Struinweekend

Het was gezellig, het verjaardagsfeest van clubvriend Paul. Er was veel visite die voor het grootste deel bestond uit andere clubvriendjes. Echter waren de meest inspirerende vrienden van de jarige - die in zijn vrije tijd filosofie studeert - niet van de partij. Dit om de simpele reden dat zij niet meer in deze stoffelijke wereld gestationeerd zijn. Ik heb getracht ze toch aanwezig te laten zijn, zij het op een in elkaar geflanste verjaardagskaart.

Veel in de trein gezeten dit weekend, maar ook veel beweging in de vrije natuur. Op zaterdag die Safari Trail in Arnhem, en op zondag schoonfamiliebezoek in Gieten inclusief een lange wandeling.

Laten we wel zijn: januari is nu niet de beste maand om van natuurschoon te genieten. En zeker niet als er geen sneeuw meer ligt. Dat bedacht ik mij tijdens de twee uur durende wandeling - welhaast een trailwandeling vanwege de vele grillige en bij vlagen modderige bospaden - door Drentse dreven.

De wijdse landschappen en de grillige vormen die moeder natuur laat onstaan maken echter veel goed. En soms is er zowaar wat vers groen te ontdekken, zoals deze waterplanten in een beekje dat door het waterwingebied stroomt.

Méér asfalt ten koste van mooi stukje natuur

Maar er was ook ruimte om mij een potje flink te ergeren. Normaliter liep ik - als ik in Gieten ben - vanaf de Waardeellaan linksaf en twintig meter verder meteen het bos in, waarna je het pad naar het viaduct volgt, waaronderdoor je naar het Zwanenmeer loopt. 

Tot mijn ontzetting blijkt het overgrote deel (3 hectare) van het bos gekapt. Waar vorig jaar nog bomen stonden zijn nu lelijke open plekken ontstaan. Achteraf even gegoogled wat hier aan de hand is, de redenen staan hier. Er moest dus een geluidswal komen om het verkeerslawaai op de recent aangelegde weg te dempen. En daarvoor moet drie hectare bos wijken. Er wordt over compensatie gerept, maar àls dat al gaat gebeuren is dat elders en ondertussen is het zoveelste snippertje mooie natuur - inclusie rust - geofferd aan onze drang naar méér asfalt. Kennelijk was er geen belangstelling of bereidheid bij bestuurders om de rigoureuze kap - voor zover dat al echt nodig was - te heroverwegen. Ik heb hier geen woorden voor. Naar actievoerders is nauwelijks of niet geluisterd, die indruk krijg ik in ieder geval.

Over natuur gesproken: dit was ook het weekend van de jaarlijkse tuinvogeltelling! Zelf heb ik in onze tuin, voorzien van vetbolletjes, een pindastreng en de nodige zaden gedurende een half (middag)uur de volgende vogels geteld: 2 merels, 5 halsbandparkieten, 1 roodborst, 2 eksters, 4 kauwen, 2 pimpelmezen, 2 vinken, 1 heggemus en 4 houtduiven.

Best veel eigenlijk, maar er zijn ook momenten waarop je veel minder vogels ziet en soms zelfs niet één. Gewoon geluk gehad denk ik, en het voedsel zal ook aan de hoge bezoekersaantallen hebben bijgedragen.

Safari in de sneeuw

 

Vandaag nam ik deel aan een korte trailrun in Arnhem, de Safari Trail Run. Er kon vooraf gekozen worden uit 11, 22 of 33 kilometer.

22 kilometer is voor mij op dit moment net iets te lang. Ik heb mij op het laatst (gistermorgen) online ingeschreven voor de 11 kilometer. Eigenlijk vind ik dat weer te kort, daarom zorgde ik er voor ruim op tijd te zijn zodat ik ter plekke een paar kilometer (pakweg 20 minuten) kon inlopen. Alzo geschiedde.

Ik was al vroeg uit de veren deze ochtend, om vijf uur. Maar ik moest de tram van kwart voor zeven naar het station nemen, dus bleef ik maar op. Mijn sporttas had ik gisteren al ingeruimd, hoefde alleen maar koffie te zetten, sinaasappels uit te persen, een croissant te verwarmen en te ontbijten.

De treinreis - met overstap in Utrecht - naar een sneeuwrijk Arnhem ging gesmeerd. Daar aangekomen, stond (troly)bus 3 naar Burgers ZOO op het punt te vertrekken. Ingestapt en een kleine twintig minuten later waren we ter plekke. 'We' want er zaten nog enkele sportieve dames in de bus die eveneens trailwaarts gingen. Vanaf de bushalte was het nog zo'n 600 meter lopen - via een parkeerplaats en langs een hek - naar waar de inschrijf- en omkleedtenten stonden.

Als hardloper sinds jaar en dag kom je altijd wel bekenden tegen. Vandaag was geen uitzondering. Zo waren er zowaar een aantal clubgenoten - allemaal dames - en 'oud-bloggers' annex kilometervreters John de Boer en Tiny Raijmakers. Zij gingen allemaal voor de 22 of de 33 kilometer. Gea Velt tracteerde mij op koffie bij de aanwezige kraam - waar na afloop van de run ook stevige snert met worst werd uitgeserveerd - en schoot op mijn verzoek wat foto's.

Eerst gingen de '33-ers' van start, om 9:30 uur. Een half uur later de lopers op de 22 km en om half elf de 11km.

Het werd een mooi maar behoorlijk pittig rondje. Mooi vooral door de sneeuw. Was het in Den Haag inmiddels zeven graden, in Arnhem schuurde de temperatuur rond het vriespunt. Wel scheen er een zwak maar aangenaam zonnetje. Het parcours was vrijwel geheel onverhard maar toch hard vanwege de bevroren ondergrond. Met van die grote harde bobbels. Het deed wat dat betreft een beetje denken aan Duindigt vorige week, alleen was deze trail een poepie zwaarder. Op een gegeven moment werd het zelfs riskant, er kwamen een paar uiterst gemene pukkels in het parcours waar je steil naar omhoog moest en nog steiler naar beneden. Als je dacht dat het ergste wel achter de rug was, kwamen er nog een paar van die steile jongens.

Maar dan is er toch een moment dat het moeilijkste deel van de trail achter de rug lijkt. Mis, want daar was er toch die ene ècht steile heuvel! Boven aangekomen, keken de lopers in een soort diep besneeuwd ravijn, het ging bijna 90 graden omlaag. Dat was het moment waarop ik niet meer wist hoe nu verder, ik deinsde terug als een weigerachtig paard voor een hindernis. Maar er was geen alternatief, je moest dóór. Via een omweg omzeilde ik deze heuvel des doods, tot mijn enkels wadend in de sneeuw. Maar goed dat Hans Uytenhout er niet was om foto's te maken ;-). Anderen lieten zich zittend naar beneden glijden. Na een paar minuten kon ik mij bij de andere lopers op het pad aansluiten.

Voor de rest ging het wel weer en kon op het laatst zelfs een beetje versnellen. Uiteraard sloeg mijn eindtijd als een tang op een varken, maar ik was niet de laatste. Achteraf kon ik toch tegen mezelf zeggen dat het een mooie, avontuurlijke loop was. En leuk, dat woord moet ik natuurlijk opschrijven, het was erg leuk (..).

Na mij te hebben omgekleed, liep ik naar Burgers ZOO. De lopers hadden op deze dag namelijk gratis toegang tot deze dierentuin. En hoewel veel dieren vanwege de winterse omstandigheden in de binnenverblijven bivakkeerden, viel er nog genoeg te zien.


Vooral Burgers Bush is erg de moeite waard. Ik ging met koffie en appelgebak aan een tafeltje zitten, even later kwamen twee Victoria kroonduiven wat kruimeltjes bietsen en weer later kwamen enkele buidelspreeuwen van het schoteltje room - dat bij de appeltaart hoorde - snoepen. Helaas heb ik daar geen foto's van omdat de batterij van mijn camera op dat moment werd opgeladen.

Uiteraard in de giftshop nog iets gekocht voor kleindochter Chloë...

Nu weer thuis, maar vanavond ga ik nog naar een verjaardag dus al met al is dit een welbestede dag.

Schone slaapster in Rotterdam

De foto van een met een dun laagje ijs overdekte atletiekbaan maakte ik vrijdagmorgen, op weg naar de club. Dit als inleiding van een korte update.

Donderdag ging ik naar het Internationale Filmfestival Rotterdam, oftewel het IFFR. Jaren geleden, was ik betrokken bij de subsidiëring van de zogeheten 'korte kunstzinnige films' en bezocht het festival - toen nog Film International geheten - jaarlijks, deels voor mijn werk, deels privé.

Destijds vond het festival, dat georganiseerd werd door de welhaast legendarische Huub Bals, plaats in Theater 't Venster in de Gouvernestraat en in de bioscoop Calypso. Hoewel ik geen fanatieke cinefiel was die tientallen films per week consumeerde, heb ik er destijds veel gezien.

Op de een of andere manier is er daarvan altijd iets blijven hangen in mijn systeem, met als gevolg dat ik elk jaar een of meerdere keren het IFFR bezoek. Zo was ik gisteren in Pathé (Rotterdam) bij de première van één van de honderden films die de komende weken worden vertoond.


Het werd 'Belle dormant', wat niets minder is dan een moderne hervertelling van het sprookje Doornroosje/De schone slaapster.

Het verhaal speelt zich af in het jaar 2000 en is gesitueerd in het fictieve staatje Letonia. De ‘perfecte prins’ Egon, die het liefst de hele dag verveeld op zijn drumstel speelt, is van jongs af aan gefascineerd door het verhaal van de schone slaapster en hij voelt, als kroonprins, dat hij de persoon is om haar wakker te kussen en ten huwelijk te vragen.

Zeer tegen de zin van zijn vader in gaat hij, op het moment dat de tijd rijp is, het overwoekerde, betoverde bos in van het koninkrijk Kentz, op zoek naar Doornroosje. Zij viel een eeuw eerder in een diepe slaap nadat zij zich prikte aan een spinnewiel, zoals voorspeld door een boze fee.

Na een lange en gevaarlijke tocht vol hindernissen bereikt de schone prins Egon het geheime kasteel. Het moment waarop hij Doornroosje wakker kust, is tevens het moment waarop heel Letonia ontwaakt uit de honderdjarige slaap en iedereen verder gaat waarmee hij of zij een eeuw geleden bezig was. Niets en niemand is in die honderd jaar veranderd, die honderd jaar had net zo goed een seconde geweest kunnen zijn. Wat kan kloppen, want zo tijd al bestaat, is deze relatief. Fascinerend gegeven.

Het enige waaruit blijkt dat er die eeuw veel is veranderd, is de smartphone van Egon die afgaat op het moment dat hij de ouders van Doornroosje - de koning en koningin van Letonia - om de hand van hun dochter vraagt. En kort daarna het overdonderende geluid van een overvliegend vliegtuig.


Na afloop van de film was er nog gelegenheid om de regisseur van de film, de 74-jarige Adolfo Arrieta, vragen te stellen. Dat ging wat moeizaam, kennelijk vanwege taalproblemen en/of falende techniek. Het publiek kwam uiteindelijk te weten dat Arrieta van jongs af aan gefascineerd was door het sprookje van Doornroosje, en hij wilde dat simpelweg een keer verfilmen.

First Stick?

Gisterochtend had de krachttraining een staartje in de vorm van koffie met gebak. Een van de trouwste bezoekers van het krachthonk, Wim van den Houven, moest om gezondheidsredenen afhaken en Menno had een aantal - letterlijk en figuurlijk - 'oud'gedienden opgetrommeld om Wims 'soort van' afscheid te vieren. Iets dat door de afscheidnemende zelf in muzikale zin werd opgeluisterd met mondharmonica-muziek. Hij had ook foto's uit zijn verleden meegenomen, leuk om een en ander te bekijken.

Opvallend vond ikzelf de foto's van een electrische bas, een voorloper van de Chapman Stick Guitar zoals deze heden ten dage ook door wereldberoemde basgitaristen als Tony Levin (o.a. Peter Gabriel, King Crimson, Stickman) worden gebruikt. Zie filmpje.

Volgens Van den Houven (89 jaar) heeft hij deze electrische basgitaar in 1955(!) zelf ontworpen en gebouwd maar er nooit patent op aangevraagd vanwege de hoge kosten en rompslomp dat dit met zich meebrengt. Verrassend vond ik het wel.


's Avonds stond er een stevige baantraining op het programma, bestaande uit 200m - 600m - 400m - 800m in 10km tempo, met relatief korte rustpauzes. En dat driemaal, waarbij geen extra rustpauzes tussen de series werden ingelast.

Kortom, een pittig programma waarbij het risico om te enthousiast (lees: te snel) te lopen en jezelf zodoende 'op te blazen' niet ondenkbeeldig was. Zelf heb ik de hele tijd 'op spaarstand' gelopen, wat uiteraard niet tot (voor mij) flitsende tijden leidde maar wel tot een tempo dat 10 kilometer volgehouden zou kunnen worden.

Duindigt-cross 2017: alsof het vorig jaar was

Er is hoegenaamd niets, althans héél weinig, veranderd aan de Duindigt-cross. In ieder geval niets substantieels aan het parcours waarover de laatste keer - en dat was nota bene in 1997, dus 20 jaar geleden! - gelopen werd. Maar ook al het andere was er nog: de locatie, het gebouw waar je kon (na)inschrijven, de tribunes en bovenal de renbaan.

Vanmorgen vroeg ging ik de deur uit op weg er naar toe. Het was ijzig koud, maar toch niet echt onprettig. Gewoon het type weer dat bij januari hoort. De glazen wanden van de abri bij de tramhalte waren helemaal beslagen en bedekt met ijsbloemen.

Op het station meteen met Jan Groeneveld, die had aangegeven mee te willen gaan, zij het niet als loper, maar als toeschouwer/supporter - naar het busplatform gegaan waar enkele minuten later bus 43 richting Wassenaar vertrok.

De OV-reiswijzer had dit aangegeven maar in de praktijk bleek dit een vrij ongelukkige verbinding: we moesten bij halte Wittenburgerweg uitstappen, waarna we er - na tot twee keer toe tevergeefs naar een weg te hebben gezocht die naar de ingang van Renbaan Duindigt leidde - minstens drie kwartier over hebben gedaan om op de plaats van bestemming te komen.

We zijn er uiteindelijk gekomen, deels lopend door hobbelige bermen en over de rijksweg vanwege het ontbreken van een voetpad of trottoir. Pas toen het Louwman Museum in zicht kwam, wist ik dat we warm zaten. Wat nooit kwaad kon met die kou.

Overigens kreeg de zon steeds meer kracht en die bleef het grootste deel van de dag uitbundig schijnen. Toen - na de gebruikelijke voorbereidingen - de lopers van start gingen, hadden zij in elk geval plezier van zijn warmte.

Zelf deed ik mee aan de lange cross (9,2 kilometer). Mijn insteek was om gewoon weer eens mee te doen en mij niet over de kop te lopen. Wat toch geen enkele zin gehad zou hebben, want de laatste weken loop ik vrij zwaar, nogal moeizaam. Misschien weer aangekomen? Zou zomaar kunnen, sinds eind november heb ik de weegschaal onberoerd gelaten. Bij thuiskomst toch maar eens kijken. Ondertussen was 'heel blijven' het motto.

Het parcours viel niet mee. Dat kwam niet door sterke stijgingen of dalingen, want het parcours is voor het overgrote deel vlak. Het kwam vooral door de ondergrond die keihard bevroren was. Vooral op sommige gedeelten in het bos werden de lopers geconfronteerd met bulten, gaten en kuilen waar het goed uitkijken was om niet op je plaat te gaan. Sterker nog: daar heb ik tot driemaal toe rustig gewandeld tot het punt waar je zonder veel risico's je weg kon vervolgen.

Bij gebrek aan actuelere foto's hierbij nogmaals de 'terugblik'....

Gedurende de loop passeerde ik lopers maar er waren ook genoeg mensen die mij voorbijgingen, onder wie Pierre. Maar hij liep - met vele andere lopers - de korte cross (4,8 kilometer) en kreeg vleugels bij het naderen van de finish. Toen moest ik nog een stukkie. De laatste ronde viel mij tegen:  ik liep even verkeerd en op het moment dat ik flink aanzette omdat ik dacht de finish te naderen, moest ik nog een hele lange ronde op de baan. Maar uiteindelijk heb ik de drie ronden 'netjes' volgemaakt.

Na afloop bood Berry aan om met hem en nog een paar anderen mee te rijden. Dat was een aanbod dat ik niet kon afslaan. Eigenlijk wilde ik eerst douchen, maar dat kon bij het clubgebouw van de organiserende vereniging The Hague Road Runners en dat zou teveel tijd kosten. Dus maar zo goed en zo kwaad als dat ging op het toilet beholpen.

In de Pandid-bus reden Berry, Marije Meeuwes, Jan P. en ik terug naar Den Haag. Wel nog even gewacht op Jan G.  maar hij reed waarschijnlijk met iemand anders mee terug. Onderweg maakten we een stop bij het Van der Valk hotel Den Haag/Wassenaar. Ondanks onze sportoutfit bleken we welkom in deze vrij luxueuze omgeving, waar keurige oudere echtparen aan het lunchen waren en enkele Vanessa-lookalike types rondliepen.

Het bleef niet bij koffie, de appeltaart met slagroom was voor niemand van ons gezelschap te versmaden. Nou ja, laten we maar zeggen dat we het hebben verdiend....

Tenslotte: thuisgekomen, weegschaal, ja hoor: tachtig kilo schoon aan de haak. Dat wordt weer een tijdje strak en gedisciplineerd leven op eetgebied...

Op weg naar de Duindigt-cross

In een van de fotoboeken van Joop Nennie kwam ik nog wat aardig materiaal tegen van de Duindigt-cross editie 1981. Het leek mij leuk om dit te delen, ook omdat je - met name in de uitslagenlijst - namen tegenkomt van Haag-leden die nog steeds actief zijn op loopgebied. (N.B. Klik op de lijsten voor grotere weergave).

Dus even nostalgisch terugblikken, waarbij opvalt dat er erg hard gelopen werd destijds, ook door de 'mindere goden' zoals schrijver dezes. Zat wel twee seconden achter Joop Nennie, maar alla, ik vergeef hem ;-)....

Terug naar de realiteit van het heden. De training!

Het ging allemaal weer iets anders dan het trainingsschema aangaf gisteravond. De verwachting was dat het een baantraining zou worden, maar het werd een duurloop met zes tempo's van vijf minuten 'in 15km tempo'. Niet op de baan, maar via de duinen naar Kijkduin en daar een stuk verder, via het 'nieuwe fietspad' richting Terheijde/Hoek van Holland.

Reden van deze wijziging was dat de baantraining afgelopen maandag zou hebben plaatsgevonden, maar daar was ik niet bij. Wat niet wegneemt dat het een fijne training werd. Bij de tempo's liet ik me niet gek maken maar het ging goed, afgezien van een korte sanitaire stop onderweg. Uiteraard werd de loop vooraf gegaan door de gebruikelijke warming-up en lichte loopscholing en achteraf de cooling down. Al met al (oftewel: bruto) waren we exact anderhalf uur onderweg.

Na afloop ook nog even het krachthonk ingedoken omdat ik die trainingssessie die ochtend had gemist. Reden: onverwachte oppas-dienst. Mijn lieve kleindochtertje heeft opa meer dan genoeg bezig gehouden, daar niet van, maar veel kracht komt daar niet aan te pas. Moet wel bijgehouden worden, vandaar dat ik na de looptraining afwisselend met Ton en Harry op de bankdrukbank lag. Het was trouwens erg druk in het krachthonk, een grote groep jonge atleten, jongens en meiden (meisjes mag niet meer in de politiek-correcte media geloof ik) was druk in de weer.

Hubert de Givenchy - To Audrey with Love

Vandaag weer veel gewandeld, en andermaal naar het Gemeentemuseum Den Haag gegaan. De vorige keer ging ik vooral om de portretten van Alice Neel te bewonderen (hieronder twee daarvan).


Deze keer was ik vooral gefocusd op de grootse en stijlvol opgezette expositie ´To Audrey with Love´. Verspreid over enkele grote en minder grote zalen zien we tientallen mode-ontwerpen van de Franse modekoning Hubert de Givenchy. Vele daarvan zijn gedragen door zijn muze, Audrey Hephurn. Voor de jongeren onder ons: zij was een filmster uit de vorige eeuw die opviel door haar beschaving, elegantie en schoonheid. De bezoekers waren vooral wat oudere, nogal chique dames die Audrey ongetwijfeld in haar hoogtijdagen hebben meegemaakt, al was het maar op het witte doek.

De Givenchy behoorde, met tijdgenoten Christian Dior en Christobál Balenciaga, tot de grootste mode-ontwerpers van de 20ste eeuw. Hij is niets minder dan een levende legende in de geschiedenis van de haute couture. Dat Jacqueline Kennedy en Audry Hephurn, twee wereldberoemde, om niet te zeggen iconische vrouwen, tot zijn clièntele behoorden zal zeker tot zijn faam hebben bijgedragen.


Het retrospectief van De Givenchys oeuvre is in nauwe samenwerking met de grote meester tot stand gekomen, het is tevens een eerbetoon aan Audrey Hephurn geworden.

En hoewel ik geen modevolger ben, moet ik bekennen dat ik zeer onder de indruk was van de ontwerpen. Veelal - schijnbaar - eenvoudig van snit, maar van een volmaakte stijl. Prachtig.

Het tentoongestelde werk van De Givenchy omvat een tijdspanne van vijftig jaar, van de opening van Maison de Givenchy in 1952 tot zijn terugtreden bij het modehuis in 1995. Sommige creaties zijn nooit eerder voor het publiek tentoongesteld.

Als actrice droeg Hephurn de creaties van De Givenchy in haar meest bekende films, zoals 'How to steal a Million' en 'Breakfast at Tiffany's'.

Behalve de ontwerpen zelf, worden ook ontwerpschetsen, tekeningen, foto's en filmbeelden getoond. Zo krijgen de bezoekers niet alleen een goed beeld van De Givenchy's prachtige ontwerpen, maar ook van de bijzondere vriendschap tussen De Givenchy en Hephurn.

Wat ook benadrukt wordt - er is zelfs een zaal aan gewijd - is de rol die de filmster speelde bij UNICEF. Vanaf 1988 was zij ambassadeur van deze organisatie die er, zoals bekend, zowel destijds als vandaag de dag voor zorgt dat kinderen in de hele wereld een goede jeugd hebben.

Ze reisde de hele wereld over in een eenvoudig vliegtuigje om arme landen te bezoeken en zo de aandacht te vestigen op het belang van onderwijs en gezondheidszorg. Het leed en de ellende waarop zij tijdens haar reizen stuitte hebben haar zeer aangegrepen en zou, aldus Givenchy, in negatieve zin haar gezondheid hebben beìnvloed. Hephurn overleed in 1993 aan de gevolgen van een zeldzame vorm van kanker.

Ook nog - zij het vluchtiger - de zalen bezocht waar een beeldententoonstelling was. Met grote namen.

Henry Moore

Na het museumbezoek naar het Filmhuis gegaan, maar heb daar alleen maar koffie gedrinken en een krant doorgebladerd. Na thuiskomst wat boodschappen gedaan en daarna een wandeling naar de duinen. Zowaar was het rossige gezelschap weer aanwezig...