Dagtripje Utrecht

Woensdagavond was er weer een heerlijke training. Het was geen mega-zware training, een kort duurloopje maar wel een met 'minuten-tempo's. Om precies te zijn: één serie van 5 x 30 seconden, één serie met achtereenvolgens  één minuut, anderhalve minuut, twee minuten, anderhalve minuut en één minuut. Daarna een herhaling van het eerste 'blok' Kortom: een aangepaste pyramidetraining. De aanpassing zat 'm in de zwaarte van het programma: omdat veel Groep 5 leden hadden deelgenomen aan de halve marathon van Leiden, had trainer Wim enige consideratie met ons. Dus niet driemaal het middenstuk van 1, 1,5, 2, 1,5 en 1, maar een gevarieerde vorm met een kortere eerste en derde blok.

Het ging best lekker vanavond. We liepen eerst via de Machiel Vrijenhoek naar Meer en Bosch, waar we wat korte versnellinkjes liepen, daarna in de omgeving van Ockenburgh en weer terug via de duinen bij Kijkduin naar het thuishonk aan de Laan van Poot. Omdat ik - overigens met Ilse en Hans - vrijdag meedoe aan de Omloop van Ter Heijde (5 km) heb ik niet aan de laatste serie (vijf versnellingen van 30 seconden) meegedaan. Vandaag geen sportieve activiteiten, een beetje tekenen, computeren, op mijn gitaar tokkelen en muziek luisteren, kortom even ontspannen.

Overdag was ik in Utrecht, waar ik met 'museumvriendin' Karin had afgesproken. We zouden naar de Hortus Botanicus van Leiden gaan en als er tijd over was, naar het Centraal Museum.

Die Hortus was aan de Lange Nieuwstraat en grenst aan de Universiteit. Voornaamste reden van ons bezoek was de Vlindertuin. Deze bleek echter niet in deze Hortus te zijn maar deel uit te maken van de Botanische Tuinen aan de Bolognalaan: volgens de dame aan de kassa bestond hierover vaak verwarring.

 

Maar goed, we waren hier nu toch en op een steenworp afstand van het Centraal Museum, dus toch maar even kijken. De toegang was toch gratis met de museumjaarkaart.

 

 

 

Deze Oude Hortus viel overigens niet tegen: minder groot dat die in Leiden en Amsterdam, maar wel de oudste en heel mooi aangelegd met kronkelpaadjes en mooie vijvers. Veel bijzondere planten en bomen, waaronder een van de oudste Ginkgo Biloba’s ter wereld. Deze is maar liefst 250 jaar oud. Wel jammer dat het somber weer was, met een zonnetje komt de bloemenpracht beter tot zijn recht.

Aansluitend naar het Centraal Museum gegaan, enkele tientallen meters verderop aan het Nicolaaskerkhof. Het was erg rustig daar. In het moderne museumcafé eerst nog wat geconsumeerd.

 

 

Vervolgens veel trappen opgeklommen en weer afgedaald.  Heel uiteenlopende kunst gezien, van klassiek tot modern: Karel Appel, Marlene Dumas, Iris van Herpen, Rietveld en natuurlijk het Nijntjemuseum van Dick Bruna. We hebben niet alles gezien en wat er was nogal vluchtig bekeken, maar dat komt ook omdat we dit museum kort geleden - een jaar? een half jaar? - nog bezochten. Bovendien waren we net iets meer gefocusd op de Hortus. Die vlindertuin in de Botanische Tuinen aan de Bolognalaan was trouwens nog niet open, pas half juni, dus daar zijn wij niet meer heengegaan.

Nog redelijk vroeg gingen we ieder ons weegs, om kwart over vijf was ik thuis. Even zitten, tv kijken en sporttas inpakken. De steeds terugkerende voorbereiding op de training waar dit blogje mee begonnen is.

MAANdag aan de zonnige kant

Door scha en schande wijzer geworden, of in ieder geval ervarener, heb ik gisteren volop genoten van de zon. In ons landje moet je het er meteen van nemen, het weer kan morgen alweer omslaan. Voor de zon hoefde ik niet eens de deur uit: onze tuin, waar momenteel veel in bloei staat, voldeed prima. Dit temeer omdat je daar beschutting hebt tegen de wind die wel iets minder hard blies dan op voorgaande dagen. Wel heb ik in de vroege ochtend nog een wandeling door de duinen gemaakt, rond zes uur is het daar heerlijk stil, het enige dat je hoort zijn de vogels.

 

Je zag daar zelfs de maan nog schijnen, wat fletsjes weliswaar omdat de zon al een tijdje wakker was en zich op deze dag van zijn beste kant zou laten zien.

 

 

 

 

 

 

De rest van de dag is er veel in de tuin gebivakkeerd met een goed boek. Te lang achter elkaar zonnen is ook niet goed dus tussendoor ook nog wat andere dingen gedaan, boodschappen en ook nog even naar de stad gefietst om iets op te halen bij de kleermaker eh... Tailor heet dat tegenwoordig in goed Nederlands, daarna een rondje om de Koekamp en dan naar huis.

's Avonds naar de club, niet om te trainen - die ging trouwens wel door - maar voor een instructievergadering. Aanstaande zondag 2 juni is er namelijk een groot atletiekevenement aan de Laan van Poot, het NK Teams, tussen 11.00 uur en 17.00 uur.  Aanvankelijk stond ik ingedeeld als parkeerwachter, maar inmiddels is besloten dat ik iemand ga vervangen die het materiaal naar en van de locaties waar de technische nummers worden uitgevoerd zal vervoeren. Met een kruiwagen. Die had ik eigenlijk veel eerder moeten hebben maar daar hebben we het nu niet over ;-)...

 

Misschien wel aardig om iets over dit NK mee te delen. Op onze website staat dat er tijdens deze wedstrijden de acht beste mannen- en vrouwenteams van Nederland strijden om het Nederlands Kampioenschap voor clubteams. Kom kijken!

 

De vrouwen EN mannen van Phanos uit Amsterdam verdedigen hun titel. Ook GAC, Rotterdam Atletiek en Prins Hendrik zullen met een vrouwen- en een mannenteam vertegenwoordigd zijn.
Bij de vrouwen nemen verder deel AAC, AV Sprint, AV Unitas en Groningen Atletiek.
Aan het kampioenschap bij de mannen wordt ook deelgenomen door AV Lycurgus, ARV Ilion, AV '34 en Haag Atletiek. De kampioenschappen betreffen een breed scala aan atletiekdisciplines. Van100 meter tot 5000 meter op de baan en van kogelstoten tot hinkstapspringen

De organisatie is in handen van onze vereniging, Haag Atletiek. Het zal meteen één van de hoogtepunten in dit jubileumjaar worden. Want, het is al meer vermeld: Haag Atletiek bestond op 24 januari 2013 precies 100 jaar.

De Leidensweg die toch gezellig was

Vandaag was weer het jaarlijkse loopspektakel in Leiden, met de afstanden 10 kilometer, de halve marathon en de hele marathon. Onze Groep 5 had de halve marathon als 'target' gekozen om een goede tijd neer te kunnen zetten. En voorzover dat niet het doel was, dan toch te genieten van de gezellige sfeer van onze sleutelstad, zeker op zo'n dag als vandaag, met muziek, terrasjes aan het water en mooi weer.

Helaas was van dat laatste dit jaar geen sprake, integendeel : het weer was pietenpruim. Weliswaar geen regen, en later op de dag verscheen er zelfs een bleek zonnetje, maar het was allemachtig koud en er stond een stevige, ijzige wind vanuit het noordwesten. Dus geen volle terrasjes in de buitenlucht. Wat niet wegneemt dat het drukker dan ooit was: ruim 91.000 mensen zijn komen opdraven, hetzij als loper (11.400), hetzij als publiek.

Vanmorgen vroeg (om kwart voor zeven) ging ik op weg met een volbepakte sporttas richting Nieuwendamlaan, waar de tram ons naar het centraal station bracht. Ik schrijf 'ons' want in die tram zat Arne Dutour Geerling al, met wie ik zou opreizen. Op het station aangekomen, was Jan Groeneveld ook al aanwezig. Gedrieën stapten we in de gereedstaande trein. De koninklijke oranje trein, die speciaal voor ons gereserveerd was door de NS ;-).


Arne en Jan stapten dezelfde tijd in de trein en zouden later in nagenoeg dezelfde tijd (1:41'en 1:40') finishen

De andere Groep 5'ers hadden met elkaar afgesproken om gezamenlijk - op de fiets - naar het station te gaan, zij zouden later arriveren. Wij wilden wat eerder naar Leiden om ons mentaal en fysiek voor te bereiden. Dus liepen we richting kerk. 'Spartaanse' Karin van G. liep met ons op, zij zou de marathon gaan lopen. Moedig!

In de kleedruimte die in de kerk was ingericht kleedden wij ons om, de tassen konden we bij de familie Wierenga van De Hardloopwinkel kwijt. Zoon Marcel is eigenaar van die winkel in Leiden, met vader Jan rijden Jan G. en ik regelmatig op naar Delft voor een loopje.

Ook kwamen we de roemruchte blog-keien Richard van der Klis, Ronald Meijer en Ruud Verhoef tegen. Wegens de vele activiteiten rond het jubileumjaar en de neiging een beetje in de buurt te lopen zie ik ze niet zo vaak meer, maar uiteraard moet er wel altijd een fotootje gemaakt worden, dat hoort er bij. De heren gingen de marathon lopen.

 

Jan en ik gingen een beetje inlopen, richting start. Meteen even naar het toilet wat hier beter ging dan bij de kerk, daar stonden lange, lange rijen lopers te wachten voor de rij dixies op het plein.

Naderhand ging Jan naar het wedstrijdvak en ik naar het recreantengedeelte. Het was kwart over één, dus nog een kwartier wachten totdat de meute van start ging. Ik stond samen met clubgenote en ex-redactielid Lydia Verkerk in het startvak.

Wat ging het worden vandaag? Na 1:49' in 2011 en 1:54' vorig jaar, was een tijd van ruim onder de twee uur een reële verwachting. Ik ging vrij rustig van start met het doel in een lekker ritme te komen dat ik ruim 21 km lang makkelijk zou kunnen volhouden. De eerste acht kilometers gingen goed, maar er kwamen lange stukken door de polder waarbij je de wind pal tegen had. Prompt kreeg ik kramp in mijn buik - dat heb ik wel meer bij langdurige zware loopinspanning - waardoor mijn tempo drastisch verlaagde, de een na de ander passeerde mij. De race moest ik tot twee keer toe onderbreken voor een sanitaire stop, dat heeft mij al met al, inclusief het vertraagde lopen, zeker vijf minuten gekost. Maar toch onverdroten doorgebikkeld, er is amper een andere keus.

De laatste kilometers kwam groepsgenoot Ton van der Pol langszij, ik probeerde een tijdje in zijn kielzog te blijven maar had kennelijk toch teveel energie verspild. Ik moest hem laten gaan en ging weer op de automatische piloot. Vooral de laatste twee kilometers waren voor mij mega-zwaar (misschien toch te weinig lange duurlopen?), en toen ik eindelijk over de finish kwam had ik volgens de tijdklok 2 uur en 4 minuten gelopen. Naderhand bleek dat ik netto 2 uur en één seconde had gelopen, een nogal hilarische uitslag. Geen goede tijd maar ja, toch weer een halve marathon gelopen.

 

 

Na afloop zijn wij met Groep 5 gaan eten bij de Werff, een café-restaurant op weg naar het station. Uiteraard is er veel nagepraat over de race. De meesten hadden heel goed gelopen. De tijden varieerden van 1:36' (Patrick en Ilse) tot 1:56' (Ton). Ellis en Ilse hadden zelfs een PR gelopen!

Bieren en Sjoppen

Gisteravond was het Nederlands Bierproeffestival aan het Spui in Den Haag. Ik had daar afgesproken met een paar vrienden van HAAG. Normaliter (in dit verband een passend woord) gaan we altijd in februari naar het Winterbierfestival in Gouda, ditmaal dus in de eigen residentie.

 

Op het Spuiplein stond een mega-grote tent, gedeeltelijk overdekt. Met het voor mei-begrippen bedroevend slechte weer was het niet verwonderlijk dat het vooral onder die overdekte delen flink druk was. Maar de sfeer was gemoedelijk en het bier was weer best. Uiteindelijk bleek onze groep niet zo groot als aanvankelijk verwacht: Marjolein (die het initiatief had genomen), Hans D., Paul V. en Frank I., maar we zagen meer bekenden waaronder Pierre en Angelo.

Na inleveren van het uitgeprinte ticket kreeg je een glas, polsbandje en drie munten - waarmee je recht had op drie biertjes - en een zogeheten goodiebag met reclamemateriaal en kortingsbonnen op bier.

 

Zelf dronk ik deze avond een Ramses bier (variant: Willem Bever), een Broeder Everardus van de Muifelbrouwerij, een Scheveningse Tripel van Het Brouwcafé, een Uitgeester duiveltje van de Noord/Hollandse Brouwerij en een La Trappe. Best wel veel, nu ik het zo opschrijf  (of inklop) temeer omdat wij - d.w.z. Paul en ik - nog door Hans werden uitgenodigd om bij hem thuis een afzakkertje te nemen. Dat werden twee prima witte wijntjes die we onder het genot van crackertjes met salami, goede muziek en een goed gesprek naar binnen nipten.

Toen ik even later buiten stond en naar de tramtunnel liep ging dat prima, maar wel had ik het gevoel dat er niet meer drank genuttigd had moeten worden. Hooguit bietensap, maar dat verhoudt zich niet zo goed met alcohol denk ik...

Sjoppen- deel 2

De volgende dag (vandaag dus) ging ik andermaal shoppen met de dames. Ditmaal voor de schoenen voor bij mijn pak. Eerst bij de Haagse Tailor het hemd opgehaald dat we hebben laten tailleren, daarna diverse schoenenzaken afgestruind. Bij Van Dalen slaagden we uiteindelijk, nadat ik daar zo'n zeven paar schoenen had gepast. Meteen een bijpassende broekriem gekocht, en nadat we bij Juliana's wat hadden gedronken, gingen wij andermaal naar Hugo Boss: weer helemaal in het pak mèt de schoenen aan om mijn broekspijpen af te spelden. Die moeten wat worden ingenomen.

 

Inmiddels is via Facebook al bekend waartoe al dit shop-gedoe allemaal dient. Het antwoord zit 'm in bovenstaande foto. Deze stropdas kreeg ik gisteren van mijn dochter. Het was best even een ontroerend moment en uiteraard heb ik haar mijn ja-woord gegeven. Als getuige dan! Het èchte ja-woord zal iemand anders haar over een paar maanden moeten geven...

Sjoppen

Het is niet iets dat ik dagelijks doe, ik kan ook niet beweren dat het een hobby van mij is maar ècht een hekel heb ik er ook niet aan: shoppen. Of winkelen, voor de taalpuristen onder ons.

Gisteren hebben we de schade van maanden ingehaald: de hele dag waren wij in de stad, winkel in, winkel uit. Met onze dochter. Wij weten allemaal hoe het weer was, ideaal 'sjopweer' dus.
Aanleiding was een pak voor mij. Nu heb ik wel een aantal pakken hangen maar die draag ik sporadisch, zeker nu ik met pensioen ben. Maar binnenkort is er een bijzondere gelegenheid waarbij ik beslist een (zomer)pak moet dragen in een andere kleur dan zwart (mijn favoriete 'kleur' als het op pakken aankomt).

 

We gingen niet over één nacht ijs. We gingen kijken bij onder andere De Bijenkorf (daar kwamen we tot drie keer toe terug), Peek en Cloppenburg, Hugo Boss, Oger Fashion, Credo, Eduard Pelger, Suit Supply, C&A en Zara. En uiteraard hier en daar wat aanpassen, meestal alleen het jasje en als dat beviel het hele pak. Armani, Zeghna, Strellson, Tommy Hilfiger, Hugo Boss, ik heb pakken of jasjes van al die merken aan mijn lijf gehad gisteren. Er zaten verbazingwekkend dure en verbazingwekkend goedkope pakken bij. Uiteraard alle waar naar zijn geld, maar het is niet per definitie zo dat een duur pak geweldig zit, strak gesneden is of een fantastische uitstraling heeft. Zeker niet! Soms ronduit oubollig, al zal de stof van uitstekende kwaliteit zijn. Sommige goedkope pakken daarentegen (zoals bij Zara) zagen er flitsend uit, slanke moderne snit, maar de duurzaamheid zal tegenvallen. Ik heb bij Zara nog wel 'als extra' een vrolijk zomerhemd gekocht.

Uiteindelijk geslaagd! Het werd een slankgesneden grijs pak van Hugo Boss. Klinkt een beetje saai, grijs, maar je hebt wel vijftig tinten grijs en deze beviel ons wel. Daarna nog even op zoek gegaan naar een bijpassend overhemd in de juiste kleur, die vonden we uiteindelijk bij Zara. Ben wel blij dat de conditie goed is want in totaal zijn wij zeven uur lang in de stad geweest en zijn niet door onze hoeven gezakt...

Straffe trainingen in Paradies: Hoffnung en als generale voor 'Leiden'

En weer is een pittige training afgewerkt afgelopen woensdag. In totaal is er 90 minuten gelopen door de duinen, de kern ervan bestond uit twee series van 2-4-4-2 minuten, tussen de tempo's twee minuten rust en 10 minuten rust tussen de series.

De tempo's gingen inderdaad in een mega-snel tempo. Zelf bleef ik met Ton en Dick in de achterhoede, we konden het hoge tempo niet volgen en wilden ons ook niet 'opblazen' in een poging daartoe. Toch hebben we met z'n allen de training netjes afgewerkt.

Paradies: Hoffnung

Over straffe trainingen gesproken: een paar uur daarvoor zag ik in het Filmhuis Den Haag een bijzondere film, in feite eentje die past in een drieluik, al kun je de drie films ook los van elkaar zien. Zelf heb ik er, inclusief de film van gisteren, twee van gezien: eerder was dat Paradijs: geloof (Paradies: Glaube) en nu Paradies: Hoffnung. De film die daaraan weer vooraf ging heet Paradies: Love. Inderdaad: Geloof, Hoop en Liefde. Regie: Ulrich Seidl.

 

Héél kort door de bocht kun je zeggen dat de rode draad in deze drie films is: het menselijk onvermogen om bepaalde doelen te bereiken, ondanks alle pogingen daartoe.
In Paradies: Hoffnung zien we hoe een groep zwaarlijvige pubers pogingen doet om in een zogeheten dieetkamp wat kilootjes te verliezen.  De kinderen verblijven in een nogal troosteloos, kaal gebouw dat van elke franje is ontdaan, met leiders die van meet af aan hameren op discipline als noodzakelijke deugd om iets te bereiken in het leven. Dus worden er overdag veel lichamelijke oefeningen gedaan: lopen, wandelen, gymnastiek en zwemmen. 's Avonds maken de meiden en jongens het zelf maar een beetje gezellig op hun kamers met stapelbedden.

Naarmate de film vordert zie je de kinderen nauwelijks of niet afvallen, alle noeste pogingen daartoe ten spijt, maar het afvallen is niet de essentie van het verhaal. Centrale rol speelt de dertienjarige Melanie, een kind van gescheiden ouders. Haar tante Anna Maria heeft haar naar het dieetkamp gebracht om af te vallen, terwijl Melanies moeder in Kenia op zoek is naar de liefde (het thema in de eerste film van Seidl, Paradies: Liebe). In dit kale kuuroord raakt Melanie al snel bevriend met Verena, een meisje dat naar eigen zeggen al meer ervaring heeft met de jongens. Later in de film maakt ze met haar nog een heel avontuur mee in een plaatselijke discotheek.

Wat de film vooral een zekere spanning geeft is de opbloeiende liefde van Melanie voor een veel oudere man, de dokter van het internaat. Het grappige is dat je, al kijkende naar hoe die relatie zich ontwikkelt - niet dus - geconfronteerd wordt met je eigen verwachtingen en (voor)oordelen. Ik merkte heel sterk hoe sterk mijn gevoel en oordeel over dit soort zaken in de loop der tijd is veranderd, gevormd door algemeen geldende en aanvaarde normen en waarden. Vooral speelt daarbij de periodiek opspelende discussie over (al dan niet ongewenste) intimiteiten, zeker als sprake is van ongelijkheid in machtsverhoudingen.

 

Zo zat ik met samengeknepen billen te kijken naar het bijna flirterige gedrag van de circa vijftigjarige arts wanneer Melanie net als de andere kinderen routinematig wordt onderzocht: dit kan niet man, gaat dit wel goed? Maar eigenlijk gebeurt er niets, gewoon een blik die ook bedoelt kan zijn om het meisje op haar gemak te stellen. Een impliciete veroordeling dus die ik in de vrije jaren zeventig niet zou hebben gehad.

Ook verderop in de film zijn er situaties waarbij het uit de klauw dreigt te lopen, want de dokter wordt flink gestalkd door Melanie, maar de man realiseert zich duidelijk hoe de leeftijds- en machtsverhoudingen liggen en weet zich uiteindelijk toch te beheersen. Dat is althans mijn interpretatie van zijn relatieve afstandelijkheid. Dit tot verdriet van Melanie, alle 'Hoffnung' dat er een relatie kan ontstaan wordt de bodem ingeslagen. Ook hier weer een 'hopeloze' situatie waarbij het onmogelijk is om tot iets moois te komen.

 

Ik vond het een goede film met heel minimalistisch-naturel maar zeer goed acteerwerk van vooral Melanie Lenz, Joseph Lorenz en Verena Lehbauer. De eigen namen van de acteurs zijn dus ook in de film gebruikt.

RIP Ray Manzarek

Als er één band uit de jaren zestig welhaast mythische proporties heeft aangenomen, zijn dat wel The Doors. En dan vooral de zanger, Jim Morrison, die op 27-jarige leeftijd dood werd aangetroffen in Parijs, liggend in de badkuip, en wiens graf op Père Lachaise sindsdien - en nog steeds - drukbezocht wordt, ook door jongeren.

 

Gisteren is de toetsenist van The Doors, Ray Manzarek, overleden. Hij is 74 jaar geworden. Hij was al langere tijd ziek. Manzarek heeft zeer bijgedragen aan het karakteristieke geluid van de band, die gedreven orgelriedeltjes, vooral het intro van hun superhit 'Light My Fire' is legendarisch. Dit komt op onderstaand filmpje goed tot uiting.


In die lang vervlogen sixties was hij al vrij oud voor een rockartiest, als je hem zo zou willen noemen tenminste. Na de dood van Morrison is hij altijd met onder andere Robbie Krieger blijven optreden als The Doors.

Over de groep, waar van de originele bandleden nu dus alleen Krieger nog in leven is, las ik op de Facebookpagina van Manzarek de volgende treffende passage:

“No band in the history of rock has come to define a time and place with such exactitude as The Doors. There was no precedent for their music, a powerful alchemy that drew from Beat poets, Chicago Southside Blues, the modal jazz of Miles Da...vis and John Coltrane, and the narcotic sustain of the Indian raga. On paper, it sounded like a grad student’s febrile thesis—all left brain and pretentious. In concert, it detonated like a cluster bomb; the mojo rising in direct proportion to the music’s dynamic (i.e., sexual) release. The year 1967 is unimaginable without ‘Light My Fire.’” –

 

Harvey Kubernik, Canyon of Dreams, 2009

Pinksterweekend in de duinen

Wat een heerlijke training vanmorgen. En wat een fantastisch trainingsweer: na de felle koude noordenwind van gisteren was het nu nagenoeg windstil. Toegegeven, zomers is het nog steeds niet en de komende week staat ons veel kou, wind en nattigheid te wachten, maar om te lopen waren de weersomstandigheden perfect.

Officieel was er vanmorgen geen training: het is immers Tweede Pinksterdag. Toch waren er aardig wat lopers die het clubhuis hebben weten te vinden, en onze groep vormde daarop geen uitzondering.
Niet dat de groep zo groot was: Eveline, Yvette, Ilse en Ellis, Dick, Patrick en ikzelf. Onder Ilses leiding gingen we een duurloopje doen: niet al te lang, een uur (dat werd 80 minuten bruto) omdat komend weekend de halve marathon van Leiden moet worden gelopen.

 

We gingen de duinen in en liepen tot aan Duindorp, daarna gingen we met de bekende scherpe bocht  linksaf naar boven, weer de duinen in. Zo ging het een tijdje duintje op duintje af totdat we ergens het strand opgingen. Daar liepen we rechtsaf naar het havenhoofd, bij de voormalige Norfolkline. Ik liep de hele tijd met Patrick op, het zand was zacht dus niet makkelijk te belopen, maar het ging goed. Bij het havenhoofd aangekomen mochten we daaroverheen een stuk versnellen tot aan het eind, vervolgens weer terug.

Daarna liepen we terug naar Duindorp en wederom gingen we de duinen in. Het was een behoorlijk geaccidenteerd parcours, maar hoewel ik geen klimmer ben, ging het ditmaal best. Zo renden we door tot zo'n driehonderd meter voor Kijkduin en liepen terug over het duinpad met fiets- en wandelgedeelte naar de Laan van Poot. Omdat ik ook al naar de club was komen lopen haakte ik bij het veld van de Savornin Lohmanlaan af en liep naar huis.

 

Meijendel

Gisteren hebben wij nog een pittig fietstochtje gemaakt: vanaf de Haagse Vruchtenbuurt via het Statenkwartier en het Belgisch Park de duinen in bij de Pompstationweg en dan door tot even voorbij afslag Meijendel. Daar gingen we de heuvel op vanwaar je een mooi uitzicht over de duinen hebt.

Vervolgens vanaf dat uitkijkpunt naar beneden en een korte wandeling gemaakt door de duinen en een stukje over het strand. Toen weer dezelfde weg terug, al met al zal het zo'n vier kilometer lopen (wel overwegend door mul zand) zijn geweest.

 

Teruggefietst en in Boerderij Meijendel wat gedronken. Het terras zat vol mensen dus gingen we eerst een kijkje nemen in het bezoekerscentrum, met uiteraard veel informatie over de natuur in Meijendel en directe omgeving.

 

Terug bij het terras bleek dat nog onverminderd vol te zijn. Uiteindelijk bleek de enige plek die nog vrij was binnen te zijn, bij de open haard in het midden van de boerderij.

 

Na ons drankje dat na een half uur kwam, fietsten wij terug naar huis, niet via dezelfde route maar via de Waalsdorpervlakte. Best een leuke route die heel wat duingebied doorkruist.

Coopertest The Movie

In de Top 10!!!

And now something completely different..... Nog wat bewegende beelden van de Coopertest!



 

Atletiek-instuif en Coopertest

De herfstachtige koude vrijdag stond ten dele in het teken van de sport: 's ochtends nog eventjes het krachthonk bezocht maar wat ik daar deed mocht geen naam hebben, ik wilde mij sparen voor de Coopertest. Die werd zaterdag gehouden.

 

 

Op vrijdagavond was er een atletiek-instuif aan de Laan van Poot waarvoor verenigingen konden inschrijven. Veel atletiekonderdelen kwamen aan bod: loopnummers waaronder de steeple chase en technische nummers zoals ver- en hoogspringen. Echter viel dit evenement bijna in het water, vooral rond 18:00 uur. De regen kwam - in ieder geval in Den Haag - met bakken uit de hemel. En koud dat het was! Zeker voor mei-begrippen. Nadat de ergste regen voorbij was, ging ik wel even kijken, vooral om de jury bezig te zien. Wij proberen als vereniging meer juryleden te krijgen. Er is een goede kern van ervaren en zeer betrokken juryleden die deze bezigheid al jaren achtereen verricht, maar het jurycorps moet zo langzamerhand wel worden aangevuld. Dit ook omdat volgens de regels verenigingen bij evenementen een minimum aantal juryleden moeten afvaardigen, lukt dat niet dan gaat de wedstrijd niet door.

 

 

Behalve kijken naar de jury, heb ik ook foto's gemaakt maar veel daarvan zijn mislukt, dat wil zeggen teveel bewogen. Maar ik zag ook foto's van iemand anders op onze site en die hadden hetzelfde euvel. Nou ja, beter iets dan niets. Ook werd mij opgedragen om samen met Michel en Wim hordenblokken voor de Steeple Chase te verplaatsen. Zeer zware blokken, niet zo goed voor de rug maar ik ben er niet doorheen gegaan.

Coopertest

Zaterdag was de Coopertest. De eerste groep ging om 10:00 uur van start, en zo ging dat door, tot 13:40 uur. De uitslagen staan nog niet online. Wel kan ik melden dat ik de langzaamste van onze groep was met 2540 meter, maar voor mijn leeftijd is dat prima en ik heb er zelfs aardig wat punten mee gescoord (vanwege 'de Methusalem-factor'). In ieder geval heb ik lekker gelopen, in één prettig aanvoelend, strak tempo.

 

 

 

Een van onze groepsleden, Hans Uyterhout, had snel na de loop het volgende verslag over 'onze' Groep 5 gemaakt. Wat er in staat is voor de buitenstaander wellicht abacadabra, maar het komt er op neer dat 'wij' (Hartmannen vijf team 2), zeker binnen onze trainingsgroep, relatief goed hebben gescoord.

"Het was een bijzondere training vandaag: een Coopertest in het kader van het HAAG100 festijn.

Met een bijzondere uitslag ook.

Want door een puike prestatie is het Hartmannen vijf team 2 maar liefst 12 punten (officieus) ingelopen op het Hartmannen vijf team 1, als ik het goed heb 265 om 253 punten, maar houd mij ten goede.

Jos zette in de vroege ochtend meteen de toon door een uitstekende 2.870 meter te lopen, naar later bleek het verst van zijn team. Dit boezemde zoveel angst in dat één van de Hartmannen uit het andere team zich terugtrok. De genadestoot werd 2 uur na Jos uitgedeeld door Dick en Hans. Met name Dick overtrof zichzelf en alle verwachtingen door een fraaie 2.628 meter neer te zetten. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij de gehele race perfect werd gegangmaakt door concurrent Ton. Dick heeft hem hiervoor nog royaal bedankt door de eindsprint voor Ton aan te trekken die hierdoor uitkwam op 2.635 meter. Fred liep een niet onverdienstelijke 2.540 meter die, rekeninghoudend met de tabel, resulteerde in een fraaie puntenscore. Een score die, als Fred's huidige leeftijd in aanmerking zou worden genomen, zelfs nog 5 punten hoger zou zijn. Patrick liet, zoals verwacht, iedereen van ons zijn achterste zien. Maar dat niet alleen, met zijn 3.057 meter liet hij ook alle Power (wo)men achter zich.

 

Intussen werd er op de middenbaan polstokhoog getraind met Nederlands Kampioen Nils Mulder

 

 

De Hartvrouwen bleven steken op 344 punten. Dit hadden er 346 kunnen zijn als Ilse en Eveline ieder 1 meter meer hadden gelopen. 

Ilse liep overigens een keurige 2.940 meter en was daarmee de eerste Hartvrouw. Op gepaste afstand werd Eveline tweede Hartvrouw met 2.802 meter. Zij scoorde daarmee wel het hoogste aantal punten van ons allemaal, namelijk 125. Niet ver achter Eveline finishten Ellis en Yvette met resp. 2.775 en 2.733 meter, goed voor puntenscores waarvan de mannen alleen maar kunnen dromen."

 

Op woensdagavond 12 juni is er weer een Coopertest bij HAAG.

Groei en bloei alom

Wat een schitterend trainingsweer was het gisteravond! Ook al is de temperatuur niet op mei-sterkte, het zonnetje scheen en er was lang zoveel wind niet als de afgelopen dagen. Onze groep was best groot en later, in de kantine, bleek het aanmerkelijk drukker dan vorige week en de week daarvoor. De voorjaarsvakantie is duidelijk voorbij!

Wij waren gisteren met vijftien man/vrouw. Op papier stond een niet zo zware training op het programma: wat loopscholing, enkele fartlek-achtige versnellingen en een duurloop. Ik schrijf bewust niet duurloopje, want het werd toch ietsje langer dan verwacht, met inlopen meegerekend kwamen we al snel uit op 105 minuten. Maar dat kan geen kwaad, gelet op de te lopen halve marathon van Leiden volgende week. En de Coopertest natuurlijk, aanstaande zaterdag.

Dr. Kenneth Cooper
(klik op naam voor interview)

Een groter contrast tussen de training van afgelopen maandag en gisteren, amper twee dagen later dus, was nauwelijks denkbaar. Maar nu spreek ik uitdrukkelijk voor mijzelf. Moest ik maandag al bij de eerste tempoversnelling afhaken omdat benen en longen het lieten afweten, nu draaide ik de hele training soepel en met gemak mee, de tempo's gingen goed en het kostte hoegenaamd geen moeite om bij de groep te blijven. Sterker nog, meermalen liep ik ontspannen 'van voren' mee. Zelfs klom ik met relatief gemak de hellingen van de Puinduinen op, normaliter mijn zwakste punt. En dan heb ik het nog niet over het parcours gehad dat, zeker nu alles groeit en bloeit, prachtig kan worden genoemd. We liepen door de groengebieden van Meer en Bosch, de Puinduinen, Landgoed Ockenburgh met een extra rondje door het Hyacintenbos en vervolgens langs en over het puinduin en Kijkduin door het westduingebied terug naar de baan. Helemaal leuk.

Iets later dan normaal waren we weer terug op het honk. Omdat ons vaste plekje - de ronde tafel achteraan bij de bar - bezet was doken we de extra ruimte in die overdag ook wel als crèche wordt gebruikt. Snel gedouchd want het was feest! Twee letterlijk en figuurlijk sterke dames uit onze groep, Ellis en Ilse, tracteerden op overheerlijk vruchten- en appeltaart, dit nog vanwege hun verjaardag. 
Omdat ik nu eens ècht wil afvallen - dat gaat uiterst moeizaam - nam ik van beide taarten een mini-stukje. Ook later hield ik mij rustig op drank- en eetgebied, al blijft het heel moeilijk om je te beheersen als de nootjes op tafel komen...


Kleur en geur op de Keukenhof...
Zoals gewoonlijk blikten velen van onze vereniging terug op de gelopen wedstrijden waaronder de Salomon Koning van Spanje trail in Gulpen afgelopen weekend. Ook op Facebook waren veel lovende berichten dus die moest ik volgend jaar maar eens gaan lopen, deo volente. Van onze eigen groep had Cor van Veen meegedaan.

Maar er werd ook vooruitgeblikt, op de coopertest aanstaande zaterdag. Onze groep, opgedeeld in een aantal teams (Hartmannen 1 en 2 en Hartvrouwen) probeert daar het beste beentje voor te zetten. Dus de komende twee dagen rust...

Anouk niet naar de knoppen, wij naar de bollen

"We" hebben de finale gehaald. Eerlijk gezegd durfde ik mijn pensioen er niet om te verwedden, wetende hoe onberekenbaar de waardering en jurering van songfestivalliedjes kan zijn. Ook al vond ik het liedje en de performance van Anouk er wel uitspringen.

Ziezo, dit moest ik wel even kwijt omdat ik het blogje op een avond als deze niet zomaar met een verslag over een bezoek aan de Keukenhof kan beginnen. Maar dat is wat wij vandaag gedaan hebben. Voor wie de Keukenhof niet associeert met kneuterigheid, dagjesmensen en Japanse toeristen: wil je er heen, dan moet je snel zijn. 20 mei is de laatste dag. Zo lang wilden wij niet wachten, het idee was om er vandaag heen te gaan. En zo geschiedde. Met de trein naar Leiden, vanwaar met grote regelmaat een bus richting Keukenhof vertrekt. Wij hadden mazzel, want de chipautomaat in de bus deed het niet: we konden doorlopen.


Wij hadden het voordeel van een doordeweekse dag èn een minder gunstige weersvoorspelling, met buien en zo. Daardoor was het niet overmatig druk in De Keukenhof. Het bleef echter de hele dag droog, zelfs kwam de zon met enige regelmaat achter de wolken vandaan en het waaide veel minder dan gisteren. Kortom: het was heel aardig weer ook al was het met twaalf graden niet echt warm.

De Keukenhof lag er prachtig bij, overal groeide en bloeide het dat het een aard had. De prachtigste tulpen, narcissen, hyacinthen, amarylissen en rhodondendrons zag je, ik heb meer dan tweehonderd foto's gemaakt. In de paviljoens waren er lelies en orchideëen met de meest gevarieerde kleuren.

 

 

 

 

 

Toen wij een paar uur later het park uitliepen, zagen we de bus naar Leiden net vertrekken, maar gelukkig kwam er al snel een andere bus. Hee, met dezelfde chauffeur als op de heenweg. Wij wilden chippen maar het apparaat deed het nog steeds niet dus andermaal konden wij doorlopen. Zo reden wij gezellig terug naar Leiden. Na een kwartiertje zagen we opeens een groot vliegtuig boven de weg opstijgen. Hee, grappig, ik wist niet eens dat er een vliegveld in de buurt van Leiden was. Typisch, dat wel.

We reden nog een stukje door en we zagen steeds meer vliegtuigen op de weg. Weer eens iets anders dan beren. Toen zagen wij teksten met daarin het woord 'Schiphol' verwerkt... Juist, we zaten in de verkeerde bus. Lachen! Het beste was om bij de luchthaven uit te stappen - niet zo moeilijk, dat was toch het eindpunt - en de trein naar Leiden te nemen.

 

Eenmaal in de sprinter naar Den Haag CS, viel mij in dat ik niet had ingecheckd. Suf, en ook al wil ik niet roomser dan de paus zijn, veel zin om eventueel tientallen euro's boete te betalen had ik niet. Dus de eerstvolgende halte, Hoofddorp, uitgestapt en zo'n gele paal gezocht om alsnog in te checken waarna we weer in dezelfde trein konden stappen. Niet dus, want voor die incheckpaal moesten we naar beneden, de trap af. De eerstvolgende trein naar Den Haag ging een half uur later.

 

Maar een stukje gelopen. Nu is Hoofddorp niet de meest aantrekkelijke plaats voor een mooie wandeling, maar vlakbij het station ligt een dijk, die zijn we een stukje opgelopen waarbij wij op loslopende schapen stuitten. We waren op tijd terug voor de sprinter van zeven over vier.

The Bridge

's Avonds na het eten toch nog even naar de club voor een interview met drie jeugdleden die het afgelopen weekend een ludieke loopbrug hebben geconstrueerd. Dat leek ons wel iets voor een stukje in het clubblad. Daarover later meer.