Dee en Efje

De week waarin op velerlei wijze mijn toetreding tot de seventies-club is gevierd, ligt achter ons. Zaterdag was de afsluitende borrel bij Café van Beek met familie en een aantal 'oude' vrienden. Was gezellig!

Kreeg na afloop nog een fraai cadeau, iedereen had kennelijk 'gelapt'. Kon er meteen mee naar huis rijden... :-)

Daags erna was de 1 van de 4 loop bij de HRR in Clingendael. Had tot op het laatst gewacht met inschrijven, dat kon ter plekke. Er was keuze tussen 10 kilometer wedstrijdloop of 5 kilometer prestatieloop. Jammer dat het geen 10 km prestatie was want van tevoren voelde ik al dat het moeilijk ging worden.

'Onderdanen'is een ander woord voor benen, hetgeen suggereert dat zij gehoorzaam zijn aan hun baas. Maar mijn onderdanen deden niet wat hun baasje wilde: zij voelden zwaar en aan de rechterknie licht pijnlijk aan, terwijl de weegschaal mij - vanwege 'zwembandjes' - bevestigd had in mijn vermoeden dat ik 81 kilo zou moeten meezeulen. Toch maar voor de langere afstand gekozen omdat - als mijn fysiek het toelaat - ik in het voorjaar toch weer eens een halve marathon wil lopen.

Een van de oorzaken van de gewichtstoename...

Daags ervoor was ik met mijn zwager naar Zier (of John liever gezegd) gegaan. Mijn zwager woont voor het grootste deel van het jaar in Afrika en was toe aan nieuwe hardloopschoenen. Na een aantal te hebben gepast en het persoonlijk dossier te hebben geraadpleegd, kwam hij tot een goede keuze.

Ondertussen keek ik een beetje in de rekken welke schoenen er zoal stonden. Mocht ik er ook een paar uitkiezen als verjaardagscadeau! Wat je noemt 'An Offer I could'nt refuse' en dat in positieve zin. Dus zo'n drie paar uitgeprobeerd via het bekende 50 meter 'testloopje' op straat, het werden uiteindelijk deze. Op het eerste gevoel liepen ze net zo hemels als de kleur doet vermoeden...

Kortom, ze voelden goed aan. Maar in hoeverre zit dat gevoel 'tussen de oren'?

New Balance, tja, ze zaten goed en ik heb ze de volgende dag meteen uitgeprobeerd. Dat wordt meestal niet aangeraden, meteen met nieuwe schoenen een prestatieloop starten, maar goed. Een rustige start werd het, achteraan. Ik zag een aantal lopers voor mij lopen die ik normaliter 'kan hebben' maar die liepen steeds meer op mij uit. Van meet af gaan ging het lopen zwaar, ondanks het langzame tempo hijgde ik als een paard en kon geen meter versnellen. Het lopen werd ook niet makkelijker, integendeel. Steeds meer lopers en loopsters passeerden mij en op het laatst - al na vier kilometer - moest ik stukjes wandelen. En dat op zo'n relatief korte afstand. Na de tweede van drie ronden besloot ik uit te stappen, het ging niet meer. Dus mijn eerste loopje in de nieuwe leeftijdsklasse werd meteen een DNF-je. Hoop dat dit niet illustratief wordt voor de komende tijd!

Overigens eindigde onze club Haag Atletiek weer als eerste vereniging in het eindklassement. Met veel prijswinnaars in diverse categorieën!

Vroege Matthäus

Het is nog geen pasen, maar mijn jaarlijkse 'shot' heb ik gisteravond al ingespoten.

Want niet religieus in de kerkelijke zin des woords, en evenmin een groot liefhebber van klassieke muziek, heb ik de laatste jaren rond deze tijd een bijna onbedwingbare drang om naar de Matthäus Passion te gaan. Gewoon vanwege de prachtige en bij vlagen naar de strot grijpende muziek.

Je moet wel - zeker in een kerk - over voldoende zitvlees beschikken en zo niet, dan is een kussentje aan te bevelen. Maar het loont de moeite, zowel het begin-  als het slotkoor zijn absolute hoogtepunten en in de ruim drie uren daartussen (pauze niet meegerekend) gebeurt er ook van alles met uitschieters als ontroerende 'Erbarme Dich', de spijtbetuiging van Petrus nadat hij zijn meester Jezus had verloochend.

Dit jaar koos ik weer eens voor 'een Matthäus'  in de Nieuwe Badkapel, bij uitstek een lokatie voor een mooie intieme Matthäus Passion. Meermalen heb ik daar een uitvoering van Bach's magnus opum meegemaakt, en ook nu was het weer een hele belevenis.

Foto Herman Wesselink

Hoewel ruim op tijd, was het merendeel van het publiek nòg vroeger gekomen want de - geheel uitverkochte - kerk zat toen al nagenoeg vol. Uiteindelijk toch nog een behoorlijke zitplaats gevonden aan de zijkant, met goed zicht op koor en orkest. In ieder geval was één ander clublid ook aanwezig: Pierre, die iets later kwam en duidelijk aan het zoeken was naar een plek om te zitten. Ik slaagde er in om met armgezwaai zijn aandacht te trekken: er was nog ruimte naast mij zodat dit probleem ook uit de wereld was.

Overigens maakte Pierre diezelfde ochtend ook deel uit van het groepje dames van Groep 5, met wie wij onder leiding van Maarten de Niet een kort maar pittig (baan)traininkje hebben volbracht. Viel mij na twee weken 'tempoloos' niet mee, maar goed, het is volbracht, wat snelheidsloopjes op het grasveld en daarna heb ik drie (van de vijf) 'tweehonderdjes' meegedaan op de baan in rond de 50 seconden. Daarna het krachthonk in.

Nog een keer Pierre: grappig was dat hij evenals ik donderdagavond in Bistro Berg en Dal aanwezig was. Pierre was er met een grote groep CPC-lopers - zeker twintig personen, overwegend jonge dames - waarvan hij (mede)trainer was. Zelf was ik er met vrouw, dochter, schoonzoon en kleindochter, waar we genoten van een lekker etentje in verband met mijn verjaardag.

Dag uit het leven van een koekenbakker

Het was een gezellige verjaardag gisteren. Een verjaardag die ik vooral op de club vierde, de rest van de festiviteiten worden over de week verspreid.

Zo was er na afloop van de wekelijkse woensdagochtend-krachttraining sessie appeltaart - als ouderwetsch persoon zelf-gebakken - bij de koffie. Ik was niet de enige van het clubje "Benidorm Bastards" die gisteren jarig was. Ook Wim Hartman, sinds jaar en dag trainer van de wegatletiek was jarig (één jaar ouder dan ik), en het gezelschap was groot ditmaal.

's Middags heb ik met mijn wederhelft gelunchd. Daartoe werd ik meegelokt naar Bagel & Beans aan de Thomsonlaan. Genoten van een prima zalmsalade - met een bagel natuurlijk - en ook al wordt daar geen alcoholhoudende drank geschonken, water was ook prima. Kwam eigenlijk wel goed uit want later die middag heb ik nog even gelopen. Jawel, die voetkneuzing was hevig maar bovenal kort, ik had er nagenoeg geen last meer van. Wel weet ik het aan die paar dagen 'lopeloosheid' dat het niet echt soepel ging. Aan de leeftijd kan het natuurlijk niet liggen, haha...

's Avonds met mijn tweede 'selfmade' appeltaart en zelf-gekochte vlaaien (slagroom-rijstevlaai en kersen) wederom naar de club. Vooral voor mijn groepsleden die van de training terugkwamen. Maar er bleef nog genoeg over om een aantal anderen - onder wie mijn 'ex-en' van Groep 5 - van het calorierijke voedsel te voorzien.

Thuis natuurlijk gelijk even gekeken hoe het met de gemeenteraadsverkiezingen is afgelopen. En met het referendum over de 'sleepwet'. Interessante uitslagen alom, ga vandaag nog het een en ander 'absorberen'.

Lente begint met stemmen!

21 maart 2018: een dag waarop veel te gebeuren staat.

Allereerst is het de dag waarop de lente begint.

Dit jaar is 21 maart óók de dag van de gemeentelijke verkiezingen. Stemmen dus!

Saillant detail is dat bij het plaatsen van de kopfoto-voor-één-dag hierboven FB het volgende advies gaf: 'SLEEP de foto voor een andere plaatsing'. De verkiezingen gaan ook over het referendum over de zogeheten 'sleepwet'....

Happy Bach Dag

21 maart gaat ook over het 'jarig zijn'. Had Johan Sebastian Bach nog geleefd, dan zou hij dit jaar 333 jaar zijn geworden. Overigens wordt zijn geboortedag - zeker door liefhebbers van Bach, met name van zijn muziek - in diverse plaatsen en op diverse lokaties gevierd.  Dit onder de noemer 'Happy Bach Dag'.

Op gewoon - nog levende - mensenniveau zijn er bij onze club in ieder geval twee personen die vandaag jarig zijn: ja, die en trainer-sinds-tientallen-jaren Wim Hartman. Althans op de tekening vieren we onze verjaardag samen en bevinden we ons in het bijna goddelijke gezelschap van de grote componist Bach. Laatstgenoemde kijkt wel wat afkeurend naar die twee 20ste eeuwse barbaren in sporttenue, maar hij moest eens weten hoe immens populair hij in de 21ste eeuw nog is bij een breed publiek....

Van wilde stad naar stille strand

Het was een gezellig etentje gisteravond. Met een gezelschap van twintig personen - het overgrote deel van onze looptrainingsgroep - gingen wij naar StrandclubWij, een van de strandtenten aan het begin van de boulevard (zoals de Strandweg beter bekend staat).

De strandtent was nog maar nèt opgezet en gedeeltelijk 'gebruiksklaar'. Wij waren de eerste eters van dit seizoen en het moet gezegd: het eten was prima, niet supergoedkoop maar de prijs/kwaliteitsverhouding was meer dan okee.


Omdat het etentje tevens beschouwd kan worden als een 'After CPC Party' gaf trainer Arie in zijn speech een evaluatie van de op de halve marathon en tien kilometer geleverde prestaties van de onderscheiden groepsleden. Uiteraard een stimulans om er het komende seizoen weer met frisse zin tegenaan te gaan!

De Wilde Stad

Overdag nog even de bioscoop (Pathé aan het Buitenhof) ingesneakt om de film 'De Wilde Stad' te zien. Er is daar al veel over gezegd en geschreven. In de film wordt - vanuit het perspectief van een kat die de gedragingen van zijn mede-dieren die hij op zijn weg door de stad tegenkomt van broodnuchter commentaar voorziet - een beeld gegeven van dieren die zich aan het steeds hectischer wordende stadsleven hebben aangepast.

De beelden zijn lang niet allemaal 'leuk' - het leven in de jungle is vaak hard - maar het geheel is wel heel mooi en knap gefilmd.

Kneus na planken

Het is wel een gedoe de laatste weken. Was ik net enigszins hersteld van een blessure, krijg ik er van het weekend weer een bij, en die heeft niet eens met hardlopen te maken.

Het heeft meer met 'planken' te maken, niet de inmiddels populaire oefening voor de 'core stability', maar letterlijk planken.

Zaterdag heb ik namelijk meegeholpen met het plaatsen van een nieuwe schutting - waarvan een deel voor onze rekening is. Met de overbuurman, eigenaar van de aangrenzende tuin (aan de Laan van Meerdervoortkant) is het nodige sjouwwerk verricht. Rond vijf uur 's ochtends had een drietal stoere friezen van het leveringsbedrijf het hoge noorden verlaten om drie uur later in de residentie te arriveren. Tientallen lange schuttingplanken (verticale stamdoorsneden van de Douglasspar), balken en andere schuttingdelen hebben wij vanaf hun wagen door het huis naar de achtertuin gedirigeerd. Dat was best nog even aanpoten, maar er werd gepauzeerd met koffie en gebak - appeltaart, tompoezen enz. - dus een straf was het niet.

De schutting staat er inmiddels, het ziet er mooi uit. Die boomstamplanken dragen bij aan de natuurlijke uitstraling van onze tuinen. 

Wel kwam er al doende een vrij zware balk op de zijkant van mijn rechtervoet terecht. Aanvankelijk leek de schade mee te vallen, maar later in de avond ging het steeds meer pijn doen en eenmaal de schoenen uit, werd het uitgesproken pijnlijk. Het gevolg was een geheel slapeloze nacht, waarvan een deel op de bank is doorgebracht (want ik bleef draaien). Overdag ging het ietsje beter en op dit moment is de ergste pijn weg. Het zal nog wel een paar dagen duren voordat ik weer normaal kan lopen (laat staan hardlopen) maar ja, de ervaring heeft geleerd dat ik vaak té optimistische verwachtingen heb over de snelheid van herstel.

Een en ander betekende wel dat ik de Voorschotenloop (5 kilometer) waaraan ik vanmorgen zou deelnemen moest overslaan. Niet dat ik dat zo erg vond want het was ontzettend koud. Bovendien hadden wij de hele dag kleindochter Chloë op bezoek, dus iedereen blij dat opa ditmaal niet zijn hielen lichtte ;-)....

Een nieuwe lente, een nieuwe training

Het was best lente-achtig weer gisteren. Zeker later op de dag, toen de zon de overhand kreeg en steeds krachtiger begon te schijnen. Dus na de ochtendtraining in het krachthonk niet te lang binnen zitten: eerst even in het voortuintje gezeten, daarna de paden op de lanen in. Eerst via Machiel Vrijenhoeklaan naar Meer en Bosch en van daaruit naar Kijkduin, en via het Westduinpark, Bosjes van Pex en Stokroosveld terug. Dat alles wel in wandeltempo.

's Avonds voor het eerst sinds twee weken weer meegetraind met de groep. Het was een mooie lente-achtige avond. Aanvankelijk zou ik alleen aanwezig zijn bij de warming up, maar nadat dit en de loopscholing achter de rug was besloot ik toch mee te lopen.

Vermeldenswaard is dat onze (relatief kleine) trainingsgroep maar liefst twee prijswinnaars bij de CPC telde: Ana Pescadinha (derde 60+ vrouw) en Peter Coelman (derde 70+ heer). Als er een 75+ categorie zou zijn geweest dan had Henk Moesman ook kans gemaakt denk ik.

Overigens blijk ik niet de enige te zijn die niet helemaal gelukkig is met de 'nieuwe' MyLaps tijdregistratie. Niet zozeer wat snelheid van de uitslagenverwerking betreft want die is top. Maar er is - in tegenstelling tot voorgaande jaren/edities - geen indeling per vereniging, leeftijdscategorie, team etc. Het 'persoonlijke' diagram vind ik ook wat minder en in mijn geval was ik niet 'vindbaar' na het intoetsen van de naam, wel via startnummer 20016. Opmerkingen of kritische kanttekeningen maken kan nu ook niet meer zag ik. Beetje jammer.

Op het programma stonden zes versnellingen van twee minuten elk in 10km tempo, met steeds één minuut rust tussen de tempo's. Wij liepen naar Kijkduin en vervolgens een stuk richting Terheijde, deels over het 'nieuwe' fietspad en weer terug.

Aanvankelijk kon ik goed meekomen maar bij het uitlopen - na afloop van de zesde en laatste tempoversnelling - kreeg ik het toch wat moeilijker. Het uitlopen ging best vrij snel naar mijn gevoel. Darmkramp en pijnlijke benen herinnerden mij er in fysieke zin aan dat de duurlopen er de laatste tijd bij ingeschoten zijn. Toch vond ik op het laatst weer aansluiting en kwamen we als één groep aan bij de Laan van Poot.

City Pier City 2018: relaxde sfeer, rustig weer

De CPC 2018 is alweer geschiedenis!

Dit jaar lang getwijfeld of en zo ja, welke afstand ik zou lopen. Drie weken geleden - laat dus - schreef ik mij in voor de 10 kilometer. Dat betekende wel: de volle mep betalen en in het achterste startvak plaatsnemen. Maar ja, traditie hè?

Een kwartier nadat de snellere lopers uit Vak A van start waren gegaan, werden de deelnemers uit Vak B weggeschoten en weer een kwartier later waren wij aan de beurt. Gelukkig was het weer goed - het regenfront trok rond elf uur weg - dus dat halve uurtje wachten was uit te houden.

De vorm was niet optimaal maar goed, ik heb het volbracht! In 56 minuten (en drie seconden) 'chiptijd' kwam ik over de finish. Dat was een minuut langzamer dan vorig jaar maar ach, waar heb ik het over. Ben best tevreden. Volgend jaar kies ik weer voor de halve marathon, Deo Volente!

Met lijn 2 terug naar huis. In de tram zat Jan Wassink - een van onze looptrainers - die ook een bedrijfsteam traint en met hen de 5 en 10 kilometer heeft (uit)gelopen.

Eenmaal thuis, snel gewassen en omgekleed en naar de Daal en Bergse Laan gelopen om wat foto's te maken van lopers die de halve marathon liepen. Dat was even na het 10 km punt. Vooral het geel-groen heb ik geprobeerd te spotten. Ik was wat aan de late kant, dus heb niet alle deelnemende clubleden voor de lens kunnen vangen.

Een aantal foto's van onze 'halve marathonners' gaan hierbij, deze staan ook in genoemd album.