Halve van Monster aan de zijlijn

Het beloofde een mooi weekend te worden. Op de eerste helft daarvan, deze zaterdag, valt in ieder geval niets negatiefs op te merken. Strakblauwe lucht, de hele dag zon. Na een ochtendje beurtelings schilderen en desktoppen (inclusief facebooken en tv-programma's bekijken), beklom ik even na een uur 's middags het ijzeren ros.


Stuk Laan van Meerdervoort afgepeddeld, daarna via de duinen voorbij Kijkduin richting Monster. Daar werd vandaag de jaarlijkse halve marathon gehouden, daarnaast kon men ook 10 km of 5,5 km lopen. Het had weinig gescheeld of ik had ook meegedaan, maar koos op het laatst toch voor de Laan van Meerdervoortloop. Die wordt zondag (op het moment van schrijven dus morgen) gehouden.


Echter deed een aantal goede bekenden mee, onder wie Eddy Doorschot en Rutger Kramer; ook een afvaardiging van onze trainingsgroep 7: Berry Verkijk, Karin Dee, Ana Pescadinha (21.1 km) en Sonja van Breukelen (10 km). Ik heb mij vandaag vooral bezig gehouden met toeschouwen, wat foto's schieten en filmpjes maken van de start van de 21.1 km en van de 10 en 5.5 km.

  Vandaar dat dit blogje ditmaal vooral bestaat uit genoemde filmpjes, een paar losse foto's en een link naar Mijn Album waar meer foto's op staan (met meerdere foto's van mensen uit onze trainingsgroep).

Tango in de herfst

Waar ik niet goed of of zijn minst redelijk in ben, interesseert mij ook minder. Misschien is dat een algemeen menselijke eigenschap, maar vooral om die reden ga ik zaken als voetballen, dansen, schaken of wiskundige vraagstukken een beetje uit de weg. Wat niet wegneemt dat ik mij de fascinatie of  passie van mensen voor deze zaken - en eigenlijk welke zaak dan ook - heel goed kan voorstellen.

Maar ik merk meteen dat het bovenstaande niet helemaal klopt: een goede hardloper ben ik nooit geweest, hooguit (ooit) een goede trimmer, maar de passie voor het lopen zal mij nooit verlaten (zolang het lichaam meewerkt). En hoewel ik zelf geen geweldige danser ben - wat een eufemisme is - kan ik de schoonheid van en gepassioneerde gedrevenheid achter een dans als de tango goed aanvoelen. Vandaar dat ik dit een keer wilde verbeelden. Een week of wat geleden kocht ik een stuk karton maar ik ben altijd wat 'brokkelig' als het er op aan komt te beginnen met schilderen, en ook om het af te maken. Meer last van een 'schilders-blok' dan van een 'writers block' zeg maar.

Gisteravond was het trouwens weer workshoptijd! Lekker met z'n vieren 'kleuren' in het atelier van Thea Bonnecroy, onder leiding - nou ja, min of meer - van Paul Versteegh.

Eerst wat knip- en plakwerk met gekleurd papier op wit papier, daarna toch nog een paar snelle acrylschilderingen op stevig papier gemaakt. Dat gaat wat mij betreft heel spontaan, op het moment dat ik begin met verven heb ik geen flauw idee wat het gaat worden. Dat geldt ook in min of meerdere mate voor de andere workshoppers Paul en Vincent. Het resultaat heeft dan ook vrijwel altijd het karakter van een oefening, maar daar is op zich niets mis mee lijkt mij.

Heen en weer over Laan van Poot

Gisteravond ging de korte weg naar de Laan van Poot op het laatst vergezeld van enorme herrie, een bijna angstwekkend krijgsgejoel van viriele jonge mannen, zware ontploffingen, vuurwerk en kruitdamp dat zich tot ver in de omgeving verspreidde. Dat pandemonium kwam uit de Bosjes van Pex. Was de burgeroorlog uitgebroken?

Naderhand begreep ik dat het om een voetbalwedstrijd tussen de regionale amateurclubs HBS en Kozakken Boys ging, een strijd die naderhand in het voordeel van de kozakken is beslist.

Maar goed, 'we' gingen niet voetballen maar hardlopen.

Trainer Arie was er niet bij gisteravond. Hij is gisteren geland in New York, waar hij zondag de marathon zal lopen. Dat is knap, want amper drie maanden geleden zat hij aardig in de lappenmand. In korte tijd is hij hersteld en hoewel het niet erg waarschijnlijk is dat hij straks zijn snelste tijd ooit gaat lopen, is hij helemaal klaar voor de 42 kilometer en 195 meter.

De rest van 'zijn' groep was er ook helemaal klaar voor deze avond, maar dan voor de training. Odette was trainer van dienst en onder haar leiding hebben wij een viertal 'heerlijke' kilometertjes gelopen in 10 km tempo. Dat ging - uiteraard na het inloop- oefeningen en driemaal zeventig meter versnellinkjes - over de Laan van Poot en terug. De kilometers gingen in wedstrijdtempo (ietsje daaronder) maar ondanks mijn voornemen het rustig-aan te doen, kwam ik 'op natuurlijke wijze' toch steeds op vijf minuten uit, twee keer zelfs ietsje daaronder, in het kielzog van de voorste lopers Peter, Sonja, Carla en Gusta.

Later, na de training, nog heel even in een druk krachthonk geweest. Normaliter een plek waar vooral jonge, al dan niet veelbelovende, atleten trainen maar tevens een aantal krasse knarren (hierover is ook al een stukje in ons clubblad gewijd). Ditmaals was echter de jeugd in de meerderheid, waarbij de schoonheid van de dames schril contrasteerde met onze oude verweerde koppen. Uiteraard "I speak for myself" :-)...

Overdag nog even een 'filmhuisje gepikt', en koos - min of meer gevoelsmatig - uit een van de drie middagvoorstellingen voor 'Ixcanul', de naam van een grote vulkaan in Guatemala. De film gaat over Maria, een jong meisje dat met haar ouders deel uitmaakt van een simpele maar hardwekkende Maya-gemeenschap. Zij leven van de koffiepluk.

Maria is voorbestemd te trouwen met de voorman op de plantage, maar zij voelt zich veel sterker aangetrokken tot de jongere koffieplukker Pepe, terwijl ze droomt van het moderne leven in de stad. Pas nadat zij Pepe heeft verleid en door hem is bezwangerd, ontstaan er problemen. Nadat pogingen om de zwangerschap af te breken zijn mislukt, besluit de moeder van Maria het kind te laten komen. Een slangenbeet doet Maria in het ziekenhuis belanden, waarbij haar leven ternauwernood wordt gered. Echter krijgt zij te horen dat haar baby het niet heeft gehaald en later wordt het met veel toeters en bellen in een gesloten kistje te grave gedragen. Maar of de baby echt is overleden....

In de maneschijn

Maar even een paar dagen bij elkaar gevoegd.

Wat een enorme opkomst maandagavond bij de training. Maar liefst 19 personen telde onze groep. Kwam het door het prachtige weer - zacht, windstil - of was het puur toeval? Ik hou het op de weersomstandigheden. En het was bijna volle maan, dinsdag was-ie echt vol!

Sanny Schoon was maandagavond 'opperhoofd van dienst' zoals zij zichzelf - desgevraagd - met een knipoog aanduidde. Die grote groep was in ieder geval niet goed voor haar keel: op luide stem gaf zij haar instructies opdat deze ook de hekkensluiters van de groep zouden bereiken. Het werd een plezierige training van 80 minuten bruto, met vooraf naast de gebruikelijke oefeningen ook nog wat korte versnellingen.

De kern van het programma werd in Kijkduin, op de Machiel Vrijenhoeklaan en op de Kijkduinsestraat afgewerkt en bestond uit twee series van vijfmaal 30 seconden in hoog (5 km) tempo, met steeds twee minuten rust tussen de versnellingen en 10 minuten rust tussen de beide series.

Woensdagavond (vanavond inmiddels) gaan we een aantal 'snelle kilometers' lopen, als ik uitga van het trainingsschema. Dat alles ter voorbereiding van de Laan van Meerdervoortloop a.s. zondag 1 november en waarvoor ik 'na ampel beraad' heb ingeschreven.

En waarachtig: vandaag al lag de envelop met startnummer op de deurmat. Dat is snel!

Gisteren een rustdagje, maar 'rust' is een betrekkelijk begrip, want we hebben een flink stuk gefietst: op en neer naar Delft, met aldaar een bezoek aan het vers verbouwde Museum Het Prinsenhof.

Schitterend weer natuurlijk, dus na de fietstocht via het Wateringse Veld en een stukje Delfland kwamen we uiteindelijk aan in het centrum van Delft, waar wij de fietsen vastmaakten aan een bruggetje vlak bij het museum. Eerst maar koffie drinken bij Het Koningshuis, op een van de terrassen op De Markt. Het werd zowaar bloedwarm, zo beschut in de volle herfstzon. Op verzoek maakten wij een foto van twee dames (kennelijk vriendinnen van elkaar) die naast ons zaten, Zij waren gaarne tot wederdienst bereid.

Daarna naar het museum, waar we al vaker zijn geweest maar toch interessant blijft.

Veel schilderijen en geschiedenis over Willem van Oranje in relatie met zijn niet minder beroemde tijdgenoten zoals Alva, Philips II en Karel V.

Ook veel aandacht voor het befaamde Delfts Blauw. Je kon zelf een vaas digitaal beschilderen en ook wat vogelen met perspectief en het resultaat naar jouw huisadres mailen. Vooral voor kinderen veronderstel ik, maar in veel mannen schuilt een kind...

Bij het entree was een recu voor gratis koffie bij Het Stadscafé of Bakkerij Suyckerbuyck inbegrepen. Na het museumbezoek gingen we naar laatstgenoemde bakkerij omdat we Het Stadscafé al kenden, De koffie met aardbeienslof lieten we ons goed smaken.

Daarna weer onze fietsen opgezocht en naar huis gepeddeld, ditmaal via Rijswijk/In de Bogaard, een omgeving die ik goed ken vanwege mijn ministeriële arbeidsverleden. Maar wat is er langs die weg van Delft naar Rijswijk in twintig jaar tijd veel veranderd zeg: vrijwel al het groen is er verdwenen, het is een en al bouwput, nieuwbouwwijk en nieuwe wegen wat de klok slaat.

Nederland is vol, maar wie dat beweert loopt kans bestraffend toegesproken of vierkant uitgelachen te worden. Maar ja, 'De Club van 10 miljoen' werd jaren geleden al door de politiek en de media nagenoeg genegeerd, in ieder geval beslist niet serieus genomen ondanks de - wat mij betreft - zinnige, constructieve (en zeker niet-racistische!) ideeën en suggesties van oprichter Gerbrands om dit onderwerp in ieder geval eens serieus op de agenda te plaatsen. Daarmee is er nog geen begin van een oplossing, maar het probleem is dan wel benoemd.

Maar nee, die club wordt in de beeldvorming uiteraard neergezet als 'een stel gekkies'  en ondertussen worden de problemen alleen maar groter. Vingerwapperen naar 'goede voorbeelden' als Zweden en Duitsland lijkt mij onzinnig en ook onterecht: dit zijn landen die geografisch gezien vele malen groter zijn dan hier waar alles maar op elkaar gepropt wordt en dan heb ik het vooral over dat ongebreidelde bouwen overal: wegen, woningen, enzovoorts. Nederland is één grote bouwput, maar in de media wordt dat vaak met gejuich begroet: "Nederland is nooit af" hoorde ik gisteren op de radio iemand enthousiast roepen. "Komende jaren komen er veel nieuwe woningen bij" is laatst aangekondigd, zeker 750.000 woningen. Dit is geen idee of suggestie, dit gaat gewoon gebeuren!

Straks geen stukje groen meer over? "Jammer jôh, maar mensen gaan voor, iedereen moet goed kunnen wonen." Maar het wordt alleen maar erger, dat ziet een kind. Kijk eens - bijvoorbeeld - naar Noord-Frankrijk, zeeën van ruimte en zelfs als je daar een miljoen woningen bij zet blijven er zeeën van ruimte over. Maar ja, daar is weer minder economische activiteit. Hoe je er ook over wilt denken, de balans is ver te zoeken!

Autumn Movements

Letterlijk vooruitlopend op de Laan van Meerdervoortloop - gisteravond eindelijk online ingeschreven nadat ik er tot dat moment niet over getwijfeld heb om de halve marathon van Monster te gaan lopen - ging ik vanmorgen met 'de drie Jannen' (Jan Groeneveld, buurman Jan de Vries en onze onbezoldigde chauffeur Jan Wierenga) een stukkie hardlopen in Delft.

Om precies te zijn werd dat de zogeheten Bertusloop, dat 'parcourstechnisch' deels overeenkomt met de zomerse Kerkpolderlopen. Cenrale locatie was uitspanning 'Onder Ons' waar de lopers zich konden inschrijven, omkleden en consumpties gebruiken. Bij aankomst bleek dat ook andere Haag-vrienden van de partij waren onder wie Paul Versteegh, Paul Kruijssen, Michel Out, Hizkia Taal en Pierre Tissot. En dan andere trouwe Delftgangers onder wie Gé IJzendoorn, Arie Develing. Joop Dannis en Jos Toth.

Jan Wierenga maakt praatje met Arie Develing

Er kon vijf of tien kilometer worden gelopen. Voor vandaag vond ik - een weliswaar pittig te lopen - vijf kilometer mooi zat. Volgende week bij de Laan van Meerdervoortloop maar een wat langere afstand. Ook Pierre en Jan Wierenga kozen voor de vijf, de anderen plakten er nog een ronde aan. Alleen Jan G. koos er voor om als 'toeschouwer-supporter' aan de kant te staan omdat hij nog steeds hinder ondervindt van een hardnekkige infectie aan de luchtwegen.

Om elf uur (wintertijd alweer) gingen alle lopers van start vanaf het parkeerterrein naast Onder Ons. Het was prachtig weer, het zonnetje liet zich na dagenlang bewolking weer eens zien en de temperatuur was zodanig (mild) dat er in t-shirt gelopen kon worden. Ik ging pittig weg en liep de eerste 800 in het kielzog van Paul K. en Paul V. maar zowel beide - wat jongere - schildergenoten als mijn 'richtsnoer' Ellen Melse kon ik op de duur niet bijbenen.


Buurman Jan kwam mij na een kilometer of twee, drie voorbij maar hij ging - evenals beide Paulen - voor de tien kilometer, dus ik liet hem lopen. Hetzelfde gold voor Hizkia die langzaam van start was gegaan maar steeds harder ging lopen, en Pierre ging mij na pakweg drie kilometer ook voorbij maar hem kon ik redelijk bij blijven. Echter zijn vijf kilometers snel gepiept en eenmaal terug op het pad dat naar de finish leidde, hoefde ik alleen nog maar iets aan te zetten om in exact 25 minuten te finishen. Geen toptijd maar ook niet slecht. Pierre kwam tien seconden eerder over de meet.

Na ons kwam Jan W. in 28 minuten binnen, waar hij zeer tevreden mee was. Dit jaar was voor hem namelijk een van blessureleed en dit was de eerste keer sinds januari dat-ie aan een wedstrijd/prestatieloop meedeed. Jan een beetje kennende zal hij binnen een of twee maanden nog een stuk sneller kunnen lopen.

Nadat ik mij gedouchd en omgekleed had liep ik terug om - samen met Jan G. - de 10 km lopers te zien finishen. Achtereenvolgens zagen wij Paul V., Hizkia, Paul K., Michel O. en Jan de V. finishen (zie hieronder). Allemaal in mooie tijden, van 46 tot 48 minuten.


Kleurrijk Clingendael

Het is waarschijnlijk geen toeval dat in een blogpost waarin de naam van Paul Versteegh wordt vermeld - beeldend kunstenaar die zeer kleurrijke schilderijen maakt - ook iets over de fraaie herfstkleuren die je nu overal om je heen ziet wordt vermeld.

Vooral lommerrijke parken en bosrijke natuurgebieden vormen momenteel een bont palet van fraai contrasterende kleuren. Daarom zijn we vanmiddag, voordat 'de kinderen' met onze kleindochter op bezoek kwamen, naar Clingendael gefietst voor een herfstwandeling over dat landgoed.

Wij waren echter bepaald niet de enigen: je kon bijna over de hoofden heen lopen, vooral in de Japanse Tuin. Wel verklaarbaar overigens, gezien het fraaie herfstweer en het feit dat vandaag de laatste dag (van dit jaar) is dat de Japanse Tuin geopend is.

De foto's zeggen wel genoeg denk ik zo....

Magische herfstpotpourri

Ja hoor, daar is-ie weer met zijn vechtende damherten! Voor de laatste keer dan. De stukken vlogen er wel af vandaag, in de Amsterdamse waterleidingduinen. Letterlijk en figuurlijk! Toen ik namelijk, tussen de dieren door slalommend, het bos verliet waar de meeste herten bruiloft vierden, zag ik deze afgebroken geweistang liggen. Ik heb heb het als een soort trofee meegenomen en thuis de modder er af gespoeld.

De bronst van de damherten is nu toch ècht op zijn hoogtepunt, de komende week zal het waarschijnlijk wat rustiger worden en kunnen de dieren weer op krachten komen. Voedsel genoeg, het hele gebied ligt bezaaid met eikels.

Magisch-realistische momenten

Voordat ik de inmiddels welbekende route door de Waterleidingduinen aflegde, was ik in Voorschoten, even op bezoek bij Tom en Antoinette, 'oude' vrienden. Daar was ik al heel lang niet meer geweest. Aanleiding was het afgeven van een paar tekeningen die ik had gemaakt. Het adres wist ik niet meer precies maar in de online telefoongids viel dat eenvoudig te traceren. Er was namelijk maar één persoon met die achternaam in Voorschoten!

Toen ik dus, na een mooie wandeling door een herfstkleurrijk Voorschoten, bij het betreffende huis kwam en aanbelde, deed een mij onbekende vrouw open. En zij zag uiteraard een onbekende man staan. Toch de 'verkeerde' persoon! Maar hoe wonderlijk: zij bleek ook een vriendin van haar naamgenoot te zijn en was in het bezit van haar telefoonnummer.

Kort en goed: even later werd ik door Antoinette met de auto opgehaald en naar het goede huis vervoerd. Daar hebben wij even gezellig bijgepraat onder het genot van koffie met chocolade, waarna ik terug naar het station liep en vervolgens met de trein - via Leiden - naar Heemstede-Aerdenhout toog.

Dit weekend deed zich nog zo'n merkwaardige coïncidentie voor. In mijn vorige blogbericht had ik wat foto's en tekst geplaatst over mijn amateurtoneel-verleden. Daar heb ik ook enkele namen bij vermeld van mensen die ik mij uit die tijd kon herinneren. Een daarvan was Ben Poot.

Geloof het of niet, maar wie kom ik diezelfde middag bij het verlaten van de Jumbo tegen, na pakweg 35 jaar? Inderdaad, Ben Poot! Wel erg toevallig... Uiteraard even een praatje met elkaar gemaakt en weer een FB-contact er bij!  

Kleurrijke exposities in Gemeentemuseum Den Haag

Gisteren waren wij in het Gemeentemuseum. Daar zijn momenteel een aantal grotere exposities die de moeite van het bezichtigen meer dan waard zijn.

Erg interessant vond ik persoonlijk de Ode aan de Nederlandse Mode. Nooit eerder is er zo'n groot overzicht van de Nederlandse modegeschiedenis - vanaf 1900 - gepresenteerd. Hier zien we meer dan honderd creaties (pure kunstwerken, een beter woord kan ik er even niet voor vinden) van Max Heijmans, Frank Govers, Edgar Vos, Viktor en Rolf, Iris van Herpen en vele anderen.

Als meest recente hoogtepunt wordt Jan Taminiau's wondermooie blauwe creatie getoond die Koningin Máxima droeg tijdens de inhuldigingsceremonie. Wondermooi, al ben ik van mening dat het 'oogverblindende' hier een beetje wegvalt, wellicht had een iets betere belichting van deze creatie geholpen om dat effect te bereiken. Niettemin is en blijft het een prachtjurk, wat mij betreft een van de mooiste creaties ooit gemaakt.


Meer impressies van deze mode-expositie staan hier. Foto's maken mag altijd in dit museum, mits er geen flits wordt gebruikt.


Kleur ontketent

Een andere expositie in datzelfde museum is 'Kleur ontketent'. Daarin worden schilderijen die in de periode tussen 1885 en de eerste wereldoorlog zijn gemaakt. er vond toen een ware renaissance plaats, in die zin dat kleur van de zichtbare werkelijkheid werd losgemaakt, of bevrijd zou je ook kunnen zeggen. Zo kan gras opeens koel blauw zijn in plaats van groen, of bomen zijn rood en gezichten paars. Kleur heeft een eigen betekenis gekregen, De inspiratie komt van de Franse (neo)impresionisten, maar de kunstenaars in de Lage Landen geven hier een eigen invulling aan.

Mooi werk hangt hier van kunstenaars als Vincent van Gogh, Jan Sluijters, Kees van Dongen, James Ensor en anderen ter illustratie van wat hiervoor bedoeld is.