Bericht van het krachthonk

Fred, Berend en Wim in 2019 (boven) en 2012 (onder). Wat hebben zij gemeen? 

Het was weer een gezellige boel woensdagmorgen in het krachthonk. In ieder geval hebben de mannen profijt kunnen trekken van een vergissing mijnerzijds. Dit behoeft enige uitleg.

Onlangs heeft een trouwe bezoeker van het krachthonk het idee geopperd  om een kleine reunie voor alle krachthonkers van vroeger en nu te organiseren. Dat zal 27 maart a.s. plaatsvinden, dat is althans de bedoeling. Ik heb voorgesteld om voor die gelegenheid appeltaart te maken. Echter zat in mijn hoofd dat de reunie niet op 27 maart maar op 27 februari zou plaatsgrijpen. Gisteren dus. Kortom:  dinsdagavond ging ik welgemoed aan de slag om die appeltaart te bakken. 

Jullie begrijpen het al: na de krachttraining was er onverwacht appeltaart voor de aanwezigen. Het waren zeven personen, dus bleef er nog een aardig stuk over voor het thuisfront....

En dan waren er nog de heren Ton en Berend Gerritsen, vader en zoon. Vader Ton had het idee om drie personen die op 21 maart jarig te zijn te vereeuwigen, zeven jaar nadat dit eerder is gebeurd. Het resultaat staat hierboven! Toegegeven, het is nog geen 21 maart maar zo lang wilde Ton niet wachten en wie ben ik dan om zijn verzoek de foto's van toen en nu op mijn blog te plaatsen te weigeren?

Wat de training in het krachthonk betreft was het business as usual. Ton begint er ook een beetje zin in te krijgen en uw cultuurbarbaar wil weliswaar geen 'Jerommeke' worden maar begint evenals Arie en Wim de 90 kilo bankdrukken 'aan te tikken'.

Verder is er amper gelopen, althans niet door mij. Ja, twintig minuutjes, gewoon om de spieren wat los te maken. De bedoeling is dat ik vandaag een laatste lange duurloop ga doen, zal wel moeten als ik volgende week de CPC wil uitlopen....

The Colours of Spring

Daags na de 10 km loop bij Sparta was er een 'uitloop' training onder leiding van Sandra. Dat was op maandagavond. Met een niet al te grote groep gingen we op pad. Na het inlopen en de oefeningen - alsmede enige loopscholing en korte versnellinkjes - liepen we naar Kijkduin - en verder - in een redelijk pittig duurlooptempo.

Drie van ons - Ilja, Sonja en ik - hadden de 1 van de 4 loop bij Sparta gelopen dus wij mochten het wat rustiger-aan doen. Arie vroeg of ik de hele training mee ging. Dat leek mij iets teveel van het goede, per slot van rekening moesten de benen nog herstellen en het ging voor mij al hard genoeg.


Dus ben ik samen met Ilja teruggegaan naar de baan. Ilja loopt erg sterk de laatste tijd, bij Sparta haalde ze al drie minuten van haar PR op de 10 km af (ze kwam uit op 49 minuten), en dat was ook al teruglopend te merken. Waar zij naar eigen zeggen moeite had met langzaam lopen, moest ik nog flink aanpoten om haar bij te blijven, maar dat is gelukt. De laatste twee kilometers liep en wandelde ik terug naar huis.

Daar las ik - op internet - dat Mark Hollis was overleden. De voormalige zanger van Talk Talk - die ruim twintig jaar geleden afscheid nam van de muziek om zich aan zijn gezin te wijden - is 64 jaar geworden.

Nu gaan er dagelijks mensen dood, ook bekende en beroemde artiesten, dus waarom dit hier vermelden? Nou, eigenlijk omdat Hollis tot mijn favoriete artiesten behoort. Niet dat dit altijd zo geweest is. In de jaren tachtig vond ik Talk Talk wel aardig, maar aanvankelijk werkte Mark met zijn grote zonnebril met rond montuur een beetje op mijn lachspieren. In die tijd (1986) ging ik met een aantal collega's naar Torhout Werchter waar ik de groep - met andere tijdgenoten onder wie UB40, Lloyd Cole, Simply Red en The Simple Minds - zag optreden. Ik was toen toch onder de indruk van de passie en intensiteit die de groep ten toon spreidde.

Pas later ging ik Talk Talk en vooral de muziek die ze maakte ècht waarderen en meer dan dat. Albums als 'The Colour of Spring' en vooral het verstilde 'Laughing Stock' behoren tot het beste dat de jaren tachtig op popmuziekgebied hebben voortgebracht.

Een van de beste live popconcerten ooit is wel dat van Talk Talk in Montreux in 1986. Het complete concert staat op Youtube (zie hieronder). Echt zeer de moeite waard, er zijn momenten waarop bijna letterlijk sprake is van 'sterven in schoonheid'...

Zonnige vierde van de 1 van de 4: dat werd gevierd!

Lekker in het zonnetje kijken naar de prijsuitreiking

Na een voor mezelf zowel intensieve als ontspannen zaterdag volgde de zondag met een gedenkwaardig moment: de laatste van de serie lopen in het kader van de 1 van de 4 loop.  Het evenement greep plaats bij AV Sparta in het Zuiderpark. De spartanen waren tevens gastheren en gastvrouwen deze dag.

Naderhand bleek dat ze ook winnaar van het 1 van de 4 circuit seizoen 2018/2019 zijn geworden. Gefeliciteerd Spartanen, het is welverdiend en van harte gegund!

Ik had stalpoten - gisteravond vier uur lang gestaan bij Tony Hadley - dus maar eens kijken hoe het zou gaan. De weersomstandigheden waren ronduit ideaal voor de lopers: windstil en heel zonnig. Lente-achtig, kortom. Nou was daar bij vertrek van huis nog niet veel van te merken: het was toen ijzig koud, bijna 'vriezig' weer dus met fleecetrui, winterjas en handschoenen aan op de fiets. Dat bleek geen overbodige luxe. Maar het werd snel warmer. Na het omkleden bij Sparta en inlopen (met Team Mulay) gingen achtereenvolgens het loopjack en één van de twee t-shirts uit.

Foto José Xavier

Evenals vorige keren kon er òf vijf òf tien kilometer worden gelopen. Zelf had ik mij afgelopen woensdag - vijf minuten voor de deadline - ingeschreven voor de tien kilometer.

De lopers van de 5 en de 10 kilometer startten gelijktijdig. Echter moesten de 10 km lopers ditmaal een aardig stukje lopen naar hun startpunt, ongeveer vijfhonderd meter vanaf Sparta, bij een brug midden in het Zuiderpark. Daar ging de groep op weg. Ik ken mijn plaats en startte achteraan.

Eenmaal gestart, bleek het lopen in een enkel dun t-shirt en korte broek prima te doen. Nu had ik wel geen korte broek maar een soort van loopbroek/maillot aan, maar daar ondervond ik geen hinder van. Ik liep voor mijn gevoel in een 'normaal' tempo dat ik wellicht vast zou kunnen houden. En dat was ditmaal - eindelijk weer eens - het geval, geen inzinkingen.

Geen flauw idee wat voor tijd ik liep maar toen ik uiteindelijk na vier ronden finishde kwam ik uit op 55 minuten en 57 seconden, op de tijdklok. Nog geen wereldtijd, maar beter dan ik - gelet op voorgaande loopjes, waar ik rond de 58 minuten finishde - verwacht had. Dus tevreden!

(N.B. Na de finish was ik nog 'blijer' omdat ik na aankomst en teruglopen zag dat de tijdklok op 55:12 stond. Dat zou betekenen dat ik onder de 55 minuten zou zijn gefinishd.  Bij navraag bij de tijdwaarneming werd gezegd dat dit klopte, ik zou 54:57 hebben gelopen. Maar uit de officiele uitslagen bleek dat ik - en waarschijnlijk ook anderen die ongeveer gelijktijdig waren gefinishd - toch de tijd had gelopen die toen nog goed stond op de tijdklok. Kennelijk was die klok op zeker moment een minuut 'teruggesprongen'. Maar goed, onder de 56 minuten is ook niet slecht, voor mij dan).

Na afloop bleek dat vrijwel iedereen tevreden was met zijn/haar tijd. Het mooie weer en de wetenschap dat dit een 'seizoenafsluitende' loop was zullen daar mogelijk aan hebben bijgedragen.

Zeker Ilja was in haar nopjes. Het intensieve sporten van de laatste tijd (lopen, spinnen, zwemmen, fietsen etc.) heeft haar klaarblijkelijk sneller gemaakt want ze liep zomaar drie minuten van haar voorlaatste snelste tijd af. Goed bezig! Maar dat geldt voor iedereen die heeft meegelopen.

Na afloop van de loop werden de winnaars van diverse categorieën naar voren geroepen en in de bloemetjes en bekers gezet. Figuurlijk dan. Het zou te ver voeren om hier alle namen te vermelden maar wie dat wil weten: op deze plek staat het een en ander! Ook (veel meer) foto's!

Van Den Bosch naar Spandau Ballet

Het was een gevarieerde zaterdag met uiteenlopende vormen van 'cultuursnuiverij' in respectievelijk 's-Hertogenbosch en Zoetermeer.

Gistermorgen maakten wij een 'soort van' overdagtripje naar de stad van zoete lieve gerritje. Hoofddoel was het bezoek aan het Noord Brabants Museum, waar tot april een expositie is van Jan Sluijters werk in zijn 'wilde jaren' periode. Wij hebben meteen het belendende Design Museum meegepikt dat in het teken stond van de befaamde graficus-illustrator Jean Cocteau.

Uiteraard gingen wij meteen na aankomst in Den Bosch bij Jan de Groot een bossche bol met een cappucino verorberen. Daarna een korte wandeling door de altijd aantrekkelijke stad, waarbij wij na een half uur uitkwamen bij het museum.



Zelf mag ik mij een fan noemen van het werk van Sluijters. Zonder diep in te gaan op zijn leven en werk - daar wordt op de site van het NBM al ingegaan - kan gezegd worden dat veel van zijn kleurrijke en veelal prachtige schilderijen deel uitmaken van deze expositie, evenals werken van tijdgenoten onder wie Kees van Dongen.

Na een uur gingen we naar het museumrestaurant op de benedenverdieping voor een 'break'. Het was erg druk, dus toen na een half uur wachten nog steeds de bestelde chocolademelk niet gearriveerd was hebben we de bestelling maar geannuleerd en zijn we verder gaan kijken.


De kans dat je, lopend door het gebouw, als bezoeker meerdere malen om jouw toegangsbewijs wordt gevraagd - in ons geval een museumjaarkaart - is aanwezig. Dat heeft te maken met het feit dat in hetzelfde complex ook het Design Museum is gevestigd. Daar hebben wij ook even rondgekeken.

Daarna nog gewandeld en op de grote markt, aan de voet van de Sint Jans Kathedraal, nog een lichte lunch met een zogeheten 'Croque Madam' gegeten. Vervolgens weer naar het station gewandeld. De trein kwam snel en in Utrecht een voorspoedige overstap naar Den Haag. Laat in de middag waren we thuis.

's Avonds ging de reis naar Zoetermeer. Nou ja, reisje, want vanaf ons huis is het in feite een lange rit met de tram (randstadrail) naar halte Voorweg Laag, vanwaar het nog maar twee minuten wandelen is naar Cultuurpodium De Boerderij.

Voordat Tony Hadley met zijn band het podium betrad, was er nog een vrij lang voorprogramma dat werd verzorgd door zanger-gitarist Serge Naberman. Hij deed dat met veel enthousiasme en gedrevenheid, vooral zong hij nummers uit zijn persoonlijke top-100.

Maar het publiek kwam natuurlijk vooral voor de voormalige Spandau Ballet frontman. En het werd niet teleurgesteld in zijn verwachtingen. Al meteen na opkomst stond het optreden als een huis. Tony verkeerde in blakende vorm, en hoewel meer 'gezet' dan in zijn Spandau Ballet jaren bewoog hij zich de hele tijd over het podium en zong hij de sterren van de hemel. Een echte entertainer dat bijna het hele concert door goed contact had met zowel zijn bandmaten en zijn publiek, zich verontschuldigde voor zijn gebrekkige Nederlands (viel mee), hier en daar handjes gaf en zich diverse malen richtte op zowel de mensen in de zaal als op het balcon.

Het was een spetterend optreden waarbij zowel nieuwe nummers (prima) als oude hits voorbij kwamen. Een feest van herkenning voor het publiek dat inmiddels ook alweer 'ouder' (vijftigers) genoemd kan worden. Maar ik ben wel de laatste die daar iets van kan zeggen: ik was misschien wel een van de oudsten....

Wat mij betreft een superconcert! Geen moment spijt van gehad dat ik ben gegaan...

Mooie lente, zware benen

Het was vanmorgen weer tijd voor de immer gezellige baantraining onder de enthousiaste leiding van Maarten de Niet. Omdat zondag bij Sparta een 10 kilometer wordt gelopen (1 van de 4) besloten zowel Jan G. als ik niet mee te doen aan de gebruikelijk 'tweehonderdjes'. Wel meegedaan aan de warming up, het inlopen en wat korte versnellinkjes. Daarna het krachthonk in. Wel aan het verzoek van Maarten voldaan om een groepsfoto te maken. Maarten maakte bovenstaande foto, zelf maakte ik daarvoor een foto van de groep mèt Maarten (zie hieronder).

De rest van de afgelopen week stond min of meer in het teken van oppassen, zowel dinsdag als woensdagmiddag bij de kleindochters.

En gisteren (dinsdag) ging ik eerst naar Rotterdam, daar waren hardloopschoenen in mijn maat voorradig bij Decathlon. Heb ze vanmorgen aangehad en een stukje op gelopen, ze voelen goed.

Terug in Den Haag, ging ik even spontaan op verjaardagsvisite bij vriend Diederik. Was nog even zoeken in de straat waar hij met zijn vriendin woont, maar uiteindelijk gevonden.

In 2010 bezochten Diederik en ik Sweelinck... Maar dit terzijde!

Getraind is er wel, maar beide trainingen waren geen succes.
Maandagavond liep ik voor mezelf maar al lopende stuitte ik op onze 'groep 7' die net bezig was met de warming up. Dan toch maar even meekachelen. Echter bleek het programma niet uit 1-2-1-2-1 minuten te bestaan - ik had het schema van tevoren gehaast en daardoor(?) verkeerd gelezen - maar uit 1-2-1-2-1 kilometer en dat is toch andere koek. Sanny leidde de training. De groep liep zo voortvarend in dat ik dacht al bezig te zijn met de eerste kilometer, zeker toen werd gezegd: "Nog twee minuten!" Echter volgde daarna pas die eerste kilometer!

Het kwam er op neer dat ik het al na die eerste kilometer voor gezien hield. Op eigen houtje liep ik terug naar huis waarbij toch wat tempowerk (mijn eigen tempo) is ingevoegd.

Ook woensdagavond - maar weer proberen - liep ik met Groep 7 mee. Ditmaal was er een baantraining na een uitgebreide warming up met lopen, oefeningen, loopscholing en met goed opgetrokken knieën zo snel mogelijk over een aantal lage horden gaan. Daarna de kern van het programma, 8 x 600 meter op de baan (verdeeld over twee series met daartussen vijf minuten herstel).

Ook nu ging het moeizaam, niet zo snel als ik gehoopt had maar wel kloppend met de 5 km. van de laatste tijd. Ik liep achteraan met Patty die zware trainingsdagen achter de rug had. Het ging steeds zo rond de 3'06'' per anderhalve ronde (wat dus 600 meter is). En ik heb maar zes van de acht gedaan, zat er wel een beetje doorheen.

Het gaat elke keer steeds wat langzamer. Afvallen is ook een 'dingetje', ik blijf steeds rond de tachtig kilo steken terwijl ik mij behoorlijk inhoudt wat eten en drinken betreft. Maar we zullen doorgaan!

Haagse surprise party

Wij hebben afgelopen weekend wel kunnen profiteren van de zon, die bijna overal uitbundig scheen. Zelf ging ik gisteren naar de Waterleidingduinen in Vogelenzang. Zowel van station Heemstede Aerdenhout naar ingang De Oase als terug ging met de benenwagen die ook in de duinen het enige vervoermiddel bleef.  Toch eerst weer bij uitspanning De Oase een overheerlijke appelpannekoek besteld en verorberd voordat ik het duingebied in trok.

Ik moet zeggen dat het nog een vrij doodse boel was in het natuurgebied. Ik heb slechts drie damhertjes gezien - waarschijnlijk zijn er de afgelopen tijd veel afgeschoten - en heel lokaal kon je vogeltjes horen, vooral kool- en pimpelmezen. Maar in het water zag ik wel een zaagbek (vrouwtje) en die zie je ook niet iedere dag.


Ook zondag was het weer een mooie zon-dag. Er zat weinig anders op dan.... weer naar buiten!

Het spits van de dag werd in Delft afgebeten, uiteraard voorafgegaan door de reis daarheen met het OV. Bij AV 40 kon weer vijf of tien kilometer worden gelopen. Hoewel niet tot over mijn oren gemotiveerd om te gaan lopen, toch maar gedaan.

Het werd vijf kilometer, in feite 83 meter langer maar een kniesoor die daar op let. Van de aanwezige clubgenoten koos ook Pierre voor deze afstand, terwijl Leen, Hizkia, Paul en Michel voor de langere afstand gingen.

Het was prachtig weer om te lopen, ik liep in een niet al te rap maar wel steady tempo. Dat maakte dat de eindtijd er niet een was om over naar huis of op dit blog te schrijven. Maar goed, er ìs gelopen en dat is ook wat waard.

's Middags naar Haag Atletiek, maar nu eens niet voor de kracht- of looptraining maar voor een verjaardagsfeestje. Een van onze trainers, Jan Passchier, wordt dinsdag 60 jaar en hoewel hij dat feit niet wilde vieren dacht een groep dames die bij hem trainen daar anders over.

Zo kon het gebeuren dat hij deze ochtend, na een gezamenlijke spin-sessie, met Karin en Sandra terugreed en Sandra aangaf nog even langs Haag Atletiek te willen gaan om haar loopschoenen die zij daar had laten staan, op te halen. Toen hun auto de baan opdraaide, hief het gezelschap dat zich op het bordes bevond - ongeveer vijftig personen - luidkeels het welbekende lied 'Lang zal-ie leven' aan. Toen begon Jan te begrijpen wat er aan de hand was....

Lentebenen

Wat een mooie dag was het! Strakblauwe hemel, amper wind en een zonnetje dat zowaar al enige kracht had. Een ideale dag voor wat ik van plan was, een duurloop van minimaal 90 minuten. En liep ik gistermiddag (woensdag) amper veertig minuten als een natte krant, nu ging het wel. Nog steeds geen toonbeeld van souplesse en snelheid, maar ik kon het volhouden.

Eerst liep ik vanaf de Laan van Meerdervoort via de Zonnebloemstraat richting het Fuutpad. Daar ging het naar boven de duinen in, vervolgens linksaf en via een stukje paardenpad - moest het mij niet al te makkelijk maken - terug het verharde duinpad op. Linksaf en tweehonderd meter verder het strand op. Van daaruit een stukje strand naar Kijkduin, bij oprit Deltaplein naar boven en rechtsaf.

Na enige omzwervingen kwam ik weer uit bij de Kijkduinsestraat, waar ik verder liep tot aan de oprit naar het crematorium. Daar volgde ik rechtsaf de weg door landgoed Ockenburgh. Op een gegeven moment kwam ik ook bij het Hyacintenbosch waar nog geen boshyacint te zien is maar des te meer bonte spechten waarvan enkelen direct mee zouden kunnen doen met een drumsessie onder aanvoering van Cesar Zuiderwijk.


Uiteindelijk kwam ik terug bij de Laan van Meerdervoort. Langs Meer en Bosch ging het naar het De Savornin Lohmanplein en vervolgens nog een kilometer verder, naar huis.
Al met al heb ik 115 minuten (1:45 uur) gelopen, zelfs meer dan ik van plan was en ook meer dan ik voor mogelijk hield.

Na het wassen, omkleden en een bammetje, op weg naar het grote atelier van Paul Versteegh, bij wie ik af en toe mag komen schilderen. Dat kan (en doe) ik thuis ook maar dat is iets lastiger. Ik heb geen echt atelier en het kamertje dat als zodanig dienst doet is vooral bij werken op wat grotere doeken aan de krappe kant. Paul is behalve clubvriend een zeer productieve kunstschilder en vindt het best gezellig om af en toe met iemand in een ruimte te werken.


Bij Paul ging ik verder aan een doek waar ik vorige week gebleven ben. Er gaan nog wel een of twee sessies overheen voordat het klaar is, maar haast is niet geboden...

Lappenmand

Lang geleden dat ik een blogbericht heb geplaatst. Heeft te maken met een weekje lappenmand waarin niet is getraind. en evenmin is uitgegaan. Hevige hoestbuien, amper koorts dus de naam 'griep' mag het misschien niet hebben maar er zat weinig fut in het lijf. Dus twee dagen niet de deur uitgegaan. Wel veel achter de pc gezeten, muziek geluisterd en discussies op sociale media gevolgd. En boeken gelezen.


Daarna wel weer een wandeling gemaakt door de duinen tot voorbij Kijkduin en via Meer en Bosch terug. Daarbij enkele foto's gemaakt die al op facebook zijn gedeeld. En ook weer eens wat geschilderd. Ik heb niets met boksen, maar zo'n 'laat mij m'n eigen gang maar gaan' figuur als Rudie Lubbers spreekt mij wel aan. Het herinnert mij aan een niet van ironie gespeende uitspraak van een vriend uit de zeventiger jaren: "Mijn grootste ambitie is om jarenlang te studeren en als doctor in de filososofie in de goot te eindigen." Het is overigens wel goedgekomen met hem geloof ik.

Clubvriend Ton van der Pol vierde zaterdag het feit dat Abraham hem op 17 januari bezocht. Die viering geschiedde in het Haags Historisch Museum middels een rondleiding en aansluitend een borrel in Vascobello V-Bar aan de Denneweg. Daar werd de jarige onder meer gefêteerd met een quiz over zijn persoon waarbij het gezelschap in drie groepen werd gesplitst. De groep met 'captain' Paul Kruijssen bleek de beste 'Tonologen' te bevatten en mocht de erebeker in ontvangst nemen.

Verder waren er de nodige 'oppas-dagen' die - ondanks een constante 'bubbel' van vertedering door twee lieve kleindochtertjes - best vermoeiend waren.

Hoe dan ook, van sporten is niet veel gekomen. Vandaag voor het eerst sinds 'Apeldoorn' een stukje gelopen en dat viel beslist niet mee. Alsof het mijn eerste loopje ooit was, de snelheid is er sowieso helemaal uit (want zelfs bij een poging tot een kilometer versnellen kwam ik amper aan zeven minuten) dus dit gaat een week worden van herstel.

Wel ging de krachttraining redelijk ondanks een dag (vrijdag jl.) verzuim.