Kennemerduinen was Hot Spot

Zondag weer eens een wandeling buiten de regio gemaakt. De weersvoorspellingen waren niet onverdeeld gunstig, waardoor ik niet op mijn 'zomerst' gekleed was. Maar het werd zonnig en erg warm, de verwachte regenbuien bleven uit, in ieder geval tijdens onze wandeling. 

In de trein op weg naar Overveen verdwenen de (weliswaar dunne) fleece en het jack al snel in de rugzak. Wel bleef de lange broek aan want de korte had ik thuis gelaten. En uiteraard bleef de hele - niet eens zo lange - treinreis het mondkapje op. Ik ben daar geen principiële tegenstander van, maar vooral met dat warme weer - want dat werd het dus - is zo'n smoelkap ronduit vervelend: vies benauwd en warm, wat nog versterkt wordt door je eigen asem. Dus af en toe moest even de neus vrij om frisse lucht te happen (hopelijk zonder virusrijke aerosolen). 

Vanuit Haarlem de trein naar Zandvoort, met uitstappen in Overveen. Daar, op het terras van 'Klein Centraal', dat gezellige restaurantje naast de spoorbaan, eerst een lichte lunch in de vorm van een franse salade - met geitenkaas en spekjes - genoten met een glas sauvignon er bij. Het was immers al half een, lunchtijd.

Daarna welgemoed richting Kennemerduinen met de benenwagen. Daar aangekomen, kozen wij voor een relatief korte 'groene' wandeling van circa vier kilometer. Een kippeneindje zou je zeggen maar dat viel vandaag toch tegen. Niet dat het geen mooie wandeling was: de Kennemerduinen zijn nu eenmaal mooi en afwisselend, met bosrijke stukken. Maar het viel mij zwaar, vooral op het laatst. Een combinatie van de warmte, verkeerde schoenen aan (verslapte zachte sneakers) en benen die nog 'vol' waren van de training daags ervoor - ik liep toen vijftig minuten met tweemaal 1200 meter 'op mijn huidige snelst'. 

Wat natuurschoon betreft, blijft juni altijd een soort overgangsmaand wat mij betreft. De meeste (zang)vogels zie en hoor je niet meer, ze zijn uitgezongen, hebben een partner gevonden en zijn druk bezig (geweest) met het grootbrengen van nageslacht. Ook is het blad van bomen en struiken wel voller, maar ook wat eentonig groen geworden, terwijl lentebloemen op hun retour zijn: hun plaats wordt ingenomen door typische zomerbloeiers maar die zijn nog niet overal tot volle bloei gekomen. 

Gewone oeverlibel

Blauwe watersnuffel

Dikkopje

Bruin Zandoogje

Wat je wel iets meer begint te zien zijn vlinders en vooral ook libellen, waaronder gewone oeverlibellen en blauwe watersnuffelaars. Of watersnuffels, zo heten ze eigenlijk.

Na nog een vluchtig bezoek aan De Vogelmeer te hebben gebracht, liepen we terug naar het uitgangspunt, het bezoekerscentrum. Daar zijn we niet naar binnen gegaan, we liepen rechtstreeks door naar het station, waar we andermaal op het terras van Klein Centraal neerzegen voor een glas bier met iets - olijven en brood met aioli en kruidenboter - er bij. 

Een mooie afsluiting van een korte maar niettemin zware wandeling (waarbij dat laatste uitdrukkelijk mijn persoonlijke ervaring weergeeft).

We mogen weer, maar nog niet helemaal

Korte update van mijn blog, alweer negen dagen geleden dat ik een bericht plaatste. Laat ik het kort houden. 

Over het hardlopen van deze bejaarde recreant: dat gaat zijn gangetje, gevoelsmatig gaat het beter dan - pakweg - een maand geleden, ook gaan de pondjes er - wel langzaam, maar vrij zeker - af. 

De afgelopen veertien dagen trainde ik onder andere met de groepen van Chris, Maarten en Mulay mee. Mulay is alweer een week geleden, deze zaterdag was ik te laat om mee te gaan. Toen maar wat krachttraining in het honk gedaan, dat doe ik in beginsel elke woensdag- en vrijdagochtend. Ook met een klein groepje onder wie Arie, Pierre, Ton, Jan, Wim en Carel. Daarna voor mezelf gelopen.

De tempotrainingen op de vrijdagochtenden 11 en 18 juni (beide keren 7 à 8 keer 200 meter) gingen goed, ik kom nu in ieder geval steeds ruim binnen een minuut uit (53 tot 57 sec. op de 200 meter). We zijn er nog niet, maar voor mijn doen is het okee.

Vandaag (zondag) een relatief rustige en huiselijke vaderdag 'gevierd' met een brunch, waarbij dochter en kleindochters aanschoven. Daarna even naar buiten: onderweg naar de speeltuintjes passeerden we een aantal muziekgroepjes. Gezellig, dit was in het kader van een kleinschalig muziekfestival waarbij op straat werd gemusiceerd door buurtgenoten.

Gaston Chaissac

Zaterdagmiddag voor het eerst sinds de lockdown naar het museum gegaan! Wel een museum in de buurt, het Kunstmuseum Den Haag, voorheen Gemeentemuseum Den Haag.

Je kon - wel na online een tijdslot te hebben gekozen - gewoon het museum in, echter wel met een mondkapje op, en verder gelden er de gebruikelijke regels zoals afstand houden. Ik moet zeggen dat het mondkapje mij op de duur erg tegenviel (warm en benauwd) daarom was mijn museumbezoek niet lang van duur. Het was overigens rustig in het museum, waarschijnlijk vanwege het mooie weer.

Na twintig minuten dwalen door zalen zat ik in het museumcafé op de begane grond, waar je zonder mondkapje op iets kan gebruiken. In mijn geval een flink uitgevallen cappucino met een versnapering (pecanbroodje).

Hoe dan ook had ik voldoende tijd gehad om de schilderijen van Gaston Chaissac te bekijken. 

Als je bovenstaande naam fonetisch uitspreekt, krijg je zoiets als 'Gaston saaie zak'. Maar dat zal hij allesbehalve zijn geweest.

Dat blijkt niet alleen uit de persoonsbeschrijving van deze tijdgenoot van o.a. Karel Appel en Corneille, maar vooral uit zijn werk. Tekeningen, collages en schilderijen met abstract-kinderlijke figuren en voorstellingen, vaak zeer kleurrijk. Het Kunstmuseum Den Haag heeft een behoorlijk grote expositie aan de in 1964 overleden kunstenaar gewijd.

Doorhobbelen...

Voor de verandering weer een foto uit lang vervlogen tijden, bijna veertig jaar terug. Maar de afbeelding past wel bij onderstaande update.

Want tussen alle natuurplaatjes door wordt er ook heden ten dage nog gelopen. De laatste tijd zelfs meer, zeker vier keer in de week lopen en twee keer in de week krachttraining. 

Afgelopen woensdag (9 juni) liep ik voor het eerst sinds lange tijd weer mee in een groep. Nu loop ik graag in mijn eentje, ook vanwege een soort eigenwijsheid die bij de leeftijd (ervaring) hoort, maar toch: in een groep wordt je meer gestimuleerd om mee te gaan en niet te stoppen als het even wat moeilijk wordt. Het werd de groep van Chris, die ging om 18:00 uur van start bij de Bosjes van Pex. 

Die eerste keer ging - geheel volgens verwachting - niet van een leien dakje. Netjes achteraan gelopen, voor mij werd het 'even proberen'. Trainer van de dag was Sander, onder zijn leiding deden we een fartlektraining, eerst door Meer en Bosch, daarna via Kijkduin en een stuk strand terug naar Pex. Daar hebben we nog wat gedronken en van meegebrachte versnaperingen genoten op een bankje. 

Terugkijkend op mijn ervaring van de training: de versnellingen gingen redelijk maar zodra het iets langer werd of duinopwaarts ging, kwam ik duidelijk tekort en werd het afzien met vertraging. En duurlopen heb ik lang niet gedaan, wat betekende dat, eenmaal terug op het strand, mijn benen niet meer wilden en zelfs rustig joggen zwaar werd. Hoe dan ook toch nog vrij lang als hekkensluiter van de groep kunnen fungeren.

Donderdag een rustdagje - afgezien van wat wandelen en fietsen - en vrijdag (bij schrijven van dit stukje vandaag, 11 juni) vroeg uit de veren. Eerst naar de club voor de krachttraining. Na een half jaar niets-doen en de herstart drie weken geleden, kom ik weer een beetje in de buurt van waar ik in december ben gestopt.

Daarna nog meegelopen met de Vrijdagochtend baantraining groep van Maarten. Ditmaal liep ik meer tweehonderdjes dan ooit, acht van de tien. Ik liep ze gemiddeld in 55 seconden per 200 meter (56 langzaamste en 53 snelste) wat toch iets beter is dan een maand geleden toen ik met meer moeite ruim een minuut over die afstand deed. 

Dus al met al werd het een sportochtend met een positief gevoel!

Ga mee naar buiten allemaal, dan horen wij....

Een paar zonnige en warme dagen achter de rug. Hoewel dat maandag 31/5 op het strand wel tegenviel. Het was 'oppasdag' en wij gingen s'middags, met kleindochters achterop de fiets, naar het strand. Daar deed de zon flink zijn best, maar een kille noordenwind weerhield mij van het uittrekken van bovenkleding. Beter om op de loungebank voor het terras te chillen. 

Gisteren, dinsdag 1 juni dus, werd het een stuk warmer. Zelfs zó warm dat mijn voorgenomen wandeling door de Broekpolder niet in gezwinde, maar in slenterpas werd volbracht. 

De reis erheen ging niet helemaal van een leien dakje. Eerst vanaf CS de sprinter naar Dordrecht genomen, in Schiedam overstappen op de metro naar Vlaardingen Oost. Daar aangekomen pakte ik weliswaar de juiste bus, maar die ging naar Vlaardingen West. Maar halte 'uitzicht' bleef uit zicht: daar had ik moeten uitstappen. Info bij de buschauffeur leerde dat ik helemaal terug moest naar het andere eindpunt. Dat werd dus al met al een lange busreis. 

Eenmaal in De Broekpolder, steeg de temperatuur langzaam op tot zomerse proporties. Het flesje water dat ik die ochtend in mijn rugzak had gestoken, bleek in elk geval geen overbodige luxe.

Doel van de wandeling was niet alleen de wandeling zelf, maar vooral om de wielewaal te spotten (wat zo niet onmogelijk, dan toch uiterst moeilijk is) of te horen. 

Zou dat niet lukken, ook niet getreurd want de Broekpolder is een prachtig gebied om te wandelen. Het is zowel een recreatie- als natuurgebied. En die natuur is vooral in deze bloeimaanden overweldigend mooi. 

En de wielewaal? Na ruim twee uur struinen door het gebied had ik 'm nog steeds niet gehoord. Wel andere vogels, waaronder merels, vinken, roodborstjes, tjif tjafs en zanglijsters: stuk voor stuk vogels die hun partijtje in het concert des levens aardig kunnen meezingen. Maar onze geel-zwarte vriend leek het af te weten.

'Leek' het af te weten, want op de terugweg over het Berenpad hoorde ik in de verte het welbekende geluid. Snel mijn telefoontje gepakt om het op te nemen, als je het geluid voluit zet kun je het horen. Mijn dag was nu helemaal goed!

Maar waarom zo'n opwinding over een vogelgeluid? Moeilijk uit te leggen. Er zijn vogels die een veel gevarieerder lied ten gehore brengen, zoals merels, zwartkoppen en roodborstjes. De zang van de wielewaal volstaat met een simpel 'dudeljoo-hoo' en anders niet. Het heeft kennelijk ook de maker van een van de bekendste wandelliedjes geïnspireerd. 

Laten we het erop houden dat de roep van de wielewaal iets 'magisch' heeft. Want horen wij die muzikant, dan is de zomer in ons land!