Too much monkey business

Stel je voor: je loopt een lege bioscoopzaal binnen. Even daarvoor had je bij de juffrouw achter de kassa een kaartje gekocht. Zij vroeg waar je precies wilde zitten: voor, midden of achter. Was er nog keus? Nou, dan maar een beetje vooraan. Wel in het midden graag. Je kreeg het kaartje met daarop de rij- en het stoelnummer geprint. Echter zat er geen mens in de zaal en dat zou de hele voorstelling door zo blijven. Nou ja, er zat één mens, dat was jijzelf. Een wel heel onwaarschijnlijk verhaal? Ja, zoiets zou je ook in een droom kunnen meemaken.

Maar het was geen droom, wat betekent dat de operator bij Pathé donderdagochtend om kwart over elf alleen voor mij een complete bioscoopfilm heeft gedraaid.

Oscar en zijn moeder in betere dagen

De film - overduidelijk geen publiekstrekker - die ik zag was Chimpanzee, een film over het leven van chimpansees in de rimboe. Een film met heel mooie beelden, waarin het leven van de groep op liefdevolle wijze in scherpe beelden is vervat. Bijvoorbeeld over hoe de dieren werktuigen gebruiken - stenen om noten te kraken, stengels om mieren uit hun gangen te halen. En hoe kinderen de kunst van hun ouders afkijken en zodoende leren.

De eigenlijke hoofdrolspeler is de peuter Oscar, de kleuter-chimpansee, die onafscheidelijk is van zijn moeder. Verder is de vijftigjarige Freddie een markante figuur, hij is de onbetwiste leider en alfa-man van het gezelschap.

Scar en zijn mannen op oorlogspad

De groep leidt een relatief vreedzaam leven waarin steeds andere plekken worden bezocht waar voedsel is te vinden: de ene keer noten, de andere keer vruchten, of honing, of zelfs een stukje vlees in de vorm van een franje-aap.

 

Scar op de uitkijk

Freddie en zijn groep wordt regelmatig bedreigd door een rivaliserende groep chimpansees, een stel vervaarlijk uitziende mannen onder leiding van Scar. In de film worden ze neergezet als een stel slechteriken - en daarmee vermenselijkt - maar door hun woeste aanblik ben je niet geneigd dat in twijfel te trekken. Toch is de groep door interne spanningen niet zo sterk als je op grond van hun individuele fysieke kracht zou verwachten.

 

Freddie adopteert Oscar

De vlam slaat in de pan tijdens een hevig onweer. De Scar-groep zet de aanval in en er onstaat een felle strijd met de Freddie-groep. Na afloop bleek de moeder van Oscar verdwenen te zijn. Zij is nooit meer teruggekomen, vermoedelijk ten prooi gevallen aan een luipaard. Het zichtbaar treurende jongetje is nu op zichzelf aangewezen. De andere vrouwen binnen de groep sturen hem weg, druk als ze het hebben met hun eigen kinderen. Deze accepteren op hun beurt Oscar niet als speelkameraadje. Het ziet er moeilijk uit maar dan geschiedt het wonder. Degene van wie je dat het minst zou verwachten, de altijd wat afstandelijke en dominante leider Freddie, ontfermt zich liefdevol over Oscar, hij adopteert hem als het ware.

 

Het lijkt een beetje op een geromantiseerd Bambi-verhaal en dat is het ten dele ook wel, temeer omdat de film uit de Disney-studio's komt. De voice-over (Carice van Houten) geeft voortdurend en soms overbodig commentaar en uitleg bij de beelden, die op hun beurt zó gesneden zijn dat er een mooie verhaallijn ontstaat. In die zin is het een enigszins gemanipuleerde natuurdocumentaire. Wat niet wegneemt dat hetgeen je te zien krijgt daadwerkelijk zo heeft plaatsgevonden.