1 van de 4: geweldig goed gelopen (2 van de 3...)

Groepje snellere clubgenoten voor de start...

Ja, dat was mij het loopje wel vanmorgen bij de HRR. Prachtig weer was het, strakblauwe lucht, zonnig. Mocht het niet goed gaan dat konden we de weersomstandigheden alvast niet de schuld geven.

Ton van der Pol had mij de avond ervoor een lift aangeboden, een aanbod dat ik niet kon en wilde afslaan. Rond kwart voor tien reed hij voor, snel ingestapt en twintig minuten later waren we bij Duindigt, in de buurt waarvan ook het clubhonk van de bevriende hardloopclub staat.

Ik had er wel zin in, en ook al loop ik niet 'voor een tijd', gezien mijn leeftijd en huidige conditie zou een 'natuurlijke' tijd van 51-52 minuten haalbaar moeten zijn, vorig jaar liep ik 'm in 50 minuten en nog wat.

Dus na de start maar meteen even flink in de benen. Dat ging wel snel voor mijn doen (eerste kilometer in 4'50'') maar ik kon het tempo goed volhouden, sterker nog, ik liep zelfs wat in op mijn voorgangers.

Foto 1 van de 4 uit 2009 (bij gebrek aan latere loopfoto's alhier)

Eerste ronde okee, tweede ronde! Het ging nog steeds goed, ook deze ronde, maar - oen die ik ben - evenals vorig jaar had ik mij in de ronden 'vertelt'. Het waren geen twee ronden (en een kleintje), maar drie ronden (en een kleintje)! Dus moest ik nog een ronde! Omdat ik mij er op ingesteld had nog maar 'een klein stukkie' te hoeven, zakte de moed mij bijna in de schoenen. Nou ja, toch maar doorbikkelen, er zat niets anders op. Maar toen overkwam mij waar ik tot dusver de hele zomer geen last van had gehad, namelijk opspelende darmen. Ondanks de nodige voorzorgsmaatregelen... Dit noopte mij in die laatste ronde tot maar liefst driemaal een vlucht in de bosjes en dat scheelde al met al minstens twee, misschien wel drie minuten. Maar afhaken is ook weer zo wat. Dus toch maar zo goed en kwaad als het ging doorgehobbeld, mijn groepsgenoten waar ik eerst vrij ruime voorsprong op had liepen nu allemaal op comfortabele voorsprong. Uiteindelijk bereikte ik de finish in 54 minuten...

Oh wacht, toch nog een actuele... Met dank aan Ilse Houtman!

Jammer, maar ik hoorde naderhand dat er nog iemand was die de bosjes aan een nader onderzoek heeft onderworpen. Geen thema waarover men graag spreekt of schrijft, maar ja, het is niet anders.

De volgende keer hoop ik revanche op mijzelf te nemen bij Sparta. Dan wel een paar dagen van tevoren geen volkorenbrood met pindakaas eten (mijn lievelingseten) want dat heeft een averechts effect op een en ander...

Na afloop nog een overheerlijke spekpannenkoek gescoord in het clubgebouw van de HRR, met Ellen enkele redactionele kwestietjes besproken en daarna met Ton eventjes buiten in het zonnetje gezeten voordat wij de terugweg aanvaardden.

Straks naar een feestje, een van de dochters van de buren is jarig en traditioneel wordt dat gevierd, ook voor volwassenen...

King Crimson: furieus en magistraal

Een uur voor het concert...

Wij Nederlanders heten nuchter te zijn, wars van superlatieven. Maar na gisteravond ontkom ik er niet aan om bovenstaande termen te gebruiken. Ik kan er nog met gemak een paar aan toevoegen maar laat ik volstaan met: het was een overdonderende ervaring, letterlijk en figuurlijk.

Voordat het concert begon kwam ik Marco Smeets tegen, muziekrecensent en vriend van Daniëlle die voorheen een fanatiek hardloopblogster was. Even een selfie maken natuurlijk... Andere bekenden ben ik deze avond niet tegengekomen. Die middag ook niet, ik was namelijk al vroeg in Utrecht en heb daar nog - in het kader van de Nederlandse Filmdagen - een film gezien van Heddy Honigman 'Om de wereld in 50 concerten', een docu over een tournee van het Koninklijk Concertgebouworkest. Wel in de sfeer van deze dag, maar daar zal ik nu niet verder op ingaan.

Een wonderlijke en eigenlijk niet goed te omschrijven mix van breed uitwaaierende, lieflijk-melodieuze of anderszins subtiele klanken - à la Pink Floyd - afgewisseld met uiterst strakke, luide heavy rock op zijn heaviest en vleugjes klassiek en (avantgardistische) jazz. Wij schrijven over het concert dat King Crimson zowel op donderdag- als vrijdagavond gaf, beide keren in een uitverkocht Tivoli-Vredenburg.

Zelf heb ik de groep meerdere malen zien optreden en iedere keer was het geweldig, maar dit was 'by far' het beste KC-concert dat ik ooit zag. Nu moet je voorzichtig zijn met dit soort kwalificaties, zeker vlak na een concert, maar op dit moment, een kleine acht uur later - ik was vroeg op vanmorgen, om kwart over vijf - denk ik er nog zo over.

Het meest opvallende aan de 'nieuwe' KC was de line-up, met maar liefst drie drummers en een wat prominentere rol voor saxofonist en (dwars)fluitist Mell Collins. De drie topdrummers Pat Mastelotto, Gavin Harrison en Bill Rieflin zorgden nu eens voor subtiel percussiewerk, dan weer voor geluiden als van een oorlogs-slagveld, met ratelende mitrailleurs en stampvoetende dinosaurussen. Heavy rock, niet alleen op zijn heaviest maar ook nog eens het toppunt van virtuositeit.

Verder de onafscheidelijke 'stickman' Tony Levin, die in diverse incarnaties van KC bas speelt, ook met zijn eigen band, en die ik ook zag bij Peter Gabriel. Zanger-gitarist was ditmaal niet Adian Belew, maar Jakko Jakzsyk.

Meest stabiele factor is en blijft toch altijd weer de persoon van leider en oprichter van de band, Robert Fripp. Juist door zijn opvallend onopvallende verschijning - uiterlijk zou hij zomaar een schrijver of hoogleraar van de oude stempel kunnen zijn - , en zijn vermogen om de hele avond (het concert duurde twee-en-een-half uur, zonder onderbreking) roerloos-stoïcijns op het podium te staan, slechts de snaren van zijn gitaar beroerend, kun je hem niet over het hoofd zien.

King Crimson anno 2015 (deze foto is van een van hun gigs in de V.S.)

De band begon - kennelijk om technisch-perfectionistische redenen - een half uur later dan aangekondigd, wat bij het publiek hier en daar tot lichte irritatie en ongeduld leidde. Echter nadat de heren eenmaal op het podium hadden plaatsgenomen en de eerste klanken 'Lark's Tongues in Aspic' inleidden, was alles vergeven en vergeten. En wat er daarna volgde, was een weergaloos concert.

Helaas kan ik daar niets van laten zien of horen want het maken van foto's of films tijdens het concert was niet toegestaan.

Op Youtube zijn echter legio opnamen van de band - en diverse incarnaties - te zien. Jammer genoeg (nog?) niet van de huidige en - wat mij betreft - de beste.

Hieronder de setlist zoals ik deze aantrof op internet, Ik dacht dat deze wel klopt met de volgorde van gisteravond, ik heb 'm naderhand nog aangepast n.a.v. kanttekeningen van Marco.

Larks' Tongues in Aspic, Part One
Pictures of a City

 Meltdown 

A Scarcity of Miracles @Cover[Jakszyk, Fripp and Collins] 

The Hounds of Krim

 The ConstruKction of Light
Banshee Legs Bell Hassle 

Easy Money (een van de hoogtepunten, geweldig goed gezongen door Yacco)
Level Five 

Epitaph (Hoogtepunt 2)
The Talking Drum

Larks'Tongue in Aspic, Part Two

Starless (nog zo'n hoogtepunt, ronduit geweldig!!) 

Toegift 

The Court of the Crimson King 

21st Century Schizoid Man

Henk Moesman: trainersjack aan de wilgen, maar niet de schoenen

Op de woensdag bij uitzondering overdag getraind: het programma zoals dat in het schema staat. Dat kwam neer op een korte duurloop met twee door vijftien minuten 'rust' onderbroken 'versnellingsblokken' van 3-6-2 minuten in 10 km. tempo. Tussen elk tempo 2 minuten rust. Dat heb ik keurig volbracht, op eigen houtje. 70 minuten in totaal.

Waarom niet met de groep getraind? Welaan, de groep - Groep 7 in dit geval - heeft 's avonds helemaal niet getraind want zat toen - zo goed als voltallig - in Kijkduin, bij eetcafé TIOS.

Aanleiding voor deze gezellige bijeenkomst was het afscheid - als trainer - van Henk Moesman. 75 jaar is hij onlangs geworden maar 'still going strong'. Wat niet wegneemt dat hij besloten heeft een stapje terug te doen om de jongere garde de ruimte te geven 'hun ding' op trainersgebied te doen.

Sandra had de coördinatie van deze avond op zich genomen en behalve geld (voor eten en een cadeautje voor Henk) de eetgelegenheid gereserveerd. Tevens had zij alle bijdragen (op A4) van de groepsleden verzameld en deze overgedragen aan Patty die er een fraai fotoboek van heeft gecompileerd.


Er waren toespraken van Arie Don, Carel Knoester en Sandra die ook het fotoboek en een theaterbon aan Henk overhandigde. En Henk zou Henk niet zijn als hij niet op alle loftuitingen zou reageren met een al even bloemrijk als uitgebreid dankwoord. Naderhand gaf hij aan waarom hij het geven van trainingen altijd zo leuk heeft gevonden. "Je hebt te maken met zóveel verschillende mensen met even zoveel verschillende persoonlijkheden, zienswijzen en beroepen, die elkaar allemaal vinden in een gemeenschappelijke passie: het hardlopen. Het was een voorrecht om aan al die mensen training te mogen geven en hen - voor zover nodig - te enthousiasmeren".


Henk hangt echter de hardloopschoenen niet aan de wilgen, integendeel zelfs. "Ik blijf net zo lang bij de groep lopen totdat iedereen mij er uit loopt. Als dat gebeurt, zal ik er over denken om een groepje lager te lopen".

Voor mij persoonlijk is dat in elk geval een herkenbaar streven!

Kris-kras over de Veluwe

Na de Vredesloop op zaterdag, mocht Den Haag zich ook op zondag verheugen op een loopevenement van belang, de Vredesmarathon. Daar deden aanmerkelijk minder lopers aan mee dan aan de Vredesloop, maar het was dan ook een loop voor de echte die-hards. de marathon- en ultralopers. De afstanden waren 21, 42 en 60 kilometer.

Echter is de Vredesloop ditmaal aan mij voorbijgegaan, ook als supporter, want ik was weer een dagje op de Veluwe. Eerst naar de Veluwezoom bij Rheden, waar ik na een lange reis (fiets- trein en busreis) aan het eind van de ochtend arriveerde. Dat bezoek was echter van korte duur: ik wilde naar de wildobservatiepost De Elsberg, maar dat bleek heel ergens anders te zijn. Dus was ik amper drie kwartier later bij station Rheden om een OV-fiets te scoren. Die zaten daar in zo'n box die je met je OV-kaart kan openen, maar dat is niet gelukt, vermoedelijk vanwege een technische storing.


Omdat ik ook naar de Hoge Veluwe wilde, heb ik dat maar laten zitten en ben met de trein teruggegaan naar Arnhem. Wachtend op de trein raakte ik in gesprek met een jonge man die zei fanatiek wielrenner te zijn en dat zijn vriendin ook had meegedaan aan de Vaalserberg-trail in juni: het gesprek kwam daar zo op.

In Arnhem pakte ik de bus tot naar het eindpunt, Schaarsbergen Koningsweg. Daar is ook een van de ingangen naar De Hoge Veluwe. En dus ook witte fietsen.

Eerst maar even een appelpannenkoek gescoord bij pannenkoekenhuis De Strooper, ongeveer driehonderd meter voor de ingang. Dat was meteen een goede lunch, in ieder geval lekker.

Vanaf Schaarsbergen was het - door en over Nationaal Park De Hoge Veluwe - tien kilometer trappen op de witte fiets naar Kröller Muller. Daar hoefde ik niet te zijn, maar iets eerder, zo'n vijfhonderd meter voor het monument. was de plek waar je het wild het beste kunt zien. Kan niet missen, want er staat een compleet wagenpark langs de kant. Horen doe je de herten nauwelijks want er wordt wat afgekwekt, gelachen en geroepen door tientallen 'natuurliefhebbers' die, meestal gewapend met de meest indrukwekkende tele-kanonnen op hun fotocamera, staan te wachten op 'een lucky shot'.

Laat ik maar meteen noteren dat het wat de edelherten betreft - zelfs nu, kalendertechnisch is het hoogbronst - een saaie boel was. Er waren zeker drie bronstroedels maar deze bleven keurig op hun plek, niet een van de haremheren had zin om de confrontatie met rivalen aan te gaan. In feite waren ze al 'gesetteld'.

Het valt mij trouwens op dat ik erg weinig herten heb gespot dit jaar, wellicht heeft men het aantal (door afschot?) flink teruggebracht. Goede zaak dat de Provincie Gelderland het aantal edelherten in de periode 2015- 2010 (per gebied) met 40% wil laten groeten.

Wel nog wat onverwachte bezoekers gespot waaronder een rotte everzwijnen die de overgebleven appeltjes - die een paar uur eerder door de jachtopziener waren gestrooid - soldaat maakten, een kudde moeflons op de achtergrond en op de terugweg een reegeit met haar jong.

Over soldaten gesproken: er was op deze dag ook een waar defilé van oude jeeps uit de Tweede Wereldoorlog, ze stonden bij het bezoekersecntrum geparkeerd en later gingen ze rijden.

Ik heb ze net op het moment gespot toen ik - onverwachts - een buurman met zijn vrouw tegenkwam, zij waren naar het museum gegaan, waarschijnlijk voor de Van Gogh tentoonstelling die tot en met 27 september te bezichtigen is.

Meer foto's van deze dag staan hier...

Vredesloop tevreden loop

Zo, de Vredesloop zit er weer op. 's ochtends regende het nog wat in Den Haag, maar later in de ochtend werd het droog, hoewel de zon zich pas later in de middag liet zien. Hoe dan ook: prima loopweertje.

Tegen één uur 's middags was ik op de locatie waar dit op één na grootste loopevenement van Den Haag plaatsvond, de Groot Hertoginnelaan. Vandaag een record, al met al waren er ruim 8000 lopers, waaronder veel jeugd.

Ik zette mijn fiets ergens tegen een hek bij de 'First Church of Christian Scientist' aan de Andries Bickerweg en liep terug naar een van de kramen waar ik mijn sporttas neerzette.

Samen met Ton van der Pol liep ik vervolgens wat in tot aan de hoek Jacob Catslaan en Tobias Asserlaan, een punt waar de 5 km lopers langskwamen. Een flink aantal loopmaatjes had voor deze afstand gekozen.

Onder de deelnemers spotten wij onder (veel) anderen Carel, Pierre, trainer Arie (die overigens weer een knappe tijd liep, hij is terug!) en Cynthia.

Daarna een stukje ingelopen en enkele oefeningen gedaan met Sandra die langszij kwam met een aantal mede-groepsgenoten. Inmiddels liep het tegen half twee, om twee uur was de start van de 10 km waarvoor wij hadden ingeschreven. Maar eerst even naar het toilet. De rij was echter zó lang en er zat zo weinig schot in, dat ik toch maar weer een stukje terugliep en het groen langs de weg van water heb voorzien. Daarna snel terug.

Het startvak was al aardig volgelopen, er waren naar verluidt meer dan 4000 lopers op de 10 kilometer, ik zal ongeveer in het midden hebben gestaan. Mijn groepsgenoten stonden veel meer vooraan. Maar ook daar waren genoeg mensen die ik kende, vooral van 'Haag'. Zoals Berry, die een groep begeleidde die speciaal voor deze Vredesloop had getraind. Ze gingen best hard viel mij naderhand op.

Veel geel-groen onderweg (foto Paul Nijman)

Keurig op tijd gingen de 10 km lopers van start. Zelf heb ik geen startschot of iets dergelijks gehoord, maar de mensenmenigte zette zich al wandelend in beweging en na ruim twee-en-een-halve minuut bereikte ik de startmatten, daar gingen we pas echt lopen.

De eerste honderden meters gingen nog vrij rustig uiteraard, je kon nauwelijks tot niet passeren, maar dat duurde niet lang: na pakweg vijfhonderd meter ontstond er wat meer ruimte en zetten we het echt op een hollen.

Het ging eigenlijk best wel goed, geen noemenswaardige problemen onderweg. Ik liep al snel in een tempo dat ik redelijk vast kon houden. Wat later werd het iets zwaarder, deels door de warmte, maar de automatische piloot werkte nog goed. Bij twee drankposten even stilgehouden om iets te drinken (niet lang uiteraard), daarna verder. Een mooi parcours was het, waarbij we deels door het Scheveningse Bos liepen, langs de Joodse Begraafplaats en door een stukje Indische Buurt. Ik schrok wel een beetje toen ik de tijd bij het 5 km punt zag: 29 minuten, maar bedacht mij dat daar wel zo'n drie minuten van afgehaald konden worden. Uiteindelijk bereikte ik na twee ronden de finish in 55'30'', dat viel wel mee. Maar thuisgekomen de uitslagen gecheckt: netto 52'52''. Mooi!

Foto: Hans Uytenhout

Ben ik tevreden? Best wel, meer dan dat. Het is weliswaar een minuut langzamer dan vorig jaar maar ja, ook weer een jaar ouder. Aanvankelijk dacht ik dat ik er niks van gebakken had maar deze tijd valt mij alleszins mee. Nu maar zien of het volgende week, bij de 1 van de 4, ook zo goed gaat.

Trainen voor de vrede

Gisteren maar weer eens mijn hoka's aangedaan. Ik moet er nog steeds aan wennen maar toegegeven, voor duurlopen zijn ze vrij ideaal.

Echter heb ik niet met Groep 7 meegetraind. Wij kregen vrij onverwacht familiebezoek en ik wilde wel in de keuken staan om iets te koken. Dus 's ochtends voor mijzelf getraind.

Op het schema stond een duurloopje van een uur met een aantal versnellingen van pakweg twee minuten. In mijn versie werden dat drie versnellingen van vier minuten. Dat ging goed, zij het dat die hoka's geen ideale wedstrijdschoenen zijn, dus echt snel voelen ze niet. Ze geven wel aardig wat demping en de voet wordt door het afgeronde profiel goed afgewikkeld, dus zijn ze ideaal als trainingsschoen voor duurlopen. Ik liep naar de Laan van Poot, ging bij het Fuutpad naar boven en vervolgens linksaf door de duinen naar Kijkduin, daar weer naar beneden en na twee kleine rondjes door Meer en Bosch via de Laan van Meerdervoort terug naar huis.
Droog heb ik het niet kunnen houden, op het laatst liep ik constant in de regen maar dat hoort nu eenmaal bij de herfst.

Vanaf vandaag even rust, want zaterdag is de Vredesloop, wat na de CPC de grootste wedstrijd/prestatieloop in de Haagse regio kan worden genoemd. Er kunnen diverse afstanden worden gelopen: 1,5 0f 2,5 km voor de jeugd, daarnaast 5 of 10 kilometer voor jong en oud.

Prinsjesdag 2015 ook weer voorbij...

Nostalgische terugblik op een van de voorgaande troonredes (speciaal voor Eveline)

Meestal zijn de weergoden Prinsjesdag goedgezind, maar gisteren vormde de uitzondering op de regel. Wij zijn toen met dochter en kleindochter gaan kijken naar De Gouden Koets, waarna we - mede aangejaagd door de regen - onze toevlucht zochten bij Dudok.

Door omstandigheden waren wij te laat om een goed plekje te vinden voor de optocht, maar met een beetje kunst- en vliegwerk toch wat foto's gemaakt... De meeste zijn domweg mislukt, maar bij één daarvan zag ik bij thuiskomst, na het inladen, dat er twee burgemeesters (van de grootste steden) op stonden. En dat juist op het moment dat de De Gouden Koets op het punt stond Het Binnenhof op te rijden. De derde burgemeester, die van onze eigen residentie, was er ook bij - zo reageerde een FB-vriendin die er naast stond - maar mijn lens heeft de heer Van Aartsen niet gespot.

Over het belangrijkste - het inhoudelijke verhaal van de troonrede - is op tv al uit en te na gesproken, de ene nabeschouwing op de andere, dus dat laat ik nu achterwege

Ik ging iets eerder naar huis, en onderweg zag ik juist hoe de Gouden Koets de stalling bij Paleis Noordeinde werd binnengereden. Deze wordt de komende tijd gerestaureerd en waarschijnlijk wordt die vermeend racistische afbeelding ook verwijderd (dat is althans mijn vermoeden). Dag Koets, tot over vier jaar!

Stormachtige training: hou je hoedje vast!

Vandaag wordt een mooie dag! Dat wil zeggen, voor de traditionalisten onder ons. Met als alibi 'dat het leuk is voor ons kleindochtertje' gaan we straks naar de Gouden Koets kijken. Met een beetje geluk vangen we nog een glimp op van de inzittenden. Ik ben net niet republikeins (of rationeel) genoeg om mij daar voor te schamen. Sterker nog: ik ben best een beetje koningsgezind, maar niet verder vertellen!

Dat was ik nog vergeten te vermelden bij mijn verslagje over de Open Monumentendag: er werd toen op de Lange Voorhout een modeshow gehouden waarbij mannequins de hoedjes showden die straks door de hotemetoot-dames van de regering worden gedragen. Altijd een amusant schouwspel, wanneer onze koning de troonrede uitspreekt. Ik verkneukel mij trouwens al op de Lucky TV persiflage...

Terug naar de dingen van de maandag. Schreef ik in mijn blogbericht van eergisteren nog dat er dit weekend niet veel van hardlopen is gekomen, maandagavond heb ik dat ruimschoots goedgemaakt.

Ondanks de minder gunstige weersvoorspelling was ik van plan om met de groep mee te trainen. Er stond een duurloopje op het programma met een kern van twee series tempo's: 1-2-3-2-1 minuten in 10 km tempo, met telkens ca. 90 seconden (relatieve) rust tussen de 'minuutjes' in.

Sandra en Berry verzorgden de training: Sandra deed de warming-up en de loopscholing, Berry 'de kern'. Eerst liepen we via Laan van Poot en Nieboerweg naar het eindpunt van tramlijn 12. Aan het eind van de Duivelandsestraat deden we eerst wat loopscholing. Daarna liepen we de Wieringsestraat af tot aan de oprit naar de duinen. Even een stevige lange klim naar boven, dat kostte mij weer moeite, en vervolgens linksaf tot aan het punt waar we het strand opgingen.

Het zand was aan de vloedlijn redelijk te belopen, maar vanuit het zuiden blies een welhaast stormachtige wind, kracht 7. Laten we nu net die eerste tempo-serie over het strand en met harde tegenwind hebben gelopen! Dat viel waarachtig niet mee maar toch probeerde ik zo dicht mogelijk bij het kopgroepje (Berry, Tanja en Karin) te blijven. Pffft, zwaar! Gelukkig vallen minuutjes nog te overzien, hadden het langere tempo's geweest dan had ik zeker moeten lossen (de foto is trouwens van een Meeuwen- en Makrelenloop).

Gek genoeg ging de tweede serie als een zonnetje. Groepslid (tevens Residentie Triathlon Club-voorzitter) Tanja liep de tempo's als een speer en ik probeerde bij haar te blijven, wat tot mijn verrassing lukte, de hele serie lang. Inmiddels liepen we weer in de duinen en hadden we de wind niet langer tegen, eerder mee of van opzij. Onze tempo's hadden niets meer met 10 km tempo te maken, later zei Tanja dat we bij een van die snelle minuten terug - volgens haar klok - 3'45'' zouden hebben gelopen, indien we dat tempo één kilometer hadden volgehouden. Ik maak mij geen illusies dat dit was gelukt want dat is - zeker voor mijn doen - erg snel, ook al liep het duinpad toen iets naar beneden. Het staat best goed zo, op papier, maar op het moment zelf gaf ik alles.

Hoe dan ook was het weer een toptraining waarbij het - in weerwil van wat buienradar ons had voorspeld - de hele tijd droog is gebleven. Het jackje dat ik voor alle zekerheid had meegenomen en ik gedurende de training steeds tot een bolletje verfrommeld vasthield, bleek achteraf gezien niet eens nodig te zijn geweest.

De training had inclusief warming up en loopscholing 80 minuten geduurd. Omdat ik van tevoren nog tien minuten had ingelopen, tel ik die er maar stiekem bij...

Monumentaal weekend

Een veelbewogen weekend waarin niet veel is bewogen, lees: niet is hardgelopen. Eigenlijk was ik het wel van plan, zondagmorgen, de Strandwalloop in Rijswijk, maar op het laatste moment besloot ik niet te gaan. Domweg geen zin, nou, dat komt niet veel voor.

Het had ook te maken met het plan om zondagmiddag naar De Hoge Veluwe te gaan. De bronsttijd van de edelherten is begonnen en, zoals bekend, ga ik elk jaar een kijkje nemen.

De komende weekenden worden gekenmerkt door een volle agenda, dan komt het er hoogstwaarschijnlijk niet van en het weekend daarop hetzelfde verhaal, bovendien loopt de bronst dan af.

En, een belangrijk argument om vandaag te gaan was het vrij rooskleurige beeld dat buienradar zondagmorgen aangaf.

Zaterdag heb ik ook al niet gelopen, maar wel nog een aantal Haagse monumentale gebouwen bezichtigd in het kader van de landelijke Open Monumentendag.

Ignatiusparochie

Er vielen in Den Haag maar liefst 83 monumenten te bezichtigen, waarvan ik er hooguit tien heb bezocht  waaronder de R.K. Parochie Maria Sterre der Zee (ook wel Ignatiusparochie of Onze Lieve Vrouwe Onbevlekt Ontvangen genaamd) aan de Elandstraat. Dat was 's ochtends, op weg naar Artifac (om schilderspapier te kopen). Ik liep langs deze kerk en, gelokt door de Open Monumentenvlag, ging ik naar binnen.

Even later bezocht ik het kantoorgebouw van De Nederlanden van 1845 aan het Kerkplein, waar momenteel onder meer het Alliance Francaise is gehuisvest. Een sober maar niettemin fraai gebouw van de architect Berlage met gebeeldhouwde ornamenten van Lambertus Zijl.

Kantoor van De Nederlanden van 1845 aan het Kerkplein

Daarna naar een oud-katholieke kerk in de Juffrouw Idastraat, waar diverse suppoosten de bezoekers benaderden en hun diensten aanboden. Van een van hen kreeg ik even een leesbrilletje te leen, die had ik thuis laten liggen... Een fraaie kerk met uitzonderlijk stucwerk uit de 17de eeuw. Dit was oorspronkelijk een schuilkerk (katholieke kerken waren destijds taboe). Dat leerder ik van Nellie Schotman (vriendin en begenadigd kunstschilder) die met haar zus was en ik hier bij toeval tegenkwam. 

Oud-Katholieke Kerk H.H. Jacobus en Augustinus in de Juffrouw Idastraat

's Middags bezochten wij - inmiddels werd ik vergezeld door mijn vrouw - een 18e eeuws winkel-woonhuis (van antiquariaat S. van Leeuwen) met een gigantische achtertuin aan het Noordeinde. Een pand met een fraaie houten voorgevel in Art Nouveau stijl.

Keuken en tuin van het 18de eeuwse winkel-woonhuis

Daarna gingen we met een oldtimer trammetje uit 1902 naar het Openbaar Vervoermuseum. Leuk om die oude trams, bussen en foto's uit lang vervlogen tijd te zien.

Terug in het centrum gingen we naar het gebouw van de Raad van State. In tegenstelling tot mijn juridisch onderlegde ex-collega's van het Commissariaat voor de Media, was ik hier niet eerder. Of misschien toch wel, één keertje. Ik bespaar jullie de details maar het is in ieder geval een indrukwekkend gebouw met een 'open' architectuur.

Interessant vond ik de geëxposeerde oude krantenknipsels met betrekking tot de vonnissen die de Raad van State destijds heeft geveld over mensen als Mussert, Rauter en anderen die na de Tweede Wereldoorlog als landverraders werden veroordeeld en vervolgens berecht.


Al met al waren het andere monumenten dan die wij voorgaande jaren hebben bezocht.

Zo, dat was even Monumentendag volgens het principe 'grote stappen snel thuis'. 

Naar de Hoge Veluwe

Gisteren dus naar de Veluwe. Ditmaal kon ik het Nationaal Park niet bereiken via Ede-Wageningen wegens werkzaamheden aan het spoor, dus moest ik naar Apeldoorn en van daaruit met de bus naar Otterlo. Op de rotonde Otterlo stond vervolgens een busje klaar die naar het Nationale Park De Hoge Veluwe ging. Daar kocht ik een toegangskaartje - ook weer duurder geworden - en even later zat ik op de fiets richting wildbaan.

Eerlijk gezegd was het daar nogal saai vandaag, ondanks dat veel edelherten zich lieten zien. Maar er gebeurde niet zo gek veel. Logisch, want de bronst is nog maar net begonnen en komt over een week tot tien dagen op zijn hoogtepunt. Net bij aankomst - rond half vier - was de jachtopziener bezig met voedsel voor de herten te verspreiden, Daardoor kwamen de dieren even later vanuit het bos het veld op en konden toen goed worden gefotografeerde en gefilmd. Hetgeen ook prompt werd gedaan door de tientallen fotografen met hun professionele tele-kanonnen.

Ook ik heb met mijn simpele digicam nog een aantal aardige foto's kunnen maken van het roedel en het plaatshert, even later ook van een spitser die al snel door de haremheer werd verjaagd.

Er zijn ook nog wat bewegende beelden, die zal ik straks nog plaatsen!

Ook bij het Koeverbos stond een roedeltje kaalwild met een indrukwekkend hert, maar afgezien daarvan was het nog erg rustig, rivalen lieten zich vooralsnog niet zien.

Tenslotte nog een korte impressie wat in Otterlo zelf te zien is momenteel met betrekking tot Van Gogh. Overigens een uitstekende documentaire van Jeroen Krabbé over 's mans leven momenteel op tv, maar dit terzijde. Meer over het jaar van Van Gogh in Otterlo hier, laat ik volstaan met wat foto's.