De griep heeft toegeslagen, maar zelf ben ik er - vooralsnog(?) - van gevrijwaard. Mijn vrouw ligt al drie dagen op bed, de koorts is weliswaar geweken maar zij is extreem verkouden. Dus vanmorgen op verzoek spray bij de apotheek gehaald, dat helpt om de luchtwegen vrij te houden.
Een en ander was ook de reden dat ik mij gisteren de tandjes heb gefietst naar Ypenburg en vice versa. Ik moest namelijk even oppassen op mijn kleindochter. Na haar in badje te hebben gedaan - gek, deed ik vroeger ook bij mijn dochter en zij gaf mìj nu instructies hoe ik dat moest doen - ging haar mama weg en heb ik anderhalf uur gewandeld met Chloë in de kinderwagen.
Wat lopen betreft: vandaag heb ik in totaal 1 uur en 47 minuten gelopen, een lange duurloop dus en de laatste voor de CPC volgende week. Het ging erg zwaar vandaag, vooral op de heenweg - richting Terheijde - had ik bijna een uur lang de wind pal tegen. Het werden trage kilometers, dik zes minuten per km. Op de terugweg daarentegen ging het aanmerkelijk sneller: 5'20'' tot 5'40" per km. Toch bleef het zwaar, mijn benen deden pijn en het lukte niet (althans ik had totaal geen zin) om nog maar één kilometer aan de (voor een halve marathon-training) schamele 17 kilometer die ik had gelopen toe te voegen. Het wordt gewoon een kwestie van uitlopen, die CPC, onder de twee uur kom ik niet meer denk ik. Maar misschien krijg ik ook wel griep dan gaat het helemaal niet door. Afwachten maar!
Hoe dan ook: het startnummer is binnen! Maar dat is geen nieuws, wie van de voorinschrijvers heeft 'm niet?
De griep heeft toegeslagen, maar zelf ben ik er - vooralsnog(?) - van gevrijwaard. Mijn vrouw ligt al drie dagen op bed, de koorts is weliswaar geweken maar zij is extreem verkouden. Dus vanmorgen op verzoek spray bij de apotheek gehaald, dat helpt om de luchtwegen vrij te houden.
Een en ander was ook de reden dat ik mij gisteren de tandjes heb gefietst naar Ypenburg en vice versa. Ik moest namelijk even oppassen op mijn kleindochter. Na haar in badje te hebben gedaan - gek, deed ik vroeger ook bij mijn dochter en zij gaf mìj nu instructies hoe ik dat moest doen - ging haar mama weg en heb ik anderhalf uur gewandeld met Chloë in de kinderwagen.
Wat lopen betreft: vandaag heb ik in totaal 1 uur en 47 minuten gelopen, een lange duurloop dus en de laatste voor de CPC volgende week. Het ging erg zwaar vandaag, vooral op de heenweg - richting Terheijde - had ik bijna een uur lang de wind pal tegen. Het werden trage kilometers, dik zes minuten per km. Op de terugweg daarentegen ging het aanmerkelijk sneller: 5'20'' tot 5'40" per km. Toch bleef het zwaar, mijn benen deden pijn en het lukte niet (althans ik had totaal geen zin) om nog maar één kilometer aan de (voor een halve marathon-training) schamele 17 kilometer die ik had gelopen toe te voegen. Het wordt gewoon een kwestie van uitlopen, die CPC, onder de twee uur kom ik niet meer denk ik. Maar misschien krijg ik ook wel griep dan gaat het helemaal niet door. Afwachten maar!
Hoe dan ook: het startnummer is binnen! Maar dat is geen nieuws, wie van de voorinschrijvers heeft 'm niet?
De slechtvalk (falco peregrinus) is niet bepaald een veelvoorkomende vogel in onze regio (Haaglanden). Wat niet wegneemt dat-ie een aantal malen gesignaleerd is, nota bene in een stadse omgeving.
Een paar dagen geleden zag ik op de hoek Laan van Meerdervoort en Kamperfoeliestraat een aantal vogelaars staan, gewapend met verrekijkers en indrukwekkend geteletoeterde camera's. Zij tuurden naar boven, in de richting van de toren van de Bethlehemkerk, en waarempel: daar zat-ie, onze slechtvalk.
Dus ging ik vandaag ook even kijken en hij zat er weer. Met mijn zakcameraatje lukte het mij 'm te vereeuwigen. Lang niet zo mooi en dichtbij als op de foto's van de professionele vogelaars, maar het is iets.
Het schijnt overigens dezelfde slechtvalk te zijn die ook bij Leyenburg is gesignaleerd, kennelijk is hij de mannelijke helft van een paartje dat er sinds enkele jaren broedt, bij het Haga Ziekenhuis. Ze vliegen zo af en toe heen en weer, en de Bethlehemkerk lijkt (vooralsnog) geen broedplaats te zijn, veeleer een plek om uit te rusten. Een 'hangplek' zogezegd.
Toch eens kijken wat het grote dikke vogelboek van Nozema en Sepps over de slechtvalk zegt. Het was even bladeren maar ja hoor, hij staat er in, zij het onder een destijds andere naam, 'Wander' of 'Edelvalk'.
Ander onderwerp: is er nog gevlogen tijdens de trainingen? Dat valt wel mee. Of tegen, het is maar hoe je het bekijkt. Na de training van maandag 'solo' te hebben volbracht (duurloopje met drie pyramides van 1-2-3-2-1 in 10 km. tempo, 1 minuut rust tussen de tempo's en vijf minuten tussen de series) werd er gisteren (woensdag) door onze groep iets afgeweken van het schema.
Het was trouwens in zoverre een bijzonder groepje dat het, afgezien van mijn persoontje, uitsluitend uit dames bestond, minstens tien met onder andere Sonja, Karin en Ana, en Sanny als enige trainer.
Gelet op de ongemakken van de laatste weken ging ik aarzelend van start, maar alles ging goed. Op het programma stond maar liefst zes keer 1 kilometer in behoorlijk (15 km) tempo. Het werd echter een duurloopje met tweemaal ruim 1 kilometer in snel (10 km) tempo. Nou ja, twee van ons, mijzelf inbegrepen, gingen vooral de tweede keer (ter hoogte van Meer en Bosch tot aan de stoplichten van de De Savornin Lohmanlaan) flink 'los' maar de waarheid gebiedt te zeggen dat het voor mij zeker wel in 5 km tempo was.
Na afloop een paar vage oefeningetjes in het krachthonk gedaan, daarna de polsspieren getraind in de kantine. Het was erg rustig en overal om mij heen waren geluiden van mensen die aankondigden deze week op vakantie te zullen gaan. Oh ja, dat is waar ook: voorjaarsvakantie...
Vandaag even op en neer naar Zurich geweest. Nee, niet naar de stad natuurlijk maar naar de film. Er is veel voorpubliciteit geweest voor deze film waarin Wende Snijders de hoofdrol speelt. Sterker nog: de hele film door is de focus - in elk opzicht - op de zangeres gericht. Zij maakt met deze film ook haar ijzersterke filmdebuut.
Veel wil ik niet over het verhaal kwijt, per slot van rekening was vandaag de (haagse) première en menigeen zal de film willen zien.
Wende Snijders; we kennen haar als het onschuldig ogende kindvrouwtje met leuke-tandjes-lach, die door haar fenomenale stem en gepassioneerde voordracht tot de top van de Nederlandse kleinkunst is doorgedrongen. Maar ik zou er niet gek van staan te kijken als ze volgend jaar een Oscar in de wacht sleept of er minstens voor wordt genomineerd. Wat een fantastische acteerprestatie zet zij hier neer zeg.
De film bestaat uit twee 'hoofdstukken' en is heel apart opgebouwd, met het tweede deel als eerst hoofdstuk. Daardoor gaat de toeschouwer gaandeweg begrijpen wat er met de jonge vrouw aan de hand is. Laat ik er dit van zeggen dat Nina zowel in rouw is als met verraad te maken had. Haar overleden vriend bleek een dubbelleven te hebben geleid, hetgeen haar verdriet, woede en melancholie verklaart, maar ook haar rigoureuze besluit om afstand te doen van hetgeen haar het meest dierbaar is.
Van meet af aan zien we Wende in de rol van Nina als een desolate, wat wanhopig-melancholieke vrouw dolend en liftend langs 's heeren wegen, klaarblijkelijk zonder doel of vaste bestemming. Daardoor krijgt de film de sfeer van een road-movie.
Nina bezoekt parkeerplaatsen, wegrestaurants en een discotent waar ze spontaan meezingt met een band maar even plotseling weer vertrekt, krijgt een kortstondige relatie met een vrachtwagenchauffeur. Hij geeft haar op zeker moment de bons omdat hij geen hoogte krijgt van haar raadselachtige gedrag, waarover zij tegenover hem weinig kwijt wil of kan.
Het meest fascinerende in de film is Wende Snijders zelf, wat een expressie en wat een acteertalent. En hoe dat alles in beeld is gebracht, wat een camerawerk. Hoe groot het aandeel van regisseur Sacha Polak is geweest om haar tot deze overweldigende prestatie te krijgen weet ik niet, feit is wel dat hij een juweel van een film heeft afgeleverd dat zonder enige twijfel hoge ogen gaat gooien. Wat mij betreft de beste film die ik zag sinds Jagten.
Het was me het dagje wel, gisteren. In positieve zin! Zo waren wij 's middags uitgenodigd voor een verrassingsparty in restaurant New York aan de Hooiweg. Dit was in verband met het 'paarlen' huwelijksfeest van vrienden René en Mirjam. En 's avonds was er het (top)concert van Alison Moyet in De Boerderij te Zoetermeer.
Maar de dag begon al vroeg met kokerellen in de keuken: broccolisoep, niet erg gecompliceerd maar wel bewerkelijk in de zin van: veel snijden. Het was een verzoeknummer van 'de kinderen' die 's middags visite kregen. Dan nog even 'een tekeningetje maken' voor het paarlen bruidspaar, dan naar Ypenburg om de soep af te geven. Direct daarna bijna anderhalf uur gewandeld met onze kleindochter in de kinderwagen.
Later die middag was er dus dat feestje dat dochter Anouk en schoonzoon Eljon hadden geregeld voor hun ouders en schoonouders. Het was voor hen een volslagen verrassing, en eerlijk gezegd voor de gasten ook want wie er allemaal zouden komen was de vraag. Anouk heeft echter beslag weten te leggen op een adreslijst (voor de kerstkaarten) en op basis daarvan uitnodigingen verstuurd. Dus ook voor de gasten betekende het in veel gevallen een weerzien met oude vrienden en bekenden! Leuk ook om al die oude foto's te zien die in het verleden en heden van René en Mirjam zijn gemaakt.
Om half zeven vertrokken wij omdat ik om zeven uur had afgesproken met Arne en Murat op het centraal station. Ik ging rechtstreeks met de fiets vanaf New York (het restaurant) daar naar toe en stalde mijn ijzeren paard in de stalling op het plein voor CS.
Wij konden meteen doorlopen naar het perron van Randstadrail, lijn 3 bracht ons binnen twintig minuten naar Voorweg in Zoetermeer. een vertrouwde halte inmiddels omdat De Boerderij op tweehonderd meter afstand daarvan ligt.
Wij gingen daar dus heen voor het concert van Alison Moyet. Voor de jongste kijkers: 'De Adele van de jaren tachtig'.
Het was nog geen half acht toen we aankwamen, dus was het even wachten voordat de deuren opengingen. Eenmaal binnen, jassen afgegeven en naar boven om muntjes (voor de drankjes) te kopen en het eerste biertje te scoren. Nou ja, biertje... Ik nam koffie, niet omdat ik zo braaf ben maar omdat ik op het feest van René en Mirjam al wat wijntjes achterover had geslagen.
Het concert begon niet om 20:30 uur, wat op de site stond, maar om 21:00 uur. Maar eigenlijk was dat niet zo erg, de tijd vloog voorbij omdat we aan de praat raakten met een paar aardige dames waarvan een - zo kwam uit het gesprek naar voren - een collega van Arne bleek te zijn, althans zij werken bij dezelfde werkgever.
Zoals zo vaak blijkt dat de wereld klein is. Maar dit terzijde.
Nadat een aanmerkelijk afgeslankte Alison met haar tweekoppige band het podium betraden, werd de sfeer meteen gezet met het prachtige Horizon Flame. Die sfeer en het daaraan gepaarde enthousiasme van het publiek bleef zo, ruim anderhalf uur lang.
Er was geen moment dat verveelde. Nu moet ik bekennen dat ik geen grote Alison Moyet-kenner ben dus kan niet spontaan de hele setlist noteren, maar het was een afwisselende mix van oud en nieuw werk, van het welhaast legendarische 'Yazoo' tot het recentere album 'The Minutes'. Als ik mooie nummers als 'When I Was Your Girl', 'Only You' en het vrolijke up tempo nummer 'Don't Go' noem vergeet ik er vast een paar die ook indruk maakten.
Ik heb een paar korte filmfragmentjes gemaakt, puur voor de indruk maar omdat het afgebroken stukjes zijn, ook hierbij nog een mooie clip uit een niet al te ver verleden.
Na afloop terug naar huis, maar omdat het inmiddels flink was gaan regenen en waaien, ben ik rechtstreeks met de tram naar huis gegaan. Die fiets haal ik vandaag wel op...
Zelden was ik zo door twijfel bevangen als vandaag, wat lopen betreft. Tot het moment dat ik eindelijk een besluit nam, stonden er drie opties open: òf ik zou meedoen aan de halve marathon van Midden-Delfland, òf ik kon mee met de groepstraining 'naar het tunneltje' en weer terug (ook 21 kilometer) òf ik ging voor mijzelf van huis naar Terheijde lopen en weer terug, pakweg 20 kilometer. Het werd uiteindelijk de laatste optie.
Over de reden van mijn twijfels wil ik niet teveel uitwijden, maar door omstandigheden komt solo-lopen mij de laatste weken het beste uit. Overigens ging het best redelijk vandaag. Het weer werd aan de kust onverwachts mooi, dat scheelt. Vanaf huis liep ik over de Laan van Meerdervoort naar de Ockenburghstraat en bij de Monsterseweg rechtsaf, bijna helemaal tot Monster, dat alles in een normaal trainingstempo. Vervolgens ging ik even voor Monster rechtsaf het duinpad op en halverwege linksaf richting Terheijde. Tweehonderd meter voor Terheijde maakte ik rechtsomkeert en ging dezelfde weg terug naar huis, met de wind in de rug. Daardoor had ik het gevoel dat vooral de laatste paar kilometers over de Laan van Meerdervoort best lekker gingen, minimaal dl. 3-tempo.
Eenmaal thuis was ik best tevreden, heel tevreden zelfs, over de tijd: 1:47' netto. Bijna 20 kilometer in trainingstempo, ik voelde mij dus het mannetje. Maar helaas, ik had de gelopen afstand overschat. Achter de pc rekende ik het traject via afstandmeten.nl na, het bleek 'slechts' 17.4 km. te zijn. Het zal, kortom, nog een hele toer worden om onder de twee uur te komen bij de CPC, Maar ja, dan loop je toch anders en het was hoe dan ook een fijne training.
Bij dit verhaaltje nog een plaatje. Volgens mij is deze door Jos van Iersel (de Jeroen Tibbe van de jaren zeventig en tachtig zeg maar) gemaakt tijdens een van de vele 'Teljeur-lopen' (prestatielopen) die evenals tegenwoordig op het sportcomplex aan de Laan van Poot van start gingen.
Een rustige dag met onder andere fietsen en wandelen in Madestein, werd 's avonds afgesloten met schilderen bij atelier 'De Steenslag' aan de Pastoorswarande. Ditmaal was Paul Kruijsen er niet bij, hij vertoeft momenteel in Noorwegen waar hij wellicht geniet van het fraaie Noorderlicht. Of dat zo is horen wij wel weer bij zijn terugkomst.
Wij - Vincent, onze coach Paul Versteegh en ikzelf - zijn weer 'lekker bezig' geweest. Wat niet wegneemt dat wij de volgende keer meer thematisch te werk zullen gaan, nu doen we steeds spontaan wat in ons opkomt of wat ter plekke ontstaat.
De baltsende auerhaan is wat mij betreft 'af' en wilde ik eigenlijk meenemen, maar het is een groot ding. Omdat het flink begon te regenen en er geen grote plastic vuilniszak beschikbaar was doe ik dat maar een andere keer.
De avond begon met wat oefenen, vlakken en vormen, contrast zien te bereiken tussen rustige en dynamische elementen in een schilderij. Daarna mochten wij zelf aan de slag. Een en ander resulteerde zowel bij Vincent als bij mij in drie schilderingen op papier. Om de verf op te maken nog een 'paar-seconden' stier opgezet.
Grappig is dat op zo'n onderbord waarop het papier voor jouw schilderijen wordt bevestigd door wat kleurtoevoegingen nog heel aardige effecten kunnen worden bereikt.
Overigens hadden wij deze ochtend in Madestein ook de nodige vogels gezien. Zoals deze blauwe reiger die in een tuintje landde, tot kennelijke verbazing van de vaste bewoner, een stenen gans.
Deze week heb ik niet met de groep meegetraind. Volgende week weer. Wat niet wil zeggen dat er helemaal niet is gelopen: maandag na thuiskomst van 'Opa-dag' heb ik tachtig minuten gelopen. Een rustige duurloop met een paar korte versnellinkjes. En vandaag (woensdag) zeventig minuten met drie maal één kilometer in een voor mij snel tempo, ca. 4'20''.
Verder heb ik over de maandag en dinsdag niet veel te vertellen, behalve dan dat het rustige 'babysit-dagen' waren en wij regelmatig wandelingen hebben gemaakt in de omgeving van Ypenburg, waarbij we ook stukjes Nootdorp, Delft en Rijswijk overschreden. Gisteren liepen we richting Delftse Hout en kwamen op een pad uit dat ook deel uitmaakt van het Koplopersparcours. Ik had mij nooit gerealiseerd hoe dichtbij dat bij het huis van mijn dochter en schoonzoon (en kleindochter) was.
Te vrezen valt dat dit een herhaling van zetten wordt, maar er is aanleiding voor! Op Facebook plaatste Matthijs van Dulkenraad een oude uitslagenlijst van de Drieluikmarathon die destijds (begin jaren tachtig) door 'zijn' vereniging Sparta werden georganiseerd. Hij schreef er bij dat mijn naam voorkwam op de lijst. Dat was inderdaad zo, leuk! Ik heb helaas niet heel veel oude uitslagen meer dus dit was wel grappig.
Ik zag overigens meer namen van mensen die nu nog lopen zoals Gideon Bouman, Arie Develing, Bert Gerritsma en Harry Gerritsen. Allemaal zestigers inmiddels.
Elk jaar werden (op drie opeenvolgende zaterdagen) deze lopen georganiseerd in het Zuiderpark. De afstand was ruim 14 kilometer, had je er drie gelopen dan had je dus een hele marathon gelopen. Omkleden en inschrijven kon op het voormalige sportcomplex van Sparta aan de Zuidlarenstraat.
Ik deed er dikwijls aan mee en zoals zovelen kreeg ik na afloop van de derde editie een oorkonde. Volgens mij werden deze uitgedeeld door toenmalig Sparta-voorzitter Hens Brabers.
Een paar foto's van 1980, 1981 en 1982. En hieronder ook een paar van die 'diploma's'. Dat waren leuke tijden. In meerdere opzichten! ;-)...
Je zult toch Rembrandt genoemd worden: het moment waarop jij je realiseert wat die naam betekent, voel je min of meer de verplichting om je te ontwikkelen tot een kunstzinnig genie. Tenminste, ik kan mij voorstellen dat dit onbewust zo werkt. Gelukkig bleek dat voor Rembrandt Frerichs geen probleem, want hij werd niet alleen gezegend met die bijzondere voornaam maar ook met een buitengewoon muzikaal talent.
Deze middag, zondag 15 februari 2015, gaf de jonge pianist/componist met zijn trio, volgens Jazzmagazine 'One of the highlights of the North Sea Jazz Festival', een concert in De Doelen. Daar moest ik bij zijn, temeer omdat het een samengaan van jazz, wereldmuziek en klassieke muziek beloofde te worden.
Naar eigen zeggen heeft Frerichs, als geboren Rotterdammer, op artistiek vlak altijd de open geest van de havenstad als uitgangspunt genomen voor zijn muzikale onderzoek en reizen. Hij kent het Amerikaanse repertoire maar put ook inspiratie uit de Europese klassieke en Arabische muziek. Hij verbleef ook twee jaar in Egypte waar zijn passie voor Oosterse klanken en instrumenten groeide. Met het programma 'Portrait by Rembrandt' maakte hij vanmiddag het publiek deelgenoot van zijn muzikale wereld.
In het eerste deel, voor de pauze, bracht Rembrandt zijn liefde voor klassieke muziek tot uiting in een bijzondere samenwerking van het Amstel Quartet met zijn vrouw, sopraan Klaartje van Veldhoven. Dat klonk ronduit geweldig. Niet alleen vanwege de immer ragzuivere stem van Klaartje maar ook door het geoliede en virtuoze samenspel van het kwartet. Je had niet voortdurend het idee dat zij op saxofoons speelden, soms klonken ze als viola da gamba's. Klaartje zong liederen van onder anderen William Byrd en Purcell; deze staan ook op haar CD 'Songs of Clarity'. "Ik houd van droevige liederen omdat ze zo mooi zijn". Een van de liederen die Klaartje onder begeleiding van deze meesterlijke musici zong was een compositie van haar eigen man, getiteld 'Carrousel'. Dit deel van het concert duurde bijna een uur.
Na de pauze was het de beurt aan Rembrandt Frerichs zelf, met zijn trio bestaande uit Tony Overwater (contrabas) en Vinsent Planjer (slagwerk). Het begon heel 'open' en speels wat vooral te maken had met het pianospel van Frerichs, maar langzamerhand kreeg het concert iets magisch, zeker met een nummer als 'Hedashr' dat met parelende pianoriedels en mede door het bezwerende slagwerk van Planjer naar een spectaculair hoogtepunt werd opgeduwd. Er waren ook mooie verstilde nummers als 'Stav' en 'December'. Drie kwartier duurde dit onderdeel van het concert, het had nog langer mogen duren wat mij betreft.
Weer was er een pauze ingelast waarna het derde en laatste deel van deze muzikale matinee ten gehore werd gebracht. Het trio werd nu aangevuld met de Iraanse kamancheh-meester Kayhan Kalhor. Een kamancheh is een oud-Perzische knieviool. Dit laatste optreden bestond uit één lange hypnotiserende improvisatie op een op zichzelf eenvoudige melodie. Interessant was dat Frerichs speelde op een zogeheten fortepiano waaruit een korte, krachtige klank komt. Hij heeft deze piano met steun van het Nationaal Muziekinstrumentenfonds laten bouwen door de Belgische pianobouwer Chris Maene. Het instrument is een kopie van de Walter-piano uit 1790, waar Mozart ook op speelde.
Al met al hebben we genoten van een geweldige muzikale middag. Ik verliet De Doelen met de laatste CD van het trio, 'A Long Story Short' waarop de nummers staan die deze middag zijn gespeeld. Thuis nagenieten!
Even een nostalgie-blogje tussendoor. Mag wel hè? Aanleiding is dat er weer een FB-contact aan mijn lijst is toegevoegd, en wel iemand uit mijn prilste jeugd. Dan heb ik het over de tijd tussen mijn derde en twaalfde levensjaar. Ik woonde toen op de Prinsegracht, in het sousterrain van Museum Bredius waar mijn opa beheerder van was.
Die iemand was buurjongen Leendert, zoon van . Mijnheer Boon', de beheerder van het CJMV-gebouw naast Bredius. Niet dat we destijds heel veel contact hadden maar we hebben wel een gemeenschappelijk verleden.
Misschien wel aardig om een paar foto's te plaatsen uit die tijd. Op de bovenste foto zit ik met mijn neef Peter en nicht Marion, die vaak bij ons over de vloer kwamen, te eten.
Museum Bredius staat er nog steeds, zij het dat het tegenwoordig is omgedoopt tot 'Huis Bredius'. Het museum zelf, dat wil zeggen de prachtige collectie oude meesters - waaronder Rembrandts, Seghers enz. - en het kostbare zilver- en aardewerk, zijn al jaren geleden overgeheveld naar de Lange Voorhout, in een gebouw tegenover de Hofvijver.
De Sater en de Boer - Jan Steen
Wat mij uit die tijd - naast de vele bijzondere schilderijen - altijd is bijgebleven zijn de grote tuin met het standbeeld van de godin Diana en de grote moerbeiboom die elke nazomer heerlijk zoete braamachtige vruchten voortbracht. Nadien heb ik zo'n (soort) moerbeiboom nergens meer gezien.
Zoals te zien is was het 's zomers goed toeven in die tuin. Hierboven sta ik met mijn moeder op de foto - ik zal een jaar of anderhalf zijn geweest - en hieronder staat weer de klassieke zinken teil, waar heel wat zestigers en laat-vijftigers in 'gebadderd' hebben.
Er werden toen lang niet zoveel foto's gemaakt als tegenwoordig. Maar er kwam wel bijna elk jaar een schoolfotograaf. Ik zat op de Professor Gunningschool op de Prinsegracht, een lagere school (tegenwoordig zou je zeggen basisschool) die niet meer bestaat. Deze foto is op die school gemaakt, ik zal een jaar of zes, zeven zijn geweest.
Ik zocht nog even op internet naar foto's van de directe omgeving. Zoals van de Grote Markt, waar toen een boekenmarkt was met aan het eind daarvan een visboer. Er stonden daar van die grote rechthoekige met water gevulde bakken waarin palingen en zeelten rondzwommen. Er was ook een drukbezochte patatkraam van mijnheer Gilin, met zijn gouden tand en zijn zwarte achterovergekamde haar. Vaak ging ik ook - ik dacht op zondag - naar het muziekcorps van het Leger des Heils kijken, en volgde de optocht van de Grote Markt naar de Prinsegracht, een paar honderd meter verderop.
Vandaag was de tweede testloop aan de Laan van Poot in aanloop naar de CPC. Er deden vooral mensen van de CPC-trainingsgroepen mee, maar ook reguliere leden onder wie 'uw verslaggever'.
Het parcours was ditmaal één of twee ronden van 7,5 kilometer. Velen deden één ronde, dat zijn vooral mensen die bij de CPC voor de 10 kilometer hebben gekozen.
Uitsluitend voor mijzelf sprekend: het is maar goed dat het geen wedstrijd- of prestatieloop was. Waarom niet? Omdat het zwaar ging. Dat heeft grotendeels met lichaamsgewicht te maken, althans dat geldt voor mij wel. Ondanks een vrij strak eet-regime (ik eet weinig maar wel 'gezond') en aardig wat lichaamsbeweging weeg ik nog steeds een respectabele 79 kilo tegenover 74 kilo in de zomer. Maar ja, in dit seizoen is het lastig afvallen. Het lijf heeft kennelijk behoefte aan voldoende voedsel, maar zelfs met die paar 'lousy' extra kilo's ga je niet bepaald makkelijker lopen.
Nu hoor ik menigeen al denken: waar heeft-ie het over? En die 'menigeen' heeft helemaal gelijk. Waar ik nu over schrijf is een enorm luxe-probleem want met de conditie is verder niets mis. En zo op het oog ben ik allesbehalve dik.
Start CPC 1987: ook toen al druk!
Echter ging het ditmaal van meet af aan, ondanks een heel rustige start, niet echt 'lekker' en na een kilometer of vijf kreeg ik bovendien weer last van 'het bekende probleem' wat mij na terugkomst van de eerste ronde tot een sprintje richting toilet noopte.
Ik had kunnen stoppen natuurlijk, maar ik had mij ingesteld op twee ronden, een langere loop omdat ik toch wil meedoen aan de CPC halve marathon. Ik verwacht die als een krant te lopen, maar ja, traditie hè?
De warming-up
Al met al scheelde het oponthoud mij aardig wat tijd, dus de tweede ronde probeerde ik voortvarend te lopen. De laatste twee kilometers gingen zwaar maar uiteindelijk kwam ik in 1:32' over de finish. Eerste ronde (inclusief oponthoud) 51 minuten, tweede ronde 41 minuten. Dat scheelde zomaar tien minuten.
De komende weken toch maar een beetje instellen op de CPC, zowel wat trainingen als rustpauzes betreft, kijken of er nog íets af kan (vooral kilo's) want al ben ik van 'un certain age' en zou ik wijzer moeten zijn, de gedrevenheid blijft onverminderd...
Vrijdag de dertiende... Dat was het vandaag, en je moet de dag niet prijzen voor het avond is maar een echte ongeluksdag was het niet. Niet in mijn beleving tenminste. Want de zon scheen vrijwel de hele dag volop, tot laat in de middag tegen een strakblauwe lucht.
Dus wat doe je dan? Je gaat naar buiten. Hardlopen had voor de hand gelegen, maar het werd een wandeling van twee uur, weliswaar met een onderbreking van een half uur op een Kijkduins terras.
Maar eerder die ochtend heb ik nog wat geschilderd, maar dat was zo weinig dat het geen naam mocht hebben. Die blauwe lucht en de stralende zon wenkten mij onweerstaanbaar naar buiten.
Dus eerst maar wat gerommeld in de tuin: het net van de vijver gehaald - met dit weer verwacht ik de eerste amfibieën al snel - en nog een hele berg bladeren verzameld. Kan mooi mee met het groot vuil, volgende week. Daarna nog wat huishoudelijke dingetjes geregeld en op weg. Vanaf huis liep ik via Stokroosveld en Vogelwijk de duinen in, daar linksaf langs het veldje en bij de tweede strandafgang rechtsaf waarna ik de weg naar Kijkduin langs de vervolgde. Daar neergestreken op een terras, kop in de zon, en cappucino met cake besteld. Het waren twee flinke plakken cake, ik kon daar wel iets van missen en dat hadden mijn gevederde vrienden snel in de gaten.
Daarna weer verder, naar Meer en Bosch. Op weg daarheen en in Meer en Bosch zelf zet de lente al flink door: crocusjes en narcissen hier en daar, en vooral sneeuwklokjes! Een mooi gezicht.
Verderop, aan het water langs de Laan van Meerdervoort, hadden tal van vogels zich verzameld. Vogels die je er altijd ziet zijn meerkoeten, nijlganzen, canadese ganzen en wilde eenden. Maar ook meeuwen, vooral zilvermeeuwen en kokmeeuwen. En een enkele keer, zoals vandaag, aalscholvers. Ik vond dit wel een mooi exemplaar...
Nu was ik helemaal in de 'natuur-modus' dus eenmaal thuis heb ik snel iets gedronken waarna ik op de fiets naar het Museon peddelde. Ik wist dat daar onder meer een expositie is van de mooiste natuurfoto's van het afgelopen jaar.
De expositie is getiteld 'The Wildlife Fotographer Of The Year 2014'. Er hangen prachtige foto's en er zijn prijzen verdeeld per thema en leeftijdscategorie.
Hou je van foto's, of van de natuur, of van de combinatie daarvan, ga eens een kijkje nemen. Zeker de moeite waard! En passant neem je meteen de unieke dinosaurussen-expositie mee, waarbij zorgvuldig gereconstrueerde dino's die miljoenen jaren geleden de aarde bevolkten, tot leven lijken te zijn gekomen. Heel bijzonder. Kinderen zijn uiteraard de belangrijkste doelgroep voor het Museon, maar ook voor volwassenen zijn er veel bezienswaardigse zaken.
