Wisselvallig

Het weer is inmiddels iets wisselvalliger geworden, maar dinsdag kregen we weer bezoek. Aangetrokken door een flink in bloei staande Buddleia, werd de Atalanta - of misschien was het wel een andere - vergezeld door een gehakkelde aurelia, en naderhand door een koolwitje. Ook werd ons tuinbankje gezien als een goede landingsbaan of als een plezierig plekje om wat te zonnen.

Update van de afgelopen week. Maandag gingen we op bezoek bij mijn nicht en haar man. Wij werden onthaald met koffie en vruchtengebak en naderhand een smakelijke lunch. Het was gezellig. Leuk was dat mijn nicht nog briefjes had bewaard die ik hen ooit - omstreeks 1955 - schreef toen zij in Australië woonden. Ik mocht ze houden. Kon mij niet meer herinneren dat ik deze had geschreven, maar grappig was het wel.

Dat is dus lang geleden. Duizenden Nederlanders emigreerden in de jaren vijftig en zestig naar de andere kant van de wereld. Ze werden aangemoedigd door de Nederlandse en Australische overheid. Mijn oom en tante waagden ook de oversteek, met de kinderen. Met mijn moeder en grootouders heb ik ze nog uitgewuifd in Hoek van Holland, ze vertrokken met het passagiersschip 'The Seven Seas'.

Eenmaal in het beloofde land aangekomen, bleek dat de Australische bevolking minder gastvrij was als verwacht, en ook was het leven er harder dan aanvankelijk werd voorgespiegeld. Vele emigranten keerden na een aantal jaren weer terug, zo ook mijn oom en tante en hun beide kinderen. Ze brachten wel een boek voor mij mee, dat ik goed heb bewaard. Het boek wekte bij mij een levenslange belangstelling voor de natuur, vooral voor de dierenwereld.

Verder is er getraind, het zal niet zo zijn. Maandag werd een zeer pittige training, daags na de Molenloop. We liepen naar Kijkduin en verder, het nieuwe fietspad op richting Terheijde. Het werd een duurloop met drie series pyramidenloop van  driemaal 30-60-30 seconden in 5 km tempo per serie, en een seriepauze van 5 minuten. Dat ging dus best snel. Hoewel het goed ging, haakte ik met Oskar na de tweede serie af, samen liepen we terug.

Woensdag heb ik voor mezelf gelopen, een kort duurloopje van 60 minuten en daarbinnen tweemaal één kilometer. De eerste liep ik over de Laan van poot vanaf de Fuutlaan tot aan de Nieboerweg, daar deed ik ca. vijf minuten over. De tweede liep ik na naar huis te zijn gelopen en mijn oude wedstrijdschoentjes te hebben aangetrokken. Vanaf huis tot aan de De Savornin Lohmanlaan (één kilometer) deed ik er 4'35'' over. Best snel, maar dat houd ik geen twee kilometer vol. Toch wel naar voldoening gelopen.

En oh ja, nog een stukje cultuur: in Gemeentemuseum Den Haag is momenteel een expositie met schilderwerken van Mondriaan. Je krijgt daar een heel ander beeld van de kunstenaar die roem heeft vergaard met zijn kleurrijke vierkante, rechthoekige en bovenal rechtlijnige schilderijen. Hij was lange tijd zeer productief als landschapsschilder - er hangen vele tientallen 'landschapjes' en zonsondergangen in het museum - en bleek ook een meester in het strict academisch-naturalistische werk. Waar hij later in zijn ontwikkeling vanaf is gestapt, zoals bekend.

Ik ben maar heel even geweest woensdagmiddag, later ga ik uitgebreider kijken.

Van Molenloop tot Parkpop

Nog even deze van Level42 die bij The Night of the Park na opkomst al meteen flink los ging met een continue ronkende mix van jazz en pop. Sterke band met de ritmesectie en Mark Kings basgitaar als belangrijkste ingrediënten...

Na een mooie zaterdagavond in het Zuiderpark, met veel muziek, moest er de volgende dag natuurlijk gelopen worden. Ditmaal werd het De Molenloop, georganiseerd door AV Sparta Voorburg. Als OV-ganger was de locatie redelijk goed te bereiken, met Randstadrail 3 naar station Leidschendam-Voorburg. Echter is het van daar uit nog ruim een kwartier flink doorstiefelen langs de Vliet.

Gelukkig was er nog tijd voor het afhalen van het startnummer en omkleden, het inlopen is er echter bij ingeschoten. Alhoewel, dat had ik feitelijk al gedaan vanaf station tot sportcomplex, waarbij ik aanvankelijk nog verkeerd liep zodat ik aan de andere kant van de Vliet terecht kwam. Dus moest ik weer dat hele stuk terug- en omlopen.

Maar goed, de 10km ging om 10:00 uur van start en ik heb 'm uitgelopen. Was het zwaar? Dat viel eigenlijk wel mee, ik kan tenminste geen reden bedenken waarom de Molenloop zwaar zou zijn, ook al zou de afstand ca. 150 meter langer zijn. Het parcours gaat overwegend over straat en verharde paden, er zitten nauwelijks klimmetjes in, de temperatuur was okee, niet te warm, zelf voel ik mij goed in vorm en heb een prima lichaamsgewicht. Geen enkele reden om een slechte tijd te verwachten. Nou ja, die leeftijd is natuurlijk wel een dingetje...

Hoe dan ook, ik heb lekker gelopen, de eerste vijf kilometer in 26 minuten hoog, maar kennelijk was er in de tweede helft toch sprake van verval want uiteindelijk kwam ik in iets meer dan 56 minuten over de finish. Gelet op hoe het bij de trainingen gaat en op basis van het eigen gevoel viel mij dat toch wel een beetje tegen. Verdere uitslagen hier!

Later in de middag ging ik nog even kijken bij Parkpop. Daar kwam ik deze twee snelle Spartanen (Marlon en Matthijs) tegen die 's ochtends ook de Molenloop hadden gelopen. Zij waren allang binnen en keken naar het overgrote deel van de lopers - waaronder ik - die nog aan het zwoegen waren. ze vonden dat ik er die laatste kilometers moe uitzag en het kennelijk zwaar had. Dat zal best zo zijn al had ik dit op het moment zelf niet in de gaten, in ieder geval zat ik nog niet helemaal doorheen. Feit was wel dat ik op het laatst had geprobeerd er nog een tandje bij te doen.

Nu we toch het bruggetje naar Parkpop hebben gemaakt: op zondag, de gratis versie van het festival, ben ik maar heel even geweest, dat was in de namiddag. Ik kwam toen speciaal voor Alison Moyet. Ook toen zag ik weer een aantal goede bekenden van Haag Atletiek en uit de buurt.

Wie evenals zaterdagavond van de partij was, was Paul Young. Ditmaal met zijn Tex Mex band Los Pacaminos. Zijn stem die met het verstrijken der jaren zwaarder is geworden past nu beter bij dit soort muziek dan bij de muziek waarmee hij beroemd is geworden, waarbij hij blijkbaar moeite heeft om die lichte, lange melodieuze uithalen nog te halen.

Bij Alison Moyet stond ik ruim een half uur van tevoren vooraan, vlak bij het podium. Aanvankelijk - de eerste drie nummers - werden Alison en haar twee secondanten aan het gezicht onttrokken door een batterij professionele (pers)fotografen, daarna kwam er meer ruimte om haar te zien. Overigens zijn alle optredens op Parkpop ook van grotere afstand prima te volgen via de grote schermen aan weerskanten van de podia, zo ook hier.

Het was een goed optreden en Alison beschikt nog steeds over een dijk van een stem. Wel moet ik zeggen dat haar optreden mij iets minder raakte dan twee jaar geleden, toen zij met dezelfde tweemansband optrad in De Boerderij. Geen kippenvel of prikkende ogen dus. Kan met de keuze van de nummers te maken hebben, en misschien past haar optreden beter in een wat intiemere setting. Ook vind ik haar podiumact - drie personen in het zwart waarvan alleen de zangeres wat lichte dansbewegingen maakt - te kaal en statisch voor zo'n festival.

Nog even een filmpje...

'Back to The Eighties' bij Night of the Park

Een jaar of twee geleden was UB40 ook op The Night of the Park, daarvoor was het 'ergens' begin jaren tachtig dat ik ze - met vele andere topgroepen zoals Talk Talk en Simple Minds - op Torhout Werchter mocht aanschouwen. Gisteren was de groep wederom present bij The Night of the Park in het Zuiderpark, en nog steeds blijkt die vermaledijde rat in de keuken te zitten. Wat op een aantal dingen kan wijzen: òf er is sprake van een stokoude rat, òf van een nazaat, òf het repertoire van de groep is in ruim drie decennia amper veranderd, althans bevat nog steeds veel oude nummers.

Dat laatste is zeker waar, maar het maakt de muziek er niet minder aanstekelijk door. UB40 en generatiegenoten Level 42 - behoorden gisteravond tot dè publiekstrekkers en meteen ook tot de beste acts. In iets mindere mate kan dat gezegd worden van Paul Young, wiens stem - in weerwil tot wat zijn naam doet vermoeden - door de tand des tijds lijkt aangetast. Wat niet alleen mij deed afvragen of niemand in zijn directe omgeving hem daarover iets zegt. Zó oud is hij per slot van rekening ook weer niet, misschien kunnen wat extra stemoefeningen helpen. Toch leek hij weinig kwaad te kunnen doen bij zijn 'oude' - vooral vrouwelijke - fans, en eerlijk is eerlijk: los van zijn zingen gaven hij en zijn band zich volledig.

Wat ook leuk was waren de diverse coverbands die deze nacht optraden. Zelf was ik nogal gecharmeerd van Mirage, die Fleetwood Mac coverde. De zangeres was niet Nicks, maar kwam wat stem en act betreft  heel dicht in de buurt van Stevie. Queen schijnt ook goed geweest te zijn, maar die heb ik gemist. Dat geldt ook voor de andere coverbands, al hoorde ik in het voorbijgaan wel dat Nod Stewart en de Faces hun naam eer aandeden.

Het was trouwens weer ouderwets gezellig bij The Night of the Park. Weliswaar kun je aardig wat geld kwijt aan prijzige consumpties, maar dat wordt weer gecompenseerd door de relatief lage toegangsprijs. Voor een bedrag van tussen de 22 en 30 euro heb je ene ticket, en daar krijg je wel een paar wereldacts - dat was zeker zo in de jaren tachtig - voor.

En er waren aardig wat mensen van Haag Atletiek aanwezig. Wat niet zo gek is natuurlijk, want het is een Haags festival (dûh)....

Na de langste dag

Iedereen hoort hier in De Broekpolder de wielewaal. Zelf heb ik 'm na acht wandelingen in 2016 en 2017 slechts éénmaal gehoord, en dan nog heel in de verte. Daarom doen we het ditmaal maar met de Koekoek...  Wat niet wegneemt dat de Broekpolder, ondanks de recreatieve activiteiten aan de periferie (scouting, golf, paardrijden, watersport), een fraai ruig natuurgebied is, ideaal om te wandelen, fietsen en vogels te spotten. Op de langste dag van het jaar (afgelopen woensdag 21 juni) was ik hier 's middags. Het wemelde van de vlinders en de libellen. 's Avonds heb ik gewoon met de club hardgelopen.

Over hardlopen gesproken: ben benieuwd hoe men 'het' heeft gedaan in Kwintsheul. Daar vond gisteravond de Oranjeloop plaats met afstanden van 5 en 10 kilometer.
Ditmaal was ik niet van de partij. Ik heb ingeschreven voor de Molenloop in Voorburg aanstaande zondag, en twee loopjes in één weekend vind ik iets teveel van het goede. Achteraf gezien kwam dat nog goed uit ook, want we moesten met een van de twee katten van onze dochter naar de dierenarts (voor onderzoek), en waren al met al om 21:00 uur thuis. Het was al met al een wat merkwaardige dag, die nacht was ik al om kwart over drie wakker en kon de slaap niet meer vatten. Uiteindelijk maar opgestaan, het werd dus een lange dag. Van alles gedaan maar vraag mij niet wat precies. Wel ongeveer: winkelen, tuinieren, koken, pannenkoeken bakken enzovoorts. Dus eigenlijk wat iedereen zo'n beetje doet. En met z'n tweeën Chloë van schooltje gehaald, waarna ze bij ons thuis nog een tijdje heeft gespeeld.

Ook nog naar Decathlon gegaan om de schoenen die ik drie weken geleden gewoon meekreeg zonder te betalen (want 'test-schoenen') terug te brengen. Ik had ze zonder meer kunnen achterlaten maar de schoenen zijn mij goed bevallen, dus heb ik ze betaald en weer meegenomen.

Bij het aantrekken al valt op dat ze  'als een sok' aansluiten om de voet, maar zonder de slappe connotaties die je daarbij kunt krijgen. Het is een stevige schoen maar toch niet zwaar (275 gram) en heeft een zeer goede demping. Je kunt er gerust wedstrijden mee lopen denk ik, maar vooral voor (langere) duurtrainingen zijn ze zeer geschikt. Vanavond na lange tijd weer eens van live muziek genieten bij The Night of the Park. Evenals vorige edities belooft het een Jaren 80-feestje te worden.

Training op de langste dag: Hot Hot Hot

Wat een hitte gisteravond, Nederland was tegen het avonduur veranderd in een complete sauna. Dat was ook te merken aan de opkomst bij de avondtraining: we waren slechts met z'n vijven, waarbij opmerkelijk was dat de mannen nu eens in de meerderheid waren. Met als gastloper Aad Tieleman, vader van een onzer trainsters. Aad is een snelle en sterke veteraan, maar heeft van een welverdiende vakantie genoten en moet weer wat gaan 'opbouwen'.

Op het programma stonden enkele malen 5 minuten in 10 km tempo, maar gelet op de weersomstandigheden leek het trainer Arie beter om er een duurloopje van te maken met een paar versnellingen. We liepen van de baan via Meer en Bosch naar Ockenburgh en daar weer terug.

Ik kwam moeizaam op gang, mijn knieën protesteerden bij elke stap lichtjes en het was dus warm maar daar had iedereen last van, in meer of mindere mate. Toch gingen de versnellingen - van de drie versnellingen mocht ik er twee meedoen - goed. De eerste werd gelopen in Meer en Bosch, de tweede rond de Puinduinen (maar daar deed ik niet aan mee) en de derde vanaf de duinen bij Kijkduin tot aan de pomp bij het De Savornin Lohman-veldje. Barend liep steeds consequent op kop, maar ook ditmaal kon ik - weliswaar op eerbiedige afstand van pakweg twintig meter - goed bijblijven.



Na afloop was het chillen geblazen op het drukke buitenterras van Haag Atletiek, onder het genot van verfrissende drank. Veel te warm om binnen te zitten.

Overdag ben ik trouwens, na een korte fitness-sessie in het honk, naar de Broekpolder in Vlaardingen gegaan. Dat is nu alweer de derde keer binnen twee maanden. Maar het is dan ook een mooi natuurgebied, vogel-rijk met weelderig-ruige delen. Ditmaal waren er ook heel veel vlinders, vooral bruine zandoogjes, atalanta's en koolwitjes. Het fladderde dat het een aard had, lastig om er überhaupt eentje goed voor de lens te krijgen. Is toch (soms) redelijk gelukt.

Ga mee met Fred in de drietrapsraket

Daags na de 10 km Beachrun (uitslagen zijn nu online) een wat merkwaardige hersteltraining uitgevoerd. Het werd een 'soort van' drietrapsraket, omdat ik van het ene naar het andere evenement hopte. Of fietste, liever gezegd. En het waren drie evenementen.

Het begon 's ochtends, op weg naar Vlaggetjesdag. Op naar de Scheveningse binnenhaven en een stuk boulevard (Strandweg). Gewoon om even te kijken en wat sfeerfoto's te maken.

Een van de stands werd bemand door vroegere buurman en kunstenaar Bruno van den Elshout. Hij stalde pakketjes ansichtkaarten met uitzichten op de Noordzeehorizon uit voor de verkoop. Dat was zijn kunstproject: een jaar lang heeft hij met een zelfgebouwde camera ieder uur hetzelfde uitzicht gefotografeerd. Dat leverde de meest uiteenlopende horizonten op, het lijken wel schilderijtjes. Wie belangstelling heeft, check zijn site newhorizonsahead.nl .



Voordat ik naar het volgende evenement ging, de 6- en 9 uurs estafette aan de Laan van Poot, kocht ik twee palingen bij een van de viskramen.

Bij de Laan van Poot was het gezellig druk, maar lang zo druk niet als in andere jaren bij de 6- en 9 uurs estafette en sololoop, en nog eerder bij de 6- en 12 uurs estafette. Het vermocht de pret bij deelnemers en organisatoren niet te drukken. Op het welbekende parcours heb ik wat foto's van de deelnemers gemaakt, bezig met hun ronden.

Dan toch nog even een 'break'. Naar huis gefietst om aldaar paling met wittebrood als lunch te nuttigen.

Daarna naar Kijkduin, waar een stel Haag-vrienden als team deelnam aan de Beach Challenge (korte triathlon). Op het moment dat ik arriveerde zat het er al op voor hen. Allemaal goed gepresteerd, Sandra werd zelfs vijfde dame (uitslagen zijn online).  Ik was nog net op tijd om het stel als groep op de plaat te zetten. v.l.n.r.: Oskar Wols, Sandra Kleijn, Karin Dee, Ton Methorst en Berry Verkijk.

Tenslotte weer terug naar de Laan van Poot, waar ik een aantal 'wissels' bij het startpunt vereeuwigde. De foto's heb ik, samen met de foto's van die ochtend, in dit album bijeen gezet.

Beach Run Kijkduin wederom volbracht

"If I only could, I'd be running up that Hill". Bij menige deelnemer aan de Beach Run in Kijkduin zal gisteravond deze Kate Bush klassieker zijn opgekomen. Want het was weer een ouderwets pittig loopje over 5 of 10 kilometer, naar keuze. En heuveltjes zaten er ook in. Meer dan genoeg zelfs.

Laten het nu net die (vele) klimmetjes zijn waar deze barbaar altijd zo'n moeite mee heeft. Desondanks en ondanks de in fysiek opzicht allesbehalve rustige dagen voorafgaand aan dit evenement, ging het als een tierelier. En dat is de eerste keer dit jaar dat ik dat volmondig kan zeggen.

Ditmaal speelde het hele evenement zich af op het strand en in de duinen. De boulevard van Kijkduin maakte amper meer deel uit van het decor.

Tegen zeven uur was ik op de plaats van bestemming. Er stond een flinke rij voor de inschrijftafel: het ging echter snel omdat de meeste deelnemers hadden vooringeschreven, dus kwamen zij alleen om hun startnummer op te halen - in een envelop, ditmaal met een handige riem om je startnummer te bevestigen als aandenken.

Uiteraard weer veel bekende gezichten gezien, ook mensen van Haag Atletiek. Zoals vermeld deed een aantal mee aan de vijf kilometer, die gingen om 19:30 uur van start.


Jan G., die op het laatst besloten had niet mee te doen vanwege een sluimerende blessure, was deze avond toeschouwer en supporter. Samen liepen we naar het punt waar de lopers straks linksaf naar boven zouden gaan om via een stukje boulevard naar het Westduinpark te lopen en daar pakweg drie kilometer te klimmen en te dalen.

De 5km lopers gingen eerst van start.  Vanaf bovengenoemd punt kon ik nog foto's maken met mijn zakcameraatje die overigens aardig wat kuren begint te krijgen. Maar dit terzijde.

Achttien minuten later bereikte de eerste loper, Björn Koreman, de finish. Een onwijs snelle tijd gezien het parcours, hij had een groot gat geslagen met zijn achtervolgers onder wie Arnold Vonk, die drie minuten later binnenkwam met in zijn kielzog Jeroen Koelewijn. Maar goed, voor snelle tijden moet je niet meedoen aan zo'n loop dat meer wegheeft van een mini-trailrun of cross.

Kortom, mooie prestaties.

Omdat het wel enige tijd duurde voordat de laatste 5km loper gearriveerd was, werd de start van de 10km - die om 20:00 uur zou plaatsvinden - een paar minuten (5 à 8 minuten) uitgesteld.
Maar zodra het startsignaal werd gegeven liep ik met meerdere lopers meteen naar rechts naar de vloedlijn waar het zand minder mul was. Anders was dat eerste stuk over het strand meteen al loodzwaar geworden.

Over de rest van de loop kan ik melden dat het zwaar maar leuk was. En mooi natuurlijk. Prachtig parcours, ook al is dat de meeste fervente Westduinpark-lopers overbekend, met aardig wat klimmetjes, ook een enkel steiler stuk, paadjes met mul zand waar je tijdens afdalingen wat van de opgelopen 'schade' (=vertraging) tijdens het klimmen kon goedmaken. Maar zoals ik al aangaf: het was zwaar, het was bepaald geen 'eitje' maar gelukkig was het niet zo warm meer en er stond een beetje wind zodat 'wij' niet oververhit zijn geraakt.

De tien kilometer ging over twee ronden, dus de parcourswachters hebben we ook twee keer gezien. Op het laatst had ik nog aardig wat over, met gebruikmaking van de dalinkjes om extra te versnellen, en in een tijd van even over het uur (1 uur en 2 minuten 'en nog wat') bereikte ik na een korte eindworsteling door supermul zand, de meet. Ik was tevreden!

Winnaar van de 10 kilometer was Rutger Kramer, die ik even voor de start nog had gesproken. Door een druk werk- en gezinsleven traint hij veel voor zichzelf, dat heeft hem in ieder geval niet trager gemaakt. Met een fraaie 42 minuten was hij alle andere 10km lopers voorgebleven en mocht hij na afloop de hoogste plaats van het podium bestijgen.

Op het moment van dit schrijven zijn er nog geen uitslagen online en is er nog niet veel illustratiemateriaal (foto's e.d.) beschikbaar, daarom moeten we het maar even doen met de korte impressie van de 5 kilometer en wat losse foto's.

Het sportieve strandfeest is echter nog niet ten einde. Vandaag ga ik kijken naar de 'die hards' van de Beach triathlon, waar gefietst, gezwommen en gerend wordt.

Naar de Kijfhoek

Vandaag ruim vijf uur gewandeld door de natuur. Slechts éénmaal onderbroken door een korte pauze bij theeschenkerij Meijendel (Boerderij Meijendel voor de ouderen onder ons).

De natuur is niet altijd mooi, boeiend of opwindend. Sterker nog: menigeen vindt wandelen door de natuur wel even leuk, maar uiteindelijk toch vrij saai en vermoeiend. Dat geldt zeker voor jongeren, die zich liever in het stadse uitgaansleven onderdompelen. En gelijk hebben ze. In de stad gebeurt het, daar bruist het, daar hebben de hormonen vrij spel. Bij de Homo Sapiens in elk geval.

Bij het ouder worden ga je wandelen door bos en hei meer waarderen. Lang niet iedereen overigens, maar de meeste wandelaars die je tegenkomt zijn toch minstens van middelbare leeftijd, vaak nog ouder. En de jongeren die je tegenkomt maken òf deel uit van een groep (gezin, school, scouting of i.d.) òf zijn stelletjes die het bos als een romantisch decor zien voor een vrijage. En ook weleens een zonderling met een fototoestel in de aanslag. Oh wacht....

Een ding heb ik in de loop der tijd wel geleerd: wie de natuur intrekt om een bepaalde dier- of plantensoort te ontdekken, komt in negen van de tien gevallen van een koude kermis thuis. Het beste wat je kunt doen is gewoon 'de paden op de lanen in', een flink stuk wandelen en kom je iets tegen wat de moeite waard is, dan is dat mooi meegenomen. Zeker als je een fototoestel of smartphone bij je hebt. Maar wat is de moeite waard? Alles dat leeft en groeit, een torretje bijvoorbeeld of een ander insect, of een onopvallend vogeltje. Het adagium 'wie het kleine niet eert'  gaat daarbij zeker op.

Pas bij thuiskomst, als  je de foto's gaat inladen op je pc of iets dergelijks, zie je dat er soms toch wel iets bijzonders te zien is. 

Vandaag ben ik naar het bekendste natuurgebied van onze regio gegaan, Meijendel. Maar nu eens naar een plek die alleen toegankelijk is voor passepartouthouders, of je koopt van tevoren een kaartje bij het bezoekerscentrum. 

Het gebied is groot, mooi en woest en je kunt er makkelijk verdwalen. Toch is de weg naar de uitgang (tevens ingang) goed terug te vinden aan de hand van nummers op groene paaltjes die de grillige onduidelijke paadjes markeren, en een plattegrond die eveneens bij het bezoekerscentrum te verkrijgen is.

Wat ik er vandaag heb gezien... Vooral libellen, véél libellen. En zo nu en dan een vlinder. Het zingen van de vogels dat medio mei op zijn hoogtepunt was, neemt nu af. De territoria zijn vastgesteld, de eieren zijn gelegd en in veel gevallen uitgekomen, dus de aandacht gaat nu uit naar het grootbrengen van het grut. 

En uiteraard heb ik ook ditmaal de wielewaal niet gehoord die blijkens waarneming.nl toch een aantal malen gehoord en gezien is op deze plek. Maar zoals Mick Jagger al zong: "You can't always get what you want".

Meer foto's tijdens de wandeling gemaakt? Zie hier!