Hardlopen in heden en verleden

Na de - door mij positief ervaren - training afgelopen zaterdag met groep Mulay, kreeg ik de smaak te pakken. Maandagmiddag ging ik mee met Pierre, Vincent en Ton voor een training in de omgeving van Landgoed Ockenburgh en de Puinduinen. 

De kern van het programma was zesmaal vier minuten rennen in flink tempo. Het begon vrij goed, maar uiteindelijk viel het toch een beetje tegen. De eerste drie keer kon ik redelijk meekomen maar moest elke keer na afloop, met flinke achterstand, op adem komen. De vierde keer werd het een stuk zwaarder, zelfs zo dat ik moest afhaken. De vijfde keer heb ik nagenoeg overgeslagen, de zesde keer wilde ik mij herpakken maar kon het tempo amper  twee minuten volhouden. 

Daarna ging ik, grotendeels wandelend, via de Laan van Meerdervoort terug naar huis. Toch weer iets gedaan!

En vandaag - donderdag 20/5 - met Pierre en Vincent hardgelopen op de baan. Het programma (1200-1000-800-600-400-200 meter tempo) kon ik niet volgen, heb steeds de helft van deze afstanden gelopen. Het ontbreekt mij aan tempohardheid en hoewel dat op mijn leeftijd vanzelfsprekend is, probeer ik er toch aan te werken. Het streven vind ik belangrijker dan het doel bereiken. Dat vind ik tenminste vandaag de dag.

Prestatieloop Laan van Poot eind jaren tachtig met onder anderen Bert Gerritsma (voorop) en Ton Gerritsen (met zonnebril)

Het blijft vandaag niet bij de bovenste foto uit de oude doos die ik weer eens geopend heb, op zoek naar foto's uit mijn verleden. Met name uit de tijd dat ik bij Succes-Nederlandse Boekenclub werkte.

Zo stelde ik mij in 1972 mijzelf en mijn collega's op latere leeftijd voor...

Want wat is het geval? Mei 2021 gaat voor mij persoonlijk in als de maand van herontmoetingen met oud-collega's van heel lang geleden. Na het weerzien (na vijftig jaar) met Henk Recourt twee weken terug, ging ik gisteren (woensdag 19/5) op bezoek bij Henk Neuteboom. 

Henk Neuteboom is eigenlijk de persoon die ik min of meer als mijn (eerste) hardloopnestor beschouw. Toen ik na mijn militaire diensttijd terugkeerde bij mijn oude werkgever (Uitgeverij Succes-Nederlandse Boeken Club) was hij het die mij attendeerde op loopjes en we gingen ook samen trainen.

Ik liep al een beetje voor mijzelf, maar met Henk kwam dat in een stroomversnelling. Ik was toen nog geen lid van een vereniging. Via Henk kon ik mij - ondanks mijn jeugdige leeftijd - inschrijven bij Veteranen Nederland. Dan had je meteen een licentie om aan prestatielopen deel te nemen, en daar heb ik veel gebruik van gemaakt.

Bovenstaande tekening maakte ik toen Henk 41 jaar werd.

Inmiddels is Henk 89 jaar maar nog steeds vitaal, alert en geniet van het leven, hoewel hij door een herseninfarct gebonden is aan een rolstoel. Je geeft hem zijn leeftijd niet, want uiterlijk nagenoeg onveranderd, afgezien van wat grijzender haar. Maar dat is logisch, zou Cruyff gezegd hebben. 

Ik had nog wat tekeningetjes opgesnord die ik destijds - tussen de bedrijven door - maakte van collega's op de afdeling. Die heb ik naderhand ingescand. Gisteren opgezocht via google, maar van een aantal kon ik mij niet herinneren dat ik die ooit gemaakt had. Ik heb er een paar uitgedraaid voor Henk, die dat erg op prijs stelde. 

Uiteraard heb ik ook met hem en zijn vriendin Petra, die ook op Succes werkte, de nodige herinneringen opgehaald. De ene na de andere anecdote passeerde de revue.  Het is net als met moppen vertellen, als je eenmaal daarmee begint schiet de ene na de andere mop je te binnen.

Duindigtcross 1972(?) met meer haar, minder rimpels en collega/hardloopinspirator Henk Neuteboom

Fluitekruid en de Neuteboom

Na de - door mij positief ervaren - training afgelopen zaterdag met groep Mulay, kreeg ik de smaak te pakken. Maandagmiddag ging ik mee met Pierre, Vincent en Ton voor een training in de omgeving van Landgoed Ockenburgh en de Puinduinen. 

De kern van het programma was zesmaal vier minuten rennen in flink tempo. Het begon vrij goed, maar uiteindelijk viel het toch een beetje tegen. De eerste drie keer kon ik redelijk meekomen maar moest elke keer na afloop, met flinke achterstand, op adem komen. De vierde keer werd het een stuk zwaarder, zelfs zo dat ik moest afhaken. De vijfde keer heb ik nagenoeg overgeslagen, de zesde keer wilde ik mij herpakken maar kon het tempo amper  twee minuten volhouden. 

Daarna ging ik, grotendeels wandelend, via de Laan van Meerdervoort terug naar huis. Toch weer iets gedaan!

Zo stelde ik in 1972 mijzelf en mijn collega's op latere leeftijd voor...

Mei 2021 gaat voor mij persoonlijk in als de maand van herontmoetingen met oud-collega's van heel lang geleden. Na Henk Recourt was het een andere gezamenlijke collega, Henk Neuteboom.

Henk Neuteboom is eigenlijk de persoon die ik min of meer als mijn (eerste) hardloopnestor beschouw. Toen ik na mijn militaire diensttijd terugkeerde bij mijn oude werkgever (Uitgeverij Succes-Nederlandse Boeken Club) was hij het die mij attendeerde op loopjes en we gingen ook samen trainen.

Ik liep al een beetje voor mijzelf, maar met Henk kwam dat in een stroomversnelling. Ik was toen nog geen lid van een vereniging. Via Henk kon ik mij - ondanks mijn jeugdige leeftijd - inschrijven bij Veteranen Nederland. Dan had je meteen een licentie om aan prestatielopen deel te nemen, en daar heb ik veel gebruik van gemaakt.

Bovenstaande tekening maakte ik toen Henk 41 jaar werd.

Inmiddels is Henk 89 jaar maar nog steeds vitaal, alert en geniet van het leven, hoewel hij door een herseninfarct gebonden is aan een rolstoel. Je geeft hem zijn leeftijd niet, want uiterlijk nagenoeg onveranderd, afgezien van wat grijzender haar. Maar dat is logisch, zou Cruyff gezegd hebben. 

Ik had nog wat tekeningetjes opgesnord die ik destijds - tussen de bedrijven door - maakte van collega's op de afdeling. Die heb ik naderhand ingescand. Gisteren opgezocht via google, maar van een aantal kon ik mij niet herinneren dat ik die ooit gemaakt had. Ik heb er een paar uitgedraaid voor Henk, die dat erg op prijs stelde. 

Uiteraard heb ik ook met hem en zijn vriendin Petra, die ook op Succes werkte, de nodige herinneringen opgehaald. De ene na de andere anecdote passeerde de revue.  Het is net als met moppen vertellen, als je eenmaal daarmee begint schiet de ene na de andere mop je te binnen.

Duindigtcross 1972(?) met meer haar, minder rimpels en collega/hardloopinspirator Henk Neuteboom

Retour Recourt en Uit Wijden

Het was de week van oud-collega's: eerst het bezoekje annex weerzien met Henk Recourt, die ik ken van mijn eerste werkgever, Succes-NBC. Daarover heb ik het al gehad in mijn vorige post.

Daags erna had ik afgesproken met Corrie van der Wijden, ook een bevriende collega uit die Succes-periode. Haar zie ik bijna jaarlijks, dan gaan we wandelen en een terrasje pikken, soms naar een museum. Met haar man bewoont ze sinds kort een van die prachtige nieuwbouwwoningen aan de Duinslag, bij Ockenburgh. 

Dus gingen we in de omgeving wandelen, over landgoed Ockenburgh, de Puinduinen en door het Hyacintenbos. Lunchen deden we bij Chalet Ockenburgh. Niet op het terras, want alle tafels waren bezet of gereserveerd. We bestelden broodjes bij de TakeAway binnen en consumeerden dat aan een houten tafel in de tuin. Het was behoorlijk druk, niet zo gek natuurlijk want het was erg mooi weer èn Hemelvaartsdag.

Maar hoe gaat het eigenlijk met het hardlopen? Nou, het gaat er een beetje op lijken. Maandag deed ik weer eens mee met 'de vier jongens' van Haag Atletiek, een programmaatje met 16 maal 1 minuut door Meer en Bosch, maar daarvan heb ik de helft (8 x 1 minuut) volbracht. Het is beter dan niets!

Woensdag dus gefietst naar en van Wassenaar (alles bij elkaar zo'n 30 kilometer), 's avonds naar de Coopertest bij Haag Atletiek gekeken en wat foto's gemaakt. 

Vrijdag een stukje met Baangroep Vrijdag (van Maarten) meegetraind, in ieder geval de warming up met inlopen, wat oefeningen en korte versnellingen en vervolgens vijf keer 200 meter gelopen.

En zaterdag (vandaag dus) wilde ik wat langer lopen. Ik ging van huis via de Bosjes van Pex naar het eind van de De Savornin Lohmanlaan, bij de opgang naar de duinen. Daar gaat tegenwoordig Mulay en zijn groep van start. Hij zag mij, vroeg of ik meewilde, en ofschoon ik lang niet in goede vorm ben toch een poging gewaagd. 

Er deden aardig wat bekenden mee, onder wie snelle spartaan Mattijs van Dulkenraad, Ellen en Eric Melse. Ook mensen die regelmatig in Delft lopen, zoals de Kerkpolderlopen in de zomer. 

Het werd een gevarieerde training, en het ging best lekker!

Na een rustige inloop/warming up door de duinen richting Duindorp, gingen we het strand op. Daar een aantal versnellingen gedaan, zowel over het strand als over licht oplopende stukken vanaf de vloedlijn door mul zand. Weer later zestien keer in flink tempo heuvel op en rustig terug. 

Wat is vijftig jaar in de eeuwigheid...

Huwelijksreceptie 1970

Collegiaal weerzien na 50 jaar!

Woensdagmiddag was het prachtig weer, nagenoeg windstil, ideaal dus voor een fietstochtje. Dat ging naar Wassenaar, via de Koekamp, door het Haagse Bos en na Huis ten Bosch langs de Rijksstraatweg naar het noorden, richting Wassenaar.

Onderweg veel bloeiende bermen gezien waar al aardig wat vlinderleven waarneembaar was. Vooral kleine koolwitjes, maar ook de minder algemene oranjetipjes. En op enkele weilanden de onvermijdelijke lama's, die er al vanaf de jaren zestig de aandacht trekken. Niet dezelfde lama's uiteraard, maar dat spreekt.

Maar het fietsen had ook een concreet doel, namelijk een bezoek aan ex-collega Henk Recourt. Hij was bij de firma Succes-Nederlandse Boekenclub vormgever op de produktie-afdeling waar ik ook werkzaam was. Zijn vrouw Heleen belde mij een paar weken terug op met het voorstel een keer bij te praten. Erg leuk, omdat de laatste keer dat we elkaar zagen al een tijdje geleden is. Nou ja, een tijdje: 50 jaar maar liefst! Een hele tijd, kortom.

Het duurde wel even voordat ik ter bestemde plekke was. Ik was namelijk veel te ver doorgereden, zo bleek, dus na enig vragen aan deze en gene werd ik teruggestuurd, zeker wel een kilometer of vijf. Maar omdat ik vrij vroeg van huis was vertrokken, arriveerde ik exact op afgesproken tijd bij het appartementencomplex.

Personeelsetentje bij Succes-NBC, 1970(?) met o.a. Henk Recourt (rechts) en Heleen (tegenover hem, naast mij)

Heleen ving mij in de hal voor de receptie op. De ontvangst was allerhartelijks: we gingen buiten zitten, op het terras voor hun appartement, met uitzicht op een brede gemeenschappelijke tuin en een muur van weelderig groen. 

51 jaar geleden, receptie huwelijk Henk en Heleen. Met onder anderen een cultuurbarbaar, Henk Recourt (met bril) en 'Mijnheer' Marits Rietdijk.

Onder het genot van een drankje en garnalen- en zalmtoastjes kwamen de herinneringen naar boven: over collega's die ons destijds waren opgevallen en waaraan wij herinneringen hadden, het geslaagde carnavalsfeest waarna een van de feestvierders bij vertrek zó in kennelijke staat was, dat hij een hele rij geparkeerde auto's geschampt had, het huwelijk van Henk en Heleen ('Pop') enzovoorts. En uiteraard hoe het ons nadien vergaan is. Over werk, familie, kinderen en kleinkinderen. En er waren foto's!

Leuk feit is dat hun dochter, Barbara Recourt, een professioneel kunstenares is, en wel een op topniveau. Zij heeft in grote musea (mede) geëxposeerd en menig opdracht gekregen. De appel valt niet ver van de boom, want ook haar ouders zijn zeer creatief .

Met de afspraak dat we binnenkort een vervolg op deze mini-reunie gaan geven, fietste ik tevreden huiswaarts.

COOPERTEST

's Avonds nog even naar 'de club' gegaan omdat daar de coopertest werd gehouden. Niet om zelf mee te doen - want ik loop geen deuk in een pakje boter (beeldspraak klopt niet, maar alla) - maar om wat foto's te maken. De meeste foto's heb ik in dit album gezet.  

Naar de Zeeuwse bollen

Reizen met het openbaar vervoer is nog steeds een behoorlijk dingetje in deze tijden. Zelfs een bus- of treinreisje naar een nabij gelegen stad geeft al een licht ongemakkelijk gevoel. Want we 'mogen' immers alleen reizen als het strict noodzakelijk is. Het is weliswaar aan jouzelf om die noodzakelijkheid te beoordelen, maar ook al heb je goede redenen dan nog vraag je je af of die wel goed genoeg zijn.

Daarom was het aanbod van onze dochter om op moederdag met de kleinkinderen naar de bollen te gaan, zeer welkom. Immers, we gingen met de auto en dat is veel minder een probleem. 

We gingen niet, zoals je zou verwachten, naar de bollenstreek (Hillegom, Lisse enz.) maar naar Zeeland. Of liever gezegd, het uiterste zuiden van Zuid-Holland, tegen Zeeland aan. Daar bleken ook bollenvelden te zijn, zij het zonder tierelantijnen en recreatiemogelijkheden in de directe omgeving. Maar wel in volle bloei!

Voordeel van deze locatie is dat het een stuk rustiger is dan in de bollenstreek.

Naderhand zijn we nog een stukje rondgereden waarbij we onder meer Oude Tonge, Nieuwe Tonge en Dirksland doorkruisten maar op zondag lijkt daar alles dicht te zijn, dus van een terrasje is het niet gekomen.

Niettemin was het een mooie middag, die werd afgesloten met een uitgebreide aspergemaaltijd thuis.