Allemaal theater

Mooi filmpje, mooie muziek van The Cure. En zeer van toepassing, zowel op dit seizoen als deze tijd.

Tja, deze tijd. Er gebeurt van alles, zeker op wereldschaal en helaas vaak in negatieve zin. Ondertussen zeggen of denken wij allemaal 'Het is toch wat, hè?' en gaan gewoon verder met 'ons eigen ding' te doen, wat misschien niet eens zo onverstandig is.

Zelf heb ik mij deze maand ingeschreven voor een cursus improvisatietheater bij het Koorenhuis. Dit in navolging van - en geïnspireerd door - clubgenoot Ton van der P. 

Gisteren was de tweede (met de kennismaking op 20 september meegerekend derde) keer dat ik erbij was. Het is een groep van tien personen die opdrachten uitvoeren op basis van aangegeven thema's. Dit onder de bezielende leiding van dramadocent Thereza Kooijmans. 

...uit de jaren tachtig (scene uit een stuk van Goldoni)...

Erg leuk om te doen, het geeft veel positieve energie. Naast spelplezier krijg je ook inzicht in eigen handelen in relatie tot je medespelers. In een theatersetting speel je een rol, op zo'n moment speel (ben?) je een ander persoon en dan doe en reageer je totaal anders dan in het dagelijks leven. Daar ben je nu eenmaal je normale (nou ja) zelf, een persoon die zich aanpast aan de (al dan niet voorgeschreven) normen van de omgeving.

Helemaal onbekend met theater was ik nu ook weer niet, vroeger speelde ik vaak toneel bij diverse amateurtoneelgezelschappen. 

Vandaag gingen we - na een korte looptraining in de ochtend - naar het clubhuis van Haag Atletiek. Nu eens niet voor de krachttraining (dat deed ik woensdag al), maar voor een lunchmaaltijd met drie gangen.

Het is de tweede keer dat ik aanschoof  en wederom is het goed bevallen. Eerste gang: linzen-wortelsoep met brood en kruidenboter, daarna vegetarische lasagne en als dessert warme Apfelstrudel met een bolletje ijs en slagroom. Dat alles bereid door Jaimy onder auspicien van kookmeester Ruud Fabrie. Voor herhaling vatbaar!

Crossen over Atumn Leaves

(foto: Lodewijk van Dongen)

Er viel dit weekend voor 'De recreatief hardlopende mensch' genoeg te kiezen in de regio. Zo waren er op zondag in Delft en omgeving maar liefst twee 'loopjes', te weten de Bertusloop bij de Kerkpolderweg, en verderop in Nootdorp (bij die molen) de Dobbeloop. En dan was er bij de Hague Road Runners nog de Clingendaelcross. 

Eigenlijk was ik daags ervoor in dubio of ik überhaupt zou gaan lopen, met mijn stram-gevoelige benen en rug. Dat zou dan een derde lopeloos weekend worden. En dat terwijl ik de afgelopen weken amper heb getraind, deels door het slechte weer - ben in de loop der jaren steeds meer mooi-weer-loper geworden - en deels door andere zaken die, zeg maar, 'leeftijdsgerelateerd' zijn. Maar goed,  ik ben dagelijks in beweging, fietsen, wandelen en krachthonk, dus met de fitheid zit het wel snor.

Op het kwalitatief uitermate teleurstellende weer op zaterdag, volgde een zonnige zondag met een voor novemberbegrippen zeer aangename temperatuur. Dus op de ochtend zelf een besluit genomen: naar Clingendael om mee te doen aan 'de korte cross' (twee ronden, totaal 3,75 km). Niet als wedstrijd, maar als 'een soort van' training. 

Er was ook een lange cross (ca. 7,25 km oftewel 4 ronden), waaraan vooral de wedstrijdlopers van de regionale hardloopverenigingen deelnamen. Mooie cross om te strijden voor een plaats in het klassement.

Op de fiets naar Groenendaal naar het inmiddels behoorlijk drukke clubhuis van de haagse wegrenners, en na-ingeschreven. 

Veel bekenden gezien uiteraard, praatje hier, praatje daar en dan nog omkleden zodat er nauwelijks tijd over was voor een goede warming up. 

Al lopende naar de start in het bos bij Clingendael, was ik niet vooruit te branden: mijn conditie was duidelijk achteruit gegaan terwijl de benen stram, stijf en licht-pijnlijk aanvoelden. Dus helemaal achteraan gestart en er een rustig trainingsloopje van gemaakt. Het werden twee rondjes over flink geaccidenteerd terrein. Korte pasjes, probeerde hier en daar wat te versnellen maar dat ging niet. Wel regelmatig aan de kant stilgestaan om de snelle jongens en meiden die aan de wedstrijdloop (4 ronden) deelnamen te laten passeren.

Toch wel tevreden dat ik het heb volbracht, en na afloop was het gezellig-druk in het clubhuis van de HRR. Er waren pannenkoeken maar vanwege de grote belangstelling moest daar wel een tijdje op gewacht worden. Uiteindelijk is dat toch gelukt en het moet gezegd: er was niets mis met die pannenkoek! 

Van Dior naar IJsbrand

IJsbrand en Fred: er zit zo'n vijftig jaar tussen beide opnamen: de bovenste links is midden jaren zeventig gemaakt, ergens in Frankrijk (vermoedelijk Brive, in de Dordogne) waar we met vrienden Bob en Nel op bezoek gingen bij Janneke. Zij was nog maar net verhuisd van Nederland naar Frankrijk om met haar Jacques een nieuw leven te beginnen.

De tweede foto is vanmiddag gemaakt bij Pex, IJsbrand had mij een paar weken geleden geappt of hij een keer langs kon komen. Leuk uiteraard. Met de auto vanaf Aarlanderveen was hij in een uur in het Haagje.

Na wat gezellige kout gelardeerd met herinneringen aan de seventies en gemeenschappelijk vrienden (we zouden volgend jaar wel weer een 'soort van' reunie willen organiseren), besloten we een korte wandeling te maken die al snel eindigde bij Pex, waar we een pannenkoek als lunch consumeerden.

DIOR in het Kunstmuseum

Om nog even in Franse sferen te blijven: dinsdag ging ik naar het Kunstmuseum, ditmaal voor de grote Dior tentoonstelling.

Nu ben ik geen uitgesproken modefan, maar was zeer te spreken over deze expositie, waar de mooiste creaties van de befaamde modekoning te bezichtigen waren. Dure en stijlvolle kleding die ontworpen werd en werd gedragen door beroemde vrouwen als prinses Gracia van Monaco en filmdiva Elisabeth Taylor.

Er valt veel te vertellen over de expositie, met name ook over het leven en werk van Dior en mensen (waaronder mode-ontwerpers) die hij geïnspireerd heeft. De bezoeker wordt daar uitvoerig over geïnformeerd via de borden die in elke zaal hangen. Ook via de website van het museum!

 

Van Dieppaars tot Kandinsky

Ik had al het een en ander op Facebook gezet, maar deel nu ook dit bericht op mijn blog. Zo blijft de herinnering beter bewaard.

Zoals geschreven was het een geweldig concert van Deep Purple, waarbij Jefferson Starship - gemakshalve noem ik het maar even de follow up van Jefferson Airplane - in het voorprogramma stond. 

Laatstgenoemde groep - met onder anderen bevlogen frontvrouw Cathy Richardson en een opvallend helder klinkende David Freiberg (86 jaar!) - had er duidelijk zin in. Naast enkele hits uit de jaren tachtig (Sarah, Nothing's gonna stop us now en We Built this City) werden twee echte Jefferson Airplane klassiekers ten gehore gebracht: White Rabbit en Somebody to love.

Hoe goed ook, die ondefinieerbare magie van Jefferson Airplane - destijds vooral bewerkstelligd door de 'presence' en indringende stem van Grace Slick en de smartelijke tenor van Marti Balin - miste ik wel een beetje.

Na hun optreden volgde een pauze waarbij de apparatuur en muziekinstrumenten van het Starship van het podium werden verwijderd, en het drumstel van Ian Pace met daarop de letters 'Deep Purple' zichtbaar werden. Het duurde toch nog even voordat aanzwellende symfonische klanken het intro van de groep inluidde. Het spits werd afgebeten met een echte klassieker, 'Highway Star'.

Het was de start van een geweldig concert dat het voltallige publiek twee uur lang in de ban hield. Vrijwel niemand - zeker niet degenen die vooraan bij het podium stonden - verliet de zaal voor een consumptie of sanitaire stop, zelfs niet bij de toegift.

Opvallend was de rol van topmusici als toetsenist Don Airy en de 'nieuwe' sologitarist Simon McBride. Airy ging bij vlagen helemaal los op zijn keyboards, waarbij hij tijdens solomomenten accoorden van 'Tulpen uit Amsterdam' en 'Hocus Pocus' op speels-virtuoze manier verwerkte. Nog opvallender was de verbluffende virtuositeit van de 'nieuwe' sologitarist Simon McBride, bij vlagen deed zijn spel aan Jimi Hendrix denken. 

Roger Glover (boven) en Simon McBride

De dagen erna stonden deels in het teken van museumbezoek. Donderdag gingen wij met kleindochter Chloë naar De Gevangenpoort. Zij wilde dat graag zien, opdat zij er naderhand iets over kon vertellen in de klas.

Later wederom naar Amsterdam, naar het d'Hart Museum, voorheen de Hermitage. Ik ging er heen voor de Kandinsky tentoonstelling. Het was er mega-druk. 

Maar hoe dan ook was het een goed opgezette expositie, over diverse zalen en drie verdiepingen verdeeld. De bezoeker wordt - al dan niet onder begeleiding van een gids of via een audiotour - door de zalen geleid. 

Borden bij de schilderijen geven uitgebreid informatie over levensloop, wandel en handel van de kunstenaar en de stroming die hij vertegenwoordigde. Er is uiteraard veel werk van Kandinsky te zien, maar ook van zijn tijdgenoten. Mooi opgezette expositie en mooi kleurrijk werk, al heb ik eerlijk gezegd geen echte (gevoelsmatige) 'klik' met zijn schilderijen: te abstract-geometrisch naar mijn smaak. 

Na dit museumbezoek ben ik nog even wezen kijken bij 'de buren' van de Hortus Botanicus.