Op naar een warme Halloween

En weer was het superzacht, bijna zomers gisteravond. Ideaal weer om te trainen, mits men zich niet al te warm had aangekleed en in een paar gevallen bleek dat toch het geval.

Ondanks het mooie weer was het opvallend rustig. Dat gold in elk geval voor onze groep, wij waren met z'n elven, negen dames en twee mannen. En dan nog de trainer, ditmaal was dat weer Henk. Wij hebben een keurig duurloopje van ca. tachtig minuten (bruto) volbracht, met daarbinnen twee series pittige versnellingen van 5 x 1 minuut in 5 km. tempo, met anderhalve minuut rust tussen de tempo's en drie minuten tussen de series.

Na terugkomst was het behoorlijk druk in het clubhuis. In het kader van Halloween werd er pompoensoep geserveerd en stonden er drie wel bijzonder lieftallige heksen achter de bar.

Maar het was vooral druk vanwege een oproep op de site en via een mailing aan alle leden. Dit had betrekking op de crowdfunding-actie van hordenloopster Rosina Hodde, die recentelijk bij het WK een zevende plaats behaalde. Echt wel een toppertje dus. Zij wil zich helemaal focussen op de Olympische Spelen en volgend jaar in Amerika een trainingsstage volgen. De Atletiek Unie betaalt niet alles, vandaar deze actie waarbij aan een ieder wordt gevraagd om geld te doneren.

Crowdfunding. Het nieuwe toverwoord waarmee - vooral jonge - talentvolle mensen bij vrienden, relaties, bedrijven en verenigingen, kortom iedereen, geld proberen te genereren om hun droom (opzet van een bedrijf, het totstandbrengen van een cd, een trainingsstage) te verwezenlijken. Een slim, verstandig en ook moedig initiatief, want je moet toch over een bepaalde drempel - of horde - heen om zoiets op te zetten. Ik kan mij voorstellen dat het toch als een - weliswaar veredelde en professioneel opgezette - vorm van bedelen wordt gezien, en dat misschien niet iedereen staat te trappelen om de beurs open te trekken. Maar in deze tijden van overheidsbezuinigingen moet je wel iets, zeker als je zelf de middelen niet hebt, en dit kan een goede manier zijn. Aan de andere kant krijgt men er - in ruil voor een donatie - wel iets voor terug.

Voor de rest werd er veel gepraat over de Laan van Meerdervoortloop die het komend weekend wordt gehouden, en over de Berenloop waar een fikse afvaardiging van Groep 5 de halve marathon gaat lopen. Daar ben ik zelf ook bij, zaterdag rijdt ik met een van die lieftallige heksen (Ilse) mee naar het hoge noorden, daarna wagen wij met z'n allen op de boot naar het eiland van Hessel en vervolgens gaan wij naar ons pension op Terschelling. We hebben 'er zin an'.

Nog éénmaal: damhertenbronst

"Wat is dat voor vreemde vogel?!"

Na de 10 kilometers rennen door duinen en over het strand afgelopen zaterdag, heb ik twee dagen 'niets gedaan'.  Nou ja, dat is niet helemaal waar; helemaal niet waar zelfs, want zowel zondag als maandag ben ik flink in beweging gebleven. Alleen was dat in wandelmodus en in hardloopkringen zeg je dan dat je 'niks hebt gedaan'.

Toch was het stevig doortippelen, beide keren vanaf station Heemstede-Aerdenhout naar de Oase en vervolgens door de Waterleidingduinen. Niet overdreven lang wat kilometers betreft (ca. 9 km) maar door het vele klim- en daalwerk en het tempo heb je achteraf wel het gevoel dat je aardig wat gedaan hebt.

Toch was het doel niet primair om te wandelen, maar om - voor de laatste keren dit jaar - te proberen wat foto's en wellicht wat filmshots op te nemen van de damhertenbronst. Om de meest ideale locatie te bereiken moet je wel een aardig stukje lopen door de duinen. Erg origineel ben ik niet want vorig jaar en het jaar daarvoor deed ik bijna exact hetzelfde, en volgend jaar weer (D.V.), en steeds kwam ik met enkele redelijk geslaagde opnamen thuis.

Zondag was het de drukste dag, zowel wat bezoekers betreft - zowel op het buitenterras als binnen bij 'De Oase' kon je ternauwernood een zitplaatsje vinden - als bij de damherten in 'het damhertenbos' een paar kilometer verderop. Direct na aankomst werd ik midden in dat bos als het ware omsloten door zes, zeven volwassen dambokken die hun knorrende bronstroep lieten horen.

De opname hieronder is in het begin nogal wiebelig maar geeft wel een indruk van het geluid van al die damherten en je ziet een korte confrontatie.


Een enkele maal leidde dat tot een korte maar hevige schermutseling van twee bokken die in elkaars vaarwater liepen maar over het algemeen waren ze meer geïnteresseerd in de hinden dan in een knokpartij. Er waren nog meer mensen die met hun camera's door het bos slopen en probeerden mooie plaatjes van het spektakel te maken.

De dag daarop, maandag dus, was het wel veel zonniger: blauwe hemel, een heerlijke dag. Het was aanmerkelijk rustiger dan zondag, in het bos waren geen hinden maar wel bokken die verspreid tussen de bomen in hun bronstkuilen lagen en  af en toe hun zware rochelende bronstroep lieten horen. Even verderop, het heuveltje over dat tevens de begrenzing van het bos vormt, hoorde je wel een damhert flink tekeer gaan. Via het grillige terrein er op af lopend bereikte ik de plek waar de bok met een aantal hinden verscholen tussen het bos stond. De bok was juist bezig een van zijn dames te beslaan.

Net voordat ik de terugtocht wilde aanvaarden raakte ik even in gesprek met een man met camera, over de hertenbronst uiteraard, en net op dat moment bonden, enkele tientallen meters verderop,  twee jonge dambokken de strijd met elkaar aan. Een gedeelte van dit gevecht tussen de jongelingen heb ik kunnen opnemen.


Op de terugweg zag ik Sonja in de tram, zij had de halve marathon in Monster afgelopen weekend helemaal gelopen. Ik zei nog '"tot straks" want ik wilde wel meedoen aan de maandagavondtraining. Maar door al dat geloop van de afgelopen dagen en deze dag, voelde ik bij het inlopen naar de club al dat mijn benen en voeten het wel mooi vonden zo, dus ben meteen op mijn schreden teruggekeerd. Na die wandel-maandag was het ook wel eens lekker om gewoon een avondje op de bank te zitten. DWDD, Memories en Pauw kijken bijvoorbeeld.

BDO-loop (halve marathon van Monster) 40 jaar

Eigenlijk was het helemaal geen weer voor de halve marathon van Monster: dat hoort ruig te zijn, met regen en hagel die je gezicht striemt en je helemaal doorweekt, en storm met minstens windkracht acht waar je tegenop moet beuken. Zo heb ik ze wel meegemaakt. Maar de editie 2014, nota bene een jubileumeditie (40ste) voldeed in het geheel niet aan dit weerbeeld. Het was zacht, aangenaam weer en er was een beetje wind maar die stak pas op nadat de meeste lopers allang gefinishd waren.

bdo-loop 2013: er stond toen duidelijk meer wind!

Naast het koningsnummer was er een 5 en een 10 kilometer, voor die laatste afstand heb ik mij (na)ingeschreven. Vond ik allang mooi na die zware halve trail-marathon van vorig weekend en met de Berenloop (ook een halve marathon) volgend weekend in het vooruitzicht.

Maar eerst naar Monster. Ik ging op de fiets en dat was geen probleem, zeker niet gezien het hiervoor geschetste weerbeeld. In iets meer dan een half uur tijd was ik ter bestemde plekke, dat was sporthal 'De Wielepet'. Daar uiteraard weer de nodige bekende - en veel dezelfde - gezichten, onder andere onze trainer Arie Don en trainer a.i. Henk Moesman. Met laatstgenoemde ging ik na inschrijving naar Aries huis. Hij woont met zijn gezin in Monster, niet ver van de start, en hij had deelnemende groepsleden uitgenodigd om bij hem vooraf nog iets te drinken en vanaf zijn huis in te lopen naar de start. Alzo geschiedde.

De vertegenwoordiging van Haag-lopers viel eigenlijk best tegen, van Groep 5 was er niemand en van Groep 7 behalve wij drieën alleen Catharina Boon. Van de hele vereniging waren er ongetwijfeld meer maar ik heb ze niet allemaal gezien. Wel ontwaarde ik enkele supporters van onze club die ons aanmoedigden langs de kant. Onder wie Sandra Klein, ook zag ik Yöran en Cor van der Geest, en verder Jan Groeneveld, die zelf niet kon meelopen vanwege een blessure.

Ik was vrij laat bij het startvak en moest helemaal achteraan aansluiten. Daar waren overigens ook Arie en Henk. Voor ons stonden honderden lopers, want de deelnemers van alle afstanden gingen gelijk van start, om 14:00 uur. Nadat een wolk van confetti in de verte er op wees dat het startschot was gevallen, ging de meute van start. Het duurde anderhalve minuut voordat we over de tijdregistratiemat kwamen en daarna duurde het nog een hele tijd voordat ik mijn persoonlijke ritme had gevonden.

De eerste vier kilometers gingen door de duinen in noordelijke richting, voor Kijkduin linksaf het strand op en over het mulle zand terug naar 's Gravenzande. Bij Arendsduin naar boven de duinen weer in en na een kilometer over de Monsterseweg terug naar de finish in de Herenstraat. Het was, ondanks de gunstige weersomstandigheden, toch een pittig parcours. Uiteindelijk kwam ik in 54'17'' netto over de finish.

Arie passeerde mij op het strand en finishde - naar schatting - een minuut voor mij, maar hij kwam helaas niet in de uitslagen omdat hij in de hectiek van die ochtend zijn chip vergeten was te bevestigen. Maar ere wie ere toekomt: hij heeft naar eigen waarneming 53'10'' gelopen. Henk Moesman kwam weliswaar een paar minuten na ons binnen maar heeft ook erg goed gelopen. 75 jaar en dan 57 minuten lopen op een zwaar 10 kilometer-parcours, respect. Catharina kwam vlak achter Henk binnen. Allemaal onder het uur, dus iedereen dik tevreden.

Na afloop bij Arie gedouchd, een bakje koffie gedronken en terug naar de Wielepet. Ik zag dat Cora Mooijman - die ik even daarvoor in een woning zag verdwijnen - in de prijzen was gevallen (zij was 80ste op de 10 km, elke 40ste kreeg een prijs) dus fietste ik terug om haar dat te melden. Het gebeurt namelijk vaak dat mensen al weg zijn tijdens de prijsuitreiking en verloting, en als er een prijs op hun startnummer of lot valt en zij zijn niet aanwezig, kan de prijs niet door een ander in ontvangst worden genomen en gaat de prijs naar iemand anders. De man van Cora deed open en zei dat zijn vrouw inmiddels naar de Wielepet was afgereisd: dat is dus wel goedgekomen denk ik.

Van Haag Atletiek waren op de halve marathon een heer (Rutger Kramer, eerste 35 + man en vierde over all op de halve marathon) en twee dames, Iris Kramer en Jacqueline van Heijningen, in de prijzen gevallen: beide dames waren echter al vertrokken, maar Arie was bereid om de bloemen in ontvangst te nemen, hij zal ze naderhand aan de dames overhandigen. Ik stelde mij het verraste gezicht van Aries vrouw voor nadat manlief thuiskwam met maar liefst twee fraaie boeketten in zijn hand. "Sorry schat, niet voor jou, deze zijn voor twee andere dames"....

Lekker kleuren

Gisteravond was het weer tijd voor de workshop bij Paul Versteeg, op het atelier van Thea Bonnecroy. Met tassen en zakken acrylverf, penselen en ander schildermateriaal in de fietstas geladen ging ik op weg naar de Pastoorswarande, bij de Torenstraat.

Wij (Paul Kruijssen, Vincent en ikzelf) zijn weer lekker bezig geweest met kleuren, zoals altijd acryl op papier. Eigenlijk doen wij steeds maar wat, in die zin dat we alledrie beginnen en al doende zien waar het eindigt.

Wel is er min of meer sprake van een thema de laatste weken: herfst, met name herfstkleuren en die toepassen. Wij zouden herfstbladeren meenemen en daarmee iets doen, maar de - mooie - bladeren die ik een paar dagen terug op weg naar de Loonse en Drunense duinen tegenkwam en in de zak van mijn jack stopte waren helemaal verkruimeld. Dus heb ik iets voor mezelf opgezet, wel figuratief - dat trekt mij toch het meeste moet ik bekennen - en met herfstkleuren. Het is nog niet helemaal 'af' maar dat komt de volgende keer wel. Of niet, die vechtende herten bijvoorbeeld vind ik in 'on-affe' staat best wel goed zo, je moet er - denk ik - voor waken dat het niet teveel 'een plaatje' wordt.

Onze workshopleider vindt het wel van belang iets over de kleurentheorie aan ons mee te geven. Zelf is hij zeer gefascineerd door de kleurenleer van Johannes Itten. Het idee is om in het dagelijks leven voortdurend te kijken naar de kleuren om je heen, ook in de natuur, waarmee beoogt wordt een bepaalde 'kleuren-intuïtie' te ontwikkelen. Aan de hand van vellen gekleurd papier maakte hij aanschouwelijk hoe kleuren met elkaar contrasteren en/of op elkaar inwerken, en naderhand zag ik Paul met Vincent bezig verzamelde herfstbladeren op die verschillende kleuren te leggen.

Voor de volgende keer gaan we zelf aan de slag met vellen in allerlei kleuren, zowel primaire, secundaire als tertiaire kleuren. Ik denk dat ik hier thuis maar mee aan de slag ga, want de tijd van zo'n workshop is beperkt en die wil ik persoonlijk het liefst benutten met het schilderen zelf.

Mode en Steiner in Rotjeknor

Eerst iets over de training gisteravond! Die was niet overdreven lang maar het programma was lekker pittig: een duurloopje met als kern 4-8-4-8-4 minuten in een flink (10 km) tempo. Ik kan daar kort over zijn: het ging goed. Van de stijfheid van de trailrun afgelopen weekend had ik dinsdag nog wel last zodra ik mijn lichaam in de hardloopmodus zette, maar gisteren (woensdag dus) ging het een stuk beter. Ik probeerde de voorsten (Jan en Barend) bij te benen en dat ging goed.

Na afloop was het creatiefste bar-team weer bezig geweest, er was lekkere pasta en degenen die iets bij de bar bestelden kregen een of meer lootjes. Nadat de oudste vrijwilliger van de club de 'Haagse Hêgah' (een wisseltrofee die om de paar maanden naar een ander gaat die zich binnen de vereniging verdienstelijk heeft gemaakt) in ontvangst had genomen vond de loterij plaats. Met als presentator-spreekstalmeester Ruud van Aarle. Op elk lot was een prijs gevallen met een grote fles Palm-bier als hoofdprijs. Geinig initiatief!

En dan over de rest van de woensdag. Gisteren treinde ik naar Rotterdam waar ik met Corrie had afgesproken bij museum Boymans van Beuningen. We zouden daar misschien een expositie bezoeken en daarna naar de Kunsthal gaan waar nog meer exposities waren zoals een expositie over James Bond en een presentatie van het werk van Rudolf Steiner.

Hoewel dat aanvankelijk niet ons primaire doel was, bleek de groot opgezette mode-expositie in Boymans zeer de moeite waard. Thema was 'The Future of Fashion is now!' Het waren vooral de soms bijzonder innovatieve creaties van hedendaagse kunstenaars die de aandacht trokken.

De tentoonstelling laat werk zien van ruim vijftig internationale ontwerpers, van gerenommeerd modehuis tot jong aanstormend talent. De nadruk ligt echter op het werk van de nieuwste generaties kunstenaars, waarbij centrale vragen zijn: willen we elk half jaar een nieuwe garderobe of kan het langer mee? Moet de pasvorm van een jurk voldoen aan het huidige schoonheidsideaal of kan het ook anders? Wat is de rol van mode in de opmars van de zogenaamde 'wearable technology' zoals google glass?

Op de website van het museum de volgende passage: 'Het wereldberoemde modeduo Viktor & Rolf reageert met een Japanse zentuin op het huidige modesysteem en pleit voor onthaasting en meer spiritualiteit. Ontwerper Wang Lei (China) maakt traditionele Chinese kostuums van geweven wc-papier en ook Carole Collet (UK) onderzoekt duurzame materialen in haar experiment met kantpatronen die uit aardbeienplanten groeien. De handgebreide creaties van Pyuupiru (Japan) bieden de drager een nieuwe identiteit, bevrijd van de bepalende invloed van het menselijk lichaam. Ook technologische innovaties bieden ontwerpers nieuwe invalshoeken over wat ‘mode’ in de toekomst zou kunnen zijn. Een smartphone opladen onderweg is geen probleem met de jas uit het ‘Wearable Solar Project’ van Pauline van Dongen.'

Om een impressie te krijgen van wat er zoal te zien was (en tot en met 18 januari 2015: te zien is), klik hier.


Rudolf Steiner in Kunsthal

Volgende doel was de Kunsthal verderop in het Museumpark. Dat was wel iets veranderd sinds ik daar voor het laatst was, vooral de entree is ruimer opgezet.

De - naar onze smaak - interessantste expositie daar op dit moment is de presentatie van het oeuvre van Rudolf Steiner (1861-1925). Steiner was een van de meest invloedrijke en veelzijdige hervormers van de twintigste eeuw. Zijn gedachtengoed is, alhoewel niet onomstreden, nog steeds springlevend. Vooral zijn antroposofische leer - voortkomend uit de theosofie - heeft velen geïnspireerd. Niet alleen vermaarde kunstenaars uit het verleden zoals Mondriaan, Kandinsky en Beuys, maar ook hedendaagse kunstenaars als Olaf Eliasson en Konstantin Grcic. De tentoonstelling laat een rijke verzameling van meubels, maquettes, sculpturen en blakboard tekeningen zien en biedt een fascinerend inzicht in zijn leven, werk en wijdverbreide gedachtengoed.

Foto's van de Rudolf Steiner expositie staan in dit album, er zitten ook nog wat plaatjes bij van 'mini-kunst' door Belgische kunstenaars, die expositie (allerlei opstellingen van kleine kunstwerkjes in mini-vitrines) was op de bovenste verdieping van de Kunsthal.

Bijzonder was de ontmoeting met Marjan de Boer, die deel uitmaakte van de vriendenkring uit de jaren zeventig. Zij was met een vriend en we hebben nog even gepraat over vroeger, Steiner en zijn eurythmie en mijn nieuwe status als Opa. Dat bleek die vriend ook al een maand of drie te zijn. Waarom ik dit vertel is omdat achteraf, nadat ik Corrie had verteld wat Marjan deed (zangdocente), bleek dat Corrie óók een connectie met haar had: Marjan had ooit met haar gezelschap opgetreden bij de opening van een expositie. Grappig hoe twee mensen uit mijn verleden elkaar uitgerekend bij een expositie van de practische mysticus Steiner ontmoeten... Het werd nog gekker toen ik, eenmaal terug in Den Haag, Marjan wederom ontmoette bij het CS en samen met lijn 3 opreisden zodat ik haar dat verhaal kon vertellen. Natuurlijk is het toeval, zoals ieder nuchter mens zal beweren, maar dat neemt niet weg dat ik dit soort toevalligheden wel opmerkelijk vind.

Nederlandsche Vogelen: het weegt wat maar dan heb je ook wat...

Jan Steen: 'So voer die ouden songen, peepen die jongen'

Na de trail van zaterdag heb ik twee rustdagen ingelast. En wat doe je op zo'n rustdag zoal? Niet alleen rusten, maar lust om echt spannende dingen te ondernemen heb je ook niet. Dus geen abseilen, bungy-jumpen, parachutespringen of raften. Maar ja, dat deed ik toch al niet. Wel zijn gisteravond alle grootouders van Chloë (dat zijn er vier) bij haar en haar ouders op visite geweest. Was gezellig en weer beschuitjes met muisjes gegeten. We raken er bijna aan verslaafd!

Maandag zijn wij met mijn schoonzus naar het museum gegaan. Dat werd het Mauritshuis in de binnenstad. Daar ben ik zelf de afgelopen tijd al meer geweest, dus zal ik daar nu niet te veel over uitwijden. Wel een paar foto's gemaakt van schilderijen die ik nog niet op de plaat had gezet.

Hendric Avercamp - Winterlandschap

Gisteren ging ik - tussen de druppels door, wat een nagenoeg onmogelijke opgave was - naar Paagman om dat boek op te halen waar ik het een paar posts geleden over had. Met de bus. Haag-lid Lenie, al jarenlang werkzaam bij deze beste boekhandel van de regio, hielp mij. Het was inderdaad een gigantische doos, wel met een handvat. Lenie regelde een grote blauwe vuilniszak om de doos tijdens het vervoer tegen al te overvloedige regenval te beschermen, en even later stond ik alweer bij de bushalte om de terugweg te aanvaarden.

Thuisgekomen nog even tot de avond gewacht op mijn vrouw, daarna hebben we de doos uitgepakt en het boek er uit gehaald. Een giga-pil met 815 bladzijden pure schoonheid.


Bij Museum Meermanno was het origineel tentoongesteld en toen vond ik het al onvoorstelbaar mooi: het papier, het lettertype, de teksten bij al die prachtige kleurenprenten van honderden inheemse vogels. Bij die gelegenheid las ik ook dat er binnen afzienbare tijd een herdruk van dat boek zou verschijnen. Ik stelde mij een boekje op iets meer dan pocketformaat voor maar neen: een fascimile op originele grootte is het geworden. Op Facebook had Yvette Solognier al op jubelende toon gewag gemaakt van het boek, wat voor mij het sein was om het boek bij Paagman te bekijken en vervolgens aan te schaffen.

De vele illustraties in het boek zijn 'Alle naer 't leeven geheel nieuw en naeuwkeurig getekend, in 't koper gebragt, en natuurlyc gekoleurd' door, en onder opzicht van Christiaan Sepp en Zoon. De beschrijvingen zijn van Cornelius Nozeman, 'Leeraer der remonstranten, en mede-directeur van 't Bataefsch Genootschap der proefondervindelyke wysbegeerte te Rotterdam'.

Devil's trail Uden: duivels parcours met venijn in de staart

Terwijl het merendeel van de Nederlandse lopers naar Amsterdam ging om de hele of halve marathon te lopen, ging ik mij vandaag voor het eerst aan een trailrun wagen. Naam trail: DAK Devil's trail, locatie: Drunen. DAK staat voor Drunense Atletiek Vereniging. Een tijd geleden had ik mij daar al voor ingeschreven. Eigenlijk wilde ik al langere tijd een trailrun doen maar de afstanden (vaak langer dan een marathon) hielden mij tegen. Maar deze trail kende drie afstanden: 11,11 km (Lucifer Trail), 22,22 km (Moenen Trail) en 33,33 km (Helse Trail). Voor mij de gulden middenweg, Moenen dus.

Al vroeg deze ochtend (kwart voor zes) verliet ik steels het huis. Met een volgeladen rugtas fietste ik naar station Hollands Spoor, daar stalde ik 'm en pakte om zes over half zeven de trein. In Schiphol overstappen op de trein die ook in 's Hertogenbosch stopte en daar nam ik de bus. Er zat nog een medeloper in die bus, Joris Wulfert van PAC Rotterdam. Een héél snelle loper maar nu zou hij het wat rustiger-aan doen. Hij ging de langste afstand lopen, 33,33 km dus.

Eenmaal in Drunen stapten we uit bij halte De Werf. Het bleek nog een pittig eind lopen naar de start. Sterker nog, we hebben een heel stuk omgelopen - op advies van een lokale ruiter-te-paard namen wij een toeristische bosroute - dus al met al hadden we al vijf kilometer afgelegd toen we op onze bestemming waren.

Inschrijving, kraampjes en finish waren gesitueerd in een grote paardenstal. Wij konden ons omkleden in tenten die aan de stal grensden, een voor dames en een voor heren. Daarna naar buiten. Voordat de lopers van elk onderdeel van start gingen, kregen ze een korte briefing waarna ze 'en groupe' langs een akker naar het startpunt wandelden. Daar ging het los.

Omdat het de eerste keer was besloot ik deze trail als training te lopen. Gelijk een goede duurloop voor over twee weken, de Berenloop. Maar achteraf denk ik: als ik 'm als wedstrijd had gelopen hadden ze mij al snel kunnen opvegen. Want het was zwaar, héél zwaar, iets dat je eigenlijk pas in de tweede helft merkt.

Ik voelde al vanaf het begin dat mijn benen de afgelopen dagen flink doorgesmeerd waren - lees: wat stijfjes en gevoelig - wat niet wegnam dat het eerste gedeelte - met heel veel kronkelige bospaadjes up and down, up and down - best goed ging. Maar na zo'n vijftien kilometer begonnen de eerste verzuringsverschijnselen en kostte het soms moeite de benen op te tillen. Ik ben gedurende deze loop dan ook drie keer keihard op mijn plaat gegaan. En de laatste vier kilometer veel stukjes gewandeld maar ik was bepaald niet de enige...

Uiteindelijk ben ik binnen de drie uur gefinishd (2:39'' bruto). Bij de finish de chip losgemaakt en ingeleverd en een lekker stuk  melkchocolade van sponsor Tony Chocolony verorberd. Overigens zijn tijden volstrekt irrelevant bij zo'n trailrun, je loopt zómaar een uur langer op zo'n parcours dan op een halve marathon op straat. Onderweg zei iemand dat de afstand 24 km was in plaats van ruim 22 km, maar dat werd later weer door iemand tegengesproken.

Hoe dan ook blij en voldaan dat het er op zat. Moest na het omkleden wel weer dat p..eind teruglopen naar de bushalte, ruim drie kilometer. "Au au" zeiden mijn benen. dat was nog het zwaarste stuk van de dag :-). Maar een 'wilde loper' in lopersoutfit hield mij een stukje gezelschap tot aan de bushalte, hij woonde in de buurt.

Bij het station snel een oubliehoorn softijs gekocht - wat had ik daar trek in - en een voorspoedige treinreis via Utrecht naar Den Haag gemaakt. Bij CS sprintertje naar Hollands Spoor want daar stond mijn fiets nog. Wat een zware terugtocht naar huis zeg, met een opstekende zuidwestenwind, nou, zeg maar rustig storm.

Nu heb ik nog niet eens gehad hoe mooi het parcours was. Goed dan: het was mooi, èrg mooi. Een en al natuur, bos, heide, moeras en zandverstuivingen. Maar ook zwaar, erg veel klimmen, veel mul zand (maar gelukkig niet het hele parcours). De foto's spreken voor zich. Ik had mijn camera bij me dus behalve lopen en vallen heb ik onderweg ook nog een aantal foto's kunnen maken. Er staan er ook nog een paar in mijn album.

hebban olla vogala nestas hagunnan ...

Yvette, ik heb 'm! Nou ja, nog niet, ik heb 'm gereserveerd.

De afgelopen week is er dagelijks kraambezoek bij de familie Verkade. In dit kader is er ook schoonfamilie overgekomen, die gaan zondag Chloë bewonderen. Wij hebben dus logees!

Zelf ging ik aan het eind van de ochtend via boekhandel Paagman naar Heemstede. Bij Paagman ligt een leuk boekje om te bekijken. Nou ja, boekje... het is niet iets dat je zomaar in je binnenzak stopt, zelfs niet in je rugzak. Wat zeg ik? Niet eens in een mega-koffer. Het is het grootste, zwaarste en duurste boek dat ik ooit kocht maar mijn hemel: ik mòest het hebben. Ik ben verre van materialistisch, maar het water liep mij in de mond. Zo'n schitterend prachtboek, eigenlijk valt de prijs nòg mee. Ik doe knap geheimzinnig maar volgende week zal ik er wel een berichtje aan wijden. Dan ga ik 'm ophalen want het boek was veel te zwaar om nu mee te nemen.

Verder met tram, trein en benenwagen naar Heemstede. Veel gewandeld, weer (minstens) twaalf kilometer. Net als de vorige keer vanaf het station naar de Oase gelopen (25 minuten), kaartje gekocht en lopen maar. Het is zaterdag, dus er waren meer mensen op de been dan een paar dagen terug. De damherten lieten zich nu ook meer zien en horen, het is volop bronst. Na vier kilometer stevig doorstappen weer het 'damhertenbos' ingetrokken waar de meeste herten zich bevinden.


Van alle kanten lieten de volwassen dambokken hun reutelend-knorrende bronstroep horen en zowaar, ik was nog geen vijf minuten in het bos of twee strijdlustige bokken gingen met elkaar op de vui... eh op het gewei. Het is gelukt de laatste drie minuten van dat gevecht op te nemen.

Het gevecht liep min of meer 'onbeslist' af, de een ging niet voor de ander op de vlucht. Ze imponeerden elkaar nog wat maar daar bleef het bij, zij aan zij liepen ze het bos uit. Kennelijk vonden ze het welletjes voor vandaag. Maar de fotografen en filmers hebben mooie opnamen kunnen maken!

Terug bij de Oase een glas 'natuurlijke' appelsap besteld en een overheerlijke appelpannenkoek verorberd. Dat zijn ècht heel goede pannenkoeken die ze daar maken. Ik werd nog gebeld van het thuisfront ik zou koken (indisch) en had die ochtend al de boodschappen daarvoor gedaan maar de dames gingen op de boulevard iets eten. Ook prima. Weer teruggelopen naar het station, want de bus gaat om het uur en die was net weg.

Vanavond wordt het geen latertje want morgen ga ik weer de hort op, ditmaal naar Drunen. Dat wordt heel vroeg opstaan!

Van hot naar her langs 's heeren wegen

Even een update van de afgelopen dagen waarin zowel veel als weinig is gebeurd. Maandag was een dagje met veel trammen en fietsen; zo gingen wij 's ochtends naar Ypenburg om met Carmen, de schoonmoeder van Daphne en collega-grootouder, de woning van het verse ouderpaar te versieren - die middag zouden ze thuiskomen - en daarna zijn wij naar Bronovo gegaan om mijn schoonmoeder - nu overgrootmoeder - op te vangen, zij zou met een taxibusje worden gebracht om haar achterkleinkind te bezoeken. Onze fietsen stonden nog in de stalling bij het ziekenhuis dus hebben we die achteraf opgehaald. Van trainen kwam die dag niets, want ik had in de vooravond een interview met een oud-atlete en bestuurslid voor het clubblad.

Dinsdag was een ronduit troosteloze dag: alhoewel de buienradar toen kennelijk ziek was en de ene niet-kloppende regenvoorspelling na de andere liet zien, was het vrijwel de hele dag miezerig en soms regende het simpelweg flink en lang door. Toch een forse wandeling gemaakt vanaf Station Heemstede-Aerdenhout naar en door de Waterleidingduinen en terug (al met al zo'n 15 kilometer) nadat ik 's ochtends een duurloopje van 50 minuten in redelijk tempo had volbracht. Onderweg wel veel damherten gezien, het is bronsttijd maar die is nog niet op zijn top. En, zoals gezegd, was het slecht weer hoewel de temperatuur goed was. Komende week nog maar eens proberen.

Gisteren het interview uitgewerkt - ga ik straks mee door - en in de namiddag op kraamvisite geweest bij kinderen en kleinkind thuis. Wij werden ontvangen door de kraamverzorgster die ons wat te drinken aanbood en daarbij uiteraard de onvermidelijke maar smakelijke beschuit met roze muisjes. Later even een fotosessie met kleindochter Chloë op schoot. Altijd een beetje eng, zo'n kwetsbaar wezentje vasthouden, het is ook alweer een tijd (30 jaar) geleden dat ik dat voor het laatst deed.

's avonds wel weer getraind. Het was wederom héél zacht weer (en het wordt eind deze week nog warmer) zodat wij met gemak in niet meer dan een enkel shortje en singletje of t-shirt naar buiten konden. Henk nam weer de trainingshonneurs waar. Het werd een in elk opzicht veelbewogen training. Heel veel dames in onze groep en 'slechts' vijf mannen, de trainer meegerekend. Maar twee van die vijf mannen hebben de training niet helemaal afgemaakt.

Op het programma stond een duurloop van 75 minuten met daarbinnen vier keer drie minuten bijna (95%) voluit. Na de eerste serie liepen we op een - niet optimaal verlicht - bospad op Landgoed Ockenburgh waar Ton van der Pol struikelde - over een wortel of zoiets - en vervolgens een flinke val maakte. Hij stond op, alles leek heel alleen zijn pink - die hij wel kon bewegen - stond scheef. Dus is hij met Hugo Maerten - die toch al wat rustiger wilde trainen - teruggelopen en in de kantine van een naburige sportvereniging hebben ze een taxi gebeld, die Ton naar het ziekenhuis bracht waar naar die vinger zou worden gekeken. De groep, die aanvankelijk doorliep, is op aandringen van een van de dames toch nog even teruggelopen omdat wij ons er van wilden vergewissen dat het vervoer geregeld was.

De rest van de training is volbracht, en dat ging prima. Zelf liep ik een beetje 'van voren' met Geerdien en Barend van Engelenburg, en ik moet zeggen dat het - vooral bij de laatste drie minuten - wel wat sneller ging dan 95%, soms naderde ik aardig de volle 100 % maar dat geeft juist een goed gevoel na afloop, het gevoel 'dat je iets gedaan' hebt.

In de kantine was het niet zo druk als anders: wel was oud-HRR clubgenote en in de regio Den Haag (vooral bij ministeries) bekende hardlooptrainster Georgette Parlevliet aanwezig. Zoals altijd spontaan, hartelijk en enthousiast. Ik stond bij het groepje met Frank Inklaar, een van de ongetwijfeld tientallen lopers die door Georgette op het goede looppad zijn gebracht. Even gezellig bijgepraat met Georgette en haar vriend.

Barbaarse opa?

"Hoe voelt het nou om opa te worden?" Deze vraag is mij de afgelopen maanden meermalen en van diverse kanten gesteld. Een vraag die gemengde gevoelens bij mij opriep. Eigenlijk was ik helemaal niet zo bezig met de grootvaderlijke status, al vond ik het méér dan leuk dat dochterlief in blijde verwachting was. Het 'opa-zijn' wekt nu eenmaal onmiddellijk en definitief associaties op met de ouderdom, en ook al ben ik in feitelijke zin oud, zo voel ik mij absoluut niet. Aan de andere kant is het een troostrijke gedachte dat ook mannen die twintig jaar jonger zijn al met gemak opa kunnen zijn.

Midas Dekkers heeft er maar niets mee, met die hedendaagse Opa's. In zijn tijd was een echte opa een lieve oude man die, gezeten in een leunstoel, zijn kleinkinderen voorlas. Hij had een sigaar en een horloge aan zo'n ketting, die je uit zijn vestzakje kon halen om mee te spelen. "Wat moeten die arme kinderen van nu met al die afgetrainde, gejaagde opa's in kleurrijke trainingspakken die in het Vondelpark met roodaangelopen hoofden hun rondjes lopen?" verzucht Dekkers.

Hoe dan ook kan ik wel een concreet antwoord geven op bovenvermelde vraag: het 'opa worden' voelt bijna precies hetzelfde als het 'vader worden'. Dezelfde onrust en bezorgdheid, hetzelfde ijsberen door de kamer dat de laatste dagen van de zwangerschap van dochterlief alleen erger werd, en uiteindelijk de emotionele ontlading op het moment dat de witte rook door de schoorsteen komt. Alleen was het geen schoorsteen, maar het stralende gezicht van mijn schoonzoon die - na ruim drie uur gespannen wachten in de bezoekersruimte van ziekenhuis Bronovo - ons kwam ophalen met de mededeling dat 'zij' er was en moeder en dochter het goed maken.

Over haar schreef het trotse ouderpaar op FB het volgende:

Op een mooie herfstdag is om 15.20 uur op 12-10-2014 een wondertje geboren van 2890 gram en 49 cm. Precies op de uitgerekende datum gekomen, is zij er en ze is perfect! We moesten een nacht en een dag in het ziekenhuis blijven voor controles, maar mogen nu naar huis. We houden nu al zoveel van ons meisje! We noemen haar Chloë Nova Verkade.

Hopelijk kan deze opa - ik ben het pas anderhalve dag - een goede balans vinden tussen zo'n gezellige 'ouderwetse' opa en de afgetrainde maar wel fitte opa, waardoor hij in de toekomst hopelijk nog lange tijd in staat zal zijn leuke uitstapjes en andere activiteiten te ondernemen met kleindochter Chloë!

Haagse 10: natte start, zonnig staartje

In grote delen van ons land is het deze zaterdag droog gebleven. Of moet ik zeggen: zo goed als droog. Dat geldt zeker voor het oosten. Vanuit Zeeland trok echter vroeg in de ochtend een regengebied naar het noorden en deze zou 's middags de regio Den Haag bereiken. Laat dat nu net tijdens de Haagse 10 (tweede editie van de 1 van de 4 loop) gebeuren! Uiteindelijk is het meegevallen en werd tijdens het lopen niet geheel duidelijk of de nattigheid grotendeels door de regen dan wel door eerlijk sportzweet werd veroorzaakt.

Belangstelling was er overigens genoeg: er waren veel leden van de vier Haagse atletiekverenigingen die zich hadden vooringeschreven. In de kantine vormden zij een lange rij voor het tafeltje waarachter de startnummers en spelden werden uitgereikt. 

Deze tweede wedstrijd van het 1 van de 4-circuit kende in ieder geval een regenachtige start. Gelukkig was het niet koud dus erg veel last hadden wij daar onderweg niet van. Maar daarvoor had het al fiks geregend waardoor er aardig wat plassen op de baan stonden.

Het parcours was als vanouds: eerst halve ronde over de baan, vervolgens het sportpark af, bij de Laan van Poot direct rechtsaf en bij de eerste duinopgang rechts naar boven en rechtdoor het bosgebied achter het sportpark langs. Aan het eind van dat pad linksaf de duinen in, een stuk klimmen. Daarna rechtsaf en over het fietspad helemaal rechtuit tot aan Duindorp. Weer naar rechts tot aan het begin van de Laan van Poot, naar rechts en dan de laatste twee kilometers rechtuit naar de baan.

De 5 km lopers konden daar finishen maar de 10 km lopers mochten nog een rondje. Hoewel mijn hoofd vandaag niet helemaal naar lopen stond, ging het toch - voor mijn doen - behoorlijk vlot en eigenlijk bleef dat zo, ook in de tweede ronde kon ik flink doordieselen. Uiteindelijk leidde dat tot een tijd van 50:18, alweer iets sneller dan de vorige 1 van de 4 loop bij The Hague Road Runners. Blote-voeten-Hans was mij een flink stukje voor gebleven maar andere lopers waarmee ik zo nu en dan stuivertje wissel kon ik weer voorblijven, zo gaat dat nu eenmaal.

Snelste man vandaag was Maikel van Gemert, hij finishde in 35:11 met Rogier Klappe bijna letterlijk op zijn hielen. Daarna volgden Sven van Munster en Bram van Dongen, beide in 35:37. Allemaal leden van Haag Atletiek! Ook bij de dames was het groen-geel rijk vertegenwoordigd in de personen van Janna van Dijk (39'40''), Marianne Nijmeijer en Helmie Ramakers. Voor alle uitslagen zie HIER!

De meeste lopers waren al gefinishd toen de lucht openbrak en de zon voor een zeer aangename rest van deze zaterdag zorgde. Het sportzweet afgedouchd, in het clubhuis nog wat gegeten, gedronken en nagepraat en dan naar huis. 

1972: "Trim u fit"

Dit is toch wel leuk: ik was weer eens aan het snuffelen in een stapel paperassen - uit de oude doos of liever gezegd uit de diepe kast - en kwam onder meer een personeelsblad tegen waar ik destijds (in 1972, ik was toen 24 jaar) actief aan meewerkte. Niet zozeer als schrijver - dat kwam later pas - maar meer als tekenaar. In die tijd werd het binnenwerk nog gestencild, dus die tekeningetjes werden daar nogal vaag afgebeeld.

Vooral leuk is dat mijn toenmalige - en 14 jaar oudere - collega Henk Neuteboom, met wie ik deelnam aan menige trimloop, een artikel had geschreven over hardlopen, en met name over de Coopertest. Daarmee beoogde hij de medewerkers van ons bedrijf (Uitgeverij Succes - Nederlandse Boeken Club) te laten bewegen: 'Trim u fit' was toen een bekende slogan. Om meer dan één reden druk ik dat stuk integraal af. Welke redenen?

In de eerste plaats omdat zowel Henk als ik erbij afgebeeld staan, hardlopend tijdens een van de strandloopjes die toen werden georganiseerd en amper 100 personen trokken. Mooi tijdsbeeld! (Klik op onderstaande afbeeldingen voor een grotere weergave).


In de tweede plaats vanwege het keurige taalgebruik, waarbij collega's als 'de heer', 'mevrouw' of 'mejuffrouw' werden aangeduid.

In de derde plaats omdat 'wij' (Haag Atletiek, dat destijds nog V&LTC heette) in dat artikeltje zijn genoemd, als locatie waar men 'iedere zondag in clubverband kan hardlopen'.

Enfin, zo kan zo'n oud document toch via wat scan-werk een tweede leven worden gegeven.

Workshop update

Gisteravond overigens weer in de workshop van Paul Versteegh bezig geweest met schilderen, samen met Paul en Vincent. Altijd wel gezellig en er wordt heel wat afgeverfd met acrylverf op vellen papier; op een snelle en spontane manier. Het gaat er meer om bewust met kleuren te werken dan esthetisch verantwoorde producten te maken - is ook lastig binnen twee uur - maar zo'n workshop (nu ééns in de twee weken) is nèt even die stok achter de deur om bezig te blijven.

Varia Tempos

Het was gisteravond de avond van de gevarieerde tempo's. En dat na een ronduit herfstige dag waarop ik in de stad ben gaan winkelen - hetgeen, naast een nieuwe broek, bovenstaand plaatje van de nieuwe passage opleverde - waarna ik in Pulchri de lunch genoot met een voormalige collega (zie vorige blog).

In contrast met het frisse weer overdag bleek het in de avonduren aan de zwoele kant, terwijl het regenfront was gepasseerd voordat de training begon. Dus in dat opzicht werd het een plezierige training. In elk ander opzicht ook, terwijl het programma toch aan de pittige kant was. Of misschien wel juist daarom: een duurloopje met aardig wat tempowerk.

Henk Moesman nam wederom de trainingshonneurs voor zijn rekening, waarbij hij tijdens de warming-up - op het plantsoentje bij het IJsvogelplein - werd bijgestaan door assistent-trainer Sandra. Op dat veldje tevens wat loopscholing en enkele korte versnellinkjes waarna we 'en groupe' terugkeerden naar de Laan van Poot. Daar deden wij de eerste van twee tempo-series in minuten (1, 3, 2 en 4 minuten) met telkens 90 seconden rust tussen de tempo's. Het tempo waarin gelopen werd was 10 km. wedstrijdtempo, dus relatief snel. Dit met het oog op de 1 van de 4 loop bij onze eigen club Haag Atletiek aanstaande zaterdag.

Overdag onverwacht visite...

Daarna een pauze van 10 minuten, waarbij we terugkeerden naar de baan. Daar deden wij de tweede serie, ditmaal op afstand (200-600-400-800).

Die tempo's liepen we allemaal min of meer 'op (eigen) gevoel'. Ton van der Pol had er duidelijk zin in deze avond en liep bijna steeds op kop, maar Karin Day liet zich ook niet onbetuigd. Marije is een klasse apart maar zij ging pas bij de tweede serie voluit. Zelf kon ik ook goed volgen hoewel er steeds van die (korte) momentjes zijn waarop je voelt dat je sneller gaat dan de geadviseerde 90% van je maximale snelheid. Maar al met al was het een fijne training.