sterk kinderlijke emoties. Van beide kanten is geen sprake van verliefdheid, al wordt ‘de daad’ om koninklijk nalatenschap te garanderen nog wel plichtmatig verricht. Caroline Mathilde ziet zich veroordeeld tot een leeg,uitzichtloos bestaan, in een land dat anno 1766 nog steeds in de Middeleeuwen lijkt te verkeren.

Mads Mikkelsen en Alicia Vikander: prachtrollen als het 'verboden' liefdespaar

Op zeker moment zoekt het Hof een lijfarts voor Koning Christian die hem op zijn reis door Europa kan begeleiden. Onder de sollicitanten ook ene Johann Struensee (Mads Mikkelsen), een Duitse vrijheidsdenker die het libertijnse en sociaal-rechtvaardige gedachtengoed van onder meer Rousseau en Voltaire aanhangt. Omdat er wel een bepaalde ‘klik’ tussen Christian en Struensee is – zo delen ze al meteen hun passie voor Shakespeariaanse teksten – wordt de duitser aangenomen.

Christian laat zich door Struensee als stroman inzetten. Caroline Mathilde, die een warme belangstelling voor zowel de boeken die Struensee leest als voor Struensee zelf ontwikkelt, stuwt samen met haar minnaar het land stiekem naar een periode van verdraagzaamheid en verlichting. Allemaal zoals het min of meer daadwerkelijk ging, in wat 'De tijd van Struensee' zou gaan heten.

Mads Mikkelsen en Alicia Vikander vertolken prachtrollen als het verboden liefdespaar, terwijl Mikkel Boe Følsgaard de rol van koning Christian geraffineerd gespleten en 'gek' speelt. Als kijker vraag je je soms af of hij nu echt gestoord is of alleen zo doet om niet te hoeven regeren. Ook Følsgaard won een Zilveren Beer.

Prachtig is de scene waarin op het jaarlijkse hofbal Caroline Mathilde en Struensee voor het eerst met elkaar dansen. In vertraagde beelden, die van elke kitscherige sentimentaliteit zijn ontdaan, zie je hun liefde ontstaan. Meeslepend en ontroerend. Caroline Mathilde groeit in haar rol naarmate de film vordert. Door alles wat zij heeft moeten doorstaan hangt er een sfeer van ongemak, frustratie en dromerige melancholie om haar heen en haar uitzinnige verdriet aan het eind van de film is griezelig overtuigend. Johann Struensen is een ondubbelzinnige idealist maar zijn bedoelingen zijn complex. Hij wordt verscheurd tussen datgene waarin hij gelooft en wat hij liefheeft, en dat conflict wordt meesterlijk uitgespeeld door Mikkelsen (markante kop trouwens).

De gekke Koning Christian steelt de show, maar zijn bizarre uitbarstingen, asociale karakter en warrige onverschilligheid worden al snel meelijwekkend omdat hij door menigeen wordt gebruikt en gemanipuleerd.

Samenvattend: A Royal Affair is een absoluut meesterwerk, een ongelofelijk fraai vormgegeven episch drama met fantastisch acteer- en camerawerk en een adembenemend slot. Ik raad deze film in hoge mate aan, je zit 137 minuten op het puntje van je stoel maar die tijd vliegt voorbij, je verveelt je geen nano-seconde.

Zappen naar Zep

Wij hadden gisteravond een familiebijeenkomst. Gezellig, maar daardoor kon er niet getraind worden, nota bene op mijn bijkans heilige woensdagavond.

Ter compensatie heb ik tussen de middag maar de stoute trainingsschoenen aangetrokken, in Hilversum dus. Het werd een vrij korte loop - noodzakelijkerwijze, het was in de lunchpauze - maar in die 40 minuten liep ik door bos, hei en over de wildbrug. Via het Mediapark liep ik terug naar ons pand. Het is droog gebleven en de temperatuur viel ook mee.

Overzicht natuurviaduct Crailo

Vandaag nog maar eens een stukje lopen, dan heb ik de woensdagavond-schade helemaal goedgemaakt.

Nu ik toch bezig ben: op woensdag 17 oktober draait in het Pathé-theater te Den Haag - en gelijktijdig met 13 andere bioscooptheaters in Europa - éénmalig een 3d-film van het laatste live-concert van Led Zeppelin. Nu is het geen publiek geheim dat ik een die-hard fan was, ben en altijd zal zijn van deze reeds lang geleden 'overleden' supergroep (de groep werd in 1980 ontbonden na het plotselinge overlijden van drummer Jphn Bonham). In 2007 kwamen de heren nog éénmaal bijeen in het Londense O2-theater en ik was een van de weinige gelukkigen die 'ingeloot werd'. Samen met clubgenoot en jeugdatletiek-trainer Michiel Oosschot ben ik er heen gegaan. Het was een geweldige ervaring, en vijf jaar later is de concertregistratie er, op film. Ik ga er heen, samen met Michiel, en groepsgenoot Patrick gaat ook met zijn zoontje, en wie weet wie allemaal nog meer.

Waarom is de film zo laat uitgebracht, vijf jaar na dato? Deze vraag werd onlangs ook gesteld aan de drie overgebleven leden van de groep, Jimmy Page, Robert Plant en John Paul Jones. Dit was tijdens een persconferentie naar aanleiding van de film.  Het schijnt nooit een vooropgezet plan te zijn geweest het concert op dvd uit te brengen, maar het gefilmde materiaal was van dien aard dat het zonde geweest zou zijn om het na te laten. Basgitarist en keyboardspeler John Paul Jones zei in dit verband 'tongue in cheek' dat de dvd volgens Led Zeppelin-maatstaven juist snel is uitgebracht...

Of er nog kaartjes zijn, geen idee, maar als je een echte liefhebber bent - en niet eens een hard rock fan, want Zeppelin maakt(e) heel 'gedifferentieerde' muziek - zou ik het zeker proberen!

Hierbij nog een welbekend stukje blues-rock van een concert uit 1977, om in de stemming te komen...

Stormachtige training

De eerste ècht herfstachtige dag is achter de rug. De temperatuur was aanvankelijk aan de hoge kant voor de tijd van het jaar, 18 tot 20 graden Celsius, maar later stak er een fikse wind, zeg maar rustig storm op en regende het bij en met vlagen.

Op de buienradar zag ik dat het vooral in het westen (bij ons in den Haag) flink spookte maar dat de regenzone na 19.00 uur, het tijdstip waarop de training begint, zou zijn overgetrokken. En dat gebeurde er precies. We hebben dus nagenoeg de hele training droog gelopen, een paar druppels op het eind na.

Op het programma stonden drie tempoblokken volgens het schema 1-2-2-2-1 minuten, met telkens een minuutje rust tussen de tempo's en ongeveer vijf minuten rust tussen de series. Wij liepen de route via de Dalton school, Meer en Bosch, Kijkduinsestraat en een stuk Ockenburghseweg en landgoed Ockenburgh. Het ging eigenlijk best goed, maar de dames gingen helemaal als een speer. Niet dat ik het van plan was of dat het slecht ging, maar ik heb de training toch halverwege moeten afbreken. Enerzijds wegens een dreigend intestinaal probleem, anderzijds omdat ik om half negen een afspraak had. Dus keerde ik terug naar de club inclusief nog een tempo-serietje 'voor mijzelf'.

De douches worden deze week vervangen dus er kan niet gebadderd worden. Echter mochten wij douchen bij handbalvereniging Hellas, onze naaste buur op het sportpark. Dat hebben we dus maar gedaan. Ik wel althans, en nog een paar anderen van onze club, de rest ging thuis douchen.

Rijk Zwaan Loop 2011 - zal het weer zulk mooi weer worden?

 

Woensdag kan ik niet trainen wegens familiale verplichtingen, maar donderdag wordt de schade vast ingehaald. In ieder geval ga ik zaterdag met Ilse naar 's Gravenzande om daar de Rijk Zwaan Loop te lopen, wij gaan daar een 10 EM lopen.

Stedelijk Museum heropend

Wat doet een bloggende loper op 23 september 2012 in Amsterdam? Daar is maar één antwoord op mogelijk: die gaat meedoen aan de Van Dam tot Dam loop! Maar helaas... Deze loper ging naar het Stedelijk Museum. Vandaag was het museum 'nieuwe stijl' voor de eerste keer opengesteld voor het publiek, nadat gisteren de officiële opening werd verricht door Koningin Beatrix.

Deze eerste dag was meteen een groot succes, aldus een bericht in De Volkskrant, althans op de website van de krant. Ruim 4500 mensen hebben vandaag het museum bezocht.

Op het station (CS Amsterdam) ontmoette ik oud-collega Peter van Voorthuijzen, een fervent verzamelaar van stripverhalen. Hij wilde juist de trein nemen naar Rijswijk voor een stripbeurs, maar we hadden nog even tijd voor een kort praatje. Hij waarschuwde mij dat er een hele rij voor het Stedelijk stond te wachten om binnen te komen. Nou ja, ik zou wel zien. Eerst met lijn 5 naar het Museumplein, dat werd zoals altijd in Amsterdam een stroperig-trage tramrit (een slak had 'm met gemak bij kunnen houden). Bij aankomst bleek de drukte bij het Stedelijk erg mee te vallen, er stonden weliswaar flinke rijen voor de kassa maar de drukte was zeker niet extreem te noemen. Ook de zalen vielen zeer goed te bezichtigen zonder over de bezoekers te struikelen.

Het moet gezegd: het nieuwe Stedelijk ziet er mooi uit, zeker van binnen. De buitenkant doet een beetje denken aan een gigantische badkuip, maar op de maquette ziet het er een stuk storender uit dan in werkelijkheid. Het betreft in feite een uitbreiding van het oorspronkelijke historische gebouw uit 1895, de vleugel is ontworpen door Benthem Crouwel Architecten.

 

Op de begane grond van de 'oudbouw' wordt de bezoeker meteen geconfronteerd met een grote wandschildering van Karel Appel. Dat zet meteen de toon van wat hier geëxposeerd wordt: moderne meesterwerken van onder andere Mondriaan, Malevich, Kandinsky, Chagall en Van Doesburg. Ook komen hier wisselexposities met topstukken uit de collecties fotografie, prenten en tekenkunst. En in een van de zalen zien we de Appelbar, door Karel Appel in 1951 geschilderd.



Bezoekers bij een doek van Corneille

De andere helft op de begane grond is uitgeruimd voor van alles wat met vormgeving heeft te maken. Vormgeving van 1900 tot nu. De collectie is indrukwekkend, eigenlijk teveel om in een kort tijdsbestek op te noemen: meubels, keramiek, glaswerk, sieraden, affiches, drukwerk en textiel, dat alles wordt thematisch en in losse chronologie gepresenteerd. Ook hier weer grote namen waaronder Berlage, Gispen, Rietveld, Sandberg en Crouwel.

 

 

 

 

Via de marmeren trap kom je op de eerste verdieping. Daar heb ik in het museumcafé 'Zadelhoff' een pauze ingelast met cappucino en een brownie, daarna weer verder. Op deze bovenverdieping van de oudbouw ligt het accent op de kunst vanaf de jaren vijftig van de vorige eeuw tot heden, met een mix van iconen waaronder La Perruche et la Sirène van Matisse, the Beanery van Edward Kienholz, en Bellevue II van Andy Warhol. Ook zie je hier recente aanwinsten van onder anderen Flavin en Dumas.

Kleurige wand, ontwerp van Soll de Wit

Verder zijn er in de nieuwbouw op de eerste verdieping tijdelijke exposities van hedendaagse erkende topkunstenaars en vormgevers, met grootschalige kunstwerken en spraakmakende installaties.

Al met al zeker de moeite waard om dit bezoek in de toekomst een keer over te doen, er viel nog veel te bekijken, in ieder geval veel beter te bekijken.

 

The Beanery van Edward Kienholz

Straatfeest

Het is al een hele tijd geleden dat er bij ons een straatfeest werd georganiseerd. In 2006 wel te verstaan. Op het moment dat ik deze woorden intik (22.30 uur) is de editie 2012 nog in volle gang, er is een bandje ingehuurd en die hebben er zin in. Zó'n zin dat ze een half uur geleden al hun laatste nummer hebben aangekondigd, maar ze zijn nog bezig. Ik vind het echter wel mooi geweest nu.

De dag begon met een fikse training, ik liep naar de club en van daaruit vertrok Groep 5, alweer in een zeer behoorlijke bezetting, inclusief Michel Out - die het afgelopen weekend een goede 800 meter heeft gelopen bij de veteranenkampioenschappen - en Hizkia. Er stond een lange duurloop op het programma, 120 minuten voor de 'modalen' onder ons, 150 minuten voor de marathonloopsters.

Op een heel rare manier ben ik mijn groep kwijtgeraakt, we waren vlak voor de afslag richting Monster toen ik Michel het ruige duinpad evenwijdig aan het verharde pad waar wij liepen zag nemen. Dat leek mij ook wel wat, die grillige paadjes, geeft meteen wat variatie in het lopen. Kortom, ik volgde Michels voorbeeld. Echter bleken die paadjes zo goed als dichtgegroeid en je zag echt niet waar je neerkwam met je voeten, stenen, kuiltjes en wortels waren geheel aan het zicht onttrokken. Michel had er kennelijk minder moeite mee, maar ik had geen zin in blessures. Ik minderde vaart, soms noodgedwongen door belemmerend struikgewas, en na een paar honderd meter ging ik weer duintje-op naar boven, richting verhard pad.

Mijn groep was toen in geen velden of wegen meer te bekennen. Maakt niet uit, ik wist wel waar ik heen moest. Bij de afslag zag ik zo'n tweehonderd meter voor mij de groep lopen. Mooi! Ik zette wat aan en ik kwam inderdaad iets meer in de buurt. Echter beneden aangekomen, bleek het een heel andere groep te zijn, met onder andere Roel Been, Jan Passchier en andere snelle(re) mannen. Ze keerden via een duinpad rechtsom waarna ze zo'n honderdvijftig meter verder over de dijk linksaf gingen. Ik volgde hen zo goed en zo kwaad als het ging, na een kilometer gingen zij via een hekje de dijk af en via het verharde pad naar links,  naar Terheijde, ik ging naar rechts en kwam na enige omzwervingen op de Monstersestraat uit, van daaruit liep ik helemaal terug, langs de watertoren, Parnassia, Villapark Ockenburgh, tuincentrum en dan Kijkduinsestraat - Laan van Meerdervoort naar huis.

Daar waren de opbouwactiviteiten voor het straatfeest bijna afgerond. Vooral wat overdekte tenten, een springkussen, spelletjes voor de kinderen, enzovoorts. Ik heb mij snel gedouchd, omgekleed en meteen naar buiten om - enigszins schuldbewust - mijn diensten aan te bieden. Echt schuldig hoefde ik mij echter niet te voelen, want de avond daarvoor had ik twee appeltaarten gebakken. Die bleken er achteraf in te gaan als koek.

Ik ging de stand bemannen waar koffie, thee en andere drank werden uitgegeven en het gebak werd aangesneden. Wel heb ik 's middags mijn post verlaten om bij Artifac tekenbenodigdheden te kopen, die had ik nodig voor een opdracht. En ondertussen zijn er veel praatjes gemaakt met buren, waarvan ik een aantal nooit gezien had - en zij mij ook niet - terwijl wij al een hele tijd bij elkaar in de straat wonen. Een woont al vier jaar tegenover ons! Gek eigenlijk. Het heeft ongetwijfeld ook met levenspatroon te maken, ik ben 's ochtends al heel vroeg van huis en kom relatief laat thuis. En als ik daarna niet ga trainen, blijf ik meestal thuis. Hetzelfde geldt voor andere buren, iedereen heeft zo zijn of haar vaste werk- en reispatronen waardoor je zelden of nooit elkaars pad kruist.

 

Met één buurman had ik wel een heel bijzondere klik. Al snel bleek dat wij in 1969 allebei hetzelfde (eerste) concert van Led Zeppelin in Nederland hebben bijgewoond, dat was in het toenmalige Circustheater in Scheveningen. Daarna kwam het gesprek op al die artiesten en bands die wij geweldig vonden, Soft Machine, Jimi Hendrix, Foo Fighters, Radiohead, enzovoorts. Ik moest maar eens een keer langskomen om muziek te luisteren. Met die 3000 cd's die hij zegt te bezitten zal dat geen probleem zijn.

 

Aan het begin van de avond was er een barbecue, iedereen kreeg een bonnenboekje waaruit bleek dat ieder 'recht' had op een BBQ-worst, een karbonade, een portie kipsaté en een hamburger. Aan de vegetariërs was echter ook gedacht: zalm en vegaburgers.
Een en ander werd overgoten met bier van de tap, bier waarop het motto 'vakmanschap is meesterschap' van toepassing was.

 

 

 

Later op de avond trad er een bandje op dat covers van bekende traditionele rock-songs zong. Zoals hierboven al gezegd: zij hadden er zin in en er werd zelfs gedanst, iets dat altijd bijdraagt aan feestvreugde. 'Harense toestanden' zijn echter achterwege gebleven, organisator Jeroen had de uitnodigingen op analoge wijze verspreid zodat het gevaar van 'op het verkeerde knopje drukken' achterwege is gebleven.

Passie op de Hoge Veluwe

Gisteren viel er veel te genieten aan schoonheid. Voor de derde (en voorlopig laatste) keer binnen enkele weken toog ik naar de Hoge Veluwe, waar de bronst van de edelherten nu op zijn hoogtepunt zou moeten zijn. Correctie: de bronst is daar nu op zijn hoogtepunt.

Maar voordat ik naar het Centraal Station ging om de trein naar Utrecht te nemen, liep ik het Haags Historisch Museum binnen. Deze week is namelijk de laatste mogelijkheid om een expositie van het werk van Isaac Israëls te bezichtigen. En dat is prachtig werk, heel mooie schilderijen. Ik maak mij sterk dat het werk van Israël ook niet-kunstliefhebbers en museum-haters zal aanspreken, bovendien is het een mooi opgezette tentoonstelling. Maar meer daarover in mijn volgende post.

Ik ging dus weer naar de Veluwe, de voorspoedige weg daarheen, de traditionele appelpannenkoek in De Koperen Kop, het heen en weer gefietst op een van de overal aanwezige witte fietsen, dat gelooft u inmiddels wel. En ook, niet helemaal naar verwachting: de hele middag is het droog gebleven, met overwegend zon!

De herten lieten zich goed zien vandaag, twee grote bronstroedels (plaatshert met kaalwild) waren goed zichtbaar voor het enthousiast fotograferende publiek. Echter getuige het burlen van - naar schatting - vijf, zes herten van diverse kanten waren er nog meer roedels in de buurt.

Ik heb heel wat foto's genomen en zelfs met mijn ini-mini-handcameraatje (Canon Powershot) een paar filmpjes genomen. Op twee daarvan heb ik 'het beslaan' van een hinde door het plaatshert kunnen vastleggen. Helaas werd er zó veel gekwekt door de toeschouwers en er was zó veel herrie van klikkende camera's dat je het filmpje (een daarvan is toch nog ruim 7 minuten) het beste met gedempt geluid kunt bekijken.

Ook was er een kort gevecht - meer een stevige schermutseling tussen twee plaatsherten wiens wegen elkaar per ongeluk kruisten - maar dat tafereel werd bijna geheel aan het zicht onttrokken omdat zich dat in het bos afspeelde. Dat staat dus niet op het filmpje.

De beelden zijn soms wat schokkerig maar dat krijg je als je geen statief hebt. Maar voor mij gaat het meer om indrukken vast te leggen dat om professionele kwaliteit te leveren, daar heb ik trouwens de spullen en het geduld niet voor.

September rain...

Vertrouwd tafereel op woensdagavond, vlak voor het vertrek van de loopgroepen...

Dinsdag heb ik het rustig gehouden. Dat komt neer op: niet gelopen. Woensdagavond echter weer aan de bak! Er waren weer heel wat loopgroepen op de been, wat uit bijgaande foto's moge blijken. Ook onze Groep 5 was aardig compleet. Uit mijn hoofd: Patrick, Hans 1, Hans 2, (allebei met dezelfde nieuwe schoenen van Nike, dat was niet eens afgesproken!), Dick, Jos, Ilse, Ellis, Eveline, Ellen, Anja.

Het mooiste van deze training was dat het niet heeft geregend,  en dat was heel wat na een frisse en vooral onstuimig-natte dag. In Hilversum waren de buien soms extreem, met dikke hagelstenen, ik liep nèt in zo'n bui maar kon op tijd een schuilplaats vinden.

Goed, de training dus. Na het gebruikelijke inlopen en vervolgens de oefeningen, gingen wij op weg. Het zou een training worden met het accent op duur, afgewisseld met stevige lange tempo's. Schema: 4-8-4 minuten, en dat twee keer. Wij gingen de Laan van Poot af, gingen bij de Savornin Lohmanlaan de duinen in, 'pakten' een stuk Kijkduin, via Kijkduinsestraat en Monsterseweg keerden we terug naar landgoed Ockenburgh, langs de puinduinen en de Machiel Vrijenhoeklaan en de winkelgalerij op Kijkduin en even verderop wederom de duinen in tot wij moe maar voldaan het thuishonk bereikten.
"Lekker lopen, maak het niet te gek" zei Wim nog. Mooi niet! Het werd bijna wedstrijdtempo, vooral bij de voorste lopers. Maar bij de informele evaluatie achteraf klonk alom: "Lekker pittig getraind!"

De heer Visser laat alvast zijn handen wapperen...

Patrick is weer aardig terug op zijn oude niveau, anderen die al een tijdje door omstandigheden niet of minder hebben getraind 'komen er aan' en de dames... Tja, de dames, wat lopen zij toch goed, stuk voor stuk. Zij zijn niet bij te houden, zeker niet bij de langere tempo's. Maar ja, hun trainingsschema is er bij een aantal ook naar, naast aanleg uiteraard. Niet alleen de 'kwaliteitstrainingen' op maandag, woensdag en zaterdag, maar daarnaast ook nog eens een of twee lange duurlopen. Vooral degenen die voor de Berenloop (hele marathon) trainen zijn 'goed bezig'.

Maar eigenlijk zijn wij allemaal, als totale groep 5, goed bezig. Dit mede door de begeleiding van Wim Hartman. Het is best een hechte groep geworden, er wordt goed getraind en naast het lopen staan er weer allerlei leuke dingen op stapel, die zullen er vast toe bijdragen dat wij de herfst op een plezierige manier doorkomen.

Na de training was er weer een 'aangeklede na-zit' in het clubhuis. Ditmaal was het thema: Amerikaanse cinema, met filmsterren uit de jaren vijftig tot - pakweg - negentig. Tientallen uitgeprinte zwart-wit portretten hingen aan de muren. Niet één ster ontbrak: Rock Hudson, Marilyn Monroe, Robert de Niro, Olivia Newton John, Paul Newman, Al Pacino, enzovoorts enzovoorts. Oh nee, ik miste er toch één, het beste paard van stal: Marlon Brando. Nou, bij deze dan! Toch een leuk initiatief van de barcommissie 'van de dag'. Er werd ook toepasselijk voedsel verstrekt: gratis popcorn in van die kleurige bioscoopdoosjes, en hamburgers.

Zwevend naar huis

 

Romantisch zijn is helemaal uit de mode, maar ergens ben ik het toch: een romanticus. Vandaag de dag telt alleen de nuchtere ratio, bijna alles dat niet verstandelijk kan worden verklaard wordt afgedaan als 'onzin'. De puur materialistisch-rationalistische wetenschap is de nieuwe religie: het bewustzijn zetelt in het brein, daarbuiten is er niets. Lees internet of De Volkskrant (overigens een prima krant) er maar op na: alles dat maar een beetje zweemt naar het spirituele wordt met korzelig cynisme of badinerende hoon terzijde geschoven. Het 'paranormale' bijvoorbeeld: hoe meer aanwijzingen er zijn dat er 'meer is tussen hemel en aarde', hoe verbetener de pogingen van sceptici om alles te ontzenuwen en te ontkrachten. Op zich prima, ik pleit niet voor een ongebreideld 'geloof' in 'het hogere' (er is veel kaf onder het koren) maar sommige zaken zijn eenvoudigweg niet te verklaren. En dat is juist mooi, het mysterie. Het zit al in het alledaagse, in niet te vatten zaken als schoonheid: een bloem, een vlinder, muziek, een droom met bijzondere gebeurtenissen en ontmoetingen...

Gebeurtenissen die erg toevallig zijn geef ik graag een magisch-realistisch sausje zonder overigens een verklaring te zoeken. Want het kàn inderdaad 'alleen maar' stomtoevallig zijn. Zo kwam ik in één week tijd op totaal verschillende locaties drie keer dezelfde vrij bekende acteur tegen, Roeland R. Nu heb ik 'm jaren geleden een keer geïnterviewd maar ik sprak hem niet aan, misschien kent hij mij niet eens meer. En vanavond, van de training terugkerend naar huis, kwam ik een andere acteur, Hugo Maerten, tegen. Dat was op het pad langs het Stokroosveld. waar hij zijn hond uitliet. Nu was dat ook weer niet zo toevallig want hij woont in de buurt, bovendien traint hij wel eens met ons mee en net als Eveline is hij verbonden aan De Appel.

Het toevallige zit 'm erin dat er steeds acteurs mijn pad kruisen. Wat dat betekent? Weet ik veel, misschien helemaal niets maar ik gaf al aan: ik ben een romanticus, misschien is het een aanwijzing voor het een of ander.

Misschien een wat zweverige inleiding maar zo voelde ik mij ook vanavond, vooral de laatste tweehonderd meters naar huis. Ik zweefde letterlijk, mijn paslengte was onwaarschijnlijk lang, langer dan ik in lange tijd heb ervaren. Daarvoor heb ik met Groep 5 meegetraind. Ondanks de 15 km loop van zondagmiddag voelde ik mij vrij goed, bovendien was het programma niet zo zwaar. Het kwam neer op een duurloopje met versnellingen waarbij de eerste helft vooral op de baan werd uitgevoerd. Vijf maal tweehonderd meter, na elke snelle 200 meter volgden 200 rustige meters. Daarna gingen we 'naar buiten',  de duinen in, waar we bijna tot aan Kijkduin liepen maar het pad daarvoor naar rechts afsloegen en vervolgens weer naar rechts, terug naar de Laan van Poot. Op die terugweg deden wij weer vijf maal dertig seconden. Het ging goed, ik had weinig last van naweëen. Sterker nog, het ging lekker snel naar mijn gevoel! Morgen (dinsdag) maar even een rustdagje houden, ik denk dat ik het dan wel ga voelen.

Bij Groep 5 was trouwens 'een verloren schaap' teruggekeerd, de immer goedlachse en talentvolle Allies. Hopelijk komt ze weer wat vaker meetrainen.

De vijftien van AV40

Wat je wel eens om je heen hoort - en wat van tijd tot tijd ook uit mijn eigen mond komt - is dat je van plan bent een prestatieloop 'als training' gaat lopen. Dat houdt in dat je niet ècht 'voor een tijd gaat' maar wel de gekozen afstand wilt overbruggen in een redelijke tijd.

Toch weet je van tevoren dat het niet zo werkt. Bij een training bouw je rustpauzes in, je wisselt rustige stukken af met (flinke) tempo's, terwijl je bij een prestatieloop (of wedstrijd) één tempo loopt dat je de hele gekozen afstand probeert vol te houden. Dat is dus een stuk zwaarder. Hoe dan ook was de prestatieloop bij AV40 in Delft vanmorgen best zwaar. Ditmaal koos ik voor vijftien kilometer (het was iets langer hoorde ik naderhand) om kilometers te maken.

Eerder die ochtend reed ik weer samen met Jan Groeneveld en Jan Wierenga, in de auto van laatstgenoemde, naar Delft. Om tien uur hadden we bij Meer en Bosch afgesproken. De weg naar Delft ging voorspoedig, ondanks dat we op de grote weg een afslag misten - door het geklets van zijn medepassagiers raakte onze chauffeur van zijn a propos - en een stuk om moesten rijden. Toch waren we ruim op tijd bij de sportaccomodatie van AV40.

We dronken koffie, kleedden ons om, liepen wat in op en rond de sintelbaan, nog even naar het toilet en dan naar de start. Van onze club waren niet veel mensen aanwezig maar dat is altijd zo bij die loopjes in Delft. Waarom dat zo is, geen idee want in Den Haag worden naast de grotere loopevenementen zoals de CPC en de The Hague Royal Ten weinig prestatieloopjes 'tussendoor' gehouden. Dat was vroeger wel anders (zie foto).

 

Beide Jannen besloten ook de 15 km te lopen. Precies op tijd (11.00 uur) gingen de lopers van start. En dan maar lopen en zien of en zo ja, waar het schip strandt of vertraging oploopt. Naar mijn gevoel ging ik vlotjes van start, toch viel het mij onderweg niet mee, waarschijnlijk ook vanwege de 70 minuten duurloop van gisteren en de fietsinspanningen op de Hoge Veluwe een dag eerder. Ik ging zonder forceren, maar naar mijn gevoel best voortvarend van start en kwam al snel in een aardig tempo. Jan Groeneveld liep al meteen een stuk voor mij, en toen Jan Wierenga mij na een paar kilometer passeerde wist ik dat een snelle tijd er niet in zat vandaag. Maar daar ging het toch niet om? Oh nee, dat is waar ook, het was een trainingsloop ;-).

Uit de tijd dat er in Den Haag meer prestatielopen werden georganiseerd (eind jaren zeventig)

 

Jan haakte aan bij een groepje dat aangevoerd werd door Fred van Berkum van De Koplopers, zij liepen best vlotjes, dik onder de vijf minuten per kilometer. Uiteindelijk zag ik dat Jan iets terugzakte, maar hij liep nog op riante afstand van mij. Ik liep inmiddels noodgedwongen wat minder snel want behalve de vermoeide benen 'zat' ik - en naar ik na afloop begreep was ik niet de enige - steeds 'hoog' in de adem, bovendien was ik al een tijdje drijfnat. Die 15 km waren dus best een flinke inspanning. Tussentijden: op de 5 km 24' 57", op de 10 km 50:40" dus een tijd van om en nabij de 1:15" zou er in kunnen zitten. Echter schoten onderweg de veters van mijn rechterschoen los - moest ik dus vastknopen - en ook moest ik een korte sanitaire stop maken, dus toen ik uiteindelijk bezweet en hijgend voor de tweede keer de finish overkwam had ik er 1:17'08'' op zitten.  

Jan Groeneveld had er 1:10' over gedaan en Jan Wierenga 1:16'04'', nette tijden. Zelf ben ik ook niet ontevreden maar het feit dat ik het onderweg toch vrij zwaar had wijst er op dat ik nog onvoldoende 'duur' in de benen heb. Maar ja, daarom ben ik ook vandaag gaan lopen...

Happy Days are here again!

'Het tunneltje' (foto Eveline van Leeuwen)

Vanmorgen wilde ik een klein stukje lopen, omdat morgen een prestatieloop op het programma staat, een 14 kilometer loop bij AV Delft. Dat wil zeggen, je kunt er 7 òf 14 kilometer lopen, maar ik kies voor de wat langere afstand, er moeten geleidelijk aan wat meer kilometers worden gemaakt.

Vanaf huis liep ik naar de club, om half tien beginnen daar de gezamenlijke trainingen. Onze Groep 5 was rijk vertegenwoordigd: maar liefst 14 man/vrouw. Ik besloot een stukje met hen op te lopen. Ook nu nam Ilse de honneurs waar, Wim is naar Zeeland als kwartiermaker van het trainingsweekend half november. Er stond een lange duurloop op het programma: een deel ging 'tot het tunneltje' tussen Terheyde en Hoek van Holland, een kleiner deel (de marathon-loopsters) ging nog een stuk verder. Zelf haakte ik al bij de splitsing bij camping Ockenburgh af en ging linksaf terug naar huis, met de laatste tien minuten in een flink tempo. Alles bij elkaar toch weer zeventig minuten gelopen, wel een beetje veel met het oog op morgen maar ja.

Later mijn fiets opgehaald bij de fietsenmaker, de ketting is vernieuwd en ik heb er meteen maar een nieuwe voorband op laten zetten - de oude band was knap versleten, het groen schemerde er van alle kanten door - dus het werd een duur dagje. Maar goed, ik kan weer een tijdje vooruit.

Onderweg naar de Frederik Hendriklaan - even wat inkopen doen voor het avondeten - reed ik langs het Gemeentemuseum. Het was nog redelijk vroeg en ik was al een tijdje niet geweest, dus spontaan de fiets geparkeerd en naar binnen gegaan. Toch wel makkelijk, zo'n museumjaarkaart.

Er zijn momenteel erg mooie en leuke exposities in het museum, zoals 'Meesters uit het Mauritshuis' en 'Happy Days'. Vandaag ging ik alleen naar laatstgenoemde expositie, die was zó leuk dat ik geen tijd meer had voor de oude meesters. Een volgende keer wat meer aandacht daarvoor.

Happy Days

Deze tentoonstelling was echt 'helemaal leuk!'  Vooral bij wat oudere bezoekers (waartoe ik mij tegenwoordig ook moet rekenen) worden onontkoombaar nostalgische gevoelens gewekt. De nadruk ligt wel bij het bruisende kunstleven in het Den Haag van na de Tweede Wereldoorlog, maar de tentoonstelling geeft ook een voor menigeen nog zeer herkenbaar tijdsbeeld.

Al meteen als je binnenkomt wordt je geconfronteerd met een tv-monitor waarop televisie- en fotobeelden uit het Den Haag van de jaren vijftig en zestig. Als bezoeker kun je ook zelf foto's toesturen, ik denk er over om bijgaande foto op te sturen - hier sta ik als 6-jarig jongetje op met mijn opa, wandelend langs de Hofvijver. Wij gingen toen de eendjes voeren en even later de herten in de Koekamp.

Uiteraard gaat het in deze tentoonstelling om de kunst en het kunstklimaat, dat 'provocerend en vernieuwend, vol lef en humor was: in Den Haag gebeurde het. Den Haag was in de jaren 50 en 60 een broedplaats voor talent.

Het was een periode waarin veel initiatieven ontstonden op het gebied van beeldende kunst, muziek, literatuur en dans. Ook de jeugdcultuur was spraakmakend en vernieuwend met Hawaii muziek, indorock en rock-‘n-roll. Zelf weet ik nog goed dat op de camping waar ik 's -zomers verbleef met enig respect naar Haagse jongeren werd gekeken door leeftijdgenoten, want Den Haag was 'een blitz-stad' zoals dat toen werd genoemd.

Het grappige is dat er destijds in Den Haag nauwelijks onderscheid bestond tussen amateur-kunstenaars en professionals, en abstracte en expressieve kunstuitingen bestonden naast heel precies geschilderde, realistische werken. De creatieve Haagse geesten voelden zich anders dan de kunstenaars in andere steden, beter zelfs.

 

De tentoonstelling over deze Happy Days toont het rijke culturele leven van de stad waar grote namen als Paul Verhoeven, Jan Cremer en Paul van Vliet hun eerste schreden zetten, tussen Posthoorn, Pulchri Studio en boekhandel Boucher. Niet alleen kunst en vormgeving komen aan bod, maar ook het dagelijks leven met de Puchs, de jeugdcultuur en de eerste demonstraties. Er zijn kunstwerken te zien van onder andere Jan Cremer, Henk Peeters, Daan van Golden, Bob Bonies en Jan Schoonhoven.

 

Vooral het kunstwerk van Jan Cremer viel op. Vroeger - en door sommigen wellicht ook nu nog - werd hij als een brutale omhooggevallen rebel beschouwd. Als een van de eerste schrijvers wijdde hij in niets verbloemende taal uit over zijn seksuele escapades. Aan zijn schrijverschap werd door deze en gene getwijfeld, maar geconstateerd moet worden dat hij een begenadigd en veelzijdig kunstenaar is die, zoals zoveel creatievelingen, niet alleen de pen maar ook het penseel met verve - en verf - wist en weet te hanteren.

 

Zelfs zag ik nog 'mijn das' uit die jaren (rond 1965) liggen. Dat was zo'n superbrede pop-art das die destijds door Bob Lens zijn ontworpen en een enorm succes werden. Ik had er ook een, zo'n zwart-witte. Helaas is die tientallen jaren geleden verdwenen, gewoon weggegooid. Achteraf gezien misschien zonde maar ja, je kunt nu eenmaal niet alles bewaren.

Die Bob Lens komt trouwens ook voor in de film die bij deze tentoonstelling wordt gedraaid en waarin ook eerdergenoemde coryfeeën als Paul Verhoeven, Paul van Vliet en een nog jonge Jan Cremer (in een nogal bizar interview) worden opgevoerd.

De Posthoorn was toen 'the place to be' voor kunstenaars, ook nu nog is het een gewilde locatie.

Polka Dot Love Room

 

Bijzonder onderdeel van de tentoonstelling is de reconstructie van de Polka Dot Love Room van Yayoi Kusama. Deze spraakmakende Japanse kunstenares – die op 83-jarige leeftijd wereldwijd weer volop in de belangstelling staat - creëerde deze ruimte in 1967 in de Haagse galerie Orez. Ze beschilderde vijf etalagepoppen en voorzag deze van polka dots, stippen in alle kleuren en maten. Tijdens de opening besloot Kusama ook naakte mensen te beschilderen, waaronder kunstenaar Jan Schoonhoven. Op de tentoonstelling zijn de originele poppen en de opnames uit de jaren zestig te zien.

Of all places

Noem je een plaats, gevolgd door bovenstaande titel, dan is dat allesbehalve als een compliment bedoeld. Vooral randstedelingen geven hiermee aan dat er in de gemeente in kwestie (stadje, dorp, gehucht) niets te doen is, sterker: dat het er dodelijk saai is. Een gat. En de inwoners worden vaak omschreven als kerks, wat 'truttig'. Nu valt dat in de praktijk meestal best mee, bovendien: moet het overal zo hip, trendy, bruisend en hectisch zijn als in - zeg - Amsterdam?

 

Ik dacht hier aan toen ik vandaag in Ede was. Ik moest bijna een uur wachten op een bus richting Otterlo, dus ben ik maar een stuk gaan lopen richting centrum. Ik was dus in Ede 'of all places'. Maar ik zag wel mooie villa's staan langs de stationsweg, bepaald geen huizen voor 'sufferdjes' en even later ging ik cappucino drinken bij een tent waar Starbucks een puntje aan kan zuigen. Net even anders.... 

 

Voor iets meer dan twee euro een geweldige cappucino met een glaasje versgeklopte slagroom met een vleugje likeur en een glaasje water erbij. Ik heb er niets bij gegeten maar het aanbod aan taart, koek, broodjes en salades was zeer divers en zag er veelbelovend uit. En 24/7! Dus ook in Ede is de 24-uurs economie doorgedrongen.
Iets verderop heb ik in een sportzaak een loperspetje gekocht. Ik zou dat straks, in de vrije natuur met al die regen, nog nodig hebben. Evenals het regenpak dat ik de hele dag aanhad. Toch waren er ook droge momenten en af en toe een beetje zon.

Even later met de bus naar Otterlo, bij de rotonde aldaar kon ik overstappen in een kleinere bus die naar het Nationale park De Hoge Veluwe ging. Bij de kassa aan de ingang konden een medepassagier en ik een kaartje kopen, de buschauffeur wachtte op ons en zette ons even later af bij respectievelijk het Kröller Mullermuseum en het Bezoekerscentrum.

Het was weer mijn jaarlijkse tripje naar de Veluwe om herten te spotten. Ik ben best wel een man van tradities en 'vaste dingen' merk ik, sommige zaken keren elk jaar weer terug. Helaas viel het weer tegen, maar zoals ik hiervoor al schreef: ik was erop gekleed. De hele middag heb ik veel gefietst - op zo'n witte fiets van het park - en gelopen.

Van de hertenbronst heb ik weliswaar wel iets gezien, maar ondanks dat er flink werd 'geburld' van diverse kanten, was de bronst wel wat aan de matte kant. Dat kan met de regen te maken hebben, maar ook met de omstandigheid dat de bronst nog niet op zijn hoogtepunt is.

 

 

Uiteraard was het weer druk aan de kant van de weg, zeker op de plekken waar je de herten goed kunt zien. Ik denk dat het morgen (zaterdag), als de zon de hele dag schijnt en mensen van het weekend gaan genieten, helemaal een gekkenhuis wordt.