Weinig zaken op internet zijn zo populair als nostalgische plaatjes. Foto's uit de tijd dat het leven nog goed (lees: overzichtelijk) was. Dat bedacht ik mij toen ik gisteren enkele foto-albums doorbladerde van mijn vader. Daar stonden foto's in die in het licht van vandaag opmerkelijk genoemd kunnen worden. Ik zal dat kruit niet in één keer verschieten, laat ik beginnen met foto's van De Pier in Scheveningen. Komt mooi uit want over twee weken is de City Pier City loop. "Slaat nergens op" zult u denken, maar daarmee heb ik meteen het bruggetje naar deze post gemaakt. Over loopbruggetje gesproken: de allereerste pier van Scheveningen werd ontworpen door Jugendstilarchitect Liefland. Laten we eerlijk zijn: dat was best een mooi gebouw. In 1901 werd de pier door Prins Hendrik geopend. Deze houten constructie begon direct achter het Kurhaus, via een loopbrug over de boulevard konden de hotelgasten in één keer doorlopen naar het paviljoen aan het einde van de pier, een afstand van een kleine vierhonderd meter. Dat zou heden ten dage een mooi trainingstraject voor hardlopers zijn...
De 'oude pier' heeft 42 jaar bestaan. In 1943 werd het karakteristieke bouwwerk getroffen door een brand, waarna het door de Duitsers werd gesloopt. Zij waren - al dan niet terecht - bang dat de pier door de Engelsen gebruikt zou kunnen worden voor een invasie.
De foto hierboven van die eerste pier is van de site Geschiedenis 24, deze heeft mijn vader dus niet gemaakt.
Dat is wel het geval met onderstaande foto, toen de nieuwe pier werd gebouwd. In 1959 werd begonnen met de bouw, deze foto is in 1961 gemaakt.
Deze - destijds nieuwe - pier kwam iets meer ten noorden van het Kurhaus te liggen. Het was een ontwerp van de Rotterdamse architect Huig Maaskant, die ook een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de wederopbouw van de Maasstad en onder meer de Euromast en het Groothandelsgebouw ontwierp.
In mei 1961 opende Prins Bernhard de nieuwe Scheveningse Pier die uit een wandelgang en drie eilanden bestond, waarvan één met een uitkijktoren. Mijn vader heeft onderstaande foto's in 1962 gemaakt, een jaar na de opening.
In 1964 werd een vierde eiland verankerd aan de pier. Na de overname van de pier door Van der Valk in 1991, werd het complex verder uitgebreid met een buiten- en een binnengaanderij op twee verdiepingen.
De foto's hierboven van pier en boulevard heeft mijn vader weer enkele jaren later, in 1965, gemaakt. De hoogtijdagen!
En wat nu? Is er sprake van een continuing story of gaat het doek definitief vallen voor de Pier? Het verhaal is bekend: in 2011 brak er brand uit in een feestzaal op de pier en twee jaar later is de pier gesloten omdat niet meer werd voldaan aan de brandveiligheidseisen. Een openbare veiling werd wegens gebrek aan belangstelling geannuleerd. Hopelijk wordt de Pier als bouwwerk nooit gesloopt, het is mèt het Kurhaus het belangrijkste en meest karakteristieke gebouw van Scheveningen en als zodanig een monument. Maar dan moet het wel weer in oude luister gerestaureerd worden en of dat ooit gaat gebeuren...
Lekker weertje was het woensdag! Wat later die morgen heb ik 90 minuten (bruto) gelopen met wat tempo's (bijna) volgens het trainingsschema: 5-7-4-8-4 minuten, met op het laatst nog één extra tempo van 4'15'' (alles uit mijn kast) over exact één kilometer. Het ging naar omstandigheden aardig, die lange tempo's zijn wel goed voor een wat sneller (aanvoelend) loopritme merk ik.
De route ging vanaf huis via de Laan van Meerdervoort en Machiel Vrijenhoeklaan de duinen in richting Terheijde, ter hoogte van de zandmotor dezelfde weg terug, rondje (voet van de) Puinduinen en wederom via Laan van Meerdervoort terug.
Na de duurloop ben ik naar de film gegaan. Op naar het Buitenhof, naar het Pathé-theater. Het werd '12 Years a Slave', een film die al voor de release lovend werd beschreven.
Eerst kregen wij weer zo'n trits van 'over the top' trailers van komende films te zien. Superkitscherige massa-scènes, monsterachtige strijders met groene ogen en enorme spierbundels, overdreven explosies en extreem oorlogsgeweld, tsunami's en steden die onder veel vuur, rook en lawaai ten onder gaan, zware macho-stemmen met dreigend-bezwerende teksten en om de haverklap die stupide 'Whoomp! Whoomp!' geluiden uit de subwoofer. Dit alles om een enorme indruk op het publiek te maken. Wordt men dat nu niet beu? Veel mensen - vooral jongeren denk ik - zullen het geweldig vinden, zelf vind ik het behoorlijk stompzinnig en slaapverwekkend, dat 'grootser dan groots' werkt op mij averechts.
Ik was echter wakker op het moment dat de film waarvoor ik kwam begon. 12 Years a Slave is een verfilming van het dagboek van ene Solomon Northup, dat in 1853 uitgegeven werd. Northup was aanvankelijk een vrij man die een goed leven leidde met zijn gezin. Hij was violist en timmerman, maar werd in 1841 gedrogeerd, ontvoerd en verkocht als slaaf op de katoenplantages in Louisiana.
Ik vond het een goede film, bij vlagen heel goed zelfs, al zat ik niet 'op het puntje van mijn stoel'. En dat zat 'm niet in het feit dat de scènes niet aangrijpend zouden zijn of de acteerprestaties slecht: het tegendeel is het geval. Misschien heeft het te maken met het verhaal: het thema van de slavernij in Amerika is ons allemaal van jongst af aan ingeprent, té veel uitgekauwd en daardoor bijna clichématig te noemen: negerslaven die als 'eigendom' van dikwijls wrede plantage-eigenaars vernederd, mishandeld en verkracht werden, katoenplantages, keihard werken van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. De Negerhut van Oom Tom, de Blues, die associaties kreeg ik.
Als de film begint zien wij de hoofdpersoon Solomon (Chiwetel Ejifor), een mooi en comfortabel leven leiden met zijn gezin. Hij wordt zelfs gerespecteerd - ook door blanken - vanwege zijn muzikaal talent. Totdat hij van twee kermisexploitanten een aanbod krijgt om met hen op tournee te gaan. Hij gaat daar op in. Tijdens een etentje om de overeenkomst te beklinken, voeren de mannen hem dronken. De volgende ochtend ontwaakt hij in een cel, geboeid en wel. Aanvankelijk verzet de ontdane Solomon zich hevig tegen deze situatie, wat hem op een gruwelijke afranseling van zijn bewakers komt te staan. Dan volgt een lange periode - 12 jaar, blijkens de filmtitel - van slavernij en vernedering, een leven van hard werken, onder een andere naam ('Platt'), afgescheiden van vrouw en kinderen.
Niet al zijn bazen zijn onmensen, een van hen geeft hem zelfs een viool om bij gelegenheid te musiceren, maar tot bevrijding leidt dat niet.
Hoogtepunt - als je dat zo wilt noemen - van de film is een scène waarin Solomon aan een galg wordt gehangen, waarbij zijn tenen nog net de zachte modder raken. Het is een shot dat minutenlang doorgaat. Terwijl Solomon rochelend steun probeert te vinden aan de grond, gaat het normale leven op de achtergrond gewoon verder, het lijkt de blanke vrouwen die bezig zijn met hun werk niets uit te maken dat iemand in hun gezichtsveld vecht voor zijn leven. Een ijselijke contrast.
Chiwetel Ejiofor speelt de rol van geciviliseerd en gelukkig man naar een gekwelde, schuchtere slaaf zeer overtuigend. Maar ook de 'engerds' in de film - zoals Paul Dano - zijn èchte engerds, prima gecast.
Hoe dan ook kent de film een bevrijdend slot.
Nogmaals: een goede film, maar ondanks de schokkende scènes en het uitmuntende acteerwerk raakte de film mij niet tot op het bot. Laat dit echter geen beletsel vormen om de film te gaan zien, als ik een officiële recensent was zou ik 'm toch vier sterren geven.
Weer was het zo'n mooie rustige lentedag. En alweer ideaal trainingsweer.
Op de vraag of het verstandig is om daags na een lange duurloop een tempotraining te doen, is volgens mij geen éénduidig antwoord mogelijk. Laat ik het zo zeggen: het is niet mijn gewoonte. Maar de benen voelden goed, bovendien werd de duurloop door Udens dreven in een rustig tempo gelopen.
Maandagavond stond er een baantraining op het programma, met twee series van 200-400-600 meter. Het werden er drie. Na het inlopen gingen wij de baan op om het programma uit te voeren. Eerst wat tempoversnellinkjes en loopscholing langs de tribune, wat korte startsprintjes op de baan en daarna bovengenoemd programma.
Laat ik het maar meteen opschrijven zoals het was: het ging bepaald niet goed met die tempo's. De tweehonderdjes gingen nog wel (met veel moeite 51 seconden), de vierhonderdjes gingen al moeilijker en ik heb maar één keer de zeshonderd gehaald. Al bij de tweede serie moest ik halverwege de 600m. noodgedwongen stoppen, helemaal buiten adem. De derde serie heb ik grotendeels laten schieten, het kostte mij veel te veel inspanning.
Hoe dan ook heb ik al met al (ik ben lopend naar de Laan van Poot gegaan) toch weer 75 minuten gelopen, dus er zijn wel weer wat kilometertjes gemaakt. Dat kan op zich geen kwaad natuurlijk.
Op de Griekse toer
Nu heel iets anders. Met de zachte temperaturen van de laatste dagen krijg je al snel de zomer in het hoofd. Laatst kwam dochterlief op bezoek en pa moest snel iets verzinnen voor het avondeten. Dat kan van alles zijn, maar mijn vrouw stelde voor om weer eens Moussaka te maken. Ja, waarom niet, een relatief makkelijk maar daarom niet minder smakelijk gerecht, met Griekse Salade met Tzatziki en stokbrood of Turks brood (bruin en/of wit) erbij heb je een complete maaltijd.
Hierboven de beelden in vogelvlucht, hieronder het recept (voor 4 personen). Dit recept heb ik jaren geleden ook al eens op mijn toenmalige blog gezet, nu nogmaals.
TZATZIKI Ingrediënten:
Halve liter volle (liefst Turkse) Yoghurt, hoe dikker hoe beter
- 1 kleine komkommer
– drie à vier teentjes knoflook (naar smaak)
– 1 eetlepel (wijn)azijn
– 1 eetlepel olijfolie
– zout en peper
– voor variatie wat verse munt, peterselie, dille of ander kruid.
Bereiding:
Komkommer m.b.v. keukenrasp zo fijn mogelijk raspen en het vocht er zoveel mogelijk uit laten lopen in een fijne vergiet of zeef. De tenen knoflook pellen en persen, dit en alle andere ingrediënten vermengen met de yoghurt. In de koelkast zetten totdat de maaltijd word opgediend.
GRIEKSE SALADE
Ingrediënten
2 (of meer) grote rijpe tomaten, in plakken (liefst vleestomaten of pommodores) - 1 rode ui, in plakjes - 1/2 tot 1 komkommer, in plakjes of stukjes - 100 g Griekse feta - 1 groene (en/of) 1 rode paprika - 1/2 krop ijsbergsla - gedroogde oregano - enkele olijven (bij voorkeur Griekse, bv. zwarte kalamata olijven) - olijfolie - wijnazijn - zwarte peper en zout.
Bereiding
Snij de salade in fijne reepjes.
Halveer de tomaat, verwijder de harde kern en snij ze in plakjes.
Ontpit de paprika en snij in reepjes en/of ringen, snij de komkommer en de ui in plakjes, de fetakaas in blokjes.
Bestrooi de feta met oregano.
Meng alles voorzichtig door elkaar en overgiet met olijfolie en wijnazijn naar smaak, werk af met wat oregano, peper en zout. MOUSSAKA Ingrediënten:
2 aubergines - 400 gr aardappelschijfjes - 1 ui - Olijfolie - 2 tot 4 tenen knoflook - 500 gram lamsgehakt (bij voorkeur, maar rundergehakt mag ook) - klein blikje (2 eetlepels) tomatenpuree - 1 theelepel oregano en 1 theelepel tijm (of verse tijmblaadjes) - Zwarte peper - Zout.
Voor het afdeklaagje:
2 a 3 eieren - 25 gram boter - 25 gram bloem - 1 half zakje geraspte oude kaas.
Voorbereiding:
Aubergines in plakjes snijden, in vergiet doen, zout er overheen en een uurtje laten staan. Aardappelen in plakjes snijden
Ui snipperen
Ovenschaal invetten
Oven voorverwarmen op 175 graden. Bereiding:
Aubergineplakken afspoelen met water, met keukenpapier droogdeppen. In een grote (koeken)pan gaat wat olijfolie, verhitten en de plakken om en om goed bruin bakken (ca. 5 minuten). Bij voorkeur de aubergineplakken vóór het bakken om en om in bloem wentelen.
Uit de pan nemen.
Doe hetzelfde met de aardappelschijfjes, dus eveneens in pan met hete olijfolie om en om (bruin) bakken. Doe het gehakt in een kom en meng de knoflook, oregano, tijm, peper en zout er doorheen.
Vermeng de tomatenpuree goed met de (2,5 dl) vleesbouillon, even aan de kook brengen en doorroeren.
Leg een laagje aubergine en aardappelschijfjes in de ingevette ovenschotel, dan de helft van het gehaktmengsel (beetje aandrukken met vork), dan weer een laagje aubergine en aardappelschijfjes, eindig weer met de rest van het gehaktmengsel. De bovenkant tot slot bedekken met aubergineplakken. Het geheel een half uur in de reeds voorverwarmde oven zetten en op 175 graden laten staan.
Ondertussen de deksaus maken:
Smelt in een steelpan wat boter, in een andere (steel)pan melk verwarmen.
Als de boter gesmolten is, met een houten lepel of spatel al roerend de bloem toevoegen, dan snel de hete melk beetje voor beetje en steeds roerend bijvoegen totdat een gladde saus ontstaat. Van het vuur halen, drie eieren toevoegen en de saus goed roeren. De schotel uit de oven halen, saus er overheen gieten, wat geraspte kaas er over en terugzetten totdat er een bruin korstje ontstaat (na ca. 20 – 35 minuten).
Opdienen met de salade, tzaziki en brood. Dat kan stokbrood zijn of, origineler, Turks brood. Als wijn adviseer ik een goed gekoelde Retsina.
Tiny Raijmakers is niet alleen een zeer ervaren en betrokken trainer van hardloopgroepen bij Atletiekvereniging De Keien in Uden, hij is ook sinds jaar en dag weblogger/blogger. Bijna jaarlijks organiseert hij in zijn woonplaats de zogeheten 'weblog-loop' waarvoor hij andere loop-bloggers uitnodigt maar ook mensen uit zijn eigen groep.
Zelf was ik er - alweer - vier jaar geleden voor het eerst bij. Ik heb het nog eens opgezocht, het verslag dat ik toen maakte staat op mijn vorige weblog dat nu alleen nog dienst doet als archief.
Afgelopen zondag was dus de 'editie 2014'. Een paar maanden geleden plaatste Tiny hiervoor op Facebook en zijn weblog een oproep waaraan ik gehoor gaf. Vanwege het jubileumjaar van onze vereniging in 2013 was het contact met de weblogwereld flink verwaterd, ik had het gevoel dat daar iets aan gedaan moest worden.
Kortom: gistermorgen peddelde ik op de fiets naar het station Den Haag CS, dat het startpunt vormde voor een treinreis met diverse overstaps: in Utrecht op de trein naar Maastricht, uitstappen in 's-Hertogenbosch; daar overstap op de trein naar Oss en vanaf Centraal Station Oss de bus naar Uden. Daar was het nog een stief kwartiertje lopen naar het verzamelpunt, AV De Keien. Ik was aan de vroege kant dus kon mij in de lege kleedkamer omkleden. Toen naar boven, naar de kantine. Daar stond Tiny al, die zojuist een aantal van zijn 'volgelingen' welkom heette.
Van de mij bekende webloggers - ze zijn er nog! - waren aanwezig: John de Boer (die ook altijd op Terschelling is tijdens de Berenloop), Kitty, Inge, Esther en 'Belgische' Ruth.
Om twaalf uur ging de groep van start vanaf de atletiekbaan. Als tempo werd dat van de langzaamsten van de groep aangehouden, het idee was om zoveel mogelijk als groep bij elkaar te blijven.
De eerste kilometers liepen we over straat, door woonwijken van Uden, maar van lieverlee kwamen we in landelijker gebied, met boerderijen, knotwilgen en weilanden. Weer later kwamen we in een bosrijkere omgeving met trail-achtige, hier en daar behoorlijk modderige bospaden en zo nu en dan een zandverstuiving. Al met al een mooi parcours! En het weer was uitzinnig mooi voor de tijd van het jaar: de zon scheen de hele tijd, het werd zelfs warm.
De bedoeling was om òf 16 òf 30 kilometer te gaan lopen. Zestien vond ik op dit moment mooi genoeg, maar toen wij na ongeveer 1 uur en 47 minuten op het rustpunt kwamen bleek dat bijna iedereen verder liep, nog 14 kilometer. Mijn benen protesteerden echter hevig na die 16 kilometer, ze deden pijn dus stapte ik in de bezemwagen van Jeroen, Tiny's zoon. Ik heb dat wel meer na iets langere duurlopen, vermoedelijk zijn het spataderen die niet overduidelijk zichtbaar maar toch aanwezig zijn. Ik overweeg om toch maar eens de veelgeroemde Herzog compressiekousen aan te schaffen. Maar dit terzijde.
Na een korte autorit arriveerden we andermaal bij De Keien. Een AA-tje besteld waarna ik toch probeerde er een paar kilometer aan te plakken, in het park bij de atletiekbaan. Maar ik had teveel last van mijn benen dus na één kilometer keerde ik terug, ging douchen en hees mij in burgeroutfit.
Daarna een korte wandeling gemaakt naar Meté, een supermarkt in de buurt, om geld te pinnen. Ik moest Tiny nog betalen voor het buffet dat, nadat de 30 km. lopers waren teruggekeerd, gebracht werd door een cateraar. Dat was erg lekker, bruin en wit stokbrood met knoflookboter, rijst met diverse soorten stoofvlees en een vegetarisch stoofgerecht. Ik dronk er twee Leffes bij. Wij lieten het ons goed smaken.
Maurice, die ons deze dag begeleidde op de fiets en onderweg foto's nam, bood aan om mij na afloop naar Eindhoven te brengen, waar ik een rechtstreekse trein naar Den Haag kon nemen. Dat aanbod sloeg ik niet af. Eenmaal gearriveerd op het station, kwam de trein al na vijf minuten waarna een snelle en voorspoedige terugreis richting residentie volgde. Daar aangekomen, wederom de fiets gepakt die ik 's ochtends in de stalling had gezet en naar huis. Ik was daar zeker twee uur eerder dan gepland!
Hieronder nog een diashow van een aantal foto's die ik al lopende onderweg maakte. Maurice heeft van het evenement nog meer foto's gemaakt en een aardig filmpje!
Gisteren was het weer zo'n mooie lentedag, ietsje frisser misschien dan de dagen ervoor maar naarmate de zon steeds meer terrein won was het goed te doen. Overdag een beetje geschilderd, nog in de slipstream van de workshop met Paul Versteegh de avond daarvoor, een stukje gewandeld en drie kwartier gelopen. Het was een loopje met - voor de broodnodige variatie - vier keer 200 m. versnellingen, waarvan twee op de baan. Dat viel niet mee, mijn benen voelden nog volgelopen en stram aan van de intense woensdagavond-training, met moeite kreeg ik er 52 seconden per 200 m. uitgeperst. Hopelijk gaat dat de komende weken beter.
's Avonds hadden wij het jaarlijkse redactie-etentje van ons clubblad, de 'Haagse Bluf'. Nog nooit hadden wij zó'n grote redactie als dit jaar. Met veel 'vers bloed' in de personen van Ellen Oostvogel, Elly van der Zee, Irene Aldersma, Simone Kappeyne-Burgers, Janet Pronk en Jeroen Kramer, naast 'oud-gedienden' Henk V., Wim van Es, Jan Groenestein, de vormgevers Jeroen Koelewijn en Judith Brüggenwirth en ikzelf.
Locatie was dit keer eet-café 'De Paraplu' in de Bagijnestraat. Het was erg gezellig, met twee keer wisseling van zitplaatsen. En op het eten viel ook niets aan te merken, dat was prima. Zelf ben ik geen grote vlees-eter maar deze avond bestelde ik, evenals enkele anderen, hertenbiefstuk met portsaus. Even later kwam de jongen die de bestelling opnam terug met de mededeling dat de biefstuk op was. Een van de alternatieven was Kangaroe-vlees. Nou, dat had ik nog nooit gegeten, dat wilde ik wel eens meemaken. Het bleek een goede keuze, het is net als biefstuk stevig vlees maar de smaak was prima.
Er is over van alles en nog wat gepraat. Een van de aardigste nieuwtjes kwam van Jeroen Koelewijn, onze bevlogen en perfectionistische vormgever die meldde dat 'ons' jubileumboek - waarin Jeroen en zijn vriending Judith zo'n belangrijk aandeel in hebben gehad - tot de 33 best verzorgde boeken van 2013 is uitgeroepen. Het is het boek rechts op de tafel, met die ster op de cover...
Woensdagavond hadden wij de merkwaardigste Groep 5 samenstelling ooit! Zijn de dames doorgaans in de meerderheid, nu waren het louter mannen en één dame, Ellis. Maar zij was met haar 27 jaar niet alleen de jongste, maar ook een van de snelste van het span. De consequente trainingen hebben bij haar zeker vruchten afgeworpen.
Wie waren er ook? Laat ik ze noemen, ook al is het misschien alleen interessant voor de leden van Groep 5: Chris, Patrick, Jos, Dick, Ton, Hans (kleine), Peter, Rob en Arne. De oudste van Groep 5 (bijna 40 jaar leeftijdsverschil met de jongste) was ook van de partij, één keer raden wie dat was! Maar eerlijk is braaf: voor mijn gevoel ging het best goed, ook al was ik een paar keer overtuigend hekkensluiter. Op het programma stond maar liefst vier maal acht minuten in 15 km. tempo. En dat is best pittig. Na een stukje inlopen, even 'hoeken' en dan weer inlopen tot de rek- en strekoefeningen. Daarna het programma!
De eerste acht minuten gingen best goed, ik kon redelijk goed meekomen bij de middenmoot, zelfs iets daarvoor. Daarna vier minuten wat rustiger en toen weer acht minuten. De benen gingen halverwege wel wat branden, ik ging meer hijgen en op zeker moment kon ik niet harder. Het was een kwestie van 'overleven' maar was al teruggezakt naar de achterhoede. Bij de vierde serie gingen we bij de rotonde aan het eind van de Machiel Vrijenhoeklaan rechtsomkeert het duinpad op. Dat was in ons voordeel maar ondanks driftige pogingen om het tempo vast te houden, kwam ik nog wat verder achterop. Dit tot opluchting van Ton die nu eens géén hekkensluiter was. Bij de laatste serie gingen we de duinen in richting Laan van Poot. Nog één keer acht minuten er uit persen. Dat ging gelukkig goed, ik kon tot op het laatst vlak achter Ton blijven.
Afgelopen maandag had ik ook al met onze groep meegetraind, dit was de tweede - volledige - keer sinds ruim een maand. Het geeft deze burger weer wat moed!
Na afloop was er een 'russische avond' bij de club. Zal ongetwijfeld met Sochi te maken hebben. Her en der stonden chocoladefiguurtjes, er was russiche zuurkoopsoep, russische salade en russische taart. Het was, kortom, weer gezellig en lekker!
Wat een heerlijke lentedag was het, en dat hartje winter! Tot twee keer toe was ik op het strand vandaag: de eerste keer wandelend, rond het middaguur. Via Laan van Meerdervoort en de De Savornin Lohmanlaan liepen wij de duinen in, door het klaphek het natuurreservaat in. Stuk via de groene paaltjes tot aan het pad naar beneden, waar we andermaal via een ander klaphek het fietspad overstaken, het strand op.
Het werd een strandwandeling tot aan de Zandmotor. Daar gingen we de duinen in en liepen terug, naar Kijkduin. Mooi moment om een terrasje te pikken.
Een verse muntthee en een cappucino, met de zon die al behoorlijk kracht heeft. Zo hebben we zeker drie kwartier gezeten en wij waren bepaald niet de enigen. Zowel van binnen als van buiten goed opgewarmd gingen wij later in de benen en weer door de duinen en Bosjes van Pex huiswaarts.
Enkele uren later (rond 18:16 uur) weer in de benen waaraan zich toen twee hardloopschoenen bevonden. Dat werd dus inlopen naar de club waar ik alvast een paar rondjes liep langs de tribune en de baan en op het grasveld achter het clubhuis. Maar weer eens trainen met Groep 5. De opkomst was alleszins behoorlijk: Ilse, Ellis, Eveline, Jos, Dick, Marianne, Chris, Hans en Hans en ik-zei-de-gek. Wim was er niet, Ilse nam de trainershonneurs waar. Op het programma stond een duurloopje met drie pyramides volgens het schema 0,5-1-1,5-1-0,5 minuten. De tempo's gingen op 10 km snelheid, en steeds een minuutje rust tussen de tempo's en een kleine 10 minuten rust tussen de series. Wij liepen via de Laan van Poot, Nieboerweg en Houtrustweg naar de Norfolkline. Daar gingen we het strand op, richting Kijkduin. Best pittig als je tempo's loopt, want we hadden wind-tegen. Kijkduin hebben we niet gehaald, Ilse besloot om te keren. Goed idee, want ook al stond er niet veel wind, toch fijn dat we de laatste serie met de wind in de rug liepen!
Ik heb mijn best gedaan om de tempo's zo goed mogelijk te lopen en 'bij te blijven' en dat is gelukt, alle drie de keren. Na afloop voelde ik de benen wel, dus nadat ik, eenmaal terug op de Laan van Poot, afscheid van de groep had genomen, heb ik de laatste kilometer naar huis wandelend afgelegd. Maar al met al toch ruim anderhalf uur gelopen. Overbodig te zeggen dat het prachtig, rustig en zacht weer was, ideaal om te trainen!
Tot slot nog enkele foto's die we gisteren maakten, toen we met de fiets op weg waren naar vrienden die in Wateringen wonen. Wij hebben daar een gezellige middag en avond gehad en lekker gegeten, bami met van alles erbij: saté, uitjes, kroepoek, atjar, nootjes, name it. Het was voor ons al een tijd geleden dat we bami aten. Gek eigenlijk, want het is erg lekker!
"Kom snel!" riep mijn vrouw vanmorgen vanuit de keuken. Het klonk alarmerend dus er was minimaal iets bijzonders te zien. En dat bleek inderdaad het geval. Een bijzondere vogel, de Grote Bonte Specht. Niet zeldzaam weliswaar - je ziet ze veel bij ons in de Bosjes van Pex, Meer en Bos en de duinen - maar zelden in onze tuin. Net als de vinken, koolmezen, pimpelmezen, merels, spreeuwen, roodborstjes en heggemussen wist dit bonte drumtalent de weg naar de vetbol die wij hadden neergehangen te vinden. Mooi toch?
Gisteren was er een testloop. Daar deden heel wat lopers van onze vereniging - maar ook van een aantal collega-verenigingen - aan mee. Een paar minuten vóór tienen riep CPC-trainingsgroepen coördinator Carel Knoester de deelnemers bijeen en verstrekte de nodige informatie over de te lopen route. Twee ronden van 7,5 kilometer zouden het worden.
Het was een van de testlopen in het kader van de CPC (City-Pier-City loop) die over drie weken wordt gehouden. Elke rechtgeaarde en goedgetrainde loper en loopster doet daaraan mee, 10 of 21,1 kilometer. De meesten van onze vereniging staan redelijk 'op scherp', ze hebben heel wat afgelopen de laatste weken waaronder een aantal - soms behoorlijk lange - duurlopen. Voor velen was deze testloop ook geslaagd, men is er 'klaar' voor zoals dat heet. Voor mij zijn duurlopen er de laatste tijd behoorlijk bij ingeschoten.
Ik was van plan om er een rustige duurloop van te maken. Nou, dat is helemaal gelukt! Alleen was het wel héél rustig (15 kilometer in 1:27 minuten) maar toch liep ik niet ontspannen. Het lag niet aan het weer (er stond wel veel - stormachtige - wind maar die hadden wij voor het grootste deel in de rug) maar aan een dramatisch achteruitgekelderde loop-conditie en ander fysiek ongemak. En dat terwijl ik toch alweer relatief veel - maar niet lang achter elkaar - train doordeweeks! Het was wel mijn bedoeling om ingehouden en rustig te lopen, maar zó traag hoefde nu ook weer niet van mij. Niet van mijn geest tenminste, wel van mijn lichaam. De anderen van mijn groep liepen zeker 10 minuten tot een kwartier sneller. Zou het enkele feit dat ik weinig mee-train voor die terugval hebben gezorgd? Maar goed, er ìs gelopen, de zon scheen, niet verder klagen nu en welgemoed 'blijven trainen!'
Later in de middag heb ik nog een redelijk fikse wandeling gemaakt. Het meest opmerkelijke dat ik onderweg tegenkwam waren minstens twintig kinderen (vooral jongetjes, een enkel meisje) in camouflafepakjes met nep-geweren. Ze liepen in de buurt van 'de grote zandbak' en even later zag ik er nog meer lopen, in die zandbak. Allemaal in uniform en 'gewapend'. En dit onder begeleiding van en goedkeurend gadegeslagen door een aantal volwassenen.
Een ronduit bizarre vertoning! Of het nu een verouderde linkse gedachte is of niet, ik vind dit een vorm van 'normalisering' van oorlogsgeweld, juist vanwege het realistische karakter van de outfit. Dit is toch anders is dan Cowboytje spelen, of Zorro, Indianen of Ivanhoe. Al geef ik toe dat ik überhaupt niet veel heb met spelletjes waarbij je elkaar ‘doodschiet’, maar dat is een ander verhaal.
Een vlag hing uit aan de gevel van een huis in de Cypresstraat. Met aan de vlaggestok een verlate schooltas. Wat was hier aan de hand? Een herexamen? Niets van dat al.
Vandaag mocht onze voorzitter Ruud Fabrie zijn bul in ontvangst nemen. Naast zijn drukke baan als schooldirecteur, een intensief gezinsleven, zijn vele activiteiten in het kader van het voorzitterschap èn zijn trainingen, wist Ruud de afgelopen jaren nog tijd en energie over te hebben voor een pittige universitaire studie Bestuurskunde aan de Erasmus Universiteit. En met succes: vandaag moest hij zijn proefschrift verdedigen maar zijn masterschap - vroeger zou je zeggen; doctorandus - was al veilig gesteld.
Alle reden voor een feestje! Ruud en zijn vrouw Ariadne hadden een borrel georganiseerd om dit heugelijke feit met een flink aantal Haag-leden te vieren. Zelf mocht ik hier ook bij aanwezig zijn. Het was gezellig en naarmate de middag vorderde werd het drukker en drukker. Even na zessen gingen de meeste gasten huiswaarts.
Zelf ging ik eerst nog even spontaan langs bij de buurvrouw van de familie Fabrie langs, Wendy Ouwehand. Zij is de zus van goede vriend Diederik. Beiden maken deel uit van de 'oude vriendenkring' uit de jaren zeventig en tachtig. Ik had Wendy al een paar jaar niet meer gezien, ondanks Facebook! Even een half uurtje bijgepraat. En in die korte tijd viel er genoeg te vertellen!
Gek eigenlijk, in je jonge jaren ging je gewoon bij iedereen spontaan langs, dat was zelden een probleem en als het een keertje niet uitkwam, volgende keer beter. Die spontaniteit is er helemaal uit, ook bij mij haast ik mij te zeggen. Meestal moet er lang van tevoren een afspraak gemaakt worden en dan nog komt het er niet altijd van. In zuidelijke landen, zelfs onder de grote rivieren, is men wat dat betreft al een stuk 'losser' dan in de randstad. Heeft waarschijnlijk met hectische levens te maken, vele activiteiten en meerdere kringen waar men deel van uitmaakt.
Opvallend vief kijken deze heren nog uit hun ogen... en dat om half elf 's avonds, ná een zware training... Sfeertje wordt aangegeven door bijgaande clip van good old Frank... Nee, niet Frank Inklaar, Frank Sinatra!! (foto gemaakt door Jeannet Bloks)
Daags na de Kopjesloop (dat was dus maandag) en dinsdag heb ik toch gepoogd om wat te lopen. Overdag, het was beide dagen mooi weer. Zeker vandaag, in de ochtendzon.
Maandag 60 minuten gelopen (netto), dinsdag 40 minuten. Had ik maandag nog last van licht-pijnlijke beenspieren (verzuring van de Kopjesloop), dinsdag viel dat wel mee maar hoewel ik in een redelijk tempo startte zakte ik al na zo'n acht minuten in.
Kopjesloop, samen met Bert Wentinck (foto: Pieter de Graaf)
En toen was het woensdag. Sterker nog, het is nog steeds woensdag. Weer gelopen - overdag, in de zon, dat dan wel weer - en stiekem het programma dat op het schema staat nageaapt. Twee of drie series volgens het schema 2-4-2 minuten. De tempo's gaan nog lang niet goed met m'n stramme benen en moeilijke knieën maar ik heb het geprobeerd. De eerste in 2-3 minuten, daarna tweemaal 2-4-2 met 5 minuten pauze tussen de series. Toch nog 70 minuten gelopen, alles bij elkaar.
Vanmiddag even naar de stad en meteen een kijkje genomen in het 'Haags Historisch'. Daar is tot half mei een tentoonstelling over 'Haagse Humor', d.w.z. prenten, video's en opstellingen over politieke satire. Alles wat je je daarbij kunt voorstellen - Wim Kan, Freek de Jonge, Koot en Bie (vooral Koot en Bie!), Lucky TV, Thomas van Luijn, Sjaak Bral enzovoorts - passeert er de revue. Er staat een aantal tv-monitors waar je - zeker als het rustig is - op je gemak diverse filmpjes kunt bekijken.
En van wie 'hangt' er ook een statieportret in het museum, temidden van de ministers, koningen en koninginnen en andere middels fotolens, olieverf of ander medium vereeuwigde hoogwaardigheidsbekleders? Juist, deze mijnheer!
Toelichting voor de niet-Haagleden: dit is Wim Hartman, een van onze meest ervaren trainers en trainerscoördinator van de 'weg' lopers. De laatste jaren is hij trainer van Groep 5 waar ik ook deel van uit mag maken, evenals een paar andere heren van 'un certain age' en een stel gezellige dames die alsmaar sneller en sneller gaan!
De foto van Wim maakt deel uit van een galerij van portretten waarop Hagenaars staan afgebeeld die iets bijzonders in huis hebben over 'historisch Den Haag'.
Wim als museumstuk, wie had dat ooit kunnen denken.... Wel leuk natuurlijk!
Vanmorgen ging ik met Jan Wierenga en Jan Groeneveld naar De Koplopers in Delft. Daar werd de Kopjesloop gehouden, ditmaal in het kader van het zogeheten '1 van de 4 circuit'. Alhoewel niet in topvorm, toch leuk om aan mee te doen al was het maar bij wijze van 'test'.
Er was best druk, ik schat een paar honderd lopers, die de 5 of de 10 km gingen lopen. Of de 15 km, dat kon ook nog. Zelf had ik ingeschreven voor de 10 km. weersomstandigheden: (gelukkig) droog, maar wel een harde ijskoude wind
Het ging er voor mij niet om een snelle tijd te lopen, ik voelde aan mijn water dat dit toch niet zou lukken, ik ging gewoon 'op gevoel' en liep eerder ingehouden dan gedreven. Het waren twee ronden, de eerste vijf kilometer gingen in ruim 26 minuten, niet snel maar het was wel een tempo dat ik in de tweede ronde zou kunnen vasthouden. Toch was dat niet helemaal waar, even na het 6 km punt moest ik (hoge) nood-gedwongen vaart minderen en dat bleef zo, elk begin van een versnelling veroorzaakte kramp. Ik heb mede-zestigers Jan W. ('de chauffeur') en Carel K. (Godfather van Haag Atletiek) voor moeten laten gaan. Groep-5 genoot Ton van der Pol was mij al eerder voorbijgegaan en liep zo'n vijftig meter voor mij in een groepje. Uiteindelijk passeerde ik in 53'24'' over de meet waar mede-organisator Hans Verbeek de lopers opwachtte.
De vier Haagse verenigingen waren goed vertegenwoordigd, er waren ook veel mensen van Haag Atletiek aanwezig. Van 'mijn' Groep 5 gaven onder meer Ton van der Pol en Arne acte de présence, en natuurlijk de snelle enthousiaste dames Marianne, Ellis, Eveline en Ilse al deed de laatste niet mee ditmaal, ze was er voor de 'support' en de foto's.
Mokum op de fiets
Gisteren ging ik naar Amsterdam waar ik had afgesproken met oud-collega Siebrand. We zouden elkaar en rond half twaalf ontmoeten bij de hoofdingang van het Centraal Station. Inderdaad troffen wij daar elkaar. Siep was op de fiets en regelde even later een OV-fiets voor mij bij de NS-stalling. Het regende op dat moment nog wel, dus regenbroek aan en daarna, manoeuvrerend tussen met elkaar ruziemakende taxichauffeurs door, op weg. Ik realiseerde mij al peddelend dat ik nog nooit in Amsterdam heb gefietst, hoe vaak ik er ook kwam en nog kom! Tenminste, ik kan het mij niet herinneren, in Mokum is het òf veel wandelen òf met de tram.
Al na vijf minuten stapten we af bij 'Het koffie cultuur centrum', een - zo bleek al snel - uitstekende coffeeshop, maar dan wel in de letterlijke betekenis: er werd ècht goede koffie geschonken. We dronken twee cappucino's met een bosvruchtenmuffin en een stevige brownie. Daarna konden wij er weer tegen en gingen naar doel nummer twee, het Rijksmuseum. Siep had daar afgesproken met zijn vriendin en zoontje, de rest van de middag zouden we met z'n vieren optrekken.
We hebben even het museum bekeken. Zowaar kwam ik daar nog iemand van de hardloopvereniging tegen, Ank en haar man. Gek dat je elkaar tegenkomt in een heel andere stad en in een totaal andere omgeving dan wat je van elkaar gewend bent.
Foto's van het Rijksmuseum in onderstaande diashow.
Na het Rijksmuseum gingen wij naar het Stedelijk Museum, waar de imiddels beroemde ontwerper Marcel Wanders exposeert. Wij gingen eerst lunchen in het museumrestaurant van 'Het Stedelijk'. En zowaar kwam Wanders daar ook lunchen met zijn gevolg, familie, kennissen of vrienden. Maar ook zij moesten netjes in de rij staan. Het was er hoe dan ook erg druk, bezoekers moeten altijd even wachten bij de ingang totdat een van de obers of oberinnen hen een vrijgekomen tafeltje komt toewijzen.
Na de lunch even het Stedelijk van binnen bekeken, met name het permanente 'Kienholz-café' waar je één voor één wordt toegelaten om de bar - een soort saloon - van binnen te bekijken. En de Cobra-expositie die ik - bij nader inzien - al veel eerder had gezien. Blijft niettemin de moeite waard!
Laatste doel was een kort fietstochtje naar Concerto, de meest gevarieerde platen- en cd-zaak van Amsterdam en misschien wel van heel Nederland. Daar trad het originele free jazz combo 'Kapok' op. Ook hier een kort filmpje van deze groep. Heel bijzonder, met name omdat een hoornist - vriend van Siep - deel uitmaakt van het driekoppige gezelschap en ook omdat de drummer waanzinnig virtuoos is en allerlei bijzondere ritmes uitprobeert. De groep is mei vorig jaar al op tv geweest (Vrije Geluiden) en treedt binnenkort op in het BIM-huis, als onderdeel van een tournee.
Nadat de groep drie nummers had gespeeld van hun nieuwste CD, wees de drummer op de 'special edition' die men bij de toonbank in het begin van de winkel kon aanschaffen.
Met Siep nog 'een rondje door de winkel' gemaakt, daarna een laatste koffie voordat ik - na afscheid te hebben genomen - andermaal de OV-fiets besteeg en naar het station peddelde. Het was een welbestede middag!
.jpg)
.jpg)
