Baantjesjagers

Zo, na dat gesip van afgelopen zaterdag nu weer een positiever verhaal. Om te beginnen het weer: toegegeven, het was overwegend bewolkt vandaag, maar niettemin zit in de lucht al dat moeilijk te beschrijven 'tintelende' dat wijst op de naderende lente. Gisteren merkte ik dat ook al bij het 'lente-klaar' maken van de tuin (de vijver ontdaan van bladerafval en een aantal kikkers die de strenge vorstperiode niet hebben overleefd). En vandaag weer. Al bij het inlopen van huis naar de Laan van Poot voelden de benen een stuk beter aan, een goed teken. En toen wij een kwartier later inliepen, ging dat meteen vrij soepel. Via de Laan van Poot liepen wij richting Fuutlaan. Daar maakten wij meteen een scherpe bocht naar links, het duinpad op dat parallel aan het sportpark loopt. Dat kon maar één ding betekenen: baantraining! En zo was het ook.

Terug op de baan, eerst uiteraard de oefeningen, de dribbeltjes, knie omhoog, pas verlengen en dan twintig meter versnellen. Daarna het programma. Het was best een redelijk pittig programma: 3 X 200 m., 3 X 400 m. en tenslotte weer 3 X 200 m., en dat twee maal. En waarachtig, die tempo's gingen ook best goed, zeker wanneer je ze afzet tegen mijn gestuntel van de afgelopen weken. Gemiddeld gingen de 200 meters in 50 seconden, de ene keer sneller, de andere keer wat langzamer, en de 400 meters gingen zo tussen de 1'40'' en de 1'45''.

Eveline, Ellis, Yvette en Ellen waren van de partij, en van de mannen Dick, Jos en Hans. En ik-zei-de-gek. Gezegd kan worden dat we allemaal lekker hebben gelopen. Het geeft toch een flinke 'boost', die versnellingen. Bij de tweede serie moest ik wel de derde 400 m. afhaken wegens ademnood, maar die laatste drie tweehonderdjes gingen prima, de laatste zelfs in 47 seconden.

Hopelijk krijg ik geen terugslag en kan ik woensdag weer voluit meetrainen met de groep. Als dat gaat dan moet die CPC ook gaan lukken.

Wat trouwens wel een leuk ding voor de lopende mens is: binnenkort worden weer coopertesten georganiseerd! Twaalf minuten lang je benen uit je onderrug lopen en dan kijken hoeveel meter je hebt gelopen. En dat weer afzetten tegen een tabel. Tjonge, dàt is lang geleden, de coopertest! Iedereen kan meedoen, op 25 maart is de eerste coopertest aan de Laan van Poot. Inschrijven is mogelijk via de website van Haag Atletiek, www.haagatletiek.nl , onder 'loopgroepen' en klik vervolgens op 'Coopertest'.

The Descendants: best wel aardig...

De positieve kant van de dingen zien, of er op zijn minst een genuanceerde mening over zien te vormen: eigenschappen die weliswaar niet 'hip' zijn maar mij niet volkomen vreemd zijn geloof ik. Na alle unaniem lovende en met superlatieven gelardeerde recensies over de film 'The Descendants' ('Schitterend drama', 'Terecht meervoudige oscarkandidaat' 'Bijzonde fraaie tragikomedie' enzovoorts) wilde ik die film natuurlijk gaan zien. Vandaag was het zo ver. Op de fiets gingen we naar het Pathé Theater aan het Buitenhof om de late middagvoorstelling van die film te 'pakken'. Het was behoorlijk druk in Zaal 2 van het theater. Niet zo gek, want The Descendants is een publiekstrekker van de eerste orde.

In het kort: The Descendants is een verhaal dat zich op Hawaï afspeelt. Daar woont de rijke maar niettemin vrij saaie vastgoedadvocaat Matt King (George Clooney), wiens vrouw Elizabeth door een ongeluk met een speedboot in coma is geraakt. Daar zal zij ook niet meer uit ontwaken. King staat nu alleen voor de opvoeding van zijn twee onhandelbare dochters, iets dat hij door zijn geobsedeerdheid met zijn werk altijd aan zijn vrouw had overgelaten. Van de oudste dochter hoort hij dat zijn vrouw Elizabeth vreemd is gegaan en, vlak voor haar ongeluk, op het punt stond om van hem te gaan scheiden. Verdriet en woede strijden bij King om de voorrang en hij gaat op zoek naar de man op wie zijn vrouw verliefd is geworden. Uiteindelijk vind hij hem, het zou een ontnuchterende confrontatie worden die een behoorlijke impact heeft op fundamentele beslissingen voor zijn verdere leven en het verloop van de film.

Wie een uitgebreider verhaal wil, overal op internet staan recensies en beschrijvingen, of je kunt de film zelf ook gaan zien natuurlijk. Maar of ik 'm zou aanraden? Niet als je een spectaculaire film verwacht, ook niet in de zin van psychologisch spectaculair. Eerlijk gezegd vond ik het een vrij 'vlakke' film, ook al werd er door diverse personen best goed geacteerd: in de eerste plaats door George Clooney natuurlijk, wiens uiterlijke knapheid door de rol die hij speelt niet eens zo opvalt, maar ook een - inmiddels behoorlijk ouder geworden - Beau Bridges. En de dochters spelen zeer goed, vooral hun reacties op het nieuws dat hun moeder zal overlijden zijn overtuigend en daardoor aangrijpend. De oudste speelt de rol van obstinate maar gevoelige puber overigens met verve.


Er zijn echt wel momenten waarbij je als kijker òf ontroerd raakt of even moet lachen. Maar al met al vind ik al die fuzz en gejuich over deze film zwaar overdreven, ik heb véél betere films gezien die ècht bij je 'binnenkomen' als een mokerslag, of waarbij je na afloop de bioscoopzaal helemaal 'flabbergasted' verlaat. Maar dat had ik helemaal niet bij The Descendants. Een betere televisiefilm zou ik zeggen, niet veel meer dan dat.

Maar ik zal ongewtijfeld geen gelijk krijgen, vannacht worden de Oscars uitgereikt en deze film hoort tot de grootste kanshebbers. Want met vijf nominaties, waaronder die voor beste film, scenario en regie, is The Descendants een van de grote favorieten bij de uitreiking van de Oscars op 26 februari. Voor de regisseur, Alexander Payne, is het geen onbekend succes: al sinds Election- zijn tweede speelfilm na het komische drama Citizen Ruth (1996) - halen zijn films Oscarnominaties binnen. Toch is hij altijd een buitenbeentje in Hollywood gebleven, met volledige zeggenschap over zijn films en een eigenzinnige, herkenbare toon.

Stroef de lente in

Vanmiddag heb ik een patiënt opgehaald. De PC heeft een kleine operatie ondergaan, de computer-dokter had geconstateerd dat de koeler eraf lag en de bracket van de CPU koeler kapot was. Er is een nieuwe bracket geplaatst en de koeler is vastgemaakt. HDD en geheugen waren in orde. Patiënt ontslagen, hij staat weer tevreden naast mij te brommen.

Sneeuwklokjes in Madestein

Zo, deze inleiding is wellicht alleen interessant voor ingewijden, zelf vind ik het allerbelangrijkste dat-ie het weer doet! Dus maar meteen een update geplaatst.

 

Wat een wonderschone zaterdag, veel zon en weinig wind, ideaal voor een flinke duurloop. Het zal tijd worden, want over twee weken is al de CPC en ècht lange duurlopen (langer dan anderhalf uur) heb ik de afgelopen maand niet gedaan. Dus welgemoed naar de club. De geest wilde wel, maar het lichaam begon al na vijftig minuten te protesteren. Wat er aan de hand was? Tja, een beetje vaag allemaal. Op zich geen onoverkomelijke dingetjes, maar wel zaken die het 'lekker ontspannen lopen' flink in de weg zaten. Knieën die steeds meer pijn gingen doen, weinig lucht (geïrriteerde bronchieën) en alweer opspelende darmen. Krakkemikkig dus! Halverwege - het was bij Madestein - nam ik afscheid van de groep en ging voor mijzelf lopen. Nee, echt makkelijk en 'lekker' ging het niet, maar toch is er uiteindelijk langer dan anderhalf uur gelopen, 1 uur en 47 minuten om precies te zijn.

Later deze dag ging ik in de stad waar ik bij Dudok had afgesproken. Het werd echter geen Dudok, het werd 'Leuk', waar je niet alleen leuk maar ook lekker kunt lunchen voor een alleszins 'vriendelijke' prijs. Zelf nam ik dit broodje tonijnsalade. Daarna langs de Hofvijver en het Noordeinde naar Museum Mesdag gelopen (het heet tegenwoordig trouwens Collectie Mesdag), waar je de schilderkunst van o.a. Mauve, Maris en Mesdag zelf kunt bewonderen.

Mesdag heeft zijn collectie vanaf 1866 opgebouwd. Hij deed dat samen met zijn vrouw Sientje. Het zwaartepunt ligt bij schilderijen van de Franse School van Barbizon en de Haagse School. De Barbizon-collectie van Mesdag is de grootste in haar soort buiten Frankrijk, met meesterwerken van Camille Corot, Charles-François Daubigny en Théodore Rousseau. Deze schilders wilden het landschap en het boerenleven op een persoonlijke en alledaagse manier verbeelden. Ze werkten het liefst in de openlucht om hun impressies direct vast te kunnen leggen.

De kunstenaars van de Haagse School, waar Mesdag zelf toe behoorde, traden in hun voetsporen en legden met stemmige kleuren en losse penseelstreken de sfeer vast die het landschap bij hen opriep. Wij zien mooie werken van Jacob Israëls, Anton Mauve, Jan Hendrik Weissenbruch en de gebroeders Jacob, Willem en Matthijs Maris. Maar Mesdag was niet alleen geïnteresseerd in de School van Barbizon en de Haagse School. De collectie bevat ook werk van kunstenaars als Marius Bauer, Gustave Courbet en Antonio Mancini.



Kortom, als je van 'ouderwetse' naturalistisch-figuratieve kunst houdt en niet van die 'nieuwe kleren van de keizer-kunst' van tegenwoordig (waarbij het belangrijkste criterium 'originaliteit' lijkt te zijn, wat maar al te vaak leidt tot geforceerde, quasi-betekenisvolle onzin en bla-bla), dan is de Collectie Mesdag niet te missen.

Zeus in smoking

Woensdag waren wij de hele dag - om preciezer te zijn: van half elf  's ochtends tot tien uur 's avonds - in het Appeltheater. 'Wij', want ik was in gezelschap van mijn oude vriend Diederik, met wie ik twee jaar geleden in het kader van het Sweelinck Monument een concert had bijgewoond, in aanwezigheid van onze Koningin. Hij had mij destijds daarvoor uitgenodigd en nu kon ik iets terugdoen. Nu was het zo dat ik een maand of wat geleden via Facebook had meegedaan aan een soort prijsvraag van De Appel, en was aangenaam verrast toen bleek dat ik  tot de gelukkigen behoorde die vrijkaartjes hadden gewonnen voor deze voorstelling.
Het publiek bestond zowel uit al wat oudere Appelvrienden en cultuurminnaars, maar ook uit jonge mensen. Er waren tientallen middelbare scholieren - letterlijk en figuurlijk een hele buslading - die, waarschijnlijk in het kader van hun culturele vorming, de voorstelling bezochten.

Wat er speelde was de Try Out van de theatermarathon 'Herakles', een eigentijdse bewerking van de vermaarde klassieke Griekse tragedie. Met dergelijke marathons heeft De Appel inmiddels een grote reputatie en traditie opgebouwd: na de Trojaanse oorlog en 'Odysseus', nu dus de voorgeschiedenis van die twee verhalen. Regisseur Aus Greidanus en tekstschrijver Jules Terlingen hebben zich vorig jaar enige tijd teruggetrokken op Terschelling. Zij hadden een hele lading boeken bij zich en hebben zich intensief ingelezen in de verschillende verhalen die rond en over Herakles genoteerd zijn. Mede daardoor geïnspireerd, hebben zij van deze klassieker een heel eigentijdse versie gemaakt.

Het werd een marathon die rijk gekruid werd met humor, tragiek, ontroering en pure schoonheid. Een marathon met voldoende verzorgingsposten: na elk van de negen stukken - elk deel duurde ongeveer een uur - was er een pauze van ongeveer twintig minuten waarbij zowel het publiek als de acteurs even op adem konden komen en zich laven. Ook was er rond 14.00 uur een lunch en rond 18.00 uur een diner ingelast. 

In de fantastische proloog zagen wij de goden tot menselijke proporties teruggebracht, met alle kleinzieligheden die mensen eigen zijn. En in eigentijdse kleding gestoken, waardoor het universele karakter van menselijke ondeugden zoals wellust, jaloezie en machtsdrift wordt benadrukt. Een in smoking geklede Zeus is in hevige echtelijke twist verwikkeld met zijn vrouw Hera. Aanleiding is het 'vreemd gaan' van Zeus met een vrouw 'van beneden', kortom een aardse, sterfelijke vrouw. De laatste is zwanger geraakt en Hera bezweert dat zij het leven van het kind dat geboren zal worden (Herakles) zo zuur en zwaar mogelijk zal maken.

In het tweede deel (ik zal niet elk deel beschrijven, even de kern) zien we de ziekelijke Koning Eurysthus, neef van Herakles, die zijn koninklijke status heeft verworven omdat Hera ervoor gezorgd heeft dat hij werd geboren vóórdat Herakles het levenslicht aanschouwde. Desondanks is Eurysthus verbitterd omdat Herakles grotere populariteit dan hijzelf heeft verworven, dit vooral door zijn heldendaden.
Echter dan gebeurt er iets verschrikkelijks, iets dat een grote dramatische impact op het verdere leven van Herakles zal hebben: in een vlaag van waanzin - ook al veroorzaakt door Hera - doodt hij zijn vrouw en kinderen. Daarop draagt het orakel van Delphi hem op om, als slaaf van Eyrusthus, twaalf jaar lang vrijwel onmogelijk zware taken uit te voeren zoals het overwinnen van allerlei monsters. In deze voorstelling zie je niet de strijd met deze afzonderlijke wezens - zoals de Nubische leeuw, de veelkoppige draak, het everzwijn, de hellehond enzovoorts - maar wel zie je hoe Herakles betrokken raakt bij de strijd van die andere helden uit de Griekse mythologie, Jason en Theseus (de koning van Athene die een vorm van democratie invoerde).

Elk stuk vormt een bijzonder moment in het leven van Herakles: zoals de strijd van de Argonauten, waarbij het schip dat het Gulden Vlies vervoert, met aanvoerder Jason en zijn vrouw Medea, door een golf de woestijn in wordt gesmeten. In de discussie tussen de bemanning en Jason wordt de schuld van deze ramp op Medea's schouders geschoven waarna Jason het dilemma tussen loyaliteit aan de bemanning en zijn vrouw wordt uitgebeeld.

Dan is er het stuk met Prometheus, geen mens, geen god en ook geen halfgod maar een Titaan, heerser van de natuur, die sinds mensenheugenis aan een rots is vastgeketend en elke dag wordt aangevreten door een adelaar. Prachtige enscenering. Of de periode waarin Herakles als slaaf van koningin Omphale een gelukkige tijd doorbrengt als haar minaar.



Het stuk eindigt met het huwelijk van Herakles met Deianeira, dit zeer tegen de zin van haar jongste zus. Haar angst dat dit huwelijk geen heil zal brengen wordt snel bewaarheid doordat Herakles op de bruiloft de wijnschenker Eunomos per ongeluk doodslaat. Herakles laat zich verbannen naar Trachis. Bij de oversteek van een rivier vergrijpt een Centaur zich aan Deianeira, waarop Herakles hem doodt met een giftige pijl. Herakles raakt ook vergiftigd, maar uiteindelijk is het Zeus die zijn zoon naar de berg Olympus brengt waardoor hij de goddelijke status verkrijgt.

Al met al een geweldig stuk, een aanrader voor een iedere theater- en/of cultuurliefhebber! Als het echt niet anders kan: neem er gerust een dag verlof voor op.

Blokken

Even een snelle blog-update vanaf mijn werk, want voorlopig is mijn thuis-pc 'out of order'.

Gisteravond toch maar meegetraind met de groep, terwijl ik aanvankelijk het idee had om een stuk voor mezelf te gaan lopen. Het was heerlijk weer, ik voelde al een vaag lente-gevoel door de aderen stromen. Maar eenmaal 'on the run', kwam ik toch uit bij het sportpark aan de Laan van Poot, waar het al aardig druk werd. Veel lopers vooral. Dus toch maar meedoen? Jawel, gewoon proberen.

We liepen in op de Laan van Poot, aan het eind staken wij de Nieboerweg over en vervolgden onze weg tot aan de 'inham' bij de Bosjes van Poot. Daar deden we de oefeningen, wat loopscholing en korte tempoversnellingen. Vervolgens het programma. Dat werd een duurloop van pakweg 80 minuten met als kern twee 'blokken' - ik zou zelfs willen zeggen twee 'erepodia' - van 3 x 1/2 minuut, 3x 1 minuut en 3x 1/2 minuut, met steeds 30 seconden tussen de tempo's. Daarna zo'n 10 à 15 minuten gewone duurloop en vervolgens weer hetzelfde 'blok'. De tempo's werden op de Nieboerweg - Houtrustweg en Laan van Poot gelopen, rondom eerdergenoemde bosjes, met één 'uitspatting' rtichting Norfolkline.

Toch wel goed om aan zo'n training mee te doen, voor mijzelf had ik het mij aanzienlijk makkelijker gemaakt. Dit ook omdat ik niet echt pijnvrij loop, vooral de knieën (vooral de rechterknie) gingen op het laatst vooral bij de tempo's aardig opspelen. Maar al met al is er (inclusief het inlopen van huis en het uitlopen met Ellen naar huis) toch ruim 90 minuten (bruto) gelopen. En dat is wel nodig met de CPC in het vooruitzicht.

Die foto is uiteraard niet van gisteravond, maar ik had niet zo snel een plaatje en het geeft wel aan waar ik het onderweg met Ilse over had: je hebt zomerlopers en winterlopers, ik ben overduidelijk een zomerloper (die foto was bij de Veluweloop een jaar of vijf geleden). Dan val ik ook makkelijker af. Het valt mij op dat de meeste mensen winterlopers zijn, in dat seizoen presteren zij het beste!

PC kaduuk

Dit weekend viel er letterlijk en figuurlijk weinig te bloggen. Letterlijk niet omdat mijn PC het zondagochtend voor gezien hield: een of twee minuten na het opstarten schakelde-ie vanzelf uit. Tig keer geprobeerd, maar steeds hetzelfde verhaal. Het is volgens mij iets mechanisch, dus deze week maar even die kast naar de reparateur brengen. Anders toch maar aan de laptop?

Het betekent wel dat ik vanaf zondag niet online ben geweest en ik moet zeggen: dat valt tegen. Aan de andere kant ga je dingen doen die je anders minder doet – muziekvideos bekijken, wat opruimen – en je kijkt wat intensiever naar de TV. Ook uiteraard vanwege het tragische nieuws omtrent Prins Friso, al viel daarover dit weekend niet ècht veel extra’s te melden.

Ik hàd natuurlijk een flinke duurloop kunnen doen maar je zult altijd zien: nu het weer beter gaat met de knie, ben ik alweer verkouden (de tweede keer dit seizoen) en al heb ik een poging ondernomen om te gaan lopen, binnen twintig minuten was ik weer thuis! De verkoudheid maakt kortademig en gaat ook in je benen  zitten.

Naar de film dan? Naar ‘The Descendants’ bijvoorbeeld? Met de tram naar de stad gegaan maar vlak voor de bioscoop bedacht ik mij dat het leuker zou zijn om samen met mijn vrouw te gaan. Dus dat ging hem ook niet worden.

Nu wil het geval dat ik zaterdag (toen deed de pc het nog) een beetje aan het joetjoeben was en uitkwam op een live-registratie van de jaren-80 groep Talk Talk. Het waren negen You Tube filmpjes van 10 minuten elk, die tezamen de totale dvd ‘Talk Talk live in Montreux 1986’ bevatte. Echt een geweldig optreden, wàt een rasmuzikanten waren dat. Dus bij de bibliotheek deze dvd geleend en zondagmiddag alsnog opgezet.

 

De rest van de zondag toch een vrij saai dagje, ’s avonds wel veel tv gekeken. Koot en Bie natuurlijk, lekker ouderwets!

De komende week wordt een interessant weekje. Misschien zal ik wat onregelmatiger bloggen, maar ik hou jullie op de hoogte!

Gezakt voor de test...

Patrick en Michel

Ziezo, de testloop zit er weer op. Met vreugde kan geconstateerd worden dat ik voor een goede balans zorg in hardlopend weblogland, want waar bijna elk blog juichende berichten bevat en bloglopers alsmaar véél sneller en/of véél verder (dan die lousy 42.195 km.) lopen, en het ene na het andere p.r. sneuvelt, is het bij mij momenteel nog steeds geklooi in de marge. Schrale troost is dat ik die perioden wel meer heb gehad. Echt snel zal ik niet meer lopen, maar het zou wel aardig zijn als het weer een keertje gewoon 'goed' ging, zonder die rare onderbrekingen.

Toch had ik er vrij veel zin in vanmorgen. Om half tien gingen we eerst een rondje inlopen en daarna wat lichte rek- en strekoefeningen. Daarna van start. We begonnen allemaal vrij rustig, zelf ging ik ook niet te hard maar ook weer niet tè langzaam.

Het ging best aardig, ik liep de eerste vijf, zes kilometer net boven de 5 minuten per kilometer, maar daarna ging het wringen. Was het mentaal, omdat de dames van Groep 5 (Ilse, Eveline, Yvette, Ellen, Katelijne en Ellis) mij op dat moment rustig keuvelend passeerden terwijl ik het al moeilijk had? Of was ik toch te hard gegaan in het begin? Ik geloof van niet, ik liep redelijk vlot maar had zeker niet het gevoel dat ik mij over de kop had gelopen. Maar het was best een zwaar parcours en wij hadden de stevige wind het grootste deel tegen. Bovendien begonnen na zes kilometer mijn darmen weer eens op te spelen en dat reduceerde het tempo drastisch tot af-en-toe-een-stukkie-wandelen.

Yvette, Ilse en Eveline

Jos en Sjaak

Katelijne en Ellis

De een na de ander passeerde mij nu. Laat maar gaan. Na één ronde (7,5 km) kwamen we weer terug op de baan, ik liep linea recta richting toilet. Bij terugkomst weer verder gebuffeld, maar nog geen twee kilometer later wéér kramp en toen geloofde ik het wel. Ik kon geen enkele vaart meer maken, zelfs joggen ging niet meer. Maar uitgestapt en teruggewandeld naar de club. Daar snel mijn smartphone gepakt en foto's genomen van enkele groepsgenoten.

Ruud van A. en Carlo S. zijn vrij snel binnen!

Patrick was van onze groep verreweg de snelste, in 1 uur en 5 minuten arriveerde hij, daarvóór liep nog Michel Out (in 1'02'') en daarvoor ... weet ik niet, een heel snelle jongen uit een van de CPC-groepen. Zowel Patrick als Michel staan hierboven op de foto, vlak van de finish.

Nog drie weken te gaan voor de CPC een feit is, ik zal mij daarop zowel qua training en vooral qua voeding (om die eeuwige darmklachten bij grote inspanning te reduceren) goed op moeten instellen. Onder de twee uur moet sowieso kunnen.

Woensdag-varia

Ziezo, eerst even een blommetje om kleur te brengen in deze troosteloze dagen maar niet getreurd: het voorjaar is in aantocht! Voor onze amaryllis is het zelfs al twee weken zomer. Maar komaan, terug naar het echte leven en dat is voor een lopert... lopen.

De benen voelden gisteren (woensdag) beter dan de afgelopen weken dus er kon gelopen worden! Ik bedoel: getraind met groep 5. Ondanks de regen was er een grote opkomst, alleen onze groep bestond al uit 15 personen. Overigens was de regen niet van lange duur, na een minuut of tien werd het wat droger. En de temperatuur was heerlijk (tenminste, voor lopers wel ;-))...

Op het programma stond een duurloop met hier en daar een versnelling. Nou, dat werd heel anders, die duurloop was er wel maar die werd overwegend snel gelopen en ook werd er een paar keer flink tempo gemaakt, steeds zo'n vijf minuten (gevoelsmatige inschatting). Vooral die tempo's kostten mij (of mijn benen liever gezegd) nog wat moeite. De knie heb ik echter nauwelijks meer gevoeld (op het eind een beetje) dus zaterdag ga ik welgemoed deelnemen aan de testloop.

De route ging via de Groen van Prinsterenlaan en Waldeck  naar Ockenburg, vervolgens langs de Puinduinen naar Kijkduin en van daaruit via de duinen terug naar de Laan van Poot.

Na afloop was het weer gezellig, tjee, dit zinnetje kan ik elke woensdag wel copy-pasten. Nog een tijdje met Ruud gepraat die wel een van de grootste fans van de band is waarin zijn dochter basgitaar speelt, Take It Off. Hij wees nog op een recensie van het optreden afgelopen zaterdag op 3 voor 12. Leuk om te lezen!

Calder in Gemeentemuseum Den Haag

Gisteravond heb ik mij weer eens een beetje bezig gehouden met fröbelen, oftewel: tekenen. Daardoor kwam er weinig van een verslagje over het museumbezoek afgelopen weekend. Toch maar even wat proberen, deels aan te vullen met van de website van het museum gejatte tekstfragmenten.

Het was wel zeer de moeite waard, vooral die expositie van Alexander Calder. Zoals ik in mijn vorige bericht schreef, kende ik de man niet dus nu doe ik de naam van mijn weblog wèl een keertje eer aan. Heel bijzonder vond ik zijn figuren van ijzerdraad en de mobiles die her en der hangen, samen met zijn kleurrijke schilderijen ademt deze expositie schoonheid en een bepaalde lichtheid, vrolijkheid uit. Een interessant kunstenaar, dat lijkt een pleonasme maar ik bedoel dat positief.

Het is trouwens voor het eerst sinds 1969 dat er een grote overzichtstentoonstelling van Calder (1898-1976) in Nederland te zien is. En dat werd tijd.

De tentoonstelling draait om het legendarische bezoek van Alexander Calder aan het atelier van Piet Mondriaan in Parijs in 1930.  Voor Calder vormde de kunst van Mondriaan een enorme inspiratiebron, het opende zijn ogen voor de abstracte kunst.

Calder, zoon van een beeldhouwer en een schilderes, maakte als kind al van de meest uiteenlopende materialen dierfiguurtjes, sieraden en kleine beeldhouwwerken. Toch volgt hij eerst een opleiding tot werktuigbouwkundig ingenieur en gaat hij pas in 1923 alsnog naar de kunstacademie. Zijn grote passie voor beweging zet hij met behulp van zijn technische achtergrond voort in zijn kunst; alles wat hij maakt beweegt. Deze toevoeging van dynamiek in de tot dan toe statische beeldhouwkunst maakte hem een groot vernieuwer; nooit meer zal een beeldhouwer gezien worden als een kunstenaar die alleen met ruwe materialen en beitels werkt.

Tussen 1926 en 1933 woont Calder in Parijs, op dat moment het hart van de moderne kunst. Hij maakt dan lichte draadsculpturen die nauwelijks ruimte innemen. Bekend wordt hij ook door zijn complete circus gemaakt van alledaagse materialen als ijzerdraad, hout, leer, kurk en stukjes stof. Als een vroeg voorbeeld van ‘performance’ kunst, treedt hij regelmatig op met dit circus, want alle figuren kan hij op de juiste manier laten bewegen: koorddansers zwieren, honden springen door een hoepeltje en de olifant loopt op zijn achterpoten.

In de tentoonstelling staat dat ene bezoek aan het atelier van Mondriaan centraal dat zo’n radicale verandering in Calders werk teweegbracht. Zoals Calder zelf later zei: ‘Het was mijn bezoek aan Mondriaans atelier dat me abstract maakte’. Hij bewonderde Mondriaans gebruik van de ruimte en vertaalde dit naar zijn eigen artistieke expressie gebaseerd op beweging en immatrialiteit. Het compleet nagebouwde atelier van Mondriaan aan de Rue du Départ, vormt daarom het middelpunt van de tentoonstelling. Zijn werk verandert rigoureus. Vanaf dat moment bestaan zijn sculpturen niet langer meer alleen uit ijzerdraad, maar ook uit rode, zwarte of witte bollen. Hij ontwikkelt eerst kleine, maar later steeds groter wordende mobiles, waarin hij telkens op zoek is naar balans en beweging.

In de tentoonstelling is een film te zien die begin jaren ’30 in Nederland vertoond is. Filmmaker Hans Cürlis maakte in 1929 opnames van Alexander Calder die met niets meer dan een nijptang en zijn handen twee circusfiguren in ijzerdraad maakt. Calder wordt ook dan al door zijn materiaalkeuze en werkmethode neergezet als een vernieuwer in de beeldhouwkunst.

Calder (met snor) en vrienden kijken naar een door hemzelf ontworpen circustentoondtelling

De tentoonstelling eindigt met een van Calders laatste werken; een ontwerp dat hij rond 1976 maakte voor de beeldentuin van het Kröller-Müller Museum dat tijdens de voorbereidingen van de tentoonstelling ontdekt werd. Helaas is het werk, een combinatie van een stabile en een mobile, nooit uitgevoerd door het vroegtijdig overlijden van Calder in 1976.

Dooi!

Toegegeven, in fysiek opzicht ben ik geen jonge hond meer, maar dat neemt niet weg dat ik mijzelf wel als een jonge hond bij mijn nekvel pak. Want dat futloze lopen zoals gisteren bij de HRR, dat is maar niks (zie foto). Waarmee ik bedoel te zeggen dat er regelmatiger getraind zal moeten worden. Wat nu eigenlijk niet zo'n probleem meer zou moeten zijn, want het dooit!

Er zijn mensen die gek zijn op de winter vanwege het schaatsen, maar geef mij toch maar zachtere temperaturen en straten die goed te belopen zijn zonder dat je bij elke stap beducht bent om onderuit te gaan. Dus maandagavond weer lekker getraind, ook al regende het licht. Er stond een baantraining op het programma, waarvan twee series van 6 X 200 meter de kern vormden. De bedoeling was om in een lekker maar niet in een idioot tempo die tweehonderdjes te lopen.

Ik liep van huis naar de baan, ruim op tijd was ik in het clubhuis. Wim is weer terug van de Weissensee waar hij 120 kilometer heeft geschaatst dus voor dat kleine stukje meefietsen tijdens het inlopen draaide hij zijn hand niet om. Op de baan deden we nog wat lichte oefeningen en wat korte versnellinkjes, waarna het programma werd afgewerkt. Omdat het gisteren bij de HRR zo bedroevend ging, besloot ik mij gedeisd te houden en achteraan mee te lopen. Echter kon ik de groep wel steeds vrij goed bijbenen, het gemiddelde tempo zal omstreeks 50 seconden per 200 meter hebben gezeten. De eerste 6 x 200 meter gingen goed, niet over de kop gelopen, en van de tweede serie heb ik alleen de eerste vijf gedaan omdat ik daarna opeens steken in de knie kreeg. Maar niet forceren...

De opkomst was overigens best groot deze avond, van onze groep waren Dick, Jos, Pierre, Patrick, Yvette, Ellen, Ilse, Ellis en Katelijne van de partij. Iemand vergeten? Eveline, maar die kwam pas later, niet in hardloopkledij. Ze heeft het als PR-vrouw van Theater De Appel maar druk met de publiciteit rond 'Herakles'. Wel hiernaast een foto van haar, gisteren bij de HRR, ze liep heel goed!

Winterdip bij HRR

Zo, het was al met al toch weer een druk weekend, dus waar te beginnen? Toch maar met de 1 van de 4 loop waaraan ik vandaag heb meegedaan? Tien kilometer wedstrijd, ditmaal bij The Hague Road Runners. Akkoord, ik heb meegedaan maar ik zal mijn eindtijd van dik 55 minuten niet vermelden vandaag. Oh jee, heb ik het tòch gedaan... Aan de loop ging vannacht een droom vooraf waarin ik zou meedoen aan een loop maar bijzonder veel last kreeg van mijn knie, terwijl ik dacht dat ik bijna hersteld was van de blesure. Ik kon ternauwernood wandelen en dan nog met pijn. Er gebeurde nog veel meer in die droom maar dat ben ik deels vergeten, deels wijd ik daar niet over uit.

Toen ik opstond viel het wel weer mee met de knie. Ik zou meerijden met buurman Jan in de auto van zijn broer en clubgenoot Fred. Alzo geschiedde, om vijf voor tien verlieten wij de straat waar het even daarvoor nog flink had gesneeuwd: de voorboden van de zachtere lucht die op komst is.

Ruim twintig minuten later arriveerden wij bij het clubhuis van The Hague Road Runners. Er was een aardige opkomst ondanks het barre weer. Even later hoorden wij van een aantal 'inlopers' dat het parcours hier en daar 'bloedlink' was vanwege de gladde stukken, met name in de bochten en op de bruggetjes. Een enkeling besloot daardoor zelfs om niet te lopen met het oog op het 'heel blijven' voor het komende seizoen. Omdat ik zelf niet in topvorm ben nam ik mij voor om heel rustig te lopen, desnoods mocht het een uur duren. Geen goede instelling misschien als je een wedstrijd loopt, wat de 1 van de 4 per slot van rekening is. Het zij zo.

Inderdaad startte ik ditmaal helemaal achteraan en was het de eerste honderden meters een kwestie van joggen, en voortdurend naar de grond kijken om gladde stukken zoveel mogelijk te vermijden. Maar ondanks het trage tempo werd het toch nog zwaar. Pijnlijke benen, er zat totaal geen fut in. Het werd 'douwen' en  bij die paar droge sneeuwvrije stukken die er waren probeerde ik wel te versnellen maar dat hield ik nog geen vijftig meter vol. En toen na twee-en-een-halve ronde bleek dat ik - tegen verwachting - nòg een ronde moest, had ik er - in navolging van mijn benen - geen zin meer in. Ik ben uitgestapt en wandelde een stukje door. Toen kwam Zier Schaap mij tegemoet, ik zei hem dat het niet ging en ermee ophield. Na wat over en weer gepraat toch nòg maar een rondje gelopen.

Uiteindelijk kwam ik in voornoemde tijd binnen, wel een PD gelopen (persoonlijk dieptepunt) maar uiteindelijk toch blij dat ik het had gedaan. Beter niet goed gelopen dan helemaal niet gelopen! En laten we wel zijn: Clingendael en omgeving kent een mooi parcours, zeker met deze sneeuw. Mijn drie groepsgenoten Ilse, Eveline en Ton hadden overigens, gegeven de omstandigheden, wel goed gelopen, ondanks dat eerstgenoemde vlak na de start ten val kwam. Maar ze herstelde zich snel en er kwam toch nog een heel mooie tijd uit.

Nog snel gedouchd, pannenkoek met spek gegeten in het clubhuis van de HRR en met Fred en Jan (en Ruud die met de fiets was maar deze achterin Freds auto kon laden) teruggelopen naar de auto en vervolgens naar huis gereden.

Take It Off

En dan was er natuurlijk de gang naar Het Paard, de poptempel van Den Haag. Daar traden twee jonge energieke bands op die op het punt van doorbreken staan, je moet niet gek staan te kijken als een van de twee straks bij DWDD verschijnt. Of allebei, wie weet. Maar ja, aan de andere kant: er zijn zóveel bands die gewoon goed spelen, de tijd dat je er kwam met drie grepen op de slaggitaar en een matige stem ligt allang achter ons. Zeker na al die talentenshows op TV, want alhoewel ik daar niet zoveel naar kijk moet gezegd worden dat er heel veel talent zit onder de jongeren. Ook weer niet zo gek in een landje met 13 miljoen inwoners.

Maar goed, het werd een leuke avond. Ik was eerst veel te vroeg (om zeven uur 's avonds), de tent ging pas om half acht open. Nog even teruggereden, wat gelopen en toen ik er uiteindelijk om kwart voor acht was, bleek het nòg rustig. Ik had verwacht dat er nog flink wat mensen 'van de club' zouden zijn, maar dat viel tegen. Sterker nog: het viel èrg tegen, er was niemand! Beetje gek misschien, maar dan voel je je wel een beetje verloren, je kent er niemand. Maar een half uur later kwamen Ruud van A. met vriendin binnen en toen was het meteen weer gezellig. Ruud is de trotse vader van de basgitarist(e) van Take It Off. De meiden waren er trouwens al de hele tijd en hadden een hoekje ingericht waar je cd's en t-shirts kon kopen.

Eerst trad Kinkobra op, een paar stoere jonge mannen die 'hard' speelden - Queens of the Stone Age, dat werk - en waarvan vooral de zanger opviel door een zelfverzekerde uitstraling en een zeer goede stem, die in de verte deed denken aan die van Eddie Vedder. Zeker een goede band, maar zoals gezegd: er zijn tegenwoordig veel goede bands!

Na een korte pauze betraden de dames van Take It Off het podium en gingen er helemaal voor. Erg leuke band en niet alleen vanwege het uiterlijk van de dames, maar 'speulen' kunnen ze als de beste. Veel energie, en 'podium-presence' hebben ze zeker. Vooral de zangeres die het publiek uitdaagt en verleidt en wier stem nu eens aan die van Beth Gibbons, dan weer aan die van P.J. Harvey doet denken. De muziek is een mix van pop en ouderwetse rock à la Led Zeppelin. Mark my words: van deze band gaan wij in de toekomst beslist meer horen!


Calder

En dan was er nog het museumbezoek. Vooral over die ene kunstenaar, Calder, zou ik kunnen uitwijden maar dat bewaar ik maar voor een volgend blogje, misschien voor de maandag of dinsdag. Ik vond het in ieder geval een openbaring. Iedereen die een beetje thuis is in de kunst zal zeggen: Calder, wie kent het niet? Nou, ik niet durf ik te bekennen. En daarvoor moet ik mij misschien diep schamen, maar aan de andere kant is het de eerste keer sinds 1969 dat een museum een expositie aan deze man en zijn werk wijdt. En ik vind dat volkomen terecht, erg mooi en zeer apart wat die man maakte. Maar nogmaals: daarover later meer!

Loop in zwart-wit

Misschien wel aardig om weer eens wat foto's 'uit den ouden doosch' te plaatsen. Je zou denken dat deze in de loop van de bijna acht jaar dat dit weblog bestaat allemaal wel geplaatst zouden zijn maar nee, van tijd tot tijd komt er weer wat uit een foto-album tevoorschijn.

Bijgaande serie is van een wedstrijd/prestatieloop, in welk jaar het was weet ik niet precies (het zal rond 1980 zijn geweest) en om welke loop het ging, ook geen idee. Misschien de Rottemerenloop. Ik liep daar met twee vrienden, Tom en Clemens.

Sufferdjes

Noem het overdreven, maar de vrees dat het weer mis zou gaan met de knie was de reden dat ik gisteren (woensdag) niet met de groep heb meegetraind. Er stonden enkele langere tempo's op het programma en omdat juist de korte tempo's van afgelopen maandag zorgden voor een pijnlijke knie, wilde ik dat nu niet verergeren.

Dus liep ik een rustig duurloopje 'in mijn eentje' maar ja, rond 19.00 uur kan dat in onze omgeving niet ongemerkt, er lopen dan vele groepen van Haag te trainen. Dus onwillekeurig liep je - zij het op enigszins respectabele afstand van de achterste lopers - dan weer een stukje met de ene, dan weer even met de andere groep mee. Bij de Kijkduinsetraat liep ik heel even met de groep van Maarten de Niet mee, de groep zette net een flink tempo in van pakweg 500 meter, ik liep met Maarten een stukje terug. Al snel ging ik weer mijn eigen weg, dus via de Laan van Meerdervoort huiswaarts.

Overigens werd deze foto van vorig jaar (na de Midwintermarathon) mij door Henriëtte toegezonden, ik nam juist een medaille in ontvangst. Ik kan mij daar niets meer van herinneren!
Gekscherend merkte ik nog op dat het plaatselijke sufferdje van Den Haag het plaatselijke sufferdje van Apeldoorn had gehaald, maar niemand die dat tegensprak ....;-)...

Hoe dan ook, is er ruim een uur gelopen. Beter dan niets!

The Train

Gistermiddag maakte ik iets mee waar veel kleine jongetjes jaloers op zouden zijn. Dat wil zeggen, de jongetjes die 'in mijn tijd' klein waren.

Wat was het geval? Ik liep die middag vanuit mijn werk naar station Hilversum Noord. Mooi op tijd om de trein te pakken. Wel van belang want die intercity zou vanwege de tijdelijke Winterdienstregeling twee keer per uur naar Utrecht gaan. Echter was ik amper bij het perron, of ik zag de trein al staan! Dat werd rennen geblazen, tegen beter weten in. Inderdaad zag ik dat de deuren al gesloten waren maar ik bleef toch doorrennen. Zwaaide opeens aan de voorkant van de trein de deur van de cabine open en wenkte de machinist mij. "Kom, als je bij mij instapt kun je nog mee!" Dat liet ik mij geen twee keer zeggen natuurlijk.

Eenmaal in de cabine vroeg ik of ik een foto mocht maken. Je staat per slot van rekening niet elke dag in de cockpit van een trein. Nou dat was geen probleem, maar wel snel want we waren alweer bijna bij het volgende station.

Charme-offensief van de NS na alle vertragingen van de afgelopen week? Of gewoon een toffe individuele actie? Hoe dan ook, het was wel een grappige gebeurtenis die van korte duur was, want drie minuten later, op het volgende station (Hilversum) stapte ik uit en liep naar achteren voor een normale coupé.

Lekker zwieren...

Helder vriesweer, strakblauwe lucht en 's avonds volle maan. Zou het er dan toch van komen, van de Elfstedentocht? Na alweer een nacht met zeer strenge vorst wordt de kans erop steeds groter. In ieder geval één van mijn collega's, Renate, is 'ingeloot' en zal - àls het er van komt - vrijwel ongetraind meedoen aan de 200 kilometer lange monstertocht.

Maar het is nog niet zover. We wachten af. Ik hou het hoe dan ook maar bij hardlopen. Ooit, in 1997 geloof ik, had ik mij in een vlaag van enthousiasme - of verstandsverbijstering - als lid van de Elfstedentocht ingeschreven. Een paar weken later kreeg ik een brief dat zich téveel liefhebbers hadden aangemeld en er een ledenstop was ingesteld. Achteraf maar gelukkig, want op het moment dat ik mij inschreef kon ik nauwelijks op die ijzers staan, om van schaatsen maar te zwijgen. Mijn schaatsstijl is - ook vandaag de dag - een beetje te vergelijken met die van Ab in het filmpje hieronder, en dan overdrijf ik niet!


Maar terug naar het lopen. Het was vanavond (maandagavond) erg koud en het was ook zeer rustig bij de trainingen. Onze groep had een opvallend evenwichtige samenstelling: drie dames (Ellis, Eveline en Ilse) en drie mannen (Dick, Hans en Fred). En onze trainer Wim niet te vergeten.

Er stond een duurloopje van ruim een uur netto (80 minuten bruto) op het programma. De straten waren vrijwel overal met een - hier en daar opgevroren - sneeuwlaag bedekt. Er zaten best verraderlijk gladde stukken bij. Wat moest dat worden? Ik had weinig zin om weer op mijn plaat te gaan dus bij het inlopen van huis via de Bosjes van Pex naar de Laan van Poot zette ik mijn voeten voorzichtig neer en beliep vooral de zijkanten van straten en paden, waar de sneeuw nog wat rul was. Echter tijdens de training liepen we naar de Machiel Vrijenhoeklaan waar de fietspaden sneeuwvrij waren gemaakt en waar prima te lopen viel. Daar konden zelfs tempo's worden gelopen hetgeen we ook deden ter afwisseling. Versnellingen tussen twee of drie lantaarnpalen, dan één paal rustig en dan weer, en dat steeds zo'n drie, vier keer achter elkaar. En eenmaal bij de Kijkduinsestraat gingen we hetzelfde doen maar dan omhoog. Daarna de Ockenburgsestraat op en langs Madestein op de fietspaden blijven lopen. En dan weer dezelfde weg terug.

Het ging al met al best redelijk, maar door de versnellingen - en de bijbehorende lange passen waarbij de knieën werden opgetrokken - begon mijn rechterknie steeds meer op te spelen en op het laatst hield ik er maar mee op, met die versnellingen bedoel ik. Hans was al eerder afgehaakt, ook hij was van huis komen lopen en liep alleen naar huis en ik volgde vijf minuten later zijn voorbeeld. Om vijf voor half negen thuis. Eigenlijk was het met de kou die bij het inlopen naar de club letterlijk door mijn handschoenen heen ging, nog best meegevallen. Waarbij aangetekend moet worden dat ik flink ingepakt was: t-shirt met lange mouwen, thermo-shirt, polo met lange mouwen, gevoerd jack en reflecterend hesje. Toch wel aan te bevelen, je kunt met dit weer beter te veel dan te weinig aanhebben...

Zomerse herinnering in wintertijd

Terwijl het èchte loopwerk zich vandaag vooral in Apeldoorn afspeelt, heb ik gistermiddag ook wat gewerkt aan de conditie. Het werd een duurloop dat vanwege knieklachten (nog steeds van die val) en gladheid in een noodgedwongen langzaam tempo ging en waarbij zowel straat - veel gladde stukken platgetreden en vervolgens opgevroren sneeuw - duinen als strand zijn geïncorporeerd. Alles bij elkaar zo'n 85 minuten. Onderweg kwam ik Helmie, Mike en hun dochtertje Anne mèt slee tegen, allemaal flink ingepakt tegen de kou. Mike zou de volgende dag in Apeldoorn gaan lopen, evenals zeer velen van onze club.

's Middags waren er familieverplichtingen: op visite bij mijn schoonmoeder die 88 jaar werd, wat je haar zeker niet geeft.

Ook vandaag wordt een echt familiedagje, er moet dus gekokkereld worden. Het wordt Moussaka. Dit als tegenwicht van gisteren, toen hebben we ècht Hollandse winterkorst gegeten: stamppot van boerenkool met worst! Dat is een hele tijd geleden dat we dat voor het laatst aten.

Ik kwam zojuist in een album nog bijgaand fotootje tegen uit de jaren zeventig. Ik zit hier voor een ruïne - als ik mij niet vergis was het in Valkenburg maar het zou net zo goed in Frankrijk geweest kunnen zijn - van de zon te genieten. Geen bijzonder plaatje, toegegeven, maar voor mij zit daar een zeer persoonlijke herinnering aan.

Wetenschappers hebben al eens vastgesteld dat indrukken die mensen gedurende het leven het meest en langst bijblijven vaak betrekking hebben op heel onbenullig lijkende zaken, zeker wanneer je deze afzet tegen een grotere, bredere context, laat staan de context van het wereldgebeuren. Eigenlijk details die alleen voor jouzelf van belang zijn: een vage indruk, een gedachte die zomaar in je opkomt, een snelle flirt, zoiets. Herkennen jullie dat? Voor mij was dit zo'n moment: gewoon zittend voor die ruïne, in de warme zomerzon (in deze tijd van het jaar een weldadige mijmering) met de wind door de haren en met een nummer van Led Zeppelin in mijn hoofd. Was het Gallows Pole, Nobodys Fault But Mine of Going To California? Of Babe I'm Gonna Leave You?  Dat kan ik mij niet meer precies herinneren, ik vond en vindt ze allemaal goed. Maar dat gevoel op dat moment staat mij nog goed voor de geest en van tijd tot tijd doemt dit in mijn herinnering op. Vandaar dat ik blij was met dit fotootje, ik wist überhaupt niet meer dat ik het had. Met excuses voor deze korte ego-trip!

Kou uit de lucht bij Curved Air

Hoe rampzaliger een situatie, hoe rustiger, lijdzamer en soms (uiterlijk) geamuseerder de mensen waarmee je zo'n situatie deelt lijken te worden. Of dat typisch Nederlands is, wie zal het zeggen. Maar geloof mij maar: onder alle uiterlijke kalmte, zelfbeheersing, grappenmakerij en een algemene houding van "je-kunt-er-toch-niets-aan-doen-dus-als-je-je-kwaad-maakt-heb-je-alleen-jezelf-er-maar-mee" zit heel wat frustatie. Het rare is: als alle ellende voorbij is, ben je het ook meteen weer vergeten, ik wel tenminste.

Kortom, ik ben eigenlijk weer kwijt dat ik er gisteren, na om vijf voor vier van mijn werk vertrokken te zijn, er bijna zeven (ZEVEN!) uur over heb gedaan om van Hilversum via Amsterdam en Den Haag in Zoetermeer te geraken. In Hilversum Noord bijna twee uur gewacht op een ijskoud perron op een trein. Het wachten werd het eerste half uur verlicht door de aanwezigheid van oud-collega Sandor Varga die ook die kant op moest maar na een telefoontje met een vriend of collega besloot in Hilversum te blijven eten. Naar Utrecht reizen was geen optie want van daaruit reed helemaal niets meer. Toen er na heel lang wachten uiteindelijk een trein richting Amsterdam kwam, bleef deze bij Muiderpoort, vlak voor Amsterdam Centraal, 40 minuten stilstaan vanwege een rood sein, oorzaak: 'drukte op het spoor'. Eenmaal in Amsterdam weer ruim een half uur gewacht voordat een trein richting Schiphol ging, en daar weer..... Enfin, ik hou er mee op. Jawel, ik weet het, het hemd is nader dan de rok, misschien zijn er mensen die helemaal niet thuis zijn gekomen en mogelijk waren er ook relatieve mazzelaars die maar weinig vertraging hadden. En ja, we leven nog en ja, ik heb met Frank - die ik gelukkig via de onvolprezen smartphone voortdurend van mijn vorderingen op de hoogte hield, hij kwam 'gewoon' uit Den Haag - het laatste stuk van het concert in De Boerderij meegemaakt, dus het hàd nog erger gekund.

Goed, genoeg gezeurd nu. Het was allemaal geen pretje en hopelijk gaan we deze situaties niet al te vaak meemaken dit jaar, dat door een beetje sneeuw het totale openbaar vervoer plat ligt. Ach, ik zeg altijd maar dat er véél te veel mensen zijn - dat is de kern van alle problemen - maar ja, ikzelf maakt ook deel uit van die mensheid, en u ook, daarom blijft het nog steeds een beetje een taboe om van overbevolking te spreken.



Zoals ik al aangaf, we hebben toch nog de tweede helft van het concert van Curved Air meegemaakt, en gelukkig zaten daar de beste nummers bij. Er was opvallend weinig publiek - een paar honderd man denk ik, waarvan de categorie 55 + ruim vertegenwoordigd was - maar dat vermocht de pret van zowel de band als dat publiek niet te drukken. Sonja Kristina, ooit een schone jongedame en de ex van Stewart Copeland, de latere drummer van The Police, is de blikvanger van de groep. Tegenwoordig is zij een matrone van 'een jaar of zestig en een jaren zestig type' en met heur lange haar, flamboyante kleding in gypsie/hippie stijl is zij nog steeds in staat om sommige heren uit het publiek om de geringde vingers te winden. En zingen doet zij nog vol overgave en plezier, in de toegift kwam haar karakteristieke stem zelfs dicht in de buurt van haar Amerikaanse collega Janis Joplin.

De hoogtepunten van het concert hebben we gelukkig wel meegemaakt: uiteraard hun grote hit van weleer, 'Backstreet Luv', maar het meest spectaculair blijft toch wel 'Vivaldi' waarbij driftig gebruik werd gemaakt van de electrische viool. Met mijn digicam heb ik een paar opnamen gemaakt, deze staan nu op Youtube.

Michel van de Residentie Triathlon Club kwam tijdens het concert nog naar mij toe - zie ik hem niet bij Hessel in Terschelling, dan wel in De Boerderij ;-) - en na afloop hebben Frank en ik nog en, nee twee biertjes in het Boerderij Café gedronken en wat nagepraat. Daarna met de Randstadrail naar huis, dat ging zowaar voorspoedig. Al met al was het een bevredigend slot van een heel bizarre dag..

It giet oan!

De trainingen gingen gewoon door! Niet dat ik iets anders had verwacht, maar het was wel allemachtig koud woensdagavond. Aan de kust vroor het niet eens zó hard (-6 graden celsius) maar de wind maakte het ijzig, de gevoelstemperatuur zal zo'n -23 graden celsius zijn geweest. Hoe dan ook bestond mijn trainingskleding deze avond uit twee thermoshirts, een langmouwige trainingspolo en een lichtgevoerd trainingsjack, de benen waren omhuld door een lange strakke tight van een vrij dikke stof die ik zelden draag en uiteraard waren er de handschoenen. En oh ja, een belachelijke gele muts. Niet van Unox (mag niet meer van Jort Kelder) maar van Nutricia. Jawel, van de chocomel. Maar erwtensoep of chocolademelk, het zal wel, maar die muts was geen overbodige luxe!

Toch was de groep vrij groot deze avond, alle sterke dames (Eveline, Anja, Ilse, Ellis, Ellen en Yvette) waren aanwezig en van de mannen gaven Dick, Ton, Patrick, Jos, Hans en ikzelf acte de présence. Op het programma stonden twee series van 2-8-4-2 minuten. Het was best pittig maar ik hield mij vooral bij de eerste serie vrij rustig, daardoor kon ik de tweede ronde wat sneller en redelijk goed meekomen.

Zoals al uit de loopjes van de afgelopen twee weken bleek, is de vorm niet meer wat-ie van de zomer was. Maar juist dat is een reden om weer regelmatiger te gaan trainen. Ik heb mij redelijk gedeisd gehouden en op het laatst had ik toch nog wat over. Het was al heel wat dat ik deze training heb kunnen volgen!

Dit weekend gaan heel wat Haag-leden naar Apeldoorn om daar de 18,5, de 27 of de 42.195 km te lopen. Ik had mij een paar maanden geleden - kennelijk in een vlaag van enthousiasme - ingeschreven voor 'de bus'. Ik word (ben) oud, dat wist ik niet eens meer! Maar ditmaal zal ik er niet bij zijn. Niet alleen vanwege een iets verminderde conditie, maar de on line inschrijving is afgesloten. Bovendien ben ik de komende dagen regelmatig de hort op en de kerk moeten we 'thuisfront-technisch' gezien toch in het midden zien te houden. Maar het is niet uitgesloten dat ik zaterdag een lange duurloop ga doen, al dan niet in groepsverband.