Met Bosatlas en trekveren

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blogbericht postte. Zes dagen maar liefst, wel wat anders dan elke dag één zoals tot dusver het geval was.

Niet dat er de afgelopen week niets is gebeurd, maar dat heeft vooral in de familiekring plaatsgevonden. Zo werd de tweede verjaardag van kleindochter Chloë groots gevierd, zaterdag in Hoeve Kromwijk te Zoetermeer met alle familieleden en een aantal vrienden en vriendinnen van haar ouders, woensdagavond thuis, in besloten kring.
Ook heb ik iemand van de club in het ziekenhuis bezocht, het gaat weer goed met hem.

Gisteren even via Koekamp en Haagse Bos naar Clingendael gefietst. De natuur toont zich nog steeds in zijn groene kant: herfstkleuren laten zich hier en daar aarzelend zien, dat zal over een week of twee wel meer worden.

In de Koekamp burlt het grootste edelhert nog steeds, de drie andere mannetjes zijn nog te jong om hem partij te geven. Ook krijgen de damherten, de mannetjes dan, weer een 'dikke nek'. Hoe dikker de nek, hoe sterker de bok. De bronsttijd van de damherten begint nu zo'n beetje en loopt tot de eerste dagen van november.


Trainen heb ik deze week niet veel gedaan: dinsdag veertig minuutjes, woensdag overdag een uurtje met twee series van 2-4-2 minuten in kilometertempo. En de krachttraining opgepakt op woensdag- en vrijdagochtend.

Vanmorgen bracht Joop Nennie een kaart van het stuk tussen Monster en Loosduinen uit vroeger tijden mee. Er stond geen jaartal bij, ik schat dat het ergens rond 1850 moet zijn gemaakt. Naast die kaart was er een 'overlay' waarop diezelfde - maar nu actuele - kaart stond afgebeeld.  Deze kon je over de 'oude' kaart leggen zodat je kunt zien wat er allemaal veranderd is. Wim Hartman, Loosduiner in hart en nieren, gaf er toelichting op. Hij herkende veel op de oude kaart wat er ook nu nog is, ook al is er veel veranderd. Meest opvallende veranderingen zijn uiteraard dat de percelen waarop tuinbouw werd gepleegd vervangen zijn door woningen e.d. wat ook tot gedeeltelijk afgraving van de duinen heeft geleid.

Naar aanleiding van deze kaarten memoreerde iemand de Bosatlas. En toen moest ik opeens denken aan die vakantietrip naar Frankrijk in 1972 (gedeeltelijk met de trein, gedeeltelijk liftend). Het was een avontuurlijke vakantie met Bob, later voegde Inge zich bij ons.

Marseille, 1972

Wel het een en ander meegemaakt, ergens in de bergen bijna beroofd, een andere keer hebben we thuis overnacht bij een architect en zijn gezin, ergens in de Provence, etc. Maar lange tijd was er in mijn vriendenkring veel hilariteit over een deel van mijn bagage: de Bosatlas (uitgave 1948, die heb ik nog) en trekveren ter versterking van borst- en armspieren. Onnodig te zeggen dat dit mijn bagage aanmerkelijk verzwaarde...