Ja hoor, daar is-ie weer met zijn vechtende damherten! Voor de laatste keer dan. De stukken vlogen er wel af vandaag, in de Amsterdamse waterleidingduinen. Letterlijk en figuurlijk! Toen ik namelijk, tussen de dieren door slalommend, het bos verliet waar de meeste herten bruiloft vierden, zag ik deze afgebroken geweistang liggen. Ik heb heb het als een soort trofee meegenomen en thuis de modder er af gespoeld.
De bronst van de damherten is nu toch ècht op zijn hoogtepunt, de komende week zal het waarschijnlijk wat rustiger worden en kunnen de dieren weer op krachten komen. Voedsel genoeg, het hele gebied ligt bezaaid met eikels.
Magisch-realistische momenten
Voordat ik de inmiddels welbekende route door de Waterleidingduinen aflegde, was ik in Voorschoten, even op bezoek bij Tom en Antoinette, 'oude' vrienden. Daar was ik al heel lang niet meer geweest. Aanleiding was het afgeven van een paar tekeningen die ik had gemaakt. Het adres wist ik niet meer precies maar in de online telefoongids viel dat eenvoudig te traceren. Er was namelijk maar één persoon met die achternaam in Voorschoten!
Toen ik dus, na een mooie wandeling door een herfstkleurrijk Voorschoten, bij het betreffende huis kwam en aanbelde, deed een mij onbekende vrouw open. En zij zag uiteraard een onbekende man staan. Toch de 'verkeerde' persoon! Maar hoe wonderlijk: zij bleek ook een vriendin van haar naamgenoot te zijn en was in het bezit van haar telefoonnummer.
Kort en goed: even later werd ik door Antoinette met de auto opgehaald en naar het goede huis vervoerd. Daar hebben wij even gezellig bijgepraat onder het genot van koffie met chocolade, waarna ik terug naar het station liep en vervolgens met de trein - via Leiden - naar Heemstede-Aerdenhout toog.
Dit weekend deed zich nog zo'n merkwaardige coïncidentie voor. In mijn vorige blogbericht had ik wat foto's en tekst geplaatst over mijn amateurtoneel-verleden. Daar heb ik ook enkele namen bij vermeld van mensen die ik mij uit die tijd kon herinneren. Een daarvan was Ben Poot.
Geloof het of niet, maar wie kom ik diezelfde middag bij het verlaten van de Jumbo tegen, na pakweg 35 jaar? Inderdaad, Ben Poot! Wel erg toevallig... Uiteraard even een praatje met elkaar gemaakt en weer een FB-contact er bij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten