Mannen met passie

Bijschrift toevoegen

Na de Vlietloop heb ik mij twee dagen (loop)rust gegund. Niet dat dit in de planning zat, want vandaag wilde ik pakweg drie kwartier rennen. dat is er echter niet van gekomen. Wel heb ik een wandeling in fitwalk-tempo gemaakt, vanaf Ypenburg via het Bieslandse Bos naar de biologische boerderij en weer terug, terwijl ik de kinderwagen waarin kleindochter Chloë zat, voortduwde. Ik wilde haar de koeien, varkens en kippen laten zien die tot de levende have van die boerderij behoren. Er waren trouwens ook enkele paarden. Chloë vond het erg leuk allemaal en maakte allerlei geluidjes, ook poogde ze de haan na te doen die juist een minuten durend kraaimoment had. 

Edelherten waren vandaag niet in zicht, maar dat is logisch. Een boerderij is geen dierentuin en al helemaal geen hertenkamp. De Haagse Koekamp is bij ons in de regio de enige plek waar je ze kunt zien. Echter de bronsttijd is begonnen en is over een dag of tien, veertien, op zijn hoogtepunt. Op de Hoge Veluwe tenminste, de bronstperiode verschilt ietwat per gebied. 

Er gaat geen jaar voorbij of ik ga rond deze tijd naar de Veluwe om ze te spotten en te fotograferen, het liefst ook te filmen. Edelherten zijn dieren met passie, vooral de mannen uiteraard. Weinig zaken zijn zo indrukwekkend als het bronstspektakel. Soms ga ik meerdere keren, maar meestal zijn er teveel 'andere dingen' (loopjes, sociale verplichtingen, enzovoorts, je kent dat wel!). Herten vind ik ook interessante dieren om te schilderen, en zo nu en dan doe ik een poging. 

De afgelopen week heb ik een paar tekeningen gemaakt en ben diverse malen met penseel en verf in de weer geweest. Schilderen gaat de laatste tijd nogal hap-snap, er zit weinig continuïteit in. Maar ja, beter af en toe iets dan helemaal nooit iets. 

Wat je trouwens nooit moet doen is 'wachten op inspiratie'. Ik ken mensen die jaren achtereen roepen dat ze binnenkort weer 'iets met de kunst' gaan doen. Maar ze beginnen nooit. Dit is geen verwijt, want ik herken dat maar al te goed. Sterker nog: ik ben zelf zo eentje. Er is altijd wel 'iets' - en vaak ook 'niets' - dat je weerhoudt. 

De een heeft last van een eeuwigdurend 'writers block', de ander moet eerst nog dit doen en daarna weer dat voordat ze gaan schilderen, muziek maken of wat dan ook. Maar ook als hun hele leven op de rails is, gebeurt er nog niets. En steeds weer andere smoesjes. 

Het beste is om gewoonweg te beginnen en mislukt het een en ander, jammer dan. Het gaat er vooral om plezier te hebben in wat je doet. 

Wat niet wegneemt dat inspiratie toch 'een dingetje' kan zijn. In ieders leven zijn er van die dingen die een onuitwisbare indruk maken en in je herinnering genesteld blijven. Sterker nog: dingen die je ziel raken. Het kan een grote liefde zijn, een bepaald liedje of muziekstuk, of iets dat schijnbaar veel minder spectaculair is maar toch - in jouw beleving - grote indruk heeft gemaakt. Dat gevoel kan zo sterk zijn dat je je absoluut niet kunt voorstellen dat anderen dat niet hebben. Zelf heb ik dat bijvoorbeeld met muziek. Maar iedereen voelt nu eenmaal weer anders, smaken verschillen, mensen hebben ook een verschillend wereldbeeld en allemaal vinden wij - vanuit onze overtuigingen - dat 'het juiste'. 

Als het om film gaat, dan is voor mij de openingsscène van 'Last Tango in Paris' zo'n iconisch-inspirerend moment. Waarom dat zo is? Geen idee, maar zonder de psycholoog te willen uithangen, geloof ik wel dat het iets is dat bepaalde - diepere - lagen van mijzelf raakt, het zijn emoties die je 'herkent'. Die hele film vond ik trouwens geweldig, niet in de laatste plaats door het magistrale acteertalent van een gepassioneerde en uitzonderlijk charismatische Marlon Brando. 'Zon driehoek Neptunus' zou ik in mijn astrologische tijd hebben gezegd.