Geploeter door Westduinpark en Drouwenerzand

Ontspannen cross door Drouwenerzand (Gasselte) 
(foto: Toli Schanssema)

Paar daagjes niet in staat geweest om een bericht te plaatsen. Op de op één na laatste dag van het jaar, net terug van een paar dagen Drenthe, een update.

Eerste kerstdag lijkt alweer lang geleden. Dat was een familiedagje met bioscoopbezoek (als je het Omniversum een bioscoop kunt noemen) en veel in de keuken gestaan.

foto: Lodewijk van Dongen

26 december: tweede kerstdag. 's Ochtends de traditionele kerstcross van Haag Atletiek. Echter deze keer voor mij geen acht, maar drie kilometer. Dit omdat we 's middags naar Drenthe gingen en daar niet te laat wilden aankomen. Drie kilometer dus, de 'korte cross', niettemin een zeer pittig parcours. Het ging best goed al ging ik twee keer bij het beklimmen van die steile zandheuvel naar het verharde voetpad flink stuk. Maar eenmaal boven, kon ik weer lekker doortrekken. Uiteindelijk toch nog in een (voor mij) redelijke tijd de finish gehaald.

Loopveteranen Hans en Bert voor de start

Na de cross gedouched, omgekleed en snel naar huis. En dan de lange treinreis naar Drenthe en het kerstmaal bij schoonfamilie. Op dat moment wist ik nog niet dat ik de volgende dag nogmaals een korte cross zou gaan lopen. Maar hardlopen in Drenthe is altijd geweldig dus even gegoogeld of er iets te lopen viel tussen kerst en de jaarwisseling. En zowaar, er was er eentje, vlakbij waar wij logeerden: De Drouwenerzand Cross bij Gasselte.

Er kon ter plekke worden ingeschreven, dus ik erheen. Met de regionale bus was ik er binnen een half uur. In het gezellige Dorpshuis De Trefkoel, waar ook sportvereniging VOMOS actief is, kon ik mij inschrijven. En dat voor slechts drie euro: dit inclusief consumptiebon voor een broodje dat je kreeg bij inleveren van het startnummer na afloop.

Nu maakte deze cross deel uit van een circuit, het Geopark Hondsrug Circuit. Echter als 'loslopende recreant' kon ik ook éénmalig meedoen, zij het dat ik dan in de categorie 'overige uitslagen' zou worden opgenomen. Boeien, ik had gewoon zin in een Drents loopje.

Het grappige bij deze cross was dat je van tevoren moest aangeven hoe lang je over 5 km (want dat was de afstand die ik koos) dacht te doen. Wie bij de finish het dichtste bij de van tevoren opgegeven tijd zat, kreeg een prijs. Voorwaarde was wel dat je je (sport)horloge of i.d. moest afdoen, want dan zou het té gemakkelijk worden.
Best lastig, want loop ik op een vlak parcours om en nabij de 26 minuten, ik had geen idee hoe het parcours zou zijn. Nou, dat was zwaar, zo werd mij verzekerd. Met aardig wat klimmetjes. Dus gokte ik op 32 minuten eindtijd, temeer daar ik allesbehalve een crosser ben.

foto: Toli Schanssema

Het crossje heb ik vervolgens in een vrij rustig tempo gelopen, deels noodgedwongen, want zwaarder nog dat de klimmetjes waren de modderige bospaden, die voor minstens 85 procent deel uitmaakten van het parcours. Of modderig, dat is het woord niet, de paden waren hier en daar zó blubberig dat je genoodzaakt werd om - letterlijk - de kantjes er af te lopen. En dat deed ik dan ook.

Het gevolg was dat ik er ruim 34 minuten over deed. Bruto weliswaar, maar goed, die 32 minuten is geen overdreven bescheiden prognose gebleken. Dat menig loper en loopster aldaar zo'n tien minuten langer over de dubbele afstand zouden doen maakt alleen maar nederig. Maar ja, die zijn allemaal wel een stuk jonger...

Het broodje kaas, de - echt heel lekkere - groentesoep met balletjes en de warme chocolademelk (met veel slagroom) na afloop liet ik mij goed smaken.

Ik zag trouwens nog een paar bekende gezichten van andere lopen in Drenthe, onder wie Toli Schanssema en Frans Scheuneman. Zij zijn net als ik oudere veteranen die er nog steeds en onverminderd 'zin an hebben'. Aan het lopen wel te verstaan. Ook nog even gepraat met een leeftijdgenoot-loper die raadslid van de gemeente Aa en Hunze is en zich ook als 'buitencategorie loper' had ingeschreven.

Vrijdagochtend een lange duurloop gedaan van 80 minuten. Al met al zo'n dertien kilometer. Was ik wel weer aan toe na al dat korte werk. Flink stuk gelopen van Gieten over de Hondsrug naar Gasselte, door het wijdse Drentse landschap. De weg terug het tempo vijf kilometer lang iets verhoogd, het werd dus een rustige duurloop met extensieve uitschieters.

Dobbeloop: met een Noodgang door Nootdorp

Rond de kerstdagen zijn er weinig loopjes in de regio. Maar zowaar: op deze grauwe zondag konden de ernstig verslaafden terecht bij de Wobbe-loop, pardon, Dobbe-loop in Nootdorp.

Het is een hele tijd geleden dat ik daar voor het laatst liep. Ik heb geprobeerd dit terug te zoeken op mijn weblog (dat gaat terug tot 2004). Aanvankelijk tevergeefs, totdat ik mij herinnerde dat Jan van Erve daar ook liep. Ik ging er met Paul Kruijssen heen, we liepen 10 kilometer en kwamen in 46/47 minuten en nog wat over de meet. Dat was in april 2009!

Met het openbaar vervoer was de lokatie (het clubgebouw van de Nootdorpse IJsclub) vrij goed te bereiken. Met tram lijn 11 vanaf de Conradkade naar het Leeghwaterplein bij het Hollands Spoor, waar diezelfde tram als lijn 15 doorging naar het eindpunt Nootdorp Centrum. Van daaruit was het nog wel een aardig stukje lopen, ruim een kwartier.

Zelf was ik er vrij vroeg, zo rond 10:00 uur. Om 11:00 uur was de start van de 3 t/m 15 kilometer. Weldra kwamen ook Pierre, Hizkia en Michel, Cyril en Nanda binnen. En Rutger Kramer met zijn hele gezin. En nog veel meer bekenden. De opkomst was vrij groot, wat waarschijnlijk ook te maken had met het feit dat dit vandaag de enige georganiseerde loop in de regio was.

Mooi weer kan nauwelijks aanleiding zijn geweest, want het was grauw, 'motterig' en door de wind voelde het behoorlijk fris aan. Zoals hierboven vermeld: veel bekenden en bekende gezichten, ik zal maar niet gaan 'name droppen' want dan wordt dit stukje te lang.

Wel was er een Amerikaan die luistert naar de naam Santa Claus maar ook Father Christmas, die als kerstman aanwezig was, vooral voor de jeugd.

Er kon uit diverse afstanden worden gekozen: de kinderloop voor 'de kleintjes' (750m), de jeugdloop (1500m), de 3.2, de 5, de 10 en de 15 kilometer.

Paul Wobbe deed 10 kilometer, zelf kozen wij (Pierre, Hizkia, Michel en ik) voor de 5km. Wat mij betreft vooral omdat op tweede kerstdag de kerstcross van onze club is. En al zal ik daar meedoen aan de korte afstand, het loopt toch prettiger als je twee dagen van tevoren géén wedstrijd van 10km of langer hebt gelopen.

Het oude Nootdorp

Ook nu ging ik relatief rustig van start, maar van lieverlee had ik een redelijk tempo te pakken. Bleef een tijdje achter Pierre 'hangen', wij zijn zo'n beetje aan elkaar gewaagd. Op een gegeven moment hield hij even in en toen kon ik doortrekken. Op het laatst kreeg ik wel buikklachten - al jaren een probleem bij mij als ik een tijdje ingespannen loop - maar wist uiteindelijk toch in 26'31'' over de meet te komen. Pierre kwam een seconde of acht na mij binnen. Wij waren en zijn niet ontevreden.

Na de douche en het omkleden nog even bij elkaar gezeten onder het genot van chocolademelk of koffie. Na een half uur weer op de terugweg, voor mij geen onbekend terrein omdat wij hier twee, drie jaar geleden vaak met de kinderwagen - en daarin onze kleindochter - liepen tijdens onze 'babysit-sessies'. Het oude Nootdorp heeft nog zo'n gezellige 'oud-hollandse' uitstraling zoals je ook nog - bijvoorbeeld - in Zeeland ziet.

Ferme jongens, stoere meiden!

Zelfs op zo'n grauwe dag als gisteren (vrijdag) kun je je nog kostelijk amuseren. Al was het maar door de wekelijkse 'tweehonderdjes' te draaien. In dit geval bij Haag Atletiek. En dat alles onder de bezielende leiding van een onzer trainers, Maarten de Niet! Het is dat ik woensdag al met groep 7 'vierhonderdjes' heb gedraaid - weliswaar niet helemaal 'volle bak', maar toch - anders had ik een paar tweehonderd metertjes (vier of vijf van de tien) meegedraaid.  In dit gezelschap netjes achteraan. 

Nu gewoon het 'twee maal per weekse' ritueel in het krachthonk volbracht. Waar het overigens steeds drukker wordt. 

Oh ja, Ton Gerritsen vroeg zich af van wie toch deze auto was die daar de ingang van het materiaalhok blokkeerde. Geen idee, maar van Maarten (de) Niet! Of misschien toch wel? ;-)

Kortste dag van het jaar!

De donkere - en deze ochtend mistige - dagen voor kerst kabbelen rustig voort. Van schilderen komt niet zo veel, maar beter 'hap snap' dan helemaal niet. Het schilderij hierboven geeft meer een beeld van de vroege herfst dan van deze periode en is bovendien nog niet helemaal 'af' maar dat komt nog wel, ik heb geen haast.

Om dit bericht wat kerstsfeer mee te geven heb ik wat 'plaatjes' toegevoegd die ik de afgelopen dagen op de Lange Voorhout en in tuincentrum Ockenburgh heb geschoten. Voor ons dit jaar geen kerstmarkt in Duitsland, dan maar in eigen woonplaats. Ook best gezellig, wel is een bekertje Glühwein hier best duur (€ 5,-) in vergelijking met Delft (€ 2,50) maar ja, dat is kerstmis óók: een commercieel festijn.


Wat mij er aan doet denken dat ik de laatste tijd behoorlijk honkvast ben. Zal met de tijd van het jaar te maken hebben. Gelukkig is er nog de sport waardoor ik - naast boodschappen doen - buiten de deur kom. Na het loopje in Delft en flink wat fietskilometers op zondag heb ik maandag een uurtje uitgelopen waarbij ik  mijn benen wel voelde.

Gisteren was mijn meest actieve dag wat sport betreft. 's Ochtends in het krachthonk en 's avonds lopen. Dat werd een baantraining met 10 X 400 meter in 10 km tempo, onderverdeeld in twee blokken van 5 X 400m. Tussen de tempo's 90 seconden en tussen beide series vijf minuten herstel.

Het was heerlijk weer om te trainen: geen motregen, zo goed als windstil en heel zacht voor de tijd van het jaar. Eerst onder leiding van Arie een stuk ingelopen op de Laan van Poot, oefeningen gedaan en loopscholing met wat versnellingen als afronding van de warming up. Daarna terug naar de baan.

De bedoeling was dat we - zeker in het begin - het tempo zouden lopen dat we tijdens een wedstrijd tien kilometer zouden kunnen vasthouden. De laatste weken heb ik mijn tempo's een beetje verwaarloosd dus voor mij was dat geen moeilijke opdracht. Ik liep bij Patty en Ana en was al blij dat ik tijdens het eerste blok twee minuten per 400 meter haalde.

Echter mochten we tijdens het tweede blok bij de laatste twee ronden 'los' gaan, d.w.z. je moest proberen om 4 à 5 seconden van de tijden die je daarvoor liep af te halen. Sommigen kweten zich zó enthousiast van deze opdracht. dat ze wel 10 seconden sneller liepen dan daarvoor. Wat mijzelf betreft, liep ik de laatste 400 meter ronde voluit 1'49''. Niet de 1'32'' die ik vroeger liep, maar wel een stuk sneller dan de twee minuten. Patty liep 1'45''. Misschien toch wel verstandig om dit soort tempotrainingen meer te doen.

Tweemaal Delftse genoegens

Dit weekend twee keer Delft bezocht. Zaterdag 'zomaar', om iets van de kerstsfeer te proeven. En van de Glühwein, waarvan ik een bekertje kocht bij een van de houten kramen aan de Grote Markt.


Maar dat was meer een 'tussendoortje' om niet de hele dag thuis te bakken, wat in deze periode zomaar kan gebeuren.

Zondagmorgen wederom naar Delft, maar nu voor een loopje bij AV '40. Dus met de OLA-wagen (Oude Lullen Auto) of, zo u wilt, met de Zola-wagen (Zeer  oude etc. ., maar dan zonder Emile) van Jan Wierenga meegereden. Verdere medepassagiers waren Jan Groeneveld en Paul Wobbe.

De zon scheen naar hartelust en het was zo goed als windstil, dus eigenlijk gewoon lekker weer. En dat voor 17 december. Wel werden de lopers door de dames achter de inschrijftafel gewaarschuwd dat het parcours hier en daar behoorlijk glad kon zijn. Vooral op sommige bospaden en op bruggetjes.

Behalve voornoemde jongens (..) waren ook andere clubleden aanwezig onder wie Michel en Hizkia, Pierre Tissot, Paul Kruijssen en Paul Versteegh. En de jongste en snelste van het stel, Jim Hoft. Hij was de enige van ons clubje die 15 km liep, wat hem net niet onder het uur lukte. Desondanks een heel knappe tijd gezien de omstandigheden. Andere keer onder dat uur! Een aantal koos voor de 10 kilometer, zelf had ik mij ingeschreven voor de 5 km evenals Jan G. en Hizkia

Dat het glad was, hebben we geweten. We zijn wel overeind gebleven, maar soms was het goed uitkijken waar je je voeten neerzette en hier en daar ging het stapvoets, maar zeker niet te lang. Hoe dan ook had ik het gevoel goed en - zeker in het begin - snel te hebben gelopen, waarbij ik met lopers liep die normaliter een stuk voor mij lopen.

Als 34ste kwam ik binnen, net even voor Pierre. De tijd (27'42'') bleek een stuk minder snel dan het aanvoelde, maar niemand liep een echt goede tijd, daarvoor was het teveel 'op eieren' lopen. Daarna nog even (nou ja, een hele tijd) blijven staan om de anderen, die 10 km liepen, op te wachten. Uiteindelijk kon ik beide Paulen nog vereeuwigen.

Stap in de wereld van de Roaring Twenties!

Op sportgebied heb ik niet veel bijzonders gedaan deze week. Wel een beetje planken, roeien en bankdrukken op woensdag- en vrijdagochtend en drie kwartier hardlopen (nou ja, hard...) op woensdag aan het eind van de ochtend. Over dat half uurtje joggen op dinsdag met wat snellere minuutjes zou ik het eigenlijk niet moeten hebben. Gewoon een rustweekje na de 10 EM Meeuwen en Makrelen over het strand.

Maar ik zou nog terugkomen op mijn bezoek aan het gemeentemuseum afgelopen woensdag. Omdat daar altijd zoveel exposities gelijktijdig te zien zijn, dreigt versnippering. Woensdag ging ik voor de Art Deco expositie die tot en met 4 maart 2018 te bezichtigen is.

Het is een grote en heel mooie expositie vind ik, vooral omdat je door alles wat je ziet een beeld kunt vormen van hoe de westerse wereld er in het begin van de twintigste eeuw uit moet hebben gezien. Kennelijk lag het accent sterk op esthetiek, de mensen - vooral dames - waren mooi gekleed. Kenmerkend waren onder meer de 'charleston look' met bop-kapsels, sigaretten in een pijpje en de mooi geborduurde jurken.

De flamboyante mode-ontwerper Paul Poiret speelt een centrale rol in deze expositie. Niet zo verwonderlijk, want hij was een van de grote vernieuwers van de mode in die tijd. Hij bevrijdde dames van hun korset, ontwierp kimono-achtige mantels en was een meester in het draperen.



Poiret was mode-ontwerper maar beheerste ook andere kunstdisciplines zoals schilderen en sieraden ontwerpen. In feite streefde hij naar een 'totaalkunstwerk'. Hij liet zich ook inspireren door en werkte samen met kunstenaars als Raoul Dufy, Erté, Le Pape, Paul Iribe, Mallet- Stevens en Man Ray. Hij hield van het moderne werk  van Brancun, Delaunay en Kees van Dongen.


Poirets stijl zou van grote invloed zijn op de westerse kunst: niet voor niets wordt hij als de vader van de Art Deco genoemd.

De tentoonstelling bevat mode, toegepaste kunst, schilderijen, beelden, juwelen (Cartier), prenten, fotografie en films. En nog veel meer. Gaat dat zien!

De Ark van Sartore

'Toughie', Rabb's Franjepootboomkikker: uitgestorven

Kijk maar goed, deze groot-ogige kikker is recentelijk overleden. Nou èn zul je zeggen, zo is het leven: je wordt geboren, leeft een tijdje en daarna ga je dood. Dat geldt niet alleen voor mensen, dat geldt voor alle leven. Doodgewoon eigenlijk.

Zeker, dat is zo. Maar in dit geval gaat het om de laatste kikker van deze soort, die het tijdelijke voor het eeuwige heeft ingewisseld. Kortom: deze kikkersoort is nu uitgestorven. Voor zover wij weten natuurlijk maar ga er maar van uit dat dit zo is.

Het is niet de enige diersoort die recentelijk uitgestorven is. Dat geldt ook voor de trekduif. Hieronder zien we het laatste exemplaar, hij is nu opgezet.

Eigenlijk wilde ik het hebben over de ronduit prachtige expositie over Art Deco, want gistermiddag ging ik speciaal daarvoor naar het Gemeentemuseum. Maar daarover op een ander moment. Daarna liep ik namelijk even Het Museon binnen om te kijken of er iets te doen is voor onze kleindochter. Daar stuitte ik op de National Graphic Photo Ark, een project waarbij bijzondere foto's van dieren worden geëxposeerd. Bij nader inzien leek het mij zinvoller om hier eerst aandacht aan te besteden.

De foto's bij dit blogbericht zijn slechts enkele van de 60 portretfoto's die momenteel in het Museon te zien zijn. Fotograaf Joel Sartore had zich zo'n twaalf jaar geleden tot doel gesteld om maar liefst 12.000 diersoorten, die tegenwoordig vooral nog in dierentuinen en aquaria leven, te fotograferen. Hij zit nu aan ruim 7.000 portretten van dieren, die vrijwel allemaal in min of meerdere mate ernstig bedreigd zijn. Sommigen zijn al met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid uitgestorven. Belangrijkste oorzaken zijn de activiteiten van de mens en vooral de ongebreidelde uitbreiding van de Homo Sapiens.

Geen regering die er over peinst om hieraan door maatregelen een halt toe te roepen. Integendeel, er moeten steeds meer, meer, meer mensen komen, desnoods door 'omvolking' om de vergrijzing tegen te gaan en de economie - met vooral veel materiële welvaart! - draaiende te houden. Als dat ten koste gaat van de natuur, dan moet dat maar. Dat vind ik niet, integendeel, maar het is helaas de cynische werkelijkheid van dit tijdsgewricht.

Hierdoor verandert de omgeving waar dieren leven, verdwijnen hele leefgebieden, bovendien worden soorten intensief bejaagd en vallen ten prooi aan illegale handel van deze dieren.

Sartore fotografeerde en fotografeert elke diersoort tegen een zwarte of witte achtergrond. Zo krijgen ze allemaal evenveel gewicht, of het nu een 'onbeduidend' kikkertje is of een machtige olifant. Met dit project wil Sartore mensen inspireren om deze dieren te beschermen.

Sartore met reuzenpier

Ik wens hem veel succes, maar al te vaak wordt de discussie in de kiem gesmoord door zogenaamd 'verstandige' opmerkingen als: "Ach, zolang er leven op aarde is sterven er dieren uit, maar er worden ook nog nieuwe ontdekt. Dat is de natuur". Ja, dus? Nog nooit ging de teloorgang zo snel, sterker nog: van de sterk bedreigde diersoorten die Sartore een paar jaar geleden nog fotografeerde, wordt een aantal inmiddels als geheel en al uitgestorven beschouwd.

Sartore noemt zijn project heel toepasselijk 'De Photo Ark'. Hiermee wil hij zijn steentje bijdragen aan het stoppen of op zijn minst vertragen van de wereldwijde achteruitgang van de biodiversiteit. Daartoe bezocht hij wereldwijd meer dan 250 dierentuinen, aquaria en dierenopvangcentra.

Aanvullend op de getoonde foto’s worden er ruim 5000 foto’s geprojecteerd. Bij elk portret in de tentoonstelling wordt de status van de soort vermeld zoals deze is vastgesteld door de International Union for Conservation of Nature (IUCN), ’s werelds oudste en grootste internationale milieuorganisatie. Met duurzaamheid als uitgangspunt, onderzoekt de IUCN per soort het risico op uitsterven.

Hoewel het dreigingsniveau per diersoort verschilt, hebben ze stuk voor stuk een belangrijk verhaal te vertellen.