Kwartaalloop bij Bertus

Het is een raar iets met dat hardlopen. Zo slecht het zaterdag ging, zo (redelijk) goed ging het vanmorgen.

Zaterdagochtend heb ik een combi gemaakt van een krachthonk-sessie - vrijdag kwam dat er niet van vanwege De Efteling - en lopen. Ik liep niet met de groep mee (was daarvoor ook te laat) maar deed wel een zwakke poging om het programma - een fartlek - te imiteren. Met de nadruk op zwak, want het leek wel of ik niet vooruit te branden was. Zere knieën, stijf en stram, en van tussentijdse versnellingen kwam ook niet veel. Wel een paar pogingen gedaan, maar bij de laatste kwam ik uit op 5'40'' op de kilometer en daarna had ik geen puf meer. Niet echt lekker gelopen. En er is netto 70 minuten getraind dus een echte duurloop kon je het ook nauwelijks noemen.

Later even naar de stad geweest. Zelfs bij het wandelen ook 's avonds nog vermoeide benen. Het werd toen vooral languit op de bank liggen met de tv aan, en af en toe achter de PC gekropen. Dus had ik op dat moment niet het idee dat ik deze ochtend de Kwartaalloop in Delft zou gaan lopen.

Maar na een goede nachtrust voelde alles een stuk beter aan, dus toch maar de gang naar IJsclub Bertus gemaakt, met de bus. Twee bussen eigenlijk.


Ik was er aan de vroege kant, de weide voor Onder Ons was nog bedauwd. Dus had ik ruim de tijd om cappucino te drinken met clubgenoten Pierre Tissot en Jan Groenestein, in te schrijven, om te kleden en wat in te lopen. Naderhand kwamen van onze club ook Leen Harteveld, Michel, Hizkia en Paul Wobbe. Op zich niet verrassend, want die zijn er vrijwel altijd.

De start was evenals vorige week op de parkeerplaats. De lopers van de 5 en 10 km startten tegelijkertijd. Zelf koos ik voor de 5 km evenals Jan Groenestein en Pierre. De andere clubgenoten kozen voor de 10 km. Volgende week bij de Laan van Meerdervoort ga ik ook de 10 kilometer lopen, nu maar even niet, ook al omdat het gisteren zo slecht liep.

Het voelde al meteen een stuk beter aan dan vorige week. Een goed tempo weg en dat kon ik niet alleen tot het einde handhaven, ik heb ook een aantal lopers gepasseerd. Daar hoorde Leen niet bij, die steekt in goede vorm de laatste tijd en finishde zo'n honderd meter voor mij. Uiteindelijk kwam ik in 25'53'' over de finish. Daarbij moet worden aangetekend dat het parcours 80 meter langer was, dus wij mogen niet klagen.

Van boven naar beneden: Michel, Hizkia en Paul

Na het douchen en omkleden was ik nog net op tijd op mijn clubgenoten op de 10 km te vereeuwigen toen zij op weg naar de finish waren. Daarna nog gezellig wat gedronken en naar huis.

De Efteling revisited

Wanneer was ik voor de laatste keer in De Efteling? Vandaag kan ik zeggen: "dat was gisteren".

Daarvoor was ik er ook een paar keer, maar geen idee wanneer dat was en met wie. Niet de laatste twaalf jaar in elk geval, want ik ben geen verslag tegengekomen op mijn blog. In mijn kindertijd was ik er ongetwijfeld wel met mijn ouders en - wellicht - grootouders, en in 1968 met toenmalige vriendin Christel (foto links). En ook later, met mijn dochter Daphne toen zij nog klein was. Daarnaast een foto anno 2016, hèt bewijs dat sommige dingen, ondanks de vele uitbreidingen, in de loop der jaren (bijna een halve eeuw inmiddels) onveranderd zijn gebleven.

Gisteren was een familie-uitje naar De Efteling. Sterker nog: het is hèt ultieme familie-uitje, want wie vindt er in dat legendarische sprookjes- annex evenementenpark nou niets van zijn of haar gading? Daar hoeven we niet moeilijk-intellectueel over te doen.

Met twee auto's gingen we richting Kaatsheuvel, een vanuit Den Haag, een vanuit Rotterdam van waaaruit we met z'n allen zuidwaarts vertrokken. Vooral veranderd in de loop van jaren is de weg er naar toe. Vroeger ging het in één lijn vanuit Den Haag naar Rotterdam, een rechte weg van 24 kilometer lang, tegenwoordig vormt het wegennet een aaneenschakeling van klaverbladen en rotondes.

Maar uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming. Wij begonnen met het sprookjesbos, vooral leuk voor peuters en nostalgische ouderen (zelfkennis is de bron der wijsheid). En eigenlijk moet ik nu ophouden met schrijven en alleen foto's plaatsen. Bij deze dan.


Oh ja, nog één ding: een van de uitbreidingen is 'De Baron', een huiveringwekkende replica van een mijn, met een angstaanjagend soort van achtbaan waarbij je een keer stopt en vervolgens loodrecht naar beneden stort - weliswaar goed bevestigd in een wagentje - waarna je nog een paar keer in een razend tempo ondersteboven hangend naar het beginpunt snelt.


Laat ik eerlijk zijn: ik heb er niks mee, ook niet met andere achtbanen. Noem mij gerust een watje of een scheitlijster, geen bezwaar. Wel weet ik dat duizenden mensen het geweldig vinden. In ieder geval bleven van de zeven personen twee - drie, wanneer je onze kleine dreumes, kleindochter Chloë meerekent - met de benen op de grond wachten tot de anderen de dodenrit hadden overleefd en wij verder konden met onze tocht.

Nee, geef mij dan maar het sprookjesbos ;-)...

Iets later ging het gezelschap in een aanmerkelijk minder vervaarlijke 'Waterbaan-boot', waarmee je eveneens via een soort 'achtbaan light' eindigt in een meertje, in een wolk van waterdruppels, waarna de boot via een railsysteem onder water rustig doorvaart naar de aanmeerplaats.

En dan was er natuurlijk 'Dreamflight' waarbij je in een karretje - à la Disneyworld Parijs - de wondere wereldreis van Yogi en Jet meebeleeft.


Het Lavenpark tenslotte zag er wat verlaten bij: de Lavenbakkers waren druk aan de slag, en ook was de schoolklas met de strenge Laven-leraar achter zijn lessenaar en slaperige Laven-leerlingen nog operationeel. Maar wat mij betreft mogen er nog wat inwoners bij komen...

Toen we het park verlieten, was er juist een spectaculaire water- en lichtshow aan de gang op het water met de kikkerkoning en zijn vrienden. Kitscherig? Misschien, maar ook wel indrukwekkend.

Veel gesjouw

Maandag haalde ik door omstandigheden de training niet en heb voor mezelf gelopen, ongeveer 65 minuten. Het werd daags na die 5 kilometer in Delft een rustig loopje door de duinen en Meer en Bosch, met af en toe een kleine versnelling.

Woensdagochtend eerst naar het krachthonk, waar eindelijk een barrière is geslecht, en 's avonds de looptraining.

Woensdagmiddag was ik weer eens bij Ikea. 'Weer eens' want ik loop de deur daar bepaald niet plat. Reden was de aanschaf van een oven omdat de oude onbruikbaar is geworden.

Dinsdag zag ik dat onze oven hard aan een reinigingsbeurt toe was. Dus heb ik 'm uitgebreid bewerkt met van dat speciale ovenreinigingsspul dat we hadden staan, spons en schuurspons, keukendoekje, enfin, hij zag er weer spic en span uit. Echter sloot de deur niet meer, en wat ik ook probeerde, ik kreeg het niet meer voor elkaar.

Later op de dag lukt het ook handiger personen dan ik ben niet, onder wie John, de schoonvader van onze dochter. Met zijn vrouw kwam hij op visite, aanleiding was een ander klusje dat snel geklaard was. Conclusie was dat het deurscharnier van de oven onherstelbaar beschadigd was. Hoe het gekomen is, geen idee. Te enthousiast gepoetst misschien, of per ongeluk even op die deur geleund toen ik door mijn knieën ging.

Nadat we bij Ikea de gewenste oven hadden besteld en een afhaalbon meekregen, hebben we daar nog even gezeten met koffie en een stuk gebak erbij. Dochterlief, met wie wij konden meerijden, kocht ook nog een matras. Kleindochter Chloë was er overigens ook bij, ze vond het best leuk bij Ikea. Er valt inderdaad meer dan genoeg te zien in die gigagrote hallen, ook voor zo'n dreumes.

Nog in de doos...

Na het afrekenen en even later het ophalen van de oven liepen we terug naar de auto, die in de parkeergarage bij Ikea stond. Met veel moeite hebben we zowel de lange matrasrol als de doos-met-oven in de - niet zo grote - auto gemanoeuvreerd, en zijn wij gedeeltelijk tussen al die spullen ingeklemd naar Den Haag teruggereden. Het was een situatie die in een aflevering van Buurman & Buurman niet had misstaan.

Net op tijd was ik thuis om mij om te kleden en naar de club te rennen. Zodoende was ik ook net op tijd voor de groepstraining onder leiding van Arie. Er stond een snelheidstraining op het programma, dit na een uitgebreide warming-up inclusief loopscholing op de baan waar we ook de tempo's afwerkten.

We knijpen een oogje toe...

Op het programma stonden drie series van 400-600-400 meter waarbij aangegeven werd in welke tijd je de 400 danwel 600 meter moest afleggen, uitgaande van je 10 km tijd tijdens een wedstrijd. In onze groep wordt - gemiddeld - tussen de 48 en 54 minuten op de tien gelopen, wat neerkomt op 1 min. 52 sec. tot 2 min. en 5 seconden op de 400 meter. Kan er een beetje naast zitten, maar het gaat om het principe.

Zelf heb ik twee series volbracht en de eerste 400 meter van de derde. Toen ben ik naar huis gelopen om te douchen - vanwege de haast had ik geen tijd meer om mijn sporttas in te ruimen - en naderhand weer op de fiets terug te keren naar de club. Daar was het als vanouds gezellig, ook omdat Hans Drabbe teruggekeerd was van een wereldreis. Hij had het nodige te vertellen, wat natuurlijk nog maar het topje van de ijsberg was.

Chaotische taferelen bij Vogelzang

Herfst in de Waterleidingduinen

Gistermorgen met buurman Jan de Vries naar Delft gereden voor een prestatieloopje bij IJsclub Bertus. Het was nog even zoeken, de dame uit de tom tom gaf niet de juiste instructies - kennelijk was het apparaat niet correct ingesteld - maar uiteindelijk zijn wij er wel gekomen.

Misschien kwam het omdat er dit weekend niet veel loopjes in de regio waren, maar het aantal deelnemers was vrij groot. Veel bekende gezichten: Leen Harteveld, Michel en Hizkia, de heer en mevrouw Melse, ach, laten we al te veel 'name dropping' maar achterwege laten.

Kerkpolderloop in meer zomerse tijden... (foto Jeroen Tibbe)

Omdat we ietsje later arriveerden dan gepland, schoot het uitvoerig inlopen er een beetje bij in. Jan ging 10 kilometer lopen. Van tevoren wist ik niet wat ik zou doen, vijf of tien kilometer. Ter plekke besloot ik dat het er vijf moesten worden, per slot van rekening zou ik later op de dag nog een lange en vooral stevige wandeling maken. Bovendien herstel je sneller van zo'n relatief korte afstand waardoor deze week normaal kan worden getraind.

Het lopen voelde eerlijk gezegd niet zo lekker, mogelijk omdat ik iets te snel startte en dat tempo zoveel mogelijk wilde vasthouden. Dat leidde vijf kilometer lang tot ietwat moeilijke benen en lichte zuurstofschuld. Uiteindelijk vielen die 25'50'' mij dan toch nog mee.

's Middags vanuit Delft andermaal naar de Waterleidingduinen bij Vogelzang/Aerdenhout gegaan. Wilde nog wat meer van de damhertenbronst meemaken. Dat is inmiddels een jaarlijks terugkerend ritueel geworden.

Bij aankomst wilde ik eerst een appelpannekoek scoren bij uitspanning De Oase. Echter was het daar zó druk, dat ik een half uur zou moeten wachten. Dat vond ik zonde van de tijd, dus bestelde ik erwtensoep met roggebrood en spek. Prima snert, zoals die moet zijn: boordevol worst, goed warm opgediend. Jammer van die pannekoek want nergens eet je zulke lekkere pannekoeken als hier, bij de Oase. Maar dat moet dan maar een andere keer.

Goed gevoed, ging ik weer de paden op van het schone Waterleidinggebied.

Van dit soort korte gevechten tussen dambokken kun je regelmatig getuige zijn
Op de plek waar elk jaar de meeste damherten zich verzamelen, bijna zes kilometer van de ingang verwijderd, was het ook nu weer een drukte van belang. Het gebeuren kon ik letterlijk in het centrum van de bronstactiviteiten volgen, overal liepen en lagen grote dambokken.


Soms liepen ze op enkele meters van waar ik stond voorbij, en van alle kanten hoorde je hun ronkend-rauwe bronstroep, soms ook gekletter van geweien. Een enkele keer ging een hinde er vandoor waarop een aantal bokken helemaal wild de achtervolging inzetten om haar terug te drijven.

Ook vond hooguit twintig meter voor mij een paring plaats. Uiteraard zijn de nodige bewegende beelden gemaakt, maar bij thuiskomst bleek meer dan de helft onbruikbaar en deze heb ik dan ook gedeleet...

Damhert 'beslaat' (paart met) een hinde

Onrust in de Waterleidingduinen

Vandaag niet hardgelopen, dat doen we zondag wel weer. Met buurman Jan ga ik naar Delft om bij IJsclub Bertus te lopen. Vijf of tien kilometer, het hangt er van af hoe de pet staat.

Maar gewandeld is er des te meer, al met al zeker veertien kilometer. Naar en door de Waterleidingduinen, ditmaal met vrouw en schoonzus. Uiteraard is de damhertenbronst de voornaamste reden om juist daar een herfstwandeling te plannen. Ex-collega Erika Combee heeft gisteren een filmpje geplaatst van strijdende dambokken, bewijs dat het nog steeds bruist in de Waterleidingduinen.



De 's zomers wat suffig-onschuldig ogende bambi's maken in deze periode een ware metamorfose door: vooral de bokken ontwikkelen een dikke nek, gedragen zich balorig, graven bronstkuilen waarin zij zich rondwentelen en beginnen meer belangstelling voor de hindes te tonen.

En deze dagen is het een complete chaos. Overal burlende dambokken, van tijd tot tijd geweigekletter en de een na de andere hinde wordt gedekt.


Het was heel mooi weer, overwegend zon en verder overheersen de herfstkleuren nog steeds niet. Ook zie je niet zo gek veel paddenstoelen, die oranje joekels hierboven (het leken wel een soort boleten) vond ik nog wel de mooiste.

Slippertje op klapschoen?!

Het was me het traininkje wel woensdagavond. Een drukke avond, je kunt wel merken dat het vakantieseizoen nu definitief voorbij is. Voor de scholen is het weliswaar herfstvakantie, maar niet iedereen vertrekt dan naar elders. Na afloop van de training zat de kantine stampvol.

Op het programma stond een duurloopje met een stevige kern, namelijk van 1 km - 2 km - 1 km - 2 km - 1 km. En dat in een stevig (15 km) tempo uiteraard, met tussendoor 3 resp. 5 minuten herstel. Er werd grotendeels over de Laan van Poot en de Machiel Vrijenhoeklaan gelopen.

Op zo'n trainingsschema lijken die tempo-aanduidingen bijna niets voor te stellen. Maar om deze in het juiste tempo te lopen is een ander verhaal, de neiging bestaat om toch tè snel te lopen. Ik kon aardig meekomen zonder overmatig forceren, maar het voelde sneller aan dan (in mijn geval gemiddeld) 5'20''/5'25'' per kilometer. Ook viel op dat enkele dames van onze groep stevig konden doorrennen. Het herfst- en winterseizoen is de periode waarin veel Haag-leden zich optimaal voorbereiden op de vele lopen die er aan komen, vooral crossen en (halve)marathons.

Verder had ik weer wat bijzonders met mijn schoenen. Met mijn hoka's heb ik de neiging om - vooral als ik moe word - te gaan 'sloffen', dus gisteren maar een paar oude wedstrijdschoentjes (Asics Gel Super 33) aangetrokken. Daar heb ik van het weekend ook die trail op gelopen, ze zitten lekker. Vooral als er langere tempo's moeten worden gedraaid. Echter maakte mijn rechtervoet elke keer bij het neerkomen een luid, 'klappend' geluid. Achteraf bleek dat de zool aan de voorkant was losgeraakt, net als bij mijn mizuno's, dus eigenlijk zijn die schoenen rijp voor het groot vuil. Niet dat ik dat onmiddellijk zal doen, kan er nog altijd lekker mee op het strand of zachte ondergrond mee lopen.


Overdag zijn we met onze kleindochter naar Avonturia De Vogelkelder gegaan, de grote dierenwinkel waar je tevens allerlei kleine zoogdieren, vogels, vissen, reptielen en amfibieën kunt zien. Misschien gaan we daar vandaag weer naar toe, in combinatie met de kinderboerderij.  

Laat de leeuw niet in z'n hempie staan..

Het was me het fietstochtje wel gisteren, op dinsdag dus. Naar Pijnacker, via Ypenburg en Nootdorp. Twee-en-veertig kilometer afgelegd, weliswaar met een flinke rustpauze inclusief lunch tussendoor. Dus kun je ook spreken van twee delen van 21 km. Maar dan wel met een stadsfiets die - ongeacht de gekozen versnelling - erg zwaar trapt, en waarmee geen snelheid te bereiken is. Ik kan er althans niet snel mee kan fietsen, zeker met wat wind tegen of op vals plat is het bikkelen, vloeken, zere knieën, pijn in het zitvlak. Ligt waarschijnlijk ook deels aan mij: ouwe sok op wielen.

Komt nog bij dat de tocht deels door het lelijkste, althans ongezelligste deel van Den Haag gaat - vanaf het Rijswijkse Plein tot aan de Hoornbrug - en daarna superzwaar wordt door de brug en stukken weg die flink omhoog gaan - dus leuk was anders.

Nu hoor ik menigeen denken: overdrijf je niet een beetje? Wat in ieder geval erg lang duurde voor het overdreef, was de helse stortregen die op de terugweg rond 15:00 uur de stad teisterde en waarbij de bijbelse zondvloed een licht buitje moet zijn geweest. Gelukkig had ik toen mijn regenpak aan, maar mijn schoenen (van die stoere wandelstappers) waren totaal doorweekt.

Aanleiding was een interview bij iemand thuis. Voor het clubblad dat in december verschijnt, dus ik kan nu niet zeggen wie dat was. Wel dat zij een aardig, spontaan persoon is die al heel lang lid is van de vereniging en erg veel heeft georganiseerd, geregeld en tot stand gebracht. Het werd een leuk gesprek en toen ik na pakweg een uur wilde vertrekken, bleek op mij gerekend te zijn voor de lunch. Dat was een aanbod dat ik niet kon afslaan, dus mijn vertrek uitgesteld en mij tegoed gedaan aan heerlijk verse broodjes met kaas en worst.

Vandaag weer naar het krachthonk gegaan, we waren met z'n vieren. Daarvoor en daarna nog even een klusje gedaan, waarbij ik de (nationale atletiek)leeuw niet in zijn hempie - althans in zijn originele hempie - heb laten staan, maar hem in onze clubtenue heb gestoken. Beheerder Frans had gevraagd of ik dat een keer wilde doen omdat het bord anders niet meer zou worden gebruikt, vandaar. Zal wel ergens in de kantine worden geplaatst of zo.