Fartlekkend naar jaarwisseling

Who knows where the Time goes.....

Vanmorgen, 31 december 2018, de laatste training van dit jaar volbracht. Nou ja, volbracht, laten we het er op houden dat ik een aardig deel heb meegedaan, maar echt makkelijk ging het niet.
Met die tweehonderdjes op de baan kan ik redelijk meekomen, maar nu was het andere koek.

Het was een fartlek met wisselende tempo's, inclusief een rondje van pakweg een kilometer door de duinen en een pyramideloop door mul zand van 1-2-3-2-1 minuten. Niet zo moeilijk zou je zo zeggen, maar inderdaad, dat mulle zand... Dat schoot niet op.

Wie wel (en vooral) goed gingen waren de dames, vooral Ilse die menigeen een of twee rondjes 'lapte' kreeg na afloop van de training een extra pluim van trainer Maarten.

Gelukkig had ik - naast het leeftijds-excuus - een goed alibi om op sommige stukken te verzaken, zoals de stormbaan. Kon ik mij verdienstelijk maken om de verrichtingen van anderen op foto en film vast te leggen...

Hoe dan ook: het was heerlijk weer, bijna lente-achtig, windstil en opmerkelijk zacht. Zelfs het winterzonnetje liet zich even zien...

Rest mij nog iedereen een goede jaarwisseling toe te wensen en (alvast) de beste wensen voor het nieuwe jaar!

Tussen kerst en oud en nieuw

Zo, het is alweer een tijd geleden dat ik een blogje plaatste. Dat komt vooral omdat er vijf dagen (inclusief de kerst) in het hoge noorden van ons land zijn doorgebracht. In alle rust, in ieder geval met het gevoel dat niets moet. Zeg maar gewoon: lui. Wel nog twee looptrainingen gedaan, maar daar heb ik op Facebook al over bericht. Al was dat meer om het sfeertje van het Drentse land te delen. En uiteraard om de euforie van het hardlopen te delen. Raar eigenlijk dat dit na al die jaren (51 jaar in 2019) zo blijft.... Verder nog met de familie een wandeling gemaakt en een museum bezocht.

Bij terugkomst bleek ik geen foto's meer vanaf mijn camera te kunnen inladen. Heb er heel wat uren mee gestoeid achter de pc, maar zonder resultaat. Nou ja, hopelijk lukt het bij een andere gelegenheid, misschien helpt het als ik het e.e.a. verwijder. De foto's die hier staan komen dus allemaal vanaf mijn telefoon.

Vrijdagmorgen (vrijdag 28/12 dus) weer wat sportieve arbeid verricht. Het hardlopen heb ik - afgezien van een kwartiertje inlopen vooraf - overgeslagen, wel weer wat krachttraining gedaan.

Op verzoek van Maarten heb ik nog het groepje lopers in actie vereeuwigd tijdens een van hun tien 200m. series.

Toch nog even een korte terugblik op de afgelopen week.

Op zondag gingen we met de trein naar Drenthe, wat zeer voorspoedig ging. In Assen werden we opgehaald door zwager Wim, waarna we naar Gieten reden.

's Avonds gingen wij uit eten bij restaurant Schaopwas in Eext. Mooi interieur uiteraard in kerstsfeer, prima buffetrestaurant. Dus vaak opstaan en nieuwe etenswaar opladen. Niet goed voor de lijn, maar dat is de hele maand december niet, zelfs niet voor de meest geharde asceet (waar ik mij niet toe reken).

Al die dagen vooral in huiselijke kring doorgebracht, wel afgewisseld door wat hardloop- en wandelsessies. De enige 'uitspatting' was op Tweede Kerstdag, toen de dames met de zoon des huizes naar Groningen gingen, onder meer om de film 'All you need is Love' te zien. Mijn zwager en ik waren daar minder in geïnteresseerd en gingen naar het Drents Museum in Assen.

Daar was ik al meermalen geweest, dit jaar zelfs twee keer (deze keer meegerekend) en ik moet zeggen: het is een prachtmuseum, vaak met mooie, grote en/of anderszins interessante exposities. Zeker de moeite waard om eens te bezoeken! 

Ditmaal zijn er exposities over Nubië, het land van de zwarte farao's dat wel en niet deel uitmaakt van Egypte. Zeker voor de Egyptologen onder ons een zeer interessante expositie met honderden artefacten (sieraden, beelden en fotomateriaal) .

Ook interessant is de tentoonstelling die het het Drents Museum heeft gewijd aan de befaamde amateur-archeoloog Tjerk Vermaning getiteld 'De zaak Vermaning in drie bedrijven'. Vermaning had van jongs af aan een buitengewone belangstelling voor archeologie en naderhand heeft hij zelf de nodige artefacten (vuistbijlen en dergelijke) gevonden tijdens opgravingen of zomaar in drentse velden.

Er zijn veel foto's met begeleidende teksten waardoor je een goed beeld krijgt van de man die weinig opleiding had genoten en een groot deel heeft gestreden tegen 'officiële' wetenschappers die hem betichtten van vervalsing. Er is onderzoek geweest naar de slijpvlakken op de stenen, die zijn niet met schuurpapier aangebracht.


Ook is er een film waarin een van de wetenschappers wordt geïnterviewd. Na een aantal rechtzaken is Vermaning uiteindelijk vrijgesproken, al onthield de rechter zich van een inhoudelijk oordeel of er sprake is geweest van vervalsingen. Al met al is het zelfs nu, anno 2019,  niet te zeggen wie van beide partijen 'gelijk' had, voor beide kanten is wel iets te zeggen maar er blijft veel twijfel over.
Deze expositie duurt tot 12 januari, dus haast u niet te langzaam!


De derde expositie bestaat uit waanzinnig mooie, zeer ingenieus gemaakte zij het enigszins macabere beelden van Carolein Smit. Surrealistisch beelden zoals een skelet die de liefde bedrijft met een vrouw, Leda en de zwaan, enzovoorts. Ook wordt er een film vertoond waarin de kunstenares vertelt waardoor zij is geïnspireerd en hoe de beelden tot stand komen. Meestal wordt klei gebruikt, naderhand worden de beelden gebakken en met diverse technieken gekleurd en geglazuurd. Indrukwekkend is de uiterst geraffineerde detaillering, de afwerking van de beelden moet monnikenwerk zijn naar mijn idee.

De eenzame fietser

Betere tijden op Terschelling (2008?): met v.l.n.r. Henk Moesman, Rutger Kramer, Helmie Ramakers, Fred van der Gon Netscher, Ton van Westbroek en Mike Vrolijk

Dinsdag gingen wij - Helmie, Ton, Mike en ik - naar Ilpendam om de afscheidsplechtigheid van Rutger Kramer bij te wonen, die vorige week slachtoffer werd van een noodlottig ongeval. Het was erg druk in de Sint Sebastianuskerk, er waren naar (ruwe) schatting bijna 300 mensen aanwezig waaronder Rutgers vriendin en levenspartner met hun drie zoontjes, zijn ouders en overige familie, (sport)vrienden en (ex)collega's.

Het werd een mooie en uiteraard emotionele plechtigheid met muziek die tot de favorieten van Rutger behoorden: London Grammar, Boudewijn de Groot, Rolling Stones, Klein Orkest, Pearl Jam en David Bowie.

Ook waren er mooie toespraken van een neef, zijn vader en twee zussen waardoor, samen met de geprojecteerde foto's, een goede indruk werd gegeven van hoe Rutger was.... Gedreven, onvermoeibaar, leergierig, enthousiast, sportman in hart en nieren (uitmuntend hardloper en fietser), scherp verstand, perfectionistisch, ideeënrijk, gevoel voor humor, oprechte belangstelling voor anderen, sociaal, open, soms wat teruggetrokken en filosofisch, reis- kook en baklustig, liefdevol, zorgzaam en genereus. Van de doden niets dan goeds zal men zeggen, maar het klopt allemaal. Rutger zal hoe dan ook node gemist worden.

AV'40, 2014

Op het podium na de BDO loop (halve marathon Monster)

Kerstmarkt en winterbier in Kielegat

Daags na de meeuwen en makrelen loop had ik voor mijzelf een hersteltraining gepland. Alleen een wat ongebruikelijke, namelijk kuieren in een andere stad inclusief inname van geestrijke drank. Dit om de gestoorde vochtbalans te herstellen en de spieren aan te vullen met - hopelijk gezonde - voedingsstoffen.

's Ochtends hebben we thuis de kerstboom opgezet. Eerst alle ballen verzamelen en daarna - uiteraard met een spotify playlist vol kersthits op de achtergrond - de boom voor negentig procent versierd. Voor het sfeertje uiteraard warme chocolademelk met slagroom er bij. Lekker truttig allemaal maar toch heeft het wel wat.

's Middags togen wij - in dit geval met een vijftal mannenbroeders van onze vereniging - naar het brabantse land, meer in het bijzonder Breda. Met de trein, wat uiteraard verstandig was gezien de te verwachten proeverij, bovendien krijg je normaliter dat speciale reisgevoel wanneer je naar buiten kijkt en het landschap aan je voorbij ziet trekken. Alleen was daar zondag geen sprake van, de hele rit door keek je tegen een dikke muur van witgrijze mist aan, waarachter de contouren van gebouwen, bruggen en dergelijke amper te onderscheiden waren.

Eenmaal in Breda, was de weg naar het café waar het bierfestival zou plaatsvinden snel gevonden. Al bleek dat het verkeerde café te zijn. Niet dat het er ongezellig uit zag, integendeel, maar we moesten toch elders zijn, naar het Kerkplein. Daar was het bewuste café 'De Bruine Pij'. Met de kraampjes van de lokale kerstmarkt - die overigens smaakvol was ingericht evenals de feestverlichting door het hele stadscentrum heen - vormde het buitengebeuren van het festival één geheel.

In het café zelf kregen we een glas mee met daarin een informatieboekje en vier munten die we zowel binnen als buiten konden inwisselen voor een winterbiertje.

Zelf ga ik altijd voor de meer donkere biertjes die ook wat zoetig mogen smaken. Anderen geven de voorkeur aan witbier of meer bittere biertjes. Maar goed, hierboven staat wat ik geproefd heb met daarbij een cijfer. Van die vier geselecteerde biertjes vond ik de Aethelstan het lekkerste. De Bockenreyder werd door de rest van het gezelschap ook zeer gewaardeerd maar dat was mijn smaak niet helemaal, wel kruidig maar ook met een licht 'zuurtje' er in.

We hebben het drinkgelag trouwens wel nog even onderbroken voor een stevige snack bij de lokale patatboer om de hoek. Dat was niet verkeerd, zelf nam ik een kleine portie patatten met stoofvlees en mayonaise - ja, ik weet het, maar de rest van de week eet ik gezond - anderen patat met vlaamse mayonaise of hamburger. In elk geval hadden we een aardig 'bodempje' gelegd.

Na de bierproefsessie zijn we nog een stuk gaan wandelen, richting station. Wat opviel was de gemoedelijk-rustige sfeer op straat en de mooie straat(kerst)verlichting. De kerstmarkt in Breda is wellicht niet heel groot, maar wat entourage betreft evenaart deze menig duitse kerstmarkt. En lopend door het park richting station stuitten wij op een koor dat mooie kerstliederen zong, leuk om even bij stil te staan.

Bij terugkomst in Den Haag, toch nog met z'n allen een 'afsluitertje' gezocht in de vorm van een heel smakelijke pizza bij 'de Italiaan', in dit geval VIP in de Kettingstraat. Vriendelijke en snelle bediening, prima eten voor een meer dan billijke prijs.

Snijdende kou voor en na de Meeuwen- en Makrelenloop

Tot voor enkele jaren terug had ik het genoegen deel uit te maken van een groep  (loop)vrienden die - een paar jaar achter elkaar - te gast waren bij Rutger Kramer, voorafgaand aan de Meeuwen- en Makrelenloop. Hij bewoonde een appartement op een paar honderd meter afstand van de toenmalige startplek op de Hellingweg. De boomlange Rutger was niet alleen een ontzettend aardig, superhartelijk en gastvrij mens, hij kon ook heerlijke taarten bakken, was heel intelligent, een onderhoudende prater en een voortreffelijk loper die een aantal keren als snelste Meeuwen- en Makrelenloper over de meet kwam.

Sinds enkele jaren woonde hij in Pijnacker met zijn gezinnetje, totdat afgelopen maandag een noodlottig eenzijdig verkeersongeluk een einde aan zijn leven maakte. Dat nieuws kwam bij menigeen hard aan, zeker bij degenen die hem min of meer goed kenden.

Kort voor de start van de Meeuwen- en Makrelenloop 2018 werd dit ook even gememoreerd.

Editie 2018

Het is altijd een stille wens van menigeen dat de Meeuwen- en Makrelenloop het beste onder de meest barre omstandigheden moet wordt gelopen. Dus met storm, hagel en sneeuw en veel wind. Uitgesproken winters dus.

In de praktijk vallen die omstandigheden echter best mee tegen, wat betekent dat het uitgesproken  aangenaam weer kan zijn. Zoals in 2015.

Er waren ook jaren met een M&M Loop volgens de ongeschreven boekjes. Met veel sneeuw, ook op het strand. Zoals in 2009, 2010 en 2013.

Vandaag was het weer goed, met een zonnetje. Maar het was ook flink koud en met redelijk wat wind. Maar nooit - en nu spreek ik uitsluitend voor mijzelf - heb ik een M&M loop meegemaakt die zó zwaar was dat ik onderweg een paar keer moest wandelen. Niet lang achter elkaar, maar toch. Dat was vanaf het zes kilometer punt waar het zand tot het keerpunt superzacht was en waarin een paar gemene 'pukkeltjes' zaten, en in de laatste kilometer, de klim naar de opgang.

Onderweg was het flink bikkelen. Lang liep ik achter twee lopers aan - een dame en een niet eens zo'n jonge man - die kennelijk geen enkele moeite hadden met het parcours, ze liepen ontspannen en praatten voortdurend honderduit over van alles en nog wat alsof ze thuis op de sofa zaten te kletsen. Best wel irritant als je zelf bezig bent met overleven... :-)

Uiteindelijk kwam ik in 1:51'03 over de meet wat toch iets anders is dan de 1:32'00 die ik nog in 2016 liep. Moet er wel bij vermelden dat dit de eerste langere afstand is dit jaar, waarin ik ook geen halve marathons - laat staan hele - heb gelopen. En weer een paar jaartjes ouder, kortom: ik mag niet klagen.

Voor zover ik heb vernomen hebben mijn clubgenoten het ook zwaar gehad maar niettemin hebben de meesten - onder wie mijn groeps- en leeftijdgenoten Peter en Jan - heel goed gelopen.

Dat gold ook voor Hans U., die ook wel eens sneller heeft gelopen maar tevreden was met zijn tijd van 1:45'00. Met hem heb ik na afloop nog wat nagepraat en genoten van de gebakken vis en de erwtensoep - was een beetje roze van kleur, er zaten misschien ook linzen in - . Léon maakte van ons en Jan Spaans die even kwam buurten, een foto met de kerstboom als achtergrond. Die zien we t.z.t. nog wel in een of ander online album...

One for my baby, and one for the painting... Mooie Makrelen!

Na de loop, op de terugweg - ik was met de benenwagen en het openbaar vervoer - sneed een ijzige, siberisch aandoende wind onbarmhartig door alle lagen kleding heen die ik aanhad, en koppijn van de kou. Bar en boos was het! Uiteindelijk heb ik met een forse omweg - zeker anderhalve kilometer wandelen naar een bus richting centrum, en vervolgens via de tramtunnel met de randstadrail naar de Vruchtenbuurt - mijn warme huis en centrale verwarming bereikt.

De avondmaaltijd was sober maar gezond. U raadt het misschien al: wittebrood met makreel!

Rondje Rotterdam en andere zaken

Wereldnieuws over de aanslag in Straatsburg, Minister May die mag blijven enzovoorts, overschaduwen vrijwel alle andere berichten. Begrijpelijk en terecht. Maar wanneer je het slechte nieuws verneemt dat een bevriende ex-clubgenoot, een nog jonge, talentvolle loper en bovenal een intelligent en heel aardig mens, afgelopen maandag bij een eenzijdig ongeval om het leven is gekomen, komt dat bij veel Haag-leden aan als een donderslag bij heldere hemel. Hij laat een vriendin en twee jonge kinderen achter. Dat is dan nieuws vanuit de directe omgeving dat niemand van de vereniging - zeker degenen die hem kenden - onberoerd laat.

Eigenlijk is het een beetje nonsense om het met die wetenschap over futiliteiten te hebben zoals hardlopen. Daarom maar heel in het kort:

Zondag 80 minuten gelopen, maandagavond ca. 70 minuten met de groep, met een kern van 200-400-200 meter en dat zesmaal, en woensdag eveneens voor mezelf een moeizame 70 minuten. Moeizaam vanwege vermoeide en pijnlijke knieën waar waarschijnlijk niet veel kraakbeen meer in zit. De 'lengte' zit er dus wel meer in maar aan souplesse en snelheid op de langere afstand hoop ik nog te winnen. Rust aan de benen gunnen is daarbij van belang Ook woensdagochtend nog wat krachttraining gedaan.

Toen wij naar Rotterdam vertrokken....

Verder ben ik het niet zozeer vergeten, maar er door technische sores met mijn PC  niet aan toegekomen: een verslagje van onze (=  het informele wandelgroepje De Doornvogels) wandeling door Rotterdam vorige week zaterdag.

Het was een deel van de zogeheten architectuurwandeling die bij Rotterdam Centraal begon en tot aan het havengebied voerde. We hebben de bekende zaken gezien zoals het station zelf, De Doelen en het Schouwburgplein, de Lijnbaan en de Koopgoot.

Op het moment dat wij bij de Laurenskerk waren, begon de klok te luiden samen met andere kerkklokken en carillons in de omgeving. Later begrepen wij dat dit paste in een actie van Greenpeace, waarbij zoveel mogelijk kerken in ons land de noodklok luidden voor het klimaat.

De Markthal zijn wij niet binnengegaan, wel onder de kubuswoningen doorgelopen. Verder zagen we onder - veel - meer het Witte Huis, de Red Apple, het Maritiem Museum en dingen we aan boord van twee binnenvaartschepen om deze te bezichtigen.

Verder konden we in het kader van een grote expositie over de stad twee grote stadsmaquettes bewonderen in het gebouw van Rotterdam Info.

Trouwens lekker gelunchd bij Plan C!

Bij het Museumpark bezochten we ook nog Huis Sonneveld, een woonhuis in de stijl van het Nieuwe Bouwen.


Verder volsta ik met verwijzing naar wat foto's, het zou te ver voeren om de hele wandeling gedetailleerder te beschrijven. Wat ik overigens wel al had gedaan, maar toen ik de tekst wilde opslaan ging er iets mis en was ik alles kwijt. Daarom nu alleen wat foto's met hier en daar wat commentaar.

Memories uit het Haagse pre-hippie tijdperk

Grappig eigenlijk, er is veel voor en ook tegen facebook te zeggen, maar gisteren en vanmorgen had ik een uitgebreid 'gesprek' met oud-schoolgenote Fransijn Menkman waarbij de ene na de andere herinnering bovenkwam, van beide kanten. Dat was toch leuk, herinneringen van 55 jaar geleden ophalen...

Aanleiding waren twee items die ook op de (besloten) fb-groep 'Den Haag uit je jeugd' zijn geplaatst, althans van daaruit naar is verwezen. Het ene is een filmpje over de verzoening van 'de kikkers' en 'de plu's', twee roemruchte jeugdbendes die in het Den Haag van de jaren zestig ontstonden. Je kon ze een beetje vergelijken met de Jets en de Sharks uit de West Side Story, alleen bleef het geweld alhier binnen aanvaardbare perken, tenminste voor zover bekend.


Zelf hoorde ik nergens bij, al had ik meer met de muzieksmaak, kleding en mentaliteit van de kikkers, terwijl ik - toen nog - wel een kuif had en drie stippen (logo van de Plu) op mijn handrug tussen duim en wijsvinger had aangebracht. Maar een vechtersbaas was ik niet en naderhand werd ik meer een 'Hippie Light'.

Maar Fransijn wees ook op een docu van Omroep West over de destijds befaamde 'De Marathon' aan de Wijndaelerweg, een gebouw waar veel jongeren uit die tijd (zestigers en zeventigers inmiddels) goede herinneringen hebben. Ook een leuke docu!

The Golden Earrings in De Marathon

Er was disco en er werd gedanst, er kwamen groepen spelen (waaronder de Golden Earrings, toen nog met een S) en zelf heb ik daar, als 17-jarige knaap, nog het legendarische optreden van The Who meegemaakt. Het was het eerste concert van die groep in Nederland, ze hadden juist hun eerste hit gemaakt ('Can't Explain') en hadden van die stopborden op hun t-shirts.

The Who hoorden bij de 'spitsafbijters' van een nieuwe stroming binnen de jongerencultuur, 'The Mods'. Zoals werden de engelse tieners genoemd die vaak uit een 'Middle Class' milieu kwamen, met Beatles- of Small Faces kapsels en broeken met van die wijde pijpen.

Het was een geweldig concert, bijgaand krantenartikel geeft mooi weer hoe het was.

Helaas geldt ook dat alles van (gevoels)waarde weerloos is, want het gebouw De Marathon is enkele jaren geleden gesloopt.