Werk ohne autor

Das leben der anderen is een van de beste films van de afgelopen decennia: indringend en ontroerend. Regisseur Florian Henckel von Donnersmarck sleepte daarmee een oscar in de wacht.

Von Donnersmarck heeft weer zo'n juweel afgeleverd, ditmaal getiteld 'Werk ohne autor'. Vanmiddag ging ik naar het Filmhuis Den Haag waar hij werd gedraaid. In tegenstelling tot andere keren dat ik het filmhuis bezocht, zat zaal 2 afgeladen vol. Vooral pensionado's, wat gelet de dag en tijdstip van vertoning geen verwondering zal wekken.

Het werd een lange zit, maar liefst drie uur(!) lang, maar ik heb mij geen moment verveeld. Integendeel, het is een prachtige film geworden, een waar epos met mooie beelden en ontroerende momenten. Ik beveel hem van harte aan!

Hoofdpersoon is Kurt (Cai Kohrs als jongetje, Tom Schilling als jongeling), die in het Duitsland van de tweede wereldoorlog opgroeit. Als de film begint zien we hem met zijn beeldschone tante Elisabeth (Saskia Rosendahl) bij een rondleiding door een museum. Daarbij steekt de nogal militant uitziende suppoost zijn afkeer voor moderne 'entartete' kunst (zoals van Kandinsky) niet onder stoelen of banken. "Wat hij kan, kun jij ook tekenen" zegt hij tegen het jongetje. Dat klopt, want Kurt heeft inderdaad tekentalent.

De tante in kwestie stimuleert Kurt zijn uitgesproken gave te ontwikkelen. Echter blijkt zij zelf manisch te zijn en wordt - na een dramatisch verlopend consult bij Professor Carl Seeband (Sebastian Koch) - weggevoerd door de nazi's, waarvan Kurt getuige is. Ze vindt, samen met andere mentaal of geestelijk gemankeerde vrouwen, haar einde in de gaskamer.

Op de academie raakt Kurt verliefd op een andere Elisabeth (Paula Beer). Haar vader blijkt dezelfde Professor Seeband te zijn die het intakegesprek met zijn tante had. Deze waardeert Kurt als kunstenaar maar ziet hem niet zitten als partner voor zijn dochter. Als blijkt dat zij zwanger van hem is, heeft dat verstrekkende gevolgen. Daarover zal ik niet verder uitwijden. Wel kent de film, na een aaneenschakeling van gebeurtenissen waarbij drie decennia Duitse geschiedenis de revue passeren, uiteindelijk een relatief  'happy end'.

Nogmaals, het is een lange zit maar het is de moeite waard!

De dame van de operette

Grappig hoe je soms associaties krijgt met het verleden. Zo kwam ik twee dagen geleden in de tram de huidige leider van 'Die Haghe Operette Spelers' tegen. Nu wil het geval dat mijn moeder (Tonny Bourgonje) voor die tijd een centrale rol in de (haagse) operettewereld speelde.

Tonny Bourgonje (tweede van links) met een van de laatste ensembles die zij begeleidde

Mijn moeder zou, indien zij nog zou leven, vandaag 103 jaar zijn geworden. Zij had - zoals bij veel watermannen het geval is - iets bijzonders, zeker voor die tijd (begin twintigste eeuw). Haar moeder (mijn oma) was er erg op gebrand dat haar kinderen een muziekinstrument leerden bespelen. Voor mijn moeder werd dat piano. Zo gebeurde het dat zij, amper zestien jaar oud, een jeugdoperettegezelschap oprichtte en later, tot aan haar dood in 2000, de algehele regie had over voornoemd gezelschap en daarmee jaarlijks voorstellingen (uitvoeringen van diverse operettes) gaf. Daarnaast gaf zij zangles.

Als verlegen pre-puber na een van de voorstellingen in de voormalige Dierentuin

In 2010 heb ik een blogbericht aan haar en haar kleurrijke operettegezelschap gewijd. Wie dat leuk vindt, zie hier!

Voor het overige nog een trainingsupdate: nou, dan ben ik snel klaar. Eigenlijk heb ik na de vijf kilometer van afgelopen zondag (bij Bertus in Delft) niet gelopen, afgezien van maandag maar dat was meer om nieuwe schoenen in te lopen. Wat overigens niet zo goed is bevallen, ga ze toch maar ruilen denk ik.

Maar vanmiddag - toen het wat minder sneeuwregende - wel een goede training achter de rug. Zo'n tachtig minuten bruto, met twaalf keer twee minuutjes verdeeld over drie series met daartussen telkens tien minuten herstel. Het geeft mij in ieder geval vertrouwen dat ik de zestien kilometer in Apeldoorn kan uitlopen, ook al zal dat niet in een denderende tijd gebeuren.

Weekendvaria met Alison, Bertus en kornuiten

Het was een gevarieerd weekend, daarom bevat ook dit bericht van alles wat.

Zo was er het muzikale deel op zaterdagavond. Frank belde mij die middag op, hij had een kaartje over voor het concert van Alison Moyet in Het Paard. Of ik zin had om mee te gaan. Nu had ik de 'Adele van de jaren tachtig' al eerder zien optreden in De Boerderij en op Parkpop en dat was beide keren goed bevallen. Dus die avond andermaal naar Alison die optrad voor een stampvol uitverkocht Paard. Wij waren in gezelschap van enkele andere Haag-vrienden onder wie Arne en Murat met hun beider partners, en andermaal waren we getuige van een prima concert.

Mevrouw Moyet is nog uitstekend bij haar karakteristieke stem en met haar twee begeleiders (toetsenist en ritmesectie) klonk het geheel bij vlagen als een complete symfoband. Naast enkele meer 'poppy' nummers zoals we die kennen van Yazoo, waren er ook enkele nummers die ik persoonlijk erg goed vond, vooral in muzikaal opzicht. Zoals 'The English U', wat mij betreft een van de mooiste nummers van de avond.

Mister and Mrs, Blue Sky in Het Paard

De volgende ochtend naar Delft voor een prestatieloop van vijf kilometer bij Bertus. Voor mij was het meer een testloop, om te kijken waar ik sta. Nu viel het weer erg tegen, het was koud, nat en behoorlijk winderig, maar bij de start was het droog. Na een kilometer of twee ging het weer flink plenzen.

Onderweg schoot mijn veter van mijn linkerschoen weer eens los, die zwiepte alle kanten op. Weet ik, beginnersfout, maar ach ik loop pas 51 jaar.... Langs de kant en opnieuw veteren, dat scheelde toch 45 seconden op de eindtijd, als ik die van mijn bruto finishtijd (28'44'') afhaal kom ik net onder de 28 minuten uit. Inderdaad geen schokkende tijd maar over de hele linie is er niet zo snel gelopen. Kan ook met het weer te maken hebben gehad, zelf had ik het vanaf de start tot aan de finish zwaar. Maar absoluut ontevreden ben ik ook weer niet.

Na de loop en uiteraard ook na de warme douche, het omkleden en een snelle koffie met Leen, Michel en Hizkia, terug naar Den Haag waar we (= wederom een groep Haag-vrienden) op Den Haag CS hadden afgesproken. We gingen naar Leiden voor een Winterbierfestival. Dit als alternatief voor het PINT Winterbierfestival dat jaarlijks in Gouda in het schoolgebouw van het Welland College werd gehouden. Werd, want dat is helaas opgehouden met te bestaan.

Maar ook deze locatie (Scheltema) had wel iets. Het gebouw is van oorsprong een fabriek waar onder andere dekens werden gemaakt, en dat fabriek-achtige karakter heeft het behouden, compleet met verdiepingen die je via stalen trappen kunt bereiken.

Er waren zestien brouwers aanwezig die tezamen meer dan 50 bieren op de tap hadden. Bij binnenkomst kregen we een speciaal proefglas, een boekje en twee munten, zelf kochten we een een aantal extra munten er bij.

Het was erg druk, maar zoals altijd bij bierdrinkers was de sfeer gemoedelijk en gezellig. We hebben allemaal verschillende biertjes uitgeprobeerd, over de hele linie was 'De Klapschaats' erg geliefd, maar ook de tip van Frank (Fruity Madness) die smaakte naar grapefruitsap was bijzonder. Daarnaast een aantal bokbiertjes uitgeprobeerd.

Na afloop hebben we bij een 'Italiaan' nog wat gegeten. Dat werd pasta of pizza. Smakelijk, we waren wel toe aan wat stevige kost na al die biertjes....

Gladheid-mijdende trainingsslalom

Door aangestampte en bevroren sneeuw was het hier en daar behoorlijk glad op trottoirs en secundaire wegen. Hoe dan ook ging ik woensdagochtend met de benenwagen naar de Laan van Poot, deels joggend, deels voorzichtig wandelend. De rotonde tussen Daal en Bergselaan en Wildhoeflaan is inmiddels gebruiksklaar, nu de rest nog.

Na het gebruikelijke ritueel in het krachthonk, even koffie gedronken met z'n allen en daarna weer teruggewandeld naar huis. Daar nog wat gelezen, maar het plan was ook om te gaan lopen. Even later met de tram naar de stad om bij Decathlon een trainingsjasje 'voor koud weer' te kopen. Ze hadden er nog net eentje in mijn maat.

Thuisgekomen, meteen omgekleed, ook dat jasje aangedaan en naar buiten. Plan was om een training geheel volgens het schema te volbrengen. Bij wijze van warming up liep ik van huis via Zonnebloemstraat, Daal en Bergselaan, Wildhoeflaan en Fuutlaan naar de duinen en bij het Fuutpad omhoog en verder tot aan het strand. Ook nu ging dat vooral joggend met af en toe wat inhouden bij stukken waar het echt glad was. Maar eenmaal op het strand en bij het minder zachte zand aan de kustlijn, kon ik 'los'. Op het programma stonden drie series van 200-600-400-800 meter, met steeds een minuut herstel tussen de versnellingen en vijf minuten herstel tussen de series. Omdat afstanden op het strand wat moeilijk in te schatten zijn (ik heb geen Garmin) maakte ik er 1-3-2-4 minuten per serie van.

Moet zeggen dat het best goed ging, op mijn tomtom horloge zette ik de stopwatch aan, dus er is niet gesmokkeld met de tijden. De eerste serie ging over het strand richting Kijkduin, de tweede een paar rondjes in de omgeving van Kijkduin zelf (boulevard, overdekte winkelcentrum en voetpad door de duinen) en de derde vanaf Kijkduin naar Meer en Bosch, in Meer en Bosch zelf en de laatste vier minuten vanaf Meer en Bosch over de Laan van Meerdervoort tot aan het De Savornin Lohmanplein. Wat wel iets meer dan 800 meter is, bijna een kilometer in iets onder de 5 minuten. Voor het eerst sinds maanden gingen de tempo's redelijk naar mijn zin.

En oh ja, dat jasje zat prima - op het eerste gezicht leek het wat aan de korte kant, maar het kroop niet op.

En 's avonds natuurlijk weer even naar de club voor de gezelligheid met een biertje. Dat werden er twee.

Dat ik niet zo vaak - vooral 's winters af en toe - met de groep meetrain, heeft deels met opportunisme te maken (overdag lopen bevalt mij in dit seizoen beter) maar ook met onzekerheid. Mijn lopen is erg wisselend, de ene keer loop ik als een zonnetje, de andere keer moet ik steeds afhaken wanneer mijn lichaam - op wat voor manier ook - gaat protesteren. En dat afhaken is niet prettig, ook niet voor de anderen. En ja, ik ben ook vrij asociaal als het op lopen aankomt, ik ben geen gezellige prater tijdens het trainen (daarna gaat het wel), eigenlijk vind ik solo lopen best fijn.

Maar laten we wel zijn: je wordt steeds ouder en eigenlijk mag je blij en dankbaar zijn dat je überhaupt nog kunt lopen. Ik zie het nog een paar maandjes aan, mocht het niveau dusdanig zakken dat ik niet meer met de groep mee kan, dan zal ik toch overwegen om in een andere groep te gaan lopen. Wat niet de eerste keer zou zijn, in het afgelopen decennium ben ik van groep 3 naar groep 5 gegaan en nu loop ik sinds een jaar of drie bij groep 7. Zelf denk ik dat ik nog wel een tijdje mee kan, maar mijn positieve geest houdt niet altijd gelijke tred met mijn fysieke mogelijkheden. Even aanzien maar.

Inspiratie na transpiratie

Bosjes van Pex, 20 januari 2019, 17:15 uur

Eigenlijk was ik van plan om vanmorgen naar Delft te gaan om bij AV '40 5, 10 of 15 kilometer te lopen. Maar dat is niet doorgegaan. In plaats daarvan besloot ik wat later in de ochtend een duurloop te doen, evenals vrijdag maar dan iets pittiger. Het weer was in elk opzicht ideaal voor zo'n onderneming maar dat heeft iedereen gemerkt. De hele dag stralende zon!

En het is goed bevallen! Ook nu kwam ik niet tot het aantal kilometers dat ik wilde lopen (het werden 12,5 i.p.v. 15 kilometer) maar het tempo (dl. 3) kon ik redelijk goed vasthouden. Uiteindelijk - inclusief korte onderbrekingen - kwam ik andermaal tot 90 minuten 'uit en thuis'.

Later in de middag naar het museum. Dat werden Het Museon en het Gemeentemuseum Den Haag. In het Museon dat vooral op kinderen is gericht maar zeer zeker ook interessant voor volwassenen, is momenteel een mooie expositie over de ontwikkeling van de fotografie, waarbij vooral aandacht is voor (natuur)fotografie.

Enkele tientallen van 's werelds beste 'Wildlife' foto's zijn hier tot 16 juni te bezichtigen. De fotografen zijn stuk voor stuk superprofessionals die voor de National Geographic werken en heel wat moeten afzien voor 'dat ene plaatje'. Maar dan heb je ook wat. Enkele voorbeelden gaan hierbij.

 
In Het Gemeentemuseum wat rondgesnuffeld. Ook hier een aantal exposities die het bezichtigen de moeite meer dan waard zijn!

Tot 27 januari (dus nog een week) is er werk te zien van de russische expressionist Alexej van Jawlensky. Veel landschappen, stillevens en portretten met een spirituele dimensie.

Dan is er tot en met 17 maart een groot deel van de benedenverdieping ingeruimd voor een grote expositie van het eigenzinnige werk van Ad Gerritsen. Veel portretten en mensenfiguren waaruit zijn blik op de tegenwoordige samenleving blijkt.

En tot slot de tentoonstelling 'Femmes Fatales' over sterke vrouwen in de mode. De tentoonstelling bevat werk van een indrukwekkende lijst vrouwelijke (inter)nationale ontwerpers. Naast wereldberoemde namen komen in de tentoonstelling ook vrouwen aan bod die achter de schermen van menig modehuis verstrekkende invloed hebben of hadden, maar compleet onbekend zijn in de modegeschiedenis. Mooie tentoonstelling, en mannen zijn ook welkom!

Overbodig om te vermelden, maar toch: wie meer info wil verwijs ik naar de sites van het Museon en Gemeentemuseum Den Haag.

Mooiweerloper

Mooiweer-loper, dat ben ik wel geworden. Vanmorgen een keer geen tweehonderdjes op de baan, maar een duurloop. Nu kwam dat goed uit, want de baan bij Haag Atletiek was spekglad, daar viel moeilijk tot niet op te lopen. Maarten en zijn mannen en één dame (als ik mij niet vergis) gingen daarom de duinen in voor een fartlektraining.

Zelf ging ik, na een kwartiertje rustig inlopen op het witbevroren grasveld achter het clubhuis, het krachthonk in. Het gebruikelijke programma afgewerkt, met de nadruk op bankdrukken. Wij gingen tot en met 80 kilo maar Wim Hartman 'pakte' nog eens vijf keer 100 kilo.


Ook meerkamp- en (hoog)springtrainer Hans Coolen was weer van de partij, met enige regelmaat bezoekt hij het krachthonk en volgt zijn eigen gevarieerde schema. Ton Gerritsen vroeg mij om Hans op de foto te zetten. Uiteraard gedaan!

Na het uurtje fitness nog een cappucinootje gedronken met de andere jongens, daarna het voorgenomen duurloopje. Dat ging via Laan van Poot en Westduinpark naar Kijkduin en verder tot een kilometer voorbij de afslag naar Roompot Bungalowpark, daarna over het Zandmotorpad terug naar Kijkduin en via Westduinpark en Laan van Poot weer naar de baan. De totale afstand was amper 12 kilometer, bruto deed ik er 90 minuten over maar heb diverse malen stilgestaan om foto's te maken met mijn mobieltje, dus netto kwam dat neer om 80 minuten.

Nee, bepaald geen snelle training - heen ging het zelfs langzaam - maar was blij toch een wat langere afstand te hebben volbracht. Bovendien was het prachtig weer, veel zon, nagenoeg windstil, prima loopweer.

En je komt zo nu en dag iemand tegen!

Schuilen in De Vogelkelder

Het weer is wat je noemt een uienpan, en dat was het gisteren (woensdag) ook. Ik heb toen ook niet getraind, noch met de groep, noch voor mezelf. Ja, 's ochtends wat krachttraining, maar binnen is het droog. Lopen zat er echter niet in en ik had zelfs geen puf om bij de 'nazit' te verschijnen.

Vandaag (donderdag) wel even de loopschoenen aangetrokken maar na een half uur was ik alweer thuis. In dat halve uur vijf en een keer negen minuten in 10 km tempo gelopen. Het is bijna niets, maar altijd nog beter dan helemaal niets.

Tja, momenteel zit ik in een 'loopdip', vooral na mijn langzaamste tien kilometer ooit van afgelopen zondag. Dat het steeds langzamer gaat is een gegeven, moet ik niet over zeuren. Mentaal blijf ik altijd positief, alleen houdt het lichaam daarmee geen gelijke tred. Licht overgewicht (ondanks regelmatig trainen en sober eetpatroon 81 kilo wat zes kilo zwaarder is dan eind augustus), en niet in de laatste plaats de leeftijd maken dat ik na een zware loop of training zeker drie, vier dagen nodig heb om helemaal te herstellen. En die relatieve rust (wel wandelen e.d.) heb ik ook genomen, na zondag heb ik niet hardgelopen tot vandaag (dat is dus donderdag).

Oh nee, dat is niet helemaal waar, ik zou woensdag als 'meeloop-opa' meegaan naar De Uithof. Afgesproken was dat de kleuters rond 13:00 uur voor de school zouden veramelen en onder begeleiding van hun juffen en vrijwilligers (ouders of andere verzorgers zoals grootouders) naar het schaatspaleis zouden wandelen. Wat toch nog zo'n anderhalve kilometer is. Echter bij de school aangekomen was het rustig. Wel waren al eerder groepen vertrokken, en een dame die kennelijk bij de school hoorde zei dat iedereen al op weg was naar de Uithof, waarop ik mij in draf daarheen spoedde. Daar aangekomen zag ik wel een stoet kinderen naar binnengaan, maar de klas van Chloë was daar niet bij, waarop ik weer ben teruggerend. Even later stuitte ik op de 'juiste' groep en kon ik alsnog als begeleider meelopen.

Wel zijn wij gisteren met kleindochter Chloë naar Aventuria (De Vogelkelder) gegaan, de welbekende dierenwinkel, tevens mini-dierentuin met vissen, reptielen en diverse vogels. Ook is er een grot met daarin diverse attracties zoals het interieur van een schip, een rattenriolering en diverse dieren. Altijd leuk, zeker voor kinderen. Naderhand in het Oehoe restaurant nog iets gedronken.

Kuifje 90 jaar (en andere 'lopende' zaken)

Het was een van die onopvallende berichten op internet dat door overige media amper of niet is opgepikt: Kuifje is 90 jaar geworden. Negentig alweer?! Wat u zegt, waar blijft de tijd.

Een telefoontje naar zijn agent leerde dat Kuifje - liever Monsieur Tintin - eigenlijk geen gedoe wilde rond zijn verjaardag. Hij is eigenlijk een soort Robbie van Leeuwen, want evenals deze roemruchte musicus en songwriter (o.a. van Venus) leeft hij teruggetrokken maar riant van de royalties die alsmaar blijven binnenstromen.

Voor De Cultuurbarbaar wilde monsieur Tintin een uitzondering maken. Deze benaderde de beste undercoveragent van Haag Atletiek, tevens groot Kuifje-fan, die maar al te graag bereid bleek om de wereldberoemde reporter in ruste op te sporen en een boeket aan te bieden. Jullie zien het: het is gelukt!

Maar goed, gedaan met de flauwekul. Er is wel meer te vertellen over de weekend-activiteiten. Zo was er zaterdagochtend de testloop voor de CPC-groepen over de Laan van Poot en door het Westduinpark. Zelf heb ik niet meegedaan, maar ging wel even kijken. En meteen maar wat foto's gemaakt, weer eens iets anders dan vogeltjes, bloemetjes en bijtjes...

Wie belangstelling heeft (zelf heeft meegelopen bijvoorbeeld), hier staan de foto's! Deel 1 en Deel 2!

Op de terugweg naar huis kwam ik 'Groep Mulay' tegen bij de trap vanaf de Zonnebloemstraat naar het Stokroosveld. Mulay en zijn zeer diverse groep - uiterst snelle 'keien' en goedgetrainde dames die wel langzamer lopen maar met evenveel plezier en gedrevenheid - trainen elke zaterdag in de Bosjes van Pex en omgeving. Ik werd uitgenodigd om in de restaurantieruimte van de tennisbaan een kop koffie mee te drinken. Was nog gezellig! Een van de dames had Blokzijler brokken meegenomen (lekker, een soort speculaas met lichte kaneelsmaak) en een andere dame overheerlijke dadels. 

Nieuwjaarsreceptie

Later die middag was de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Wat later dan gebruikelijk, maar daarom niet minder gezellig. Na het officiële gedeelte - dat voor een groot deel ging over de in de media breed uitgemeten misbruikzaak - werd een aantal prominente vrijwilligers naar voren geroepen en in de bloemetjes en/of de bekers gezet. Zeer verdiend en heel terechte keuzes van het bestuur!

Het werd nog gezelliger toen er werd gedanst, veel gedanst (alhoewel het wat mij betreft wat onsamenhangende maar niet minder enthousiaste bewegingen waren) op de door de DJ van dienst geselecteerde muziek.

Kopjesloop 1 van de 4

De volgende ochtend naar Delft voor de Kopjesloop, een 10 kilometer in het kader van de 1 van de 4 loop. Ik ging er heen met het openbaar vervoer, eerst lopen naar lijn 12, daar met Jan G. met tramlijn 1 tot de Brasserskade, daarna nog 20 minuten lopen naar AV De Koplopers. Ruim op tijd om rustig 'een bakkie te doen'. Na de loop konden we met Mulay - en met Vincent en Mattijs - mee terugrijden naar Den Haag.

Bij de start van de 1 van de 4 Kopjesloop (foto Eveline van Leeuwen)

Mijn verwachtingen waren niet hoog gespannen, maar zo rond de 55/56 minuten zou toch haalbaar moeten zijn. Ik begon best redelijk, niet te snel en niet te langzaam maar gewoon in een ritme dat vol te houden zou moeten zijn. Helaas kreeg ik het toch onwijs zwaar. Kan niet zeggen op welk punt en wanneer, maar evenals vorige week bij de cross ging de een na de andere leeftijdgenoot mij voorbij en ik had geen macht (lees: lucht en beenvermogen) om bij te blijven. Hetgeen resulteerde in een (voor mij) ongekend dieptepunt van 59 minuten en 24 seconden. En ook niet lekker gelopen, verre van dat. Later hoorde ik dat Jan G. een soortgelijke ervaring had, erg zwaar gehad en een voor zijn doen 'slechte' tijd gelopen, 52 minuten.

Maar ja, ophouden met lopen is geen optie, ook al worden 'we' ouder en trager. Ga mij het komende jaar toch meer richten op kortere loopjes (5 km.) en die 16 km in Apeldoorn ga ik echt beschouwen als een rustige duurloop.