Meijendel-training

Vanmorgen zijn wij - een afvaardiging van 'Groep 5' - naar Meijendel gereden. Deels met de fiets, deels met de auto. Eveline en ik konden met Ilse meerijden. Bij het wegrijden van haar huis konden we nog net Ilses buurman Hugo Maerten uitzwaaien die - met zijn loopschoenen bij zich ;-) - naar Brussel ging voor een familiebezoek.

We vertrokken om tien over negen, om half tien waren we in Wassenaar. Ilse had met iemand van mijn oude cluppie The Hague Road Runners (HRR)geregeld dat wij in hun clubhuis onze spulletjes konden neerleggen. Wel zo makkelijk, na afloop hebben we daar nog iets gedronken. En meteen Jan Groeneveld begroet die gelijk met ons, zij het in een andere groep, ging trainen.

De trainende Groep 5-ers waren deze ochtend Ilse, Eveline, Marianne, Jos, Hans 1 en Hans 2 en ikzelf. Op het programma stond een pittige 'fartlek-achtige' duurloop door een schitterende omgeving. Het werd hier en daar bijna een trail, met al die grillige bos- en duinpaadjes, paardenpaden, veel klimmetjes en ook een stukje strand. Pittig maar erg mooi, met af en toe een flinke versnelling ter afwisseling. Een foto-impressie van deze mooie training hieronder. Voor wie dat leuk vindt: klik op de afbeelding hieronder en kies vervolgens voor diavoorstelling groot formaat.

Frances Ha

Gisteren ben ik tussen de bedrijven door nog even naar Het Filmhuis (Den Haag) gegaan. Daar heb ik een film gezien die ikzelf als 'wel aardig' heb ervaren maar geen onuitwisbare indruk op mij zal maken. Alhoewel, dat kun je zo kort na het zien van een film nooit met stelligheid beweren, soms komen beelden ervan pas later bovendrijven.

De film die ik zag heet 'Frances Ha'. Het is een film die helemaal in zwart-wit is opgenomen en in die zin een beetje de 'Nouvelle Vague' sfeer uitademt van de Franse film uit de jaren zestig. Ook moet je, zeker wat de - zowel veel- als nietszeggende, intellectueel getinte - dialogen betreft, enigszins denken aan Woody Allen films zoals 'Manhattan'.

De film gaat over de hechtheid en houdbaarheid van vriendschappen maar vooral over Frances zelf, een intelligente zij het - op het gebied van haar verwachtingen - wat kinderlijke jonge vrouw. Frances is werelds-onafhankelijk maar ook emotioneel afhankelijk en klunzig-onhandig tegelijk, een vrouw die op eigen houtje haar weg in de grote stad New York probeert te vinden.

Zij loopt daarbij steeds aan tegen teleurstellingen: in haar werk als danseres en choreografe, in de hechte relatie met haar beste vriendin die op de proef wordt gesteld doordat de laatste gaat samenwonen (en voor wie Frances zelfs haar vriend heeft gedumpt), de kutbaantjes die zij moet accepteren om de huur van haar appartement te blijven betalen, enzovoorts. Maar ondanks al deze op zichzelf kleine tegenslagen houdt Frances de moed er in.

Actrice Greta Gerwig zet de rol van Frances goed neer als iemand bij wie je nooit precies weet wanneer zij serieus is, grapjes maakt, melancholisch of juist vrolijk is. Een persoon met 'mixed emotions' die haar lichte melancholie en wanhoop weglacht en in plaats van bij de pakken neer te zitten vol steeds hernieuwend optimisme door de speeltuin die de grote stad is danst en rent.

De film speelt zich in New York af maar ook in Parijs, waar ze twee dagen verblijft, dit na het aanbod van iemand die ze op een feestje ontmoet. New York en Parijs: twee steden die altijd tot de romantische verbeelding van velen blijven spelen.

Regisseur Noah Baumbach en Greta Gerwig schreven Frances Ha samen. Baumbach regisseerde Gerwig en dat heeft goed uitgepakt. Al met al een heel aardige film, maar of het een klassieker zal  worden? Ik heb daar mijn twijfels over maar de tijd zal het leren.

Zes maal vijf minuten speren

Ook gisteren zijn Henk, Wim en ik op pad geweest om iemand die veel geschiedenis van Haag Atletiek bij zich draagt, te interviewen. Voor het clubblad. Ditmaal was dat Hans Koomen, die tien jaar lang voorzitter van V&L-TC was. Eerst naar het huis van Henk in het Statenkwartier, waar ik mijn fiets kon neerzetten en vervolgens met z'n drieën, in de auto van Wim, naar de Jan Muschlaan, nabij Clingendael. Het werd een gesprek van ruim drie uur met de 85-jarige ex-voorzitter, een uiterst vriendelijke en beminnelijke man. Henk had van het hele gesprek een geluidsopname gemaakt, dat ga ik de komende uren uitwerken tot een interview. Werk aan de winkel!

Niettemin toch gisteravond weer getraind aan de Laan van Poot. Er was een opvallend lage opkomst, zowel bij Groep 5 als naderhand in het clubhuis. Groep 5 bestond vanavond uit Ilse, Eveline, Anja, Yvette, Ellis, Hans en Dick. En ikzelf dus. De training was pittig. Via een iets andere route dan normaal gingen we, onder Ilses leiding (trainer Wim is tot half juli met vakantie) de duinen in. Op het programma stonden zes keer vijf minuten in 15 km tempo, wat voor iedereen natuurlijk iets anders is. De dames gingen al meteen voortvarend van start, de eerste keer ging ik goed mee. Na elk blok van vijf minuten (gemiddeld 4'35'' per kilometer) drie minuten rust, d.w.z. een rustig duurlooptempo waarna het weer loos ging. Na een aantal malen kwamen Dick en ik in de achterhoede te lopen. Wij liepen bepaald niet langzaam (naar ons gevoel dan) maar het gat met de voorsten - waarbij Hans zich inmiddels had aangesloten, op het laatst liep hij overtuigend op kop - werd uiteindelijk toch groot, zeker vijftig meter.

Het vijfde tempoblok heb ik wijselijk overgeslagen - ik wilde niet forceren - maar de zesde en laatste keer moest ik wel mee, want de groep was aan het begin van de duinen bij Kijkduin op mij blijven wachten. Ja, zó makkelijk kwam ik er niet van af ;-)... Die laatste keer ging dan ook weer hard, alhoewel ook nu het verschil met de voorsten aanzienlijk was. Tja, ik ben momenteel in bloedvorm maar tegelijkertijd ook geen dertig meer, dat ga je steeds meer merken...

Zoals vermeld was het rustig in het clubhuis terwijl het weer tot dusver niet ècht slecht was, in ieder geval is het droog gebleven. Een paar uur later en een paar drankjes verder kwam daar verandering in. Vanuit zee kwam een breed regenfront over de Haagse regio en begon het langdurig te regenen. En onwijs hard, dat merkte ik wel toen ik rond kwart voor elf uur naar huis fietste. Ik was nog niet het sportcomplex af of ik was tot de draad toe nat, en de temperatuur van het hemelwater had bepaald geen zomerse waarden. Verschrikkelijk, maar na het weekend wordt het beter, is ons voorspeld....

Zo, en nu aan de bak, de komende uren zit ik vooral achter de pc vrees ik, teksten inkloppen en uitwerken...

Theo Saat revisited

In mijn geboortejaar won Fanny Blankers-Koen, 'de vliegende huisvrouw' Olympisch goud op de 100 m, de 200 m, de 80 m horden en de 4 x 100 m estafette. Daarmee werd zij de meest legendarische atlete die ons land gekend heeft.

Dat was bij de eerste Olympische Spelen na de Tweede Wereldoorlog. Er waren meer atleten in die tijd en de jaren erna die zeer bekend werden door hun prestaties. Je kunt zelfs stellen dat het destijds nationale beroemdheden waren, maar in de loop der tijd is die roem vervaagt.


Theo Saat (rechts) naast collega-sprintkampioene Puck van Duyne-Brouwer. Links coach Constant Mahieu

 

 

 

Een van hen is 'sprintkoning' Theo Saat, de man die in de jaren vijftig zesmaal Nederlands Kampioen op de 100 m. werd, in 1951, 1952, 1954, 1955, 1956 en 1957. In '51 en '52 werd hij bovendien Nederlands Kampioen op de 200 m.

Omdat Theo Saat bovendien lid van V&L-TC was, de vroegere naam van Haag Atletiek, is er in het jubileumboek een portret aan hem gewijd. Daartoe mocht ik hem interviewen en ging vorig jaar naar Noordwijk, waar Saat met zijn echtgenote een fraai appartement bewoont, met uitzicht op zee en over de Koningin Astrid Boulevard en verder, tot aan Katwijk toe.


Ik vond het geweldig om kennis te maken met deze man want stel je voor, ik was nog maar een peuter toen Saat Nederlands Kampioen werd en daarmee een welhaast legendarische status verwierf, zeker bij de generatie van mijn ouders.

Vandaag bracht ik samen met redactieleden Wim en Henk andermaal een bezoek aan de inmiddels 85-jarige Theo Saat. Mijn twee 'collega's' hebben voor het jubileumboek en voor het speciale katern van ons clubblad 'Haagse Bluf' zeer veel en grondig research gepleegd, diverse archieven uitgespit en met tal van atleten en andere prominenten uit vroeger tijd gesproken.

Daartoe was ook het gesprek van vandaag bedoeld, om bepaalde zaken scherp te krijgen en Saat te vragen of hij zich nog het een en ander kon herinneren over vroegere kampioenschappen en collega-atleten. Dat bleek inderdaad het geval te zijn. Na anderhalf uur hadden we weer voldoende materiaal in handen voor een verhaal in het speciale clubblad-katern.

 

En nu kun je je afvragen wie er op de foto hieronder staat, eenzaam op het ereschavot. Welnu, evenals die andere foto's uit den ouden doosch is die afkomstig van de website van de Nederlandse atletiekhistorici. De man heet Rijn van den Heuvel en was in de jaren zestig een prominente 400 m. loper. De reden dat ik die foto plaats is dat hij een 'dienstmaatje' was, althans hij sliep bij ons in de kazerne op zaal en had bepaalde privileges, zo mocht hij van de atletiekbaan gebruik maken. Je zag hem zo nu en dan trainen, met die lange benen van 'm draaide hij in een rotgang zijn rondjes.

Struinen door duinen en de Stadswandeling van Hans

Aan Het Smidswater, onderdeel van de Stadswandeling

Eerst maar even een kort verslag van de training van gisteren, maandag dus. Gisterochtend was ik in het krachthonk aan de Laan van Poot, waarbij ik na een paar setjes bankdrukken en wat andere oefeningen tien minuten ging roeien op de ergometer. Een goed tijdverdrijf, temeer omdat de elektriciteit in onze wijk tot half twee in de middag afgesloten was, wegens werkzaamheden. Ik kon dus ook niet werken aan de pc.

Gisteravond stond een duurloop van een uur op het programma. Het werd iets langer en sporadisch werd een lichte versnelling ingebouwd, maar over de hele linie werd het een mooie ontspannen loop waarbij wij tot twee kilometer voorbij Kijkduin liepen, via de duinen richting Monster. Maar voortijdig bogen we rechtsaf naar de trap die naar het strand leidt. Ilse ging eerst poolshoogte nemen of daar te lopen viel en besloot toch maar rechtsaf te slaan, het nieuwe voet- en fietspad op, langs de zandmotor terug naar Kijkduin. Marianne, een van onze nieuwste dames, liep steeds flink voorop. Zij was vroeger baanatlete en is sinds kort weer aan het trainen. Talent verloochtent zich overduidelijk niet.

Zelf liep ik ook lekker mee, ondanks het vermoeiende loop-weekend is deze training goed verlopen. Of het woensdag ook zo zal gaan valt af te wachten want dan moet er vijf keer vijf minuten in een flink tempo worden gerend. Dus dinsdag maar even een rustdagje inlassen.

De Stadswandeling

Zondagmiddag, na de Wateringseveldloop, ging ik op de fiets naar de stad. Onze clubvriend Hans Drabbe geeft rondleidingen door Den Haag en hij wilde dat ook een keer voor Haagvrienden doen. Afgelopen zondag was het zover.

Rond 15:00 uur hadden wij afgesproken bij het standbeeld van Johan de Witt op De Plaats. Even daarvoor kwam een andere stadgids langs met zijn gevolg, onder wie ik wandelvriend en ex-collega Walter van Teeffelen aantrof. Hij is de laatste tijd druk bezig is met een site waar hij schrijft over historisch Den Haag. Maar dat was niet de groep van Hans. Inmiddels had ik Marlies gezien, naderhand ook Yvonne en Paul en Chrit met echtgenote. Tenslotte was er een dame die niet van Haag was maar zich graag bij de wandeling aansloot.

 

 

Als eerste wees Hans ons op een aantal bijzondere gevels op De Plaats. Gevels in Art Nouveau stijl, een rond 1900 populaire manier van bouwen, ook wel Jugendstil genoemd. Bekend vanwege de plant- en bloemmotieven en slingerende lijnen en bogen. Maar ook hoofden van mensen gebeeldhouwd in de gevel, een teken van welgesteldheid van de bewoners.

Wij liepen naar de overkant, naar De Hofvijver, waar Hans ons attendeerde op de gedenkzuil. Gek eigenlijk, die zuil staat er al veel langer dan ik leef en je beseft nauwelijks dat-ie er staat. Dat is ook het aardige van een stadswandeling, je wordt gewezen op dingen die je nooit eerder (bewust) hebt gezien, laat staan dat je de verhalen er achter kent.

Op advies van Berlage liet de gemeente Den Haag in 1923 de huizen langs de Hofvijver aan het Buitenhof afbreken om het toenemende verkeer beter te kunnen laten doorstromen. Om de doorbraak te markeren werd deze gedenkzuil opgericht. De zuil is door Berlage gemaakt, samen met beeldend kunstenaar Bon Ingen-Housz.  Typisch Berlage, met die geglazuurde tegeltjes die je ook vaak in zijn gebouwen aantreft.

Bovenaan staat de beeltenis van de ooievaar uit het wapen van Den Haag. Uit de tekst daaronder blijkt dat de verkeersweg naast de Hofvijver in 1923 werd aangelegd, hetzelfde jaar waarin de 25-jarige regeerperiode van Koningin Wilhelmina werd herdacht. De weg naast de hofvijver ligt er dus langer dan zestig jaar, daarvan getuigen ook bijgaande foto's.

 

Zeker, het is niet de eerste keer dat ik deze foto's plaats, maar hopelijk wordt deze herhaling van zetten mij vergeven, gezien het thema. Ik loop hier langs de Hofvijver, aan de hand van mijn opa. We gingen daar af en toe de eendjes voeren en soms liepen we door naar de Koekamp om naar de edelherten te kijken.

 

 

Hans wees ons nog op de plek in de Hofvijver waar de Haagse Beek, die ergens bij Kijkduin begint, eindigt. En meteen maar een foto gemaakt van Hofvijver met Het Binnenhof en de kantoorgebouwen op de achtergrond waarvan wij 'met z'n allen' hebben geleerd om dit verschrikkelijk mooi te vinden, maar als je heel diep in mijn hart kijkt mag je het woord 'mooi' in de vorige regel gerust weglaten...

 

 

Bij een stadswandeling door deze omgeving kan Het Binnenhof uiteraard niet overgeslagen worden. Ook daar stonden we even stil bij een aantal bijzonderheden.

Zoals een tweetal bijzondere plaquettes waaronder bovenstaande gedenksteen: op die plek was de eerste tennisbaan in Nederland (1500 na Chr.). Via de Mauritspoort (of Grenadierspoort) uit 1634 verlieten we Het Binnenhof en liepen we naar Het Plein, waar op dat moment Kamermuziek werd vertolkt. Dit weekend was namelijk ook het Festival voor Klassieke Muziek. Door andere activiteiten heb ik daar echter niet veel van meegekregen.

Wij kwamen via een omweg weer uit bij de Hofvijver. Daar stonden we nog even stil bij het ruiterstandbeeld van Koning Willem II, een creatie van Antonin Mercié en Victor Peter. Oorspronkelijk stond er een beeld van beeldhouwer Eduard François Georges, maar veel Hagenaars vonden dat geen mooi kunstwerk. Dit beeld viel meer in de smaak: de afbeelding van de koning als stoere ruiter die het temperament en het rijgedrag van het paard volkomen beheerst, was destijds een metafoor voor een goede Koning.
Even Wikipedia geraadpleegd: In 1884 was een bronzen afgietsel van hetzelfde beeld al op de Place Guillaume II in de stad Luxemburg geplaatst. De gemeentelijke Schoonheidscommissie van Den Haag had een negatief advies gegeven, maar dat werd genegeerd, wat tot veel kritiek in de Haagse pers had geleid. De onthulling vond plaats op 16 september 1924 door H.M. Koningin Wilhelmina. Het oude 'afgekeurde' beeld werd voor duizend gulden verkocht aan de gemeente Tilburg, waar het nog steeds staat.


Op de Lange Voorhout bleef onze gids even stilstaan bij een huis waar destijds Baron Hendrik Hop woonde, oud gezant van de Staten van Holland, hij woonde boven het confiseurshuis van de fa. Van Haaren & Nieuwerkerk. Het verhaal ging dat die baron gek op koffie was, zeg maar rustig verslaafd.
Op een avond liet hij zijn kop koffie met suiker en room op de kachel staan. De volgende ochtend bleek het een karamelachtige substantie te zijn geworden. Hop vond die brokken erg lekker. Toen hij korte tijd later van zijn dokter geen koffie meer mocht drinken, vroeg hij zijn onderbuurman, bakker Theodorus van Haaren, voor hem van die 'brokken koffie' te maken. Ze werden al gauw 'de brokken van baron Hop' genoemd en kregen in 1880 de naam Haagsche Hopjes. Toevallig had ik daags ervoor een blik Haagse Hopjes gekocht, ik vind het smakelijke snoepjes zo op zijn tijd. Haagse Hopjes was ook de naam van een team Groep 5 dames, twee of drie jaar geleden tijdens de 12-uurs estafette. 

 

Verder ging de weg, langs het befaamde café Hathor - dat nu kennelijk gerestaureerd wordt - liepen we via de Hooigracht een stukje Denneweg op. Daar zag ik op een terrasje een goede bekende van jaren her, ene Dennis, met zijn vrouw. Even een praatje gemaakt, hij had kort geleden nog aan mij gedacht en vroeg zich af of ik nog leefde. Dat was het geval, getuige dit stukje. Maar erg lang hebben wij niet gepraat want het gezelschap was al een stuk verder, we gingen langs Theater Pepijn, het beroemde kleine theatertje van Paul van Vliet waar ook vandaag de dag nog veel artiesten, met name jonge cabaretiers, optreden.

Nog een bezienswaardigheid en hèt hoogtepunt van de wandeling was het bezoek aan de 's-Gravenhaagsche Stadsrijschool. Deze manege ligt aan de Bibliotheekstraat, een klein zijstraatje van de Kazernestraat, achter de tuinen van de huizen aan de Noordzijde van het Lange Voorhout.
Diezelfde Bibliotheekstraat waar nu nog een zestal standbeelden staan van prominente raadspensionarissen waaronder Hugo de Groot. Over een jaar worden de beelden verkast naar een andere locatie.

Het is niet helemaal zeker wanneer manege 'Agter de Stallen' is gesticht, òf in 1806 door Lodewijk Napoleon Bonaparte, òf in 1813 door Koning Willem I. Zeker is dat er voor die data al een koetshuis en stallen waren, die hoorden bij Huis Huguetan aan het Lange Voorhout. Huis Huguetan wordt door graaf Bentinck in 1802 aan de Bataafsche Republiek verkocht om te dienen als woning, eerst van de Britse gezant, Sir James Harris, en na 1795 voor de Franse gezant, generaal Dupont-Chaumont. De stallen achter het pand zijn waarschijnlijk door graaf Bentinck gebouwd.

Een uitvoerige geschiedschrijving van deze manege is te vinden op Wikipedia. Hoe dan ook, vandaag de dag wordt de manege nog steeds intensief gebruikt, tijdens ons bezoek stonden er ook veel paarden in de stallen.

 

We hebben tijdens de wandeling ook nog een mooi rustig hofje aan de Parkstraat bezocht met de zeer toepasselijke naam Rusthof. Het hofje werd op 15 april 1841 gesticht door de vrouw van Groen van Prinsterer. Ze gebruikte hiervoor geld van haar schoonvader's erfenis. De Parkstraat heette toen nog de Nachtegaallaan. Zelf woonde ze in die periode op de Korte Vijverberg, in het pand van het huidige Kabinet der Koningin. Of heet het nu sinds kort Kabinet van de Koning?

Alleenstaande vrouwen konden en kunnen hier wonen, wat zeker geen straf is. Ik kan mij herinneren dat ik hier kort geleden nog met de Doornvogels was, toen waren tuinlieden druk bezig met de boel aan het opknappen.

 

 

We sloten de wandeling af met een bezoek aan een gezellig bruin biercafé in de Nieuwe Molstraat waar we onze enthousiaste gids Hans op een goed glas Polaner tracteerden. De anderen namen uiteraard ook nog wat, ik hield het bij een La Chouffe.

 

Wateringseveldloop viel niet in het water

Normaliter doe ik dat nooit, twee wedstrijden lopen in een weekend en zeker niet op twee opeenvolgende dagen. Maar het inlopen daargelaten is er eergisteren, op zaterdag, slechts 1200 meter gelopen. Dat ging weliswaar in een noodgang maar per saldo is het toch een beetje weinig. Qua meters bedoel ik. Dus zou er op zondag wel iets (langer(s)) gelopen kunnen worden.

Dat werd de Wateringseveldloop, voor mij inmiddels welbekend omdat het de derde keer is dat ik daaraan meedoe. De eerste keer was een 5 km, vorig jaar de 10 km en vandaag weer 10 km.
Ditmaal deden aardig wat Haag-atleten mee die zaterdag ook van de partij waren, onder wie Eveline, Ellis, Ilse, Anja, Arne, Ton, Dick en ikzelf. Ook Cor en Sonja gaven acte de presence en een van onze snelste lange afstandlopers, Bram van Dongen.

Ik ging er met de bus heen, bij halte Sportpark De Schilp stapte ik uit waarna het nog een stuk lopen was naar het Panamaplein via de nog steeds erg nieuw aandoende woonwijken van het Wateringse Veld. Inschrijven in het schoolgebouw aldaar, t-shirt opgehaald en dit meteen maar bij het omkleden aangetrokken. Verkeerd om, bleek later, (dank Cor ;-) maar dat werd snel verholpen. Beetje inlopen met mede-groep 5-ers en daarna naar de start. Er werden diverse afstanden gelopen, de lopers voor de 5 en de 10 kilometer gingen om kwart voor twaalf gelijk van start.

Foto Jeroen Tibbe

Ik kan niet zeggen dat ik erg 'kapot' was van gisteren, ook had ik nauwelijks zware of stijve benen. Niettemin vertrok ik na het startsein in een rustig, bijna ingehouden tempo. En in dat relaxede tempo bleef ik de hele tijd lopen, ik had geen enkele behoefte om ook maar een paar meter te versnellen.

Waarschijnlijk was er iets in mij dat mij ervoor behoedde te gaan forceren. Uiteindelijk ging ik toch ietsje versnellen maar dat gebeurde in de laatste kilometer, toen was ik wel genoeg opgewarmd.

Stralende dames waaronder 'onze' Ilse (links)

Het bovenstaande in aanmerking genomen viel de eindtijd (52'09'') mij erg mee. Maar zoals aangegeven, het ging mij er ditmaal niet om een goede tijd te lopen, ik wilde gewoon een loopje doen na die estafette van zaterdag, wat voor mij toch hèt loopevenement van dit weekend was.

Wie in Wateringen wel goede tijden liepen waren de dames. Ilse werd zelfs tweede dame met haar 43 minuten en kreeg na afloop een mooie beker, door wethouder Baldewsingh uitgereikt. Bij de heren had Bram van Dongen van onze vereniging de tweede plaats behaald. Ook hij een mooie beker, hij zal er thuis wel een prijzenkast bij moeten bouwen... De aanwezigheid van Haag Atletiek is in het Wateringseveld in elk geval niet onopgemerkt voorbijgegaan...

Ilse was zo aardig om mij en Eveline thuis te brengen, wat wel prettig was want 's middags moest ik rond drie uur bij de hofvijver zijn. Met een klein groepje gingen wij een stadswandeling door Den Haag maken onder leiding van gids Hans Drabbe, clubvriend. Hierover maandagavond meer.

DDDH was een geslaagde estafetteloop!

Wat heeft iedereen zijn of haar benen uit de onderrug gelopen gisteren, niet te geloven. De gemiddelde tijd waarbinnen de teams de 7,5 km estafetteloop hebben afgelegd lag - soms dik - onder het half uur, wat betekent dat er gemiddeld 15 km per uur is gelopen. Wanneer je bedenkt dat het lang niet allemaal toppers waren die meededen - integendeel zelfs - is dat best (heel) snel.
Maar zelfs van de teams die als laatsten binnenkwamen kun je niet zeggen dat ze er hun gemak van hebben genomen, bepaald niet zelfs!

Ook opvallend was dat degenen die ik na afloop sprak geen idee had in welke tijd zij hun afstand hadden afgelegd. Met zo'n estafette ben je zó gefocusd op de loper van wie je het stokje moet overnemen waarna je zo hard mogelijk begint te lopen, dat er geen tijd is met gedoe met sporthorloges.

Wel was iedereen heel enthousiast over het evenement, voor velen was dit iets heel nieuws. Je loopt ook totaal anders, d.w.z. nog harder dan bij andere wedstrijden of bv. tijdens een coopertest, domweg omdat de afstanden relatief klein zijn. Je kunt - en moet zelfs wellicht, met het oog op het teamresultaat - wat meer risico nemen.

Start DDDH estafette op het havenhoofd van Scheveningen (foto Jeroen Tibbe)

Hoe dan ook, zo verging het mij wel, en ik kan uiteraard alleen voor mijzelf spreken. Die ochtend werden alle deelnemers geacht zich rond kwart over tien 's ochtends te verzamelen. De diverse teams meldden zich bij hun teamcaptains die de startnummers hadden opgehaald. In ons geval was dat teamcaptain a.i. Hans U., die naderhand ook de startnummers met de spelden had opgehaald. Het was erg druk in het clubhuis wat niet zo gek is natuurlijk: 29 teams van 10 personen elk en hun aanhang waren er tegelijkertijd en buiten kon je op dat moment maar beter niet zijn. Dat merkten Ellis en ik aan den lijve. Wij zouden allebei de derde afstand, de 1200 meter lopen. Wij gingen op weg naar de locatie waar wij later het stokje zouden overgeven aan onze teamgenoten (het 1000 m. startpunt derhalve) om daar onze fiets te stallen. Wel zo makkelijk, als onze 'job done' was konden we meteen door naar de Laan van Poot. Wat de buienradar die ochtend had voorspeld kwam uit: het begon te regenen en niet zo'n klein beetje ook, dus zochten we beschutting onder een abri bij tramhalte lijn 12. Een aantal parcourswachters waaronder Michiel Oosschot en Michiel Morel voegden zich bij ons.

De lopers van de snelste teams bij de wissel van de 1400 naar de 1200 meter

Gelukkig werd de regen minder en wij liepen door naar ons startgebied aan de Kranenburgweg, vlak bij de Norfolklijn. Daar hadden ook de andere 1200 m. lopers zich verzameld. Het was nog geen half twaalf, het tijdstip waarop de eerste lopers vanaf het havenhoofd van start zouden gaan voor de eerste afstand (1500 meter). Om de tijd te doden liepen we een beetje in, maakten af en toe een kort tussensprintje of gingen schuilen onder een huizenblok, want helemaal droog hielden we het niet. Maar toen was het toch zover. Om acht over half twaalf kwam de 1400 m loper van de snelste groep om het stokje door te geven, spoedig gevolgd door de andere lopers op die afstand. Ellis was al vrij snel weg omdat haar voorganger Ronald de Bruijn was, een vrij 'snelle jongen' van een andere trainingsgroep die als gast bij 'de Hartvrouwen' liep. Zelf moest ik nog een minuutje wachten op Jos, waarna ik eveneens zo hard als mogelijk was van start ging. Dat het hard ging bleek wel omdat ik een jongen van een van de Sjaak-teams die zo'n twintig meter voor mij liep direct inhaalde en 'er overheen ging' al wist ik van tevoren dat ik dat niet zou houden. Dat klopte, even later passeerde hij mij weer en mij restte niet veel anders dan het verschil niet te groot te laten worden. Wel kwam op het laatst de zilvergemaande Anno langszij, hij had helemaal hard gelopen want aanvankelijk was het verschil tussen hem en mij een kleine 150 meter, zo vertelde hij nadien. De laatste meters had ik het wel moeilijk: nadat ik het stokje aan Ton van der Pol had overgegeven moest ik even uithijgen en bijkomen, maar was ook snel hersteld.

In fraaie stijl snelt Dick naar de finish

 

Terug op de baan, bleek de laatste loper van onze groep (Dick) al te zijn gefinishd. Hij liep als laatste loper van de Hartmannen 5 de 100 meter.

Wissel op de baan: Ilse neemt het stokje over van Hans

 

Het verschil tussen de Hartmannen 5 (de 'fun' groep) en de Hartvrouwen 5 (de 'top'groep) bleek uiteindelijk exact twee minuten in het voordeel van de Hartvrouwen, wat mijzelf uiteindelijk niet tegenviel. De Hartvrouwen 5 kwamen in het eindklassement tot een tiende plaats, de mannen op een zeventiende plaats. De een zal het een mooi resultaat vinden, de ander had wellicht een hogere klassering verwacht, het bewijst in elk geval hoe fanatiek en gedreven al die wegatleten van Haag Atletiek dit jubileumjaar aan het trainen zijn. Dat heeft kennelijk zijn vruchten afgeworpen.

De snelste teams worden gehuldigd

Daarna gedouchd en omgekleed, in het clubhuis wat gedronken en gegeten. Het was een gezellig drukke boel, er is heel wat nagepraat over dit leuke evenement. Op het veldje op de middenbaan werden, na een praatje van hoofdsponsor Dunea, de drie winnende teams door voorzitter Ruud Fabrie gehuldigd.

Aan het begin van de avond was de BBQ van de club. Dat was heel gezellig, ondanks het weer. Het was weliswaar - aanvankelijk - droger dan overdag maar warm was anders, heel anders zelfs. dat mocht de pret bepaald niet drukken en het eten was erg lekker. Complimentje voor de kok(s) en al degenen die zowel de BBQ als het evenement tot een geslaagd festijn hebben gemaakt!

Dwars Door Den Haag!! Historisch evenement vandaag

Vandaag wordt een historische dag in het 100-jarig bestaan van onze club HAAG Atletiek! Historisch in die zin dat in het kader van het jubileum de Dwars door Den Haag estafetteloop plaatsvindt, en deze loop werd 90 jaar geleden - ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van de vereniging - voor het eerst georganiseerd. Dat was dus in 1923!

Dwars door Den Haag, 1925

In 1923 was het parcours 4500 m lang, in latere edities (vanaf 1925) werd dat 7500 meter. Vijftig jaar geleden werd de laatste gelopen en nu is de estafette, in ieder geval voor dit jubileumjaar, in ere hersteld!

Anno 2013 voert de race over 7,5 km vanaf het havenhoofd via de Scheveningse Haven tot aan de finish op de atletiekbaan aan de Laan van Poot. Ieder team bestaat uit tien lopers die allemaal een andere afstand rennen (in deze volgorde): 1500m, 1400m, 1200m, 1 km, 800 m, 600 m, 400m, 300m, 200m en 100 m. De laatste afstanden en wissels vinden plaats op de atletiekbaan.

Maar liefst 29 teams hebben zich ingeschreven! Ook wij zijn, als groep 5, vertegenwoordigd, zelfs met twee groepen, elk 10 man/vrouw sterk. We hebben er zin in!

De start van de Dwars door Den Haag zal zijn om 11.30 uur.

KOMT DAT ZIEN!

Op de Laan van Poot zelf is ook nog een uitgebreide gezondheidsmarkt waar je je kunt laten informeren en workshops kunt bijwonen over gezondheid in de brede zin des woords.

The Longest Day!

Wie googelt op 'longest legs' wil vast iets anders zien dan dit...

Het toppunt van optimisme: over een half jaar worden de dagen weer langer!

Even een openstaand deurtje intrappen: vandaag is de eerste dag van de zomer, tevens de langste dag! Waarom dat anglicisme in de kop, het is toch net zo goed in het Nederlands? Dat wel natuurlijk, maar op de een of andere manier staat of klinkt het net iets beter in het Engels, wat plechtstatiger. Doet ook denken aan de legendarische film met die titel, misschien speelt dat onbewust mee.

In ieder geval begint de zomer goed: het is een stralende dag! Dat het regenstralen zijn doet er even niet toe, voor de natuur is het prima, al dat hemelwater. Zolang dit maar niet wekenlang achtereen doorgaat, maar dat hebben we niet in de hand.

Mijn zwager logeerde de afgelopen dagen bij ons maar is nu vertrokken, naar Amerika en dan weer naar Afrika waar hij het grootste deel van het jaar werkt. Wat de dag vandaag gaat brengen, geen idee. Het zal neerkomen op allerlei kleine klusjes.

Het is mooi museumweer! Over musea gesproken, op 4 juni bezocht ik met Joop Nennie het Marinemuseum in Den Helder en een week later, op 8 juni, het Groninger Museum en het Stripmuseum. Niet iedereen is geïnteresseerd in musea, reden dat ik daar in mijn weblog nooit veel over uitwijd. Maar voor zover het toegestaan is, maak ik wel foto's, om de indrukken vast te leggen.

 

In het Groninger museum zijn momenteel best interessante exposities, waaronder foto's van Anton Corbijn, Inez van Lamsweerde en Vinoodt Matador.

Verder 'The seven deadly sins', bizarre sculpturen van Marc Quinn, een kunstenaar die ooit 4,5 liter van zijn eigen bloed in de vorm van zijn hoofd goot en vervolgens invroor. In de nu tentoongestelde loden sculpturen wordt het gevoel uitgebeeld van mensen die worstelen met hun alcoholverslaving.

En dan de objecten van Nacho Carbonell, metalen stoelen die met sculpturen van papier maché een eenheid vormen, als een levend wezen.

Heftig is ook de expositie met het werk van Chinese kunstenaars, vaak shockerend en/of sexueel geladen. Dit als reactie op de sexuele onderdrukking in dat land. Zoals 'het levende kunstwerk' op video, waarin een kunstenaar met zijn vriendin open en bloot de liefde bedrijft in een museumzaal, terwijl het publiek langsloopt. De man is opgepakt en zou nog in de gevangenis zitten.

Of de kunstenaar die zichzelf een lange diepe snijwond toedient over bijna de hele rechterhelft van zijn lichaam. Er zit een heel verhaal achter, over de diepere betekenis hiervan verwijs ik graag naar de website van het museum.

Verder werk van kunstenaars die zich in de jaren tachtig gingen toeleggen op schilderkunst, na een periode van streng minimalisme en conceptual Art.
Het zijn heel uiteenlopende kunstwerken en heel diverse stijlen. Het schilderij hieronder van Herve di Rosa is in een 'strip-achtige' stijl gemaakt, zeelieden die naar een ultravrouw kijken. Onweerstaanbaar grappig en komisch.

Nog meer plaatjes van het Groninger Museum hier...

Over het stripmuseum een andere keer meer, misschien na een tweede bezoek. Het was wel de moeite waard!