En toen was het weekend voorbij en was er alweer de maandagavond-training. Daar heb ik geen foto's van, vandaar maar een plaatje van de zonnige zonnebloem bij onze voortuin, past immers bij het weer, en een foto uit mijn archief omdat het ook te maken heeft met hardlopen en strand. Tja, je moet toch wat...
Maar terug naar de training van maandag.
Het was heel warm, en dan te bedenken dat de ergste hitte nog moet komen. Reden genoeg voor Arie om de training aan te passen. Volgens het schema moesten twee series van 6 x 400 meter (in 5 km tempo) worden afgewerkt maar het werd één serie. Had bijna geschreven: 'slechts één serie' maar het was al zwaar genoeg.
Wat niet wegneemt dat ongeveer de helft van de groep zo heldhaftig was om na de laatste 400 meter en na een - noodzakelijk en dorstlessend - bezoek aan de pomp, de steilste trap/heuvel van het Puinduin te nemen. En dat tegen het eind van de training en in die warmte! Kennelijk lukte het alleen Alex, de Fransman in ons gezelschap, om het duin in een pittig tempo te bedwingen want als eerste van de klimgroep voegde hij zich weer bij de anderen 'beneden' aan het duin.
Strandloopje met start bij De Pier (zal 'ergens' in de jaren tachtig zijn geweest)
Maar we waren er nog niet! Wij vervolgden onze weg naar Kijkduin (met een stuk geleidelijk omhoog) en bij Atlantic gingen we het strand op. Over het nog behoorlijk drukke strand liepen we wederom in een flink tempo - voor mij althans, ik liep toen voorop met de 'snelle jongens' van de groep (Arie, Ton en Peter) - richting strandpaviljoen Millers. Echter gaven de benen er na enkele minuten de brui aan: de pittige 'vijfjes' van zowel zaterdag als zondag zaten kennelijk nog in mijn lijf.
De kopgroep met Karen in hun kielzog werd vanuit mijn wandel-perspectief gezien steeds kleiner.
Ter hoogte van bovengenoemd strandpaviljoen pauzeerden wij voor het laatste onderdeel van de training: een verfrissende zeeduik. Evenals de vorige keer!
Het water was ronduit heerlijk, de zee rustig en er waren geen kwallen. Er stond ook geen wind. Na zo'n vijf tot tien minuten badderen gingen we weer het water uit, droogden ons zo goed of zo kwaad als het ging af en begaven ons op de terugweg. Eerst nog die lange steile 'pukkel' op, daarna snel naar beneden tot aan de De Savornin Lohmanlaan. Op de Laan van Poot nog een laatste versnelling er uit gegooid - de rustpauze en het zeebad hadden ons (mij wel) kennelijk goed gedaan - voordat we het sportpark op draaiden.
Na het douchen nog wat te hebben 'gechilld' op het buitenterras van het clubhuis, weer op de fiets naar huis. Voelde aan benen en rug dat ik wel 'iets gedaan' had, in ieder geval vandaag maar een rustdagje nemen...
Het is niet mijn gewoonte om in één weekend aan twee (prestatie/wedstrijd)loopjes deel te nemen, maar dit weekend vormde een uitzondering op de regel.
Gistermiddag was het erg warm in Maasdijk, waardoor de meeste tijden zelfs op een relatief korte afstand als de 5 kilometer werden 'gedrukt'. Bij de Kerkpolderloop deze ochtend was het ook warm, na afloop moesten de lopers zeker een half uur uitzweten. Wie dat niet deed, kwam net zo nat onder de douche vandaan als daarvoor, daar was geen handdoek tegen bestand.
Wel was het onderweg iets beter uit te houden, in de eerste plaats omdat het nog vroeg was en de zon deels gedempt werd door wat lichte sluierbewolking. De start was bij Sportcentrum Den Hoorn.
Omdat ik mijn rug een beetje voelde, had ik mijn hoka's aangetrokken. Die dempen meer, maar toch kun je er goed mee wegkomen. Ik startte helemaal achteraan, als laatste loper. Daardoor duurde het zeker dertien seconden voor ik over de startstreep kwam, maar door nu anders te lopen - wat meer 'rechtop', meer zwaaien met de armen en op de voorvoet landen - haalde ik zeker de eerste twee kilometers veel lopers in. Daarna bleef het 'steady' doorgaan.
De laatste anderhalve kilometer kreeg ik het toch erg warm, de zuurstof raakte bijna op waardoor ik mij tot twee keer toe - zij het kort - genoodzaakt zag om enkele passen te gaan wandelen. Maar uiteindelijk kwam ik in een nette brutotijd (27'23'') over de meet, met aftrek van de seconden 'vertraging' door start en oponthoud zal ik mogelijk 27 minuten rond of net er onder hebben gelopen.
Tja, als lezer van dit blog kun je denken: waar gaat het over? Dat begrijp ik, maar toch: het geeft deze burger weer een klein beetje moed! Het ging wat sneller dan de 5 kilometer van gisteren. Uitslagen van die loop staan overigens hier. Je moet wel even zoeken wil je ze vinden, ik heb ze na een tip gevonden op de website van AV Olympus 70.
Na afloop was het goed toeven op een schaduwrijke plek in een Frans aandoend decor met Michel, Hizkia, Paul en Arie.
Vandaag kon ik met Ton van der Pol meerijden naar Maasdijk, waar De Ruitenburg Run plaatsvond. Een hele luxe, hij kwam mij van huis ophalen en ondanks de eeuwige wegwerkzaamheden met dito omleidingen hadden we een voorspoedige rit naar het Westland.
Rond tien over twaalf waren wij op de plaats van bestemming, een klein uur voor de start van de 5 kilometer. Tenminste, dat dachten wij. Bij aankomst vernamen wij dat de start van zowel de 5 als de 10 kilometer gelijktijdig zou plaatsvinden, en wel om 13:30 uur.
Een paar snelle jongens van Sparta en Jan Groeneveld waren er al, mooi moment voor een groepsfoto. Een voorbijganger was bereid om dat klusje te klaren.
Wat meteen opviel was de hitte. Niet dat de temperatuur zo hoog was, maar de zon had veel kracht. Dat zou wat worden. Zeker voor de 10 km lopers.
Nu deed ik zelf, met een delegatie van onze trainingsgroep - Arie, Sanny en Ton van der Pol - mee aan de vijf kilometer. De loop maakt deel uit van het Agium-circuit, je moet aan minstens vijf lopen deelgenomen hebben om in het klassement te worden opgenomen. Daar kom ik niet aan, maar dat maakt niet uit, dit is gewoon een leuke loop. Sandra en Peter gingen voor de 10 kilometer.
Ook de snelle veteranen Haag-veteranen Anno en Paul van O. gaven acte de presence en gingen ook voor de 10 kilometer.
In het startvak al voelden we de warmte als een deken op ons neerkomen. En ook na het startschot, eenmaal onderweg, voelde ik dat er weinig echte pit in de benen zat, en dat kwam ook niet. Een tandje er bij, al was het maar tien meter, lukte niet en vergde teveel energie. Zelfs nog een half minuutje of daaromtrent gewandeld. En dan kun je nog zeggen: waar heb je het over, het was maar vijf kilometer. Dat klopt, maar toch.
Uiteindelijk kwam ik in een tegenvallende bruto-tijd over de finish. Maar er waren niet veel lopers die onder deze omstandigheden een scherpe tijd gelopen hebben. De uitslagen staan overigens nog niet online, dus veel zinnigs kan ik daar nu niet over zeggen. Maar goed, toch weer gelopen en daar gaat het om.
Na afloop gedouchd, omgekleed en iets gedronken met voornoemde groepsgenoten voor het gebouw van Korfbalvereniging Dijkvogels. Naderhand verkasten wij naar het centrum van Maasdijk waar op een veld een podium stond waar even later de prijsuitreiking plaatsvond en waar artiesten optraden.
Het begon zelfs even flink te sneeuwen, een wel heel bijzonder natuurverschijnsel tijdens deze warme droge zomer. Wie zei daar dat het klimaat niet in war is?
Woensdagavond stond een duurloopje op het programma. Ja, u leest het goed, een duurloopje. Nu eens zonder 'kern' waarbij je geacht werd je via diverse tempo-series in het zweet te werken. Nu lukte dat toch wel met dat zweet, want het was zomers warm. Zoals het al weken zomers warm is in Nederland, hoewel het aan het strand soms knap fris kan zijn door de wind. Maar daar was gisteravond geen sprake van.
Arie nam gisteren de leiding op zich en had in de voorbereiding al rekening gehouden met een zomerse training: dat zou geen echte zomerse training zijn zonder een verfrissende duik in zee. Hij had dat al min of meer aangekondigd maar een enkeling dacht dat hij een grapje maakte. Not!
Maar eerst een uurtje lopen. Een aardig groepje maar ik zal geen namen vermelden omdat er dan geheid een of meer vergeten worden
. Maar goed. Het inlopen van de Laan van Poot naar de Bosjes van Pex ging in een aardig tempo. Daarna ging het via onder meer Daltonplantsoen en Meer en Bosch naar en langs - niet over - de Puinduinen naar de boulevard bij Kijkduin. Tenslotte gingen we bij hotel Atlantic de duinen in.
Ondanks een wat stroeve start ging het lekker, zonder dat ik er erg in had liep ik op een gegeven moment met de voorsten mee, en dat bleef zo tot het moment dat we het strand opgingen om de verfrissende duik te nemen. Dat was bij de pomp op het punt waar je rechtsaf omhoog gaat richting Laan van Poot.
Niemand had 'spullen' bij zich in de vorm van badkleding of een handdoek, maar dat mocht de pret niet drukken.
Voor mij was het de eerste keer dit jaar dat ik 'helemaal door' ging. Moet zeggen dat de temperatuur van het water prima was. Het was goed toeven in zee, maar na een paar minuten was ik er alweer uit. Het is toch alweer een tijd geleden dat ik voor het laatst heb gezwommen.
Na ons zo goed of zo kwaad het ging te hebben afgedroogd - de zon deed wat dat betreft het meeste werk - gingen we de trap op naar boven om de voeten zoveel mogelijk 'zandvrij' te maken. Daarna gingen de loopschoenen weer aan en we volgden het eerder genoemde het pad naar boven. Vanaf het begin van de Laan van Poot (of aan het eind, het is maar hoe je het bekijkt) was het nog maar een klein stukje terug naar het sportpark.
Nadat Ton Methorst over zijn ergste shock heen was - omdat Arie doodleuk in zwembroek (maar wel met t-shirt aan en natte sportbroek in de hand) - langs het volle terras terugliep naar het clubhuis, wachtte ons daar een tweede verrassing.
Dat was in de vorm van 'iets voor bij de koffie of thee'. En dat 'iets' was multivlaai. Een met banaan, bananencrème en slagroom, de ander appelkruimelvlaai. Een tractatie van Berry. Reden: 'zomaar'. Wat een prima reden is vind ik zelf.
Ook die tractatie hoefde voor oplettende groep 7 leden geen verrassing te zijn, want in de FB-groep stond al dat Berry 'zoiets' van plan was na de training.
Al met al was het een weer een topavond bij Haag. Op het buitenterras voor het clubhuis was het goed toeven, en die mening werd blijkbaar door vele tientallen clubleden gedeeld.
Ook gezellig: Jan Passchier voegde zich bij onze groep, die allengs een proeve van bekwaamheid ten beste gaf van een onvermoed talent: dat van relatietherapeut/mediator (deze laatste zin kan bij nader inzien korter: 'Jan was aan het 'vissen'.).
Of het resultaat heeft gehad zal de toekomst leren. Voorlopig bleef het tot laat in de avond relaxed maar ook prettig onrustig bij Haag Atletiek.
Tegen wie overweegt om deze week naar De Parade te gaan zeg ik: stop met overwegen, gewoon gáán. Wat mij betreft hoort het tot de jaarlijkse tradities. Gisteren was het weer zover. Al jarenlang heb ik ook een vast 'Parade-kameraadje', Helmie Ramakers. Ooit trainden wij in dezelfde groep - naar toenmalige trainer Ton zou ook het park genoemd zijn waar De Parade gelokaliseerd is - en dat is alweer twaalf jaar geleden. Echter is dat gekke, gezellige en relaxede theater-uitje er altijd in gebleven. Hoewel, vorig jaar en het jaar ervoor is het er niet van gekomen om de bekendste reden van deze tijd: 'druk-druk-druk'.
Na een oppas-ochtend en middag die mijn vrouw en ik vooral wandelend - en kinderwagen voortduwend van dochterliefs huis naar het onze - hebben doorgebracht, ging ik redelijk vroeg in de middag naar het Westbroekpark. Vroeg, om zeker te zijn van kaartjes voor voorstellingen waarvan ik dacht: dat zou weleens wat kunnen zijn. Want dat is toch altijd een beetje afwachten.
Goed, die missie was geslaagd. Daarna bezocht ik even het zogeheten 'Eye Theater', waar filmpjes uit 'den zeer ouden doosch' werden vertoond. Voor vijf euries kun je - zo lang je wilt, later terugkeren is ook mogelijk na een stempeltje op je hand - genieten van cinematografisch werk uit het begin van de 20ste en eind van de 19e eeuw.
Iets later dan afgesproken - want spoedklus op haar werk - kwam Helmie en gelijk maar een snelle hap gegeten bij La Cantina, een van de restaurantjes die De Parade rijk is. Zelf nam ik de als voorgerecht bedoelde Ceasar Salad, goed voor de lijn. Was overigens prima.
Daarna de eerste voorstelling met als thema 'Close To You The Carpenters. Een absurdistisch - door mij deels als satirisch, deels als eerbetoon ervaren - theaterstuk over de wereldberoemde zingende broer en zus. Waarbij de plotselinge trieste dood van de hemels zingende annorexia-patiënt Karen en de methadonverslaving van broer Richard niet onbesproken bleven. Karin is even uit de dood teruggekeerd en gaat met haar broer in therapie bij een psycholoog, wat wellicht tot een reunie zou kunnen leiden. Maar nu schrijf ik het allemaal veel te serieus op, het is gewoon een doldwaze komedie.
Tussen deze en de volgende voorstelling nog zo'n kort 'tussendoor-voorstelling' bezocht. Er stonden drie kasten, door een gat in de bodem van zo'n kast kon je jouw hoofd steken en een 'droomvoorstelling' bekijken en als je goed luisterde hoorde je ook droommuziek en droomstemmen. Leuk gedaan, heel creatief en op een bepaalde manier 'een soort van mooi', maar of het de drie euro's voor die paar minuten waard was, ach, dat is voor een ieder om dat zelf te beslissen.
De tweede voorstelling was alleen al de moeite waard om naar De Parade te gaan. Dat was het 'Lucky Foundation Televisiegala. Een tot de nok toe uitverkochte 'reizende schouwburg' was getuige van een heuse 'goeden doelen actie' volgens het bekende TV-format, waarbij de boomlange presentator - tevens geestelijk en creatief vader van Lucky TV - Sander van de Pavert een actie houdt om een vergeten groep in onze samenleving - de BN'ers - een stem te geven. Waarbij mensen uit het publiek 'gepikt' worden om als 'stem-donor' op te treden.
Voor de rest vertel ik niets meer, maar (schater)lachen is gegarandeerd! Komt dat zien.
De laatste voorstelling die wij zagen (The Sound of Mucus) ging over de Hollandse familie Von Trappe, de broers en zusjes Franssen. Een mix van humor en nostalgie over een mega-groot gezin, waarbinnen zowel sprake was van harmonie als van onderlinge rivaliteit, gelardeerd met zwart-wit filmpjes uit het familie-archief. Daaruit bleek dat moeder een grote rol heeft gespeeld in de muzikale ontwikkeling van haar kinderen. Het heeft zelfs tot een LP geleid waarbij Porgy (welbekend als acteur) en zijn iets jongere broer excelleerden als countertenor ('Castraten maar mèt ballen).
Na afloop ieder ons weegs? Ja, maar niet nadat we nog even een danssessie in 'The Silent Disco' hadden volbracht. Tussen de jongelui (mooi archaïsche uitdrukking voor 'jong volwassenen'). Door de koptelefoon veel moderne rap muziek - met de nodige 'fuck your mother' teksten - maar ook 'ouderwetse' muziek van Michael Jackson ('thriller'), Toto e.d. Hoe dan ook, leuke afsluiter van de avond. Zelf daarna nog wel de nodige stappen gezet omdat mijn bus pas na een half uur zou komen. Na zo'n zes halten lopend te hebben overbrugd, toch nog even wachten. Busje kwam toen inderdaad zo.
Twee dagen lang op het strand, begin een beetje bij te kleuren. Afgelopen zondag (15 juli) blies een uitgesproken frisse noordoostenwind over onze kust, wat een schril contrast vormde met de 'Magistrale Stralende Zon' (doorklikken op eigen risico ;-)). Overigens geen Kerkpolderloop ditmaal want 's ochtends vierde schoonzoon zijn verjaardag in kleine familiekring.
De volgende dag, 16 juli dus, gisteren, was het bloedwarm, ook op het strand. Ook nu met kinderen (dat kun je als (groot)vader nog zeggen van dertigplussers), kleinkinderen en hun andere grootouders zowel in de zon als beschut onder een parasol gezeten. Of aan de kust spelen met Chloë, die haar emmertje inmiddels had gevuld met kleine heremietkreeftjes, garnalen en mini-scholletjes. Die had ze deels gekregen van een man die, gewapend met zo'n speciaal schepnet en met hulp van zijn zoontje, enthousiast door de mui rende om die zeediertjes te vangen. Naderhand werden ze weer uitgezet want in zo'n emmertje is hen geen lang leven beschoren.
Ik raakte nog even met de man aan de praat, hij vertelde onder meer - terloops - dat hij prof-voetballer was. Bij doorvragen bleek dat hij naar de naam Wesley Verhoek luisterde. Iedereen die ook maar een beetje voetballiefhebber is kent zijn naam maar nu bleek mijn verregaande staat van 'voetbal-barbarisme'. Naderhand wist de schoonvader van mijn dochter die matig geïnteresseerd is, bijna alles van de man te weten: waar hij ooit had gespeeld, dat hij een voetballende broer heeft, enzovoorts.
Mooi bruggetje naar de sport, zij het op aanzienlijk lager en amateuristisch niveau. Het was maandag dus 's avonds moest er getraind worden!
Dat zou wat worden. Die avond was het nog erg warm (bijna dertig graden) en we hadden een pittige training op het schema staan: een duurloopje met drie series van driemaal twee minuten in een behoorlijk (5km) tempo. Minuutje rust tussen de tempo's, vijf minuten herstel tussen de series. Eigenlijk kwamen die twee minuten in plaats van de 400 meters die op het schema stonden, maar er waren werkzaamheden (belijning) aan de baan dus die kon niet gebruikt worden.
Sanny leidde deze avond de troepen. Inlopen naar de De Savornin Lohmanlaan en voorbij het veldje, aan het begin van de villawijk, de oefeningen en de loopscholing. Zelf voelden mijn benen de hele tijd zo stijf als een plank - waarschijnlijk mede vanwege het stevig doorfietsen door de duinen eerder die middag - en ook speelden de knieën op dus deze warming up was voor mij wel noodzakelijk.
Daarna het programma. Dat werd vanwege de hitte uitgevoerd in het schaduwrijke Meer en Bosch. Ondanks de stroeve benen gingen de tempo's behoorlijk. En het programma zowaar volgemaakt.
Na afloop nog wat gedronken in de kantine, we hadden nog iets te vieren: de verjaardag van Ton Methorst, de snelste man van Groep 7 op dit moment.
Berry wist nog te vertellen dat er woensdag een tractatie te verwachten is voor de leden van onze groep 7. En dat zal aanmerkelijk smakelijker zijn dan wat hij hierboven aan het verorberen is...
Dus hoort zeg het voort (wel binnen de groep natuurlijk)...
Het werd een gevarieerde vrijdag voor de cultuurbarbaar. Eerst 's ochtends wat tweehonderdjes gedraaid met het steeds groter wordende groepje van Maarten. Ditmaal waren er twee - potentieel sterke - gastloopsters bij: Saskia en Miriam. Voor de ouderen onder ons: laatstgenoemde is de dochter van de in de jaren tachtig vermaarde steeple-loper Steef Kijne en nichtje van zijn broer, Johan Kijne die destijds menig regionale en zelfs landelijke wegwedstrijd won.
Maar Miriam kan er ook wat van, en dat geldt ook voor Saskia die ondanks nauwelijks trainen meteen al tweehonderdjes van tussen de 40 en 45 seconden draaide. En dan die andere dames en heren van Groep 5, die gaan ook rap, vooral Ilse en Ellis. Die komen dik onder de 40 seconden, maar dat was ingewijden al bekend. Bij dit gezelschap schaam ik mij niet om als hekkensluiter te fungeren, al ga ik zelfs met mijn tweehonderdjes van 50 tot 54 seconden eigenlijk te snel. Maar ik vind het leuk om te doen.
Later in de middag ging ik - na een uurtje in de achtertuin in de zon te hebben gelegen met een goed boek - naar Amsterdam. 's Avonds was er een concert van King Crimson in het Concertgebouw, waarvoor ik al begin december 2017 online een ticket had gekocht.
Dat concert zou om 20.00 uur beginnen maar ik was vroeger in Mokum (zo rond drie uur 's middags), dus ging ik wat kuieren door de stad, onder andere over de Zeedijk. Onderweg bedacht ik mij dat ik wel een bezoekje zou kunnen brengen aan oud-collega Siebrand, die sinds een jaar of twee coffeeshop 'Black Gold' - nee, niet zo een, een echte waar goede koffie wordt geschonken - runt aan de Korte Nieuwstraat. Hij verkoopt niet alleen koffie, maar ook onder meer chocola, vinyl platen, vooral met een 'vintage' uitstraling (vooral soul, jazz en hip hop).
Siebrands vriendin Ursula - uit Australië, erg aardige vrouw - maakte van ons een plaatje achter de bar.
Daarna met de benenwagen naar het concertgebouw. Wederom wat gedwaald door de bijzondere stad die Amsterdam altijd blijft en waar de vrije geest van de jaren zeventig nog steeds voelbaar is. Na een uurtje kwam ik bij het Museumplein.
Nog was het vroeg, het liep tegen zessen dus besloot ik bij een of ander 'tentje' in de buurt een lichte avondmaaltijd te scoren. Dat is gelukt, na enig zoeken kwam ik bij onderstaande uitspanning terecht. Het buitenterras zat stampensvol - niet zo gek, het was prachtig zonnig weer - dus heb ik binnen een plaatsje gezocht. Eerst een glas witte wijn en vervolgens een tonijn(maaltijd)salade besteld.
Vriendelijk personeel en de tonijnsalade was geweldig, je kreeg er ook een garnituur van vers brood en olijven met aöli bij. Prima prijs-kwaliteitsverhouding.
Voor het gebouw van het concertgebouw had zich al rond half zeven een aanzienlijke groep mensen verzameld. Zo op het oog meest 50 plussers, waarvan een aantal in King Crimson t-shirts gehuld, maar er liepen ook jongeren tussen, meest 'stelletjes'.
Na binnenkomst in de grote zaal - het was nog steeds vroeg, kwart over zeven - werd het publiek tot aan de start van het concert vergast met muziek dat deed denken aan het gebeier van carillons. Het leek wel een soort ode aan de klokkenluiders in onze samenleving, maar dat is uiteraard een strikt persoonlijk fantasietje.
Om een paar minuten over acht - iets te laat, wat niets is voor de uiterst streng-gedisciplineerde leider Robert Fripp - betraden de acht heren van King Crimson het podium via de zijkant van de zaal. Zoals altijd gekleed in driedelig zwart pak, als de leden van een klassiek orkest.
Er werd meteen zowel subtiel als stevig ingezet met 'Larks' Tongues in Aspic I'. Dat ging over in deel II en Moonchild. Bijzonder was dat voor het derde nummer is gekozen voor de uitvoering van dè ultieme klassieker van King Crimson, 'In the Court of The Crimson King'. Altijd mooi natuurlijk.
Het stevige werk domineerde naar mijn gevoel deze avond, de band speelde het dak er af. Zoals we wel van KC gewend zijn. Voor mij waren Epitath, Indiscipline, Easy Money en uiteraard - als toegift gespeeld - het fraaie 'Starless' de hoogtepunten van het concert.
Geen enkel puntje kritiek? Nee, of het zou moeten zijn dat ik het geluid vooral in de wat heftiger nummers wat scherper en 'massaler' vond klinken dan twee jaar terug in Vredenburgh. Daardoor leek de zang een enkele keer wat te 'verdrinken', maar echt storend was dit nu ook weer niet.
Er mochten geen filmpjes of geluidsopnamen worden gemaakt tijdens het concert, wel mocht men vooraf de opstelling - met die interessante drie drumkits op een rij - en na afloop, wanneer er niet meer werd gemusiceerd - mochten foto's worden gemaakt van de band. Waarbij de leden onderling, met name Tony Levine en Robert Fripp, ook foto's van het publiek en elkaar maakten.
Anderhalf uur muziek voor de pauze - die voor alle duidelijkheid werd omschreven als beginnend aan het eind van de eerste set en eindigend bij het begin van de tweede set - en langer dan een uur muziek na de pauze: het publiek kreeg waar voor zijn geld. King Crimson was weer helemaal top!
Woensdagavond was er weer een mooie looptraining, ditmaal geleid door Odette. Dit doet zij rustig en vriendelijk, bijna onopvallend maar met vaste hand. Na een korte warming up en wat loopscholing gingen we de duinen in voor een duurloopje met als 'hart' twee series van 6-4-2 minuten in 10km wedstrijdtempo. Seriepauze 10 minuten, herstel tussen de tempo's twee minuten.
Bijna alle groep 5 leden die het afgelopen weekend de zware cross-triathlon in Gasselte/Gieten hebben volbracht, waren ook nu weer aanwezig. Maar ook de 'Kadelopers'.
Knap, maar hoe meer je loopt hoe meer je gaat lopen, dat is mijn ervaring na 50 jaar hardlopen. Totdat een verkoudheid, blessure of andere omstandigheden je nopen gas terug te nemen of zelfs (al dan niet tijdelijk) te stoppen. Waarna je de draad welgemoed opneemt. Van dat triathlon-groepje deed Berry het nog het meest 'rustig aan', maar Ton liep al snel voor 'de troepen' uit. Overigens niet ver achter hem gevolgd door de oudste maar niettemin op één na snelste van onze groep, Peter (73 jaar!).
Toch was het niet het meest ideale parcours voor versnellingen: veel stijging onderweg - vooral het stuk door de duinen vanaf het veldje bij de De Savornin Lohmanlaan tot aan Kijkduin - en terug door het Westduinpark tot aan Duindorp - waren pittig.
De vorige keer schijn ik mijzelf enigszins (onbedoeld) te hebben 'opgeblazen' door tijdens de eerste serie te hard te gaan (liep redelijk vooraan), waardoor ik het op het laatst moeilijk kreeg. En dat droeg bij aan het 'afhaken' bij de laatste versnelling van die serie.
Ditmaal ging ik verstandiger te werk door helemaal achteraan te blijven lopen, wat uiteindelijk wel resulteerde in een snellere tweede serie. Ook al moest ik bij de tweede zes minuten even stoppen omdat ik in mijn enkel werd gestoken door een daas (of zoiets). Achteraf viel het mee, een beetje rode huid, dat was alles. De laatste vier minuten gingen zelfs behoorlijk snel. Dus het 'rustâhg!' beginnen wierp wel zijn vruchten af.
Een paar dagen Drenthe achter de rug. Het waren mooie dagen, zeker waar het weer betreft. Op twee ochtenden ook weer een stuk door de fraaie omgeving hardgelopen, en beide keren ben ik geen mens tegengekomen. De eerste dag een uur, de tweede dag drie kwartier.
Beide keren heerlijk gelopen maar nee, is het niet zo spannend om te vermelden als het triathlon-avontuur dat een aantal trainingsgroepsgenoten terzelfdertijd (zondag) heeft doorstaan in Gasselte, op enkele steenworpen afstand van waar ik verbleef. Op mijn telefoon zag ik dat Ton Methorst in de buurt was. Toch heb ik weinig tot niets meegekregen van dat evenement, omdat ik op dat moment in de trein van Den Haag naar Gieten zat. Naderhand las ik de berichten op Facebook dat Ton, Sanny Karin, Berry en Sandra zich in 't Nye Hemelrieck (waar ik ook heel wat afgelopen heb in het verleden) en omgeving kranig hebben geweerd.
Toch was het doel van mijn/ons verblijf in Drenthe niet om te recreëren, maar om afscheid te nemen van mijn schoonmoeder die vorige week op ruim 94-jarige leeftijd overleed.
Wij verbleven als altijd bij mijn zwager en schoonzus, in het huis waar schoonmoeder de laatste anderhalf jaar inwoonde en mantelzorg kreeg.
De uitvaart, waarbij mijn zwager en ik op verzoek mochten spreken, was kleinschalig en goedverzorgd. Mooie locatie ook, De Boskamp. En zoals zo vaak het geval is bij een begrafenis of crematie, werd het na afloop tijdens de koffie met cake 'een soort van' gezellig. Naast familie waren buren en twee buurmeisjes van lang geleden gekomen. Zij gingen naderhand ook even mee naar huis waar verder werd nagepraat.
Wij zijn zelf nog een dagje extra gebleven. 's Avonds met zwager, schoonzus en hun jongste zoon nog gegeten in Het Zwanemeer dat gerund wordt door een ouder echtpaar.
De maaltijden werden bereid door de vriendelijke man die niet alleen de bestelling opnam maar ook zelf kookte. Daar bleek niets op aan te merken. Ondanks de wat gezellig-oubollige entourage van het restaurant (waar ik niets op tegen heb, integendeel), was het eten prima. Mijn zeebaarsfilet was in elk geval top.
Terwijl vandaag menig loopmaatje er de kadekantjes van af liep, had ik andere verplichtingen (want al eerder toegezegd).
Het groepje wandelaars dat elke eerste zaterdag van de maand de benen strekt in een of ander mooi gebied, had zich ditmaal de Kennemerduinen tot doel gesteld. Of liever gezegd, ik had de wandeling uitgekozen, dat doen we namelijk om toerbeurt.
Op station Overveen was het verzamelpunt. Daar dronken we eerst koffie, waarna we via een kilometer straatweg naar het bezoekerscentrum bij Koevlak liepen. Het plan was om vanaf daar de zogeheten 'blauwe route' te volgen die in elk geval naar Het Vogelmeer leidde. Dat wordt goed aangegeven onderweg, maar toch voor alle zekerheid maar een kaart (plattegrond) gekocht.
Verder kan ik deze tekst beperken tot hier, want de plaatjes zeggen - denk ik - voldoende. Ronduit een schitterende wandeling! Wel met de nodige klimmetjes onderweg, we liepen bijna uitsluitend over halfverharde paden en grote stukken zacht duinzand.
