De week van Stormy Francis

Een week niet geblogd, wat niet wil zeggen dat er een week niet is geleefd. Meer dan een half jaar jaar is dat leven gevuld met alledaagse zaken, niet echt om over te schrijven. En die keren dat deze het vermelden waard zijn loert het 'gevaar' in de privacy van anderen te treden. Wel heb ik de vijver bevrijd van een grote lading waterpest en heb uitgebloeide smeerwortel en kattenstaart verwijderd. En de hele week door luister ik naar muziek op Youtube en Spotify, volg ik de actualiteiten (ook Café Weltschmerz, best interessant zo nu en dan!). Ook ben ik weer begonnen met schilderen.

Het zal niet veel mensen iets zeggen, maar tijdens mijn werkzaam leven als 'film-ambtenaar' (in de jaren tachtig) had ik contact met veel mensen uit die wereld, vooral regisseurs, producenten, acteurs en cineasten. Een van hen was de rasechte vlaming Robbe de Hert, een flamboyante, rebelse cineast met een enorme dynamiek. Hij was eigenzinnig en maakte films zoals hij dat wilde. Een van zijn bekendste films is 'de Witte van Zichem', door filmcritici geprezen als een van de beste - zo niet beste - belgische films ooit.

Enorm gedreven en door de snelheid van zijn praten en dat vlaamse accent kon ik hem amper  verstaan. Sympathieke figuur. Ik moest gisteren spontaan aan hem denken en dacht: 'hoe zou het met Robbe de Hert gaan?' dus even gegoogled. Het was wel even schrikken, op recente foto's was hij een schim van de beer van een vent die hij in de jaren tachtig was. Sterk vermagerd door een slopende ziekte, blijkt hij een paar dagen terug te zijn overleden!

Robbe de Hert (1942-2020)

Terug naar waar ik was gebleven. 'Corona' had en heeft duidelijk invloed op mijn 'uitstapjes', waar vooral doordeweeks weinig tot niets van komt.

Wel is er getraind. Niet interessant voor de lezer, maar omdat ik geen apart logboek bijhoud, zet ik de trainingsnotities maar in dit blog.

Vanmorgen (vrijdag dus) met 'Baangroep Maarten' negen 'tweehonderdjes' gelopen (variërend van 1 minuut tot 51 seconden, gemiddeld 54/55 seconden). Negen keer is meer dan ik gewend ben. Voor de krachttraining erna - met Ton G. en Jan J. - had ik 'de kracht niet meer'. Dat ging woensdag beter.

Gisteren (donderdag) drie kwartier gelopen door de Bosjes van Pex met een trage start en een laatste kilometer op volle snelheid.

Woensdag was de dag van Francis. En dan heb ik het niet over de clubgenote met dezelfde naam maar over de storm die over ons land raasde. Het was een beetje manoeuvreren, maar alle obstakels in de Bosjes van Pex (omgevallen bomen) zijn genomen. Zo kwam ik op tijd bij Haag Atletiek om met de heren Tissot en Janson wat lichte krachttraining te doen. 's Avonds niet gelopen en ook niet naar de club gegaan. Het was er het weer niet naar.

Dinsdag een duurloopje van ruim een uur volbracht, maandag was 'oppasdag' en zondag heb ik ook gelopen met als kern vier keer een kilometer voluit.

Dat was het dan. Ik schreef het al, er is weinig opzienbarends te melden. Maar meer dan genoeg te doen!

Geslaagde Overtake Run

Vanmorgen weer een beetje 'uitgelopen' met Groep Maarten, daarna vier tweehonderdjes en tenslotte wat lichte krachttraining met Pierre. Was wel mooi voor 'The Day After'.

Want gisteren, op donderdagavond, was er - eindelijk - weer eens een 'soort van' prestatieloop, georganiseerd door onze eigen club Haag Atletiek, met name door Jan Passchier en zijn team.

Foto: Jeroen Tibbe

Het werd een run over vijf kilometer, grotendeels door de duinen (Westduinpark). Daarbij is uiteraard rekening gehouden met de corona-maatregelen, wat inhield dat de lopers werden 'opgedeeld' in zeven groepen waarbij de minst snellen om 19:00 uur vertrokken, de iets snellere groep twee minuten later, en zo verder tot de zeer snelle lopers van de zevende groep die twaalf minuten later (19:12 uur) startten. Op deze manier kon een 'opeenstapeling' van lopers bij start en finish worden voorkomen.

Het waren trouwens niet uitsluitend Haag-leden die meededen. Er waren ook lopers van AV40, De Koplopers, Sparta en The Hague Road Runners van de partij. 127 deelnemers in totaal. Allemaal 'eager' om te rennen, als koeien in het voorjaar, die na maandenlang op stal te hebben gestaan weer naar buiten mogen.

Maar het was geen voorjaar gisteren, wel zomer en dat was te merken ook. Het was bloedheet en menigeen had bij het inlopen al een natte rug. Zou dat de - al dan niet te verwachten - eindtijden drukken?

De Zorgmedewerkers (foto Jeroen Tibbe)

Om vijf voor zeven vertrok een 'buitencategorie' groep lopers, namelijk zorgmedewerkers die onder het motto 'Zorg voor elkaar' een aparte trainingsgroep bij Haag vormen. Vanwege hun bijzondere verdiensten - zeker in deze Covid-19 tijd - riep organisator/speaker Jan Passchier de overige deelnemers op achter de tribune te komen om een erehaag te vormen. Alzo geschiedde, onder applaus gingen de zorgmedewerkers op weg. Naderhand bleek Jochem Damsma de snelste van deze groep in 25.10.

Om exact 19.00 uur was het dan zover. Om de twee minuten ging er een groep van start, de snelste atleten als laatste. Zoals hiervoor vermeld 127 deelnemers in totaal. De snelheid van de groepen viel af te lezen aan de kleur van hun t-shirts. De minst snellen gingen in het zwart, daarna volgde rood (28-30 min.), oranje (26-28 min.), enzovoorts.

Foto Jeroen Tibbe

Zelf ging ik 'in het rood' en hoopte onder de 30 minuten te blijven. Wat helaas niet is gelukt (15 seconden langer), na een voortvarende eerste anderhalve kilometer zakte ik door het ijs - of smolt ik van de warmte liever gezegd - en werd het ruim drie kilometer in de overlevingsmodus voortstruggelen. Het was knap benauwd en in de laatste kilometer moest ik zelfs een paar keer stoppen om op adem te komen. Maar goed, het is volbracht. Ietsje sneller ;-) was Issak Berhane, die in de laatste groep van start ging, vervolgens het hele veld inhaalde en in een tijd van 16.13 finishde.

Meer foto's (gemaakt door Jeroen Tibbe) en uitslagen staan op de site van Haag Atletiek.

Fietsen door groen Delfland

Het pad naar Onder Ons (IJsclub Bertus)

Het zou gisteren (zondag) een rustdagje worden, na drie dagen trainen met de nodige tempootjes.

Donderdagmiddag was het bloedwarm, we hebben toen het programma omgegooid. Geen pyramideloop, maar 12 X 1 minuut full speed, rustpauze telkens 1 minuut. Uiteraard weer in Meer en Bos. De tempo's gingen wel goed, terwijl zowel het in- als uitlopen in rustig wandeltempo.

Vrijdag meegedaan aan de warming up onder leiding van Maarten, waarna ik aan vier van de tien tweehonderdjes op de baan meedeed. Zo rond de 50/52 seconden per keer, dat ging dus wel. Maar het werd wel erg warm, waardoor ook de krachttraining daarna - met Pierre - op een heel laag pitje ging, om niet te zeggen op z'n elfendertigst. Had ook de maken met de matige ventilatie van het krachthonk, ik merk dat dit mij toch wat voorzichtiger maakt.

Op het terras voor het clubhuis was het daarna, met de groep matineuze sporters, wel even goed toeven...

Zaterdag voor mezelf gelopen, waarbij ik drie afgemeten kilometers zo snel mogelijk probeerde te overbruggen. Kwam steeds hoog in de 5 minuten, tegen de 6 minuten uit. Daar moet ik tegenwoordig echt mijn best voor doen.

Toen kwam de zondag, waarop ik het dus rustig-aan zou doen. Het liep echter anders. Of fietste anders liever gezegd. Het blokje-om op mijn stadsfiets met zachte banden werd uiteindelijk (ongepland) een complete fietstocht naar het Midden-Delfland en via het Kerkpolderpad weer terug.

Onderweg kwam ik nog drie Spartanen tegen - m.a.w. lopers van AV Sparta - namelijk Mattijs en Marlon, die op hun racefiets op weg waren naar Zoetermeer om daar te disc golfen, en even later Harry Oosterveen (zie foto hierboven) die aan het hardlopen was. Goed bezig allemaal!

Putter (Distelvink)

Verder een stuk doorgefietst naar Den Hoorn en de locatie bezocht waar normaliter de Kerkpolderlopen plaatsvinden. Die gingen niet door dit jaar (reden genoegzaam bekend) maar hopelijk komen er in september weer meer georganiseerde loopjes.

De vertrouwde uitspanning Onder Ons was dicht, maar ik had een flesje water bij me om de dorst enigszins te lessen. Het werd toch weer behoorlijk warm gisteren, met veel zon.

De weg terug eindigde voorlopig in Vroondaal, nabij De Uithof, waar ik die middag - onverwacht - 'oppas' was van ons jongste 'kleinkind', de Franse Bullie pup Jax. Die kan nu nog niet lang alleen blijven.

Na de aflossing later in de middag nog via Solleveld naar huis. Er was daar al volop bloeiende heide te zien. Ben er niet lang gebleven omdat de hemel vanuit het zuiden een angstig donkere kleur begon aan te nemen. Was ook net op tijd thuis voordat het watergeweld losbarstte.

Midden-Delfland

Solleveld

Trainen tijdens hittegolf

Even een hardloopfoto van vroeger uit een album opgeduikeld. Deze is van de Lens Lenteloop (10 km) op 13 mei 1988. Een prestatieloop voor het hele gezin. Nog in het bordeauxrood van The Hague Road Runners waar ik destijds lid van was.

Gelukkig lopen 'we' nog! Alhoewel: het is eigenlijk geen doen, hardlopen met die hitte. Vandaar dat de trainingen van deze week (tot dusver) in de ochtenduren zijn afgewerkt.

Maandag (gisteren dus) met Ton en Vincent een korte training in Meer en Bosch afgewerkt. Er is ternauwernood in- en uitgelopen (wel gewandeld) want: warm. En het was net negen uur. Wel hebben we de kern van de training niet verwaarloosd: twee series van 1-2-1 minuut, tussenpauze 1 minuut, seriepauze 3 minuten. 'Eitje' zou je denken, maar dan wel een die goed doorbakken was. Kortom, de tempo's gingen voluit en prima. Donderdag gaan we weer lopen, dat wordt een zogeheten 'pyramide'.

Vanmorgen (dinsdag dus) vroeg op, dus hardloopspulletjes aan en naar buiten. Kwart over zes, dus het was nog rustig op straat en nog een goede temperatuur. Van tevoren geen parcours gepland maar het werd al lopend Zonnebloemstraat, Stokroosveld, Westduinpark tot aan Kijkduin en via de duinen en Bosjes van Pex terug. Al met al een duurloopje van 45 minuten, inlopen vooraf niet meegerekend.

Ziezo, en nu de rest van de dag 'piano aan'. Beetje chillen achter desktop en in de tuin waar je nu weer meer vlinders dan vorige week ziet.


En in de namiddag, evenals gisteren en zondag, naar het strand. Dat is toch een plek waar het met die hitte goed vertoeven is, mits er een beetje zeewind staat. Verkoeling in zee zoeken is nu wel 'een dingetje' met die gevaarlijke muistromen en kwallen. Dat wordt hooguit pootjebaden. Hoe dan ook, doordeweeks is het er relatief rustig. Met de nadruk op 'relatief'.

Bier was best na Coopertest

En zo was daar gisteravond de tweede coopertest van Haag Atletiek (georganiseerd door Jan Passchier & crew) van dit wonderlijke jaar.

Na een uurtje uitlopen vanmorgen (ditmaal richting Zuiderpark) en een strandmiddagje met de kleinkinderen, nu even tijd voor een korte impressie.

De coopertest: sinds jaar en dag een mooie gelegenheid om je snelheid te testen, en door ook aan daaropvolgende coopertesten deel te nemen kun je zien of je vorderingen maakt. Of achteruitgegaan bent al heb je dat natuurlijk liever niet. 

Jan Passchier heeft er diverse malen bij mij op aangedrongen om mee te doen, maar omdat ik als 'oudje' geen snelheid meer maak heb ik voor de eer bedankt. In ieder geval heb ik de vorige keer niet meegedaan, te meer omdat ik toen totaal niet in vorm was.

Gisteren deed ik wel mee, want de laatste maand ben ik meer gaan trainen en ben iets afgevallen. Vorm en conditie zijn voor mijn gevoel prima. Toch moest ik mijn verwachtingen temperen, door schade en schande (nou ja) wijs geworden. Ik wilde proberen om minimaal tweeduizend meter halen. Voor mijn categorie is dat (volgens de tabellen) goed genoeg.

Om half zeven was de eerste 'tranche' en ons groepje deed mee. Op Pierre na, hij jureerde. Het was op dat moment nog bloedwarm, met veel zon, dus enkele meters na de start werd het al zwaar ademhalen. Maar goed, de twaalf minuten zijn volgemaakt en ik kwam op 2200 meter uit. Jan G. zat slechte enkele meters voor mij en Ton bleef ook net onder de 2300 meter. Vincent (van ons groepje) kwam wel op een mooie 2519 m uit.

Nee, dan Tesfalem Zeresnay, een van de pupillen van Mulay Najib. Hij ging met nog meer snelle lopers om tien over acht van start en werd met 3720 meter snelste loper van de dag!


Na afloop was het goed toeven op het terras. Van mijn vorige trainingsgroep nam iemand (Barend) afscheid dus daar hebben Ton (ook ex-groepslid) en ik even bij gezeten onder het genot van koffie/thee en een smakelijke door Barend zelfgebakken taart. Daarna even aangeschoven bij een aantal andere drinkers met een ren-probleem.....

We're Running in the Rain

Na een veelbewogen weekend en een rustdagje gisteren had ik vandaag weer zin om te lopen. Op het programma stond een loopje met korte tempootjes (10 x 1 minuut) in Meer en Bosch.

Buienradar gaf het al aan: vooral in de regio Den Haag regende het dat het goot. Dat was al zo op het moment dat ik mij hardlopend naar Tons huis begaf. Maar ik had mijn lievelingsjackje aan met goed sluitende capuchon, dus wat maakt het uit. De temperatuur was natuurlijk okee.

Toch bij Ton even gewacht tot de ergste regen voorbij was - de tijd ingevuld met koffie drinken - maar echt droog zou het niet blijven, dus na twintig minuten gingen we op weg. Met z'n drieën ditmaal, want Pierre doet even rustig-aan wegens een lichte blessure.

Hoe dan ook, we hebben heerlijk getraind, de tempo's gingen gesmeerd. Wij lieten ons niet van de wijs brengen door het dreigende onweersgerommel en na afloop meteen doorgelopen naar huis. Goede start van een - weliswaar regenachtige - maandag!

(Kon niet zo snel een hardloopfoto vinden waarop ik in de regen liep. Dan maar deze, hoewel die niet echt actueel kan worden genoemd.....).

Vuursch uit de sloffen

Vrijdag was business as usual: 's ochtends een beetje sporten (in het krachthonk en een paar tweehonderdjes), daarna een half uurtje strand en vervolgens oppassen op ons derde 'kleinkind' in de verschijning van een franse bulldog puppy. Hij luistert naar de naam 'Jax'. Ook de volgende middag en avond, op zaterdag, fungeerden wij als oppas.

Zaterdagochtend vroeg op, direct naar buiten en kort gelopen, waarbij twaalf minuten in vlot tempo, zeg op 95 procent. Ik kwam toen uit op iets meer dan twee kilometer. Het is wel de afstand die ik woensdag - als er weer een coopertest is bij Haag Atletiek - minimaal probeer te halen. Zeker niet opzienbarend, maar voor mijn categorie goed genoeg. 

Later die ochtend met Walter - en mondkapjes - met de trein naar Utrecht waar we hadden afgesproken met wandelvrienden Coos en Loes. Het plan was om van daaruit naar Baarn te reizen waar het startpunt van een mooie NS wandeling ligt, De Vuursche Wandeling. 

Deze wandeling was ons niet geheel onbekend, maar meer dan de moeite waard om opnieuw te maken.

Start was bij het alom bekende stationsrestaurant 'De Generaal'. Daar op een beschut terras cappucino gedronken. Vervolgens gingen we op pad.

Na een kort stukje lopen over verharde weg kwamen we bij het Baarnse Bos waar - soms eeuwenoude - eiken en beuken staan. Met prieelvormige lanen, vijvers en een slingerpad met gesnoeide beuken heeft dit gebied de allure van een ouderwets parkbos. Al lopende over kleinere bospaden en brede boslanen kwamen we uit bij Paleis Soestdijk. 

Het is al ruimschoots 'in de media' geweest: de komende jaren wordt dit paleis ingrijpend verbouwd tot hotel, inclusief woningen en tentoonstellingsruimte. Het omringende bosgebied zal worden opengesteld voor recreatie. Dat niet iedereen daar onverdeeld blij mee is, mag duidelijk zijn. 

Verderop kwamen we over het fraaie heidegebied - afgewisseld door zandverstuivingen - De Stulp. Staatsbosbeheer heeft in de jaren 90 een flink aantal bomen gekapt. De open vlakte die daardoor is ontstaan wordt door witte Charolaisrunderen begraasd opdat struiken en bomen niet de overhand krijgen.

We kwamen ook bij wijze van 'Seitensprung' uit bij camping Drakensteyn, in de buurt van het gelijknamige kasteel waar prinses Beatrix resideert. Bij het aantrekkelijke restaurant De Kuil van Drakensteyn gingen we even zitten om iets te drinken.

Daarna de laatste wandeling naar Lage Vuurse. Op het buitenterras van de uitspanning waar volgens Coos 'de lekkerste pannenkoeken van Nederland' worden gemaakt (De Vuursche Boer) hebben we er ieder een besteld. De appelpannenkoek was in ieder geval voortreffelijk.

De laatste drie kilometer naar Hollandse Rading door het Maartensdijkse Bos gingen nog steeds gesmeerd - had veel plezier van mijn sandalen, voor wandelschoenen vond ik het te warm -  en op het station zelf hoefden we niet te lang te wachten op de trein richting Utrecht en verder.