Brunch bij Hardloper Hans

Vandaag weer flink wat calorieën gestouwd, alle goede voornemens ten spijt. De meeste heb ik tot mij genomen tijdens een copieus brunch-buffet ter gelegenheid van het 55ste geboortejaar van Hans Verbeek, sinds jaar en dag actief Koplopers-lid, blote voetenloper en (we)blogpionier van het eerste uur. Dat laatste is een pleonasme geloof ik, maar goed.

Over het weer van vandaag hoef ik niet uit te wijden, maar als ik stel dat het ronduit verschrikkelijk was zal bijna niemand dat tegenspreken. Tenminste, dat denk ik. Des te bewonderenswaardiger was het dat die ochtend ruim honderd lopers storm en regen hebben getrotseerd om bij IJsclub Bertus een 5 of 10 kilometer te lopen. Nee, ik was niet een van hen, ik was alleen maar blij dat ik daags ervoor voor de loop in Naaldwijk had gekozen: daar is nauwelijks regen gevallen, althans niet tijdens de loop.

Wie wel meeliep was de jarige, na een bevredigende 10 km vierde hij voor familie en vrienden - waaronder een selecte groep loopvrienden (onder wie aan aantal Koplopers, ik had ook de eer) - in de ontvangstzaal van uitspanning Onder Ons zijn verjaardag.

Zelf was ik met het openbaar vervoer naar Delft getogen, de paraplu bleek geen overbodige luxe. Ik was iets aan de late kant, maar het sein voor de brunch was nog niet gegeven. Nog even gezellig met deze en gene gepraat, wat lekkernijen van de mooi opgemaakte buffettafel op mijn bord geladen enzovoorts.

Voor de rest van de dag niet veel gedaan, eerlijk gezegd. Beetje thuis rondgehangen, tv gekeken, beurtelings op de bank en achter de pc gezeten. Op Facebook gekeken naar de enthousiaste berichten van de vele club- en groepsleden die dit weekend in Madrid de halve marathon hebben gelopen. Ondanks de warmte en het heuvelachtige parcours is er goed gelopen.

En oh ja, iemand uit een ver (seventies)verleden mailde mij vanavond bijgaande foto. Zij had 'm nog ergens in een foto-album zitten en had hem ingescand. Hoe zij er aan komt, geen idee. Deze foto is in 1973 gemaakt in Stockholm, waar ik op vakantie was. De tand des tijds....;-).

Arcadisch vuur in Naaldwijk

Tot het laatste moment wist ik niet wat ik vandaag in Naaldwijk zou gaan doen: 5 kilometer, 10 kilometer of de halve marathon. Nu is het prettige van dat evenement, de Arcade Halve Marathon, dat je niet maanden van tevoren hoeft in te schrijven om van een startbewijs verzekerd te zijn. Sterker nog: op de dag zelf kun je nog voor alle afstanden inschrijven. Daar komt bij dat de inschrijfkosten betrekkelijk laag zijn (€ 9,- voor de 10 km), waar een t-shirt van behoorlijke kwaliteit bij inbegrepen is.

Het werd dus de 10 kilometer, precies goed. Ik ging met het openbaar vervoer (bus 21 en bij de Dedemvaartsweg overstap op Veola bus 36 richting Schiedam) naar Naaldwijk, waar ik aan de vroege kant was. Toen ik bij het busstation uitstapte en richting sporthal De Pijl - aan de Bachlaan - liep, kwamen tientallen lopers mij in tegengestelde richting tegemoet, op weg naar de start van de 5 kilometer die om 12:30 uur begon.

Hizkia en Eric (die een prima 10 km zou lopen)

Ingeschreven - S.A.W.-chip vergeten, nou ja, dan maar gekocht, na inlevering kreeg je wel een consumptie maar je schiet er altijd bij in -  en omgekleed in een van de goed geoutilleerde kleedkamers van het complex. Daarna naar buiten waar de eerste 5 km. lopers alweer terug kwamen, op weg naar de finish. Even wat foto's gemaakt van passerende clubleden onder wie Miriam, Arie en Lydia. Ze hebben allemaal een zeer nette 5 kilometer-tijd gelopen.

Daarna nog even met de Groep 5 dames Ilse, Ellen en Ellis en Groep 5-heer Eric een stukje ingelopen, waarna we het startvak opzochten. Ook hier weer geen grote mensenmenigte, maar dat bleek gezichtsbedrog want voorbij het startdoek liep de weg door naar rechts en daar stonden ook nog eens honderden lopers. De 10 km en de 21.1 km lopers gingen gelijktijdig van start.

De start verliep voorspoedig en zonder problemen. Al snel had ik een goed ritme te pakken en na ca. één kilometer merkte ik dat ik vlak achter Sonja liep, maar zij deed wel de halve marathon als training 'voor Rotterdam'. Ruim vier kilometer bleef ik vlak achter haar, daarna liep zij iets uit maar ik bleef in mijn ritme lopen. Weer even later zag ik de rug van Joop Raaphorst, de jeugdig ogende zeventiger die nog lekker kan doorstiefelen. Ik bleef de hele tijd bij hem, bij een drinkpost haalde ik hem in maar rond de zeven kilometer kwam hij weer bij me. Nagenoeg gelijktijdig kwamen we over de finish, ik zat netto vijf seconden voor hem (waar hebben we het over...).

De tijd viel mij, gelet op zowel een 'slecht gelopen' CPC als de 'mislukte' 1 van de 4 loop bij Sparta vorige week (waar ik het na 5 km voor gezien hield) niet eens zó tegen, sterker, ik was best tevreden met 53'03''. Ik heb wel vrij intensief gelopen voor mijn gevoel.

Overigens heeft een onzer clubleden, Jeroen van Aken, de 10 km met 33 minuten op zijn naam gebracht. Well done! Maar ook 'onze' Rutger Kramer heeft goed gepresteerd, 1:19' op 'de halve' naar verluidt.

Uitslagen staan op deze site!

Na de loop weer teruggelopen naar de sporthal waar ik mijn chip inwisselde voor een broodje worst. Bakkie koffie er bij en wat nagepraat met Mike, Jeroen en Judith. Met laatstgenoemd tweetal kon ik mee terugrijden naar 'Het Haagje'. Zij wonen een paar honderd meter verderop in de straat dus dat was wel fijn.

Jeroen, Judith en een blije Helmie

Op weg naar hun auto - die stond bij de Watertoren van Naaldwijk - kwamen we een paar snelle halve marathonlopers tegen, onder wie Helmie die heel blij was met haar tweede plaats (vlak na Carla Ophorst). Tijden van weleer herleven! Trouwens, ook dochtertje Anne heeft de genen van vader Mike en moeder Helmie geërfd want zij werd tweede meisje bij de kinderloop.

Van Bachlaan naar Bach

Thuisgekomen, niet onmiddellijk dit blogje ingeklopt, in de eerste plaats omdat ik ging koken, in de tweede plaats omdat ik na het eten aan de beeldbuis werd gekluisterd door een boeiende documentaire. Welke zender? Canvas natuurlijk, een van de weinige tv-zenders waar nog ècht hoogwaardige kwaliteitsprogramma's worden uitgezonden. Ditmaal nam de befaamde Engelse concertmeester en groot Bach-vertolker John Eliot Gardiner de kijker mee naar plaatsen waar Bach zijn leven heeft doorgebracht waaronder Eisenach en Leipzig. Het beeld dat zich gaandeweg ontwikkelt van Bach is dat van de gepassioneerde kunstenaar, een warme familieman en een componist en kapelmeester die rebelleerde tegen degenen die boven hem waren geplaatst. Bovenal releveerde Gardiner het genie die 330 jaar na zijn geboorte met zijn muziek nog diep weet te ontroeren.

Hebban olla vogala...

Het was bepaald geen warme dag gisteren, niettemin laat de lente steeds meer van zich spreken. Zo zag ik voor het eerst dit jaar een salamander in mijn vijvertje zwemmen, krijgen vooral jongere struiken een groenwaas, bloesemt het hier en daar en hoor je - vooral 's ochtends vroeg - steeds meer vogels zingen. Bovenstaand zwanenpaar zag ik, terugkomend van het tuincentrum met een grote tuingieter in mijn hand, druk in de weer met de bouw van hun nest.

Gisteravond, woensdagavond, weer eens meegetraind met de club. Wat simpelweg een paar dagen iets gedisciplineerder leven (vooral op het gebied van eten en drinken) verschil kan uitmaken. Bijna een kilo. Na het gesukkel van de laatste drie weken eindelijk weer eens 'lekker' gelopen.

Op het programma stond een duurloop met een kern van drie series versnellingen, te weten 1-1,5-2-1,5-1 minuten in 10km tempo, met 30 seconden rust tussen de tempo's en drie minuten rust tussen de series. Van onze trainers-rijke groep - ook Arie, Berry, Odette en Sanny liepen mee - was het ditmaal Sandra die de leiding had en zij deed dat met enthousiasme en verve. Het was dan ook een mooie trainingsavond, ondanks de felle, welhaast onbarmhartig koude wind waar je (of laat ik alleen voor mijzelf spreken, waar ik) al fietsend naar de club flink last van had. De wind sneed regelrecht door je jasje. Echter hardlopend viel dat alleszins mee, waarschijnlijk omdat je hele lichaam dan warm wordt en je misschien ook op wat meer beschutte plekjes loopt.

Detail: we konden voor het eerst weer grotendeels met licht door de duinen lopen.

Direct na afloop viel er alweer een verjaardag te vieren. Ditmaal was Sanny, onze 'bootcamp-dame' (naast hardlopen en assistent-trainer is zij bootcamp-trainster) de gelukkige. En zó gediciplineerd ben ik nu ook weer niet dat ik de tractatie in de vorm van appeltaart heb afgeslagen. Er was trouwens keus genoeg, er was een ruim assortiment aan koeken.

Ton ging nog even in het krachthonk trainen dus voegde ik mij bij hem. Nog even wat oefeningen meegedaan met hem, Harry en Vincent. Daarna pas douchen. Het voordeel van later douchen is dat het een stuk rustiger in de kleedkamer en doucheruimte is, nadeel is wel dat het 'lekkerder' is om direct na de training het bezwete lijf af te spoelen. Ook lekkerder voor de omgeving lijkt mij, ik had niet het gevoel dat ik naar bloemetjes rook.

Erbarme Dich (of: wat de zin van wenen is)

Aprilletje zoet.... maar het is nog geen april. Toch was de witte hoed er wel, vanmorgen in de duinen en ook hier en daar op straat, vooral auto's en met gras begroeide plekken waren wit uitgeslagen van de nachtvorst. De foto hierboven is gemaakt bij het Stokroosveld.

Vandaag diverse dingen gedaan, 's ochtends een uurtje gewandeld, 's avonds een uurtje hardgelopen. Over dat laatste valt niet veel extra's te zeggen, geen tempoversnellingen of zo. Wel later nog even 'naar de club' gegaan omdat Hans U. tracteerde op cake voor zijn verjaardag. Maar dat was 's avonds.

Later deze ochtend weer een beetje geschilderd, deze dame met twee in Costa Rica voorkomende dieren stond al een tijdje te drogen maar ik heb er nog iets aan toegevoegd. Of-ie af is weet ik nog niet, maar ik ben al een heel end. Het zal hooguit een kwestie van afwerken zijn, daarna weer iets anders verzinnen.

's Middags in de stad wat geshopt. Of liever gezegd: 'kijken-kijken, niet kopen!' In De Bijenkorf en bij Peek & Cloppenburgh wat aangepast, kleurige hemden, een jasje, maar ik weet het nog niet. Deze week nog eens terug om een besluit te nemen.

Maar eigenlijk ging ik niet om te winkelen, maar om mij te laten ontroeren door de mooiste muziek ter wereld. Want dat was wat er gebeurde in Het Filmhuis: normaliter zit ik doordeweeks met twee, drie mensen, soms zelfs helemaal in mijn eentje naar een film te kijken, maar nu was Zaal 3 helemaal vol! En dat op maandag.

Welke film zorgde voor die toeloop? Een Nederlandse docu van Ramón Gieling, getiteld 'Erbarme Dich'. Inderdaad, een film over de Matthäus Passion. Alle muzikale hoogtepunten uit deze passion passeren de revue, stuk voor stuk op het hoogste muzikale niveau vertolkt.

Met alle anderen in die bomvolle zaal heb ik een geweldige middag gehad. Dat de film op het Rotterdams Filmfestival zesde in de top tien werd, verbaast mij dan ook niets.

De film begint met leden van het daklozenkoor die in een sobere kerk luisteren naar een repetitie van The Bach Choir and Orchestra. Een bont gezelschap, even denk je in een film van Fellini te zijn beland. Mooi om te zien hoe ook deze geharde, door het leven getekende mensen geroerd en onder de indruk zijn van die prachtige zang en muziek. Het zijn ook deze daklozen die later in de film worden gegrimeerd en aangekleed als Jezus, Maria en de apostelen, om zo een 'tableau vivant' van de kruisiging te vormen.

Rode draad in deze film, naast de muziek die nog altijd tot op het bot weet te ontroeren, zijn de verhalen van mensen die op de een of andere manier in hun leven diep geraakt zijn door de 'Matthäus'. Zoals de wereldvermaarde Amerikaanse theaterregisseur Peter Sellars, die beweert dat Bach ons met deze muziek leert wenen. Of de vrouw die zegt dat zij haar leven aan Bach te danken heeft. Zij was eigenlijk niet gewenst op het moment dat haar moeder op vrij hoge leeftijd - niet gepland - zwanger van haar werd. Doordat zij bij toeval 'Erbarme Dich' hoorde, kwam de moeder diep geroerd op haar besluit de zwangerschap af te breken terug.

Ik zou zeggen: hou je van Bach en de Matthäus, dan is deze film verplichte kost. Echter begreep ik dat vandaag de laatste keer was dat je 'm in Het Filmhuis Den Haag kon bekijken. Mogelijk draait-ie nog ergens anders, er is - of komt - ook een DVD van de film.

Spartaans na Bourgondisch

Het was een gezellig maar vermoeiend weekend met op vrijdag een borrel, op zaterdag een grotendeels 'boodschappen- en keukendag' om later de monden te voeden van ons en onze visite en op zondag, vandaag dus, de 1 van de 4 loop bij AV Sparta.

Het was mijn eerste loop op mijn nieuwe leeftijd. Samen met buurman Jan fietste ik naar het Zuiderpark waar het clubhuis en de baan van onze collega-vereniging is gelocaliseerd. Daar ter plekke ingeschreven voor de 10 kilometer.

Heel wat Haag-vrienden, vooral de wat snelleren onder hen, waren aanwezig en zouden deelnemen aan deze loop, tevens de laatste in een reeks van vier 1 van de 4 lopen. De laatste twee maanden was het, na een aardig zomer- en najaarsseizoen met voor mijn leeftijd behoorlijke tijden, weer sukkelen, dus zelf verwachtte ik niet deze editie met een redelijke tijd af te sluiten, ook al omdat mijn bourgondische alter ego mij weer tot bijna 80 kilo schoon aan de haak heeft gebracht.

Voorafgaand aan de start van deze editie van de 1 van de 4, werd er een minuut stilte gehouden omdat op vrijdag 13 maart jl. de voorzitter van AV Sparta, Ton de Kleijn, plotseling is overleden ten gevolge van een hartstilstand. Ter nagedachtenis aan hem gingen zijn vrouw en (klein)kinderen aan de loperscaravaan vooraf, met een foto van Ton omhoog gestoken.

En dan de loop zelf.  Het was koud, bitter koud zelfs, dus om een beetje warm te worden moest je wel je beste beentje voor zetten. De lopers op de 5,2 km moesten twee ronden lopen en een halve baan extra (ca. 200 meter), de 10 km moesten vier ronden en een baan lopen.

De eerste ronde ging wat mij betreft wel redelijk naar mijn gevoel, niet te langzaam, maar bij vier kilometer al kreeg ik het zwaar, het bekende probleem zullen we maar zeggen, en besloot na vijf kilometer uit te stappen. Dat was al niet in een wereldtijd, 27 minuten volgens de tijdklok, waarbij je wel minstens 55 seconden kon aftrekken vanwege die 200 meter extra. Maar ook een lage 26 minuten is maar liefst twee minuten langzamer dan de meeste vijf kilometertijden die ik vorig jaar liep.
Als ik door had gelopen had ik geheid problemen gehad, in ieder geval moeten 'overleven'

Snelle Groep 5 dames- en heer

Na afloop was de prijsuitreiking, 'onze Haag-jongens en -meiden' hebben het goed gedaan dus misschien wel leuk om wat foto's te maken voor site en/of clubblad. Echter liet de prijsuitreiking op zich wachten en vanwege 'sociale verplichtingen elders' ben ik op een gegeven moment weggegaan.

De rest van de dag wat gewerkt in de tuin en met de fiets even op en neer naar de stad.

Glimp van de zonsverduistering

Dat was dus een volkomen verrassing vanmorgen, totaal onverwacht! Hier in Den Haag, maar naar ik begrepen heb vrijwel overal in ons land, hielden mist en/of hardnekkig laaghangende bewolking de zon tegen en dus was de langverbeide zonsverduistering niet te zien. Zelf had ik nergens meer op gerekend. Ik zat achter de pc facebook te checken toen het vaag begon te schemeren. Dat gaf toch wel een vaag-mysterieus sfeertje, ik moest onwillekeurig denken aan de film 'Melancholia' van Lars von Trier.

Ik liep naar het raam en keek naar buiten, naar het groen en de eerste lentebloemen in de voortuin. Daarna keek ik naar de lucht. Krijg nou niks! Daar, boven de daken van de overburen, dreef een sikkelvormig bootje door het uitspansel. Waarempel, daar was de zonsverduistering! Naar schatting hooguit twee minuten, daarna verdween het koppel Zon-Maan weer achter het grijze wolkendek. Maar het was net lang genoeg geweest om snel mijn pocketcamera te pakken en deze foto te maken!

Nu ik toch bezig ben: vandaag was het tot dusver een dagje van veel boodschappen doen en in de keuken staan. Wat hardlopen betreft: gisteren (donderdag) liep ik in totaal zeventig minuten: eerst via huis, Laan van Meerdervoort en Meer en Bosch richting Machiel Vrijenhoeklaan en via de duinen tot ver voorbij de afrit van camping Ockenburgh.  gelopen, wel met een twee tempo's van vier minuten koken in het begin, vier tempo's van twee minuten en tot slot weer een van vier minuten, dat alles toch in een straf tempo van rond de vijf minuten.

En 's avonds weer wat geschilderd. Deze avond hebben we ons bezig gehouden met het natekenen van een nogal abstract gevormd beeld, en dat in perspectief met de achtergrond waar van alles stond. Niet helemaal 'mijn ding' maar je moet alles uitproberen...

Koekebakkers

Deel van Groep 7 met trainer Arie

Gisteren hebben Wim Hartman en ik onze Groep 5 en Groep 7 vrienden getracteerd op taart. Wij zijn nog niet jarig (letterlijk!) maar het kwam zo het beste uit.

De brownies die Wim meebracht waren voortreffelijk, niet te droog en met een volle chocoladesmaak. Zijn vrouw Trudie schijnt ze te hebben gebakken, het was top. Zelf heb ik mij die ochtend bezig gehouden met appeltaarten bakken, verre van origineel maar vrijwel iedereen waardeert dat 'zelfgebakken' resultaat. Drie taarten had ik gemaakt waarvan ik er echter één met bakblik en al in de container heb moeten kieperen omdat - om redenen die mij nog steeds onduidelijk zijn - de hele bodem gitzwart was aangebrand. De smaak van de hele taart was daardoor aangetast. Gelukkig kwam ik er thuis al achter anders was het bepaald een onaangename verrassing geweest. Ik heb er nog maar snel een extra vlaai bij gekocht...

Nou, ik ben fijn aan het doorzeuren over die taarten, net alsof ik niks te melden heb over de training. En dat klopt, want ik heb gisteren niet (mee)getraind, vandaag ga ik voor mezelf lopen. Zo wordt de schade ingehaald.

Over de verkiezingen van proviciale staten en de waterschappen dan? Ach, daar is al zoveel over te lezen, te horen en te zien geweest, wat moeten we daar nu nog over zeggen. Heel veel en niets.

Wat wel aardig is om te vermelden: het interview dat acteur en tv-presentator Stephan de Walle onze clubgenoot Harry van Maanen heeft afgenomen. Dat gebeurde in het programma "Debbie en haar mannen". Ik heb er gistermorgen even naar gekeken op TV West. Harry praat - met de voor hem typerende mix van humor en ernst - over zijn persoonlijk motivatie om middels een originele actie (de marathon achter een rollator uitlopen) geld te vergaren voor de KWF Kankerbestrijding.

Na Harry kwam een andere bekende Haagse sporter op bezoek, fysiotherapeut Jacky Ledeboer. zij zat namens Fysiofit eveneens op de bank bij "Debbie en haar mannen" en het gesprek ging over vallen en 'vallens-angst' bij ouderen. En hoe (veel) beweging er toe kan bijdragen de risico's van het vallen te beperken.

Goed Gestemd!

Dat kunnen wij allemaal van deze dag zeggen. Dat geldt in ieder geval voor 'de mensen in het (binnen)land', daar schijnt de zon in volle kracht en is het heerlijk warm, hier aan de kust moeten we vandaag onze winterjas aan.

Maar uiteraard kan iedereen die al gestemd heeft dat ook zeggen. Zelfs mensen die niet hebben gestemd, al was het maar omdat het toch, zoals elk jaar, weer voorjaar wordt! Ik heb al gestemd, by the way. Zowel voor de waterschappen als voor provinciale staten.

De afgelopen dagen moest ik steeds vroeg op want maandag en dinsdag hadden we 'oppasdag' in Ypenburg. Maar zelf moest ik nog een aantal interviews houden en uitschrijven voor het clubblad, in de privésfeer moest er nog van alles geregeld worden. Ach, je kent het wel, de gewone alledaagse activiteiten en beslommeringen waar iedereen mee zit en waar wel veel tijd in gaat zitten maar dat weinig boeiends oplevert voor een blogbericht.

Zo heb ik maandagavond om genoemde redenen niet (mee)getraind, sterker nog: ik heb helemaal niet gelopen die dag. Wandelen heb ik niet meegeteld, maar dat heb ik wel gedaan. 

Gisteren was op fysiek gebied een enerverend dagje. Eerst fietste ik via een alternatieve route van huis naar Nootdorp, via Wateringen, Delft en Rijswijk. Maar dat is wel een mijl op zeven, de route via de stad is korter (ca. 55 minuten van deur tot deur) al kom je wel langs dat vreugdeloze gebied rond het Rijswijkseplein. Al met al scheelde dit alternatief mij minstens twintig minuten. En ook op deze route kom je geen mooie landelijke stukjes meer tegen, alles is inmiddels volgeplempt met nieuwe stadswijken en alles wat daar bij hoort (ja, laat ik die oude grammofoonplaat maar weer eens opzetten (grumpy old man).

In Ypenburgh heb ik, na enige grootvaderlijke plichten verricht te hebben (flesje geven, wandelen achter de kinderwagen), voor de eerste keer mijn loopschoenen aangetrokken. Eerst een stuk langs het kanaal van de Nootdorpse Landingslaan, dan linksaf een van de bruggen over en rechtdoor naar Het Delftse Hout. Of liever gezegd Het Bieslandse Bos, want daar heb ik vervolgens de meeste voetstappen gezet. Mooi gebied om te trainen!

Ik heb de training zoals deze maandagavond op het programma stond 'na-geaapt', d.w.z. het werd een duurloopje van 70 minuten met als kern drie 'blokken' van 3x 4 minuten in 10 km tempo. Twee minuten rust tussen de tempo's en acht minuten rust tussen de blokken. Dat was dus best pittig maar ik heb het volbracht, al voelde ik mijn benen op het laatst wel.

Na terugkomst weer een stuk gewandeld met Chloë in de kinderwagen, en naderhand op de fiets naar huis.

Vanavond weer trainen maar ik loop niet mee, wel stond ik vanmorgen vroeg op om drie taarten te fabriceren. Waar hep dat nou voor nodig? Daarover in een volgend bericht meer....

Voor Nostalgie moet je Hoorn

Gisteren, op zondag 15 maart, met het boekenweekgeschenk èn mijn weekend-vrij abonnement op reis gegaan. Het werd een treinreisje naar West-Friesland, bestemming Hoorn.

Eerst iets over het boekenweekgeschenk: De zomer hou je ook niet tegen van Dimitri Verhulst. Het is een geweldig geschreven novelle over een oudere man die een zwaar gehandicapte jongen op de vooravond van zijn zestiende verjaardag uit de inrichting ontvoert waar hij wordt verpleegd. Zij gaan samen naar de Provence waar de man de invalidewagen waarin de knaap zit tegen een berg opduwt en op de top daarvan zijn levensverhaal vertelt. Daaruit wordt duidelijk dat de jongen zijn zoon is. Een mooi verhaal met taboe-doorbrekende elementen, zoals het feit dat sommige mensen hun grote liefde pas ontmoeten nadat zij al getrouwd zijn. Bovenal is Verhulst een ronduit fenomenale schrijver. Wij hebben het boekje de afgelopen week in no time uitgelezen.

Maar goed, wij gingen dus naar Hoorn. Voor zover ik mij kan heugen ben ik/zijn wij daar nooit eerder geweest. Het leek ons toch weer iets anders dan de ook altijd leuke en mooie steden als bijvoorbeeld Amsterdam, Maastricht of  's-Hertogenbosch.

Toen wij er na een relatief lange treinreis arriveerden - met een half uur vertraging omdat er in de sprinter van Schiphol naar Hoorn iemand onwel was geworden en er op de ambulance moest worden gewacht - , bleek het daar behoorlijk fris te zijn.
We hebben eerst wat in Hoorn rondgewandeld alvorens in d'Oude Waegh, een gezellig etablissement met een oud-hollands interieur, koffie met appelgebak te bestellen.

Daarna liepen we naar het havengebied, een van de mooiere stukjes Hoorn, waar we na enig zoeken 'Het Museum van de 20ste Eeuw' ontdekten. En dat was een voltreffer, wat een leuk museum is dat. En dat heeft vooral te maken met het feit dat je er meteen wordt ondergedompeld in een bad van nostalgie, vele malen ontviel ons de kreet: "Hé, dat hadden we thuis ook! Kijk, die stofzuiger! Die puddingvorm! Dat koekblik! Zo'n scheerapparaat had mijn opa ook!' enzovoorts, enzovoorts. Herinneringen, herinneringen, leuk en bij vlagen zelfs een tikje emotioneel.


In dat museum zie je vooral hoe het er bij veel mensen thuis uitzag, de spullen waarmee zij zich omringden. Schier talloze stukken serviesgoed, tasjes, gebruiksvoorwerpen, radio's, geluidsapparatuur, fietsen en brommers, kledingstukken, spelletjes die in bepaalde decennia populair waren, de eerste televisies, teveel om op te noemen. En dat zeer goed ingedeeld met diverse vitrines en opstellingen in de sfeer van de uiteenlopende decennia, de jaren veertig, vijftig, zestig enzovoorts, tot aan het recente verleden.


Echt een aanrader om dat museum te bezoeken, mocht je Hoorn bezoeken of daar in de buurt zijn! En 'iets' met nostalgie hebben, maar wie heeft dat nou niet...

Uiteraard bleef ik maar foto's maken, dus wie een paar minuutjes tijd heeft voor een korte rondleiding door het Museum van de 20ste eeuw, klik hier!

Na ons museumbezoek in een ander tentje een Texelse Skuumkop gevat met een portie uitstekende bitterballen er bij, terwijl enkele autochtone Hoornaars bezig waren de tv op de goede zender te krijgen om Ajax-Heerenveen te kunnen zien. Op twee schermen konden we het begin van de wedstrijd volgen.

Daarna nog even naar het Speelgoedmuseum, maar dat bleek al gesloten. Dus wandelden we door Hoorn richting station, waar we de sprinter richting Haarlem namen. Aanvankelijk was de gedachte om ook daar nog even te kijken maar we hebben er toch maar van afgezien. In Haarlem komen we wel vaker en eenmaal daar gearriveerd was het ook al vrij laat. Dus overgestapt op een trein naar Leiden en daar de trein naar Den Haag gepakt. Thuisgekomen nog snel wat boodschappen gedaan bij de Jumbo en de dag afgesloten met een smakelijk in elkaar geflanste pastamaaltijd en de uitzending van een stel verliefde boeren met hun nieuwverworven partners...

Tot slot: is er nog gelopen? Ja, maar dat mag geen naam hebben. Na woensdag een afgebroken fartlektraining op zaterdagochtend en zondag heb ik een half uurtje 'voor mijzelf' gelopen. Nieuwe week, nieuwe kansen al zal het een in veel opzichten drukke week gaan worden...

Sprankelende lente-training

Het werd een latertje gisteravond, of moet ik zeggen vannacht? Nog even naar de herhalingen van Pauw en DWDD gekeken, toen pas naar bed. Vandaar deze betrekkelijk late post.

Het was heerlijk trainingsweer woensdagavond: vrijwel geen wind, helder en de eerste keer deze winter dat het bij vertrek vanaf de Laan van Poot nog licht genoeg was om even de duinen in te trekken. Odette gaf op enthousiaste wijze leiding aan onze groep terwijl hoofdtrainer Arie ook weer van de partij was. Na een vrij langdurige blessure is hij voldoende hersteld om weer mee te lopen, zij het nog wat bescheiden in de achterhoede.

Op het programma stond ditmaal al meteen een aardige tempotraining die wat mij betreft 'precies goed' was na de CPC halve marathon afgelopen weekend. Het was ook een training die mede gericht is op de komende 10 km loopjes binnenkort in de regio, om te beginnen op 22 maart bij Sparta.

Het kwam neer op twee blokken van 5-3-1 minuten in 10 km tempo (dus best wel vlot) met telkens twee minuten rust tussen de tempo's en tien minuten tussen de twee series. Wij hebben dit traject deels door de duinen tot Kijkduin, en deels rond de puinduinen afgelegd. Het ging in een lekker pittig tempo ondanks dat er nog wat 'restvermoeidheid' in de benen zat. Maar na twee dagen rust was het ergste leed wel geleden.

Na afloop van de training nog even met Ton en Harry het krachthonk ingedoken - naderhand kwam ook Alona even kijken - en wat oefeningen gedaan. Het is alweer een tijd geleden dat ik aan fitness deed, de bedoeling is om dat wat meer te gaan doen, momenteel sla ik nog geen deuk in een pakje boter. Of, liever gezegd, druk ik nog geen pakje boter omhoog! (overdrijven is ook een vak)...

Bij Bogor....

Overigens konden wij - en nu heb ik het vooral over 'ex-vijfers' Ton van der Pol en mijn persoontje - na de CPC maar liefst tweemaal aanschuiven bij een gezellig en smakelijk groepsetentje, de avond van de CPC zelf was dat met Groep 5 bij Bogor, en op maandagavond met Groep 7 bij Bregje. Beide keren was het top!

...en bij Bregje!

CPC 2015: lijdensweg met mooi weer

Tja, dat heb je ervan hè: je schrijft altijd blogjes waarin de positieve noot zelden ontbreekt, dus wat moet je als je ècht als de spreekwoordelijke krant hebt gepresteerd? Gewoon opschrijven dan maar.

Maar kom, laat ik positief beginnen, zoals de zondag ook begon: alle omstandigheden zaten mee om van de City Pier City loop 2015 een onvergetelijke editie te maken. De zon scheen al vroeg in de ochtend met volle kracht en zou dat de hele dag blijven doen. Zelfs de voorspelde kille mist aan het eind van de middag bleef uit, in ieder geval tijdens de CPC.

Na de ochtend in gepaste rust te hebben doorgebracht, even gekeken bij de Bosjes van Pex of men al bezig was met het optuigen van het parcours, meteen maar eens zien hoe de benen aanvoelden: dat zat wel snor, ik had opeens goede hoop om de halve marathon ontspannen uit te lopen hoewel ik heel onzeker was of dit binnen de twee uur zou lukken. Maar goed, als je maar plezier hebt zullen we maar zeggen.

Redelijk vroeg, voor twaalf uur al, was ik bij het Malieveld. Ik wilde de 10 km zien, ook omdat aan die afstand veel Haag-vrienden deelnamen. Een  gigantische rij lopers stonden in het laatste startvak dat vanaf Paviljoen Maliebaan ('de poffertjestent') tot het einde van de Koekamp strekte. Maar daarvoor, op de Koningskade, stonden nog eens een paar duizend lopers te wachten in daarvoor aangewezen vakken. Soortgelijke taferelen zouden zich later, bij de halve marathon, herhalen. Maar er was geen doorkomen aan, dus liep ik samen met Jan G. - die ik onderweg tegenkwam - naar de finishlokatie aan de korte kant van het Malieveld. Daar zouden we naderhand goed zicht hebben op de aanstormende lopers van de frontlinie.

Gigarij lopers in laatste startvak van de 10 kilometer

En zo geschiedde: meteen maar een paar foto's gemaakt van de lopers tot ca. 54 minuten. Inderdaad liepen daar al aardig wat vrienden en goede bekenden van Haag bij. Op een gegeven moment kwamen er drommen lopers tegelijkertijd richting finish, toen vond ik het welletjes en liep naar de Haag-tent op het Malieveld waar je je tas kon neerzetten en eventueel nog kon omkleden. Om kwart over een zouden we met onze groep nog een warming up doen.

Onderweg naar die tent kwam ik opeens ten val, ik struikelde en mede door het gewicht van mijn sporttas kon ik mij niet staande houden. Resultaat: geschaafde knie en een kapotte trainingsbroek. De schade viel mee, later waste een groepsgenote mijn wond uit met spawater.

Zo omstreeks tien over twee zocht een ieder zijn of haar startvak op, zelf stond ik in 'de tweede manche', de lopers met de groene sticker op hun startnummer. Ik had mij opgegeven als 'rond de 1:55' loper', wat gebaseerd was op mijn laatste halve marathontijd (Berenloop Terschelling). Dat betekende wel dat de lopers toen minuten later van start gingen dan de toppers en snellere lopers in het vak voor ons. Dat gebeurde vrij goed op tijd, eerste de rode, daarna de groene vlag en dan starten maar!

Het parcours was exact hetzelfde als vorig jaar, via Javastraat een flink stuk door de stad en vervolgens.... enfin, zie onderstaande kaart.

Een spectaculair aantal lopers deed mee aan deze CPC, in totaal ca. 45.000 inclusief de vele duizenden lopers aan de halve marathon.

Dit bericht bevat de ervaringen onderweg van slechts één van hen, blogger dezes. Ik ging relatief rustig van start maar ook weer niet tè langzaam, lange tijd (de eerste acht kilometer) liep ik achter de 'ballonisten' waarop 1:55' en 1:50' stond, zeker niet geforceerd maar ook niet met vanzelfsprekend gemak. Al vrij snel - even na het 10 km punt bij de Bosjes van Pex - begon ik het zwaar te krijgen en dat was meteen het begin van een ware lijdensweg. Terwijl drommen lopers en loopsters mij in die tweede helft (Goudsbloemlaan, Van Boetzelaerlaan, Scheveningen) voorbijgingen was de kaars eigenlijk al bijna opgebrand. Bij elke drinkpost even mijn rust genomen en onderweg twee of drie keer een stukje gewandeld. Het was alsof ik de laatste kilometers van een hele marathon liep, zo voelde het ook. Uitgeput!

Dat ik uiteindelijk op het laatst, kreunend en steunend en pijn in mijn hele lichaam toch nog in 2 uur 2 minuten (netto) over de finish kwam, mag een wonder heten. Maar dat moet (veel) beter kunnen en ja, ook op mijn leeftijd. Laten we maar zeggen dat ik mijn dag niet had want ik heb in de voorbereiding weinig aan het toeval overgelaten. Wel had ik verkeerde schoenen aan (Asics Gel-Lyte 33): prima voor korte wedstrijdjes, dat wel. Maar - zo bleek achteraf - ze zijn voor dit uitgesproken stratenparcours niet geschikt, althans niet voor mij: zere tenen door constante druk op de voorkant en nagenoeg geen demping. Nu nog heb ik een ongemakkelijk stijvig gevoel in rug en heupen.

Hoe dan ook, volgend jaar maar eens de 10 km doen, elk jaar weer blijkt dat de 'halve' van de CPC 'niet mijn ding' is.

's Avonds was het weer gezellig want met Groep 5 hebben we lekker gegeten bij Bogor. Alle wederwaardigheden van de CPC uitgewisseld, de meesten hebben naar tevredenheid gelopen. Vanavond weer zo'n 'Day After' etentje, maar dan met Groep 7. Maar eerst straks aan het werk, want het is 'oppas-dag' vandaag!

Via Boerhaave, Hortus en Kerstin naar CPC-pastaparty

Na de donderdag waarop ik 's avonds weer 'met de jongens' ging schilderen in atelier 'De Steenslag' (opdracht: eerst stilleven tekenen en daarna schilderen) kwam een afwisselende vrijdag. Eerst in mijn uppie naar Leiden, eigenlijk met als enig doel om daar wat rond te wandelen. Maar al kuierend besloot ik naar een museum te gaan dat ik nooit eerder heb bezocht: Museum Boerhaave. En dat was leuk, vooral voor mensen die 'iets' met techniek en geschiedenis hebben een aanrader.  Na binnenkomst start je het bezoek met een bezoek aan 'het Anatomisch Theater', een replica van dat theater uit 1594. Hier lieten de chrurgijnen van die tijd zien hoe de mens er van binnen uitzag door lijken op de snijtafel te ontleden.

Ondertussen zie je de geschiedenis van de wetenschap tot leven komen via projecties op de wanden, het plafond en op de snijtafel. In een film van zeven minuten ervaart de bezoeker waar het in de wetenschap allemaal om draait: nieuwsgierigheid, lef, creativiteit en doorzettingsvermogen.

Dat zien wij ook terug in de uitgebreide en unieke collectie microscopen van Antoni van Leeuwenhoek, de eerste slingerklok van Christiaan Huygens, het oudste Nederlandse planetarium, anatomische preparaten van Nederlandse Nobelprijswinnaars. Enkele foto's van wat er zoal in Boerhaave te zien is staan hier.

Daarna via een omweg naar de Hortus Botanicus gegaan. Bij de ingang zocht ik druk zowel in portemonnee, jas-en broekzakken en rugzak naar mijn museumjaarkaart. Gek, bij Boerhaave had ik 'm nog. Na alle hoeken en gaten, verborgen plooien en vakjes voor de tweede maal geïnspecteerd te hebben, besloot ik terug te lopen naar Boerhaave. Van de baliemedewerker mocht ik de route in het museum teruglopen, nadat ik eerst mijn naam, adres en mobiele nummer had achtergelaten. Helaas: die tweede rondgang leverde geen museumjaarkaart op maar vlak bij de uitgang werd ik gebeld: het was de baliemedewerker die hem had gevonden. Hij lag bovenop het kluisje waarin ik eerder mijn rugzak had gezet. Gelukkig maar.

Weer terug naar de Hortus, die ten dele is gerestaureerd in de oorspronkelijke stijl. Echter is het nog wat te vroeg om van overdadige bloemenpracht te genieten, de foto's hier geven een geflatteerd beeld.

Terug in Het Haagje, eerst wat boodschappen gedaan, beetje gekookt en na een sobere edoch gezonde maaltijd op de fiets naar Galerie Sophie aan de Paviljoensgracht, waar ex-collega Kerstin Vogel exposeerde met haar collega Bob van Dijk. Dit was in het kader van Hoogtij, de culturele Haagse rondgang. Kerstin had via Facebook een uitnodiging geplaatst en ik vond het leuk om zowel haar als haar werk te zien. Het was zeker tien jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag. Kerstin is journalist en schrijfster van beroep maar heeft zich nu ook meer toegelegd op kunst: ze maakt mooie sterke beelden waarbij sprake is van een wonderlijke verschuiving van analoog naar digitaal, van figuratief naar abstract.


Ook haar collega Bob van Dijk, een grafisch ontwerper met internationale reputatie, toonde met veel enthousiasme zijn obtimistische creaties, een verscheidenheid aan vormen die onderling gecombineerd kunnen worden om weer nieuwe kunst te maken. Hij werd geïnspireerd door het idee dat mensen in deze tijd waarin pessimisme en slecht nieuws de overhand hebben, behoefte hebben aan vrolijkheid, kunst waarin optimisme doorklinkt.

Erg lang kon ik overigens niet blijven omdat ik korte interviewtjes moest afnemen bij Haag Atletiek. Het ging om pakweg acht mensen die hebben meegetraind met de zogeheten CPC-groepen. Er was evenals voorgaande jaren een pasta-party voor hen en voor hun trainers georganiseerd. Ongetwijfeld heel smakelijk, maar aangezien ik al had gegeten heb ik geen vorkje meegeprikt. Daardoor had ik wel mijn handen vrij had voor de gesprekjes-met-fotootjes.