'The Wife' magistraal

Ditmaal heb ik het kort en betrekkelijk rustig gehouden bij de vrijdagochtendtraining. Vier 'tweehonderdjes' gedraaid (twee rustige van 52 en 56 seconden, twee snellere van 48 seconden). Zondag 10 km duindigtcross, daarom nu wat rustig-aan.
Wel nog even een filmpje van het zesde rondje gemaakt met voorop het rappe tweetal Febe en Ilse.

Daarna het krachthonk in met de andere mannenbroeders. En ook daarna een gezellige na-zit in het clubhuis. Wat wel prettig was: in tegenstelling tot de dreigende wolkenpartijen, die volgens buienradar voor de nodige nattigheid in Den Haag zouden zorgen, is het droog gebleven, er kwam zelfs nog een zonnetje bij.

The Wife

Vanmiddag gingen wij naar het (Haagse) Filmhuis, naar de plaatselijke première van 'The Wife'. Waarmee ik, na 'Gräns' vorige week, binnen kort tijdbestek twee topfilms heb gezien.

The Wife is als titel veelzeggend. Het gaat daadwerkelijk om 'de vrouw van' .... (in dit geval een gelauwerd schrijver die te horen krijgt dat hij de Nobelprijs voor literatuur heeft gewonnen). De vrouw van, die haar huwelijksleven lang in dienst van haar man heeft gestaan maar - zo blijkt later - talentvoller is dan haar man en een meer dan prominente bijdrage aan zijn succes heeft geleverd.

Dat laatste blijkt de voornaamste reden van een - naarmate de film vordert - groeiende spanning tussen haar en haar echtgenoot, die moeite heeft zijn narcisme te bedwingen. Waarmee hij ook in de clinch komt met zijn zoon, die eveneens een schrijverscarrière ambieert maar weinig zinvolle feedback van pa krijgt.

Maar verder zal ik niets over het verhaal verklappen. Wel is dit een film die ik ondubbelzinnig en van harte  aanbeveel. Ware ik een fimrecensent, dan gaf ik 'm 4,5 ster (van de 5 sterren).

Glenn Close speelt de hoofdrol ijzingwekkend goed, je voelt gewoon de emoties achter haar sfinx-achtige uitstraling waarbij je als kijker voortdurend op het puntje van je stoel zit. Dat zij met deze rol wederom voor een Oscar is genomineerd (dat gebeurde zes keer eerder) is volstrekt logisch. Of zij hiermee de Oscar gaat winnen is nog de vraag maar wat mij betreft van harte gegund en bovenal: verdiend!

Duindigtcross vroeger en nu

Duindigtcross 1972(?) met meer haar, minder rimpels en collega Henk Neuteboom (mijn inspirator)

Tja, waarom steeds een trainingsupdate? Het is en blijft toch een beetje pappen en nathouden, niet zo boeiend voor de lezer. Maar ik ben niet zo van de logboeken en schema's, althans het bijhouden daarvan, daarom doe ik het maar via dit blog.

Deze week tot dusver twee keer getraind, op maandag en woensdag. Maandag voelde ik die duinstrandcross nog in de benen dus versnellingen (minuutjes) zaten er niet in. Uiteindelijk werd het een duur/herstelloopje op eigen houtje, netto een uur. Woensdag: 's ochtends krachthonk, 's-middags laat weer op eigen houtje gelopen, het ging nu wel iets beter dan maandag met twee series van 3-4-3 minuten met 90 seconden herstel tussen de tempo's en 5 minuten herstel tussen beide series. Met als toetje 9 minuten in mijn 10km tempo. Al met al zo'n tachtig minuten gelopen.

Morgen (vrijdag) zal wel het gebruikelijke programma worden: ten dele tweehonderdjes (5/6 maal) en ten andere dele krachthonk. Beetje relaxed dus. Daarna rust tot de Duindigtcross. Nou ja, rust: zaterdag gaat er wel gewandeld worden maar de organisator heeft de nodige stops ingecalculeerd.

Die cross dus, ik was en ben niet zo van het crossen. Maar toch doe ik elk jaar weer mee, niet aan elke cross weliswaar maar toch. De Duindigtcross, op de grens van Den Haag en Wassenaar, was ooit een groot (inter)nationaal cross-evenement. 21 jaar geleden werd de laatste 'officiële' editie gehouden Vorig jaar echter is de cross door de bevriende loopvereniging 'The Hague Road Runners' (HRR) nieuw leven ingeblazen.

Zondag 2 december is weer die cross die - als vanouds - op en rond (paarden)renbaan Duindigt plaatsvindt. Er kan gekozen worden voor de korte (4,8) en de lange (9,5 km.) cross. Na-inschrijven is mogelijk in het naburige clubhuis van de HRR, zie hier voor info.

In de aanloop naar deze cross leek het mij leuk een compilatie van oude foto's te plaatsen.

Dat ging best Hartman!

Duindigtcross 1981 met onder anderen Joop Nennie

Duinstrandloop: 'Done'...

Na de race...

Raar eigenlijk, soms doet een mens dingen waarin hij/zij niet goed is. Herkenbaar? Dat je bij herhaling iets doet waarvan meermalen is bewezen dat het je niet ligt maar waaraan je toch 'lol' beleeft. Waarom? Geen idee, misschien vanwege de uitdaging.

Ik spreek uiteraard voor mezelf en ik heb het over de Duinstrandloop. Vandaag was het weer zo ver. Het is een van de loopjes die bij het vaste stramien van Haag Atletiek horen. En uiteraard was ik weer van de partij. Nu moet gezegd worden dat de opkomst niet overdonderend was, in totaal deden zo'n 75 personen mee (55 mannen en 20 vrouwen). Oorzaak van de relatief lage opkomst? Het zou kunnen zijn omdat veel Haag-leden gisteren aan de Meijendel-loop hebben deelgenomen, een pittige 25 kilometerloop door de duinen. Ook waren er meerdere 'concurrerende' loopjes in de regio.

Na aankomst nog een korte warming up gedaan met Murat, die naderhand een mooie tijd wist neer te zetten.

Maar goed, al met al was het toch weer een geslaagd evenement. Het was wel koud maar omdat er amper wind stond was dat uit te houden. En het parcours: tja, dat is domweg zwaar, héél zwaar. Mijn ervaring dan hè, anderen vinden het mogelijk meevallen. Grotendeels door de de duinen en anderhalve kilometer over het strand. Veel mul zand en een aantal stevige klimmen - waarbij ik stukjes moest wandelen - maakten dat ik al na twee kilometer 'buiten adem' was. En dan toch proberen het tempo vol te houden wat best moeilijk was. Het betekende dat ik de hele tijd - ruim 7,5 kilometer - hijgend 'boven mijn adem' liep te zwoegen. Leeftijdgenoten Wim Kramer en George Buning liepen mij al na twee, drie kilometer makkelijk voorbij, weer later werd ik gepasseerd door een groepje met onder anderen Hans Uytenhout, Ton van der Pol en Bert Gerritsma. Laat maar gaan, ik liep al in de overlevingsmodus.

Deze is alweer van een paar jaar terug!

Maar goed, het lukte nog wel om onder de 48 minuten (47'40'') over de meet te komen. Gelet op het feit dat ik alles heb gegeven viel mij dit toch wat tegen. We moeten het er maar mee doen!

Na afloop nog met een paar jongens van Sparta - uit de 'Mulay' groep - iets gedronken en nagepraat in de kantine van Haag, waar ook goede snert werd geserveerd.

En volgende week weer zo'n cross waarbij je mij in de achterste gelederen zult aantreffen: de Duindigt Cross!

Blijven trainen jongens, blijven trainen!

Gräns opgezocht...

Vrijdagochtend weer een paar (vijf) tweehonderdjes gedraaid op de baan met de groep. Niet iedereen was er vanwege de 25km lange Meijendelloop van vandaag.

Hoe dan ook ging het weer sneller dan vorige keer (46-47-53-50 en 48 seconden) - en daarna met onder anderen Pierre en Jan - die gehinderd werd door een zware verkoudheid - het krachthonk ingedoken. Ook daar ging het lekker. Het was een vruchtbaar ochtendje op sportief gebied!

's Middags naar de stad om wat te shoppen, hetgeen resulteerde in een - wat meer 'geklede' - winterjas. Tegen de avond was ik in het Statenkwartier - waar ik ooit woonde - en 'De Fred' bleek een van de winkelstraten met nu al mooie feestverlichting.


En dan de zaterdag. Een relatief rustig dagje. Iets te rustig naar mijn zin dus ging ik wederom naar de stad. Even naar de bibliotheek om wat boeken uit te zoeken. Maar dat was niet mijn einddoel.

Het was een tip van Arne die mij naar Het Filmhuis voerde. Ik was daar al een paar maanden niet geweest.

De film die mij werd aangeraden is getiteld Gräns van regisseur Ali Abassi, naar een kort verhaal van John Ajvide Lindqvist. Het is de officiële Zweedse Oscarinzending. Zelden zo'n merkwaardige film gezien maar tevens steengoed, een van de beste die ik de afgelopen jaren zag. Dat komt niet in de laatste plaats door het knappe scenario en het acteertalent van Eva Melander die de hoofdrol speelt.

Melander - een blonde zweedse actrice die in werkelijkheid iets weg heeft van Agnetha (van Abba) - is in haar rol als douanemedewerkster Tina bepaald niet moeders mooiste: het neanderthaler-gen lijkt duidelijk aanwezig. Dit dankzij dikke lagen kunstig opgebrachte grime.

Maar mooi of niet: Tina is goed in haar werk. Zij blijkt over een bijzonder talent te beschikken: door te ruiken weet zij feilloos smokkelaars en andere suspecte types die met de veerpont zijn gearriveerd, uit de passerende reizigers te pikken. Op die manier lukt het haar zelfs een kinderpornonetwerk op te sporen.

In haar boshuis leeft Tina samen met een hondentrainer, die kennelijk meer een huisgenoot is dan een relatie. Elke avond als Tina thuiskomt van haar werk gaan de honden door het lint. Dit in tegenstelling tot de dieren uit het omringende bos (zoals een vos en een eland) met wie zij goede maatjes is.

Zelf heeft Tina ook iets dierlijks, wat vooral tot uiting komt bij emotionele uitbarstingen. Verder heeft zij een bijzonder litteken op haar onderrug, alsof daar ooit iets operatief is verwijderd. Een staart wellicht?

Tina, die in haar jeugd erg is gepest door haar afstotelijke uiterlijk, twijfelt aan alles en iedereen; wie is zij? Waarom is zij totaal anders dan andere mensen? Misschien is haar hele leven wel gebaseerd op leugens. Vragen die zich steeds sterker aandienen op het moment dat zij een wonderlijke relatie krijgt met de - eveneens monsterlijk uitziende - Vore. Via hem en de gebeurtenissen om hem heen wordt haar steeds duidelijker dat zij beiden geen echte mensen zijn, maar trollen. Deze half dier/half mensachtige wezens dreigen uit te sterven en Vore heeft zich tot doel gesteld om de trollen te laten voortleven. Hoe, kan ik niet vertellen want dan wordt het al snel een geval van spoiler alert....

Hoe dan ook is Gräns (trailer HIER) een eigenzinnig modern sprookje. Een mix van reality, horror en fantasy met een vleugje mystiek.  Een film met bizarre scènes - zoals de woeste seks-scène in het moeras - waarin diverse thema's zijn verwerkt, waaronder het 'buitengesloten zijn'van de wereld en de behoefte om ergens bij te horen.

Sinterklaas: stormachtige training voor Duinstrandloop?!

Even terugblikken op afgelopen week. Buiten de eigen 'bubbel' liepen de gemoederen tijdens diverse sinterklaasintochten hoog op. Hoef daar niet verder over uit te wijden denk ik zo.

In ieder geval is de Sint een volhardend man, dus woensdagmiddag kwam hij ook langs bij Haag Atletiek. Zijn paard Amerigo was wat moe, dus de goedheiligman arriveerde met de auto, waarna hij in het clubhuis de kindertjes - best wel veel eigenlijk - ontving.

Foto's van het gebeuren staan hier!


Zelf stond deze week in het teken van persoonlijke 'hersteltrainingen'. Dat waren er twee. De eerste was zondag, toen liep ik ruim anderhalf uur. Weliswaar heel erg 'bruto' maar toch, het is langer dan sinds geruime tijd. De tweede training was vandaag (woensdag dus). Eerst 's ochtends de krachttraining, waarbij drie personen - inclusief uw cultuurbarbaar - probeerden de 90 kilo te 'pakken' (drukken liever gezegd).  Tien keer, dat is de bedoeling. In tegenstelling tot twee weken terug lukte het mij niet om 90 kilo een paar keer omhoog te stoten, wel 80 kilo, zij het met moeite. Ook werd nog een paar keer 100 kilo gehaald door, maar alleen door Wim Hartman, nota de bene de oudste van ons drieën.

Maar zelf zie ik toch de looptrainingen als de èchte trainingen, dus heb ik vanmiddag de training gedaan zoals die op het schema stond. Nou ja, eigenlijk minder omdat ik nog iets wil overhouden voor vrijdag, als we tweehonderdjes op de baan gaan doen. En zeker ook voor de Duinstrandloop aanstaande zondag! Het komt er op neer dat ik zeven keer 400 meter heb gelopen, deels over het grasveld achter het clubhuis, deels op de baan.

Tenslotte nog twee foto's uit mijn archief van diverse Duinstrandlopen. Ter inspiratie! Want de loop - ongeveer acht kilometer maar best wel pittig door duinen en over strand - is nog lang niet volgeboekt. Kan zondag ter plekke,  in het clubhuis van Haag Atletiek. Het inschrijfgeld is € 4,00 dus dat valt mee. Meer info HIERRRR!

Warm welkom voor Sint en Pieten in Leidschendam

Vanmorgen met z'n allen - niet in de laatste plaats met onze kleindochters - naar de Sinterklaasintocht wezen kijken. Welke intocht? Een terechte vraag, want de Sint is een magische figuur die op diverse plaatsen tegelijk kan verschijnen. Dat was ook nu weer het geval. Wij kozen, evenals voorgaande jaren, voor Leidschendam.

Het was erg druk rond De Sluis, waar de goedheiligman en zijn gevolg rond half elf zouden aanmeren. Het wachten was goed te doen want ondanks de lage temperatuur was het schitterend weer: strakblauwe lucht, veel zon en amper wind.

Precies op tijd arriveerden drie boten, volgeladen met zwarte pieten. Op de voorste boot stond Sinterklaas ook al te zwaaien naar de vele honderden kindertjes met hun ouders, grootouders en andere belangstellenden.


Nadat de boten waren aangemeerd ging het publiek spoorslags naar het winkelcentrum, waar even later het pietenleger en de Sint langskwamen om zoveel mogelijk kindertjes een handje te geven. Helaas bleken de 'pieten' de zakjes, gevuld met pepernoten en ander snoepgoed, al snel uitgedeeld te hebben zodat de kinderen aan het eind van de rij de hond in de pot vonden. Voortaan maar wat meer snoepgoed inslaan zou ik zeggen!


Na afloop hebben we nog wat 'geshopt' in het winkelcentrum en iets gedronken op een buitenterras van Fratelli, tegenover de sluis. Binnen zat het stampvol, maar hier was het goed toeven in de zon!

Weer later is het shoppen hervat en tenslotte hebben we - na een korte autorit naar het centrum - uitgebreid gelunchd bij 'De Volle Maan'. Wat ons betreft konden we de avondmaaltijd overslaan.... Daarna terug naar Den Haag.

De intocht van Sint en zijn zwarte(!) pieten in Leidschendam was, evenals voorgaande jaren een 'ouderwets' gezellig, gemoedelijk festijn zonder enige wanklank en ook zonder roetvegen.

Tussenblogje

Ik heb mijn lopeloosheid van de afgelopen week wel goedgemaakt met de nodige herfstige natuurplaatjes in Hoenderloo en in mijn directe omgeving. Denk ik. Zowel het weer als de fraaie herfstkleuren dit jaar werkten mee, maar om - zoals gistermiddag - dieren te spotten en die ook nog eens een beetje fatsoenlijk op de foto te zetten is vooral een kwestie van geluk.

De verkoudheid, bronchitis of lichte griep - what's in a name - lijkt in elk geval op de terugtocht, en hoewel het vooral een rustweek was op sportief gebied, toch nog twee keer de loopschoenen aangetrokken. De ene keer was woensdagochtend, toen ik na de fitness en de nazit  een half uurtje ging lopen, vooral op het grasveld achter en naast het clubhuis.

De andere keer was vandaag: op weg naar de club had ik voor het eerst dit seizoen mijn winterjas aangetrokken, wat geen overbodige luxe was. Ook tijdens de training hield ik mijn lange tight  en trainingsjack aan.


Een weekje nauwelijks trainen en de verkoudheid hebben er wel ingehakt: slechts vier (van de tien) keer) tweehonderdjes heb ik meegehobbeld. De eerste keer haalde ik met moeite 53 seconden, bij de overige drie keer maar moest ik alles op alles zetten om  < 50 sec. per keer te halen. Op zich ging dat wel, maar voelde daarna dat ik bijna alles had gegeven. Vorige week haalde ik een aantal keren 47-48 seconden met relatief gemak. Maar goed, ben toch blij dat ik het heb gedaan, als oudere loper moet je ook weer niet té veel trainingen missen.

Na het lopen nog even het krachthonk ingedoken evenals Pierre, die vanmorgen vroeg van een maand vakantie in Japan is teruggekeerd en onmiddellijk naar de baan is gegaan om mee te trainen. Met Arie en Wim nog even wat bankdruk- en andere oefeningen gedaan, het werd een 'relaxte' training.

Crossen in Hoenderloose bossen

Het was me het weekendje wel!

Een - in vergelijking met voorgaande jaren - relatief klein gezelschap had zich voor het trainingsweekend voor loopgroepen van Haag Atletiek ingeschreven. Maar het was er niet minder gezellig om en er is ook sportief gepresteerd. Om te beginnen hadden we geluk met het weer: het is - sowieso tijdens de zogeheten Hartman Cross afgelopen zaterdag - droog gebleven. Pas nadat iedereen gefinishd was ging het regenen. Maar ook de volgende dag, tijdens het uitlopen of uitwandelen, waren de weergoden ons goedgezind. Wat niet vanzelfsprekend was, want elders in den lande heeft het aardig gespetterd hier en daar.

Helaas was 'Uw verslaggever' zelf niet van de partij tijdens de cross. Niet als loper althans. Reden: een zware verkoudheid, zeg maar rustig bronchitis met beide dagen (en nachten) veelvuldige hoestbuien 'vanuit de tenen'. Heb van tevoren wel geprobeerd wat in te lopen, maar voelde al snel dat 'het 'm niet ging worden'.  En dat terwijl ik vrijdag nog wat 'tweehonderdjes' op de baan heb gedraaid. Die gingen op zich prima maar ook toen had ik het snel gehad.

Echter is de 'eer' van ons huisje - traditioneel zitten er altijd wel een of meer prijswinnaars bij - glansrijk gered door Wim Kramer die eerste werd in de categorie 70 plus. Maar nu loop ik op de zaak - of cross - vooruit.

Toch nog even terug naar de vrijdag. Direct na de looptraining was de uitvaart van Joop Teljeur, nestor van de recreatieve hardloopsport in de regio, die vorige week op 91-jarige leeftijd overleed. Eerder deze vrijdag maakte hij op unieke wijze een laatste ronde over de atletiekbaan.

Al met al een indrukwekkend en ontroerend afscheid van een clubicoon, al was hij veel meer dan dat. Vanaf het einde van de jaren 60 was Joop de grote man achter de prestatielopen aan de Laan van Poot, de Coopertesten en later ook de Elsenburgerboslopen. Deze evenementen waren de opmaat tot de City Pier City Loop, die uitgegroeid is tot de grootste stratenloop van Nederland. Joop Teljeur reikte het hardlopen aan als iets waar iedereen plezier aan kon beleven. Natuurlijk er was een eindtijd, een persoonlijk streven maar zonder zijn inzet was hardlopen blijven steken op de sintelbaan.

's Middags werden Frank en ik opgehaald door eerdergenoemde Wim, waarna we richting Hoenderloo reden. Bestemming: Landal Park, Miggelenberg. We kwamen daar even na drie uur aan en betrokken ons huisje. De andere drie personen zouden later in de avond arriveren.

Traditioneel is er op de vrijdagmiddag meteen een kort trainings- c.q. verkenningsloopje, maar dat hebben we maar even gelaten voor wat het was. Frank en ik gingen wel een korte wandeling maken over de zandverstuiving. Op de terugweg kwamen we het groepje dat wel deelnam aan de training tegen. Ze hadden er zin in!

's Avonds hebben we iets gegeten in de brasserie, wat prima was, en later op de avond was er gelegenheid om te 'socializen' (inclusief bowlen). Foto's hiervan staan hier!

De volgende dag was dus de traditionele cross, door Wim Hartman cs. uitgezet in de naburige bossen. Vanaf het verzamelpunt liepen we naar het gebied toe, waar eerst het parcours werd verkend en de warming up plaatsvond. Daarna de cross.

Geen deelname van mijn persoontje dus, maar heb het een beetje goedgemaakt door het maken van foto's. Alle foto's van die cross staan hier!

V.l.n.r. Hilde Pape, Wim Kramer, Jacqueline Pegels, Marianne van der Pol, Dick Witmont, Peter Dietrich, Ronald de Bruijn en Koen van Hees (winnaar 'all over')

Later in de avond was er het - eveneens traditionele - buffet, met een grote diversiteit aan smakelijke voedingswaren. Belangrijk onderdeel van deze avond was de prijsuitreiking, waarbij de winnaars in de diverse categorieën in het zonnetje werden gezet en een medaille ontvingen.

Op deze avond kom ik in een volgende blogpost nog terug. Daarbij ook meer beelden van de - in dit seizoen wel bijzonder fraaie - bosrijke en (herfst)kleurrijke - omgeving.

Ferme jongens, stoere meiden enzovoort, zonder Laan van Meerdervoort

Even nagenieten bij La Fontaine, onder het genot van een biertje en wat onverantwoorde (dus lekkere) snacks er bij....

En dat te bedenken dat ik kort daarvoor cappucino en appeltaart met slagroom had geconsumeerd, evenals Jan. Maar we hadden het verdiend, al zeg ik het zelf.

De Laan van Meerdervoortloop vandaag was een opmerkelijke editie. In de eerste plaats hebben wij de langste laan van Nederland niet gezien, althans niet tijdens de loop. Had te maken met bouwwerkzaamheden heb ik begrepen. In de tweede plaats was het een erg zware editie, niet zozeer vanwege het weer - dat was werkelijk ideaal, geen wind van betekenis en zonnig - maar wel vanwege het parcours, dat de eerste vier kilometer en de laatste twee kilometer over het strand ging, met de laatste (pakweg) tweehonderd meter over het strand door supermul zand. Het venijn zat hier duidelijk in de staart. En dat terwijl ook in het gedeelte door de duinen niet al te veel gelegenheid was om op adem te komen, gezien de vele klimmetjes.

Maar goed, op de site van de LvM loop staat 'Meest stoere parcours van Nederland' wat toch maar een goede 'boost' is voor het ego van een ieder die de loop heeft volbracht.

Gespot bij 5 km punt: ouwe bikkelaar ;-)....  (foto Ingeborg Blessing)

Zelf heb ik - voor mijn gevoel - best lekker gelopen, niet snel maar wel gedreven en in een tempo dat ik vrij goed kon volhouden. Eerlijk gezegd viel de eindtijd (1:05'11'' op de finishklok) mij niet tegen, en de netto tijd (1:03' op mijn horloge en officiële netto-tijd) al helemaal niet. Ik weet het, tijden horen op mijn leeftijd niet belangrijk te zijn, helemaal mee eens maar ik vermeld ze toch maar.

Van de mensen uit mijn groep zijn er vier binnen het uur gefinishd wat gegeven het parcours prima is.

Na de loop nog even Hotel Atlantic ingesneakt waar Mulay met zijn snelle mannen - en een aantal dames - zaten. Moest natuurlijk even een fotootje van gemaakt worden!

Daarna naar café-restaurant La Fontaine aan de boulevard van Kijkduin, waar we (groep 7) de tassen zolang hadden gestald. Dan komen we aan het begin van dit bericht en is de cirkel rond.

De uitslagen, zowel van de 5 als de 10 kilometer, staan trouwens HIER!

In het voetspoor van Rembrandt

Vrijdagochtend vijf van de tien tweehonderdjes gelopen, dit vanwege de Laan van Meerdervoortloop op zondag. Na de zeer pittige woensdagavondtraining met vijf 'duizendjes' was het de vraag of ik de korte stukjes (200 meter op de baan) wel goed zou kunnen lopen, maar dat viel alleszins mee. Het ging zelfs goed, 47 - 49 seconden per tweehonderdje - oftewel halve baan - en daarna had ik nog voldoende puf voor wat gestoei in het krachthonk. Met een tevreden gevoel beide trainingen afgerond.

Zaterdag weer een wandeling, maar ditmaal geen 25 kilometer in Essex, maar maximaal 8 kilometer in Leiden. Met een kleine delegatie (vier personen) van De Doornvogels. Al was dat wel een wandeling met de nodige onderbrekingen en drie stops bij een horeca-gelegenheid, te weten Café Restaurant De Bruine Boon (koffie met overheerlijke 'home made' appeltaart), een uitstekende lunch bij De Hortus en tot slot nog een drankje bij het befaamde Stadscafé Van der Werff.

Loes had de stadswandeling uitgezocht en het bleek een geslaagde keuze. Hoewel Leiden vaak bezocht is, kwamen we plekken tegen waar we nog nooit zijn geweest. Toch eerst vanaf het station naar het VVV gelopen voor wat meer gedetailleerde informatie over deze Rembrandt wandeling. De man achter de balie, stadsgids Pim, herkende mij - en even later ik hem - als bekende loper. Pim maakte evenals ik deel uit van de 'hardloop weblog familie' van pakweg tien tot vijftien jaar geleden. Omdat hij veel fotografeerde werd (wordt?) hij door de andere webloggers 'Pim Paparazzi' genoemd. Leuk om hem weer te zien, hij gaf ons onder meer een stadsplattegrondje mee als hulp bij onze wandeling.

Wat niet wegneemt dat we aanvankelijk - na de startkoffie bij De Bruine Boon - even verkeerd liepen, na een half uur wandelen kwamen we op hetzelfde punt uit. Daarna ging het echter van een leien dakje en kwamen we langs een aantal plekken waar Rembrandt in zijn jeugd heeft gewoond en gewerkt.

Naast een aantal hofjes, gingen we ook het Young Rembrandt Studio binnen waar in een klein zaaltje een 7 minuten durend filmpje werd vertoond waarin je kennis maakt met de jonge Rembrandt en de belangrijkste sleutelfiguren in zijn leven. Wat was het unieke talent van Rembrandt? Welke materialen gebruikte hij en hoe? Het filmpje blikt terug op de eerste 25 jaar van het leven van wereldwijd de beroemdste meesterschilder van de Gouden Eeuw.

Ook nog even De Burcht 'beklommen' met vanaf de stadsmuur mooi doorkijkjes op de stad Leiden.

We hebben lang niet alles gezien, ook omdat - bijvoorbeeld - de Lakenhal gesloten was. Misschien een volgende keer op eigen gelegenheid eens dunnetjes overdoen.

Meer foto's van onze wandeling staan in dit album.