Uren, dagen, maanden, jaren....

Meer ruimte voor communicatie

En ja hoor, ook ik ging voor de bijl. De laatste weken negeerde ik - zogenaamd verstandig - alle reclamebombardementen van iPhones, iPads en hoe die dingen ook mogen heten. Gek wordt je er van. Je kunt geen krant openslaan, geen tv-uitzending zien, of maar even in een abri bij tram of bus staan schuilen of  je wordt geconfronteerd met zo'n advertentie of commercial waarin een uitermate aantrekkelijk aanbod wordt gedaan van zo'n flitsend mobieltje in combinatie met een supervoordelig einde-jaars abonnement. Je kunt er niet omheen.

Toegegeven, nieuwsgierigheid is ook mij niet vreemd maar als ik op internet recensies en fora-discussies met voor- en tegenstanders van hetzij de iPhone (van het 'sjieke' Apple-merk en dito design), of van de iPhone van Samsung met het gebruikersvriendelijke - en door Apple-snobs wellicht als 'ordinair' beoordeelde - Android-systeem las, haalde ik altijd enigszins relativerend de schouders op. Uiteindelijk blijken ècht slechte of inferieure toestellen niet meer te bestaan, alleen 'staat' het wat intellectueler, hipper, (geef het beestje een naam) als je een apple hebt (maar toegegeven, nu heb ik het meer over laptops, oh sorry, Macbooks) of een iPhone, zo goed als je met een Rolls Royce meer indruk maakt dan met - pak 'm beet - een Peugeot, maar ze rijden allebei even goed.

Maar ja, nu de luidspreker van mijn mobieltje (een Nokia uit 2008, een prehistorisch koelkastje met druktoetsen) kaduuk is, en nu dus eigenlijk een zo goed als waardeloos mobieltje heb, moest het er van komen. Wat wordt het? De iPhone (ook mooie aanbiedingen) of iets anders?

Uiteindelijk werd het een aanbieding van Telfort, de Samsung Galaxy S Plus Black, gratis toestel en drie maanden gratis abonnement, daarna wordt het - met een 2-jaars abonnement - dokken. Als je alles gaat doorrekenen kom je uiteindelijk toch op een aardig bedrag uit, maar omdat ik geen 'zware (internet)gebruiker' ben (games speel ik niet en ik heb geen enkele belangstelling om op mijn phone films te bekijken) zullen de kosten verhoudingsgewijs nog meevallen.
Maar wat het belangrijkste is: ik ben weer een beetje 'bij'.

Voor de rest was het een rustig dagje vandaag, wat boodschappen gedaan, administratieve zaakjes geregeld, naar de Telfort Winkel gegaan voor de aanschaf van bovenstaand toestel, en zelfs nog een stukje - heel kort, hooguit twintig minuten - gelopen. Op de valreep van het oude jaar toch nog iets gekocht waarmee ik mij welgemoed in het nieuwe tijdperk kan bewegen!

Nu ik het toch over Galaxys heb (aardig bruggetje), clubvriend, ICT 'er en astronoom Frank Inklaar is ook een blog gestart, voer voor iedereen die belangstelling heeft voor sterrenkunde. Daarin schrijft hij welke gedachten hij heeft bij sommige verschijnselen die zich in het boven'maan'se afspelen. Voer voor astronomen!

De woensdag van de korte tempo's

Wim, trainer van Groep 5, had woensdagavond een verjaardag van zijn kleinkind te vieren. Hij was er dus niet bij die avond. Hadden wij dus een trainerloze avond? Geenszins, we hadden een prima vervangster in de persoon van de immer goedlachse Ilse. Maar daarmee zeg ik niets bijzonders want bijna alle hardlopende vrouwen zijn goedlachs. Hoe dan ook ging Ilse ons voor in een mooie en goede training via onder andere de Puinduinen en Ockenburgh. Op het programma stonden drie series van 0,5 - 1 - 1,5 - 1- 0,5  minuten, drie kleine pyramides dus. Dertig seconden tussen de tempo's, vijf minuten tussen de series.

Zelf had ik zin om deze avond zo hard mogelijk te lopen, het waren toch maar korte tempo's. Dus probeerde ik de voorsten bij te houden, met name Hizkia en Patrick. Dat lukte wel bij die 30 seconden maar bij één minuut ging het al een stuk moeilijker en bij anderhalve minuut moest ik mij toch nog meer laten terugzakken. Maar al met al werd het een leuke en pittige training. Misschien niet heel verstandig maar ach, doe eens gek... Wie is er niet jong geweest? ;-)

Na afloop weer de gebruikelijke lange nazit of na-stand in het clubhuis, waarbij alle verbrande calorieën van de afgelopen training weer in no time werden aangevuld...

Top 2000 Café

Het gezelligste café van Nederland is uiteraard het clubhuis van Haag Atletiek, vooral na de woensdagavondtraining, maar dat andere gezellige café, het Top 2000 Café, liep ik tot dusver steeds -letterlijk - voorbij. Want dagelijks loop ik pal langs het Instituut voor Beeld en Geluid naar Station Hilversum Noord om daar de trein richting Utrecht te pakken.
Het afgelopen weekend had ik het kanaal Cultura 24 op, waar je permanent de Top 2000 hoort, elk nummer uit die zowel omstreden als omarmde lijst wordt er gedraaid. De achtergrondbeelden zijn die van het Top 2000 café.  Raar, zo onder handbereik, maar er was altijd wel een reden om er géén kijkje te nemen.

Het moest er nu maar eens van komen. Van een bezoek aan het Top 2000 Café bedoel ik. Op mijn werk polste ik enkele collega's - er waren zowaar nog mensen aan het werk bij het Commissariaat - of ze er iets voor voelden aldaar een 'afzakkertje' te nemen. Maar de een was niet lekker, de ander moest eerder naar huis, enzovoorts. Uiteindelijk ging ik met Marcel, eveneens een treinforens, om kwart voor vijf die kant op.

Bij binnenkomst werden wij verwelkomd door de bordkartonnen beeltenissen van Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis, maar de dame die ernaast stond was wèl echt en verwees ons vriendelijk naar haar collega die even verderop toegangskaartjes stond uit te delen. Hee, kaartjes? Het was toch gratis? Ja, het was en is nog steeds gratis, zo bleek, maar de kaartjes waren meer bedoeld als reservering. Wij konden pas om 18.00 uur in het café terecht. De bedoeling was dat je er een half uur bleef, daarna moest je plaats maken voor de nieuwkomers. Best een goed systeem, zo kan iedereen iets van de sfeer proeven.

Om de tijd te doden bestelden Marcel en ik een bokbiertje en hebben we zitten kletsen over iPhones, tablets, muziek, downloadsites en wat dies meer zij. Kortom: de koetjes en kalfjes van de jaren 2011. Vervolgens nog een bokbiertje. Zo ging de tijd snel om.

Tegen zessen stonden we in de - toch echt niet zo lange - rij voor de ingang van het in het immense gebouw provisorisch opgebouwde café. Bij binnenkomst konden we meteen aan een tafeltje gaan zitten. Nog maar een biertje en meteen een bittergarnituurtje besteld. Het was wel gezellig zo, beetje kletsen, wat drinken en om je heen kijken. Aan een kant had je zicht op de doorzichtige glazen wand waarachter twee DJ's druk doende waren met 'plaatjes draaien' als ik mij zo oneerbiedig mag uitdrukken. We spotten zelfs nog een BN'er, geen Matthijs of Leo (daarvoor was het waarschijnlijk nog iets te vroeg) maar wel Hans Schiffer. Ook nog even een fotootje genomen van een groepje mannen van uiteenlopende leeftijd die naast ons aan een tafeltje zaten. Ik heb om een e-mail adres gevraagd en de foto zojuist naar ze toegemaild.

Om half zeven stonden we weer buiten en samen liepen we naar het station, waar het toch nog even (ruim 20 minuten) wachten was op de trein. Al met al was het best een leuke ervaring, maar de volgende keer proberen we nog wat meer collega's mee te tronen.

Overigens stond mij eerder deze dag nog een verrassing te wachten toen ik op kantoor kwam. Op mijn bureau stond bijgaande fles - mèt inhoud, jawel - met op het labeltje een speciaal tekstje. Tijdens het kerstdiner vorige week bleken collega's mij uitgeroepen te hebben tot de 'Mister Glamour' van die avond. De prijs werd op een donderdag tijdens de afscheidsborrel van een andere collega uitgereikt, maar toen was ik er niet. Dat een oudere ongeschoren kerel met een scheefzittend strikje die prijs in ontvangst mocht nemen heeft hemzelf nog het meest verbaasd, maar leuk is dit blijk van waardering wel natuurlijk...

Kerstcross, Zorro, Dekxels

Heerlijk, zo'n crossje tijdens de kerstdagen. Want hoe gezellig ook, zo'n eerste kerstdag kan een behoorlijk duffe, gare bedoening zijn. Al was het maar omdat je je de hele dag verplicht voelt binnen te blijven. Gelukkig konden de beentjes gestrekt worden op Tweede Kerstdag, tijdens de Kerstcross die jaarlijks door onze vereniging wordt georganiseerd. (Update: de uitslagen staan online onder loopgroepen>uitslagen)

Werd deze cross vorig jaar en het jaar daarvoor wegens barre winterse omstandigheden - spekglad ijs en opgevroren sneeuw - gelopen binnen het sportpark annex atletiekbaan, nu kon het authentieke duinparcours worden genomen. Dat wil zeggen: start en finish op het veld aan de De Savornin Lohmanlaan, 70 % duinen met één steile klim en kronkelende duinpaadjes en 30 % strand. Dit jaar zijn er geen officiële foto's gemaakt geloof ik, alhoewel ik Barend H. en Freddy F. wel wat zag klikken. Zelf had ik mijn camera meegenomen maar omdat ik meeliep heb ik deze op de club gelaten. Dus daarom maar een foto geplaatst van een paar jaar terug, uit 2007 of zo.

Gelukkig ging het best aardig, die cross, ondanks de moeizame trainingen deze week. Er werden drie ronden gelopen en alhoewel ik bergopwaarts steeds grotendeels moest wandelen maakte ik dat in de afdalingen goed zodat ik niet rampzalig veel tijd verloor. Ik liep steeds in het kielzog van René K., de laatste meters kon ik versnellen en hem voorbij. Tegenwoordig ben ik al blij als ik niet dramatisch ver achter ongeveer gelijkwaardige lopers - zoals Yvette, Ton van W., Paul K. enz. finish, wat mij binnen de 45 minuten (44'40'') lukte. Buurman Jan had er 39 minuten over gedaan, zijn broer Fred 43 minuten. Maar dat zal allemaal wel, hoor ik u denken, en gelijk heeft u. Er is gewoon lekker gelopen, dat is dat.

Direct na de cross ben ik doorgelopen naar het clubhuis aan de Laan van Poot. Na een douche en een bekertje chocolademelk met kerststol, snel op de fiets naar huis om mij daar verder om te kleden. Onze dochter en schoonzoon kwamen ons ophalen om met z'n vieren naar de musical Zorro te gaan, in het Worldforum (het voormalige congresgebouw). Een groot musicalliefhebber ben ik niet maar wel zo leuk om met de kerst 'iets te doen'.
En het was leuk, het werd een wervelende show vol spaanse muziek, zang en dans, met mooie decors. In muzikaal opzicht vind ik Zorro echter geen topmusical, er zijn niet veel nummers die ècht ontroeren of beklijven. Maar ja, dat vind ik maar eigenlijk behoor ik op zo'n dag als vandaag niet te zeiken (ander woord voor: te kritisch zijn), en geen misverstand: ik heb mij prima geamuseerd.

Even na zes uur was de show afgelopen en gingen we met de auto naar de Denneweg. We hadden daar al een paar weken terug een tafeltje gereserveerd bij Dekxels, een modern maar toch sfeervol ingericht restaurant met goede waarderingen bij IENS. We waren er rond half zeven en tegen half elf stonden we weer buiten. We hadden prima gegeten. Thuisgekomen, werden er nog wat kerstcadeautjes uitgewisseld. 'De kinderen' zijn nu naar huis, snel dit blogje in elkaar draaien, daarna nog even de Top 2000 a Go Go (in de herhaling) zien en dan naar bed. Dinsdag en woensdag moet er namelijk gewerkt worden.

Kerstmis

Update: Een èchte Oranjeklant ben ik niet, maar onze vorstin had ditmaal een fantastische kersttoespraak! En wanneer vindt een mens een toespraak fantastisch? Als deze zijn of haar mening volkomen dekt. En dat deed zij, de klassieke stripheld Ollie B. Bommel zou gezegd hebben: "Zeer goed, Majesteit, ik had deze toespraak zelf geschreven kunnen hebben". Opvallend was haar indringende pleidooi voor sociaal bewustzijn, natuur- en milieubehoud en wat wij daar zelf, op individueel niveau maar in samenhang en samenspel met anderen, aan doen. Opvallend, omdat het huidige rechtse kabinet deze ijkpunten niet als vanzelfsprekend, laat staan als topprioriteiten stelt.

Weer even terug naar de alledaagse dingetjes. Vrijdag, de dag vóór eerste kerstdag. Ik had vanmorgen wel zin om mee te trainen met de groep (want eerste kerstdag komt dat er sowieso niet van). Echter voelde ik al bij het inlopen naar de club dat het stroef ging. Maar dat zou wel overgaan na een warming up. Onze groep was niet groot vandaag. We zouden een lichte fartlektraining doen waarbij de duinen niet overgeslagen werden. Eerst een stukje inlopen, wat oefeningen (inclusief Charlie Chaplin shuffle) en loopscholing en enkele korte versnellinkjes. Maar bij de versnellingen merkte ik al dat het niet lekker ging, ik liep helemaal achteraan maar door een moeilijk te beschrijven mix van stramheid, pijnlijke knieen, zuurstoftekort en protesterende ingewanden liep het voor geen meter.

Wat er aan de hand is, geen idee. Laten we het maar houden op een winterdipje, afgelopen woensdag ging het ook al niet zo lekker. Als ik op tweede kerstdag onze Kerstcross maar een beetje redelijk kan lopen.

Iedereen alvast fijne kerstdagen toegewenst!

Retourtje Breda

"In de lente de zomer de herfst en de winter. Weet jij me te vinden. Waarheen ik ook ga!"
Dit zong een vrouw luidkeels in de tram, in de Randstadrail op weg naar huis. Ze zong deze strofe uit volle borst, en meerdere malen achter elkaar. Later lichtte ze haar gezang luidkeels toe: "IN FEBRUARI GA IK NAAR JAN SMIT! IK LEER NU AL ZIJN TEKSTEN UIT MIJN HOOFD!!!" Waarop een man naast mij bromde: "Dan had je beter de cd mee kunnen nemen". Tja... Overigens had diezelfde vrouw, die er best wel redelijk 'normaal' uitzag,  zich even daarvoor op het perron twee keer over een kinderwagen gebogen en tegen de daarin zittende peuter geroepen: "Zit jij zo leuk te kletsen?"

Ik herinnerde mij iets dergelijks, een jaar of vijftien, twintig geleden. Ook toen kwam een al wat oudere vrouw de bus in die uit volle borst begon te zingen: "Zij is een meisje van alle dag, maar eentje die er wezen mag. Ze speelt geen tennis met een kennis, dat is een boffie, Maar ze zet zo een lekker bakkie koffie", waarna ze steeds stralend uitriep: "Ja. zeker weten! Zeker weten!" En dat herhaalde ze nog een paar keer.

Grappig eigenlijk, wie opeens hard gaat schreeuwen of zingen in het openbaar krijgt al snel het - mogelijk terechte - stempel: "Die is een beetje kierewiet". Iedereen reageert dan met een mengeling van geamuseerdheid en gegeneerdheid.

Maar goed, dit incident vormde een onverwacht vrolijke afsluiting van een reisje Breda. Ik moest daar zijn voor administratieve zaken in de privé-sfeer, maar had nog wel tijd om wat rond te lopen, ecco-schoenen te kopen (uitverkoop) en het Museum van Breda te bezichtigen. Dat werd echter een kort bezoek want ik kreeg opeens problemen met mijn mobieltje. Ik kon wel bellen, maar degene die ik belde (respectievelijk een collega en mijn vrouw) konden mij niet verstaan. Misschien zou het aan het museum liggen, maar ook toen ik buiten stond deed-ie niks. Oh jee, misschien is ie kaduuk. Het is een koelkast uit 2008, dus misschien moet ik dan toch aan de iPhone!

In het museum was een grote expositie over de geschiedenis van Breda, met veel prenten, maquettes, voorwerpen en teksten. Meer historisch dus, dat moet je aanspreken, zelf had ik gehoopt op meer beeldende kunst. Maar goed, toch nog een paar fotootjes gemaakt.

Oveigens heb ik zowel gisterochtend als vanochtend een kleine veertig minuten gelopen. Morgen (zaterdag) ga ik waarschijnlijk met mijn cluppie lopen...

Tegenstrijdige geneugten

Vier dagen - gerekend vanaf de Meeuwen en Makrelenloop - is er niet gelopen. Maandagavond was het zulk verschrikkelijk weer (koud, veel wind en een smerige, ijskoude regen vermengd met winterse neerslag) dat ik het niet kon opbrengen om te gaan trainen. Domweg geen zin. Okee, watje, het zij zo. Maar niet lopen betekent doorgaans niet of minder schrijven want 'mijn' lezers zijn vooral geïnteresseerd in de loopverhalen. Niet dat ik op deze plaats nooit meer over muziek, theater of andersoortige culturele zaken zal schrijven, maar de 'opwellingen' op dat gebied kan ik beter op Facebook delen merk ik.

Maar ja, de oorspronkelijke dagboek-gedachte blijft toch van kracht, dus kan ik melden dat dinsdagavond het kerst-etentje van de zaak was. Locatie: Zilt en Zo in Hilversum. De meesten gingen er met de auto heen, zelf reed ik met Niels en Gabriëlle met Mariska mee. We zetten de auto in de parkeergarage bij Gooiland, vanwaar het een klein stukje lopen was naar het restaurant.

Laat ik er niet teveel over uitwijden: het werd een gezellige avond en het eten was zeer smakelijk, dat mag uit de foto's wel duidelijk worden. Laat ik daarmee volstaan.

Met collega Elizabeth

Gisteravond (woensdag) is er weer getraind. En ik kan melden dat het niet meeviel! Op het programma stond een duurloop met versnellingslopen volgens het schema 8-6-4-4-2-2 minuten. Gelukkig maar één keer. Gelukkig, omdat het voor geen meter ging. Nou ja, dat wil zeggen, ik had het er zwaar mee. Ik geef de schuld vooral aan het toegenomen gewicht. Zeker, dat heb ik zelf volkomen in de hand, dus elke opmerking daarover is gezeur, maar ondanks de goede voornemens lukt het mij in het winterseizoen niet om de pondjes in de hand te houden. Herkennen jullie dit?

Misschien moet ik moet gewoon wat meer gaan lopen, twee of drie keer per week is te weinig om redelijk te blijven presteren. Dus vandaag (donderdag) weer even aan de bak...

Naweeën Meeuwen en Makrelen

De zondag is rustig verlopen. Ik had weliswaar het vage plan om naar Wassenaar te gaan om de Clingeldaelcross te lopen, maar de Meeuwen- en Makrelenloop zat toch een beetje in mijn benen. Ik had misschien een rustige cross kunnen lopen maar dat is een contradictio in terminis, een cross moet je toch een beetje pittig kunnen lopen.

Dus heb ik mij beperkt tot een kort museumbezoek, kerstkaarten schrijven en wat koken. In het Gemeentemuseum Den Haag is, naast de expositie over Nederlandse kunstenaars in Parijs, een interessante tentoonstelling over De Stijl, en er is een grote expositie van diverse soorten poppenhuizen. Een andere keer misschien meer hierover. Nu volsta ik met bovenstaand filmpje, een impressie van de Meeuwen en Makrelenloop 2011. Gejat van de website van de M&M loop en YouTube. Met interviewtjes met de winnaars Rutger Kramer en Helmie Ramakers!

Meeuwen en makrelen

Gerard, Ilse en Katelijne voor de loop

"De Meeuwen- en Makrelenloop gaat altijd door!" dit is het inmiddels welbekende motto van de loop, vlak voor de start luidkeels mee geyeld door de ca. 600 lopers en loopsters die aan deze verschrikkelijke - dus leuke  - loop hebben deelgenomen.

Even na twaalven was ik op de Hellingkade, waar Ton van W. ook net kwam aanfietsen. Het was nog lekker rustig in de hal, zodat we meteen ons startnummer konden ophalen. We maakten ook kennis met de organisator van het evenement, Leon, die de deelnemers altijd met nieuwsberichten, in een heel directe, apart-humoristische stijl geschreven, op de hoogte houdt van de laatste ontwikkelingen. Eigenlijk waren we best nieuwsgierig naar de man achter die mails, en dat bleek een rustige, vriendelijke man met een baard te zijn, heel anders dan wij (ik althans) verwachtten. Leon vertelde dat de Meeuwen- en Makrelenloop jaren geleden, na de laatste Hague Ten Miles (op dat moment de Fit Ten Miles), door een stel vrienden op poten is gezet om 'een alternatief' te hebben. Een van die mannen was Jan Spek, de toenmalige directeur van de Houtrusthallen en nu nog steeds mede-organisator van de M&M-loop. In de loop der jaren is deze loop enorm populair geworden en dit jaar is het historische aantal van 600 deelnemers bereikt. Waarschijnlijk is dit wel de limiet, want meer mensen kan de hal niet herbergen.

Ton en ik gingen nog even - traditioneel - koffie drinken met gebak bij Rutger, die met zijn in blijde verwachtig verkerende vriendin vlak bij de start woont. Ook andere mensen waren daar, de leden van de groep waarmee ik vroeger trainde. Zeer snelle lopers allemaal, waaronder Arjen, Aad, Mike en Helmie (net terug van een lange vakantie in Australië) en niet te vergeten onze gastheer zelf, die vastbesloten was om ditmaal de M&M loop te winnen (dat is hem glansrijk gelukt). Maar ook André en Ton waren er. Het was gezellig.

Spartaan en fotograaf José Xavier bereidt zich voor op een snelle loop

Een uur later waren we terug in de hal aan de Hellingkade, waar het aanmerkelijk drukker was. Ons aller Richard van der Klis was ook weer van de partij, voor hem is de M&M loop natuurlijk een eitje maar evenals bij de Puinduinrun is hij hier altijd te vinden. Hij zou met een paar clubgenoten op- en meelopen. Zelf heb ik met Patrick en Ilse een stukje ingelopen, even later voegden Eveline en haar vroegere loopvriendin/trainingsmaatje zich bij ons. Nog even een sanitaire stop en dan naar de start. De verhalen inclusief het danken van de sponsors waren korter dan anders, er werd vrij snel gestart: om twee minuten over twee vertrok de meute.

Vorig jaar had het flink gesneeuwd tijdens de M&M, maar vandaag was het prima weer, vrij zonnig zelfs, al stond er een stevige koude wind. Op de heenweg bleek deze een geduchte tegenstrever en na een kilometer of drie, vier al kreeg ik het zwaar. Ik kon bijna geen lucht meer krijgen, en bij de twee groepjes die mij passeerden kon ik niet aanpikken, ik moest ze vrij snel laten gaan. Dus die eerste acht kilometers gingen niet lekker en evenmin gemakkelijk. Maar uiteindelijk kwam het keerpunt, even wat slokjes water met een vruchtensmaakje genuttigd, bekertje weggegooid en terug.

De terugweg ging aanmerkelijk beter met de wind in de rug, een aantal mensen die mij even daarvoor voorbij waren gegaan passeerde ik nu weer en zo liep ik soepeltjes door. Wel kwamen, ondanks uitgebreide voorzorgsmaatregelen, weer de bijna onvermijdelijke darmklachten maar er was geen enkele uitwijkmogelijkheid, ik moest door. Dat was uiteraard niet bevordelijk voor de snelheid maar ach, het ritme bleef er wel in. Wel moest ik Yvette op het laatst beleefd voor laten gaan want sprinten ging niet meer. Uiteindelijk bereikte ik na 1 uur en 28 minuten de finish. Redelijk tevreden. Er zat zelfs nog een snelle eindspurt richting toilet in!

Vervolgens het bekende ritueel: na inlevering van het startnummer kregen wij een oranje plastic tasje met inhoud (folders en de zozeer begeerde gerookte makreel), en de twee oranje muntjes konden we even later verzilveren met erwtensoep en een fors stuk gebakken vis (een hele lekkerbek).
Het was, kortom, weer een zeer geslaagde M&M loop!

We hebben deze dag als groep afgesloten bij The Old Jazz aan de Aert van der Goesstraat, een van de bekendste bruine cafés van het Statenkwartier. De groep werd nog uitgebreid door een andere groep kennissen van een van ons, dus het werd nog een gezellige bijeenkomst onder het genot van een welverdiend biertje.

Oh ja, Groep 5 heeft goed gelopen! Patrick in 1:14', Eveline 1'22", Ilse, Anja en Katelijne(?) 1'23'', Yvette en ik 1'28'' en van Ton, Dick en Gerard weet ik het niet - ze waren er nu ook niet bij - maar die zaten nog achter ons. Ik neem aan dat ze ook naar tevredenheid hebben gelopen. Alleen Hans de P., die sinds lange tijd weer met ons mee-traint, had pech: even voordat de M&M van start ging, tijdens het inlopen, kreeg hij een zweepslag in de kuit of iets wat daar op lijkt. Hopelijk herstelt hij daar weer snel van.

Over fartlek, bomen en bokjes

Wàt was het guur-koud woensdagavond zeg, de vraag was hoe je je het beste kon kleden voor de training. Ik was er snel uit: een lange broek van een dunne stof, twee t-shirts over elkaar en het inmiddels vertrouwde helgroene jackje.

Ditmaal bestond onze Groep 5 o.l.v. Wim met Ton, Peter, Patrick, Dick en ikzelf meer uit mannen dan vrouwen, wat niet vaak voorkomt. Alhoewel, laatstgenoemde categorie was ook bepaald niet 'mager' vertegenwoordigd: Eveline, Ilse, Ellis, Yvette en triathlete Linda waren van de partij en gingen als de spreekwoordelijke speer.

Het werd een lekker vlot duurloopje met enkele versnellingen. Eigenlijk een lichte fartlek. Klinkt makkelijk, en ècht zwaar was het niet maar toch wel pittig! Via de duinen gingen wij naar Kijkduin, bij de Kijkduinsestraat naar beneden en dan via een stuk Madestein en Ockenburgh weer terug, al met al ruim tachtig minuten.

In het clubhuis zijn na afloop aardig wat bomen opgezet: over sociale media en privacy (de bekende discussie over wat sommige mensen allemaal op facebook, weblogs e.d. zetten, en hoe ver je daar in kunt en wil gaan), welke nieuwe media nu echt onontbeerlijk zijn (laptop? iPad of iPhone?), of en zo ja wanneer computers de mens gaan inhalen qua intelligentie (dat schijnt op onderdelen al zo te zijn, wat niet zo gek is omdat vooral bij het verwerken van data de computer een veel krachtiger 'denkvermogen' heeft dan de beste schaker).  We hadden natuurlijk al 'Deep Blue', een superslimme computer, maar zo'n robot als op bijgaand filmpje spreekt toch meer tot onze verbeelding. Hij kan zelfs al een stukje hardlopen! Maar ja, ik zie het zo: de mens heeft uiteindelijk alle data in de computer gestopt en een pc zal m.i. nooit ècht kunnen 'leven' omdat, zelfs als er op termijn emoties worden 'ingebracht', hij niet over bewustzijn beschikt: een typische alfa-opmerking schijnt het, want de beta's komen dan meteen met 'hoe kun je bewustzijn meten?' e.d. Tja, leuke gespreksonderwerpen, onder het genot van de nodige bokjes...

Spurten voor de makrelen...

Een dag na de 1 van de 4 (Kopjes)loop stond er weer een pittige training op het programma, maar ook weer niet superzwaar. Na een kleine tien minuten inlopen, werden oefeningen gedaan aan de zijkant van de baan - waaronder een voor ons nieuwe loopscholingsvorm die ik gemakshalve maar de 'Charlie Chaplin Shuffle' noem. Daarna een paar korte versnellingen, voorafgegaan door een tripling waarna de paslengte werd vergroot, en drie korte sprintjes op de baan.

Het programma bestond uit vijf maal tweehonderd meter op de baan, en dat tweemaal. Met tussen elke tweehonderd meter anderhalve minuut rustig uitlopen. De bedoeling was om snel, maar ontspannen te lopen, niets forceren. Nu ging het gisteren niet erg lekker bij de 1 van de 4, en in het begin had ik ook best moeite om op gang te komen, maar naarmate er meer tweehonderdjes werden gedraaid ging het beter, een paar keer kwam ik op 46 seconden uit. Allies en Jan gingen als een speer, de laatste keer werd het bijkans een wedstrijdje tussen die twee, ze liepen zo'n 36 seconden. Helemaal droog gehouden hebben we het niet, het begon te regenen maar dat was hooguit tien minuten. Het viel dus uiteindelijk mee.

Na afloop is er met de groep nog een stukje uitgelopen op het grasveld naast het clubhuis, wat gerekt en gestrekt en daarna ben ik met Jan B. (die in de buurt woont) naar huis gelopen.

Deze week wordt door menig loper toegeleefd naar de Meeuwen- en Makrelenloop, de zwaarste 10 EM van de regio, het gaat grotendeels over het strand. Altijd afzien geblazen, maar aan het eind lonkt voor iedere deelnemer een gerookte makreel, gebakken vis en erwtensoep. Zaterdag is het zo ver.

Moeizame tien

Vandaag was weer eens een 1 van de 4 loop in Delft. Van tevoren had ik mij ingeschreven. Eens kijken hoe het zou gaan. Ondanks de goede trainingen en de vele - best stevige - loopjes van de afgelopen weken, had ik er een zwaar hoofd in vanmorgen. Of moet ik zeggen: zware benen? Maar goed, een kopjesloop is altijd leuk om aan mee te doen. In de auto met de gebroeders De Vries togen we naar de stad van het Delfts Blauw en Hans Verbeek, die ook aanwezig was. Met zijn eega. Niet als deelnemer(s), maar als inschrijvers.

Van mijn Groep 5 waren best aardig wat mensen aanwezig: Ilse, Ellis, Eveline en Ton, ook zag ik vanuit mijn ooghoeken Hans van O. en Pierre T.v.P. En nog veel meer mensen van de club, ik begin er maar niet aan om ze allemaal te vermelden. Maar dat de opkomst hoog was, ook van andere verenigingen, was begrijpelijk. Het heet niet voor niets de '1 van de 4!'

Geflankeerd door Ilse (l) en Eveline (r): allebei een pr!!

De start begon goed. Maar ik merkte meteen dat het minder pittig ging dan anders en dat de benen niet lekker aanvoelden. Of het met het wintergewicht te maken heeft of dat ik minder vaak train (momenteel zo'n drie keer per week) weet ik niet, maar echt soepel ging het niet. Maar ach, iedereen heeft zo op zijn tijd een minder moment (iets met de boog en het gespannen zijn) en zó superslecht ging het nu ook weer niet. Zoals altijd waren er weer de twee grote ronden door de Delftse Hout. Na de eerste doorkomst zag ik de tijdklok op 24'15'' staan, dus om en nabij de 49 minuten zou haalbaar moeten zijn. En dat klopte, uiteindelijk kwam ik in 49'20 (of daaromtrent, de uitslagen zijn er nog niet) over de finish. Dat moet wel beter kunnen. Grootste verrassing was voor mij Sonja van B., een van de langste clubleden - wat tijd betreft - van Haag Atletiek. Na vele jaren weinig trainen en lopen, is ze weer helemaal terug, ze passeerde mij na pakweg vijf kilometer en ik kon niet meer 'aanpikken'.

Na afloop bleken onze Groep 5 dames uitstekend te hebben gepresteerd! Ellis en Eveline 46 minuten en Ilse... 42 minuten, een PR van jewelste!!


Na afloop hebben we in het clubhuis van Korfbalvereninging DES, waar tevens de inschrijving en kleedgelegenheid was, nog koffie en een biertje gedronken, en is er flink nagepraat over de loop. Waarna we weer de terugweg naar Den Haag aanvaardden.

Volle Maan!

Grappig, ik 'zit' op facebook maar ook op hyves, al kom ik daar de laatste maanden steeds minder. Reden: bijna iedereen is overgegaan naar FB!

Maar toch is er nog steeds goede vriend en levensbesschouwer Diederik,  met wie ik vooral in de jaren zeventig veel optrok, die Hyves ècht trouw is gebleven. Ik kan het mij wel voorstellen, zo is ook mijn relatie met mijn (op dit moment nog steeds vorige) weblog. Je hebt al je spulletjes (geschiedenis, afbeeldingen etc.) daar al geïnstalleerd en hebt niet zo'n behoefte om te verhuizen.

Toch zag ik bij zijn foto's nog een opmerkelijke foto die ik echt nog nooit heb gezien! Wanneer die gemaakt is? Geen idee, het zal 'ergens' tussen 1972 en 1977 geweest zijn. Het was op de trouwdag van onze vrienden Bob en Nel geloof ik, voor die gelegenheid had ik mijn baard afgeschoren, maar wat - toen nog - op mijn hoofd zat was bepaald geen pruik.

Waar eerst haar in overvloed groeide op het achterhoofd, schijnt nu de maan. En dat is meteen een bruggetje naar de dag van vandaag, 10 december 2011, want nu ìs het volle maan. En het wordt een dubbel bruggetje, want we verbinden de jaren zeventig met een artiest uit die tijd, Sandy Denny, en ze zingt een van haar prachtige nummers.... Full Moon!

Snel Frans potje...

Een enkele maal komt er iemand naar mij toe met de vraag: 'Hoe zit het met jouw weblog?' Er wordt dan gedoeld op mijn 'oude' weblog, waarbij - zoals genoegzaam bekend - grote problemen bij de migratie zijn gerezen. Bijna 400.000 mede-bloggers waren en zijn hier de dupe van. Maar héél, héél langzaam lijkt er enige tekening in te komen. Het oude weblog is weer ten dele online, maar nu nog met een verschrikkelijke lay-out, en nieuwe berichten kan ik er nog niet op plaatsen omdat ik (nog) geen afbeeldingen kan uploaden. Dus het zal nog wel even duren voordat ik terug-verhuis.

Gisteren was een huiselijk dagje. Dat komt vooral omdat mijn wederhelft nog aan huis is gekluisterd, al is het gips vervangen door loopgips. Daags ervoor heb ik in Hilversum bij Platenhuis 't Oortje de dvd van Deep Purple live in Montreux 2011 gekocht. Uiteraard om het concert in het Gelredome te herbeleven. Het is een geweldige dvd vol magistrale muziek. Ik heb 'm al twee keer bekeken.

Ik heb trouwens weer eens een heuse Franse Cassoulet gemaakt, een 'snelle versie' weliswaar maar het smaakte prima. Omdat het al een hele tijd geleden is dat ik een recept aan het weblog toevertrouwde, doe ik dat ditmaal weer eens. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het basisrecept van internet heb geplukt, en zelf wat kleine variaties heb aangebracht. De eigenlijke auteurs- of koksrechten komen mij in ieder geval niet toe.

Snelle cassoulet

Hoofdgerecht voor twee personen.
Voor 2 personen
ca 30 minuten

1	grote pot witte bonen
75/100 g	spekjes
1	prei
1	winterpeen
1	ui
1/2 tenen	knoflook
1 stengel	bleekselderij
1 takje	rozemarijn en/of tijm
1	laurierblad
2	saucijsjes
1	kleine of halve) rookworst
1 el	olijfolie
1 handje	(grof) broodkruim
2 takjes	peterselie
	zout
	peper

Snij het spek grof en snij de prei, de wortel, de ui, de knoflook en de bleekselderij klein. Fruit in wat olie zachtjes aan. Voeg de bonen, rozemarijn en/of tijm, laurier, wat water en zout en royaal peper toe. Laat dit samen 20 min. sudderen. Bak de saucijsjes en verwarm de rookworst. Doe de saucijsjes en de grof gesneden worst bij de bonen en laat weer 5 min. sudderen. Proef en voeg eventueel wat zout en/of peper toe. Hak de peterselie en meng met de broodkruim. Bestrooi hier de bonen mee en besprenkel met het restje olie. Zet de pan 5 min. in een hete oven met bovenwarmte. Serveer bloedheet met lekker brood en stevige (Zuid-Franse) rode wijn.

Runners on the Storm

Het kan altijd nog erger! Voordat ik naar 'de club' ging om hard te lopen, had ik via RTL4 en NOS genoeg nieuws binnengekregen dat er heul, heul, heul veel wind zou staan. Wat zeg ik: storm! Het was nog maar de vraag of we het zouden overleven! Maar juist die berichten stimuleerden mij om te gáán, in elk opzicht.

Ik was bepaald niet de enige die er zo over dacht. Met andere woorden: er waren 'zat' Groep Vijfers, waaronder uiteraard de snelle en immer positief-vrolijke dames Eveline, Ellis, Alies, Yvette en Anja. Ook positieve heren: Jos, Ton, Dick en uiteraard 'ons kanon' Patrick. Jawel, Wim was er uiteraard ook om ons te begeleiden, op de fiets!

Goed. Wat stond er op het programma?! Een duurloop met twee zeer pittige blokken van 8-4-2 minuten. Dit alles uitgevoerd aan de oostkant (naast de Bosjes van Poot) van de Laan van Poot, de Nieboerweg en de Houtrustweg. Vooral die acht minuten hakten er in, maar we gingen er voor! Tussen de tempo's een paar minuten rust, tussen de series pakweg tien minuten.

Het ging best goed, al kostte het mij de grootste moeite om bij die eerste acht minuten niet al te ver achterop te geraken. Eigenlijk ging dat helemaal niet, de kopgroep zat zeker een kleine vijftig meter vóór mij. Naderhand ging het beter, en de allerlaatste twee minuten probeerde ik Patrick en Ellis een beetje bij te houden. Onbegonnen werk natuurlijk, op het laatst liepen ze toch zeker twintig, dertig meter voor mij. Maar het is toch beter dan ik had verwacht.

De vorm is goed, geen valse bescheidenheid. Maar tegelijkertijd hebben de geneugten des december-levens er al voor gezorgd dat de ergste 'strakheid' van het lichaam alweer tot de herinneringen van de afgelopen zomer behoren. Uitkijken nu en blijven trainen!

De nazit in het clubhuis was weer errug gezellig, en ontzettend aardige mensen die ik (we) al een hele tijd niet hadden gezien gaven acte de présence. Zoals Nicole en Iris, de dochter van Wim die op Sint Maarten werkt en 'even' over was gekomen. Ook leuke gesprekken gehad over Bokjes (de biertjes), die Patrick al tijdens de training rook, theater (volgend jaar speelt theatergezelschap De Appel 'Herakles', een voorstelling die bijna een dag duurt, en het heelal! Enne... er was snert met worst èn roggebrood met katenspek!!

Trouwens, gaaf clipje toch, van Willempje Vakantie (Billy Holiday)? Ik zocht een liedje met 'iets' van een storm en het was meteen raak op YouTube, ik heb niet eens verder geluisterd... Jawel, jawel, Riders on the Storm van The Doors had ook gekund, had ook beter bij de titel gepast, maar een mens moet af en toe een keus maken...

Heerlijk avondje met tegenwind

Het heerlijk avondje is gekomen, maar dat 'heerlijk' sloeg niet op het weer. Alhoewel: het is bijna droog gebleven vanavond, als je de hagelbui op weg naar het sportcomplex aan de Laan van Poot niet meerekent.

Daags na de Duinstrandloop bestond de training uit een simpele recht-toe-recht-aan duurloop, met hooguit twee keer voor de liefhebbers (lees: degenen die de DSL gisteren niet hebben gelopen) een versnelling van pakweg 500 meter.

We gingen via de duinen richting Kijkduin en vervolgens verder. Dat viel niet mee, in die zin dat er een bijna stormachtige wind tegen stond. Dit, in combinatie met toch nog wat vermoeide benen, maakte de training wat mij betreft niet tot een lichte. Bovendien begonnen vooral de dames, naarmate de loop vorderde, steeds sneller te lopen. Er was trouwens een nieuwe dame bij, Marjolein (nee, een andere!) die ooit 37 minuten op de 10 km heeft gelopen, dus het aantal talentvolle doorzettende vrouwen neemt bij Groep 5 alleen maar toe. Maar deze oude bok kan het nog redelijk bijhouden, in training dan. Echt 'lekker' voelde het niet aan (de DSL zat toch een beetje in de benen).

Er waren vanavond niet zoveel mannen bij: Dick, Rob en ik, met Wim zoals gebruikelijk op de fiets. In totaal is er zo'n tachtig minuten gelopen, als je het lopen van huis naar de club en terug meerekent wel anderhalf uur.

Woensdag worden er meer tempo's ingelast! Het zal mij benieuwen, er wordt dan ook slecht weer voorspeld. Het gaat toch een beetje winteren nu!

Haagse bewegingen

Dit weekend was er een van bewegen door Den Haag, uiteraard bij vlagen met Deep Purple in mijn hoofd. Dat krijg je er van, kwestie van afkicken. Vandaag was de jaarlijkse Duin Strandloop, een afstand van ca. 8 kilometer door - vanzelfsprekend - de duinen en over het strand. Onze vereniging Haag Atletiek organiseert deze loop altijd. Best pittig, maar wie vorige week in Duinrell liep is inmiddels wel wat gewend.

Er deden aardig wat mensen mee. Onze eigen groep was goed vertegenwoordigd in de personen van Eveline, Ilse, Patrick, Yvette, Ton en Dick. En Hans de P., die na lange tijd afwezigheid weer flink aan het trainen is. Zelf liep ik in de buurt van de wat minder snelle lopers uit de groep van Ton van W.: Rob en André. Kort en goed: lekker gelopen. Weliswaar had ik de laatste kilometer geen adem meer, maar de benen deden netjes hun werk. Uiteindelijk is er zeer behoorlijk gelopen.

Trektocht door Den Haag en Scheveningen

Gisteren (zaterdag) was heel anders, we zijn toen met een groepje Doornvogels gaan wandelen. Startlocatie was het appartement van Walter aan de Amsterdamse Veerkade. Onze gastheer ging niet meewandelen maar ontving ons wel hartelijk met koffie, de appelcake was van Dea en de speculaas van Aad. Een half uur later gingen we op weg. De eerste tien minuten regende het dat het goot. We moesten zelfs even wachten, schuilen onder de luifel van het appartementencomplex waar Walter woont.

Vervolgens liepen wij via de binnenstad en de Kneuterdijk, met een kort bezoek aan achtereenvolgensPulchri Studio en Hotel Des Indes, naar de Denneweg en de Indische buurt. Het was daar dat we besloten naar de Pier van Scheveningen te lopen. Scheveningse Bos, Waterpartij en Westbroekpark, dan rechtuit langs het Circustheater. Het werd toch niet de Pier, maar het Kurhaus waar wij pauzeerden onder het genot van een bakje koffie of chocolademelk.

Daarna via de binnenhavens - waar Guus en Hugo nog een visje aten - en Duindorp - waar we afscheid van Aad namen - de Westduinen in (Wieringsepad). Inmiddels was het flink opgeklaard, de zon scheen zo hard als een zon in december kàn schijnen en het briesje maakte het af. We liepen tot aan de Fuutlaan, van daaruit liep het gezelschap naar mijn huis. Van tevoren had ik mijn vrouw gebeld dat we er aankwamen. Zo hebben de Doornvogels nog chocolademelk, thee, koffie en een biertje gedronken, waarna ieders zijns en haars weg ging. Een paar foto's van de wandeling gaan hierbij.

Deep Purple vlamt in Gelredome

Gisteravond tegen elf uur begaven duizenden concertgangers zich, onder de klanken van het mooie 'Deep Purple', een eind-jaren vijftig hit van het Amerikaanse artiestenechtpaar Nino Tempo en April Stevens, naar de uitgang van het Arnhemse Gelredome-theater.
Even daarvoor waren zij allemaal getuige geweest van een wereldconcert. De mannen van Deep Purple, superveteranen van de hardrock, zijn alweer een tijdje op tournee met een voltallig symfonie-orkest en dat hebben we geweten. Ook Nederland heeft zijn portie gehad. En het smaakte naar meer.

Rond drie uur gistermiddag vertrokken wij in de auto van Murat naar Arnhem. De weg erheen ging niet steeds even vlot - vooral werkzaamheden aan de weg waren daar debet aan - maar we hadden de tijd. Bovendien werd de rit begeleid door - hoe kan het anders - de muziek van Deep Purple, het klassieke live-optreden Made in Japan. Het concert zou pas om acht uur beginnen, maar we wilden vooraf ergens in Arnhem wat gaan eten. Tegen half zes waren we bij het imposante Gelredome-theater. Mannen in oranje hesjes dirigeerden de automobilisten naar het parkeerterrein. Nadat we zagen dat er twaalf euries parkeergeld werden gevraagd, draaide Murat meteen resoluut het stuur om elders in een woonwijkje te parkeren. Ook daar stonden de oranje mannen. Oh jee... Maar nadat de ene man had gevraagd of-ie een foto van het nummerbord mocht maken (RTL-4) mochten we doorrijden! Tof. We konden meteen een mooi plekje vinden.

Terug bij Gelredome, berekenden wij dat eten in het centrum er niet meer in zat - zou te veel haasten worden - dus aten we bij de lokale McDonalds wat, zo'n maal met een superwhopper en een grote beker frisdrank. Het was best goed te eten! Dat is een tijd geleden dat ik bij McDonalds was..

Maar kom op, ter zake nu. Het concert. We hadden staanplaatsen (wat ik bij dergelijke concerten het prettigste vind) en stonden redelijk vooraan. Gek genoeg gaat de tijd snel voorbij, je kijkt wat rond, haalt een biertje (met de inderhaast gekochte munten), praat wat en voor je het weet is het acht uur. Het spits werd afgebeten door een stel piepjonge honden die luisteren naar de naam Blackbone. Een tomeloos energieke groep, een mooie bak herrie en spelen kunnen ze als de beste. Echter zijn de nummers nog wat vlak en het is allemaal nog téveel puur 'gaan met die banaan' om te beklijven, maar het was een mooie opener.

Na een nummer of zes, zeven vertrokken de boys weer en was het wachten op het grote werk. Om negen uur kwamen de leden van het orkest het podium op en namen plaats op de voor hen klaargezette stoelen. Kort daarna de krasse zestigers die als groep beter bekend staan als Deep Purple. Met uiteraard de enige echte zanger van de groep, Ian Gillan, meestergitarist Steve Morse - waarmee Gillan overduidelijk beter door één deur kan dat Ritchie Blackmore -, Roger Clover - die de hele avond een uiterst vrolijke en goedgehumeurde indruk maakte - , Don Airey (die een méér dan waardige vervanger van Jon Lord zou blijken) en good old Ian Paice, de inmiddels aardig grijs geworden drummer.
Na het orchestrale 'Big Band'-achtige intro werd het eerste nummer ingezet, de klassieker Highway Star. Een geweldige opener, en wat meteen opviel was zanger Ian Gillan. Met zijn kortgeknipte koppie ziet hij er uit als een aardige buurman (wie zich afvraagt hoe een aardige buurman er uit ziet: zó dus), maar hij deed mij qua uiterlijk en motoriek ook héél erg denken aan clublid Freddy F. En dan die stem... Alsof je bij een concert van de jaren zeventig was. Geen jota veranderd, inclusief de hoge uithalen. Of hij met zijn 66 jaren die aller-aller-hoogste uithalen nog zou kunnen halen zoals op de plaat-versie van 'Child in Time' is echter sterk de vraag, zeker weten zullen we het nooit want juist dat nummer werd (wijselijk?) niet gespeeld deze avond. Maar verder kwamen bijna al die geweldige klassiekers voorbij waaronder 'Strange Kind of Woman', 'Perfect Strangers' en het onvermijdelijke 'Smoke on the Water'. En als toegift 'Hush' en die geweldige stamper 'Black Night'.



Bovenstaand fimpje is 'geript' van de website van De Gelderlander en is kennelijk òf met de telefoon òf een niet-professionele digicam opgenomen, want het geluid is nogal zompig. Neem maar van mij aan dat het in werkelijkheid fantastisch en helder klonk, ook de zang van Gillan. Het orkest bleek op een geweldige manier de rockmuziek van de dieppaarse boys aan te vullen, en klonk beurtelings als een klassiek symfonie-orkest en een big band. Een van de hoogtepunten van de avond was de 'battle' tussen dirigent-violist en Steve Morse. Ook grappig waren de subtiele verwijzingen naar het nummer 'Hocus Pocus' van Focus in de solootjes. Laat ik wel zeggen dat ik - dat wij - met volle teugen genoten hebben van een geweldig concert. Okee, het was niet zo vernieuwend allemaal, maar wat mij betreft hoeft dat niet, al die nummers staan veertig jaar na dato nog als een huis. Topconcert!!!

Donkerpaars

Het is weer tijd voor de Top 2000, nog even en Radio 2, Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis gaan weer los. Een van de all time greatest hits staat - tot ergernis van vele jongeren en ouderen - nog steeds onverschrokken in de Top 10, Child in Time van Deep Purple.

De heren zijn 'still going strong'. Vandaag zijn zij in ons land, vanavond treden ze op in het Gelredome - waarvan de directeur  om inmiddels bekend veronderstelde tragische redenen de voorpagina's haalde - en ik ga er met Murat heen. Of ze het nog steeds doen, is overduidelijk. Maar of ze het goed zullen doen? Zonder twijfel, maar laat ik niet tè bevooroordeeld zijn. Een eerlijk verslag volgt...

De training van Jan

De uitslagen van de Duinrellcross staan nu online!!

En toen was het weer woensdag, en toen werd er weer getraind.
Verrassing! Nou, niet helemaal, want trainer Wim had ons al gemaild dat iemand anders de training zou overnemen. Een 'stagiair' zou je kunnen zeggen. Het was Jan Slootweg, die een paar jaar lid van Haag Atletiek is en zich in korte tijd tot een geducht hardloper heeft ontwikkeld. Hij is nu bezig met een officiële trainerscursus, en deze training maakt daar deel van uit.

Het zou een serieuze training worden gisteravond, met warming up oefeningen die net iets anders waren dan wij gewend waren. Vervolgens het programma, dat ditmaal bestond uit een duurloop met twee series van 1-2-3-2-1 minuut, 30 seconden tussen de tempo's en 5 tot 8 minuten tussen de series.

Hoe het ging? Prima! Wel kreeg ik op het laatst wat last van de lies, maar na een korte aanwijzing van Jan, de trainer van vandaag ("knie omhoogbuigen") was het alweer over. Dus zondag kunnen we hopelijk welgemoed de Duinstrandloop volbrengen.

Na afloop was er gebak (Limburgse appelkruimvlaai) omdat Yvette jarig was, zij heeft de eerbiedwaardige leeftijd van 40 jaren bereikt (schreef de 60 plusser). Daarna is het nog laat geworden, een behoorlijk grote groep (waaronder onze voorzitter en andere snelle jongens en meiden) bleef 'plakken'. Wel gezellig uiteraard. Maar vandaag moet er gewerkt worden, ik heb mijn vrije dag omgewisseld voor de vrijdag. Dan ga ik met Murat naar Arnhem, naar het Gelredome, voor een concert van Deep Purple. Leven die dan nog? Ja, reken maar van yes! Maar eerst (vandaag) Sinterklaas vieren op kantoor...